| Tytuł | Traktat o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią |
|---|---|
| Kraj | Stany Zjednoczone Japonia |
| Terytorium stosowania | Japonia i otaczające ją wody |
| Rodzaj | Międzynarodowy Zjazd |
| Zatkany | Międzynarodowe prawo publiczne |
| Przyjęcie | 19 maja 1960 |
|---|---|
| Podpis | 19 stycznia 1960 |
Czytaj online
Traktat o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie między Japonią a Stanami Zjednoczonymi Ameryki
Stany Zjednoczone, Japonia wzajemnej współpracy i Traktat Bezpieczeństwa (日本国とアメリカ合衆国との間の相互協力及び安全保障条約, Nippon-koku do Amerika-gasshūkoku na żadnym Aida nie Sogo Kyōryoku oyobi Anzen Hosho Jōyaku , w języku angielskim Traktat o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią ) został podpisany 19 stycznia 1960 r. między Japonią a Stanami Zjednoczonymi .
Jest to w istocie renegocjacja traktatu o bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią (znanego jako ANPO, skrót od Anzen Hosho Joyaku , traktat o gwarantowanym bezpieczeństwie) zawartej w dniu8 września 1951w tym samym czasie co traktat pokojowy z San Francisco , jako dodatek do programu pomocy wojskowej Stanów Zjednoczonych dla sojuszników.
Traktat z 1951 r. Przewidywał jedynie utrzymanie amerykańskich wojsk i baz w Japonii. Równowaga sił była wyraźnie na korzyść Stanów Zjednoczonych, a Japonia spadła do rangi kooperatywnego sojusznika.
Z drugiej strony traktat z 1960 r. Jest bardziej zrównoważony pod względem równowagi sił. To traktat o wzajemnym bezpieczeństwie i współpracy, wprowadzający pojęcie wzajemności. Tak więc, mimo że Stany Zjednoczone zachowują swoje bazy i wojska, są zmuszone skonsultować się z rządem Japonii w sprawie ich użycia lub wprowadzenia broni jądrowej na terytorium i położyć podwaliny pod przyszłe stosunki między tymi dwoma narodami na szczeblu politycznym i gospodarczym.
Tekst ten, który był przedmiotem silnego sporu, powodującego czasami gwałtowne demonstracje w Japonii i odmowę udziału Japońskiej Partii Socjalistycznej w Sejmie Japonii po jego ratyfikacji, został podpisany przez Sekretarza Stanu Stanów Zjednoczonych Christiana Hertera i Premier Japonii Nobusuke Kishi .
Sojusz ten został potwierdzony w deklaracji Clinton / Hashimoto w dniu17 kwietnia 1996oraz przez Wytyczne dotyczące współpracy obronnej USA-Japonia zatwierdzone 23 września 1997 r. odnawiające umowę z27 listopada 1978 które wzmocniły koordynację i dwustronną współpracę wojskową w przypadku konfliktu zbrojnego w regionie.
Realizacja tego porozumienia ogranicza się do przypadków zbrojnego ataku na Japonię oraz do sytuacji, które na terenach otaczających Japonię mają istotny wpływ na pokój i bezpieczeństwo Japonii .
W przypadku rządu japońskiego to porozumienie w sprawie bezpieczeństwa dotyczy całego regionu Dalekiego Wschodu (極 東 の 範 囲, kyokutō no han'i ), Rozciągającego się na północne Filipiny i obejmującego obronę szlaków morskich w granicach 1000 mil morskich wokół archipelag.
Traktat zawiera preambułę i dziesięć artykułów.
Artykuł 1 umieszcza traktat w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych , przy czym strony zgadzają się, „zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, pokojowe rozstrzyganie wszelkich sporów międzynarodowych, w które mogą być zaangażowane” .
Artykuł III określa w sposób ogólny charakter zobowiązania do współpracy i wzajemnej pomocy podjętego przez obie Strony w następujący sposób: „Działając indywidualnie i we współpracy, Strony utrzymają i zwiększą, zgodnie z ich postanowieniami konstytucyjnymi, swoje zdolności przeciwstawić się atakowi zbrojnemu, rozwijając własne środki i zapewniając wzajemną pomoc w sposób ciągły i skuteczny. ” .
Artykuł V dokładniej określa, że traktat obejmuje „terytoria będące pod administracją Japonii” i zobowiązuje obie strony do podjęcia „środków w celu stawienia czoła wspólnemu niebezpieczeństwu” w przypadku ataku zbrojnego .
Artykuł VI rozszerza obecność sił amerykańskich w Japonii, będącej przedmiotem poprzedniego traktatu o bezpieczeństwie z 1951 r. , W następujący sposób: „W celu przyczynienia się do bezpieczeństwa Japonii oraz utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa na Dalekim Wschodzie, użycie obszarów i obiektów w Japonii jest przyznawana siłom lądowym, powietrznym i morskim Stanów Zjednoczonych Ameryki. ” . Artykuł ten stanowi również, że zasady będą regulowane odrębnym porozumieniem w sprawie stref i instalacji, a także statusu tych sił zbrojnych.
Artykuł X stanowi, że traktat jest podpisywany na czas nieokreślony, ale po dziesięciu latach każda ze stron może go wypowiedzieć z rocznym wypowiedzeniem.
Wraz z traktatem Amerykanie i Japończycy doszli do szczegółowego porozumienia w sprawie konkretnych, prawnych i finansowych warunków dotyczących rozmieszczania i wyprowadzania sił amerykańskich z baz na ziemi japońskiej. Niniejsza Umowa pozostaje w mocy na początku XXI -go wieku .
Artykuł XXV niniejszej Umowy ustanawia Wspólny Komitet (Komitet Konsultacyjny ds. Bezpieczeństwa Japonii-USA ), za pośrednictwem którego rząd Japonii i rząd Stanów Zjednoczonych mogą konsultować się we wszystkich sprawach związanych z wykonywaniem niniejszej Umowy. Umowa, która będzie wymagała wzajemnych konsultacji. Komisja ta spotykała się na żądanie mniej więcej raz w roku od zakończenia zimnej wojny .
Siły amerykańskie w Japonii ( United States Forces Japan lub USFJ ) są obecne od podpisania aktów kapitulacji Japonii we wrześniu 1945 r., Kiedy to 350 000 żołnierzy amerykańskich, wspomaganych przez inne siły alianckie, początkowo zajmowało archipelag .
The United States Armed Forces miał w 2007 roku , 33,453 wojskowych i 5500 cywilni pracownicy Departamentu Obrony w Zjednoczonych Sił Zjednoczonych w Japonii, Stanów Zjednoczonych Sił Japonii lub USFJ (在日米軍, Zainichi Beigun ) - w ramach Dowództwo Stanów Zjednoczonych na Pacyfiku . Siódma Flota Stanów Zjednoczonych stacjonuje w bazie morskiej Yokosuka . 3-ci Marine Ekspedycyjny (III MEF) jest encaserné na Okinawie i 130 bojowników z 5th Air Force , w zależności od Pacyfiku Sił Powietrznych z USAF stacjonujących w Misawa Air Base i Kadena Air Base .
Planowana jest redukcja sił USA w Japonii. Między innymi 8000 marines i 9000 osób na utrzymaniu ma opuścić Okinawę i udać się na Guam w 2014 roku .
Japoński rząd płaci za poparcie tych sił, w 2012 roku , 191,9 mld z jenów (w 2007 r 217 mld jenów czyli około 2 mld w dolarach amerykańskich ), natomiast czynsze płacone przez Stany Zjednoczone w 2010 roku dla swoich instalacji na wyspie Okinawa jest o 800 mln z dolarów rocznie.