Ichiro Hatoyama

Ichirō Hatoyama. Funkcje

Premier Japonii
22 listopada 1955 -23 grudnia 1956
Ichiro Hatoyama Tanzan Ishibashi
Premier Japonii
19 marca -22 listopada 1955
Ichiro Hatoyama Ichiro Hatoyama
Premier Japonii
10 grudnia 1954 -23 grudnia 1956
Shigeru Yoshida Tanzan Ishibashi
Premier Japonii
10 grudnia 1954 -19 marca 1955
Shigeru Yoshida Ichiro Hatoyama
Zastępca

Biografia

Narodziny	1 st styczeń 1883 Higashi-Gokenchō ( d ) (Ushigome-ku ( d ) )
Śmierć	7 marca 1959(w wieku 76 lat) Tokio ( d )
Pogrzeb	Cmentarz Yanaka
Imię w języku ojczystym	鳩山一郎
Narodowość	język japoński
Dom	Pałac Otowa
Trening	Tokyo Imperial University ( d ) Premier Lycée
Zajęcia	Polityk , prawnik
Tata	Kazuo hatoyama
Matka	Haruko Hatoyama ( we )
Rodzeństwo	Hideo Hatoyama ( we )
Dziecko	Iichiro Hatoyama
Pokrewieństwo	Suzuki Kisaburō (szwagier) Akeo Watanabe (zięć)

Inne informacje

Religia	Chrzest
Partie polityczne	Partia Liberalno- Demokratyczna Liberalna Partia Japonii (1945) Partia Demokratyczna Japonii ( en ) Rikken Seiyūkai Q11508972
Różnica	Wielki Sznur Najwyższego Zakonu Chryzantemy

podpis

Ichiro Hatoyama (鳩山一郎, Hatoyama Ichiro ,1 st styczeń 1883, Ushigome , Tokio -7 marca 1959, Bunkyō , Tokio ) to japoński mąż stanu . Był 52 th , 53 th i 54 th premiera w Japonii , odpowiednio 10 grudnia 1954 w 19 marca 1955, z 19 marca 1955 w 22 listopada 1955 i 22 listopada 1955 w 23 grudnia 1956. Pochodzę z rodziny obecnych na japońskiej scenie politycznej od 1892 roku , był jednym z głównych postaci z post- okresu wojny , zwłaszcza w 1950 roku . Pierwszy rywal w liberalnej konserwatywnego prawa Shigeru Yoshida , uczestniczył z nim w tworzeniu Partii Liberalno-Demokratycznej (PLD), której był pierwszym prezydentem od 1955 do 1956 roku .

Rodzina

Ichirō Hatoyama jest najstarszym synem Kazuo Hatoyamy i jego żony Haruko z domu Taga. Jego ojciec, urodzony Ogawa, został przyjęty jako spadkobierca Hatoyama Samurai rodziny , zależnej w czasach feudalnych na klan Miura , Daimyo o domenie Katsuyama w prowincji Mimasaka (mniej lub bardziej odpowiadający aktualnym miasta z Maniwa w prefekturze Okayama ). Hatoyama są szczególnie Ōrusui-Yaku (大留守居 ) , To znaczy strażnikami rezydencji Miura Lords w Edo w przypadku ich braku, a zatem ich przedstawicieli do władz w Tokugawa bakufu w tym okresie.. Kazuo Hatoyama , prawnik (adwokat Izby Adwokackiej w Tokio pod koniec swojego życia) i profesor Uniwersytetu Cesarskiego w Tokio i dyrektorem Tokyo Senmon Gakko (obecnie Waseda University ), był poseł na 9 th dzielnicy stolicy (która obejmuje trzy dawne dzielnice Koishikawa , dziś części, które od Bunkyo , Ushigome i Yotsuya , obecnie zawarte w Shinjuku ) od 1892 do 1902 roku potem, po reformie mapie ustawodawczej, dla pojedynczej miejskiej dzielnicy, przynosząc ze sobą miast i specjalne dzielnice z Tokio , większością wielomianową , od 1902 r. do jego śmierci w 1911 r . Było to 4 th Prezesa japońskiej Izby Reprezentantów od 1896 do 1897 roku i jednym z postaciami ruchu liberała i parlamentarzysty z końcem ery Meiji , zwolennik Shigenobu Okuma poszedł na przyjęcie reformy konstytucyjnej ( Rikken kaishintō ) od 1892 do 1896 roku The partia Progressive ( Shimpotō ) od 1896 - 1898 The Partia konstytucyjna ( Kenseitō ) w 1898 roku i Prawdziwa Partia konstytucyjna ( Kensei Honto ) od 1898 do 1907 roku przed przystąpieniem do Bractwa rządu konstytucyjnego ( Rikken Seiyūkai ) z Hirobumi Itō , bardziej konserwatywny, od 1907 do 1911 . Prozachodni przez całą swoją karierę aktywnie prowadził kampanię na rzecz stworzenia dyplomacji parlamentarnej na wzór systemu westminsterskiego i jest wrogo nastawiony do hanbatsu lub milczącego podziału głównych obowiązków wojskowych i cywilnych pomiędzy spadkobierców dwóch byłych wielkich posiadłości. rywale Chōshū i Satsumy w erze Meiji . Matka Ichirō Hatoyamy, Haruko, założyła Uniwersytet Kobiet Kyōritsu .

Ichirō Hatoyama jest również szwagrem Suzuki Kisaburō (męża jego starszej siostry Kazuko), który był prezesem Rikken Seiyūkai od 1932 do 1937 , ministrem sprawiedliwości w 1924 i 1931 do 1932 oraz spraw wewnętrznych od 1927 do 1937. 1928 i 1932 . Jego młodszy brat, Hideo Hatoyama , będzie również doświadczenie karierę polityczną jako poseł do 2 th powiat Prefektura Chiba (czyli cztery wiejskie okręgi z Inba do Kaijo z Sosa i Katori ) do głosowania plurinominal większość od 1932 do 1936 roku w barwach Rikken Seiyūkai również od 1932 do 1936 roku .

Ożenił się w 1908 Kaoru Terada , adoptowana córka byłego samuraja Sakae Terada , który stał się postacią w całej Azji nacjonalistycznej grupy Czarnej Ocean Society oraz członkiem mianowany przez cesarza w Izbie parów od 1923 do jej śmierci w 1926 , była studentka Uniwersytetu Kyōritsu dla Kobiet, którą przejęła po Haruko Hatoyamie. Mieli sześcioro dzieci:

Yuriko ( 1.909 - 2000 ), który ożenił się z prezesa Banku Japonii na współpracę międzynarodową , Jun'ichi Furusawa .
Reiko ( 1912 -), która poślubiła swojego pierwszego kuzyna Michio Hatoyamę.
Setsuko ( 1916 -).
Iichirō Hatoyama ( 1918 - 1993 ), PLD członek z Izby Radców w tym krajowym plurinominal głosowania większościowego od 1974 do 1992 oraz Ministra Spraw Zagranicznych od 1976 do 1977 roku był zięć-of Bridgestone Shojiro Ishibashi , którego żonaty jestem dziedziczką.
Keiko ( 1921 -), żona prezesa Japońskiego Stowarzyszenia Producentów Węgla Shigeru Yamanaka.
Nobuko ( 1924 -), malarz, żona dyrygenta Akeo Watanabe .

