Pont-de-Buis-lès-Quimerch | |||||
Obecny ratusz w 2011 roku. | |||||
Herb |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Bretania | ||||
Departament | Finistere | ||||
Miasto | Chateaulin | ||||
Międzywspólnotowość | Wspólnota gmin Crozon-Alder półwysep morski | ||||
Mandat burmistrza |
Pascal Prigent 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 29590 | ||||
Wspólny kod | 29302 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Pont-de-Buisiens | ||||
Ludność miejska |
3716 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 90 mieszk./km 2 | ||||
Populacja aglomeracji |
7203 mieszk. | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 48 ° 15 ′ 19 ″ północ, 4° 05 ′ 18 ″ zachód | ||||
Wysokość | 96 m min. 0 m Maks. 278 m² |
||||
Powierzchnia | 41,39 km 2 | ||||
Rodzaj | Gmina wiejska i nadmorska | ||||
Jednostka miejska | Pont-de-Buis-lès-Quimerch (miasto odosobnione) |
||||
Obszar atrakcji |
Pleyben - Châteaulin (gmina głównego bieguna) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy |
Kanton Pont-de-Buis-lès-Quimerch ( biuro centralne ) |
||||
Ustawodawczy | Szósty okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Bretania
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | Oficjalna strona miasta | ||||
Pont-de-Buis-lès- Quimerch (napisany lokalnie Pont-de-Buis-les-Quimerc'h ) [pɔdbɥi lɛ kimɛx] jest francuski gmina w departamencie z Finistère , w regionie Bretania , w Francji , wynikające z połączenie w 1965 roku trzech gmin Pont-de-Buis , Quimerc'h i Logonna-Quimerc'h . Miasto jest częścią regionalnego parku przyrodniczego Armorique .
Pont-de-Buis-les-Quimerc'h znajduje się w połowie drogi między Quimper i Brest , u zbiegu z Aulne i Douffine .
Nazwa miasta pochodzi od nazwy mostu, który przecina Duuffine poniżej na północ od wioski, mostu, który znajduje się w pobliżu miejsca zwanego Ar Veuzenn, co oznacza „przestrzeń bukszpanu”. Przyrostek „Quimerch” pochodzi z dawnej gminy Quimerch, która połączyła się z Pont-de-Buis i Logonna-Quimerch w 1965 roku; „Lès” wskazuje, że Pont-de-Buis znajduje się w pobliżu Quimerch. „Quimerch” pochodzi od bretońskich słów kein i marc'h (konie) i oznacza „kręgosłup koni”.
W języku bretońskim i lokalnie pisownia to „-merc'h”. Jest używany na oficjalnej stronie internetowej gminy, na znakach drogowych i ogólnie we wszystkich lokalnych tekstach. Quimerc'h wymawia się [kimɛʁx] „kimerr” w języku bretońskim, tak jak we francuskim. Z drugiej strony oficjalny kod geograficzny używa pisowni „Quimerch”.
W Bretonie nazwa miasta to Pont-ar-Veuzenn-Kimerc'h .
Jej mieszkańcy nazywani są Pontdebuisiens i Pontdebuisiennes.
Pont-de-Buis-lès-Quimerc'h znajduje się 6 km na północ od Châteaulin , 25 km na południe od Landerneau , w połowie drogi między Brest i Quimper , w pobliżu półwyspu Crozon , portu w Brześciu i Monts d'Arrée .
