Hirohito
Showa Tennō
Hirohito lub Hiro-Hito (裕仁 ) , urodzony29 kwietnia 1901w Tokio i zmarł dnia7 stycznia 1989 r.w tym samym mieście, to cesarz z Japonii od25 grudnia 1926kiedy on umarł. Choć nazwa „Hirohito” jest powszechne w Zachodzie , w Japonii już została przekazana od jego śmierci przez jego pośmiertnej imię panowania , Showa Tenno (昭和天皇 , „Cesarz Showa” ) .
Syn cesarza Taisho i Cesarzowa Sadako Kujō brat książąt Yasuhito , Nobuhito Takamatsu i Takahito Mikasa , to jest 124 th cesarz w tradycyjnym Shinto . Jego panowanie, najdłuższe w historii Japonii (62 lata), określa erę Shōwa (昭和 ), od której wywodzi się pośmiertna nazwa.
Cesarz Showa jest jedną z głównych postaci II wojny światowej ; jest, obok Adolfa Hitlera i Benito Mussoliniego , jednym z trzech wielkich przywódców Osi . Kwestia osobistej odpowiedzialności w operacjach wojskowych i zbrodnie wojenne w Japonii w Azji przed i podczas II wojny światowej było wielkie znaczenie polityczne i jest przedmiotem licznych prac historycznych. Do Amerykanów , podczas gdy chwilowo zajmują Japonię pod koniec wojny , mimo wszystko podjąć decyzję, aby utrzymać go na czele imperium, w którym ma tylko symboliczną rolę. W ten sposób pozostanie cesarzem prawie czterdzieści pięć lat po zakończeniu konfliktu, nigdy się nie martwiąc.
Młodzież i szkolenia
Narodziny i pochodzenie
Książę Hirohito urodził się dnia 29 kwietnia 1901w pałacu Aoyama w Tokio , pierwszy syn następcy tronu Yoshihito (przyszłego cesarza Taishō ) i księżniczki Sadako . Będzie pierwszym cesarzem od stu lat, którego biologiczna matka jest oficjalną żoną jego poprzednika. Jego imię (名 前, namae ) , Hirohito, składa się ze znaków kanji 裕仁oznaczających „bogactwo, obfitość, płodność” i „cnota”, drugi znak hito wchodzi w skład imienia praktycznie wszystkich męskich dzieci japońskiej rodziny cesarskiej z XI -tego wieku . Hirohito nosi w młodości honorowy tytuł (御 称号, goshōgō ) Księcia Michi (迪 宮, Michi-no-miya ) .
Dzieciństwo i edukacja
Zgodnie z tradycją zostaje oddzielony od rodziców i powierzony wraz ze swoim młodszym bratem Yasuhito (przyszłym księciem Chichibu) opiece emerytowanego admirała, hrabiego Kawamury Sumiyoshi i jego żony. On również otrzymał wykształcenie w specjalnej instytucji dla dzieci cesarskiej rodziny znajduje się w jednorodzinnym pałacu Akasaka aż do 1908 roku , następnie w szkole dla chłopców w firmie Gakushuin szkolnego (placówkach edukacyjnych poświęconych dzieciom Kazoku ) od 1908 do 1914 ( dla mistrza jest były generał Maresuke Nogi , postać wojny rosyjsko-japońskiej , obecnie dyrektor Gakushūin i wielbiciel zasad bushido ) i kończy szkolenie w specjalnej instytucji utworzonej w Domu Księcia Koronnego, Centrum Nadzoru Oświatowego Dom Księcia Koronnego (東宮 御 学問 所, Tōgū-gogakumonsho ) . Tam przeszedł szkolenie wojskowe u admirała i markiza Heihachirō Tōgō (który był dowódcą floty cesarskiej podczas wojny rosyjsko-japońskiej ), moralne, filozoficzne i religijne (m.in. moralność konfucjańską , teologię sintoizmu i historię rodziny cesarskiej , m.in. jak również wprowadzenie do teorii Herberta Spencera na temat doboru naturalnego i darwinizmu społecznego , a szerzej do nauk ścisłych i języka francuskiego ) autorstwa Shigetake Sugiury i historii sinologa Kurakichiego Shiratoriego, wszystkich zagorzałych nacjonalistów, ale także obrońców monarchii z pewnością boskiej ale konstytucyjne i parlamentarne, na wzór panowania cesarza Meiji (zwłaszcza Sugiury) .
Spadkobierca
Śmierć cesarza Meiji
Śmierć cesarza Meiji w dniu30 lipca 1912 rczyni go spadkobiercą korony. Oficjalnie otrzymuje tytuł następcy tronu w dniu2 listopada 1916.
Pierwsze wyjazdy
W 1921 odbył półroczną podróż do Europy, pierwszą po stronie księcia Cesarstwa Japońskiego, odwiedzając w szczególności Wielką Brytanię , Francję , Włochy , Państwa Kościelne , Holandię i Belgię .
Regent Japonii
Po powrocie, Hirohito został regentem z Japonii na29 listopada 1921po problemach zdrowotnych ojca, cierpiącego na chorobę mózgu, następstwo zapalenia opon mózgowych nabytego w dzieciństwie. Następnie zapoznał się ze swoją przyszłą funkcją, wypełniając codzienne obowiązki ojca: czytanie inauguracyjne dorocznej sesji sejmu cesarskiego , podpisywanie ustaw, dekretów i praw, odprawianie rytuałów Shinto . W 1922 przyjmował oficjalnych gości zagranicznych, m.in. marszałka Joffre i księcia Walii Edwarda (późniejszego Edwarda VIII) . Doktorem prawa , socjolog i jurist Jean Ray stał się jego opiekun w 1922. Jego inicjacja polityczny został następnie przejęty przez byłego premiera Kinmochi SAIONJI , ostatniego żywego genrō (honorowy tytuł nadawany niektórych polityków z epoki. Meiji i którego zadaniem jest doradzanie cesarza bezpośrednio, w szczególności do mianowania szefów rządów), od 1924 roku i liberał , wielbiciel z brytyjskich i amerykańskich systemów politycznych. Regencja Hirohito odpowiada pierwszym znanym przez Japonię doświadczeniom demokracji parlamentarnej , z czterema cywilnymi premierami z sześciu w tym okresie ( Korekiyo Takahashi od 1921 do 1922 , Kiyoura Keigo w 1924 , Takaaki Katō od 1924 do 1926 i Reijirō Wakatsuki od 1926 do 1927 ) i kilka liberalnych reform, zwłaszcza 1925 reforma w Izbie parów , który otworzył go do niektórych zwykłych i zmniejszonej jego wagę polityczną na rzecz Izby Reprezentantów lub ustanowienia powszechnych wyborach męskiej przez prawo 29 marca 1925.
Ślub
26 stycznia 1924Ożenił Księżniczka Kuni Nagako (zatytułowany od jej śmierci nagako), z gałęzi moll (王家, oke ) Z rodziny cesarskiej , którym był zaangażowany na19 czerwca 1921i pomimo silnego sprzeciwu szambelanów i urzędników dworskich. Rzeczywiście, młoda kobieta jest pierwszą żoną spadkobiercy (i przyszłego cesarza), która nie pochodzi z jednej z pięciu gałęzi sekke (wyższej klasy japońskiej arystokracji dworskiej ) klanu Fujiwara ( Ichijō , Kujō , Nijō , Konoe i Takatsukasa ) od początku VIII th wieku .
Cesarz Japonii
Adwent i koronacja
Kiedy zmarł cesarz Taishō ,25 grudnia 1926, Hirohito zastępuje go na tronie chryzantemy i natychmiast ogłaszana jest nowa era: Shōwa (Promienny pokój). Zgodnie z japońskim zwyczajem, cesarz nie miał imienia podczas swoich rządów i jest zwykle określany terminem Kinjō Tennō lub „obecny cesarz”. Imię, którym zostanie wyznaczony po śmierci, jest jednak znane od początku jego panowania, ponieważ jest to nazwa epoki zbiegającej się z jego panowaniem: Shōwa Tennō (昭和 天皇), czyli Cesarz Shōwa . Poza Japonią większość książek i gazet nadal odnosi się do cesarza jego osobistym imieniem „Hirohito” – nawet po jego śmierci – chociaż wszyscy poprzedni cesarze japońscy są powszechnie określani przez te same źródła pod ich imieniem pośmiertnym. Ta praktyka może być również uważana w Japonii za brak szacunku dla zmarłego cesarza. Intronizacja nowego cesarza10 listopada 1928w Kioto .
Rząd wojskowy i inwazja na Chiny
Lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku były naznaczone ciągłą przemocą między dwiema głównymi frakcjami nacjonalistycznymi w armii imperialnej , Kōdōha (radykalną, sprzyjającą ekspansji w Azji i rządom totalitarnym i militarystycznym) oraz Tōseiha (bardziej umiarkowaną), a jako pierwszą krok, ustanowienie formy demokracji parlamentarnej opartej na systemie dwupartyjnym między Rikken Minseitō (partia konstytucyjno-demokratyczna, umiarkowanie liberalna) i Rikken Seiyūkai (Bractwo rządów konstytucyjnych, liberalno-konserwatywni). Zabójstwo premiera Tsuyoshi Inukai w 1932 roku było ważnym wydarzeniem, które doprowadziło do zakończenia kontroli armii Guandong przez radę ministrów. Po sześciu cywilne premierzy udało się wzajemnie między 1924 i 1932 roku , cesarz ponownie mianowany żołnierz na szefa Rząd Japonii .
Wcześniej seria incydentów zaaranżowanych przez oficerów Armii Guandong doprowadziła do inwazji na Mandżurię w 1931 roku . Rząd i cesarz początkowo są zirytowani niesubordynacją wojsk, ale ostatecznie popierają okupację z powodu osiągniętych zdobyczy terytorialnych.
W 1936 roku , podczas incydentu 26 lutego , młodzi oficerowie Kōdōha zorganizowali próbę zamachu stanu . Powstanie to było odpowiedzią na utratę wpływów frakcji wojskowej w Sejmie po wyborach. Próba kończy się zabójstwem kilku wyższych oficerów i członków rządu i przerywa, gdy cesarz zdecydowanie sprzeciwia się powstańcom, grożąc, że sam weźmie szefa gwardii cesarskiej.
W 1936 roku cesarz upoważnił dekretem cesarskim rozbudowę jednostki badań bakteriologicznych Shiro Ishii i włączenie jej do armii Guandong. Ta „ jednostka 731 ” przeprowadzi eksperymenty i wiwisekcje na kilku tysiącach jeńców chińskich, koreańskich i rosyjskich, w tym kobiet i dzieci.
Inwazja pozostałej części Chin od 1937 roku doprowadziła do niezliczonych zbrodni przeciwko ludności cywilnej. Umożliwia to w szczególności decyzja podjęta przez cesarza wSierpień 1937zatwierdzić dyrektywę proponującą zawieszenie stosowania międzynarodowych konwencji dotyczących praw jeńców wojennych. Wśród tych okrucieństw najbardziej znane są Masakra Nankińska i Polityka Trzech Całości (三光 作 戦, Sankō Sakusen , „zabij wszystko, spal wszystko, plądruj wszystko” ) , strategia spalonej ziemi, która obejmuje, odmaj 1942śmierć 2,7 miliona Chińczyków w regionach Hebei i Shandong .
Archiwa wojskowe i dziennik generała Sugiyamy , skomentowane przez kilku japońskich historyków, takich jak Yoshiaki Yoshimi i Seiya Matsuno, a także Herbert P. Bix , dalej wskazują, że cesarz Shōwa zastrzegł kontrolę nad bronią chemiczną, którą autoryzował, wielokrotnie używaną przeciwko cywilom, zwłaszcza w Chinach. Upoważnienia te są nadawane przez specjalne rozkazy cesarskie ( rinsanmei ) przekazywane generałom przez szefa sztabu armii, księcia Kotohito Kan'ina , ówczesnego generała Hajime Sugiyamę (od 1940 ). wrzesień doPaździernik 1938Cesarz w ten sposób zezwolił na użycie toksycznych gazów 375 razy podczas bitwy pod Wuhan . W marcu 1939 r. generał Yasuji Okamura otrzymał pozwolenie na użycie 15 000 kanistrów z toksycznym gazem w Shandong .
Wiosną 1939 roku incydent w Nomonhanie doprowadził do ataku na Związek Radziecki . Ta próba inwazji zakończyła się gorzką porażką sił cesarskich i zmusiła cesarza do zawarcia paktu o nieagresji, który skłonił Japonię do definitywnego przemieszczenia się na południe, a następnie w kierunku Stanów Zjednoczonych .
II wojna światowa i wojna na Pacyfiku
Od 1938 do 1940 r. cesarz zgadzał się ze stanowiskiem Sztabu Generalnego Marynarki Wojennej i opierał się pokusie otwarcia nowego frontu, jak chciałby sztab armii. W 1941 roku , po sukcesach Wehrmachtu w Europie , został ostatecznie przekonany przez partyzantów, w tym jego brata Yasuhito Chichibu , o sojuszu wojskowym z hitlerowskimi Niemcami .
Jesienią 1941 roku , kiedy Japonia musiała uporać się z konsekwencjami embarga na produkty naftowe, które ostatecznie nałożyły na nią Stany Zjednoczone za odmowę wycofania się z Chin , cesarz zażądał zorganizowania serii konferencji cesarskich w celu omówienia kwestii możliwość wypowiedzenia wojny krajom innym niż Chiny .
4 września 1941japoński gabinet spotyka się w celu omówienia planów wojennych przygotowanych przez cesarską kwaterę główną i postanawia, co następuje:
„Nasze Imperium, aby zapewnić sobie własną obronę i zachować się, przygotuje się do wojny… [i jest]… zdecydowane iść na wojnę ze Stanami Zjednoczonymi , Wielką Brytanią i Holandią, jeśli to konieczne. Jednocześnie nasze Imperium podejmie wszelkie możliwe inicjatywy dyplomatyczne wobec Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, a tym samym będzie dążyło do osiągnięcia swoich celów… W przypadku, gdyby te negocjacje dyplomatyczne nie pozostawiły żadnego śladu. aby nasze żądania zostały spełnione przed pierwszą dekadą października, podejmiemy decyzję o natychmiastowym wybuchu działań wojennych przeciwko Stanom Zjednoczonym, Wielkiej Brytanii i Holandii. "
„Cele” do osiągnięcia są jasno sprecyzowane: wolna ręka w dążeniu do podboju Chin i Azji Południowo-Wschodniej, brak zwiększania amerykańskich i brytyjskich sił zbrojnych oraz współpraca Zachodu w „pozyskiwaniu naszych produktów”. Imperium potrzebuje ”.
5 września premier Fumimaro Konoe nieformalnie przedstawia cesarzowi projekt uchwały w przededniu konferencji cesarskiej, która miała go ratyfikować. Ten ostatni wzywa następnie szefów sztabu armii i marynarki wojennej na prywatne spotkanie, podczas którego mówi im o swojej niepewności co do znaczenia otwarcia nowego frontu przeciwko Zachodowi. Wyzywając generała Sugiyamę , wspomina w szczególności, że jego sztab obiecał mu, że wojna z Chinami zakończy się za trzy miesiące. Admirał Osami Nagano , szef Sztabu Marynarki Wojennej, były Minister Marynarki Wojennej i bardzo doświadczony oficer, miał później donieść zaufanemu koledze : „Nigdy nie widziałem cesarza na nas. podniósł głos ”.
Na konferencji cesarskiej następnego dnia mówcy byli raczej podzieleni, marynarka wojenna oceniła wojnę na dużą skalę przedwcześnie, podczas gdy armia jest na jej korzyść. Szefowie sztabów są ze swojej strony wspólnym frontem wojny. Baron Yoshimichi Hara , przewodniczący Rady Cesarskiej i przedstawiciel cesarza, wypytuje ich uważnie, uzyskując od jednych odpowiedź, że wojna powinna być uważana za ostatnią deskę ratunku, a od innych milczenie.
W tym momencie monarcha zaskakuje zgromadzenie, zwracając się do nich osobiście. Cesarz podkreśla wagę kontynuowania negocjacji międzynarodowych, po czym recytuje wiersz napisany przez swego dziadka cesarza Meiji .
Kilka tygodni później Konoe , przeciwny wojnie z Zachodem, złożył rezygnację na rzecz cesarza. Na jego miejsce jednogłośny wybór sztabu generalnego spada na księcia Naruhiko Higashikuniego , wuja cesarza. Ten ostatni odrzuca ten wybór, wskazując, że rodzina cesarska nie powinna być narażona na ponoszenie winy w przypadku konfliktu zbrojnego. Zamiast tego wybrał generała Hideki Tōjō , ministra armii i zwolennika twardej polityki, ale znanego ze swojego oddania dla instytucji cesarskiej.
Po poproszeniu Tōjō o ponowną ocenę słuszności otwarcia nowego frontu, Shōwa zgadza się z podżegaczami wojennymi na spotkaniu, które odbyło się 2 listopada, na którym Tōjō , Sugiyama i Nagano argumentują, że rewizja polityki krajowej doprowadziła do tego samego wniosku. Następnego dnia, w ciągu kilku tygodni, które następują, cesarz analizuje szczegółowo z jego pracowników plan ataku na „ Stanów Zjednoczonych , Wielkiej Brytanii i Holandii ”, którego realizacja jest zatrzymany w cesarskim konferencji 1 st grudnia .
8 grudnia 1941( 7 grudnia na Hawajach ), połączony atak sił japońskich uderzył w amerykańską flotę stacjonującą w Pearl Harbor i wywołał inwazję na Azję Południowo-Wschodnią, która zapoczątkowała wojnę na Pacyfiku .
Gdy naród był w pełni zaangażowany w wojnę, cesarz żywo interesował się postępami operacji wojskowych i starał się wzmocnić morale swoich żołnierzy. Pierwsza faza wojny przynosi Japończykom same dobre wieści. Od refluksu (koniec 1942 - początek 1943 ) aż do kapitulacji nadal otrzymywał od żołnierzy dokładny opis sytuacji.
Jednocześnie propaganda przedstawia opinii publicznej bitwy o niepewnych lub przegranych wynikach jako wielkie zwycięstwa. Rzeczywistość, znacznie mniej błyskotliwa, dopiero stopniowo ukazuje się mieszkańcom archipelagu. Naloty rozpoczęte od 1944 r. przez Stany Zjednoczone w końcu ujawniają fantasmagoryczny aspekt tych zwycięstw. Później w tym samym roku rząd Hideki Tōjō miał ustąpić. Dwaj premierzy następują po sobie, aby kontynuować wysiłek wojenny, Kuniaki Koiso i Kantaro Suzuki , zawsze za zgodą cesarza. Ani nie może odeprzeć zbliżającej się porażki.
W następstwie bombardowania Hiroszimy , że Nagasaki oraz w bezpośredniej reakcji na inwazję Manchoukuo przez ZSRR , cesarz poprosił o cesarskim konferencja, która odbędzie się w nocy z sierpnia 9 do 10 , podczas której ogłosił zamiar zaakceptować warunki ultimatum poczdamskiego pod warunkiem, że oświadczenie o kapitulacji „nie narusza prerogatyw Jego Królewskiej Mości jako Władcy”.
12 sierpnia cesarz poinformował o swojej decyzji rodzinę cesarską i14 sierpnia 1945, po raz pierwszy przemawia bezpośrednio do swoich poddanych podczas przemówienia radiowego, w którym potwierdza kapitulację Japonii (przemówienie znane jako Gyokuon-hōsō ). W końcu powołuje wuja księcia Naruhiko Higashikuni jako premiera zarządzać kapitulację Japonii .
Panowanie w okresie powojennym
Jako naczelny dowódca aliancki Douglas MacArthur spotyka cesarza Hirohito na27 września 1945. Podczas wywiadu dał mu do zrozumienia, że sojusznicy mogą okazać „rozumienie”, jeśli cesarska świta wykaże pełną i całkowitą współpracę. Dzięki tej współpracy cesarz i członkowie rodziny cesarskiej zostaną zwolnieni z wszelkich postępowań karnych przed Sądem Tokijskim .
Kilku historyków krytykuje te próby oczyszczenia cesarza i wszystkich członków rodziny cesarskiej zaangażowanych w prowadzenie wojny. Według Johna W. Dowera „Ta udana kampania mająca na celu zwolnienie cesarza z odpowiedzialności za wojnę nie znała granic. Hirohito nie tylko był przedstawiany jako niewinny jakichkolwiek formalnych działań, które mogłyby uczynić go podatnym na oskarżenie jako zbrodniarz wojenny. Został przemieniony w świętą ikonę, nie ponoszącą moralnej odpowiedzialności nawet za wojnę. "
Według Herberta P. Bixa „naprawdę nadzwyczajne środki podjęte przez MacArthura w celu uratowania Hirohito przed procesem jako zbrodniarza wojennego miały długotrwały i głęboko zniekształcający wpływ na japońskie rozumienie przegranej wojny” i „kilka miesięcy przed rozpoczęciem prac Trybunału, Większość starszych podwładni MacArthura pracowali przypisać ostateczną odpowiedzialność za ataku na Pearl Harbor do Hideki Tojo . W ten sposób „natychmiast po przybyciu do Japonii (generał brygady) Bonner Fellers zabrał się do pracy, aby chronić Hirohito przed rolą, jaką odegrał podczas i pod koniec wojny” i „pozwolił głównym zbrodniarzom wojennym koordynować ich wersję wydarzeń, aby cesarz uniknął oskarżenia. "
1 st styczeń +1.946, w audycji „Ningen-sengen” cesarz wyrzeka się swojej natury jako „bóstwa w ludzkiej postaci” ( arahitogami ). Nowa konstytucja zostaje wprowadzona w życie3 maja 1947, co pozbawia cesarza wszelkiej władzy politycznej, a nawet tytułu głowy państwa , zastępowanego przez symbol państwa .
Aż do roku 1951 , MacArthur można uznać za skuteczne linijka z Japonii . Pod koniec amerykańskiej okupacji , Imperator, pozbawiony roli wódz naczelny armii i wszelkiej władzy politycznej na rzecz rządu przez konstytucję z3 maja 1947, staje się postacią symboliczną, zgodnie z rolą, jaką w czasie wojny przypisywała mu legenda. Jest także pierwszym panującym cesarzem japońskim, który wyjechał za granicę z oficjalną wizytą, podczas tournée po Europie od września doPaździernik 1971aw Stanach Zjednoczonych w 1975 roku . W drugiej połowie swego panowania odbywał także regularne podróże do 47 prefektur Japonii .
Od 1978 roku cesarz położył kres wizytom w sanktuarium Yasukuni , poświęconym żołnierzom poległym za ojczyznę. Nacjonaliści przypisywali to zatrzymanie chęci uniknięcia kontrowersji związanych z religią wywołanych tymi wizytami, podczas gdy inni przypisywali to przeniesieniu prochów zbrodniarzy wojennych. Kwestia ta została niedawno rozstrzygnięta wraz z opublikowaniem przez dziennik „ Nihon Keizai Shimbun ” noty naczelnego stewarda Agencji Spraw Cesarskich, Tomohiko Tomity, który spisał słowa cesarza Shōwy na zakończenie pielgrzymki do tego sanktuarium, przenosząc się w 1978 r. nazwiska zwolenników sojuszu z hitlerowskimi Niemcami , którzy zostali skazani jako klasa wojna przestępców przez Tokio Publicznej . „Dowiedziałem się o przeniesieniu prochów klasy A [przestępców wojennych], w tym Matsuoki i Shiratori [zarówno zagorzałych zwolenników sojuszu z Hitlerem, jak i Mussolinim ]. Słyszałem jednak, że [Fujimaro] Tsukuba [były urzędnik sanktuarium] potraktował ten plik [przeniesienia] z ostrożnością. Syn [Yoshitami] Matsudairy [były minister Domu Cesarskiego], obecny minister Yasukuni, dokonał tego przeniesienia bez zastanowienia. Myślę, że Matsudaira bardzo dbał o pokój, ale jego syn zignorował umysł ojca. Z tego powodu, skoro już tam nie chodzę na pielgrzymkę; to jest moje odczucie. "
Dla dziennikarza Masanoriego Yamaguchiego, który przeanalizował notatkę Tomity w świetle oświadczeń Hirohito na konferencji prasowej w 1975 roku , „nieprzejrzyste i wymijające” stanowisko cesarza w sprawie jego odpowiedzialności za wojnę oraz fakt, że powiedział, iż bombardowanie atomowe Hiroszimy „nie może im zapobiec” pokazuje, że obawiał się, iż intronizacja przestępców w sanktuarium może ponownie wywołać pytanie o jego osobistą odpowiedzialność za zbrodnie reżimu Shōwy .
Śmierć cesarza
Po ponad 62 latach panowania cesarz Hirohito zmarł w Kōkyo (Pałac Cesarski w Tokio)7 stycznia 1989 r., w wieku 87 lat. Jego syn, następca tronu, książę Akihito, zastąpił go natychmiast i tego samego dnia era Shōwa dobiega końca, zastąpiona przez erę Heisei ("osiągnięcie pokoju"). Zmarły cesarz oficjalnie nazywa się Taikō Tennō (大行 天皇, „Cesarz na Wielkim Wylocie ”), do 31 stycznia, kiedy japoński rząd oficjalnie ogłosił jego ostatnie imię panujące : Shōwa Tennō . Nic dziwnego, że nazwa ta jest zgodna z utrwaloną od 1912 roku tradycją nadawania imienia panującego cesarza od nazwy epoki, w której panował. Został pochowany24 lutego 1989w mauzoleum Musashino (武 蔵 野, Musashino-no-Misasagi ) , obok mauz jego rodziców, w mieście Hachiōji na zachód od Tokio i tak zwanym „ Cmentarzem Cesarskim Musashi ” (武 蔵 陵墓 地, Musashi Ryobochi ) Od 1990 roku .
Biologia morska
Hirohito był pasjonatem i dużą wiedzą na temat biologii morskiej , a Pałac Cesarski obejmował laboratorium, z którego opublikował kilka artykułów z tej dziedziny pod swoim osobistym imieniem „Hirohito”. Jego dorobek obejmuje opis kilkudziesięciu gatunków hydrozoanów (meduz) dotychczas nieznanych naukowcom.
Kwestia osobistej odpowiedzialności cesarza
Wiele osób w Chinach, Korei i Azji Południowo-Wschodniej uważa, że Hirohito był przede wszystkim odpowiedzialny za okrucieństwa popełnione przez armię cesarską w Azji podczas II wojny światowej i że wraz z wieloma członkami rodziny cesarskiej powinien zostać osądzony za zbrodnie wojenne . Rodzina ta jest więc nadal postrzegana z wrogością przez wielu mieszkańców krajów okupowanych przez Japończyków w czasie wojny.
Kluczowe pytanie dotyczy rzeczywistej władzy sprawowanej przez cesarza nad wojskiem japońskim podczas wojny. Wersja najpowszechniej akceptowana w Japonii i na Zachodzie do lat 90. przedstawia go jako bezsilnego widza w sferze politycznej, zmarginalizowanego przez wszechmocny sztab wojskowy i jastrzębich polityków.
Debata na temat skutecznej roli cesarza została ominięta pod koniec wojny, ponieważ generał MacArthur , naczelny gubernator sił alianckich, chciał nie tylko zachować cesarską instytucję jako symbol i gwaranta spójności państwa, ale jeszcze bardziej tak. „zapewnij posłuszną współpracę osoby cesarskiej. Odsuwając na bok naciski wielu japońskich dostojników i członków rodziny cesarskiej, takich jak książęta Takamatsu, Mikasa i Higashikuni, którzy chcieli abdykacji cesarza i ustanowienia regencji, odmówił oskarżenia, a nawet przesłuchania cesarza podczas Tokio próby . Aby jak najlepiej chronić tego ostatniego, zwolnienie to zostało rozszerzone na wszystkich członków jego rodziny. Począwszy od 1954 roku kolejne rządy japońskie popierały rozpowszechnianie oficjalnego wizerunku izolowanego cesarza, bezskutecznie przeciwstawiając się kliki militarystycznej.
Ten pogląd na sprawy został jednak zachwiany od lat 90. przez analizę japońskich archiwów, w tym dokumentów napisanych przez generała Sugiyamę, księcia Konoe , księcia Takamatsu i strażnika pieczęci Kido. Ponowne odkrycie monumentalnego dzieła historyka Shiro Hary, byłego członka Armii Cesarskiej, opublikowanej w pięciu tomach w 1973 i 74 pod tytułem Daihon'ei senshi , również przyczyniło się do tej rewizji.
Archiwa te świadczą o bezpośrednim i trwałym zaangażowaniu cesarza nie tylko w zarządzanie sprawami państwowymi, ale także w prowadzenie wojny. Według kilku historyków, w tym Akiry Fujiwary , Akiry Yamady, Petera Wetzlera i Herberta P. Bixa , cesarz nie był podżegaczem wojennym, a tym bardziej pacyfistą, ale zasadniczo oportunistą, który rządził kolegialnie. Zgodnie z tradycją każda ważna decyzja była więc ważona przez sztab i radę ministrów, a następnie przedstawiana cesarzowi do zatwierdzenia.
Przełomowe lata panowania cesarza Shōwy (od 1926 do 1945 ) były świadkiem rosnącego wpływu zwolenników kolonialnego ekspansjonizmu, pragnących uczynić Japonię równą wielkim mocarstwom zachodnim. Cesarz, początkowo niechętny, stopniowo dał się przekonać i poparł agresywną politykę, która doprowadziła do inwazji na Mandżurię w 1931, a następnie na resztę Chin w 1937 (nazywaną także drugą wojną chińsko-japońską ). sojusz z faszystowskimi Włochami i nazistowskimi Niemcami ( pakt trójstronny ) oraz inwazja na Azję Południowo-Wschodnią, która zakończyła się II wojną światową .
Z tego nurtu zrodziła się także ideologia nacjonalistyczna, zgodnie z którą Japonia była narodem kierowanym przez potomka bogini Amaterasu Omikami i zmuszanym do dominacji nad sąsiadami. Od początku lat 30. ideolodzy tacy jak Sadao Araki , minister edukacji w latach 1938 i 1939, dążyli do ożywienia tradycyjnej doktryny Hakkō ichiu (osiem rogów pod jednym dachem) i uczynienia z niej serca „Przywrócenia Shōwa”. Podstawy tej doktryny utrzymują, że Japonia jest centrum świata i jest rządzona przez boską istotę, a Japończycy chronieni przez kami są lepsi od innych. Boską misją Japonii jest zatem zjednoczenie ośmiu zakątków świata pod jednym dachem. Politycy, tacy jak premier Fumimaro Konoe, nakazali więc dystrybucję, zwłaszcza w szkołach, broszur, takich jak Kokutai no hongi (podstawy polityki narodowej), zawierających te zasady. Ta koncepcja wyższości Japonii miała głębokie reperkusje w czasie wojny. Tak więc rozkazy pochodzące z cesarskiej kwatery często używały terminu kichibu (bydło) na określenie aliantów , pogardy, która według niektórych autorów sprzyjała przemocy wobec więźniów, prowadząc do praktyki kanibalizmu.
Z biegiem lat Hirohito stawał się coraz bardziej dyrektywny i interwencjonistyczny, w szczególności za pomocą cesarskiej kwatery głównej, ustanowionej w Październik 1937. Podczas gdy armia cesarska i flota cesarska miały weto do ustanowienia gabinetów od 1900 r. , cesarz jednostronnie narzucał swoje wybory od 1939 r. Po 1945 r. w ramach amerykańskiej walki z komunizmem, która wymagała utrzymania Imperium, bezkarność została przyznane większości japońskich zbrodniarzy wojennych, a także samemu cesarzowi Hirohito, w pełni świadomemu zbrodni .
Rodzina
Hirohito poślubił 26 stycznia 1924Księżniczka Nagako z Kuni (久 邇 宮 良 子, Kuni-no-miya Nagako Joō ) , najstarsza córka księcia Kuniyoshi Kuni , członkini młodszej gałęzi rodziny cesarskiej, lepiej znanej od śmierci w 2000 roku jako Cesarzowa Kojun . Mieli razem siedmioro dzieci (5 dziewczynek i 2 chłopców):
- Księżniczka Shigeko Teru (照宮成子, Teru-no-miya Shigeko ,9 grudnia 1925-23 lipca 1961) , który poślubił10 października 1943Książę Morihiro z Higashikuni (obaj wnuk cesarza Meiji poprzez matkę i kuzynkę cesarzowej Nagako ). Konstytucja z 1947 r. nie tylko wyklucza księżniczkę Shigeko, obecnie nazywaną po prostu Shigeko Higashikuni, z rodziny cesarskiej, ale także odbiera księciu Morihiro wszystkie jej tytuły i szlachetny majątek.
- Księżniczka Sachiko Hisa (久宮祐子, Hisa-no-miya Sachiko , 10 września 1927-8 marca 1928) .
- Księżniczka Kazuko Taka (孝宮和子, Taka-no-miya Kazuko ,30 września 1929-28 maja 1989) , który poślubił20 maja 1950Toshimichi Takatsukasa ( 1923 - 1966 ), z arystokratycznego klanu Takatsukasa (samego młodszego odgałęzienia klanu Fujiwara ), tym samym porzucając tego samego dnia członkostwo w rodzinie cesarskiej i dlatego nazwał się Kazuko Takatsukasa. Główny kapłanka (祭主, Saishu ) Z sanktuarium Ise od 1974 do 1988 roku .
- Księżniczka Atsuko Yori (順宮厚子, Yori-no-miya Atsuko , urodzona7 marca 1931) , która utraciła status cesarskiej księżniczki po ślubie w dniu10 października 1952 r.z Takamasą Ikedą, synem byłego markiza i ze starego klanu Ikeda (sam jest młodszą gałęzią klanu Minamoto ), który rządził posiadłością Okayama od 1632 do 1871 roku . Dlatego od tego czasu jest znana jako Atsuko Ikeda. Główny Kapłanka (祭主, Saishu ) Z ISE Sanktuarium od 1988 roku i Prezes Stowarzyszenia przybytku sanktuariach .
- Książę Akihito z Tsugu (継宮明仁, Tsugu -no-miya Akihito , urodzony23 grudnia 1933) , cesarz Japonii od śmierci ojca do abdykacji,30 kwietnia 2019 r., następnie cesarz emeryt .
- Książę Masahito Yoshi (義宮正仁, Yoshi-no-miya Masahito , urodzony28 listopada 1935) , który po ślubie w dniu dzisiejszym założył własny młodszy dom rodziny cesarskiej1 st październik 1964z Hanako Tsugaru (również ze starej arystokratycznej rodziny) i od tego czasu tytułowany księciem Hitachi (常 陸 宮, Hitachi-no-miya ) . Obecnie zajmuje trzecie miejsce w kolejności sukcesji tronu Japonii.
- Księżniczka Takako Suga (清宮貴子, Suga-no-miya Takako , urodzona3 marca 1939) , który w związku z tym opuścił rodzinę cesarską na3 marca 1960po ślubie Hisanaga Shimazu (syn hrabiego Hisanori Shimazu, z klanu Shimazu , która rządziła obszar Satsuma na wyspie Kyushu w XVI th wieku do 1871 roku ), aby stać M mi Takako Shimazu.
Dekoracje
Japońskie dekoracje
- Wielki Mistrz Orderu Chryzantemy .
-
Wielki Mistrz Zakonu Kwiatowego Paulownia . -
Wielki Mistrz Orderu Wschodzącego Słońca . -
Wielki Mistrz Orderu Świętego Skarbu . -
Wielki Mistrz Orderu Najdroższej Korony . -
Wielki Mistrz Orderu Kultury .
Odznaczenia zagraniczne
-
Wielki Kordon Orderu Leopolda (Belgia). -
Wielki Krzyż Orderu Krzyża Południa (Brazylia). -
Kawaler Orderu Słonia (Dania). -
Kawaler Orderu Złotego Runa (Hiszpania). -
Naszyjnik Orderu Karola III (Hiszpania). -
Wielki Krzyż z Naszyjnikiem Orderu Białej Róży (Finlandia). -
Wielki Krzyż Rycerski z Wielkim Sznurem Orderu Zasługi (Włochy). -
Kawaler Orderu Ojaswi Rajanya (en) (Nepal). -
Wielki Krzyż z Naszyjnikiem Orderu Świętego Olafa (Norwegia). -
Wielki Krzyż Orderu Sikatuna (Filipiny) -
Kawaler Orderu Orła Białego (Polska). -
Komandor rycerski Orderu Łaźni (Wielka Brytania). -
Kawaler Orderu Podwiązki (Wielka Brytania). -
Wielki Krzyż Królewskiego Zakonu Wiktoriańskiego (Wielka Brytania). -
Kawaler Orderu Serafinów (Szwecja). -
Wielki Krzyż Królewskiego Orderu Rajamitrabhorn (en) (Tajlandia)
_ribbon.svg){kind=small}
Uwagi i referencje
- Arnaud Nanta, „ Jean Ray, czyli francuskie spojrzenie na politykę zagraniczną Japonii w latach 1920-1940 ”, Ebisu , tom. 51,2014, s. 75-97 ( ISSN 1340-3656 , czytaj online , konsultacja 2 lutego 2019 r. ).
- Dokugasen kankei shiryō II, Kaisetsu , 1997.
- John W. Dower , Obejmując porażkę , 1999, s. 326 .
- Herbert P. Bix , Hirohito i tworzenie nowoczesnej Japonii , 2001, s. 545,583,585 .
- Bix, tamże. str. 583 .
-
Pierwszy rozdział określa rolę cesarza:
Rozdział I. Cesarz
Artykuł 1. Cesarz jest symbolem państwa i jedności ludu; swoje funkcje zawdzięcza woli ludu, w którym zamieszkuje suwerenna władza.
Art. 2. Tron cesarski jest tronem dynastycznym, a sukcesja odbywa się zgodnie z prawem uchwalonym przez Sejm .
Art. 3. Wszelkie czynności cesarza, dokonywane w sprawach reprezentacji państwa, wymagają opinii i aprobaty Gabinetu, który jest za to odpowiedzialny.
Artykuł 4. Cesarz może wykonywać tylko funkcje przewidziane w niniejszej Konstytucji w sprawach reprezentacji państwa; nie ma uprawnień rządowych. Cesarz może delegować swoje funkcje w zakresie reprezentacji państwa, zgodnie z warunkami przewidzianymi w ustawie.
Artykuł 5. Gdy w zastosowaniu ustawy o rodzinie cesarskiej ustanowiona zostanie regencja, regent występuje w sprawach reprezentacji państwa jako przedstawiciel cesarza. W tym przypadku wchodzi w grę pierwszy akapit poprzedniego artykułu.
Art. 6. Cesarz powołuje Prezesa Rady Ministrów, mianowanego przez Sejm. Cesarz mianuje Prezesa Sądu Najwyższego mianowanego przez Sejm.
Artykuł 7. Cesarz, za radą i aprobatą Rady Ministrów, wykonuje następujące funkcje w zakresie reprezentowania państwa w imieniu narodu:
- Ogłaszanie zmian w Konstytucji, ustawach, dekretach i traktatach gabinetowych;
- Zwołanie Sejmu;
- rozwiązanie Izby Reprezentantów;
- ogłoszenie wyborów powszechnych dla członków Sejmu;
- Poświadczenie mianowania i odwoływania z mocy prawa ministrów stanu i innych urzędników, a także pełnomocnictw i mandatów ambasadorów i ministrów;
- Zaświadczenie o amnestii ogólnej lub specjalnej, zamianie kary, ułaskawieniu i rehabilitacji;
- Przyznawanie odznaczeń honorowych;
- Certyfikacja dokumentów ratyfikacyjnych i innych dokumentów dyplomatycznych na warunkach przewidzianych prawem;
- Przyjmowanie ambasadorów i ministrów zagranicznych;
- Reprezentacja Państwa na oficjalnych uroczystościach.
- Kurier Międzynarodowy, JAPONIA • Hirohito nie lubił zbrodniarzy wojennych .
- Yasukuni i tydzień, który będzie żył w niesławie , http://search.japantimes.co.jp/cgi-bin/fd20060820pb.html .
- (w) „ Krótka kariera cesarza Showy ” , Imperial Household Agency (dostęp 3 października 2010 r . ) .
- Francine Hérail , Jean-Marie Bouissou , Pierre François Souyri , Michel Vié , Christian Kessler i in. , Japonia: samuraj w Fukushimie , Librairie Arthème Fayard , kol. "Liczba mnoga",2011, 181 s. ( ISBN 9782818500361 ) , s. 122-123.
- Dominique Bonnet, „ Dzień… 29 kwietnia urodził się cesarz Japonii Hirohito ” , Paris Match ,29 kwietnia 2017 r.(dostęp 25 października 2018 r . ) .
- (w) " Hydrozoa Taxon List " , World Hydrozoa Database ( dostęp 6 stycznia 2016 ) .
- Shōwa Tennō no jū-go nen sensō , 1991.
- Shōwa Tennō no sensō shidō, Kikan: sensō sekinin kenkyū 8, 1995, Daigensui Shōwa Tennō , 1994.
- Hirohito i wojna , 1998.
- Hirohito i tworzenie współczesnej Japonii , 2001.
- Walter Edwards, Kucie tradycji świętej wojny: Hakko ichiu w Miyazaki i japońska ideologia wojenna , 2003.
- Yuki Tanaka , Ukryte horrory: japońskie zbrodnie wojenne podczas II wojny światowej , 1996, Według Tanaki, „…kanibalizm był często systematyczną działalnością prowadzoną przez całe oddziały i pod dowództwem oficerów”, s. 127 , Russell of Liverpool, Rycerze bushido. Krótka historia japońskich zbrodni wojennych , 2002, s. 238 .
- Edward Behr, Hiro Hito, niejednoznaczny cesarz , Paryż, Robert Laffont, 1987.
- „ Yann Rousseau”, Akihito, cesarz Japonii, abdykuje 30 kwietnia 2019 r. w historycznym scenariuszu „ ” , na Les Echos ,1 st grudzień 2017(dostęp 29 kwietnia 2019 )
Zobacz również
Powiązane artykuły
- Bestia nie żyje! : Hirohito zostaje „Wielką Małpą ”
- Dieta Japonii
Bibliografia
- Edward Behr, Hiro-Hito, niejednoznaczny cesarz , Paryż, Editions Robert Laffont, 1987.
- Herbert P. Bix , Hirohito i tworzenie współczesnej Japonii , Harper Collins, 2000. ( ISBN 978-0-06-019314-0 ) .
- John W. Dower Embracing Defeat: Japan w następstwie II wojny światowej , WW Norton and Company, 1999.
- Drea, Edward J., W pogoni za decydującym zwycięstwem: cesarz Hirohito i wojna Japonii z Zachodem (1941-1945) . W służbie cesarza: eseje o Cesarskiej Armii Japońskiej. Nebraska: University of Nebraska Press, 1998. ( ISBN 0-8032-1708-0 ) .
- Fujiwara, Akira, Shōwa Tenno no Jū-go Nen Sensō (piętnastoletnia wojna cesarza Shōwa) , Aoki Shoten, 1991. ( ISBN 4-250-91043-1 )
- Hidenari, Terasaki Shōwa tennō dokuhakuroku , Bungei Shūnjusha, 1991
- Laquerre, Paul-yanic, Shôwa: Kroniki upadłego boga , Acropolys, 2008. ASIN: B00H6T5UM6
- Richard Arthur Brabazon Ponsonby-Fane (1959). Cesarski Dom Japonii . Stowarzyszenie Pamięci Ponsonby.
- Wetzler, Peter, Hirohito i wojna: tradycja cesarska i podejmowanie decyzji wojskowych w przedwojennej Japonii . University of Hawaii Press, 1998. ( ISBN 978-0-8248-1925-5 ) .
Filmografia
- Film Słońce ( 2005 ) jest ostatnim z trylogii w reżyserii Aleksandra Sokourowa o władzy i jej ekscesach, poświęconej Hirohito. Pierwsza część to Moloch , poświęcona Hitlerowi , druga to Byk , poświęcony końcowi życia Lenina .
Linki zewnętrzne
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- CiNii
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Narodowa Biblioteka Dietetyczna
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Narodowa Katalonii
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Biblioteka Narodowa Australii
- Czeska Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Korei
- Identyfikator WorldCat
- ŚwiatKot
- Tokio Publicznej i pakt zawartej pomiędzy cesarza Showa i MacArthura [1]