I-53 (okręt podwodny, 1942)

21 000 mil morskich (38 892 km) przy 16 węzłach (29,632 km/h) na powierzchni
105 mil morskich (194,46 km) przy 3 węzłach (5,556 km/h) podczas nurkowania

Lokalizacja

Informacje kontaktowe

32 ° 37 ′ 00 ″ północ, 129 ° 17 ′ 00 ″ wschód

Geolokalizacja na mapie: Japonia

I-53

Geolokalizacja na mapie: Ocean Spokojny

I-53

I-53 (イ-53) był japoński typu C Mod podwodny . (丙型改（伊五十二型）, Hei-gata Kai, klasa I-52) podklasy C3 zbudowanej dla Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii .

Oddany do służby w lutym 1944 roku służył głównie jako samobójczy torpedowiec Kaiten podczas ostatniego roku II wojny światowej i zatopił niszczyciel eskortowy USS Underhill . Kapitulując pod koniec wojny, został zatopiony przez US Navy w 1946 roku.

Opis

Okręty podwodne typu C wywodziły się z podklasy KD6 klasy Kaidai z cięższym uzbrojeniem torpedowym do ataków dalekiego zasięgu. Typ C3 zbudowano w 3 egzemplarzach, natomiast planowano zbudować 20. Jego rolą było wykonywanie transportu towarowego. Te okręty podwodne miały wyporność 2129 ton na powierzchni i 3702 ton pod wodą. Okręty podwodne miały długość 108,5 metra, szerokość 9,3 metra i zanurzenie 5,12 metra. Pozwolili na głębokość nurkowania 100 metrów.

Do nawigacji powierzchniowej okręty podwodne były napędzane dwoma silnikami wysokoprężnymi o mocy 2350 KM (1750 kW), z których każdy napędzał wał napędowy. W zanurzeniu każde śmigło było napędzane silnikiem elektrycznym o mocy 600 koni mechanicznych (445 kW). Mogły osiągnąć 17,7 węzłów (33 km/h) na powierzchni i 6,5 węzła (12 km/h) pod wodą. Na powierzchni C3 miały zasięg 21 000 mil morskich (39 000 km) przy 16 węzłach (30 km / h); w zanurzeniu mieli zasięg 105 mil morskich (190 km) przy 3 węzłach (5,6 km / h).

Okręty podwodne były uzbrojone w sześć wyrzutni torped kal. 533 mm z przodu i zawierały łącznie 17 torped. Były również uzbrojone w dwa działa pokładowe 140 mm / 40 i dwa pojedyncze lub podwójne wsporniki dla dział przeciwlotniczych Typ 96 25 mm.

Były to największe okręty podwodne, jakie kiedykolwiek zbudowano w tym czasie, zanim zbudowano ogromne okręty podwodne typu Sentoku i były znane jako najbardziej zaawansowane japońskie okręty podwodne swoich czasów.

Budowa

Zbudowany przez stocznię w Kure Stoczni Marynarki Wojennej w Japonii, I-53 został zadokowany na15 maja 1942pod nazwą Submarine nr 626 . 1 st listopad +1.942przemianowano ją na I-53 i tymczasowo przyłączono do okręgu marynarki Kure . Został uruchomiony w dniu24 grudnia 1942. Został ukończony i oddany do użytku w dniu20 lutego 1944 r.

Historia usług

Operacja Tatsumaki

Po oddaniu do eksploatacji I-53 został oficjalnie przyłączony do Okręgu Marynarki Wojennej Kure . Został przydzielony do 11 th eskadrę okrętów podwodnych z 6 th Floty za szkolenie ćwiczenia. Po zatankowaniu w 3 Bazie Paliw , 29 marca 1944 opuścił Tokuyama , aby wznowić ćwiczenia szkoleniowe na Morzu Śródlądowym Seto . W kwietniu 1944 r. dołączył do okrętów podwodnych I-36 , I-38 , I-41 i I-44 w formacji na Morzu Śródlądowym Seto do operacji Tatsumaki („Tornado”), w której okręty podwodne mają przenosić zmodyfikowane Typy 4 Ka- Desantowa jednostka desantowa Tsu typ 4 , każda wyposażona w dwie torpedy 450 mm (17,7 cala), z Kure do Majuro na Wyspach Marshalla . Po wystrzeleniu pojazdów Ka-Tsu przez okręty podwodne operacja wezwała pojazdy do podróży na wybrzeże, przejścia lądem przez wyspy atolu, a następnie wejścia do wody w lagunie i ataku torpedami na alianckie okręty. Operacja została odwołana, zanim jeden z okrętów podwodnych mógł wziąć udział.

Pierwszy patrol wojenny

17 maja 1944 I-53 opuścił Saeki w Japonii, aby rozpocząć swój pierwszy patrol wojenny, będąc przydzielonym do obszaru patrolowego na północny wschód od Kavieng na New Britain w Archipelagu Bismarcka .

W drodze do jej obszaru patrolowego, został przeniesiony do 15 th podział okrętów podwodnych z 6 th floty 19 maja 1944 roku, a jego patrol był bogaty, aż 28 czerwca 1944 roku, kiedy jego zespół odkrył poważny wyciek oleju napędowego w jednym ze swoich zbiorników. Opuścił obszar patrol i przystankiem było Truk od 2 do 15 lipca 1944 roku do poddania tymczasowych napraw, a potem popłynął dowódcę 7 th eskadrę okrętów podwodnych i poszedł do Kure, dotarł 25 lipca 1944.

lipiec - październik 1944

I-53 przybył Sasebo w dniu 28 lipca 1944 roku i udał się do suchego doku do napraw i remontów, podczas których stoczniowcy odnowiła powłokę anty-radar. Pod koniec sierpnia 1944 roku został wybrany do konwersji do przenoszenia torped samobójczych z załogą Kaiten . W ramach tej transformacji usunięto 140-milimetrowe (5,5-calowe) działo pokładowe znajdujące się za wieżą kontrolną, aby zrobić miejsce dla czterech Kaitenów na pokładzie rufowym.

13 października 1944 Połączona Flota nakazała aktywację operacji Shō-Gō 1 , obrony Wysp Filipińskich , w oczekiwaniu na inwazję USA na wyspy. Chociaż jego konwersja na Kaiten była niekompletna, I-53 otrzymał rozkaz udziału w Shō-Gō 1 jako konwencjonalny okręt podwodny, a 13 października otrzymał rozkaz dołączenia do okrętów podwodnych I-26 , I-45 , I-54 i I-56 w celu utworzenia grupy „A” w bezpośrednim rozkazu 6 th Fleet .

Patrol drugiej wojny

19 października 1944 roku I-53 opuścił Kure, aby rozpocząć swój drugi patrol wojenny, do którego został przydzielony obszar patrolowy u wybrzeży Filipin. 20 października 1944 r. amerykańskie desantowe desanty na Leyte rozpoczęły bitwę pod Leyte . 21 października I-53 otrzymał rozkaz udania się na wody Morza Filipińskiego na wschód od Leyte. Chociaż reakcja japońskich sił morskich na amerykańską inwazję doprowadziła do bitwy w zatoce Leyte , która miała miejsce w dniach 23-26 października 1944 r., I-53 nie widział żadnej akcji podczas bitwy, a jego patrol zakończył się niepowodzeniem. 4, 1944. W tym dniu wynurzył się na Morzu Filipińskim 650 mil morskich (1200 km) na wschód od Manili około godziny 1 w nocy i zwrócił uwagę niszczyciela marynarki wojennej USA - prawdopodobnie USS Boyd , do którego później dołączył niszczyciel USS Brown - który ścigał go przez 38 godzin. Gdy jego załoga otrzymała specjalne fiolki zawierające chemikalia, aby zminimalizować zawartość dwutlenku węgla w środku, I-53 musiał zejść na głębokość 490 stóp (149 metrów), zanim mógł w końcu zerwać kontakt. Wrócił do Kure 22 listopada 1944 r.

Pierwsza misja Kaitena

Podczas gdy I-53 znajdował się w Kure, stoczniowcy zakończyli jego przebudowę na transport Kaiten. 8 grudnia 1944 r. został przydzielony do Kongo („Stalowej”) grupy Kaiten z okrętami podwodnymi I-36 , I-47 , I-48 , I-56 i I-58 do ataku zaplanowanego na świt. 1945 na pięciu różnych amerykańskich kotwicowiskach w miejscach bardzo odległych od siebie; data ataku zostaje następnie przesunięta na 12 stycznia 1945. 19 grudnia 1944 brał udział w ćwiczeniach z innymi okrętami podwodnymi grupy Kongo I-53 i I-58 przybyły do Otsujimy 28 grudnia 1944, gdzie zaokrętowali swoje Kaites i swoich pilotów.

30 grudnia 1944 r. o godzinie 10:00 I-53 popłynął wraz z I-36 i I-58 w kierunku celu, zakotwiczenia floty amerykańskiej przy Kossol Roads na Wyspach Palau . 12 stycznia 1945 r. o 7 rano wypłynął na powierzchnię 4 mil morskich (7,4 km) od Kossol Roads i zwodował Kaitena. Jeden z nich eksplodował wkrótce po wystrzeleniu, a inny nigdy nie uruchomił silnika. Pozostałe dwa wystartowały bez incydentów. I-53 został zanurzony w oczekiwaniu na rozwój i usłyszał dwa wybuchy z kierunku Kossol Dróg około 80 minut po rozpoczęciu Kaiten. Japońscy obserwatorzy na pobliskiej wyspie donieśli, że dwa Kaiteny uderzyły alianckie statki na kotwicy, a I-53 przypisuje się zatopieniu dwóch transportowców, chociaż analizy powojenne nie potwierdziły żadnego zatonięcia. Następnie I-53 wynurzył się, aby zbadać Kaitena, który nie uruchomił silnika, i odkrył, że jego pilot stracił przytomność z powodu oparów paliwa. I-53 z powrotem do Kure 26 stycznia 1945 roku do napraw i zmian.

Druga misja Kaitena

W dniu 27 marca 1945 roku, I-53 został przydzielony do grupy Tatara Kaiten wraz z I-44 , I-47 , I-56 i I-58 do ataku na amerykańskich statków off Okinawa Z I-47 stanowiącego flagowy z Grupa. Wypłynął z Kure po południu 30 marca 1945 roku do Hikari , gdzie miał zaokrętować czterech Kaitenów i ich pilotów. Po drodze jednak, że pasły minę magnetyczną posadzone przez bombowca Boeing B-29 Superfortress z United States Army Air Forces (USAAF lub US Air Force) z wyspy Iwai-shima , na północ od wschodniego wejścia do suo-nada w Inland Sea Seto . Mina eksplodowała, niszcząc jej silniki Diesla, kilka akumulatorów i powodując wyciek ze zbiornika paliwa na prawej burcie . Uszkodzenie zmusiło go do powrotu do Kure na jednym wale napędowym, korzystając z pomocniczego silnika.

kwiecień-lipiec 1945

Po przybyciu do Kure 1 kwietnia 1945 roku I-53 wszedł do suchego doku w celu naprawy. Ponadto usunięto 140-milimetrowe działo na przednim pokładzie, aby zrobić miejsce na osprzęt przedniego pokładu, co pozwoliło na przewóz dwóch dodatkowych Kaitenów, co daje maksymalną pojemność sześciu Kaitenów. Stoczniowcy wyposażyli go również w fajkę i podwodne rurki dostępowe dla sześciu Kaitenów, aby piloci mogli je obsługiwać, gdy był zanurzony. Po zakończeniu pracy opuścił Kure 9 lipca 1945 r., kierując się do Otsujimy i podczas swojej podróży prowadził ćwiczenia bojowe. Przybył do Otsujima 13 lipca 1945 roku.

Trzecia Misja Kaitena

14 lipca 1945 roku I-53 został przydzielony do grupy Tamon Kaiten z okrętami podwodnymi I-47 , I-58 , I-363 , I-366 i I-367 . Tego ranka zaokrętował sześciu Kaitenów i ich pilotów, a po południu wyruszył w rejon swojego działania na wodach około 300 mil morskich (560 km) na południowy wschód od południowego krańca Formozy , do którego dotarł w lipcu 22, 1945.

24 lipca 1945 roku I-53 był w akcji, zanurzony w Morzu Filipińskim, 260 mil morskich (480 km) na północny wschód od latarni morskiej na Przylądku Engaño , kiedy zauważył konwój US Navy składający się z okrętu zaopatrzeniowego USS Adria i sześciu zbiorniki landing craft, niosąc Division 96-ty piechoty (96 th Dywizji Piechoty) Stanów Zjednoczonych, który był usuwany z bitwy o Okinawę . Z prędkością 10 węzłów (19 km/h) konwój skierował się na Filipiny, eskortowany przez niszczyciel eskortowy USS Underhill , okręt patrolowy USS PCE-872 i myśliwych okrętów podwodnych USS PC-803 , USS PC-804 , USS PC-807 , USS PC-1251 , USS PC-1306 i USS PC-1309 . Około 12:00 Underhill wykrył sonar kontaktowy na I-53 i nakazał PC-804 przeprowadzenie ataku bombami głębinowymi . Underhill następnie kierowany do ubijania I-53 , ale ten nurkowali i rzucała Kaiten o 2:25 P.M. Underhill spadła ciąg 13 bomb głębinowych na 2:53 P.M. W tym czasie kaiten przeszedł pod PC-804 . Po wypłynięciu na powierzchnię obok Underhill , to staranował portu bok o Kaiten na 3:07 P.M. i eksplodował, wycierania przedniej części Underhill do komina i zabijając 113 załogi. Tylna część Underhilla pozostała na powierzchni, ale PCE-872 , PC-803 i PC-804 przeszły pod ostrzałem na pozycję geograficzną 19°24'N, 126°43'E . Dowódca I-53 zgłosił zatopienie dużego transportowca.

Około godziny 13:00 27 lipca 1945 roku I-53 został zanurzony na wschód od Kanału Bashi, kiedy zobaczył amerykański konwój dziesięciu statków zmierzający na południe. I-53 rozpoczął podejście, ale jak konwój odsunięte od strzelania torped zasięgu, dowódca rozważa się go puścić. Jeden z pilotów pokładowych Kaitena błagał jednak o próbę samobójczego ataku z dużej odległości, a I-53 wystrzelił swojego Kaitena około godziny 17:00. Około godziny 18 usłyszał głośną eksplozję i wyszedł, kierując się w stronę swojego poprzedniego patrolu.

W dniu 7 sierpnia 1945 roku I-53 zobaczył konwój amerykańskich czołgów desantujących statki zmierzające z Okinawy do Leyte na Morzu Filipińskim do pozycji geograficznej 20°17'N, 128°07'E . Rozpoczął podejście pod wodą. Niszczyciel eskortowy USS Earl V. Johnson wykrył go na sonarze o godzinie 12:23 i zrzucił serię 14 bomb głębinowych, po czym stracił kontakt. Po 25 minutach Earl V. Johnson wznowił kontakt i przeprowadził drugi atak bombą głębinową o godzinie 12:55, a trzeci o godzinie 2:12. Chociaż żadnemu z ataków nie udało się trafić I-53 , został on wstrząśnięty eksplozjami, które zniszczyły część jego baterii i całe oświetlenie wewnętrzne oraz wyłączył silnik steru. O 2:30 wystrzelił Kaitena na głębokość 40 metrów.

Tymczasem eskortujący statek patrolowy USS PCE-849 dołączył do Earla V. Johnsona w ataku na I-53 i wystrzelił salwę ze swojego Hedgehoga o 2:33 nad ranem, bez powodzenia. O 2:35 Earl V. Johnson zobaczył przelatującą torpedę, a następnie dwie inne o 2:45, z których jedna przeleciała pod Earlem V. Johnsonem o 2:46. Około 2:50 załoga I-53 usłyszała eksplozję. O 2:56 PCE-849 przeprowadził kolejny nieudany atak jeża, a wkrótce potem Earl V. Johnson wznowił kontakt sonarowy na I-53 . I-53 rozpoczęła kolejny kaiten 03:00, ale jego dwa inne Kaiten opracowany problemy mechaniczne, które uniemożliwiły start. O 3:26 hrabia V. Johnson przeprowadził atak bombą głębinową na nowy cel, odnosząc niewielkie uszkodzenia w wyniku detonacji własnych ładunków głębinowych, a jego załoga usłyszała głośną eksplozję. pióropusz białego dymu. Earl V. Johnson następnie zatrzymał akcję, aby powrócić do konwoju. Załoga I-53 usłyszała głośną eksplozję o 3:32 nad ranem.

Earl V. Johnson powiedział podwodny został zatopiony w akcji. W rzeczywistości, I-53 przeżyło, a nocy, 6 th Fleet kazano wrócić do Japonii. Dotarł do Otsujimy 12 sierpnia 1945 r. i wylądował swoje ostatnie dwa Kaiten, a następnie wyruszył do Kure, gdzie przybył 13 sierpnia 1945 r.

Koniec wojny

15 sierpnia 1945 roku II wojna światowa zakończyła się ogłoszeniem przez cesarza Hirohito Gyokuon-hōsō zakończenia działań wojennych między Japonią a aliantami. Japonia oficjalnie poddała się podczas ceremonii na pokładzie pancernika USS Missouri w Zatoce Tokijskiej 2 września 1945 roku.

I-53 została sprawdzona w Kure w dniu 5 października 1945 roku, w którym został on zauważył, że miał zmniejszoną załogę 50 pod dowództwem swojego oficera nawigacyjnego i że miał 15 ton na pokładzie. Paliwa, 7,2 tony ryżu, 20 ton świeżej wody i bez broni.

Postanowienie końcowe

30 listopada 1945 roku Japończycy skreślili I-53 z listy marynarki wojennej. Po tym, jak został pozbawiony całego użytecznego sprzętu i kosztowności, tankowiec okrętów podwodnych US Navy USS Nereus odholował go z Sasebo w okolice Wysp Goto i zatopił go przez ostrzał artyleryjski na pozycji geograficznej 32 ° 37 ′ N, 129 ° 17 ′ E 1 kwietnia 1946 w ramach operacji Koniec drogi .

Korzystając z sondy wielowiązkowej i zdalnie sterowanego pojazdu , zespół badawczy z Société La Plongée pour les Technologies en Mer Profonde znalazł i sfotografował wrak I-53 7 września 2017 r.

Uwagi i referencje

(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu angielskiej Wikipedii zatytułowanego " Japońska łódź podwodna I-53 (1942) " ( patrz lista autorów ) .

Uwagi

Przemówienie radiowe, które cesarz Japonii Hirohito skierował do ludności archipelagu 15 sierpnia 1945 r., informując, że kraj zaakceptował warunki Deklaracji Poczdamskiej , kładąc w ten sposób kres wojnie na Pacyfiku , a tym samym II wojnie światowej. Wojna Światowa .

Bibliografia

Bagnasco, s. 192
Chesneau, s. 201
Stolarz i Dorr, s. 104
Bob Hackett i Szlifierka Kingsepp , " IJN podwodna i-53: Tabelaryczne Zapis ruchu " na combinedfleet.com ,2012(dostęp 29 sierpnia 2020 )

Bibliografia

(en) Bagnasco, Erminio (1977). Okręty podwodne II wojny światowej . Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ( ISBN 0-87021-962-6 ) .
(en) Boyd, Carl i Yoshida, Akikiko (2002). Japońskie okręty podwodne i II wojna światowa . Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ( ISBN 1-55750-015-0 ) .
(en) Carpenter, Dorr B. i Polmar, Norman (1986). Okręty podwodne Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii 1904–1945 . Londyn: Conway Maritime Press. ( ISBN 0-85177-396-6 ) .
(en) Chesneau, Roger, wyd. (1980). Okręty bojowe całego świata Conwaya 1922–1946 . Greenwich, Wielka Brytania: Conway Maritime Press. ( ISBN 0-85177-146-7 ) .
(en) Hashimoto, Mochitsura (1954). Zatopiony: historia japońskiej floty okrętów podwodnych 1942-1945 . Colegrave, EHM (tłumacz). Londyn: Cassell i Spółka. ( ASIN B000QSM3L0 ) .
(en) Stille, Mark (2007). Okręty podwodne Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii 1941-45 . Nowa Straż Przednia. 135. Botley, Oxford, Wielka Brytania: Osprey Publishing. ( ISBN 978-1-84603-090-1 ) .

Linki zewnętrzne

(en) I-53 na stronie combinedfleet.com