Le Faou , Reda Brzeska | Hanvec , Las Cranou | |
Rosnoën , półwysep Crozon | Loperec | |
Dinéault | olcha , bułeczka | Saint-Segal |
Obsługiwana przez drogę ekspresową krajową 165 Brest-Quimper-Nantes (stara droga krajowa 170 prowadząca z Quimper do Brignogan-Plages , ale która w rzeczywistości była już osią Brest-Quimper-Nantes przecinała wieś Pont-de-Boxwood, rozciągnięta wzdłuż tej osi, kręty i pochyły, znany wówczas z korków); miasto jest również obsługiwane przez kolej od 1867 r. ( linia Quimper-Brest początkowo zbudowana przez Orleans Railway Company ), nierówny teren, który wymagał wybudowania w 1865 r. wiaduktu nad Douffine i nadal posiada stację SNCF . Przecina go Douffine , zwana również "rzeką Pont-de-Buis" i graniczy od południa z rzeką Aulne, a od północy z rzeką Faou .
Wiadukt kolejowy między Lopérec a Pont-de-Buis (linia Quimper-Landerneau).
Pont-de-Buis: dolina Douffine i dzielnica Ty-Beuz widziana z ratusza.
Rzeźba miasta jest bardzo chropowata: jeśli miasto (ratusz) znajduje się około 54 m n.p.m., średnia wysokość miasta wynosi 139 m, to wysokości w finage miejskim wahają się od poziomu morza ( Douffine-Aulne zbieg ) na 278 metrów na sygnał Quimerc'h, a nawet wysokościach w obrębie wsi są bardzo zróżnicowane ze względu na jego bardzo stromym miejscu. Miasteczko doświadcza więc dość często lawin błotnych na zboczach i powodzi w dolinach (12 au13 grudnia 2000 r., 25 do 29 grudnia 1999 r., 17 do 31 stycznia 1995, 26 do 31 grudnia 1994, 5 do 6 lipca 1991, 12 do 17 lipca 1990, 4 października 1987 r.itp.).
Wieś Pont-de-Buis jest bardzo rozciągnięty w długości wzdłuż Douffine, a także wzdłuż starej drogi krajowej 165. pozostawała przez długi czas prosta mała wioska, kilka konstrukcje są tam przed XIX e wieku.
Spółka Koleje Orlean był zainteresowany złóż wapienia miasta i zaczął działać w drugiej połowie XIX th wieku.
Pont-de-Buis-lès-Quimerch znajduje się między dwoma brzegami ujścia rzeki Douffine, ujścia, po którym w przeszłości było umiarkowanie żeglowne podczas przypływu aż do Ty-Beuz. „Pont-Neuf” był przez długi czas ostatnim mostem na tej nadmorskiej rzece .
Le Pont-Neuf (dawniej RN 165 Nantes-Quimper-Brest).
La Douffine w górę rzeki od Pont-Neuf.
La Douffine w dół rzeki od Pont-Neuf.
Ujście rzeki Douffine podczas odpływu.
Ujście rzeki Douffine: slikke i reed bed.
La Douffine w Ty-Beuz i nabrzeże starego portu.
Klimat, który charakteryzuje miasto, został zakwalifikowany w 2010 r. jako „szczelny klimat oceaniczny”, zgodnie z typologią klimatów we Francji, która wówczas miała osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wychodzi z typu „klimatu oceanicznego” w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatów we Francji kontynentalnej. Ten typ klimatu skutkuje łagodnymi temperaturami i stosunkowo obfitymi opadami (w połączeniu z zakłóceniami z Atlantyku), rozłożonymi przez cały rok z niewielkim maksimum od października do lutego.
Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.
Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
|
Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, w rzeczywistości przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średni spadek opadów, przy jakkolwiek silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te mogą być zapisywane na stacji meteorologicznej z Meteo France najbliższego, „Saint-Segal SA”, w miejscowości Saint-Segal , zleciła w 1985 roku i znajduje się 3 km w linii prostej , gdzie średnia roczna temperatura wynosi 11,6 ° C, a ilość opadów wynosi 1122,9 mm w okresie 1981-2010. Na najbliższej stacji meteorologicznej historycznego „Lanvéoc”, w miejscowości Lanvéoc zlecenie w 1948 roku i na 28 km , średnie roczne zmiany temperatury od 11,7 ° C na okres 1971-2000, do 11, 8 ° C dla latach 1981 2010, następnie 12,2 °C w latach 1991-2020.
Pont-de-Buis-lès-Quimerch jest gminą wiejską, ponieważ wchodzi w skład gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu siatki gęstości gmin INSEE . Należy do jednostki miejskiej Pont-de-Buis-lès-Quimerch, jednogminnej jednostki miejskiej liczącej 3792 mieszkańców w 2017 r., stanowiącej odizolowane miasto.
Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Pleyben - Châteaulin , którego jest gminą głównego bieguna. Obszar ten, obejmujący 18 gmin, jest podzielony na obszary poniżej 50 000 mieszkańców.
Miasto graniczy z ujścia w Alder , to nadmorskie miasto w sensie prawa3 stycznia 1986, znane jako prawo przybrzeżne . Odtąd szczególne przepisy urbanistyczne zastosować w celu zachowania naturalnych przestrzeni, miejsc, krajobrazów i równowagi ekologicznej na wybrzeżu , takich jak na przykład zasady inconstructibility, poza zurbanizowanych obszarów, na pasie. Brzegowej 100 metrów, lub więcej, jeśli przewiduje to miejscowy plan urbanistyczny .
Podział na strefy gminy, co znalazło odzwierciedlenie w bazie danych European okupacyjnej biofizycznych gleby Corine Land Cover (CLC), jest naznaczona znaczenia użytków rolnych (74,1% w 2018 roku), niemniej jednak w dół w porównaniu do 1990 roku (77%). Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: niejednorodne grunty rolne (31,1%), grunty orne (26,5%), łąki (16,5%), lasy (13,6%), tereny zurbanizowane (11%), roślinność krzewiasta i/lub zielna ( 0,7%), wewnętrzne obszary podmokłe (0,5%), wody morskie (0,1%).
IGN także udostępnia narzędzie online do porównania ewolucji z czasem użytkowania gruntów w miejscowości (lub terytoriów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
Pont-de-Buis był XVII th wieku zaledwie wiosce, o nazwie jako „Port-de-Buis', w pobliżu kaplicy parafii Saint-Segal znajdujący się przy moście na Douffine. Miejscowość stała się parafią dopiero w 1909 r., a gminą dopiero w 1949 r.
Pozostałości gallo-rzymskiego pieca wapienniczego i gallo-rzymskiej willi , a także pochówek z tego samego okresu, znaleziono w Goaz-an-Eyet , 800 metrów w dół rzeki od miasta Pont-de-Buis, na brzeg rzeki, który w tym momencie jest pod wpływem przypływu i jest żeglowny podczas przypływu. Inne konstrukcje gallo-rzymskie znaleziono w Pont-de-Buis (w Coat-ty-Beuz , w Boutariec , w Kerguden , na zamku Drénit) lub w pobliżu (w Kerancaroc w Logonna-Daoulas ). Sama nazwa „Pont-de-Buis” („ Pont-ar-Veuzen ”) wydaje się domniemaniem (inne toponimy odnoszące się do bukszpanu istnieją w regionie, np. wioska Buzit kilometr na północ od wsi Pont-de- Bukszpan). Roman drogowego przechodząc z Quimper do Landerneau przeszedł przez Pont-de-Buis. Wszystkie te wskazówki świadczą o obecności Gallo-Roman w Pont-de-Buis.
Dekret Colberta (syna) upoważnia do19 listopada 1687Berthelot, hodowca proszków i saletry, przekształcił młyn pszeniczny w młyn proszkowy w Pont-de-Buis, który wszedł do produkcji w 1688 r. na rozkaz stewarda Desclouzeaux . Miejsce to zostało wybrane ze względu na bliskość portu wojennego w Brześciu i istnienie odpowiedniego wodospadu na pochyłym potoku, który umożliwił już zainstalowanie młynów pszennych. Nie bez znaczenia była też obecność w sąsiedztwie drewna zawierającego kruszynę , jeden ze składników proszku. Od 1692 r. działały cztery młyny proszkowe, a na Douffine zbudowano mały pomost, wykorzystując fakt, że ujście Douffine było dostępne podczas przypływu.
W XVIII -tego wieku, śnieżek jest bardzo ważną instytucją, długi budynek z 90 metrów i łącznej powierzchni 36,152 m 2 . W 1775 r. tymczasowo zarządcą był Lavoisier . Śnieg wiejący na wyspie Arun w Rosnoën służył do suszenia, przechowywania i ochrony nowego proszku produkowanego w prochowni Pont-de-Buis.
Atak na wiejący śnieg przez Georges Cadoudal w 1795 r.17 czerwca 1795, wódz Chouan Cadoudal , niedawno uciekł z więzienia Brześć , i schronił się w Locoal-Mendon w Morbihan , podróżuje w ciągu 4 dni, unikając miast 25 mil, by zrobić śmiałą pomocną dłoń, na czele około 500 ludzi, na prochu fabryka śniegu w Pont-de-Buis. W Edern jeden z jego poruczników, Éveno, zabija zaprzysiężonego kapłana czterema kulami na oczach przerażonych wieśniaków i okupuje sześć wozów ciągniętych przez dwa konie, a także bierze trzech chłopów jako zakładników. Unoszący się śnieg, znajdujący doskonały silnik w sile napędowej potoku, na którym został zainstalowany, wydawał się bezpieczny przed atakiem, a eksport jego produkcji ułatwiał pobliski port w Brześciu . Ochronę fabryki powierzono 15 weteranom pod dowództwem czterdziestoletniego sierżanta; Cadoudalowi udało się bez trudu zainwestować wraz ze swoimi ludźmi źle strzeżony śnieżny śnieg niosący beczki z prochem i skrzynię, niszcząc sprzęt i proch, którego nie mogli unieść. W drodze powrotnej do Saint-Ségal i Briec Éveno zastrzelił jeszcze dwóch zaprzysiężonych księży . Cadoudal zbliżał się do Pleybena, gdy zdał sobie sprawę, że trzy bataliony republikańskie z Quimperlé biegną w pościg, czekając na niego w pobliżu Pont-Calleck. Ale Cadoudal zdołał ich uniknąć, wracając do Morbihan przez Glomel i Trégarantec . Cadoudalowi udało się przywieźć proszek, który obiecał wodzom Chouan zgromadzonym w Locoal, ukrywając zapasy w bocznej kaplicy kościoła przy współudziale kapłana Locoala.
Wzrost śnieżycy w XIX TH i XX TH wieku i „proszek scandal”Przekształcona w „Narodową Agencję Prochu i Saletry” podczas Rewolucji Francuskiej , a następnie w „Narodową Służbę Prochu i Saletry” w 1819 roku, powierzchnia wiejącego śniegu wynosiła wówczas trzy hektary. Został powiększony w 1841 r. , w okresie III RP, wraz z rozbudową dodatkowego nabrzeża w porcie Py-beuz na Duuffine.
W 1843 roku A. Marteville i P. Varin, kontynuatorzy Ogée , opisali wiejący śnieg:
„Niedaleko drogi z Quimper do Brestu, przez Châteaulin, znajduje się fabryka proszków Pont-de-Buis, o której mówi Ogée. Ten wiejący śnieg, położony w miejscu skąpanym przez małą rzekę Doufine lub Pont-de-Buis, powstał w XVII wieku. (...) Fabryka proszków Pont-de-Buis składa się z dwóch młynów, które działają według starych procesów. Obecnie produkuje 130 000 do 140 000 kilogramów prochu, w tym 100 000 do 110 000 dla marynarki wojennej, 10 000 dla handlu prochami myśliwskimi i 20 000 dla prochu kopalnianego. Obecnie zajmują się powiększaniem tej fabryki i wprowadzaniem nowych procesów, które znacznie usprawniły produkcję proszków handlowych; stare procesy zostaną zachowane do produkcji proszków marynarki wojennej. Szacuje się, że wiejący śnieg mógłby (...) zwiększyć jego produkcję do 250 000 kilogramów. Co roku establiszment wrzuca do kraju około 50 000 franków, zarówno pod względem zatrudnionych pracowników, jak i wytwarzanego węgla drzewnego. Kruszyny zapewnia, jak wiemy, drewno jest najbardziej korzystna do produkcji proszków i okolicznych lasach przewidzianych drewna w obfitości; ale dziś, że jest to niejako przejęte przez leśników, stało się rzadkością i administracja jest zobowiązana do zakupu po 10 centów za metr sześcienny. Sto części daje tylko dwadzieścia dwa węgiel. (...) Prochownia Pont-de-Buis jest bardzo korzystnie usytuowana dla portu w Brześciu . Rzeczywiście, jest zbyt daleko w głąb lądu, aby bać się zejścia wroga, a mimo to ma bardzo łatwy kontakt z tym ważnym miejscem; łodzie, które przypływają po proszek, wznoszą się podczas przypływu na odległość około 400 metrów od wiejącego śniegu. (...) "
W 1840 r. ograniczono czas pracy do 14 godzin na dobę i utworzono ubezpieczenie zdrowotne.
Historia zamieci śnieżnej naznaczona jest również wypadkami, które miały miejsce w samej elektrowni: w wypadku zginęło 6 osób 18 lutego 1863 r., w ciągu trzech wieków jego istnienia odnotowano około piętnastu poważnych wypadków, z których pierwszy pochodzi z 1713 roku .
Stacja towarowa otwarta w 1888 r. do obsługi wiejącego śniegu.
W 1887 roku zrezygnowano z produkcji czarnego prochu na rzecz nowego prochu, zwanego „ prochem B ” (od nazwiska generała Boulangera , ówczesnego ministra wojny), którego główny składnik, proszek bawełniany , pochodził z fabryki wybudowanej w Moulinie. Blanc w Relecq-Kerhuon koło Brześcia.
Wypadki związane z niestabilnością tego nowego "prochu B" (wybuch dwóch pancerników , Jena w 1907 i Liberty w 1911 , które spowodowały za każdym razem ponad sto zgonów i kilka innych pancerników uszkodzonych) za każdym razem. dwa w porcie z Tulon ) prowokować kontrowersji między poszczególnymi dyrektorami zakładu proszku Pont-de-Buis, Albert Louppe i rośliny proszkowej Blanc Moulin, Léopold Maissin , rywalizuje również w ogólnym rady Finistère , którzy odrzucają siebie biednych jakość produkcji proszku.
„To, co jest straszne, to brak kontroli nad zawiewaniem śniegu. Możemy w ten sposób dostarczyć państwu dla swoich proszków obrzydliwe elementy produkcji, a ci, którzy mają misję sprawowania nadzoru, nie zauważyli czegokolwiek. "
Obaj dyrektorzy zostali początkowo wymienieni, następnie spór utrzymywał się między dwoma dyrektorami, którzy zostali zwolnieni w 1912 roku.
Budowa sieci kolejowej pomogła również do kanału wczesnego XX th wieku torfu wydobyte z bagna Yeun elez dla potrzeb energetycznych śnieżek, mimo niedogodności złamania obciążenie w stacji Châteaulin wymaga przeładunek torfu ze względu na istnienie dwóch różne tory kolejowe ( kolej wąskotorowa między Brasparts i Châteauin , normalna między Châteauin i Pont-de-Buis).
„Kiedy zaczęliśmy zatrudniać w śnieżycy, wiedzieliśmy, że zacznie się od nowa, że wojna nie jest daleko. Pojechał tam mój mąż, teściowa, koleżanki, kuzyni, wszyscy” – zeznaje osoba starsza.
Śnieg śnieżny podczas dwóch wojen światowychPodczas dwóch wojen światowych aktywność jest maksymalna: w 1914 r. w śnieżycy zatrudnia 736 robotników i 221 robotników, a produkcja prochu w latach 1914-1916 wzrosła dziesięciokrotnie; w 1917 r. produkcja osiągnęła do 50 ton dziennie przy 2500 robotnikach (w tym robotników kolonialnych i zagranicznych) i 3000 robotników. W tym samym roku strajki unieruchomiły zakład na pięć dni z inicjatywy kobiet, które domagały się podwyżek płac.
Od 1916 r. podjęto działania na rzecz pracownic (praca nocna była zakazana kobietom w ciąży Lipiec 1916 ; w zamiecie śnieżnej otwierają się dwie sale do karmienia piersiąwrzesień 1917w baraku powstaje nawet klasa dziecięca). WLipiec 1917 robotnicy strajkowali, by zaprotestować przeciwko piekielnemu tempu i żądać lepszych płac.
Podczas pierwszej wojny światowej śnieżyca Pont-de-Buis zwerbowała również kilka tysięcy kobiet w Bretanii, aby wysłać je do pracy w zamiecie śnieżnej w Bergerac ( Dordogne ).
Koniec wojny powoduje podział produkcji na piętnaście; pracownicy nie-francuscy (w tym wielu Kabylesów ) są zwalniani, a pracownicy zachęcani do pozostania w swoich domach (400 z nich jest zwolnionych wStyczeń 1919).
Wypadek spowodował śmierć 3 osób w czerwcu 1922 roku .
W 1939 r. nadmuch śniegu zatrudniał 863 robotników i 241 robotników i mógł wyprodukować 288 ton proszków BFPA i 1080 ton prochu miesięcznie. Z drugiej strony, w czasie okupacji niemieckiej zawieje śnieżne przestaje działać, budynki zostają objęte sekwestracją .
Śnieg wieje od II wojny światowejZawieje śnieżne wznowiło swoją działalność w 1945 r. po walkach w czasie wyzwolenia miasta 1 st August 1.944między Niemcami a makwizarami. Jednak nigdy nie odzyskała przedwojennej działalności pomimo zróżnicowania produkcji (gaz łzawiący i pirotechnika, proszek myśliwski, odlewanie przedmiotów z tworzyw sztucznych, dystrybutorzy głowic kabli telefonicznych itp.), zmiany statusu (firma została wchłonięta przez National Powder i Explosives Company w 1971 i Nobel Sport w 1996), prywatyzacja niektórych działalności, sprzedaż gruntów innym firmom, takim jak Livbag, spółka szwedzkiej grupy Autoliv w 1992 roku, która produkuje „generatory gazu” (rodzaj kapsuły wybuchowej) do samochodowych poduszek powietrznych. Liczby stale maleją.
7 sierpnia 1975 r., Eksplozje łańcuchowe w całym łańcuchu produkcyjnym, po początkowej eksplozji w suszarce proszkowej, zdarzają się do 13 h 15 , powodując 4 zabitych , 36 rannych , wielu zaginionych i trzy kilometry ruiny wokół wiejącego śniegu ”. Wszystkie warsztaty zostały zniszczone, a katastrofa wywołała nawet obawy o zamknięcie firmy z powodu wyrządzonych szkód materialnych. Na działce o obecnie nieproporcjonalnych rozmiarach, liczącej sto hektarów, śnieżyca zatrudnia nie więcej niż stu pracowników.
Dziś fabryka Nobel Sport wciąż generuje wiele debat na temat bezpieczeństwa, szczególnie po nowej eksplozji na 30 lipca 2014 powodując 3 poważne obrażenia, w tym zerwanie kończyny u jednego z nich.
W ramach programu budowy 49 szkół w przysiółkach, o którym decydował departament Finistère w latach 1878-1885, w wiosce Pont-de-Buis (która była wówczas częścią gminy Saint-Senegal) otwarto szkołę.
22 stycznia 1944 r, Pierre Daniélou, lat 25, z Pont-de-Buis, strażnik łączności, został zabity przez niemieckiego żołnierza w drodze do domu.
Utworzenie gminyPont-de-Buis-lès-Quimerc'h to najmłodsza z gmin w Finistère . Został stworzony na mocy dekretu z dnia 20 sierpnia 1949pod nazwą Pont-de-Buis na działkach zaczerpniętych z gmin Faou , Saint-Ségal i Quimerc'h . W 1965 połączyła się z dwiema gminami Quimerc'h i Logonna-Quimerc'h i przyjęła swoją obecną nazwę. Jest to nietypowe miasto łączące Pont-de-Buis, miasto robotnicze, oraz Quimerc'h i Logonna-Quimerc'h, miasteczka wiejskie.
Szkoła średnia i liceum zawodoweTechnical College otwarty w 1960 roku i zawodowe liceum w 1976 roku . Istnieje również szkoła ogólnokształcąca: kolegium François-Collobert.
19 i 26 października 2013 r., doszło do gwałtownych starć na drodze ekspresowej Quimper-Brest w związku z instalacją w Pont-de-Buis urządzeń służących do poboru podatku od transportu drogowego .
To właśnie na farmie Pont-de-Buis szczątki rodziny Troadec zniknęły w Orvault ,10 marca 2017.
Trzy gminy Pont-de-Buis, Quimerch i Logonna-Quimerch mają swoje pomniki wojenne.
Pont-de-Buis: pomnik wojenny.
Quimerch: pomnik wojenny.
Logonna-Quimerch: pomnik wojenny.
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1946 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich są szacowane przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2004 roku.
W 2018 r. miasto liczyło 3716 mieszkańców, co stanowi spadek o 3,63% w porównaniu do 2013 r. ( Finisère : + 0,86%, Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1946 | 1954 | 1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2004 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3,509 | 3 366 | 3060 | 3999 | 3 916 | 3710 | 3 373 | 3 385 | 3,632 |
2009 | 2014 | 2018 | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3,821 | 3850 | 3716 | - | - | - | - | - | - |
Komentarz : Nagły wzrost liczby 939 mieszkańców, który miał miejsce w latach 1962-1968, tłumaczy się fuzją gmin z byłymi gminami Quimerc'h i Logonna-Quimerc'h. W przeciwnym razie, od jej powstania jako miasto w 1949 roku, Pont-de-Buis regularnie stracił mieszkańców do 1990, w uścisku oznaczonym recesji przemysłowej (spadek o śnieżek, którego „złoty wiek” był koniec. Z XIX th wieku i dwie wojny światowe oraz inne rodzaje działalności przemysłowej). Pewne ożywienie demograficzne, jednak przejawia się niedawno w pierwszej dekadzie XXI -go wieku. Świadczy o tym ewolucja równowagi naturalnej : jeśli do 2005 r. często była ujemna (na przykład 70 zgonów na 53 urodzenia w 2003 r.), ponownie stała się dodatnia w 2006 r. ( 62 urodzenia na 49 zgonów ) i 2007 r. ( 72 urodzenia na 45 zgonów ). zgony ). Równowagi migrujące negatywna w okresie 1975-1990 (- 0,8% w okresie 1982-1990, na przykład) jest dodatnią ponownie od 1990 (+ 1,3% w latach 1999-2007). Zauważalne jest wznowienie urbanizacji: w 2007 r. odnotowano 125 dodatkowych mieszkań (1944 mieszkania) w porównaniu z 1999 r. (1819 mieszkań).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1,438 | 1646 | - | 1,731 | 1840 | 1 952 | 1 954 | 2024 | 2159 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2055 | 2056 | 2 111 | 2023 | 2018 | 2223 | 2 241 | 2370 | 2480 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2646 | 2 808 | 2860 | 2840 | 2711 | 2 604 | 2580 | 2838 (4386) | 4654 |
1962 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
4297 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Komentarz : Wyniki te uzyskano poprzez dodanie danych spisowych Quimerc'h i Logonna-Quimerc'h za okres 1793-1946 oraz danych z trzech gmin Pont-de-Buis, Quimerc'h i Logonna-Quimerc'h dla lata 1946-1962. Dwa lata stwarzają problemy: dane z 1806 r. zostały celowo pominięte, ponieważ wyniki spisu powszechnego w Logonna-Quimerc'h tego roku są nieprawidłowe; dla roku 1946 wskazano podwójny wynik, dodanie dwóch istniejących wówczas gmin do 2838 mieszkańców, ale odtworzona populacja jedynej gminy Pont-de-Buis w jej granicach w momencie jej utworzenia w 1949 r., a zatem obejmująca część zaanektowanego terytorium, stanowiąca następnie część gmin Saint-Ségal i Faou , co daje (niepewny) wynik 4386 osób.
Analiza ewolucji demograficznej odtworzony zatem cały obszar, który tworzy obecną gminę Pont-de-Buis-les-Quimerc'h wykazuje systematyczny wzrost populacji w pierwszej połowie 19 wieku. Th century ( + 721 mieszkańców między 1793 i 1851, aż 50,1% w 58 lat), a następnie, po nieznacznym spadku w trzecim kwartale XIX th wieku ożywienie wzrostu liczby ludności do 1911 (+ 842 mieszkańców między 1876 i 1911, czyli + 41,7% za 35 lat); okres międzywojenny odnotowano umiarkowany spadek demograficzny ale II wojna światowa, bez względu na postać używany do 1946 roku, wykazała odzyskanie demograficzną połączoną śnieżek; absolutne maksimum demograficzne osiągnięto w 1954 r. z 4654 mieszkańcami, po czym nastąpił znaczny spadek: wszystkie gminy tworzące Pont-de-Buis-lès-Quimerc'h straciły 1281 mieszkańców w latach 1954-1990, tj. - 29,4% w ciągu 36 lat z powodu gwałtowny upadek przemysłu. Całość jednak przeżyła w ostatnich latach lekkie ożywienie demograficzne.
Wyniki tych spisów tylko częściowo pokazują zmiany w układzie sił pomiędzy trzema miejscowościami tworzącymi obecną gminę Pont-de-Buis-lès-Quimerc'h: Logonna-Quimerc'h została zmarginalizowana ze względu na jej niskie znaczenie demograficzne i jego izolacja (15,7% ogółu ludności w 1793 r., ale tylko 2,6% w 1962 r.), Quimerc'h, ale dawna stolica gminy, której Pont-de-Buis nie był długi niż zwykła osada (84,2% ogółu ludności , następnie obejmująca wioskę Pont-de-Buis, w 1793 r. 26,2% ogółu w 1962 r.), dawną wioskę Pont-de-Bukswood skoncentrowaną podczas ostatniego spisu ludności przed połączeniem gmin w 1965 r., a więc w trakcie spisu z 1962 r. , już większość ludności (71,2% ogółu ludności).
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
1945 | 1974 | Suzanne Ploux |
RPF, potem UNR, potem UDR |
Zastępca Sekretarza Stanu |
1975 | Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Jean Poudoulec | PS | |
1983 | 1989 | Alberta Fouberta | RPR | Dyrektor SNCF |
1989 | 1995 | Paul Le Nest | płyta DVD | Inspektor |
Czerwiec 1995 | 24 maja 2020 r. | Roger Mellouet | PS | Starszy doradca generalny i wydziałowy |
24 maja 2020 r. | W trakcie | Pascal Prigent | PS | Profesor historii i geografii |
Brakujące dane należy uzupełnić. |