Impreza w Quebecu

Impreza w Quebecu

Oficjalny logotyp.
Prezentacja
Szef Paul St-Pierre Plamondon
Fundacja 14 października 1968
Siedzenie 4115 Rue Ontario E, 3 rd podłogi, Montreal, QC H1V 1J7
Prezydent Dieudonné Ella Oyono
Pozycjonowanie Środek do środka w lewo
Ideologia Quebec niepodległość Quebecowski
nacjonalizm
Socjaldemokracja
Regionalizm
Członkowie 43 000 (2020)
Zabarwienie Niebieski i zielony
Stronie internetowej pq.org
Prezesi grup
Lider parlamentarny Pascal Berube
Lider parlamentarny Martina Ouelleta
Bat Weronika Hivon
Przewodniczący klubu Weronika Hivon
Reprezentacja
Posłowie 7  /   125

Parti québécois ( PQ ) jest niepodległościowych Quebec partia polityczna , pracując na prowincji Quebec sceny politycznej. Założona w 1968 roku, wywodziła się z Mouvement Souveraineté-Association (MSA) i Ralliement national (RN), dwóch grup powstałych w wyniku odrodzenia nacjonalizmu Quebecu jako siły politycznej podczas Cichej Rewolucji . Dwa tygodnie po założeniu, inna separatystyczna grupa, Rajd Niepodległości Narodowej (RIN) zagłosowała w Kongresie za rozwiązaniem 82%, zapraszając swoich członków do indywidualnego dołączenia do PQ, co zrobili dla większości.

Po założeniu Parti Québécois stopniowo narzucała się w Zgromadzeniu Narodowym Quebecu , jako alternatywa dla Partii Liberalnej Quebecu . PQ wygrała wybory w Quebecu w 1976 roku i utworzyła pierwszy rząd René Lévesque , założyciela partii. PQ utworzy kilka rządów, naprzemiennie z liberałami do wyborów parlamentarnych w 2018 roku .

Wśród osiągnięć Parti Québécois znajdują się w szczególności Karta języka francuskiego , Ustawa o ochronie gruntów i działalności rolniczej oraz Ministerstwo Środowiska , Ustawa o finansowaniu partii politycznych, Société de l Quebec ubezpieczenia komunikacyjne , Commission de la santé et sécurité au travail , ustawa o kapitale własnym oraz sieć ośrodków opieki nad dziećmi . PQ przeprowadziła również dwa referenda w sprawie suwerenności Quebecu: jedno w 1980 r., a drugie w 1995 r . PQ proponuje teraz wprowadzenie proporcjonalnego systemu głosowania, stopniowe podnoszenie płacy minimalnej do 15  dolarów za godzinę, bezpłatną edukację w CEGEP i na uniwersytecie oraz zapewnienie, że kandydaci na imigrację znają francuski zaraz po przyjeździe.

Od czerwiec 2021Parti Québécois ma 7 członków Zgromadzenia Narodowego Quebecu . Jej liderem był Paul St-Pierre Plamondon od9 października 2020 r..

Historia

Fundacja

Parti Québécois narodziła się z fuzji, 14 października 1968Ruchu Zrzeszenia Suwerenności (MSA) René Lévesque i Zjazdu Narodowego (RN) Gillesa Grégoire'a . Ta fuzja jest wynikiem intensywnych negocjacji między przywódcami trzech głównych ruchów politycznych niepodległościowych przez znaczną część 1968 roku.

Według biografa René Levesque za Pierre Godin, lider przyszłość PQ natychmiast widzi korzyści z połączenia MSA, która jest głównie Montreal, i utworzoną z uciekinierów z Partii Liberalnej i RN, utworzonego z byłych creditists. I szczególnie obecne w regionach Gaspésie , Abitibi i Saguenay-Lac-Saint-Jean . Jeśli małżeństwo między MSA i RN zostało zawarte szybko, podczas dwóch spotkań odbywających się w Montrealu wCzerwiec 1968, z drugiej strony konwergencja między Lévesque a Rajdem Niepodległości Narodowej (RIN) Pierre'a Bourgaulta napotka kilka trudności.

Nieomylność RIN wobec francuskiej jednojęzyczności suwerennego Quebecu, jego socjalistyczne stanowisko w sprawach gospodarczych oraz gwałtowna demonstracja parady Saint-Jean-Baptiste w Montrealu w 1968 r. wykluczają dla Lévesque'a jakąkolwiek możliwość połączenia się z RIN. Zgadza się jednak, że bojownicy Rinistów dołączają do nowej partii indywidualnie, co już miało miejsce.

Zjazd założycielski Parti Québécois odbywa się od 11 do 14 października 1968w Petit Colisée de Québec . Aktywiści, liczący 14 280 członków od momentu jej założenia, ratyfikowali cztery główne podstawowe kierunki partii, ujawnione w sierpniu: „stworzenie suwerennego państwa francuskojęzycznego, ustanowienie autentycznej demokracji, uznanie praw edukacyjnych anglojęzycznych stowarzyszenie mniejszościowe i gospodarcze z resztą Kanady. ” .

Pozostała kwestia nadania nazwy nowej partii. René Lévesque poparł użycie nazwy, która używałaby słowa „suwerenność” , np. „Partia Suwerenna” , „ Partia Suwerenności ” czy „Partia Suwerenno-Ludowa” . Cztery z pięciu nazw zaproponowanych na konwencji w Quebec City zawierały wyrażenie. Jednak Gillesowi Grégoire, przy współudziale byłych ministrów, udało się uzyskać od organizatorów dodanie białej linii na karcie do głosowania rozdanej delegatom. Apelacja Parti Québécois plasuje się wśród trzech finalistów. Została ostatecznie ratyfikowana przez Kongres w drugim głosowaniu, po podniesieniu rąk.

Po pewnym wahaniu, Lévesque w końcu skupił się na nazwie po tym, jak został przekonany przez psychiatrę i przyszłą minister Camille Laurin , dla której nazwa ta miała wartość terapeutyczną, ponieważ wzmacniała niepewną tożsamość Quebecerów.

Dwa tygodnie po zjeździe założycielskim PQ, 26 października 1968, Pierre Bourgault i André d'Allemagne proponują rozwiązanie RIN i zalecają 14 000 członków ich formacji politycznej dołączenie do nowej koalicji suwerennej. Jednym z nich będzie Pierre Renaud , który przez kilkanaście lat zostanie doradcą służbowym, skarbnikiem narodowym, przewodniczącym Krajowej Rady Wykonawczej i odpowiedzialnym za reklamę.

Historyk Éric Bédard podkreśla, że ​​w 1969 r. „[t] on zupełnie nowa Parti Québécois wzbudziła wiele nadziei wśród młodych ludzi, ale skrajna lewica była nieufna wobec swoich przywódców, w jego oczach złożonych z burżuazyjnych technokratów, wycofanych Créditistes, dawni liberałowie spragnieni władzy i konserwatywni nacjonaliści ze stowarzyszeń Saint-Jean-Baptiste  ”.

Wzrost

Partia Quebecu po raz pierwszy wzięła udział w wyborach powszechnych 29 kwietnia 1970 r. , w których wybrano siedmiu członków, ale nie jej przywódcę, René Lévesque. W 1971 r. na trzeciej konwencji krajowej René Lévesque zagroził rezygnacją, jeśli nie zostanie przyjęta rezolucja uznająca prawa językowe mniejszości anglojęzycznej w Quebecu. Rzeczywiście, René Lévesque był przeciwny jednojęzycznemu stanowisku zajmowanemu przez wielu Quebecerów. Uważał, że dla zachowania dobrych stosunków z resztą anglojęzycznej Ameryki należy zapewnić ochronę praw językowych anglojęzycznych.W wyborach powszechnych z 29 października 1973 r. wybrano sześciu deputowanych, a partia stała się oficjalną opozycją  ; René Lévesque nie został jednak wybrany w jego jeździe. Partia Quebecu wygrała wybory krajowe 15 listopada 1976 r., zdobywając 41,4% głosów i wybierając 71 deputowanych; René Levesque zostaje wybrany w hrabstwie Taillon i zostaje premierem . Zobowiązuje się do przedstawienia w referendum opcji suwerennej .

Pierwszy rząd PQ otrzymał przydomek „Republika Profesorów” ze względu na dużą liczbę jego członków, którzy byli profesorami uniwersyteckimi. PQ był jednym z pierwszych rządów w Kanadzie , aby uznać prawo samorządu do Pierwszych Narodów . Podczas pierwszego mandatu PQ uchwaliła Ustawę o Konsultacjach Ludowych, Ustawę regulującą finansowanie partii politycznych, a także Kartę języka francuskiego (Ustawa 101).

Według samych działaczy Parti Québécois jest analogią do Partii Kanadyjskiej , partii rewolucyjnej kierowanej przez Louisa-Josepha Papineau . Z tego powodu wielu widziało w Lévesque „nowego Papineau” .

Referenda w sprawie suwerenności

Parti Quebecu przeprowadziła dwa referenda w sprawie suwerenności Quebecu. 1 st listopad 1979Biała Księga projektu Stowarzyszenia Suwerenność zostaje przedłożona Zgromadzeniu Narodowemu. Pierwsze referendum odbyło się dnia20 maja 1980. Zakończyło się zwycięstwem opcji federalistycznej w proporcji około 59%. Z drugiej strony PQ wygrała wybory krajowe 13 kwietnia 1981 roku .

30 października 1995 r.ponownie konsultowano się z mieszkańcami Quebecu w sprawie Stowarzyszenia Suwerenności . Jacques Parizeau , ówczesny premier Quebecu i przywódca Parti Québécois, powiedział Stéphan Bureau w wywiadzie , że zrezygnuje w przypadku porażki. Tak się stało, gdy opcja federalistyczna wygrała mniej niż jeden procent głosów. Pytanie referendum z 1995 roku brzmiało: „Czy akceptujesz, że Quebec staje się suwerenem po formalnym zaoferowaniu Kanadzie nowego partnerstwa gospodarczego i politycznego w ramach projektu ustawy o przyszłości Quebecu i podpisanego porozumienia?”12 czerwca 1995 ? "

Tekst umowy trójstronnej (umowa podpisana w dniu 12 czerwca 1995), podpisany przez Jacquesa Parizeau z Parti Québécois, Luciena Boucharda , lidera Bloku Québécois , i Mario Dumonta z Action Démocratique du Québec , został wysłany do wszystkich domów w Quebecu na kilka tygodni przed głosowaniem. Kilku federalistów uważa jednak, że kwestia nie była jasna. W tekście umowy proponowano, aby w przypadku zwycięstwa „Tak” w referendum rozpoczęto dwuletni okres negocjacji między Kanadą a głównym negocjatorem Quebecu Lucienem Bouchardem (który został mianowany negocjatorem dopiero kilka tygodni wcześniej). ) w dniu głosowania). Negocjacje doprowadziłyby do partnerstwa gospodarczego między suwerennym Quebekiem i Kanadą, nawet gdyby Kanada nie miała obowiązku negocjowania.

Osłabiający

Electorally, PQ miała swoje najlepsze lata od 1976 do 1998 roku (praktycznie jeden na dwa wyborcy poparli w 1981 roku ). Partia została odsunięta od władzy, aw 2003 r. rozpoczął się powolny upadek , z lekkim chwilowym ożywieniem w 2008 r . Partia powróciła do zwycięstwa po raz pierwszy od dziesięciu lat w wyborach w 2012 r. , ale przy poparciu zaledwie jednej trzeciej elektoratu. Następnie powrócił do nałogu w 2014 roku , przy wsparciu podobnym do tego, jakie otrzymał, gdy zaczynał w 1970 roku. W 2018 roku poniósł najgorszą porażkę w swojej historii, a następnie został zdegradowany domarzec 2019ranga 3 e Opozycja w Zgromadzeniu Narodowym za solidarem Québec po odejściu Catherine Fournier z klubu PQ.

Porażka referendum w 1995 r. i późniejsza rezygnacja Jacques'a Parizeau będą gorzkie dla partii. Według politologa Érica Montigny, przybycie Luciena Boucharda na przywódcę w 1996 r. oznacza nową erę: PQ zaczyna priorytetyzować pragmatyczne cele mające na celu przejęcie i utrzymanie władzy, zamiast jak najszybszego uczynienia Quebecu krajem. Nowym hasłem jest oczekiwanie na „warunki wygranej” od Luciena Boucharda (u władzy od 1996 do 2001), a następnie „moralne zapewnienie wygranej” od Bernarda Landry'ego (2001-2003). Z kolei rząd Marois (2012-2014) opiera się na zasadzie „suwerennych rządów”, która polega na faworyzowaniu repatriacji władzy zwykle z jurysdykcji federalnych, a nie dążeniu do niezależności). Podczas kampanii wyborczej w 2018 r. lider Jean-François Lisée również opowiedział się za podobną strategią, zobowiązując się nawet do nieprzeprowadzania referendum podczas pierwszej kadencji rządu.

Wraz z upadkiem podziału separatystyczno- federalistycznego partia szukała siebie w latach 2000.: stała się „za ropą, a potem przeciw ropie (w odniesieniu do eksploatacji ropy w Anticosti ); inkluzywny z przywódcą, świecki z jego następcą; socjaldemokrata w jednym roku, w prawo w następnym ”. PQ wygrała wybory w 2012 roku, a następnie, tworząc rząd mniejszościowy , przystąpiła do kontrowersyjnego projektu Karty Wartości Quebecu , który nigdy się nie zmaterializował i przez co stracił wiele poparcia wśród młodych ludzi: w wyborach 2014 kończy się na 4 th Ranking głosów wśród wyborców w wieku od 18 do 24 lat. Zmiękczona wersja Karty Wartości, zwana ustawą o sekularyzmie państwa , zostanie jednak przyjęta w 2019 roku przez rząd większościowy utworzony przez Koalicję futur Quebec .

W raporcie Odważę się przemyśleć Parti Québécois, który władze partii nakazały Paulowi St-Pierre Plamondonowi w 2016 roku, napisał, że „PQ rozkwitu została zdefiniowana jako partia reformistyczna, pomysłowa i towarzysza piersi, podczas gdy być opisywany przez niektórych jako zamrożona, konserwatywna i starzejąca się impreza. ” Naukowcy Mahéo i Belanger, w 2016 roku, zaproponował dla tej części, która PQ powinny być zasadniczo partią pokolenia, które z wyżu demograficznego , które mogłyby wyjaśnić jej pobliżu hegemonię między połowie 1970 i 1990 roku. Ponadto, w wyborach w 2014 roku była najpopularniejszą partią wśród wyżu demograficznego, ale zajęła odpowiednio drugie i trzecie miejsce wśród „X” i milenialsów . Według prognoz demograficznych dla Quebecu , prognoza praw wyborczych na 2034 r. powinna być również pierwszą, w której millenialsi będą stanowić większość elektoratu Quebecu.

W eseju Kto chce skóry Parti Québécois? (2019), były lider Jean-François Lisée potępia „medialną mantrę” dotyczącą rychłego końca partii i ocenia, że ​​ta postawa zaszkodziła mu w czasie jego kadencji (2016-2018): „Mimo że nasze członkostwo i nasza mobilizacja był zdecydowanie najsilniejszy, że miesięczne dane Głównego Urzędnika Wyborczego świadczyły o naszej absolutnej dominacji w finansowaniu ludowym, że nasze sale były pełne, nawet w sezonie nominacyjnym kandydata, że ​​co piąty wyborca ​​pozostał nam wierny, trzeba było przyznaj się do jednego, uważano, że umieramy. „Lisée cytuje swojego ówczesnego dyrektora ds. komunikacji, Antonine Yaccarini, według którego pozytywne wiadomości dotyczące PQ są postrzegane jako dane dewiacyjne, które należy zignorować, ponieważ nie odpowiadają głównej narracji upadku”.

Ideologia i osiągnięcia

Parti Quebec jest partią nacjonalistyczną , która pragnie osiągnąć suwerenność Quebecu. Jest to zresztą przedmiotem artykułu 1 jego programu: „Celami politycznymi Parti Québécois jest doprowadzenie ludu Quebecu do jego pełnej i całkowitej wolności poprzez osiągnięcie niepodległości i założenie Republiki Quebecu”.

Jej program jest historycznie połączeniem nacjonalizmu z Quebecu i socjaldemokracji, która tradycyjnie umieszcza ją w centrum lewicy politycznego spektrum. Jednym z głównych środków legislacyjnych Parti Québécois było przyjęcie w 1977 r. Karty języka francuskiego, która czyni z „ francuskiego język państwa i prawa, a także normalny i zwyczajowy język pracy, edukacji, komunikacja, handel i biznes ”.

Kluczowe osiągnięcia

Quebec, pod zarządem PQ, wyposażył się w ważne narzędzia sprawiedliwości społecznej, rozwoju gospodarczego, społecznego i kulturalnego oraz przeprowadził różne reformy społeczne. Oto kilka przykładów:

Była to również Partia Québécois, która miała pierwszego czarnoskórego wybranego do Zgromadzenia Narodowego, Jeana Alfreda , w 1976 r., a także pierwszego Aborygena od uzyskania prawa do głosowania od Pierwszych Narodów w 1969 r., Alexisa Wawanoloatha , podczas gdy on Quebec wybory w 2007 r. W 1981 r. to Parti Quebecois wybrała i mianowana ministrem pierwszą ciężarną kobietę, Pauline Marois (która była wówczas w 8 miesiącu ciąży). W 2012 roku to także Parti Québécois wybierze pierwszą kobiecą premierę Quebecu, Pauline Marois.

To także za rządów Partii Québéco udało się osiągnąć pierwszy od 40 lat bilans budżetowy, a także pierwszą spłatę części zadłużenia, czyli 500 mln dolarów, podczas gdy Pauline Marois była ministrem finansów.

Rząd Partii Quebeckiej jest także inicjatorem dossier „Umieranie z godnością”, którego celem jest zalegalizowanie pomocy medycznej w umieraniu. Ustawa 52 została ostatecznie uchwalona pod rządami liberałów wczerwiec 2014.

Ochrona języka francuskiego

W następstwie Komisji Śledczej (od 1968 do 1972) w sprawie praw językowych i językowych w Quebecu , w następstwie cichej rewolucji ,31 lipca 1974 r, dlatego zanim Parti Québécois doszła do władzy (wówczas premierem był Robert Bourassa z Partii Liberalnej Quebecu), przyjęto ustawę o języku urzędowym ("Ustawa 22") , czyniąc z francuskiego jedyny język urzędowy Quebecu .

Karta języka francuskiego („Bill 101”) została zaproponowana przez ówczesnego premiera Quebecu René Lévesque i przyjęta w dniu 26 sierpnia 1977. Pierwsza wersja Karty Języka Francuskiego („Bill 101”) była przedmiotem kontrowersji w związku z uregulowaniem oznakowania handlowego, które narzucało francuską jednojęzyczność na znaki zewnętrzne. Prawo to zostało znacznie zmienione przez liberałów w 1993 r. Ustawą 86, która zharmonizowała ją z Decyzją FORD, orzeczeniem wydanym przez Sąd Najwyższy Kanady w sprawie15 grudnia 1988(Zwolnienie na okres pięciu lat zostało uzyskane przez Zgromadzenie Narodowe na mocy ustawy 178). Dziś wyświetlanie można wykonać w dowolnym języku, o ile dominuje język francuski (w praktyce oznacza to, że tekst w języku francuskim musi być znacznie większy niż tekst w innym języku). Z drugiej strony język francuski może być całkowicie nieobecny w reklamach emitowanych przez agencje informacyjne nadające w języku innym niż francuski (np. reklama gazety anglojęzycznej). Jednak Karta Języka Francuskiego dotyczy nie tylko oznakowania, reguluje również warunki dostępu do szkół anglojęzycznych oraz np. franczyzowania firm publicznych i prywatnych. . Karta języka francuskiego jest często cytowana pod jej numerem „Bill 101”.

Struktura

Przywództwo partii

wodztwo,

Parti Québécois jest kierowana przez dziewięciu przywódców od momentu powstania partii w 1968 roku. Liderem, który sprawował urząd najdłużej był René Lévesque, który kierował powstaniem partii w latach 1968 do 1985. , natomiast liderem, który sprawował tę funkcję, był René Lévesque, który kierował powstaniem partii w latach 1968 do 1985. najkrócej urzędem był Pierre Karl Péladeau od 2015 do 2016 roku. Z dziewięciu liderów PQ tylko jeden nie poprowadził partii w wyborach powszechnych, a mianowicie Pierre Karl Péladeau .

Ponadto w ostatnim roku rządów Jean-François Lisée, w 2018 r., Véronique Hivon została wiceprzewodniczącą partii do wyborów w październiku 2018 r.

Lider Partii Quebeckiej
Nazwisko Szef Premier
René Lévesque październik 1968 - czerwiec 1985 listopad 1976 - wrzesień 1985
Pierre Marc Johnson wrzesień 1985 - listopad 1987 wrzesień 1985 - grudzień 1985
Jacques Parizeau marzec 1988 - styczeń 1996 wrzesień 1994 - styczeń 1996
Lucien Bouchard styczeń 1996 - marzec 2001 styczeń 1996 - marzec 2001
Bernard Landry marzec 2001 - czerwiec 2005 marzec 2001 - kwiecień 2003
André Boisclair listopad 2005 - maj 2007 -
Paulina Marois czerwiec 2007 - kwiecień 2014 wrzesień 2012 - kwiecień 2014
Pierre Karl Péladeau maj 2015 - maj 2016 -
Jean-Francois Lisée październik 2016 - październik 2018 -
Paul St-Pierre Plamondon Październik 2020 - w toku -
Przewodnictwo

Do 2005 r. lider był także przewodniczącym partii i egzekutywy krajowej. Pięć osób sprawowało przewodnictwo w Parti Québécois od czasu rozdzielenia tej funkcji i funkcji lidera.

Nazwisko Przewodnictwo
Monique Richard 2005-2009
Jonathan Valois 2009-2011
Rajmund Archambault 2011-2017
Gabrielle Lemieux 2017-2019
Dieudonné Ella Oyono Od 2019

Kongres Narodowy

Kongres Narodowy jest najwyższym organem partii. Delegaci wyznaczają podstawowe cele partii na najbliższe lata. Tam też wybierani są członkowie krajowej rady wykonawczej, a lider partii podlega wotum zaufania . Krajowa Konferencja Prezydentów ma mandat do ustalenia terminu kongresu, który zwykle musi odbywać się co 4 lata, ale może być przełożony lub przesunięty. Tradycyjnie konwencja krajowa odbywa się na przemian między regionami Montrealu i Quebecu .

Redagowanie Daktyle Lokalizacja Tematyczny
1 st 11 do 14 października 1968 Quebec Ten kraj, który możemy zbudować
2 nd 17 do 19 października 1969 Montreal Kongres Dowodów i Rozpędu
3 rd 26 do 28 lutego 1971 Quebec Quebecerze, dokonajcie wyborów
4 th 23 do 25 lutego 1973 Laval Quebecerzy, czas ucieka
5 th 15 do 17 listopada 1974 Quebec Quebec jest tego wart
6 th 27 do 29 maja 1977 Montreal Jutro należy do nas
7 th 1 do 3 czerwca 1979 Sainte-Foy Równa się
8 th 4 do 6 grudnia 1981 Montreal Najwyższy czas
9 th 8 do 10 czerwca 1984 Montreal Suwerenność: nowy świat
10 th 12 do 14 czerwca 1987 r. Sainte-Foy działać teraz
11 th 25 do 27 stycznia 1991 Quebec Partia suwerenności
12 th 20 do 22 sierpnia 1993 Montreal Mam pomysły na mój kraj
13 tys 22 do 24 listopada 1996 Quebec Chęć sukcesu
14 th 5 do 7 maja 2000 r. Montreal Kraj dla świata
15 th 3 do 5 czerwca 2005 Quebec Wielki plac budowy
16 th 15 do 17 kwietnia 2011 Montreal Działaj w pełnej wolności
17 th 8 do 10 września 2017 r. Montreal Ścieżka zwycięstw

Nadzwyczajny Kongres Narodowy

Kongres krajowy może również spotkać się w niezwykły sposób. W historii partii miały miejsce tylko dwa nadzwyczajne kongresy.

Redagowanie Daktyle Lokalizacja Tematyczny
1 st 27 do 29 listopada 1989 Saint-Hiacinthe Jasna idea Quebecu.
2 nd 9 do 10 listopada 2019 r. Trzy rzeki Quebec się zmienia. Nas też.

Narodowy Komitet Młodzieży Parti Québécois

Założona w 1987 roku komisja krajowa jest odpowiedzialna za zaangażowanie młodych ludzi w partię i ma mandat członków w wieku od 16 do 30 lat. Jego misja:

  1. Bronić interesów młodzieży z Quebecu w ramach partii
  2. Bądź rzecznikiem Parti Québécois z młodymi ludźmi w wieku od 16 do 30 lat
  3. Rekrutuj i szkol młodych aktywistów suwerenności

CNJPQ przedstawia członkom Parti Quebecu pomysły zgłaszane przez młodych ludzi z całego Quebecu, aby upewnić się, że partia rozumie obawy młodych ludzi, którzy wkrótce zadecydują o głównych kierunkach Quebecu.

CNJPQ ma również za misję rozmawiać z młodymi Quebecerami i informować ich, a także interesować ich życiem publicznym i politycznym. Poprzez spotkania, kioski i debaty CNJPQ działa na rzecz promowania suwerenności Quebecu.

Związek z Blokiem Québécois

Blok Quebecu jest kanadyjska strona federalny , więc nie działają na tym samym poziomie, co rząd Parti québécois. Sprzyjający suwerenności Quebecu, uważany jest za bliskiego Parti Quebecois, jednego z jej założycieli, Luciena Boucharda, który również dołączył do Parti Quebecois – i został wybrany na premiera Quebecu, zanim zrezygnował i zrzekł się na rzecz Bernarda Landry'ego.

W przeciwieństwie do PLC, PCC i NDP, które kiedyś były zarówno federalne, jak i prowincjonalne (które w Quebecu następnie się odłączyły), nigdy nie było prowincjonalnego sztandaru Bloku, ani federalnego sztandaru Parti Québéc. Oprócz tego, że zawsze były dwie całkowicie odrębne partie, nie było żadnego byłego członka PQ wśród ośmiu pierwotnych członków Bloku. Później było kilka przejść z Bloku do PQ i vice versa , w tym ministrowie PQ Lucien Bouchard, Serge Ménard , Maka Kotto i Stéphane Bergeron .

Wyścigi liderów

Od 1968 roku odbyło się siedem wyścigów przywódczych Partii Québéco. Trzech z nich wymagało głosowania. W innych przypadkach lider partii był wybierany bez opozycji. Należy zauważyć, że istnieją regulacje dotyczące nominacji, w szczególności dotyczące ilości niezbędnych poparcia w imieniu członków, które obecnie znajdują się na 1000 podpisów. W 1968 roku René Lévesque był założycielem Parti Québécois, nie miał opozycji i został ogłoszony przewodniczącym partii w dniu głosowania,13 października 1968.

29 września 1985, po odejściu René Lévesque, Pierre Marc Johnson został wybrany liderem Partii Québécois po pierwszym głosowaniu, zdobywając 58,7% (56 925) głosów. Pozostali kandydaci to Pauline Marois, która otrzymała 19,7% (19 471) głosów, Jean Garon , która otrzymała 16,2% (15 730) głosów, Guy Bertrand , która otrzymała 2,8% (2 733) głosów, Francine Lalonde , który zebrał 1,5% (1 484) głosów oraz Luc Gagnon , który zebrał 1,1% (1046) głosów. 19 marca 1988, po odejściu Pierre'a Marca Johnsona, Jacques Parizeau został wybrany bez sprzeciwu na przywódcę Partii Québéckiej.

27 stycznia 1996 r., po odejściu Jacquesa Parizeau, Lucien Bouchard został wybrany bez sprzeciwu na przywódcę Partii Québéckiej. 2 marca 2001, po odejściu Luciena Boucharda, Bernard Landry został wybrany bez sprzeciwu na przywódcę Partii Quebeckiej. Jean Ouimet wystąpił przeciwko niemu, ale już jakiś czas temu wycofał swoją kandydaturę.

Wyścig 2005

Po niespodziewanej rezygnacji Bernarda Landry'ego 4 czerwca 2005(za otrzymanie 76,2% wotum zaufania) odbył się kolejny wyścig o przywództwo. Klub posłów wybiera Louise Harel na tymczasowego lidera. Głosowanie na ten post odbyło się od 13 do15 listopada 2005 r. w głosowaniu telefonicznym wszystkich członków, a wynik ogłoszono wieczorem 15 listopada 2005 r.Z dnia 29 th  rocznica 1 st  przystąpienia do partii władzy.

Ośmiu kandydatów i jeden oficjalny kandydat zaproponowało, aby zastąpić Bernarda Landry'ego. Są to Louis Bernard , André Boisclair, Pierre Dubuc , Ghislain Lebel , Richard Legendre , Pauline Marois, Jean Ouimet, Gilbert Paquette i Jean-Claude St-André . Po głosowaniu André Boisclair został wybrany w pierwszej turze głosowania z 53,68% głosów (56 503 głosy), tym samym pokonując Pauline Marois, która otrzymała 30,6% głosów (32 166 głosów). Następnie, w 2006 roku, od 1981 roku członkini Parti Québécois i piastująca wiele ważnych stanowisk, w tym wicepremiera , wycofała się z życia politycznego. 8 maja 2007 r., André Boisclair ogłasza swoją rezygnację z funkcji lidera Partii Quebeckiej.

wyścig 2007

W związku z rezygnacją André Boisclaira 8 maja 2007 r., w Parti Québéco rozpoczął się wyścig przywództwa. Poseł François Gendron obejmuje okres przejściowy do czasu wyboru nowego przywódcy. Przestarzały11 maja 2007 r., podczas gdy zasady wyścigu nie zostały jeszcze ustalone przez partię, dwie osoby już oficjalnie ogłosiły swoją kandydaturę w wyścigu o przywództwo. Są to Gilles Duceppe , który ogłosił to w komunikacie prasowym, oraz Pauline Marois. 12 maja 2007 r.Gilles Duceppe ogłasza, że ​​wycofuje się z wyścigu i wspiera Pauline Marois. 26 czerwca, na koniec okresu nominacji jest jedyną osobą, która złożyła wymagane podpisy. W ten sposób oficjalnie zostaje przywódczynią Partii Quebeckiej.

Wyścig 2015

W wyścigu startuje czterech kandydatów:

Wyścig 2016

Czterech kandydatów oficjalnie przedstawia się na następcę Pierre'a Karla Péladeau na czele Partii Québéckiej:

  • Alexandre Cloutier, poseł do parlamentu Lac-St-Jean;
  • Jean-François Lisée, poseł do parlamentu Rosemont ;
  • Martine Ouellet , posłanka do parlamentu Vachon ;
  • Paul St-Pierre Plamondon

Véronique Hivon , posłanka Joliette , również była w wyścigu, ale wycofała się z powodu choroby.

Jean-François Lisée został wybrany 7 października 2016 po głosowaniu online.

Wyścig 2020

Sześciu kandydatów przedstawiło swoją kandydaturę na następcę Jean-François Lisée na stanowisku lidera partii:

Paul St-Pierre Plamondon zostaje wybrany w trzeciej turze z 56,02% głosów.

Wyniki wyborów

Ewolucja procentu głosów zebranych przez Parti Quebecu w wyborach powszechnych .

Parti Quebecois uczestniczyli we wszystkich wyborach powszechnych w Quebecu od 1970 roku . W ciągu ostatnich kilku lat pięć razy tworzył rząd. Jego najbardziej udane wybory odbyły się w 1981 roku, kiedy udało mu się wybrać 80 deputowanych ze 122.

Wybór Szef Głosy % Siedzenia Pozycjonowanie Rząd Hasło wyborcze
Kandydaci Uzyskane +/-
1970 René Lévesque 662.404 23.06 108 7  /   108 wzrastający 7 4 th Sprzeciw tak
1973 897,809 30.22 110 6  /   110 malejący 1 2 nd Oficjalna opozycja Mam smak Quebecu
1976 1 390 351 41,37 110 71  /   110 wzrastający 65 1 re Levesque Potrzebujemy prawdziwego rządu
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden 1,773,237 49,26 122 80  /   122 wzrastający 9 1 re Lévesque i Johnson Musi pozostać silny w Quebecu?
1985 Pierre Marc Johnson 1320,008 38,69 122 23  /   122 malejący 57 2 nd Oficjalna opozycja Quebec z Johnsonem
1989 Jacques Parizeau 1 369 067 40,16 125 29  /   125 wzrastający 6 2 nd Oficjalna opozycja Jestem po stronie Quebecu
1994 1 751,442 44,75 125 77  /   125 wzrastający 48 1 re Parizeau i Bouchard Inny sposób rządzenia
1998 Lucien Bouchard 1 744 240 42,87 124 76  /   125 malejący 1 1 re Bouchard i Landry ja ufam
2003 Bernard Landry 1,269,183 33,24 125 45  /   125 malejący 31 2 nd Oficjalna opozycja Bądźmy silni
2007 André Boisclair 1 125 546 28,35 125 37  /   125 malejący 8 3 rd Sprzeciw Odbudujmy nasz Quebec
2008 Paulina Marois 1 141 751 35,17 125 51  /   125 wzrastający 15 2 nd Oficjalna opozycja Quebec wygrywa z Pauline
2012 1 393 703 31,95 125 54  /   125 wzrastający 3 1 re Marojki ( min. ) Wybór należy do nas
2014 1,074,120 25,38 124 30  /   125 malejący 24 2 nd Oficjalna opozycja Ustalona
2018 Jean-Francois Lisée 687,995 17.06 125 10  /   125 malejący 20 3 rd Sprzeciw Poważnie
Źródła: „  Wybory powszechne  ” , na www.dgeq.qc.ca , Chief Electoral Officer of Quebec (konsultacja 2 października 2018 r. ) ;
Przewodniczący Generalny Wyborów , Wybory 1970. Oficjalne wyniki. Wybory parlamentarne
29 kwietnia 1970. Wybory częściowe 28 th ustawodawca , Québec przewodniczący1970, 505  pkt.

Identyfikacja wizualna

Logo partii zostało stworzone w 1968 roku przez malarza Rolanda Giguère'a . Jest to litera „  Q  ” (od Quebecu ), składająca się z niebieskiego koła przełamanego czerwonym trójkątem, który przecina okrąg na dwie części od krawędzi do krawędzi. Te dwa kolory są używane przez kilka współczesnych partii politycznych, w tym National Union i Liberalną Partię Quebecu. W 1985 roku trójkąt stał się zarówno szerszy, jak i krótszy, zatrzymując się w samym środku koła. Wluty 2007partia zmienia swoje logo po raz drugi. Trójkąt zmieni kolor na zielony i zostanie obrócony w górę. Od 2012 roku partia coraz częściej używa monochromatycznego wariantu tej wersji, albo całkowicie białego logo na niebieskim tle, albo odwrotnie.

  • Logo od 1968 do 1985 roku.

  • Logo od 1985 do 2007 roku.

  • Logo od 2007 roku.

Posłowie

Obecnie w Zgromadzeniu Narodowym Quebecu jest 7 członków reprezentujących Parti Québécois.

Użytkownicy w 42 -tego  wyrażenia (2018-)
Członków na 41 th  kadencji (2014-2018)
Użytkownicy w 40 -tego  wyrażenia (2012-2014)
Zastępcy w 39 th  ustawodawcze (2008-2012)
Członków na 38 th  kadencji (2007-2008)

Uwagi i referencje

Uwaga

  1. Aby uniknąć mianowania tymczasowego premiera, Lévesque najpierw zrezygnował z funkcji lidera, a następnie zrezygnował z funkcji premiera dopiero pod koniec wyścigu o przywództwo. W dwóch kolejnych przypadkach premierów, którzy ogłosili rezygnację (Parizeau i Bouchard), nie było tymczasowego przywódcy, a każdy z nich powiedział, że zrezygnuje, gdy zostanie wybrany nowy przywódca.

Bibliografia

  1. Marco Bélair-Cirino, „  Parti Québécois: apel o zwrot w prawo, aby przeorientować się  ” , o Le Devoir ,19 listopada 2018 r.(dostęp 25 kwietnia 2020 )
  2. Britannica Książka Roku ,2013( przedruk  2013), 882  s. ( ISBN  978-1-62513-103-4 , czytaj online ) , s.  402
  3. Keith Banting i John Myles , Nierówność i zanikanie polityki redystrybucyjnej , Vancouver, UBC Press ,2013, 480  pkt. ( ISBN  978-0-7748-2601-3 , czytaj online ) , s.  385
  4. Havard Bergo , „  Nowy lider, nowa taktyka dla Parti Québécois w Quebecu  ” , o Global Risk Insights ,16 października 2016(dostęp 2 października 2017 )
  5. Guillaume Bourgault-Côté, „  PQ straciło połowę swoich członków w ciągu czterech lat  ” , o Le Devoir ,1 st październik 2020(dostęp 3 października 2020 r. )
  6. Po wyborze Paula St-Pierre'a Plamondona na nowego lidera partii Pascal Bérubé został przez niego zatrzymany jako lider grupy parlamentarnej PQ w Zgromadzeniu Narodowym. Geneviève Lajoie , „  Pascal Bérubé będzie kontynuował swoją kadencję jako przewodniczący parlamentu  ”, Journal de Québec ,14 października 2020 r.( przeczytaj online , skonsultowano 15 października 2020 r. )
  7. „Parti Québécois przejmuje władzę” , 30 dni, które stworzyły Quebec , Eureka! Produkcje , 47 minut, 2000.
  8. Radio-Canada, „  Paul St-Pierre Plamondon nowym liderem Parti Québécois  ” , na Radio-Canada.ca ,9 października 2020 r.(dostęp 22 października 2020 r. )
  9. Political Zone- ICI.Radio-Canada.ca , „  50 lat temu powstała Parti Québécois  ”, na Radio-Canada.ca (dostęp 24 marca 2019 r. )
  10. Pierre Godin (1997). René Lévesque, tom. 2: Bohater wbrew sobie (1960-1976) , Boréal, Montreal. str.  390 .
  11. Pierre Godin (1997). op. cyt. . str.  378-380 .
  12. Pierre Godin (1997). op. cyt. . str.  383-385 .
  13. Gilbert Athot i Benoit Lavoie, „Slogan  René Lévesque: wysłuchanie protestu  ” (Dziennik), Le Soleil ,12 października 1968, s.  3 ( przeczytaj online )
  14. Bellavance, Lionel (1972). Partie niepodległościowe Quebecu (1960-1970) . Quebec Party of Arthabaska. Arthabaska (Quebec) . str.  14 .
  15. Pierre Godin (1997). op. cyt. . str.  389 .
  16. Pierre Godin (1997). op. cyt. . str.  390-392 .
  17. tamże .
  18. Bellavance, Lionel (1972). op. cyt. . str.  12 .
  19. Éric Bédard , Kronika zatrzymanego powstania , Quebec, Septentrion, 2020, s. 53.
  20. René Lévesque , Option Quebec , Montreal, Les Éditions de L'Homme,1968, s.  306cytowany w Nicholas Toupin , Nationalist Strategies and Policies René Lévesque (Quebec) i Lee Teng-hui (Tajwan): esej o polityce porównawczej (praca przedstawiona na Wydziale Studiów Podyplomowych Uniwersytetu Laval w ramach studiów magisterskich z historii),2009( przeczytaj online ).
  21. Raymond Hudon, L'Engagement intellectuel: mikstury na cześć Léona Diona ,1991, 593  s. ( ISBN  978-2-7637-7276-9 , czytaj online ) , s.  424.
  22. Prawo . UMOWA TRÓJSTRONNA PQ-BQ-ADQ . Online.
  23. Obowiązek . Konstytucyjny ślepy zaułek . Online.
  24. Éric Montigny, „Przywództwo i aktywizm w Parti Québécois” , La Presse + ,17 marca 2019 r.(dostęp 31 marca 2019 )
  25. "  PQ ponosi największą porażkę w swojej historii  " , w Le Devoir ,2 października 2018(dostęp 31 marca 2019 )
  26. polityczna Zone- ICI.Radio-Canada.ca , „  Solidarny Quebec wypiera PQ i staje się 2 nd grupy opozycyjnej  ” , na Radio-Canada.ca ,20 marca 2019 r.(dostęp na 1 st kwietnia 2019 )
  27. "  " Suwerenne rządy " , strategia wymagająca  " , Le Soleil ,3 kwietnia 2013(dostęp 20 maja 2019 )
  28. Frédérickiem Durand , „  Parti québéckiego: odrodzonej lub umrzeć?  » , na Kampusie Impact ,21 marca 2019 r.(dostęp 31 marca 2019 )
  29. François Cardinal, "  PQ: nasiona upadku  " , na La Presse + ,16 marca 2019 r.(dostęp 31 marca 2019 )
  30. (w) Valérie-Anne Mahéo i Éric Bélanger , „  Czy Partia Québéco zniknie ? Studium aktualnej dynamiki pokoleniowej zachowań wyborczych w Quebecu  ” , Canadian Journal of Political Science / Revue canadienne de science politique , tom.  51 N O  2czerwiec 2018( ISSN  0008-4239 , przeczytany online , dostęp 8 kwietnia 2020 )
  31. Jean-François Lisée, kto chce skórę Parti québécois? , Płomienie,2019, 229  s. ( ISBN  978-2-89590-365-9 ) , s.  72-74.
  32. „Parti québécois” w The Canadian Encyclopedia , Historica Kanadzie , 1985-. (skonsultowano się z11 sierpnia 2019) .
  33. "  Parti Québécois  " , na limite.usherbrooke.ca ( dostęp 10 października 2018 )
  34. „  MAKING QUEBEC AN NIEZALEŻNYM KRAJEM  ” , na pq.org (dostęp 20 maja 2019 r. )
  35. Publikacje Quebec, „  Karta języka francuskiego: Preambuła  ” , na stronie www.legisquebec.gouv.qc.ca ,5 czerwca 2018 r.(dostęp 11 października 2018 )
  36. "  Ministerstwo Pracy, Zatrudnienia i Solidarności Społecznej | Plan ubezpieczenia rodzicielskiego Quebec: Historia  ” , na stronie www.rqap.gouv.qc.ca ,11 czerwca 2009(dostęp 14 marca 2018 )
  37. „  Pauline Marois przedstawia rygorystyczne i odpowiedzialne ramy finansowe  ” , na stronie www.newswire.ca ,24 sierpnia 2012 r.(dostęp 10 listopada 2015 )
  38. „  Karta języka francuskiego – spis treści  ” , na Office québécois de la langue française (dostęp 10 listopada 2015 r. )
  39. Nadia Assimopoulos  (en) zakłada, że przejściowa między René Lévesque i Pierre-Marc Johnson .
  40. Guy Chevrette zakłada tymczasowy między Pierre-Marc Johnson i Jacques Parizeau .
  41. Louise Harel zakłada tymczasowy między Bernard Landry i André Boisclair .
  42. Francois Gendrona zakłada przejściowa między André Boisclair i Pawła Marois .
  43. Stephane Bédard zakłada przejściowa między Pawła Marois i Pierre Karl Péladeau .
  44. Sylvain Gaudreault zakłada przejściowa między Pierre Karl Péladeau i Jean-Francois Lisée .
  45. Pascal Bérubé przejął tę funkcję od czasu odejścia Jean-François Lisée .
  46. "  Wyścig liderów | Paul St-Pierre Plamondon wybrany na lidera Parti Québécois  ” , w La Presse ,9 października 2020 r.(dostęp 10 października 2020 r. )
  47. „  Dieudonné Ella Oyono będzie 5 th przewodniczący Parti québécois Krajowej Rady Wykonawczej  ” na PQ (dostęp na 6 listopada 2019 )
  48. Ukończono od 13 do14 lutego 1982 r.
  49. PLQ odcięło się od PLC w 1956 roku; PCQ dysocjuje się przez połączenie z ALN otrzymując UN  ; NPDQ odłączyło się w 1989 roku, by stać się Partią Demokracji Socjalistycznej
  50. Parti Québécois. [PDF] Rozporządzenia 2005 i [PDF] Rozporządzenia 2001
  51. Canadian Press (przez Cyberpresse), André Boisclair rezygnuje , konsultacja 8 maja 2007 .
  52. Denis Lessard i Tommy Chouinard, „Duceppe deklaruje przepadek”, w La Presse , 13 maja 2007 [ czytaj online ]
  53. Paul Roy, „Pauline Marois jest szefową PQ”, w La Presse , 27 czerwca 2007 [ czytaj online ]
  54. „  Biznesmen Laurent Vézina chce zostać szefem PQ  ” , w TVA Nouvelles (dostęp 15 marca 2020 r. )
  55. „  Wyścig do PQ: prawniczka Gloriane Blais potwierdza swoją kandydaturę  ” , na La Presse ,11 marca 2020 r.(dostęp 15 marca 2020 r. )
  56. François Cardinal, „  Wojna na hasła  ” , La Presse (Montreal) ,15 marca 2003 r.(dostęp 19 kwietnia 2020 ) , B6
  57. "  Letters: The new Q of the PQ  " , na ledevoir.com ,23 lutego 2007(dostęp 28 września 2015 )
  58. „  Nowe logo Parti Québécois  ” , na infopresse.com ,28 lutego 2007(dostęp 28 września 2015 )
  59. Pascal Dugas Bourdon , "  Catherine Fournier opuszcza Parti Québécois, aby zasiąść jako niezależna  " , w Le Journal de Montréal (dostęp 11 marca 2019 r. )

Zobacz również

Bibliografia

  • Michel Lévesque i Martin Pelletier , Le Parti québécois: bibliografia 1968-2007 , Biblioteka Zgromadzenia Narodowego Quebecu ,wrzesień 2007, 244  s. ( przeczytaj online )
  • René Lévesque , Poczekaj, aż pamiętam , Montreal, Quebec America ,2007( 1 st  ed. 1986), 589  , str. ( ISBN  978-2-7644-0593-2 ).
  • Pierre Dubuc , Inna historia niepodległości: od Pierre'a Vallièresa do Charlesa Gagnona, od Claude'a Morina do Paula Desmaraisa , Trois-Pistoles, Éditions Trois-Pistoles,2003, 288  s. ( ISBN  2-89583-076-2 ).
  • Graham Fraser ( tłum.  Dominique Clift), Le Parti Québécois , Montreal, Libre Expression,1984, 432  s. ( ISBN  2-89111-207-5 ).
  • Annick Poitras , Stan Quebec 2015 , Montreal, Institut du Nouveau-Monde, Delbusso,2015, 288  s. ( ISBN  978-2-923792-69-9 ).
  • Philippe Bernier Arcand , Parti Québécois: od jednego nacjonalizmu do drugiego , Montreal, Poètes de brousse,2015, 160  pkt. ( ISBN  978-2-923338-85-9 i 2-923338-85-5 ).
  • Jean-Charles Panneton , Le Gouvernement Lévesque , t.  1: Od genezy PQ do 15 listopada 1976 , Quebec, Septentrion,2016.
  • Jean-Charles Panneton , Le Gouvernement Lévesque , t.  2: Od czasu reform do referendum w 1980 r. , Quebec, Septentrion,2017.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne