Imię i nazwisko | Philipp schwarzert |
---|---|
Znany jako | Philippus Melanchthon, Φίλιππος Μελάγχθων |
Narodziny |
16 lutego 1497 Bretten Palatynat Renu |
Śmierć |
19 kwietnia 1560 Wittemberski Elektorat Saksonii |
Główna działalność | Humanista Reformator religijnyReforma uczelni |
Nagrody | Doktor teologii (1518), profesor Uniwersytetu w Wittemberdze |
Język pisania | łaciński i niemiecki and |
---|---|
Ruch |
Reforma protestancka luteranizm |
Podstawowe prace
Wspólne miejsca (1521)
Filip Melanchton jest Anglicized forma używana w XVI th century nazwa z dowiedział humanista , filozof i reformingu protestanckich Niemiec Philipp Melanchton (1497-1560), łacińskim Philippus Melanchtona , greckiej Φίλιππος Μελάγχθων transkrypcji lub przybliżona interpretacja jego imienia niemiecki Philipp Schwarzert
Doktor teologii, profesor na uniwersytecie, uczeń Marcina Lutra , Mélanchthon jest najbardziej znany z tego, że napisał w 1530 r. spowiedź augsburską . Jest także twórcą terminu psychologia , ukutego z języka greckiego.
Melanchton urodził się dnia 16 lutego 1497w Bretten , niedaleko Karlsruhe , w Palatynacie ( Święte Cesarstwo Rzymskie , obecne Niemcy ), gdzie jego ojciec, Georg Schwartzert, rusznikarz jest w służbie hrabiego Palatynatu Filipa I st .
W 1507 został skierowany do szkoły łacińskiej w Pforzheim , gdzie rektor Georg Simler de Wimpfen wprowadził go w studia poetów łacińskich i greckich oraz w filozofię Arystotelesa .
Będzie pod silnym wpływem swojego stryjecznego dziadka Johannesa Reuchlina , jednego z głównych przedstawicieli humanizmu, który radzi mu zmienić nazwisko na Schwartzert (przypominające „Schwarzerd (e)” dosłownie „czarna ziemia” w języku wysokoniemieckim ), w Melanchtonie, w równoważnym znaczeniu w starożytnej grece.
Jeszcze przed ukończeniem trzynastu lat wstąpił w 1509 r. na uniwersytet w Heidelbergu, gdzie studiował filozofię, retorykę i astronomię (wówczas ściśle związany z astrologią) i zyskał reputację dobrego hellenisty. Widząc, że sam odmówił tytułu magistra ze względu na swój młody wiek, udał się w 1512 roku do Tybingi, gdzie studiował humanistykę, filozofię i astronomię/astrologię, ale także poświęcił się studiowaniu prawa, matematyki i medycyny.
Gdy w 1516 roku po ukończeniu kursu filozofii uzyskał stopień magistra , rozpoczął studia teologiczne.
Pod wpływem ludzi takich jak Johannes Reuchlin i Erazm nabrał przekonania, że prawdziwe chrześcijaństwo różni się od teologii scholastycznej nauczanej na uniwersytecie. Ale nie ma jeszcze ostatecznej opinii na ten temat, gdyż później zakwalifikowa Lutra jako ojca duchownego. Najpierw został magistrem studiów, odpowiedzialnym za nauczanie młodszych uczniów. Prowadzi również zajęcia z wystąpień publicznych, Virgil i Livy .
Jego pierwszymi publikacjami były wydanie Terence'a (1516) i gramatyka grecka (1518), ale już wcześniej napisał przedmowę do Epistolae virorum clarorum z Reuchlina (1514). Opracował także wydanie Cycerona, które odniosło wielki sukces i było wielokrotnie wznawiane, zwłaszcza przez drukarzy lyońskich.
Wyczuwając silny sprzeciw partii scholastycznej wobec reform, które chciał wprowadzić na uniwersytecie w Tybindze , Mélanchthon chętnie przyjął posadę profesora greki w Wittenberdze, gdzie wzbudził wielki podziw inauguracyjnym De corrigendis adolescentiae studiis . Wykłada przed pięćset sześćset studentów, potem tysiąc pięćset. Był wysoko ceniony przez Marcina Lutra , którego wpływ doprowadził go do studiowania pism świętych , zwłaszcza apostoła Pawła , a tym samym do bardziej żywej wiedzy o ewangelicznej doktrynie zbawienia.
Philippe Mélanchthon uczestniczy w sporze w Lipsku (1519), w którym Luter i Jean Eck konfrontują się werbalnie ; jest tylko widzem, ale swoimi komentarzami i sugestiami wpływa na dyskusję wystarczająco, by dać Jeanowi Eckowi pretekst do zaatakowania go. Już w swojej Defensio contra Johannem Eckium (Wittenberga, 1519) jasno przedstawił zasady autorytetu Pisma Świętego i konieczność jego interpretacji.
Ze względu na zainteresowanie teologią w wykładach z Ewangelii Mateusza i Listu do Rzymian , a także badania nad doktryną Pawła, uzyskał stopień licencjata ( baccalaureus ) z teologii, a jego stanowisko zostało przeniesione do Wydział Teologiczny. Wkrótce jeszcze mocniej związał się z Wittenbergą poprzez małżeństwo z Kathariną Krapp, córką burmistrza, małżeństwo zawarte za namową przyjaciół, a zwłaszcza Lutra (25 listopada 1520).
Na początku 1521 r. w swojej oracji Didymi Faventini kontra Thomam Placentinum pro M. Luthero (Wittemberg, bd) Mélanchthon broni Lutra, udowadniając, że ten odrzuca jedynie praktyki papieskie i kościelne, które są sprzeczne z Pismem Świętym, ale nie z prawdziwą filozofią. ani „prawdziwe chrześcijaństwo ”. Ale pod nieobecność Lutra, który schronił się w zamku Wartbourg podczas kłopotów spowodowanych przez „proroków” z Zwickau, Philippe Mélanchthon z powodu braku stanowczości i pewności nie wykazał niezbędnego autorytetu, aby poradzić sobie z tym problemem. Energiczna interwencja Lutra „prorocy” nie mogli zostać uciszeni.
Publikacja Loci communes rerum theologicarum seu hypotyposes theologicae Melanchtona (Wittemberg i Bazylea, 1521) była bardzo ważna dla potwierdzenia i rozszerzenia idei reformacji. W doskonałej zgodzie z Lutrem Melanchton przedstawia nową doktrynę chrześcijaństwa w formie omówienia „głównych myśli” Listu do Rzymian. Jego celem nie było przedstawienie systematycznego wykładu wiary chrześcijańskiej, ale klucz do dokładnego zrozumienia Pisma Świętego.
Niemniej jednak kontynuował kurs klasyki, a po powrocie Lutra mógłby całkowicie zrezygnować ze swojej pracy teologicznej, gdyby Luter nie nalegał.
Podczas podróży do rodzinnego miasta w 1524 r. został sprowadzony, by rozprawić się z legatem papieża Campeggio, który próbował wyrwać go ze sprawy Lutra, ale bez powodzenia, ani w tym czasie, ani później. W Unterricht der Visitatoren an die Pfarrherren für das Kurfürstentum Sachsen (1528) Melanchthon jasno przedstawia swoją wizję ewangelicznej doktryny zbawienia, kładąc podwaliny pod reformę doktryny oraz przepisy dotyczące kościołów i szkół, ale bez najmniejszy bezpośredni atak na nauczanie Kościoła rzymskiego.
W 1529 roku towarzyszył księciu elektorowi na sejmie w Speyer, aby reprezentować sprawę ewangeliczną . Jego nadzieje na doprowadzenie partii cesarskiej do pokojowego uznania reformacji nie spełniły się. Później żałuje sympatii, jaką okazał Szwajcarom na sejmie, uważa doktrynę Zwingliego o Ostatniej Wieczerzy za „bezbożny dogmat” i utwierdza Lutra w jego postawie odrzucenia.
Spowiedź augsburska , która została przedstawiona sejmowi augsburskiemu w 1530 r., choć oparta na artykułach Lutra, Schwabach i Marburg , była głównie dziełem Melanchtona. Prawdą jest, że Luter nie ukrywał, że ireniczna postawa tego wyznania nie była tym, czego pragnął, ale ani on, ani Melanchton nie byli świadomi najmniejszej różnicy w doktrynie; także najważniejsze protestanckie wyznanie wiary jest pomnikiem harmonii między dwoma reformatorami w nauczaniu Ewangelii. Niektórzy powiedzieliby, że na sejmie Melanchton nie wykazywał tej godnej i stanowczej postawy, że wiara w prawdę i sprawiedliwość jego sprawy mogła go inspirować, być może dlatego, że nie starał się odgrywać roli przywódcy politycznego, po prostu być może brakowało mu niezbędnej wiedzy o ludzkiej naturze, a także energii i decyzji. Przeprosiny dla Augsburskiego , również dzieło Melanchtona, był również wyraźna ekspozycja spornych doktryn, natychmiast wyciągnąć z doświadczenia oraz z Pisma.
Teraz we względnym spokoju Melanchthon mógł poświęcić się swojej pracy naukowej i literackiej. Najważniejszym dziełem teologicznym tego okresu były Commentarii in Epistolam Pauli ad Romanos (Wittenberga, 1532), dzieło niezwykłe, ponieważ po raz pierwszy ustaliło na poziomie dogmatycznym, że wyrażenie „być usprawiedliwionym” oznaczało „być uważanym za jako sprawiedliwy”, podczas gdy Apologia zawsze stawiała obok siebie dwa znaczenia „być usprawiedliwionym” i „być uważanym za sprawiedliwego”. Rosnąca reputacja Mélanchthona była dla niego okazją do otrzymania kilku honorowych apeli w Tybindze (wrzesień 1534), we Francji i Anglii, ale jego szacunek dla księcia elektora skłonił go do odmowy ich przyjęcia.
Brał ważny udział w dyskusjach na temat Ostatniej Wieczerzy, które rozpoczęły się w 1531 roku. W pełni aprobował Porozumienie Wittenberskie , wysłane przez Martina Bucera do Wittembergi i za namową landgrafa Hesji omówił tę sprawę z Bucerem w Kassel: pod koniec 1534 r. Pracował namiętnie nad porozumieniem, gdyż studia patrystyczne i Dialog Oecolampadusa (1530) sprawiły, że zaczął wątpić w słuszność doktryny luterańskiej. Co więcej, po śmierci Zwingliego i zmianie sytuacji politycznej jego wczesne obawy przed związkiem straciły na wadze. Bucer nie posunął się tak daleko, by wierzyć wraz z Lutrem, że prawdziwe ciało Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy zostało zmiażdżone zębami, ale przyjął ofiarę ciała i krwi w symbolach chleba i wina. Melanchthon omówił poglądy Bucera z głównymi zwolennikami Lutra; ale sam Luter nie chciał zaakceptować, że spór był po prostu zawoalowany. Stosunki między Melanchtonem a Lutrem nie zostały zakłócone przez jego urząd mediatora, chociaż Luter przez chwilę sądził, że Melanchton jest „prawie zdaniem Zwingliego”; mimo wszystko chciał „dzielić się z nim swoim sercem”. "
Podczas pobytu w Tybindze w 1536 roku Melanchton został poważnie zaatakowany przez Cordatus , kaznodzieję z Niemegk , ponieważ nauczał, że uczynki są niezbędne do zbawienia. W drugim wydaniu jego Loci (1535) zrezygnował z determinizmu, ścisłej doktryny, której bronił na początku, a która wykraczała nawet poza doktrynę Augustyna, i zamiast tego nauczał wyraźniej tego, co nazywał synergizmem . Odparł ataki Cordatus w liście do Lutra i jego współpracowników, stwierdzając, że nigdy nie porzucił ich wspólnych nauk na ten temat, aw 1537 kontrowersji wokół antynomianizmu Melanchton był w harmonii z Lutrem.
Relacje osobiste między dwoma wielkimi reformatorami musiały wytrzymać wiele prób w tych latach, ponieważ Amsdorf i kilku innych próbowało grać Lutra przeciwko Melanchtonowi, tak bardzo, że jego pobyt w Wittenberdze wydawał się czasami prawie nie do zniesienia dla Melanchtona, który porównał siebie " do Prometeusza w kajdanach na Kaukazie”. "
Mniej więcej w tym czasie miał miejsce znany epizod drugiego małżeństwa Filipa Heskiego . Melanchton, podobnie jak Luter, choć zakłopotany, rozważał wcześniejsze oddzielenie istniejącego związku i opracował kompromis, ale doradził Filipowi, aby zachował dyskrecję – i wziął udział w ponownym małżeństwie. Niestety sprawa została upubliczniona, a teologowie zdyskredytowani. Dlatego publikacja tak go dotknęła, że ciężko zachorował w Weimarze, tym bardziej, że Karol V miał w ten sposób środki nacisku na elektora saskiego, do którego pod groźbą śmierci wezwał do zaprzestania mieć zmowę z Ligą Smalkalde. Da to cesarzowi możliwość odzyskania kontroli nad pewnymi stanami ewangelicznymi.
w Październik 1540Melanchton brał ważny udział w konferencji religijnej w Wormacji, gdzie w jasny i zdecydowany sposób bronił doktryny augsburskiej spowiedzi . Melanchton wykorzystał jako podstawę do dyskusji wydanie Wyznania Augsburskiego, które zostało przez niego zrewidowane (1540) i nazwane później Variata . Chociaż Eck wykazał dość istotną zmianę w Artykule X dotyczącą Ostatniej Wieczerzy, protestanci nie byli urażeni. Kolokwium zakończyło się niepowodzeniem, jak twierdzą niektórzy, z powodu uporu i irytacji Melanchtona, ale z powodu niemożności poczynienia katolikom większych ustępstw. Regensburg kolokwium wmaj 1541 nie powiodła się również ze względu na stanowcze przestrzeganie przez Melanchtona artykułów o Kościele, sakramentach i spowiedzi usznej.
Jego poglądy na Ostatnią Wieczerzę, wypracowane w porozumieniu z Bucerem przy okazji projektu reformy elektoratu kolońskiego (1543), przysporzyły mu ostrej krytyki ze strony Lutra, który domagał się jasnego oświadczenia w kwestii poznania „czy prawdziwe ciało a prawdziwa krew została odebrana fizycznie”. Z ambony Luter dał upust swojemu niezadowoleniu, a Melanchthon spodziewał się, że zostanie wygnany z Wittenbergi. Jedynie wysiłki kanclerza Brucka i elektora zdołały złagodzić jego gniew; ale od tego momentu Melanchton musiał cierpieć z powodu złego humoru Lutra, podczas gdy był on nękany różnymi problemami domowymi.
Śmierć Lutra, 18 lutego 1546dotknęło go w najbardziej bolesny sposób, nie tylko z powodu tego, czego wspólnie doświadczyli w swoim życiu i zmaganiach, ale także dlatego, że widział w niej wielką stratę dla Kościoła protestanckiego.
Ostatnia część jego życia była wypełniona trudami i cierpieniem; zaczęło się od kontrowersji wokół okresu przejściowego i adiafory (1547). Co prawda Melanchton odrzucił augsburską przerwę , którą cesarz usiłował narzucić pokonanym protestantom, ale w trakcie negocjacji dotyczących tak zwanej lipskiej tymczasowej poczynił ustępstwa, które w wielu przypadkach trudno uzasadnić, nawet biorąc pod uwagę biorąc pod uwagę jego trudną pozycję, przeciwstawił się temu, że był elektorem i cesarzem.
Przyjmując pewne rzymskie zwyczaje, Melanchton wychodził z przekonania, że jest to adiafora, jeśli nic się nie zmieniło w czystości doktryny i sakramentów ustanowionych przez Jezusa, ale nie widział, aby ustępstwa poczynione w takich okolicznościach były uważane za zaprzeczenie ewangelicznym przekonaniom.
Sam Melanchton z biegiem czasu uświadomił sobie swoje wady i żałował ich, być może cierpiąc nie tylko z powodu niezadowolenia przyjaciół i nienawiści wrogów. Odtąd aż do śmierci był pełen kłopotów i cierpień. Po śmierci Lutra został „teologicznym przywódcą niemieckiej reformacji”, przywódca jednak spierał się: luteranie z Maciejem Flaciusem na czele oskarżyli go o herezję i apostazję, on i jego uczniowie. W rzeczywistości śmierć Lutra osłabia protestancki obóz „luterański” w niemieckojęzycznym świecie. Zwolennicy Lutra szybko podzielili się na dwa przeciwstawne obozy: Filipistów , zwolenników Melanchtona i Gnesio-luteran ("gnesio" znaczy po grecku prawda, prawda), którzy nie wybaczą Melanchtonowi retuszowania czegokolwiek w pismach Lutra. Gnesios publikują nawet przemówienie przy stole Lutra pod tytułem Tischreden.
Zasmucony nowymi podziałami w obozie luterańskim Melanchton, podobnie jak Bucer, bez powodzenia stanie się jednym z orędowników protestanckiej jedności.
Melanchton zmarł dnia 19 kwietnia 1560w Wittenberdze .