Jean-Charles Pichon

Jean-Charles Pichon Portret Jean-Charles Pichon w Saintes w 1980 r. Biografia

Narodziny	14 sierpnia 1920 Le Croisic
Śmierć	21 czerwca 2006(w wieku 85 lat) Limoges
Narodowość	Francuski
Trening	Konserwatorium regionalne w Nantes
Zajęcia	Dramaturg , pisarz , poeta , scenarzysta , filozof , matematyk
Małżonka	Francja facet
Dziecko	Jean-Christophe Pichon, Marie-Chantal Pichon, Michel Pichon, Charlotte-rita pichon

Inne informacje

Pracował dla	paryski
Stronie internetowej	www.jeancharlespichon.com

Jean-Charles Pichon , urodzony dnia14 sierpnia 1920w Croisic i zmarł dnia21 czerwca 2006w Limoges jest pisarzem, dramatopisarzem, poetą, scenarzystą, filozofem i matematykiem.

Płodny pisarz, jego twórczość naznaczona ezoteryką odnosiła sukcesy w latach 60. i 70. Krytycznie przyglądał się historii (jego Święty Neron ukazał się w 1962 r.) i interesował się teorią czasu cyklicznego , próbując dzięki tej teorii określić na 2150 lat oddalić główne wydarzenia, które mają nadejść, czyli teorię/mit wiecznego powrotu .

Biografia

Jean Constant Charles Marie Pichon urodził się w Croisic dnia 14 sierpnia 1920. Rodzice mieszkają w Saint-Nazaire, jego ojciec Jean jest księgowym o skromnych dochodach. Ponieważ ojciec chorował na gruźlicę, dziecko zostało powierzone dziadkom w Le Croisic, gdzie przebywało do 5 roku życia. W 1925 roku, gdy jego ojciec wyzdrowiał, Jean-Charles wyjechał z Le Croisic do miasta Saint-Nazaire. W autobiografii opowie o swoim dzieciństwie.

W wieku 9 lat odkrył poezję, w wieku 13 lat zaczął pisać i nie przestawał do końca życia. W wieku 17 lat zaczął być publikowany w lokalnych gazetach, potem został projektantem layoutu, zwłaszcza w recenzji z La Baule: La Mouette . W 1939 roku, w przededniu wypowiedzenia wojny, wstąpił do marynarki wojennej i w arsenale Rochefort stworzył zespół teatralny.

W 1940 roku zapisał się do Konserwatorium w Nantes, gdzie poznał Alice (Marie Jeanne) Leray, regionalną aktorkę. Zaowocowało to obfitą korespondencją (ponad 300 listów w latach 1940-1954). Pobrali się w dniu22 kwietnia 1941. Pod wpływem żony o teatralnym nazwisku France Guy pisał sztuki, które reżyserowała od 1941 roku w Redon , Nantes i Paryżu. Pod koniec lat 40. brał udział w kręgach literackich, zwłaszcza w La Coquille (Paryż) z Hervé Bazinem . Ten okres opowie w książce wydanej przez Grasseta w zbiorach zarządzanych przez Hervé Bazina w 1956 roku. Aby uzupełnić swoje dochody, zmuszony był do pracy przy żywności; będzie z kolei korektorem, kierownikiem sprzedaży, reprezentantem książek, agentem reklamowym, kierownikiem firmy zajmującej się sprzedażą maszyn dziewiarskich. 5 sierpnia 1945, narodziny Michela . Będzie masonem w Wielkim Wschodzie od końca 1949 do początku 1952.

22 lutego 1951, narodziny Charlotte-Rity, jej czwartego dziecka. W latach 1951-1952 jego żona Alice założyła swoją trupę w Théâtre de Poche i stworzyła własną firmę „La Compagnie France Guy”. W 1953 roku chora przerwała działalność teatralną. Zaczyna pisać. Pozostaje tylko niekompletny rękopis powieści O czekach na święta i wiersz. Alicja zmarła dnia5 października 1954 r, w sanatorium Cambo (64). Jean-Charles będzie musiał opowiedzieć ze swoich notatników wypełnianych codziennie dziesięć lat przed śmiercią jego żony.

W 1957 poznał Geneviève Jadkiewicz, z którą poślubił 30 maja 1964 r.

na wrzesień 6 , 1960 , współtworzył podpisali Manifest 121 (prawo do buntu w wojnie algierskiej ).

Z'Październik 1965, przeniósł się do Neuville. Zostanie tam przez cztery lata. Przed opuszczeniem Nièvre zniszczył wiele tekstów i dokumentów.

Jesienią 1969 przeniósł się do domu matki w Nantes z Geneviève, ale często opuszczał Nantes; w szczególności spędził kilka lat z rzędu 4 letnie miesiące w Sewennach , gdzie poznał Fernanda Deligny'ego i zainteresował się swoimi doświadczeniami z osobami z autyzmem. Od 1974 para przeniosła się do Estréchure (w Gard). Nie ma więcej pieniędzy. Nędza staje się totalna, zwłaszcza od zimy 1977 roku.

Pod koniec 1979 roku para wróciła do Nantes. Poprawia się komfort i warunki ekonomiczne. W 1982 roku był wykładowcą IUT w Nantes i brał udział w licznych konferencjach, kolokwiach i kongresach.

Jean-Charles i Geneviève opuszczają dom w Nantes, by osiedlić się w pobliżu Blain. Przyjaciele Jeana-Charlesa oraz członkowie rodziny tworzą stowarzyszenie wstyczeń 1997 „Drzwi Thélème”.

W 1998 roku para przeniosła się do Limoges. Wizja Jean-Charlesa się pogarsza, coraz mniej chodzi.

Strona internetowa „Jean-Charles Pichon” została stworzona w 2003 roku przez Pierre-Jeana Debenata.

Jesienią 2004 roku nie mógł już pisać czytelnie ani pisać na maszynie, pracował trochę ustnie z córką, a także ze swoim przyjacielem Pierre-Jeanem Debenatem, który regularnie go odwiedzał. Ostatnie dwa ważne nagrania to nagrania zlipiec 2005, konferencja o słowach, liczbach i liczbach oraz wywiad z Marzec 2006z Lauriciem Guillaudem .

On umarł na 21 czerwca 2006.

Teatr

Monsieur de Charrette , Redon, 1941; Dziecko i starcy , 1 akt, Nantes, 1945; Le pain des hommes , 3 akty, Théâtre des Noctambules , 1941; Pani z Awinionu , 2 obrazy. Teatr Mouffetard , 1949; La figue rouge , 4 akty, Théâtre du Vieux-Colombier , 1950; Bohater bez zbroi , teatr Mouffetard, 1951; Mort w gotówce , 3 akty, Théâtre de Poche , 1951; Basen , nagrany dla radia; Przyjemność rodziców , 3 akty, Théâtre de Poche, 1953.

W 1952 roku Théâtre de Poche, pod współdyrekcją jego żony, France Guy , stał się awangardową sceną paryską. Gra się tam wielu autorów, takich jak Czechow , Ionesco , Meckert …, Raymond Devos , Silvia Montfort , Sacha Pitoeff , Antoine Vitez , debiutują tam.

Babel , 1952 (napisany we współpracy z Robertem Soulatem) i Le monde en hollow , dwuczęściowa farsa z 1960 roku nigdy nie zostanie zagrana.

Na prośbę córki Charlotte-Rity powrócił do teatru w 1995 roku z La Scandaleuse Élection , które zostanie wystawione w Théâtre de l'Entre-texte w Arles.

Poeta

Zidentyfikowano 450 wierszy, w większości napisanych w latach 1945-1951, niektóre z nich zostały opublikowane w różnych czasopismach i broszurach: Les poètes de la vie (Corréa 1945), Points et contrepoints , Le Goéland , La Coquille , Périples , Escales , The Fire Tower , Man's Workbench (pod redakcją Pierre-Jean Débenat w 1983), The Survivor , itp. L'Ouvrière d'amore pod pseudonimem Jean Noll, redagowany przez Luciena Dulouxa, otrzymał w 1941 r. Nagrodę Ronsarda. Niektóre fragmenty jego wierszy zostały opublikowane w Les Comptes Rendus de Berder w czerwcu 2008 r.

Zaangażowany dziennikarz

W latach 1944-1957 dziennikarstwo zajmowało bardzo szczególną rolę w twórczości Jean-Charlesa Picchona. Jako dziennikarz przeciwstawiał się ówczesnym oszustwom. Zrobi to z nieustępliwością, która zawsze będzie jego sposobem na życie. Jednocześnie artykuły literackie, fakty społeczne, świetne relacje z różnych faktów, mnożą artykuły i okazje do buntu. Ale to także sposób na życie. Współpracuje z wieloma gazetami i magazynami.

W 1945 roku został redaktorem naczelnym gazety Le Pays Gallo (później Le Patriote de l'Ouest ) i występował w Radio Bretagne. W 1946 zorganizował z Hervé Bazinem numer „ Cahiers de Paris” o wolności . Pod koniec 1949 r. brał udział wraz z Bugatem i Garrym Davisem w tygodniku Le Citoyen du Monde, którego był redaktorem naczelnym i jednym z publicystów doKwiecień 1951. Artykuł wstępny Jean-Charles Pichon oddaje hołd mu, kiedy opuścił gazetę.

W 1952 zgłosił się do Le Parisien libéré, z którego odszedł w 1953. W 1954 współpracował także z gazetami i recenzjami, Carrefour , Les Lettres française , Les Lettres nouvelles , L'Information , Europe , itp. W szczególności publikował artykuły na temat afery Dominici w Carrefour i Les Lettres nouvelles (koniec 1954).

Kino, telewizja i radio

Jean-Charles Pichon współpracował przy wielu okazjach dla kina i audiowizualnego. Od 1945 w Radiu Rennes, z serią radiową 13 szkiców policyjnych; w 1956 z półtoragodzinnym programem The Assassin Did Not Kill  ; film telewizyjny, La Jambe de Mouton , 1962 (na podstawie tysiąca i jednej nocy); projekt adaptacji jego powieści La Loutre , 1962, pod nazwą La Corde au cou  ; adaptacja telewizyjna jego powieści Muszę zabić pana Rumanna , 9 czerwca 1966; projekt z Mocky, Les Quinze Cents .

W 1956 roku napisał dialogi do filmu szefa na ściany przez Franju i Mocky . ( Jean-Luc Godard szczególnie docenił scenariusz i dialogi filmu ( Les Cahiers du Cinéma , nr 90, 1958).

W 1958 sfinalizował dialogi rozpoczęte w 1954 przez Les Dragueurs (dla których wymyślił to słowo) i zapewnił ich adaptację. W tym samym roku napisał scenariusz, wyprodukował adaptację i napisał dialog do filmu, a także tekst piosenki z pierwszego filmu Gérarda Oury'ego , La Main Chaud .

Kilka audycji radiowych dotyczy publikacji jego utworów, np.: Klucze i więzienie w 1953 i 1954, Pragnienie i miara w 1955, Autobiograf w 1956, Królestwo i prorocy w 1963, Nostradamus w 1970, Człowiek in hollow w 1973. Programy te są dostępne do konsultacji w Narodowym Instytucie Audiowizualnym.

Autobiograf

Bardzo ważna jest rola autobiograficzna w twórczości Jeana-Charlesa Picchona. Bardzo wcześnie, w wieku 16 lat, prowadził pamiętnik, który prowadził codziennie przez całe życie. Używa swoich małych notatników, aby karmić i budować swoje autobiografie i powieści autobiograficzne, z których większość jest publikowana:

La Vie impossible (seria Desanges), 1946; Test Mamon (The 2 e  wielkość serii Désanges), 1947; 3 th  tom serii Człowiek miłosierdzia nie zostanie opublikowany; Promenada , 1956; Wenecja , 1958; Błękitne Piekło , 1958; Maj i lew , 1966; Autobiograf , 1956; Człowiek w dole , 1973; La Terrasse du Dome , 1982; The Dreamer Dreamed , napisany w 1987, opublikowany w 2000; Reliefy , napisany w 1990 roku, opublikowany pośmiertnie w 2009 roku.

Są to prace żrące. Odrzuca to, co nazywa oszustwami swoich czasów; ma też na siebie bezkompromisowe spojrzenie. Opowiada o często trudnym życiu, swoich spotkaniach, sadomasochizmie. A także jego kariera jako pisarza i mitologa.

Powieściopisarz

Esej filozoficzny

Etyka i obrazy moralne zostaną opublikowane w 4 numerach czasopisma Prétexte w 1945 roku.

Główne powieści

Jego pierwsze powieści mają silne konotacje autobiograficzne.

• Wolność Grudnia (1947), który otrzymuje Nagrodę Wolności, potem w 1950 roku muszę zabić pana Rumanna, który otrzyma Nagrodę Sainte-Beuve .
• La Loutre , w 1951. Sędzia w następnym roku.
• Księga Gniewu i Aniołowie nie grają w szachy , zostanie ponownie zabrana wraz z Samem synem słońca, by nadać w swojej ostatecznej formie wydaną w 1952 roku Sérum & Cie . Bez wątpienia, w opinii samego autora, jego najbardziej udana powieść.
• Les Clés et la Prison , napisany w 1953 roku, został opublikowany w 1954 roku i zdobył nagrodę Société des Gens de Lettres.
• Nie chcę umrzeć wydanej w 1955 roku pod tytułem La Soif et la Mesure . L'Abondance du cœur ukazała się w 1955 roku. Napisał serię opowiadań, które zostały zgrupowane pod nazwą 7 Femmes et la nuit (z których tylko trzy zostaną opublikowane).
• W 1961 roku ukazała się ostatnia z jego powieści, Joseph Maldonna .

Fantastyczny?

• Publikowane są różne teksty science fiction: autorstwa Julliarda, fantastyczne opowiadanie Les Rayures d'ombre (naszkicowane już w 1954), Błękitne piekło w Les Lettres nouvelles oraz artykuł o science fiction Science-fiction lub irracjonalnym realizmie ukazały się w przeglądzie Europa .
• Pod pseudonimem Mona Ockseout opublikował w 1945 r. Ktoś z innego miejsca , a następnie pod pseudonimem Jean Capé: Koniec świata w 1946 r.
• Czasopismo Fiction opublikowało dla niego kilka opowiadań: Bóg nie ma pamięci pojawia się wMarzec 1960i Perfidies blues w 1961, potem La Machine w 1963 i Un amour absorbant w 1967.
• W 1964 roku Świadkowie Apokalipsy , która zostanie wznowiona w 2016 roku
• W 1966 r . Borille .
• Pod pseudonimem Ganymède napisał Kroniki istoty pozaziemskiej w recenzji Le Miroir du Fantastique (nr 1-10 i 12 w 1968 i 1969).
• W 1969 roku w języku hiszpańskim ukazał się artykuł podpisany wspólnie przez H. Juina i C. Dobzyńskiego: Science-Fiction: de Verne à Bradbury , Coleccion Estar al dia Carlos Pérez Editor
• Powrót do Nantes w 1969 roku skłonił go do napisania fantastycznej książki Le Retour à la ville, którą ukończył w 1971 roku i która ukazała się dopiero w 2004 roku.
• Le Jeu de Bès , fikcja napisana w 1973 roku, została opublikowana dopiero w 2001 roku.
• Ukończył The Flying Object Identified w 1976 roku i ukaże się w 2003 roku.
• The Displaced Official, napisany w 1978 roku, został opublikowany dopiero w 2001 roku.
• La Folie Merlin, napisana w 1986 roku, została opublikowana dopiero w 2006 roku.

"Powieści historyczne

Trzy prace poprzedzają jego tezy o cyklicznej historii:

• To jest moje ciało , ewangeliczny tekst o Jezusie Chrystusie, zostanie opublikowany w 1950 roku.
• Nostradamus i Tajemnica Czasu w 1959 roku.
• Święty Neron w 1962 roku.

Mitolog

W 1962 roku, na polecenie Roberta Laffonta, Jean-Charles Pichon zainteresował się życiem Nerona , a następnie początkiem chrześcijaństwa. Saint Néron , opublikowany w 1962 roku, zainauguruje dziesięć lat współpracy i przyjaźni z Robertem Laffontem .

Następnie rozpoczyna się opracowywanie prac dotyczących historii bogów, cywilizacji i mitów. Ogromny fresk o cyklicznej historii. Będą one kilkakrotnie wznawiane i tłumaczone na kilka języków. To, co po raz pierwszy pojawia się w tych pracach, to niezwykła masa wiedzy, którą gromadzi Jean-Charles Pichon. W tym okresie pracował na co dzień z monastyczną wytrwałością. Ale z tej pracy należy przede wszystkim pamiętać o odkryciu, że jest oddech czasu, który narzuca ludzkości rytmy, w których powstają lub cofają się cywilizacje, wierzenia, dni i noce. To odkrycie doprowadzi kilka lat później do poszukiwania uniwersalnej „maszyny”, rodzaju równania, które określałoby reguły. Na ten temat w latach 1962-1973 opublikowano kilka książek, a także artykuły, w szczególności Mythique et causalité opublikowane w czasopiśmie Esprit w 1971 roku.

Czasy Wodnika w 1962 roku, po pobycie w ośrodku konferencyjno-naukowym w Cap d'Ail, gdzie poznał Cocteau . Cykle wiecznego powrotu , 1963; Świadkowie Apokalipsy , 1964 (także praca fantastyczna); Człowiek i Bogowie , 1965.

Louis Pauwels i Jacques Bergier, którzy właśnie wydali czasopismo Planète, opublikują Boga przyszłości w 1966 i The One Born w 1967.

Powszechna historia sekt i tajnych stowarzyszeń , 1969; Umowa na próbne cykle buntu nie zostanie sfinalizowana.

Powrócił do swoich tez na temat Nostradamusa i Nerona, aby wzbogacić swoje 2 opracowania historyczne: Nostradamus en clair , który oferuje interpretację Stuleci, ukazał się w 1970 r.; Nero i tajemnica pochodzenia chrześcijańskiego w 1971 r. (Szczegółowy fragment tej pracy Neron pojawia się w Encyklopedii Britannica w 1974 r.); Historia mitów , 1971; 3 tomy La vie des Dieux , 1972; Trzydzieści lat, które mają nadejść , 1973. W 1973 r. w czasopiśmie Liberté ukazał się artykuł „ Vie et mort des Structures Mythiques ” .

Ezoteryk

W zdemontowane maszyny

Z wyjątkiem Man and the Gods (1963), The God of the Future (1967), Nostradamus w jasny sposób (1970), Geneza Yi-King (1978) i Islam w Koranie (1980), w których prace Jean-Charles Pichon próbuje już „rozebrać” matematyczną, mityczną czy ezoteryczną konstrukcję dzieł mistrzowskich, zainteresuje się dokładniej od 1980 roku „maszynami”, proponowanymi przez niektórych autorów w ich „flagowych” dziełach z chęcią „opracowania uniwersalnego system:

Ezechiel , Platon , Lao-Tseu , La Kosmopoïa, Huysmans , Kant , Jung , Jarry , Roussel są badani w Les Précis ridicules , 1980; Sepher Yetzira, Heidegger w La Kabbalah Unknotted , 1984; Paracelsus w Proroctwach Paracelsusa , 1985; Le Grail , L'Alchimie w Une Grande Machine littéraire , 1989 oraz w Les Dialectiques factrices , 1989; Beckett w Jeśli pojęcie nie jest podtrzymywane , 1991; Hogdson i inni amerykańscy pisarze fantasy w The Eternity Machine , 1991; Mallarmé , Teilhard de Chardin , Valéry , Dumézil , Potocki w Le Petit Métaphysicien Illustré , 1974-1987; Daumal w The Dreamer Dreamed , 1987; Poe , Heidegger , Hawthorne , Czajkowski w Reliefach, które jest również dziełem autobiograficznym, 1991; John Heath Stubbs w Selected Poems , 1992; Apokalipsa w Ruchu zodiakalnym, 1994.

Maszyna wieczność

Aby powiązać abstrakcyjną teorię z konkretną rzeczywistością, stara się zbudować dzieło, którego główną rolą byłoby nie tylko wyjaśnienie elementarnej zasady działania jego „maszyny”, ale które byłoby samą maszyną.

Zajmuje się zwłaszcza pierwszymi kamieniami milowymi znacznie ważniejszej pracy, którą nazywa „Tematycznym podejściem do bycia”, co jest zapowiedzią jego badań nad „maszyną”: Gra rzeczywistości i Dwie dwanaście i jedna , napisane w 1974 roku.

Oprócz „Litanii umarłych bogów” zbiór wierszy ezoterycznych napisanych w 1992 r. i opublikowanych w 2000 r. oraz Wybrane wiersze (przekład wierszy Johna Heatha Stubbsa na zlecenie IUT w Nantes w 1992 r., gdzie wykładał ) pisma powstałe w latach 1986-2006 nie zostały jeszcze opublikowane, ale są w trakcie redagowania.

• W 1974 roku L'anthologie ontologique , ważne dzieło łączące część autobiograficzną i filozoficzną, ukaże się w 2018 roku nakładem Eye of the Sfinx.
• W 1987 roku Mały Ilustrowany Metafizyk , rozpoczęty w 1974, nabrał kształtu i stał się dziełem monumentalnym. Zostanie opublikowany w 2014 roku przez Oko Sfinksa.
• W 1989 roku praca Les Dialectiques factrices , studium o poszukiwaniach Graala i alchemii, a także o pustej formie, zostanie opublikowana w 2021 roku przez Oko Sfinksa.
• W 1991 Jeśli pojęcie nie jest utrzymywana jest także badanie na Le Dépeupleur przez Samuela Becketta , zostanie on opublikowany w 2017 roku z ilustracjami Silvanie Maghe.
• W 1992 roku napisał Les paths du vent .
• W 1994 roku ukończył dwie części składające się na Nowość w Bliźniętach  : Ruch zodiakalny i Transporty wszelkiego rodzaju. Praca zostanie opublikowana w 2016 roku przez Oko Sfinksa .
• W 1996 roku napisał bajkę Osioł, który sprzedał swojego pana, uzupełnioną o opracowanie „To nie jest czwarty wymiar, książka ilustrowana przez Silvanie Maghe ukaże się w 2017 roku nakładem Eye of the Sphinx .

• Od 1996 roku do końca życia podjął się swojej ostatniej pracy, próby zidentyfikowania tego, co nazwał „Uniwersalną Maszyną”. Zbiór tekstów pod tytułem La question et le jeu , który przemianował na Le rire du verseau . Kilka wersji następuje po sobie, stale zawierając nowe teksty ułożone według różnych struktur. Niektóre z tych tekstów zostaną opublikowane w przeglądzie Les Portes de Thélème , w szczególności Un handicapé gare de Nantes , który zostanie również opublikowany w Rencontres de Berder 2010 , a także esej La prophétie Williama Hope , a także fragmenty niepublikowanych prac . Niektóre teksty są również widoczne na stronie www.jeancharlespichon.com i komentowane podczas Rencontres de Berder.

Konferencje i wywiady

Kilka godzin wywiadów zostały nagrane na wideo lub audio od roku 1980. Są to wywiady z Pierre-Jean i Jean-Paul Debenat, laurynowy Guillaud Jean-Marie Lepeltier Alain Le Goff, a nawet konferencje.

Wywiady te rzucają precyzyjne światło na życie, pracę i badania Jeana-Charlesa Picchona, a także część jego niepublikowanej jeszcze pracy: Wywiady (1980); Człowiek i bogowie (1987); Mały Ilustrowany Metafizyk (Wykład Valézana 1987); Ptak-człowiek (konferencja Guidela, 1989); Mityczne podejście do nauki (konferencja Guidel,Sierpień 1994); Ścieżki wiatru, Cykl i przedmiot (1992); Sport i przemoc (Nantes 1992); Coś nowego w Gemini (Saintes,Lipiec 1994); Pytanie i gra (Blain,Czerwiec 1997); Walka i pęd (?); Wywiady (Limoges,lipiec 2007).

Opublikowano kilka wywiadów: Chodzi o obalanie przekonań , w czasopiśmie Aurore w 1981 roku.

Ponadto kilka audycji radiowych zajmowało się twórczością Jeana-Charlesa Picchona w latach 1950-1973. Ślady zachował Narodowy Instytut Audiowizualny.

Jeśli twórczość Jeana-Charlesa Picchona jest dziś słabo znana, to niewątpliwie dlatego, że nie należała do żadnego nurtu literackiego ani filozoficznego, a jej różnorodność zatarła jej obraz. To także niewątpliwie po często burzliwych zerwaniach z przyjaciółmi, krewnymi czy wydawcami, którzy rozsypali mu życie. Pęknięcia, które od zawsze były punktem wyjścia nowej pracy. Pozostaje do dziś przekomponować całość.

Akty

Od czerwiec 2008, spotkania wokół twórczości Jean-Charles Pichon zgromadziły kilkadziesiąt osób. Spotkanie zaplanowane na 7-9 maja 2021 odbyło się w formie wideokonferencji. Prezentacje zostaną zgrupowane w Les Actes de Berder, wydawanym przez Stowarzyszenie Les Portes de Thélème. Strona zawiera informacje na temat prelegentów i poruszanych tematów.

Kawałki

Autobiografie

• 1946 La Vie niemożliwe , Grasset, 1946
• 1956 Promenada , Nowe Listy nr 41, 1956
• 1956 Autobiograf , Grasset, kolekcja „Nic prócz życia”, 1956
• 1958 Wenecja , (notatki z podróży), The New Letters nr 60, Workbench of man, 1983
• 1966 Maj i lew , Robert Laffont (La Revue de Poche)
• 1973 Mężczyzna w zagłębieniu , Zdjęcie
• 1982 La Terrasse du Dôme , Philippe Camby , 106 s. ( ISBN  2-86710-000-3 )
• 2000 The Dreamer Dreamed , wyd. E-dit , 160 s., ( ISBN  2-84608-001-1 )
• 2009 Reliefy lub ostatnia gazeta , red. E-dit, 392 s. ( ISBN  978-2-846-08244-0 )

Kroniki

• 1968 i 1969 Kroniki istoty pozaziemskiej (pseudonim Ganymède), Miroir du Fantastique, nr 1-10 i 12.

Testowanie

• 1945 Etyka i obrazy moralne , preteksty (4 zeszyty)
• 1947 Jako przeprosiny za zaangażowanie , Cahiers de Paris nr 46
• 1958 Czy możemy, czy musimy przyjąć człowieka? , Argumenty kwiecień-maj 1958, Stół warsztatowy, 1983
• 1959 Zapasy i gry , Géralde (kolekcja Grand Pavois)
• 1959 Nostradamus i tajemnica czasu , Productions de Paris; Wyd. E-dit, 2002, 2 tomy 310 i 166 s. ( ISBN  2-84608-031-3 )
• 1962 Święty Neron , Robert Laffont; Wydanie E-dit, 2000
• 1962 Le Temps du verseau (historia autobiograficzna), Robert Laffont
• 1963 Cykle wiecznego powrotu (Esej ezoteryczny): I - Królestwo i prorocy , Robert Laffont
• 1963 Cykle wiecznego powrotu (Esej ezoteryczny): II - Dni i noce kosmosu , Robert Laffont
• 1965 Człowiek i bogowie , Robert Laffont; Laffonta, 1969; Maisonneuve, 1986; Oko Sfinksa i Les Portes de Thélème 2019, 652 s. ( ISBN  978-2-38014-002-6 )
• 1966 Bóg przyszłości (esej ezoteryczny), Présence Planète, 1966; Wyd. E-dit, 2002, 310 s. ( ISBN  2-84608-067-4 )
• 1967 Ten, który się narodził (esej ezoteryczny), Présence Planète, 1967; Wyd. E-dit, 2002, 350 s. ( ISBN  2-84608-087-9 )
• 1969 Powszechna historia sekt i tajnych stowarzyszeń  : I - Od średniowiecza do współczesności , Robert Laffont, 1969; Tchou, 1972, 1975, 1977; Souny, 1993, 316 s. ( ISBN  2-905-262-70-2 )
• 1969 Powszechna historia sekt i tajnych stowarzyszeń  : II - Les temps antiques , Robert Laffont, 1969; Tchou, 1972, 1975, 1977; Souny, 1994, 370 s. ( ISBN  2-905262-76-1 )
• 1970 Nostradamus w czystym , Robert Laffont; Wyd. E-dit, 2002 r.
• 1971 Nero i tajemnica pochodzenia chrześcijańskiego , Robert Laffont; Święty Neron , red. E-dit, 2000, 218 s. ( ISBN  2-84608-005-4 )
• 1971 Histoire des Mytes , Petite Bibliothèque Payot; Wyd. E-dit, 2000, 320 s. ( ISBN  2-84608-082-8 )
• 1971 Mit i przyczynowość , Revue Esprit,Kwiecień 1971
• 1972 Życie Bogów  : I - Fenomenalni Bogowie , Payot, 276 s.
• 1972 Życie bogów  : II - Bogowie ludzcy, Payot, 246 s.
• 1972 Życie Bogów  : III - Obcy Bogowie , Payot; pod tytułem Le cri articulé , red. E-dit, 2000 ( ISBN  2-84608-002-X )
• 1973 Trzydzieści lat, które mają nadejść objawione przez historię cykliczną , wyd. Przeczytałem nr A302
• 1973 Życie i śmierć struktur mitycznych , magazyn Wolność 1973
• 1976 La Genèse du I-King , Les Cahiers d'acupuncture
• 1981 Islam w Koranie , Spójność, 1981; Wyd. E-dit, 2000, 168 s. ( ISBN  2-84608-080-1 )
• 1982 The Reality Game  : I - Śmieszne szczegóły od Ezéchiela do Jarry'ego , Cohérence, 208 s. ( ISBN  2-903-657-03-3 )
• 1982 Gra rzeczywistości  : II - Maszyna wieczności , Cohérence, 250 s. ( ISBN  2-903-657-04-1 )
• 1983 Reguły gry , Spójność, Sophôn
• 1983 La Kabbale découée, Cohérence, Sophôn, red. Eye of the Sphinx i As. The Doors of Thélème, 2016, wznowione w 2020, 145 s. ( ISBN  978-2-38014-016-3 )
• 1985 Proroctwa Paracelsusa , przekład Armel Guerne, komentarze Jean-Charles Pichon, red. Du Rocher, 126 s. ( ( ISBN  2-268-00340-X )
• 1990 Wielka literacka maszyna , (Graal, Alchemia i pusta forma), Uniwersytet Stendhal Grenoble III, Les Cahiers du GERF nr 3
• 2000 Litanie do umarłych bogów , red. E-dit , 152 s. ( ISBN  2-84608-011-9 )
• 2000 Le Cri articulé , wyd. E-dit, 252 s. ( ISBN  2-84608-002-X )
• 2009 Reliefy lub ostatnia gazeta , red. E-dit 392 s. ( ISBN  978-2-846-08244-0 )
• 2013 Mała Ilustrowana Metafizyk , Wyd. Narceau MC, Wyd. Oko Sfinksa i Les Portes de Thélème, 2014, 376 s. ( ISBN  979-10-91506-20-5 )
• 2016 Zodiakalne przeprowadzki i wszelkiego rodzaju transporty , red. Œil du Sphinx, Les Portes de Thélème, 480 s. ( ISBN  979-10-91506-48-9 )
• 2017 Osioł, który sprzedał swojego pana, nie należy do czwartego wymiaru , zilustrowane przez Silvanie Maghe, red. Œil du Sphinx i Les Portes de Thélème, 138 s. ( ISBN  979-10-91506-68-7 )
• 2017 Jeśli pojęcie nie zostanie utrzymane , zilustrowane przez Silvanie Maghe, red. Œil du Sphinx i Les Portes de Thélème, 80 s. ( ISBN  979-10-91506-67-0 )
• 2018 L'Anthologie ontologique , red. Œil du Sphinx i Les Portes de Thélème, 608 s. ( ISBN  979-10-91506-83-0 )
• 2018 L'Anthologie ontologique, Dodatki , red. Oko Sfinksa i Les Portes de Thélème, 76 s. ( ISBN  979-10-91506-93-9 )
• 2021 Les Dialectiques Factrices dans le Grail et les alchimies , red. Oko Sfinksa i Les Portes de Thélème, 300 s. ( ISBN 978-2-38014-033-0 )

Nowy

• 1945 Ktoś skądinąd , opowiadanie (pod pseudonimem Mona Ockseoud), Preteksty
• 1945 Niegdyś miasto , warsztat człowieka, 1983
• 1946 Le Premier Amour (pod pseudonimem Mona Ockseout), Gaudebert
• 1946 Koniec Ziemi (pod pseudonimem Jean Capé), Gaudebert, coll. Ellen
• 1946 Valentin i jego demon (pod pseudonimem Jean Desnouelles), Gaudebert
• 1947 L'Ombre , (fantastyczne opowiadanie), Kaliban, Dzielnica Łacińska
• 1954 Wytrwały przyjaciel (fantastyczne opowiadanie), Lettres Nouvelles nr 21, Man's workbench, 1983
• 1958 Blue Hell , Nowe litery nr 62, Man's Workbench, 1983
• 1958 Les Rayures d'ombres , (fantastyczne opowiadanie), Julliard, Opowiadania 3, Man's workbench, 1983
• 1960 Bóg nie ma pamięci (Fantastyczne opowiadanie), Fikcja 76
• 1961 Perfidia-blues , (fantastyczne opowiadanie), Fikcja nr 95
• 1963 La Machine , (fantastyczne opowiadanie), Special Fiction nr 4
• 1966 Poeta , Człowiek z zawodu, 1983
• 1967 Absorbing Love , (opowiadanie fantasy), Special Fiction 12
• 1982 Mydło , Stół warsztatowy, 1983

Dzieła kinematograficzne

• 1959  : dialogi z filmu Głowa pod murami (na podstawie powieści Hervé Bazina) Franju i Mocky'ego
• 1959  : dialogi i adaptacja filmu Les Dragueurs przez Jean-Pierre Mocky
• 1959  : scenariusz, adaptacja i dialog pierwszego filmu Gérarda Oury'ego , La Main Chaud , autor tekstu piosenki
• 1965  : scenariusz i dialog w filmie La Corde au cou przez Josepha Lisbona

Powieści

• 1947 Próba Mamony , Grasset
• 1947 Wolność Grudnia (1947 Nagroda Wolności), Ariane
• 1949 Mortes en camping , powieść detektywistyczna, (pod pseudonimem Jean Desrouelles), Sepe
• 1950 Muszę zabić M. Rumanna , Prix ​​Sainte-Beuve , Corrêa
• 1950 Oto moje ciało , Ewangelia, Orphée (9 wstawek autorstwa Michèle Michaux)
• 1951 La Loutre , Correa
• 1952 Sędzia , Corrêa
• 1952 Sérum et Cie , Corrêa
• 1954 Klucze i więzienie (Nagroda Société des Gens de Lettres), Stock
• 1955 Pragnienie i miara , Zdjęcie
• 1955 L'Abondance du cœur , Amiot-Dumont.
• 1956 Do ciała i płaczu . We współpracy z Willym de Spensem. Ed. De Paris, Seria Blond
• 1956 Bicie w bęben , Biografia aktora Roberta Dalbana. We współpracy z Noëlle Fougères [Loriot], red. De Paris, Série Blonde
• 1957 Dobro bliźniego (pod pseudonimem Pascal Pieta-Ghitte, anagram Pastiche i Plagiat), Corréa Buchet-Chastel
• 1961 Joseph Maldonna , Calmann-Lévy
• 1964 Les Témoins de l'Apocalypse , powieść antycypacyjna, Robert Laffont; Przedrukowane w 2016 r. przez Ed.Œil du Sphinx i Les Portes de Thélème, 226 s. ( ISBN  979-10-91506-47-2 )
• 1966 Borille , Grasset
• 2001 The Displaced Official , wyd. E-dit , 220 s. ( ISBN  2-84608-066-6 )
• 2001 Le Jeu de Bes , wyd. E-dit, 240 s. ( ISBN  2-84608-041-0 )
• 2003 Zidentyfikowany obiekt latający , red. E-dit, 156 s. ( ISBN  2-84608-099-2 )
• 2004 Powrót do miasta , red. E-dit, 308 s. ( ISBN  2-84608-124-7 )
• 2006 La Folie Merlin , wyd. E-dit, 254 s. ( ISBN  2-84608-184-0 )

Tłumaczenia

• 1954 Zielone cienie wiosny , przekład powieści Cecily Mackworth (Spring's Green Shadows)
• 1963 „Przedmowa, Poeti e prosatori contemporanei”, tłumaczenie dzieła Oronso Ingrosso, Levante Bari
• 1992 „Wybrane wiersze”, przekład wierszy Johna Heath-Stubbsa, IUT Nantes, 1992

Tłumaczone prace

• 1970 „El Hombre y los Dioses”, redakcja Briguera. Wydanie hiszpańskie.
• 1971 „Historia universal de las sectas y sociedas secretas”, 2 tom, Editorial Bruguera,
• 1971 „Nostradamus prorocanstva”, Stvarnost”, wydanie czechosłowackie w Zagrzebiu.
• 1972 „Nostradamus descifrado”, Plaza i Janes. Wydanie hiszpańskie.
• 1977 „Historia de los Mitos” Martinez Roca, La Otra Cienca. Wydanie hiszpańskie.

Uwagi i referencje

Uwagi

W styczeń 2016, dział archiwum i rękopisów BNF otrzymał archiwum Jeana-Charlesa Picchona pod numerem NAF 28874 .

Bibliografia

1. Richier Jean, Cykle kosmiczne i symbole zodiaku - 1962, Mercure de France, kwiecień, s. 667-675
2. Mazel François i Narceau Marie-Chantal, Jean-Charles Pichon, życie i praca , Paryż, Rencontres de Berder 2008, Edite,2009, 135  pkt. ( ISBN  978-2-846-08256-3 ) , Strony 9-21
3. Jean-Charles Pichon - Reliefs - Opublikowano w 2009
4. Jean-Charles Pichon - Autobiograf - Grasset 1956
5. Jean-Charles Pichon - Mężczyzna w dziupli - Magazyn 1973
6. Association Les Portes de Theleme, 14 Place du Forum, 87000 Limoges
7. www.//jeancharlespichon.com
8. Jednoaktowy monolog reprodukowany w Rencontres de Berder 2010, strony 40-45 ( ISBN  978-2-846-08314-0 ) .
9. Fragment tego artykułu został opublikowany w Rencontres de Berder 2008, Édite, 2009, 135  s. ( ISBN  978-2-846-08256-3 ) , strony 68-73.
11. Pichon Jean-Charles – Corps Franc i Aby przeprosić za zaangażowanie – Cahiers de Paris, Coll. Les Vivants, 1946, nr 46, s. 3-5 i 36-39 -
12. Jean-Charles Pichon – Adieux, Garry Davis – Obywatel Świata nr 19, marzec 1950
13. www.ina.fr
14. Jean-Luc Godard "" Les Cahiers du cinéma , n o  90, 1958 rééimprimé w Jean-Luc Godard ,, Flammarion , 1989, s.  169-171
15. Pichon Jean-Chrisophe - Jean-Charles Pichon autobiograf - Rencontre de Berder 2009, strony 9-19. ( ISBN  978-2-846-08284-6 )
16. Pichon Jean-Charles - L'Éthique - Prétextes, 1945, czerwiec, lipiec, sierpień-wrzesień, październik, nr 1, 2, 3, 4. Autor uzupełni swoje uwagi w zodiakalnym Le Déménagement napisanym w 1994 i opublikowanym w 2016, s. 220 i 254.
17. Grand Prix SGDL za powieść z 1955 r. – https://www.sgdl.org
18. Został opublikowany w wersji audio przez Carole Détain 9 listopada 2020 r.: http://www.litteratureaudio.com/livre-audio-gratuit-mp3/pichon-jean-charles-labondance-du-coeur.html
19. Pichon Jean-Charles - Błękitne piekło - Nowe listy, 1958, lipiec-sierpień nr 62, s. 49-64
20. Pichon Jean-Charles- Science-fiction lub irracjonalny realizm – Europa 1957, nr 139-140, s. 34-41
21. Ockseout Mona - Ktoś z innego miejsca - Preteksty Czerwiec 1945, nr 1, s. 55-56
22. Capé Jean - Koniec świata - Gaudebert , kol. Ellen, 1946, przedruk w 1987 w Kanadzie
23. Pichon Jean-Charles - Bóg nie ma pamięci - Fikcja, marzec 1960, nr 76, s. 107-118
24. Pichon Jean-Charles - Perfidies-blues - Fikcja, marzec 1961, nr 95, s. 57-73
25. Pichon Jean-Charles - La Machine - Fiction, wydanie specjalne nr 4 (112 bis) 1963, s. 79-82
26. Pichon Jean-Charles - Pochłaniająca miłość - SF, Fiction nr specjalny 12 (168 bis) 1967, s. 89-97
27. Debenat Jean-Paul - Jean-Charles Pichon, historia i science fiction - Rencontres de Berder 2008, strony 57-67 ( ISBN  978-2-846-08256-3 ) .
28. Pichon Jean-Christophe - Afera Nerona i niepewności przeszłości - Rencontres de Berder 2015, strony 31-39 ( ISBN  979-10-91506-46-5 ) .
29. Fryz w toku. Julien Debenat - Rencontres de Berder 2018, strony 183-189 ( ISBN  979-10-91506-90-8 )
30. Bertin Georges - Stanowiska René Guénona i Jeana-Charlesa Picchona dotyczące Wiecznego Powrotu, podejście porównawcze - Rencontres de Berder 2010, strony 9-17 ( ISBN  978-2-846-08314-0 ) .
31. Pichon Jean-Charles - Mit i przyczynowość - Duch , Specjalny Mit dzisiaj , kwiecień 1971, s.794-810
32. Pichon Jean-Charles - Życie i śmierć struktur mitycznych - Wolność, 1973, nr 87-88, s. 17-51
33. Pichon Jean-Charles - Wielka literacka maszyna: Graal, alchemia i pusta forma - Les Cahiers du GERF, nr 3, 1990, s. 35-78
34. Maghe Silvanie - Jeśli pojęcie nie zostanie utrzymane - Komentarze i ilustracje - Rencontres de Berder 2011, strony 76-83 ( ISBN  978-2-846-08334-8 ) .
35. Pichon Jean-Christophe - Synchroniczność i Ruch zodiakalny - Rencontres de Berder 2016, strony 61-75 ( ISBN  979-10-91506-60-1 ) .
36. Pichon Jean-Charles - Gra rzeczywistości, matematyczny model Bycia - Przedruk z Les Ateliers du Gay Scavoir , styczeń 1979, 12 stron
37. Brickmann Jean-Charles - Liczby czyli gra rzeczywistości - Rencontres de Berder 2011, strony 84-94 ( ISBN  978-2-846-08334-8 ) .
38. Boyer Rémi, Guillaud Lauric - L'anthologie ontologique - Rencontres de Berder 2019, strony 29-33 ( ISBN  978-2-9511769-1-1 ) .
39. "  Silvanie Maghe - Author - Resources of the National Library of France  " , data.bnf.fr ( dostęp 6 czerwca 2020 ) .
40. Pichon Jean-Christophe - Un handicapé Gare de Nantes - Matryce, labirynty i matematyka - Les Rencontres de Berder 2010, strony 18-35 ( ISBN  978-2-846-08314-0 ) .
41. Debenat Pierre-Jean - Poszukiwanie rzeczywistości poprzez słowa, liczby i liczby - Rencontres de Berder 2008, strony 32-40 ( ISBN  978-2-846-08256-3 )
42. Pichon Jean-Charles - Chodzi o obalenie przekonań - Aurore, nr 14, czerwiec 1981
43. „  Le Collège des Temps  ” , o Le Collège des Temps (dostęp 6 czerwca 2020 r . ) .
44. archivesetmanuscripts.bnf.fr - Fonds Jean-Charles Pichon -NAF 28874

Zobacz również

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Królewska Biblioteka Niderlandów
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot
• Zasoby audiowizualne  :
  • (pl)  Internetowa baza filmów
• Zasoby literatury  :
  • NooSfere
• Oficjalna strona