Yukio Hatoyama , były przewodniczący Demokratycznej Partii Japonii (pdj), a premier od 2009 do 2010 roku , a Kunio Hatoyama , członek PLD i minister sprawiedliwości w Japonii od 2007 do 2008 roku , to jego wnuki. Znaczenie rodziny Hatoyama w polityce japońskich od XIX -tego wieku , bogactwa i niemal jednoczesnych karier dwóch braci Yukio i Kunio zdobył ten należy regularnie w porównaniu z Kennedym .

Wykształcenie i kariera prawnicza

Uczył się w Tokio , najpierw w szkole podstawowej, a następnie w Kōtō Shihan College (obecna szkoła podstawowa Otsuka i liceum Uniwersytetu Tsukuba ) w dawnej dzielnicy Kanda (dzisiejsze hui w Chiyoda ) do 1900 r. , A w dawnej pierwszej liceum w Japonii w dawnej dzielnicy Hongō (obecnie Bunkyō ), które ukończyłMarzec 1903. Podobnie jak jego ojciec, ukończył prawo brytyjskie w Szkole Prawa Uniwersytetu Cesarskiego w Tokio wMarzec 1907i zostaje prawnikiem . Jednak śmierć jego ojca ( cierpiącego na raka przełyku i malarię ) w 1911 roku uczyniła go nową głową rodziny i skłoniła go do objęcia władzy w polityce.

Pierwsza kariera w przedwojennym Seiyūkai

Wzrost polityczny

Po raz pierwszy został wybrany na miejsce, które Kazuo Hatoyama zajmował w Radzie Miejskiej Tokio od 1908 roku , w wyborach uzupełniających w 1912 roku . Następnie, podczas wyborach legislacyjnych w25 marca 1915Został wybrany po raz pierwszy w jego miejsce w Izbie Reprezentantów przez głosowania większościowego wieloczłonowego w dawnym okręgu miejskiego Tokio , w barwach sejmowej ale konserwatywnej partii z Rikken Seiyūkai teraz kierowany przez Takashi Hara (the pierwszy z ludu na które przystąpiły do tego postu, to jest 2 nd partii w sondażu z 108 mandatów na 381, za Rikken Dōshikai lub Stowarzyszenia Przyjaciół Konstytucyjnych Takaaki Kato , bardziej postępowej i na rzecz powszechnych wyborach męskiej). Został ponownie wybrany przy użyciu tego samego systemu głosowania w kolejnych wyborach parlamentarnych 20 kwietnia 1917, który widział, jak Rikken Seiyūkai przejął inicjatywę (i utworzył pierwszy rząd w całości utworzony przez jedną partię w następnym roku). Następnie, ze względu na wyborczych reformy lub okręgach rzeźb, Ichiro Hatoyama jest wybierany w starym 10 th Rejonowy Tokio (ograniczone do starej dzielnicy Koishikawa ) do systemu głosowania wielości od 1920 do 1928 , a następnie od byłej 2 nd dzielnicy Tokio (tj dawne dystrykty Kanda , obecnie część Chiyoda , Koishikawa , Hongō, obecnie dzielnica Bunkyō i Shitaya, obecnie ponownie połączona w Taitō ) pod głosowaniem wielominalną większością głosów od 1928 do 1946 roku .

Po zabójstwie Takashi Hara The4 listopada 1921jest jednym z reformatorów społecznych i instytucjonalnych, którzy chcą pójść dalej w kierunku demokracji ludowej i którzy przegrupowują się wokół ministra spraw wewnętrznych Takejirō Tokonami , a bardziej konserwatywni skupiają się wokół wicehrabiego i nowego premiera Korekiyo Takahashiego . Powoduje to rozłam29 stycznia 1924 : 148 posłów popierających Takejirō Tokonami (w tym Hatoyamę ) opuszcza partię i tworzy „ Główną Partię Przyjaciół Politycznych ” (政友本党, Seiyū Hontō ) . Ale zdecydowanie sprzeciwiał się zbliżeniu dokonanemu w 1925 roku między tą partią a Stowarzyszeniem Konstytucjonalistów ( Kenseikai ) Reijirō Wakatsuki, aby odrzucić Seiyūkai w opozycji , i dlatego skończył opuścić ruch już29 grudnia 1925. Z 26 swoimi zwolennikami stworzył następnie15 stycznia 1926jego własna grupa w Izbie Reprezentantów , „Stowarzyszenie Podobnych Duchów” ( Dōkōkai ) , które rozwiązało się 12 lutego następnego roku i powróciło do Seiyūkai pod przewodnictwem Giichiego Tanaki , z którym Hatoyama był bliski.

Pierwsze doświadczenia ministerialne

Gdy Seiyūkai odzyskał władzę w następstwie kryzysu finansowego Showa , który poniżył Kenseikai rząd,20 kwietnia 1927, Giichi Tanaka staje premier i powołuje Hatoyama w jego rządzie , w miejscu20 kwietnia 1927 w 2 lipca 1929, na strategicznym stanowisku Sekretarza Generalnego Rady Ministrów .

Powrót w opozycji w 1929 roku , prowadził z nowej partii prezydenta Tsuyoshi Inukai ataki na premiera z Partii Demokratycznej Konstytucyjnego ( Rikken Minseitō lub Minseitō , utworzonej w 1927 roku w wyniku fuzji z Kenseikai i Seiyu Honto ), Osachi Hamaguchi , w sprawie podpisania traktatu morskiego w Londynie w dniu22 kwietnia 1930z Wielką Brytanią , Francją , Stanami Zjednoczonymi i Włochami w celu ograniczenia liczby okrętów wojennych każdej floty. Hatoyama i Inukai krytykują tę decyzję, by przeciwstawić się naczelnemu dowództwu sił zbrojnych cesarza . Plik13 grudnia 1931W obliczu powtarzających się ataków z Rikken Seiyūkai , wojsko (zwłaszcza Imperial Navy ) i House of Peers The Minseitō Szafka z Reijirō Wakatsuki spadł i cesarz mianował Tsuyoshi Inukai aby go zastąpić . Ten ostatni, chcąc uzyskać większość, postanawia o rozwiązaniu Izby Reprezentantów dnia21 stycznia 1932. A do spodziewanych wyborów parlamentarnych w20 lutego 1932The Rikken Seiyūkai uzyskał bardzo wyraźną większość ze 301 mandatów spośród 466 .

Tsuyoshi Inukai wyznacza13 grudnia 1931Ichirō Hatoyama jako minister edukacji. Po zabójstwie premiera i zamachu próbie przeprowadzonej przez radykalnych żołnierzy w incydencie z 15 maja 1932 The Rikken Seiyūkai i Minseitō zjednoczeni w rządzie jedności narodowej tendencją sprzeciwiać rosnący wpływ frakcji militarnych (lub gunbatsu ) w sprawach politycznych. Ichirō Hatoyama następnie zachował stanowisko ministra edukacji w gabinecie admirała Makoto Saitō , wojskowego zwolennika demokracji i wrogiego gunbatsu . Reszta26 maja 1932 w 3 marca 1934. WMaj 1933, grozi zakazem wykładania profesorowi prawa Uniwersytetu Cesarskiego w Kioto Yukitori Takigawie, aby potępić jego teorie wzywające do sprawiedliwości, aby zrozumieć społeczne korzenie dewiacji niektórych osób, które Hatoyama uważa za „niebezpieczne myśli” i wierzy, że „wygrała” Nie warto mieć kogoś, kto przyjmowałby takie teorie, wygłaszając przemówienia w każdym miejscu i nazywając siebie profesorem Uniwersytetu Cesarskiego ”. Decyzja ta wywołała silną reakcję kolegów Takigawy ze szkoły prawniczej, którzy zrezygnowali en bloc, powodując tzw . Incydent Takigawa . Hatoyama ostatecznie decyduje się na formalne przyjęcieLipiec 1933rezygnacja Takigawy i kilku innych profesorów, aby nie dawać obrazu bezpośredniej ingerencji w proces zarządzania personelem uczelni. Musi zrezygnować3 marca 1934Jest to jedno z pierwszych ofiar skandalu Teijin który ostatecznie sfaulowany reszty Makoto Saito rządu w tej następującym 8 lipca .

Sprzeciwianie się w Seiyūkai „ nowemu systemowi”

Wspiera swojego szwagra Kisaburō Suzukiego , który zwraca Seiyūkai opozycji, przeciwko Takejirō Tokonami (który wrócił do partii w 1929 roku ), który ze swojej strony decyduje się dołączyć do nowego rządu admirała Keisuke Okady (kolejny umiarkowany, żołnierz anty- gunbatsu i prodemokratyczny), wspierany głównie przez Minseitō . Jednak niepowodzenie w wyborach legislacyjnych w20 lutego 1936( Seiyukai spada następnie do 175 miejsc przeciwko 466 do 205 Minseitō i 20 Shōwakai z Takejirō Tokonami ) osłabia pozycje Kisaburo Suzuki, który musi zgodzić się na powrót do rządu jedności narodowej i ostatecznie zrezygnował z przewodnictwa w partiiLuty 1937. Następnie powołano kolegialne kierownictwo, składające się z czterech osób: Ichirō Hatoyamy, Ministra Kolei Yonezō Maeda , Toshio Shimady i Chikuhei Nakajimy . W następujących wyborów w30 kwietnia 1937, Rikken Seiyūkai pozostał na 175 miejsc z 466 , ale zmniejszył swoją przewagę nad Minseitō, ponieważ ta ostatnia spadła do 179 posłów.

Wkrótce wyłania się jako jeden z głównych przeciwników w Seiyūkai „Nowego Systemu” i „Nowej Partii” wysuniętych przez księcia Fumimaro Konoe , dążących do zjednoczenia interesów gunbatsu , arystokracji i członków konserwatywnych partii konstytucjonalistycznych. do Sejmu, aby stworzyć nacjonalistyczny, imperialistyczny i ostatecznie totalitarny reżim. Od 1938 r. Pojawiły się coraz silniejsze naciski na odzyskanie jednolitej prezydentury, a większość chciała wesprzeć rząd Fumimaro Konoe, a także krajowe prawo mobilizacyjne : Ichirō Hatoyama chciał kandydować na prezydenta i rozpoczął rywalizację o to stanowisko. Z Chikuhei Nakajimą . To skutkujeKwiecień 1939do rozłamu w partii, która jest podzielona na dwie „frakcje”: z jednej strony „Prawosławna Frakcja” (正統派, Seitō-ha ) , która obejmuje dość liczną mniejszość (70 deputowanych) i broni antymilitarystów z Hatoyamy i jest prowadzony przez jednego ze swoich poruczników, Fusanosuke Kuhara ; z drugiej strony „Sojusz Reformistów” (革新同盟, Kakushin Dōmei ) pro gunbatsu z Chikuhei Nakajima , skupiający niewielką większość partii (98 deputowanych). Tylko 12 parlamentarzystów odmówiło przyłączenia się do jednej lub drugiej grupy i spotkało się pod przewodnictwem Tsuneo Kanemitsu .

Plik 7 marca 1940, jest jednym ze 121 posłów, którzy rzekomo wstrzymują się od głosu w głosowaniu nad wydaleniem z Sejmu zastępcy Rikkena Minseitō Takao Saito , poszukiwanego przez rząd i zwolenników „nowego systemu” z powodu przemówienia tego ostatniego w domu dalej2 lutego 1940iw którym bez ogródek skrytykował pogoń za „ świętą wojną ” i usprawiedliwienia (to stwierdzenie zostało wówczas nazwane „przemówieniem rebeliantów”). Wykluczenie zostało ostatecznie przyjęte 296 głosami na 424 obecnych. Następnie po ogłoszeniu wMaj 1940o „planie Kazami” stworzenia jednej partii wspierającej „nowy system” pod przywództwem Fumimaro Konoe , Hatoyama potajemnie spotyka się z prezydentem Rikken Minseitō , Chūji Machidą , w celu stworzenia nowego anty- „nowego systemu” „Partia liberalna”, ale obie strony poddają się w obliczu presji ze strony własnego obozu: trzy frakcje Seiyūkai rozpadają się wLipiec 1940a Minseitō robi to samo 15 sierpnia , aby zjednoczyć się w Stowarzyszeniu Wspierania Władz Cesarskich ( Taisei Yokusankai ).

Dyskretny przeciwnik w czasie wojny

Jest utworzony 2 września 1941w Sejmie „Federacja Pomocy Parlamentarnej” (翼賛議員同盟, Yokusan Gi'in Dōmei ) , utworzona przez nowego premiera generała Hideki Tōjō , aby służyć jako grupa parlamentarna dla Taisei Yokusankai . Ichirō Hatoyama jest jednym z nielicznych parlamentarzystów, którzy nie dołączyli i jest 10 listopada 1941grupa dysydentów, która posługuje się efemeryczną nazwą, którą utworzyła już w 1926 roku : „Stowarzyszenie Podobnych Duchów” ( Dōkōkai ) . Jest jeszcze 36 przeciwników reżimu militarystycznego, którzy prowadzą bierny opór, bez otwartej krytyki konfliktu czy rządu. Wśród nich jest wiele umiarkowanych lub liberalnych postaci demokratycznych: na przykład Yukio Ozaki (były Seiyūkai , dziekan Sejmu, gdzie został wybrany od pierwszych wyborów parlamentarnych w 1890 r. , Były minister w czasach Meiji, a następnie podczas pierwszej wojny światowej , nazywany „bóg konstytucjonalizmu” lub „ojciec proporcjonalnego rządu”), Tetsu Katayama (z byłej Socjalistycznej Partii Mszy lub Shakai Taishūtō , ruchu prawicy przedwojennego socjalizmu), Hitoshi Ashida (były prezydent Seiyūkai ) z Japan Times ).

W wyborach legislacyjnych w30 kwietnia 1942, Hatoyama i członkowie Dōkōkai przedstawiają się jako kandydaci „ niezainwestowani ” (非 - , Hi-suisen ) Przez Taisei Yokusankai i kampanię na rzecz obrony demokracji parlamentarnej (ale oficjalnie wspierają wojnę i rząd), bez środki tworzenia list lub przeprowadzenia zorganizowanej kampanii (podczas gdy zainwestowani kandydaci korzystają z szerokiego reportażu w mediach, wielu organizacji zależnych od Jokusankai i interwencji państwa). Dwóch członków Dōkōkai zostało nawet aresztowanych podczas kampanii ( Yukio Ozaki i Hitoshi Ashida ), zanim zostali zwolnieni w dniu wyborów, za zbyt otwartą krytykę wojny i rządu. Po głosowaniu (w którym wybrano Hatoyama, ale także 84 innych „ niezainwestowanych ”, w tym tylko 8 innych opuszczających Dōkōkai ), Hideki Tōjo tworzy grupę Taisei Yokusankai , przemianowaną na „Stowarzyszenie Pomocy Politycznej” (翼賛政治会, Yokusan seijikai ) , Znany jako Yokuseikai (翼政会 ) , Jedyny autoryzowany, a zatem Dōkōkai jest zmuszony rozwiązać14 maja 1942. Hatoyama jako pierwszy dołącza do Yokuseikai . Ale kończy się przeciwstawieniemMarzec 1943do poprawki zaproponowanej przez Gabinet Tōjo do specjalnej ustawy o przestępstwach w czasie wojny (jest ich ostatecznie 30 posłów, przeciwko którym odważy się głosować), uznając ją za zbyt surową i pozostawia jedyną grupę wCzerwiec 1943aby dołączyć do 5 innych posłów, 8 parlamentarzystów zasiadających jako „niezarejestrowani” od 1941 r .

Gdyby pozostał zastępcą aż do końca II wojny światowej , ujrzał postać emigracji politycznej z 1943 roku w mieście o Karuizawa w wiejskiej dzielnicy z Kitasaku i prefekturze Nagano , gdzie poświęcił się rolnictwem i czytania.

Utworzenie Partii Liberalnej, a następnie czystka

Po kapitulacji Japonii (słucha włączonego radia Gyokuon-hōsō 15 sierpnia 1945od Karuizawy ) i powrót pluralizmu, założył Liberalną Partię Japonii ( Nihon Jiyūtō lub Jiyūtō ) wPaździernik 1945 i zostaje jej pierwszym prezesem 9 listopada 1945 r. Chciał uczynić z tego wielką partyzancką formację demokracji parlamentarnej na wzór zachodni i móc uniknąć jakichkolwiek zarzutów o „kolaborację” w czasie II wojny światowej . Opiera się na starszych Seiyūkai lub Dōkōkai , którzy szczególnie sprzeciwiają się pojawieniu się biurokracji, która zastąpiłaby wojsko i arystokratów jako nowa niedemokratyczna grupa rządząca, ale także pragnie przyciągnąć prawe skrzydło socjalistów. lata wojny, a także nowe twarze ze świata polityki lokalnej, służby cywilnej, środowiska akademickiego czy dziennikarstwa. Miał 46 deputowanych, kiedy został utworzony, z których wielu zostało wybranych z etykietą Taisei Yokusankai w 1942 roku . Podczas wyborów parlamentarnych w10 kwietnia 1946The Partia Liberalna uzyska zwycięstwo z 13,505,746 głosów, 24,36% oddanych głosów i 141 mandatów na 466.

Ichirō Hatoyama wydaje się wtedy faworytem na stanowisko premiera . Ale Naczelnego Dowódcy z zawodu (SCAP), Douglas MacArthur , po dochodzeniu do swojej przeszłości, wystawiający3 maja 1946dyrektywa uniemożliwiająca mu dostęp do tego stanowiska poprzez kwalifikowanie go jako „osoby niepożądanej” do pełnienia takiej funkcji. Powody podane następnie odnoszą się głównie do jego udziału w Seiyūkai rządy od 1927 do 1929 i od 1931 do 1934 roku , co przyczyniło się do ograniczenia wolności jednostki w Japonii (zwłaszcza w ramach polityki energicznie antykomunistycznych przeprowadzonych przez te organy administracji ) w ramach ustawy o zachowaniu pokoju z 1925 r. , jej stosowania i licznych nowelizacji. Dyrektywa stanowi zatem:

„Jako sekretarz generalny z tym Tanaka gabinetu od 1927 do 1929 roku , to niekoniecznie podziela odpowiedzialność za opracowywanie i ogłoszenia bez zatwierdzenia przez Sejm poprawek do tzw Prawo zachowania pokoju , co sprawiło, że prawo głównym instrumentem prawnym rządu za tłumienie wolności słowa i wolności zgromadzeń oraz umożliwiły potępienie, terroryzowanie, schwytanie i uwięzienie dziesiątek tysięcy wyznawców doktryn mniejszości, broniących reform politycznych, gospodarczych i społecznych, zapobiegając w ten sposób rozwój skutecznej opozycji wobec japońskiego reżimu militarystycznego.

Jako minister edukacji Grudzień 1931 w Marzec 1934, był odpowiedzialny za tłumienie wolności słowa w szkołach poprzez zwolnienia i masowe aresztowania nauczycieli podejrzanych o „lewicowe” tendencje lub „niebezpieczne myślenie”. Impeachment, wMaj 1933, autorstwa profesora Takigawy z Wydziału Uniwersytetu w Kioto pod osobistym rozkazem Hatoyamy, jest rażącą ilustracją jego pogardy dla liberalnej tradycji wolności akademickiej i dało impuls do duchowej mobilizacji Japonii, która pod egidą klik militarnych i ekonomicznych ostatecznie doprowadził naród do wojny.

W ten sposób Hatoyama nie tylko uczestniczył w tworzeniu ram dla bezwzględnego tłumienia wolności słowa, zgromadzeń i myśli, ale także uczestniczył w przymusowym rozwiązaniu byłych organów związkowych. Co więcej, można zauważyć, że popiera totalitaryzm, szczególnie w stosowaniu go do nadmiernej dyscypliny i kontroli siły roboczej. Jego zalecenie, że „byłoby dobrze” przeszczepić antyzwiązkowe machiny Hitlera do Japonii, ujawnia jego wrodzoną niechęć do demokratycznej zasady prawa robotników do swobodnego organizowania się i rokowań zbiorowych za pośrednictwem wybranych przez siebie przedstawicieli. Jest to znana technika dyktatury totalitarnej, gdziekolwiek się ona znajduje, bez względu na jej oficjalną nazwę i jakkolwiek jest zamaskowana, najpierw osłabiając, a następnie tłumiąc wolność jednostek, organizując się dla obopólnych korzyści. Bez względu na to, jaką przysługę Hatoyama wyświadczył słusznie sprawie parlamentaryzmu, jego poparcie dla doktryny nadmiernej dyscypliny pracy identyfikuje go jako narzędzie ultranacjonalistycznego zainteresowania, które zaprojektowało reorganizację Japonii na bazie totalitarnej gospodarki, jako warunek wstępny jej wojen. agresji.

Słowem i czynem zawsze popierał akty agresji. WLipiec 1937On udał się do Ameryki i Europy Zachodniej jako emisariusz personelu premiera czasu Konoye (sic!), Aby uzasadnić programu ekspansjonistyczny Japonii . Będąc za granicą, negocjował porozumienia gospodarcze, aby wesprzeć wojnę z Chinami i późniejszą eksploatację tego kraju po ujarzmieniu. Z dwulicowością Hatoyama powiedział brytyjskiemu premierowi w 1937 r., Że „Chiny nie mogą przetrwać, jeśli nie będą kontrolowane przez Japonię”, a głównym motywem interwencji w Chinach było „szczęście Chińczyków”.

Hatoyama przedstawił się jako antymilitarysta. Jednak w oficjalnym komunikacie wysłanym do swoich wyborców podczas wyborów w 1942 r. , W którym przedstawił swoje polityczne credo, Hatoyama potwierdził doktrynę ekspansji terytorialnej w czasie wojny, wspomniał o ataku na Pearl Harbor jako „szczęśliwie… Wielkie zwycięstwo”, stwierdził. jako fakt, że prawdziwą przyczyną " incydentów " w Mandżurii i Chinach były antyjapońskie nastroje w Chinach pod namową Anglii i Ameryki, wyśmiewali tych, którzy w 1928 i 1929 r. krytykowali gabinet Tanaki , chwalili ten gabinet za zlikwidowanie [poprzednia] słaba dyplomacja wobec Anglii i Ameryki i radowała się, że „dzisiaj polityka światowa zainicjowana przez gabinet Tanaki jest regularnie prowadzona”. Jego własne utożsamianie się z notoryczną polityką podboju świata Tanaki, prawdziwą lub po prostu oportunistyczną, sama w sobie oznacza, że Hatoyama jest jednym z tych, którzy oszukiwali i wprowadzali w błąd ludność Japonii w kierunku militarystycznego nieszczęścia. "

W ten sposób dotknęła go czystka przeprowadzona przez amerykańskie siły okupacyjne w japońskich klasach rządzących w 1946 roku . Traci mandat zastępcy24 maja 1946a potem wrócił do Karuizawy, ale pozostał osobowością słuchaną przez przywódców Partii Liberalnej i wszedł w postępującą rywalizację ze swoim następcą na czele partii, który został premierem na jego miejsce, byłym dyplomatą Shigeru Yoshidą . Ten ostatni w szczególności odrzuca możliwość przewiduje Ichirō Hatoyama o zbliżenie z prawego skrzydła Partii japońskiej Socjalistycznej (PSJ), takie jak Tetsu Katayama (który był tymczasowo szef rządu od 1947 do 1948 roku , dzięki sojuszu między socjalistami jako a także dysydenci Partii Liberalnej kierowani przez lojalistę Hatoyamę Hitoshiego Ashidę, który zjednoczył się z przedwojennymi spadkobiercami Minseitō w celu stworzenia Partii Demokratycznej ), a także popiera politykę współpracy z biurokracją (którą jest wydany), przez którą „silne państwo zajęłoby pierwszeństwo przed autonomiczną i wyzwoloną jednostką ”.

Podczas swojej emerytury Ichirō Hatoyama aktywnie czytał prace austriackiego hrabiego, późniejszego Francuza Richarda Nikolausa de Coudenhove-Kalergi , zwłaszcza Człowieka i państwo totalitarne, które wywarło silny wpływ na jego myśl polityczną. W szczególności podejmuje swoją koncepcję braterstwa , którą tłumaczy na japoński i przepisuje na kanji przez yūai (友愛 ) , W tłumaczeniu dzieła pod tytułem Jiyū na Jinsei ( 『自由と人生』 ) , Lub dosłownie „Wolność i życie”, opublikowane w 1952 roku . Opisuje swoją wizję polityczną poprzez „myśl o braterstwie” (友愛思想, Yūai shisō ) , „Rewolucja braterstwa” (友愛革命, Yūai kakumei ) I „społeczeństwo braterstwa” (友愛社会, Yūai shakai ) . Dla niego, zgodnie z wizją Coudenhove-Kalergi , celem tego yūai jest zbudowanie „przyjaznego świata” poprzez formę „macierzyńskiej miłości”. W szczegółach obejmuje to budowanie relacji międzyludzkich, takich jak wzajemny szacunek, zrozumienie i pomoc (lub wzajemna współpraca, te trzy ostatnie punkty przedstawiane są jako trzy zasady braterstwa), humanizm , personalizm , rycerskość , Bushidō czy waleczność , między innymi. W 1953 roku stworzył „Camaraderie de la jeunesse pour la fraternité” (友愛青年同志会, Yūai Seinen Dōshikai ) .

Szczyt jego kariery w latach 50

Powrót do diety

Zakaz sprawowania funkcji publicznych został zniesiony w 1951 r. , Ale w tym samym roku doznał krwotoku śródmózgowego . Jego problemy zdrowotne i przeszłe nieszczęścia prowadzą go do pewnego współczucia dla opinii publicznej. Odzyskał swoje miejsce jako zastępca przy okazji wyborów parlamentarnych z1 st październik +1.952Będąc ponownie wybrany przez pojedynczego niezbywalnego głosowania w dawnej 1 st dzielnicy Tokio , czyli nowe specjalne dzielnice z Chiyoda , Minato , Shinjuku , Chuo , Bunkyo i Taito . To większość historycznego centrum japońskiej stolicy, odpowiadająca starożytnemu Edo.

W tym czasie ponownie wstąpił do Partii Liberalnej , którą utworzył w 1945 roku, a teraz, po 6 latach u władzy, dobrze kontrolowaną przez Shigeru Yoshidę . To już nie przypomina pierwotnego ruchu, czystka doprowadziła do odnowienia klasy politycznej, która szczególnie dotknęła tę partię (z 46 deputowanych założycieli w 1945 r. , Wychodzących z wyborów w 1942 r. , Czystka dotknęła 30). Ponadto od 1946 roku doszło do wielu dysydentów, fuzji i członkostwa parlamentarzystów z innych partii . Wtedy nie zaczyna się nikogo więcej niż ideologiczna (jeśli nie na wagę przypisywana biurokracji) między dwoma mężczyznami o dominację prawicy .

Rywalizacja z Shigeru Yoshidą

Ichirō Hatoyama otoczył się wieloma członkami Partii Liberalnej, którzy pozostali wobec niego lojalni lub sprzeciwili się Shigeru Yoshidzie , z których wielu było byłymi posłami, którzy odeszli w 1946 r. I wrócili do Sejmu w 1952 r. , W tym jego trzej najbardziej lojalni porucznicy Bukichi. Miki (były Kenseikai z którego był sekretarzem generalnym od 1924 do 1925 roku był przewodniczącym rady generalnej lub numer trzy, Partii Liberalnej od 1945 roku ), Ichiro Kono (który był sekretarzem generalnym, czy numer dwa, z w pierwszej Partii Liberalnej, kiedy rządził Hatoyama, nie został usunięty, ale zrezygnowałCzerwiec 1946z lojalności wobec Hatoyamy i wrogości wobec Shigeru Yoshida ) i Tanzan Ishibashi (byłego ministra skarbu, albo Finansów, od 1946 do 1947 roku , były liberalne i anty-kolonialny dziennikarz przed wojną, był blisko socjalistów do A czas przed rekrutowane przez Hatoyamy w 1945 roku został wybrany na posła po raz pierwszy w 1947 roku , po czym służył w tym samym roku za to, że skrytykował okupacji przez armię amerykańską). Kampania legislacyjna z 1952 r. Była już napięta między dwoma obozami i29 września 1952, Tanzan Ishibashi i Ichirō Kōno są wykluczeni za krytyczne uwagi na temat Shigeru Yoshidy . Mogą powrócić na imprezę tylko dzięki interwencji Hatoyamy 16 grudnia .

Plik 28 lutego 1953, opozycja wnosi o wotum nieufności wobec Shigeru Yoshidy , ponieważ premier nazwał parlamentarzystę „głupcem” podczas jego udziału w sesji pytań i odpowiedzi do rządu. Tego samego dnia 22 parlamentarzystów anty-Yoshida i popierających Hatoyama, zwłaszcza Tanzan Ishibashi i Bukichi Miki , zadeklarowało chęć głosowania za tym wnioskiem (który został przyjęty 14 marca ) i utworzyło nową Partię Liberalną , znaną jako Separatystów Liberałów. Partia (分党派自由党, Buntōha Jiyūtō ) Lub Partia Liberalna (frakcja Hatoyama) (自由党 (鳩山派) , Jiyūtō (Hatoyama-ha) ) . 3 marca dołączyło do nich 15 innych członków Sejmu z frakcji kierowanej przez Kōzena Hirokawę (do tego czasu minister rolnictwa sporadycznie od 1950 roku, prowadził kampanię w przedwojennej partii socjaldemokratów, zanim dołączył do Rikken Seiyūkai ) i dalej 18 marca Ichirō Hatoyama został wybrany na prezydenta.

Wniosek o wotum nieufności wobec Shigeru Yoshida został przyjęty dzięki nim, przedterminowe wybory są ustalane dla19 kwietnia 1953. Jeśli jednak doprowadzą one do utraty bezwzględnej większości dla frakcji Yoshida (która spadnie do 199 mandatów z 466), to zachowuje ona wyraźną przewagę nad obozem rywala (102 kandydatów partii Hatoyamy zgromadziło nie tylko 3054688 mandatów). głosów lub 8,38% głosów i 35 wybranych, wobec 38,95% głosów Yoshidy). Podczas wyborów do powołania premiera 19 maja 1953wielu członków Partii Liberalnej popierającej Hatoyamę decyduje się głosować na Mamoru Shigemitsu (były minister spraw zagranicznych, który podpisał akt kapitulacji Japonii w 1945 r. , skazany przez tokijski sąd na siedem lat więzienia za zbrodnie wojenne i ostatecznie zwolniony warunkowo w 1950 ), przewodniczący Partii Reform ( Kaishintō , spadkobierca starej Partii Demokratycznej i kilku małych konserwatywnych lub marginalnych ruchów centrowych, który stał się główną partią opozycyjną w 1952 r .). Shigeru Yoshida otrzymuje tylko 203 głosy na 466 przeciwko 104 w Shigemitsu , a pierwszy jest wybierany w drugiej turze tylko względną większością głosów, tylko dlatego, że 138 posłów socjalistycznych (sami byli wówczas podzieleni na dwie rywalizujące ze sobą partie, tzw. „Prawicowy” socjaldemokrata i „lewicowy” marksista) wstrzymali się od głosu.

Podczas gdy sam Hatoyama wrócił do głównej Partii Liberalnej tak szybko, jakListopad 1953Osiem z jego zwolenników (później nazywany przez media z „osiem samuraj”, w odniesieniu do filmu Siedmiu samurajów przez Akira Kurosawa wydany wKwiecień 1954), zwłaszcza Bukichi Miki i Ichirō Kōno , pozostali w opozycji i utworzyli kolejną Liberalną Partię Japonii ( Nippon Jiyūtō ). Ich celem jest przygotowanie zbliżenia z Partią Reform , w której są też dawni towarzysze Hatoyamy, zwłaszcza Hitoshi Ashida . W głównej Partii Liberalnej frakcja Hatoyama i anty-Yoshida została wzmocniona dzięki działaniom Tanzana Ishibashiego i Nobusuke Kishi (byłego wyższego urzędnika w Manchoukuo, który następnie został ministrem handlu i przemysłu od 1941 do 1943 roku, a następnie bez teki do r. 1944 , więziony jako podejrzany o zbrodnię wojenną klasy A do 1948 r., Ale nigdy nie sądzony przez tokijski sąd , odbywał karę do 1952 r. I został ponownie wybrany na zastępcę w 1953 r .). Ich działanie było ułatwione przez wzrost niepopularności Shigeru Yoshidy , zdobytego przez erozję władzy i którego rząd został dotknięty w 1954 roku przez skandal korupcyjny związany z przemysłem stoczniowym. Wreszcie wListopad 1954, ta powiększona frakcja Hatoyama opuszcza główną Partię Liberalną jako całość, aby zjednoczyć się z Nippon Jiyūtō i Partią Reform , tworząc w ten sposób Demokratyczną Partię Japonii (PDJ lub Nihon Minshutō ). Ichirō Hatoyama został wybrany na prezydenta24 listopada 1954, Mamoru Shigemitsu jest wiceprzewodniczącym, Nobusuke Kishi - sekretarzem generalnym, a Bukichi Miki - przewodniczącym rady generalnej.

Mając 120 posłów na 466, mogą zwiększyć presję na obóz pro-Yoshida, który jest jeszcze bardziej mniejszościowy niż wcześniej, bo spadł do 191 przedstawicieli, a tym samym zdetronizować obóz 6 grudnia 1954wspólny wniosek o wotum nieufności z dwiema partiami socjalistycznymi. Zamiast stawić temu czoła i tym samym sprowokować nowe przedterminowe wybory parlamentarne, Shigeru Yoshida postanawia to zaskoczyć, ogłaszając dymisję swojego gabinetu następnego dnia, otwierając głos na przybycie Ichirō Hatoyamy po prawie czterdziestu latach życia politycznego na czele rządu.

Premier

Ichirō Hatoyama został wybrany przez Izbę Reprezentantów dnia9 grudnia 1954257 na 466 głosów (tj. jego PDJ, ale także dwóch partii socjalistycznych) przeciwko 191 Taketorze Ogacie (który przejął od Shigeru Yoshidy stanowisko przewodniczącego Partii Liberalnej dzień wcześniej ). W Izbie Doradców również zajął pierwsze miejsce, ale ze względną większością głosów, przy 116 głosach przeciw 85. Następnego dnia został mianowany przez cesarza premiera i utworzył rząd mniejszościowy złożony wyłącznie z wybranych przedstawicieli Partii Demokratycznej . W zamian za głosy socjalistów na swój wybór obiecał im szybkie rozwiązanie izby niższej.

„Boom na Hatoyamę” wyborów w 1955 roku

Ostatecznie ogłoszono rozwiązanie Izby Reprezentantów 24 stycznia 1955. Nazywa się to „Rozpuszczeniem Niebiańskich Głosów” ( Ten no kō kaisan ) Ponieważ dziennikarzowi, który zapytał ją: „Dlaczego [rozwiązałaś się] tamtego dnia? Odpowiedział z roztargnieniem: „Ponieważ słyszałem to z głosów niebiańskich”.

Osobowość Ichirō Hatoyama i jego zasady Yuai są podkreślono podczas pdj w kampanii do wyborów parlamentarnych z następujących27 lutego 1955. W przeciwieństwie do Yoshidy , który utrzymywał duży dystans od dziennikarzy, Hatoyama otwiera swoją codzienną gazetę dla mediów (według reportera Yomiuri Shimbuna , Tsuneo Watanabe, sam premier powiedział: „Korytarz w moim domu jest jak autostrada”). obraz człowieka otwartego, uprzejmego, swobodnie obcującego z ludźmi, uczciwego i mającego dobre pochodzenie rodzinne. Jeśli jej przeciwnicy lub jej współcześni lub późniejsi krytycy mówią o zręcznym aktorze, a jej zwolennicy lub wielbiciele prezentują prawdziwe ludzkie cechy, ta kampania spotyka się z pewnym sukcesem, umożliwiając stworzenie prawdziwego współczucia dla nowego premiera. w opinii publicznej efekt określany przez ówczesnych historyków współczesnej polityki japońskiej jako „Boom Hatoyama” (鳩山ブーム, Hatoyama Būmu ) .

Jeśli Partii Demokratycznej nie uda się osiągnąć absolutnej większości, zyskuje jednak wyraźną przewagę w konserwatywnej rodzinie z 13 536 044 głosami, 36,57% oddanych głosów i 185 mandatami z 467, wobec 26,61% i 112 wybranych do partii. liberalny . Plik18 marca 1955Ichirō Hatoyama zostaje ponownie wybrany na premiera 254 głosami z 467 (uzyskując w ten sposób poparcie części liberałów ) przeciwko 164 przywódcy „lewicowej” Partii Socjalistycznej Mosaburō Suzuki (która wypełnia w ten sposób dwie rywalizujące ze sobą socjalistyczne tendencje) , a następnie w pełnym pojednaniu) w Izbie Reprezentantów i tylko 99 z 250 doradców przeciwko 58 temu samemu przeciwnikowi. Założył swój drugi rząd na 19 marca . Wciąż nie mając absolutnej większości, w obliczu trwającej fuzji dwóch ruchów socjalistycznych (które rozpoczęły negocjacje w rStyczeń 1954i znalazł porozumienie wyborcze podczas wyborów parlamentarnych), Hatoyama następnie stara się zjednoczyć Partię Demokratyczną i Partię Liberalną w nową dużą partię konserwatywną.

Plik 26 marca 1955stał mistrz mason, został zainicjowany w masonerii na29 marca 1951w Tokyo Lodge n. 2.

Stworzenie PLD

Pierwsze wezwania do fuzji pochodzą ze środowiska biznesowego, zaniepokojonego postępami lewicy w trakcie wyborów parlamentarnych, a jeden z poruczników Hatoyamy, Bukichi Miki , zapowiada swoje poparcie dla takiego zjednoczenia. Sprawę ułatwia wycofanie się Shigeru Yoshidy z Partii Liberalnej .

„Konserwatywna fuzja” (保守合同, Hoshu Gōdō ) Wreszcie ma miejsce15 listopada 1955wraz z utworzeniem Partii Liberalno-Demokratycznej (PLD, Jiyū-minshutō lub Jimintō ), nowej dużej prawicowo- konserwatywnej partii liberalnej, która będzie rządzić Japonią nieprzerwanie do 1993 roku , a następnie ponownie w koalicji od 1994 do 2009 i od 2012 roku . Nowa partia ma w swoim utworzeniu 299 deputowanych z 467 i 118 doradców z 250. Wyjątkowa Japońska Partia Socjalistyczna (PSJ), która również została odtworzona w październiku tego samego roku (ze 166 przedstawicielami i 70 doradcami), te dwa wydarzenia są początek „systemu 1955 r.” ( 55 年体制, gojūgonen taisei ) , ponadpartyjność między dominującą tendencją konserwatywną a mniejszościowym socjalistą, ale dobrze ugruntowaną w całej Japonii (zwłaszcza w dzielnicach miejskich), która będzie oznaczać Japonię do 1993 roku . Co więcej, tradycyjna rywalizacja i różnice poglądów pomiędzy Hatoyamą i Yoshidą , a także obecność „reformistycznej” tendencji odziedziczonej po starej Partii Reform , będą stanowić źródło organizacji we frakcjach PLD . Shigeru Yoshida ze swojej strony będzie czekał na wycofanie Ichirō Hatoyamy w 1957 roku, aby zgodzić się na przyłączenie się do tej nowej wielkiej partii, a tymczasem siedzi niezarejestrowany.

Początkowo na czele Partii Liberalno-Demokratycznej powoływana jest wspólna prezydencja . Składa się z dwóch ostatnich przywódców zmarłych stron (Ichirō Hatoyama i Taketora Ogata, dopóki nie zmarł28 stycznia 1956) i ich dwóch ostatnich przewodniczących rad generalnych (wierny Bukichi Miki Hatoyamy z Partii Demokratycznej i Banboku Ōno z Partii Liberalnej , która mimo wszystko jest zwolennikiem Hatoyamy).

Ichiro Hatoyama rezygnuje z drugiego gabinetu na22 listopada 1955zostać ponownie wybrany na premiera nową większością głosów (z powodu nieobecności uzyskał 288 głosów przeciwko 150 na lidera PSJ Mosaburō Suzukiego w Izbie Reprezentantów i 149 na 64 w Izbie Radnych ) i mianować tego samego dnia swojego trzeciego i ostatni rząd , obejmujący członków byłej Partii Liberalnej .

Plik 5 kwietnia 1956, został wybrany na wyłącznego przewodniczącego PLD 394 głosami z 418, przeciwko 4 na Nobusuke Kishi , 3 na Jōjiego Hayashiego , po 2 na Tanzan Ishibashi , Mitsujirō Ishii , Shūji Masutani i Banboku Ōno , po jednym na Ichirō Kōno , Mamoru Shigemitsu , Tsurui Matsuno i Hayato Ikeda , a 5 nie obsadzono. On powołuje Nobusuke Kishi jako sekretarz generalny i numer dwa, Mitsujirō Ishii (ostatni sekretarz generalny Partii Liberalnej ) jako przewodniczący rady generalnej, Mikio Mizuta jako przewodniczący politycznej Research Council (stanowisko zajmował w Partii Liberalnej w czasie jej rozwiązania) i Emekichi Nakamura (były przewodniczący rady ds . badań politycznych Nippon Jiyūtō ) jako przewodniczący rady ds . Sejmu .

Polityka niepodległości narodowej

Prowadził kampanię przede wszystkim na rzecz przywrócenia temu krajowi miejsca na arenie międzynarodowej, zmieniając w ten sposób politykę zagraniczną Japonii , która skupiała się wyłącznie na Stanach Zjednoczonych pod rządami Shigeru Yoshidy . Prorosyjski podkreśla przywrócenie stosunków dyplomatycznych ze Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR), pomimo sporu terytorialnego o Wyspy Kurylskie, który udaremnia pierwsze podejście ministra spraw zagranicznych Mamoru Shigemitsu wLipiec 1956i pomimo silnego sprzeciwu w PLD (zwłaszcza w frakcjach, które były spadkobiercami Yoshidy ). Kulminacją tej polityki była jego wizyta w Moskwie w latach7 października 1956, podczas którego podpisuje 19 października 1956z Prezesa Rady Ministrów z ZSRR Nikołaj Bułganin i pierwszego sekretarza KC z Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR) Nikity Chruszczowa Wspólna deklaracja polsko-sowiecka, która przywraca stosunków dyplomatycznych między obu krajami i stawia zakończenie stanu wojny ( odmowa podpisania przez ZSRR traktatu pokojowego z Japonią z 1951 r. ), przy rozważaniu kontynuacji negocjacji w celu zawarcia formalnego traktatu pokojowego, rozstrzygającego w szczególności konflikt terytorialny na Wyspach Kurylskich . Jest to związane z protokołem handlowym, który przewiduje wzajemne stosowanie klauzuli najwyższego uprzywilejowania i wzywa do rozwoju handlu. Japonia przystąpiła następnie do ONZ (po uzyskaniu ostatecznie poparcia ZSRR w ramach wspólnej deklaracji) dnia18 grudnia 1956, kilka dni przed końcem ostatniego rządu Hatoyamy.

Próbuje też uniezależnić Japonię od Stanów Zjednoczonych w zakresie obronności. Tworzy1 st lipiec 1.956Rada Obrony Narodowej (która w 1986 roku stała się obecną Radą Bezpieczeństwa ), odpowiedzialna za doradzanie rządowi w kwestiach bezpieczeństwa. On kampanię podczas wyborów parlamentarnych zrewidować Artykuł 9 z Konstytucja Japonii w celu „posiadają siły samoobrony ” z konwencjonalnych armii i statusu, aby móc skorzystać z prawa zbiorowej samoobrony. W 1956 r. Uchwalił ustawę o utworzeniu Komisji Gabinetowej ds . Konstytucji Japonii , powołanej w 1957 r. Z Kenzo Takayanagim na czele, który miał pracować przez siedem lat, przedstawiając w 1964 r . Nowemu premierowi Hayato Ikedie kilka propozycji poprawki, które nie będą kontynuowane. Jest bardzo krytyczny wobec Traktatu o wzajemnym bezpieczeństwie Stanów Zjednoczonych i Japonii (znanego jako ANPO) podpisanego przez Shigeru Yoshidę wWrzesień 1951na marginesie traktatu z San Francisco i jako uzupełnienie do tego Stanów Zjednoczonych ' programu pomocy wojskowej dla swoich sojuszników. Hatoyama uważa to za zbyt jednostronne i niesprawiedliwe, ponieważ daje duże wpływy armii Stanów Zjednoczonych w Japonii (w tym uprawnienia policji krajowej) i ponieważ nie przewiduje, że Stany Zjednoczone są zobowiązane do obrony Japonii w przypadku „ataku”. MSZ japoński odtajnienia i upublicznienia27 lipca 2010niektóre dokumenty dyplomatyczne sprzed 1980 r. , w tym propozycja rewizji ANPO , datowane27 sierpnia 1955i zaprezentowany trzy dni później przez Mamoru Shigemitsu swojemu amerykańskiemu odpowiednikowi, Johnowi Fosterowi Dullesowi . Projekt ten, składający się z dziewięciu artykułów, przewidywał upoważnienie Japonii do wykonywania jej prawa do samoobrony zbiorowej (artykuł 2 deklarujący w tej sprawie chęć „utrzymania i rozwijania zdolności indywidualnej i zbiorowej samoobrony do odpierania ataków zbrojnych”), rozszerzenie obszaru geograficznego traktatu na zachodni Pacyfik (w porównaniu z Dalekim Wschodem tylko w porozumieniu z 1951 r. ), a nawet bardziej wycofanie z Japonii wszystkich wojsk amerykańskich (l Artykuł 5 stanowiący, że: „Wszystkie siły lądowe z US Army i Navy będzie zakończyć wycofanie z Japonii w ciągu 90 dni od zakończenia roku obrotowego, w którym japońska długoterminowy program obrony narodowej zostaną sukces „). Rząd japoński otrzymuje wtedy odstępstwo od amerykańskiej administracji, a ANPO zostanie zrewidowana (poprzez bardzo ożywione debaty w Japonii ) w 1960 r., Aby nadać aktualny traktat o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią .

Utworzenie PLD pozwala na ukonstytuowanie się pierwszej rzeczywistej stabilnej (i trwałej) większości od 1952 r. , A teksty rządu są powszechnie przyjmowane, nie bez wywoływania ożywionych debat z opozycją socjalistyczną (w szczególności dotyczących rewizji konstytucji i remilitaryzacji Japonii ). W związku z tym projekt budżetu na rok podatkowy 1956 zostaje przyjęty w swojej pierwotnej formie, a więc w pierwszym czytaniu, przed upływem terminu zakończenia poprzedniego roku budżetowego wMarzec 1956oraz przez dwie izby Sejmu , co nie miało miejsca w przypadku budżetów na lata 1953 , 1954 i 1955 . Tylko jeden z jego ustaw nie mógł zostać przyjęty w 1956 roku , ten dotyczący „małych okręgów wyborczych” (小選挙区, Shō-senkyo-ku ) . Ta reforma wyborcza, nazywany Hatomander (ハトマłăダー, Hatomandā ) Przez PSJ , przez skurcz między Hatoyamy i Gerrymander (termin używany w Ameryce Północnej i która wyznacza podział wyborczy wykonane faworyzować jednego obozu nad drugim), okręgów do wielokrotnej reprezentacji wybieranej pojedynczym, nieprzenoszalnym głosem przez okręgi, z których każdy wybiera tylko jednego deputowanego przez pierwsze stanowisko . Zmiana ta miała na celu w szczególności ułatwienie LDP uzyskania większości dwóch trzecich niezbędnej do zakończenia rewizji Konstytucji . Rachunek jest przedstawiany Sejmowi wMarzec 1956, Przenieś Izbę Reprezentantów w maju, ale Izba Radnych odrzuca ją po burzliwych debatach. Fakt, że PLD nadal nie udaje się osiągnąć absolutnej większości przy okazji odnowienia połowy izby wyższej na8 lipca 1956 (i to wkrótce, z prawie czterema mandatami, ponieważ partia ma obecnie 122 wybranych z 450) definitywnie pogrzebuje tę reformę.

Ostatni zbrodniarz wojenny klasy A skazany na dożywocie przez tokijski sąd, a wciąż przebywa w więzieniu, zostaje zwolniony warunkowo podczas pełnienia funkcji premiera Ichirō Hatoyamy. Jest Kenryō Sato wMarzec 1956. Ichirō Hatoyama rzeczywiście kontynuował wysiłki zainicjowane przez swojego poprzednika w kampanii na rzecz tych wydań w Stanach Zjednoczonych . Pierwsze masowe zwolnienia warunkowe rozpoczęły się w 1954 r. W następstwie porozumienia między sekretarzem stanu USA Johnem Fosterem Dullesem a rządem Yoshidy w sprawie skrócenia minimalnego okresu ubiegania się o zwolnienie warunkowe z 15 do 10 lat przestępstwa wojennego skazanego na dożywocie. Wypuszczanie innych zbrodniarzy wojennych klasy B lub C trwało do 1958 roku . Plik7 kwietnia 1957rząd japoński, na którego czele stoi teraz Nobusuke Kishi , ogłasza, że w porozumieniu z władzami reprezentowanymi w Trybunale Tokijskim dziesięciu ostatnich jeńców wojennych, którzy mają zostać zwolnieni warunkowo, otrzymało pełne ułaskawienie.

Od rezygnacji do śmierci

Zrezygnował z przewodnictwa w LDP po osiągnięciu głównego celu to było ustawione (czyli przywrócenie stosunków z ZSRR ), które zostaną zastąpione przez Tanzan Ishibashi 14 grudnia 1956, i pozostaje premierem, dopóki ten ostatni nie zastąpi go również na tym stanowisku 23 grudnia .

Został ponownie wybrany po raz ostatni do Izby Reprezentantów , ponownie dla byłej Tokio 1 st dzielnicy , podczas wyborów parlamentarnych z następujących 22 maja 1958.

Zmarł w swoim domu w Hatoyama Hall , w dzielnicy Chiyoda w Tokio ,7 marca 1959. Został pochowany na cmentarzu Yanaka (dzielnica Taitō ). Został pośmiertnie odznaczony Wielkim Kordonem Orderu Chryzantemy .

Uwagi i odniesienia

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :