Henri-Félix de Lamothe

Henri Félix de Lamothe Obraz w Infoboksie. Henri Félix de Lamothe Funkcje
Gubernator Gujany Francuskiej
1895-1896
Henri Eloi Danel
Gubernator Senegalu
1890-1895
Klemens Thomas Henri Roberdeau
Biografia
Narodziny 8 sierpnia 1843 r.
Metz
Śmierć 20 marca 1926(w wieku 82 lat)
Paryż
Narodowość Francja
Zajęcia Administrator kolonialny , dziennikarz
Rodzeństwo Léon Jean Benjamin de Lamothe
Inne informacje
Różnica Oficer Legii Honorowej

Henri-Félix de Lamothe , urodzony dnia8 sierpnia 1843 r.w Metz i zmarł dnia20 marca 1926w Paryżu jest francuskim administratorem kolonialnym . Gubernator Senegalu od 1890 do 1895 należał do Ligi Kolonialnej, Unii Kolonialnej i Komitetu Akcji Republikańskiej w Koloniach.

Biografia

Syn Benjamina de Lamothe i Maire-Caroline Luchaire, Henri Félix de Lamothe urodził się 8 sierpnia 1843 r.w Metz , tętniącym życiem mieście garnizonowym. Młody Henri Félix jest skazany na karierę naukową. Dlatego wstąpił do École Polytechnique (Francja) . Bieg jego życia zmieni się na początku lat 60. XIX wieku.

Kariera wojskowa (do 1871)

W 1862 r. zaciągnął się we Włoszech do utworzonego przez Kossutha legionu węgierskiego, który walczył u boku wojsk francusko-piemonckich w 1859 r . Kossuth miał nadzieję , że wojna z Austrią mogła zostać przedłużona przez wyzwolenie Węgier i umożliwić utworzenie Konfederacji Dunaju przegrupowującej Węgry , Siedmiogród , Rumunię , Chorwację a w razie rozpadu Imperium Osmańskiego , Serbii i innych krajów południowosłowiańskich . Ale projekt ten został potępiony przez główne mocarstwa, które preferowały kompromis austro-węgierski podpisany w Wiedniu dnia18 lutego 1867.

Węgierski legion walczył u boku Czerwone Koszule od Garibaldi . Ten ostatni zapytał wLipiec 1861wspierać sojusz rumuńsko-węgierski w celu wyzwolenia Europy Południowo-Wschodniej. Bałkańskie plany działania nie zmaterializowały się ani w 1861, ani w 1862 roku.

W nocy z 22 do 23 stycznia 1863 rtrzecia polska powstanie jest wyzwalany . Legion węgierski, nie mogąc działać na rzecz wyzwolenia Węgier, postanawia udać się do Polski . Walczy w szeregach powstańców. Ale to powstanie upada. Jej ostatni przywódca Romuald Traugutt zostaje powieszony wKwiecień 1864.

W 1865 roku, po pobycie we Włoszech, że zobowiązuje się do Francji w 8 th Pułku Piechoty.

W latach 1867 i 1871 był w Senegalu z 8 -go Pułku Piechoty.

Kariera dziennikarska (1871-1886)

W 1871 opuścił swój pułk i rozpoczął karierę dziennikarza, pisząc w różnych algierskich gazetach.

W latach 1873-1874 rząd kanadyjski powierzył mu wyjazd studyjny do Kanady, którego raport opublikował w „ Le Tour du Monde”. Nowy dziennik podróżniczy pod tytułem „Wycieczka do Kanady i północna rzeka Czerwona”. Ta podróż i opis odwiedzanego kraju miały, w opinii rządu kanadyjskiego, promować kraj, aby zachęcić do francuskiej imigracji.

Między lipcem a Sierpień 1875został korespondentem gazety Le Temps i jako taki uczestniczył w powstaniu w Hercegowinie .

Z 20 kwietnia w maj 1876, powstanie bułgarskich patriotów stłumionych krwią przez wojska tureckie i oddziały nieregularne, bachi-buzuki .

30 kwietnia 1876 r, masakra Batak w Bułgarii . Zginęło od 3000 do 5000 osób, a wieś spalona przez wojska tureckie.

2 lipca 1876 r, Serbia i Czarnogóra wojnę w Turcji . Serbia chce odzyskać Bośnię i Czarnogórę, Hercegowinę.

8 lipca 1876 r, wywiad Reichstadt, w Czechach między cesarzami Rosji i Austrii. Dzielą swoje obszary wpływów na Bałkanach. Do Austrii powiernictwo Serbii i aneksja Hercegowiny. Rosja zastrzega powiernictwo Bułgarii oraz aneksję Besarabii i wschodniej Anatolii. Proponują oni zaoferować Tesalia oraz Epirus do Grecji .

Z 10 maja w 10 listopada 1876 r, Światowe Targi w Filadelfii z okazji stulecia niepodległości Ameryki ( Czuła Wystawa Sztuki, Manufaktur i Produktów z Ziemi i Kopalni ). Z tej okazji Henri de Lamothe spędził osiemnaście miesięcy w Ameryce, odwiedzając Luizjanę , Kubę i Haiti .

5 grudnia 1876 r, Otto von Bismarck jest na rzecz neutralności Niemiec w wojnie na Bałkanach, ale jest za poszanowaniem integralności Austro-Węgier.

W 1877 Henri de Lamothe powrócił do Francji, następnie śledził wojnę rosyjsko-turecką z lat 1877-1878 na Dunaju i na Bałkanach.

24 kwietnia 1877Rosja, sprzymierzona z Rumunią, Serbią i Czarnogórą, wypowiada wojnę Turcji.

11 września 1877uczestniczy w bitwie pod Plewną podczas oblężenia Plewny .

Od 5 do 9 stycznia 1878, zwycięstwo Rosji nad Turcją w czwartej bitwie na przełęczy Chipka w Bułgarii. Turcy proszą o zawieszenie broni.

17 stycznia 1878rosyjskie zwycięstwo w bitwie pod Płowdiwem w Bułgarii.

20 stycznia 1878, zabrany z Adrianopola przez Rosjan. Wojska rosyjskie wkraczają do Batak, gdzie są entuzjastycznie witane przez ludność bułgarską.

31 stycznia 1878, rosyjsko-turecki rozejm w Adrianopolu.

3 marca 1878, traktat San Stefano- Hagios Stephanos, dystrykt Konstantynopola. Uznaje zwierzchnictwo Rosji nad regionami słowiańskimi i prawosławnymi. Rumunia, Serbia i Czarnogóra uzyskują pełną niepodległość.

Pomiędzy 13 czerwca i 13 lipca 1878 r, Konferencja Narodów lub Kongres Berliński . Wielka Bułgaria dobiega końca. Południowa część, Rumelia, zostaje zwrócona Turcji. Austro-Węgry przejmują Bośnię i Hercegowinę . Rosjanie odbierają południową Besarabię ​​od Rumunii, która obejmuje Dobroudżę i deltę Dunaju.

W latach 1879-1881 Henri de Lamothe donosił o operacjach wojskowych w Aurès (Algieria) i kampanii w Tunezji .

W 1880 był członkiem założycielem Towarzystwa Ochrony Ludności.

W 1882 roku, po krótkim pobycie w Egipcie, wrócił do Paryża i stał się odpowiedzialny za kolonialną część gazety Le Temps .

12 października 1882 r, zniesienie dystryktu Gorée jako drugiej dzielnicy Senegalu. Utworzenie Autonomicznego Terytorium Casamance pod francuskim nadzorem ze stolicą w Gorée. Terytorium to podlega rozkazom gubernatora-porucznika, który przyjmuje tytuł Starszego Administratora.

3 listopada 1883 r., traktat o protektoracie między Republiką Francuską a Królestwem Fouladou (Haute Casamance) reprezentowanym przez króla Moussa Molo Baldé. Królestwo obejmowało część Gambii , Casamance i dwie Gwinee. Starszy administrator ma przedstawiciela na dworze Moussa Molo Baldé w Hamdalahi.

W 1884 roku został wysłany przez Le Tempsa do Berlina na Międzynarodową Konferencję na temat Konstytucji Neutralnego Państwa Konga i neutralizacji Wielkiej Rzeki Afrykańskiej.

10 lutego 1885, utworzenie Bułgarskiego Tajnego Komitetu Rewolucyjnego w Płowdiwie (Filipopoli).

W 1885 roku generał rezydent Francji w Tunezji wysłał Henri de Lamothe jako delegata na Wystawę Powszechną w Antwerpii.

2 września 1885, ogłoszenie przez Bułgarów powstania w Panaguyritche z okrzykami „zjednoczonej Bułgarii” i „Precz z Rumelią Wschodnią”.

8 września 1885, kancelarie ze zdumieniem dowiadują się, że w nocy z 7 na 8 w Filippopoli (Płowdiw) wybuchła rewolucja, że ​​władze tureckie uciekają (gubernator Gavril Pasza jest eskortowany z powrotem na granicę) i że Rumelioci ogłosili swoje niezależność. Tuż po uroczystym ogłoszeniu zjednoczenia z Bułgarią, a od 1879 r. książę Bułgarii Aleksander Battenberg, Rosjanin niemieckiego pochodzenia, udaje się tam, by odebrać hołd swoim nowym poddanym. Henri de Lamothe następnie opuścił Belgię na Wschód i asystował w szeregach armii bułgarskiej w bitwach pod Slivnitza i Pirot.

2 listopada 1885Serbowie wypowiadają wojnę Bułgarii po zjednoczeniu Bułgarii z Rumelią Wschodnią.

od 17 do 19 listopada 1885, walczące między armią serbską, która sprzeciwia się związkowi bułgarskiemu, a młodą armią bułgarską pod Slivnitza około trzydziestu kilometrów od Sofii. Armii bułgarskiej udało się odeprzeć armię serbską. Serbowie zostają pobici w Bélogradtchik. Wojna skończy się7 grudnia z groźbą włączenia się Cesarstwa Austro-Węgierskiego do konfliktu.

19 lutego 1886 r., pokój w Bukareszcie między Bułgarią a Serbią.

14 marca 1886 r., osmański firman potwierdza księcia Aleksandra jako księcia Bułgarii i przekazuje mu generalny rząd Wschodniej Rumelii.

4 kwietnia 1886 r., zjazd Tophane uznający związek Bułgarsko-Wschodnia Rumelia.

12 maja 1886 r, umowa między Francją a Portugalią. Casamance wymienia przed Lessin (północno Gwinea Bissau). Poświęca Falémé jednostkę Casamance de l'Atlantique. Będzie to terytorium autonomiczne ustanowione jako protektorat pod nadzorem kolonii Senegalu.

1886 Henri de Lamothe zostaje mianowany Rycerzem Legii Honorowej.

Saint-Pierre i Miquelon (1886-1889)

To właśnie z rekomendacji Charlesa de Freycineta , ówczesnego przewodniczącego Rady, wszedł do administracji kolonialnej.

Z 5 czerwca 1886 r w wrzesień 1887Henri de Lamothe zostaje mianowany dowódcą w Saint-Pierre-et-Miquelon .

Z 5 września w 5 grudnia 1887Henri de Lamothe zostaje gubernatorem Saint-Pierre-et-Miquelon.

2 kwietnia 1888 r. w 17 września 1889 r.po okresie przejściowym ponownie przebywa w Saint-Pierre-et-Miquelon.

W Senegalu (1889-1895)

Między końcem 1889 a 1895, Henri de Lamothe był gubernator z Senegalu . Wprowadził tam wiele ulepszeń, w szczególności podporządkowanie Toucouleurs du Fouta central, organizację krajów protektoratu, tworzenie budżetów regionalnych, prawdziwy punkt wyjścia dla rozwoju finansowego francuskiej Afryki Zachodniej , ponowne otwarcie szkoły synów wodzów , zniesione od 1871 r., zniesienie podatku od przepływu towarów w kraju Wolof . Wykorzysta czas swojej obecności i potężne poparcie we Francji, aby umocnić podbój, ustanowić nowe procedury dla rządu kolonialnego i zaatakować opozycję, która wprawiała w zakłopotanie administrację. Wtrąca się w proces wyborczy oraz w sprawy rady miejskiej Saint-Louis .

Od 20 grudnia 1886 r, podpułkownik Joseph Simon Galliéni otrzymał nadrzędne dowództwo nad Haut-Fleuve (Senegal), które miało stać się francuskim Sudanem . Będzie walczył z powstaniem Mamadou Lamine Dramé , pokojowo zaanektuje Fouta-Djalon i uzyska od Samori Touré podpisanie traktatu23 marca 1887zmuszając go do zrzeczenia się suwerenności lewego brzegu Nigru na rzecz Francji. Po powrocie do Francji Galliéni został mianowany pułkownikiem Le11 marca 1891 rz nowej pozycji Tonkin jako dowódca 2 e Tonkin pułku. Prawdopodobnie między 1889 a 1891 rokiem Joseph Galliéni i Henri de Lamothe spotkali się i docenili.

wrzesień 1890, Abel Jandet, który przybył z Francji w 1887 r., by stać się częścią Dyrekcji Spraw Politycznych Senegalu, został zabity przez niezadowolonego żołnierza w Podor, gdzie od 1888 r. został wysłany z misją przez gubernatora Clémenta Thomasa . Szybkie dochodzenie zostało zakończone. na działce. Morderca i dwóch „wspólników” zostają skazani i ścięci na placu publicznym. Jednym z torturowanych był Lam Toro Sidikh, były szef protektoratu Toro, który został zdymisjonowany przez Jeanteta w 1887 roku. Koalicja interesów z Saint-Louis z Senegalu kierowana przez rodzinę Gasparda Devèsa i jego dom handlowy, który miał interesy w Region Podorski . Gaspard Devès będzie walczył z lokalną administracją, odwołując się do Alexandre'a Isaaca , obrońcy praw człowieka i senatora z Gwadelupy , oraz admirała Aristide Vallon, którego popchnęli w wyborach w 1889 roku. kolonii przed przybyciem de Lamothe, uczynią senegalską sprawiedliwość skierowaną przez Conrada Frédérica Ursleura [Cayene 1853 - Nouméa 1897] przeciwko Louisowi Frédéricowi Tautainowi , dowodzącemu stacją w Podor i innemu urzędnikowi. Kiedy przybędzie de Lamothe, zapadną decyzje. Ursleur zostanie odwołany. Senegalska instytucja sądowa zostanie ścięta. Śledztwo wszczęte przez Ursleur zostanie zaniechane. Rada miejska Saint-Louis, którą kierował sojusznik Devès, zostanie odwołana i zastąpiona przez komisję kierowaną przez prawnika Julesa Coucharda (został zastępcą Vallona w latach 1893-1898).

28 września 1890 rHenri de Lamothe, który właśnie objął urząd, wysyła następujący telegram do Ministerstwa Kolonii: „Po konsultacji z Dowódcą Wojsk oraz w interesie najlepszego interesu – zachowaj harmonię z rządem angielskim – nie uważam za konieczne utrzymanie względnego sprzeciwu poprzednika wspólne działanie przeciwko Fode Kaba - Jednak Fogny jest bezsprzecznie w naszej strefie wpływów - wydaje się niezbędne, że kierunek należy do nas, jeśli będziemy działać wspólnie. - W przeciwnym razie będziemy działać sami w Fogny i angielskim w bezpośrednie sąsiedztwo granicy.” Jednak brak wytrawnych wojsk zmusi gubernatora do odroczenia wyprawy.

26 marca 1891 rHenri de Lamothe przewiduje bardziej umiejętne rozwiązanie niż wojna z Fodé Kaba. Wysyła kapitana Forichona, administratora Sédhiou (Seju), aby skontaktował się z Fodé Kabą i zbadał go w sprawie możliwości traktatu przynoszącego pokój w regionie. Kapitan Forichon spotyka Fodé Kabę w Medynie. Fodé Kaba akceptuje traktat z Francją uznający go za posiadanie Kiang i Fogny i chroniący go przed atakami Jooli. Kapitan Forichon napisze do zastępcy Eugène Étienne , podsekretarza stanu ds. kolonii, aby oszczędzić mu hańby za jego czyn. Jednak gubernator Lamothe zatwierdził konwencję podjętą w Fodé Kaba i kapitan Forichon.

6 kwietnia 1891 r, Henri de Lamothe pisze do ministra, aby wyjaśnić, że traktat ten ma tę zaletę, że pozwala uniknąć wspólnej akcji z Anglikami i zapewnia na pewien czas pokój w Fogny, aby lepiej go kontrolować.

21 maja 1891 r.Kapitan Forichon zostaje zabity w Sédhiou (Seju) przez 4 mężczyzn, których miał aresztować. Należeli do kasty griotów. Oni sami zostaną zabici lub aresztowani przez senegalskich strzelców.

1891 administrator Casamance, Martin, odpowiedzialny za sporządzenie raportu na temat Casamance, potwierdza, że ​​ludność Casamance jest anarchistyczna. Na czele wiosek zaleca wodzów zabranych z Senegalu. Francusko-brytyjska komisja wyznacza granice Gambii.

4 sierpnia 1891 rgubernator Lamothe interweniuje w konfliktach w emiratach mauretańskich, które zakłócają handel gumą do żucia, który jest szkodliwy dla interesów Saint-Louis. Rozpoznał Ahmeda Salouma II jako jedynego przywódcę Trarzy .

8 października 1891Henri de Lamothe zawiera traktat z Ahmedem Saloumem II:

grudzień 1891, ponieważ most Faidherbe łączący wyspę Saint-Louis w Senegalu z terenem jest zbyt mały, zaproponował na otwarciu Rady Generalnej Senegalu, aby zgromadzenie zbadało możliwość zaciągnięcia pożyczki w celu zapewnienia finansowania nowego mostu i inne inwestycje.

17 grudnia 1891, dekret uświęcający autonomię Rzekom Południowym (przyszła Gwinea Francuska i zależności) od Senegalu. Gubernator Lamothe wysyła ekspedycję wojskową przeciwko regionowi Foulbé du Fouta-Djalon w Gwinei, oskarżając gubernatora Ballaya o miękkość.

1892, wyzwolenie Sudanu z Senegalu. Protesty Rady Generalnej Senegalu. Różnice zdań pojawiają się między władzami francuskimi w Senegalu, Gwinei i Sudanie a Afrykanami.

2 stycznia 1892 rAnglicy atakują wioski Kiang i próbują przejąć Fodé Kaba. Gubernator de Lamothe poinformował ministra i powiedział, że denerwuje, że nie przestrzegają status quo na terytoriach tubylczych, leżących na sztucznej granicy wyznaczonej przez Komisję Francusko-Brytyjską. Minister wskazuje, że Anglicy poprosili o interwencję na terytorium Francji, ale odmówiono jej. Upoważnia do29 stycznia gubernatora, aby omówić to bezpośrednio ze swoim odpowiednikiem w Gambii.

7 marca 1892 r, telegram gubernatora Lamothe'a do ministra wskazujący, że po wizycie w Casamance, żale formułowane przez Anglików wydawały mu się przesadzone. Fodé Kaba zgodził się na utworzenie tymczasowych posterunków piechoty na granicy z Gambią.

26 grudnia 1891 rIzba Deputowanych ratyfikowała Konwencję Brukselską zakazującą handlu niewolnikami w Afryce. WStyczeń 1892De Lamothe po powrocie z Paryża podpisał traktat z profrancuskim wodzem Wolof, aby dojść do porozumienia z konwencją, ale nie zostało to skompromitowane, ponieważ wodzowie Wolof zachowali prawo do posiadania niewolników na własny użytek. WKwiecień 1892, Eugène Étienne , podsekretarz stanu ds. kolonii, prosi go o wdrożenie go i zlikwidowanie resztek handlu niewolnikami.

3 maja 1892 r, angielski administrator Gambii, Llwelyn, pisze do Saint-Louis, że istnienie punktów kontrolnych nie zapobiega najazdom wojowników Fode Kaba w Gambii. Llwelyn prosi przywódców Zachodniej Jarry i Wschodniego Kiang o uznanie brytyjskiej władzy.

25 maja 1892 rAhmed Saloum II zawiera porozumienie z Yamarem Mbodj, zwierzchnikiem Walo , pod auspicjami władz Senegalu, które chcą dowieść jego autorytetu przeciwko jego wujowi Amarowi Saloumowi . Ten ostatni mnoży wyprawy przeciwko bratankowi.

21 listopada 1892 r, prezydent Sadi Carnot podpisuje dekret zezwalający na pożyczkę wnioskowaną przez Radę Generalną Senegalu.

1893 w Caisse des Dépôts et Consignations uzyska się pożyczkę w wysokości 5 milionów franków. Koszt budowy mostu zostanie zaoferowany w wysokości 1 880 000 franków i przyznany firmie Nouguier , Kessler et Compagnie przez Radę Generalną Senegalu wbrew radom paryskich techników. Długość mostu: 511  m .

Wybór tego mostu doprowadzi do gorzkich dyskusji z burmistrzem Saint-Louis, Jean-Jacques Alin Crespin (1837 - 1895). Jego śmierć spowoduje, że niektórzy ludzie oskarżą gubernatora Lamothe o otrucie. Gubernator wygłosi jednak pochwałę, ogłaszając utratę jednego z wybitnych przedstawicieli ducha Senegalu, ale przywołując rozbieżności, które między nimi istniały z powodu przesady w języku i postawie.

Początek Luty 1893, rozpoczęły się negocjacje w Saint-Louis między Ahmedem Saloumem II a jego wujem Amarem Saloumem. Henri de Lamothe oferuje ocenę Trarza. Część wschodnia przypisywana byłaby Amarowi Saloumowi z tytułem „Szejka Oulada Ahmeda ben Dahmane”. Amar Saloum, ze swoim prawem emira i prawem do przewagi, odmawia. Negocjacje zawodzą. Gubernator Lamothe następnie zwraca się do11 lutego telegram do zarządcy Podoru upoważniający do usunięcia Amara Saloum w drodze powrotnej po okresie kaucji.

Z 3 marca w 15 kwietnia 1893 r., dwa oddziały zostają wysłane do Fooñi (Fogny), aby podporządkować sobie wioski znajdujące się pod władzą Fodé Kaby, ale które odmawiają mu posłuszeństwa. Walka jest zacięta. Kapitan Grand, administrator Sédhiou (Seju), wysyła raport do Saint-Louis: „Diolas nigdy nie podda się Fodé Kaba. Jego wojownicy są tylko bardzo silnymi i bardzo odważnymi grabieżcami na równinach i w buszu, kiedy mają do czynienia z z kobietami i dziećmi, których szukają przede wszystkim.”

7 kwietnia 1893gubernator Lamothe jest w trasie w Casamance. Wysyła notatkę do kapitana Granda: „Uważaj, błagam, aby Fode i jego ludzie nie korzystali z pomocy, której okoliczności zmuszają nas do udzielenia im w tej chwili, aby zaangażować się w ich zwykłe procedury depopulacyjne. nasi sąsiedzi w Gambii z pewnością wykorzystaliby i przesadzili.”

7 maja 1893 r., traktat o protektoracie między Republiką Francuską reprezentowaną przez gubernatora Henri de Lamothe a Królestwem Fogny (Dolna Casamance) reprezentowanym przez króla Fodé Kabę Doumbouyę w Bonie:

14 października 1893Amar Saloum zostaje wzięty do niewoli przez zwolenników Emira Ahmeda Salouma II, którzy natychmiast go stracą.

Pod koniec 1893 roku Ahmed Saloum II, jedyny pan Trarzy, wykazał dążenia do niepodległości i na pewien czas zablokował szlaki karawanowe prowadzące do Diagany, łamiąc traktat z 8 października. Potępi również konwencję25 maja 1892 r z Yamarem Mbodj, który według niego daje zbyt wiele praw Walo-Walo.

1894, proces o oszustwo przeciwko François Devès, synowi Gasparda. Zostanie uniewinniony. To w końcu gubernator Chaudié rozpocznie śledztwo w sprawie Banku Senegalu, który udzielił ogromnych pożyczek Devès. Bank zostanie postawiony w stan przymusowej likwidacji, a to, co pozostało z jego aktywów, zostanie przeniesione do Banku Afryki Zachodniej.

18 stycznia 1894 rGubernator Henri de Lamothe przeniósł stolicę Casamance z Gorée do Sédhiou . Casamance podlega zwierzchnictwu gubernatora porucznika Farque, który przyjmuje tytuł starszego administratora.

26 lutego 1894 rFode Silla na czele 800 wojowników atakuje Bathurst w Gambii bronioną przez kapitana Westmorelanda i 250 ludzi. Posiłki zostaną szybko wysłane, aby pomóc im odzyskać kontrolę nad sytuacją.

3 marca 1894 rgubernator Lamothe spotyka się z Radą Obrony i postanawia wysłać wystarczające siły do ​​Casamance, aby zapobiec przyłączeniu się Malinké do Fodé Silla, a jeśli to konieczne, schwytać go, jeśli miałby schronić się w Casamance. Fodé Kaba szanował traktat, który podpisał z Francją.

11 marca 1894 rFodé Silla poddaje się francuskiemu administratorowi Karabane po przekroczeniu granicy z Gambią. Jego żołnierze mogą pozostać w Casamance po rozbrojeniu i zgodzie na zapłacenie podatku.

4 września 1894 rgubernator Lamothe skarży się ministrowi kolonii, że gubernator Sudanu Grodet nie przestrzegał obowiązku przesłania mu kopii swoich raportów politycznych.

10 września 1894 r, podpisano nową umowę z Ahmedem Saloumem II, zgodnie z którą Walo-Walo musi ponownie przeprawić się przez rzekę, a Yamar Mbodj otrzyma 5000 gwinei za pomoc w eliminacji Amara Salouma. Ponadto kolonia Senegalu zastrzegła sobie prawo do dokonywania potrąceń dotyczących obyczajów Ahmeda Salouma II, jeśli ten nie przestrzegał konwencji.

1895 utworzenie rządu generalnego Afryki Zachodniej doprowadzi do zmiany stanowiska Henri de Lamothe. Jean-Baptiste Chaudié będzie pierwszym gubernatorem generalnym francuskiej Afryki Zachodniej .

W Kongo (1895-1900)

30 sierpnia 1895 r w 3 czerwca 1896 rpo awansie do pierwszej klasy w swojej randze został wysłany jako gubernator z tymczasową misją do Gujany .

14 lipca 1897 r., inauguracja mostu Faidherbe .

28 września 1897, dekret w sprawie reorganizacji Kongo Francuskiego  : Oubangui zostaje przyłączony do terytoriów Kongo Francuskiego, dwóch gubernatorów-poruczników Kongo Francuskiego i Oubangui-Chari zostają utrzymani, ale znajdują się pod bezpośrednim rozkazem komisarza generalnego. Drugi dekret o służbie sprawiedliwości w Kongo Francuskim, który powoduje zerwanie więzi między sprawiedliwością Konga Francuskiego a sprawiedliwością Senegalu. Utworzenie sądu apelacyjnego w Kongo. Teksty te dokonały formalnej reorganizacji kolonii bez rozwiązywania problemów związanych z eksploatacją tych nowych kolonii.

Z 28 września 1897 w 28 kwietnia 1900Henri de Lamothe jest Komisarzem Generalnym Konga Francuskiego, zastępując Savorgnana de Brazza . Wprowadzi podatek pogłówny na terytorium, którego zażądały firmy koncesyjne. Jednak niedostatek francuskiej waluty w Kongo Francuskim oznaczał, że podatek ten był płatny w naturze.

Pod koniec 1897 r. został wydelegowany przez rząd francuski do reprezentowania go na inauguracji kolei Matadi-Kinszasa ( Léopoldville ).

Październik 1897, pierwsza misja Émile'a Gentila, który udał się w górę rzeki Kongo odLipiec 1895, następnie Ubangi i wreszcie Chari przybywają na terytorium sułtana (Mbang) Baguirmi , Mohamed Abd er Rhaman Gaourang , z którym podpisuje traktat sojuszniczy, który powierza Francji protektorat nad Baguirmi, aby chronić ją przed Rabah , z Bahr-el-Ghazal .

28 października 1897, misja dowodzona przez Émile'a Gentila (1866-1914) spenetrowała terytorium Rabah i dotarła do jeziora Czad . Następnie wrócił do Francji.

1898 Henri de Lamothe zostaje odwołany do Paryża przez rząd, który pragnie zasięgnąć opinii na temat systemu koncesyjnego przewidującego duże koncesje terytorialne mające na celu wzmocnienie naszych kongijskich posiadłości na wzór, najwyraźniej obiecujący, tego, co zrobiono w Wolnym Państwie Kongo . Poczynił wówczas wiele zastrzeżeń co do prawdopodobnych wyników tego systemu. Ale ten system będzie trwał po 1930 roku i będzie miał negatywne konsekwencje. System ten czynił koncesjonariusza panem przydzielonych mu ziem. System ten charakteryzuje się przede wszystkim nieistnieniem administracji lokalnej pomimo jej zarządu. Koncesja dużych obszarów terytorium na rzecz firm koncesyjnych będzie stanowić problem w poborze podatków bezpośrednich w naturze. . W rzeczywistości firmy uważały, że wszystko, co zostało wyprodukowane, było ich własnością. Urząd Kolonialny wydał rozkaz pobrania podatku w gotówce, zachęcając firmy do kupowania afrykańskich produktów za obcą walutę. Firmy zaproponowały przejęcie poboru podatków. Dość szybko system ten wywołał skandaliczne nadużycia, które doprowadziły do ​​misji rozpoznawczej Brazzy w 1905 r., kiedy Gentil był komisarzem generalnym. Po powrocie do Konga energicznie wspierał misję Gentil dokładnie w momencie, gdy katastrofa kolumny Vouet-Chanoine, masakra oddziału Bretonnet i wahania administracji centralnej wymagały szybkiej i energicznej inicjatywy.

23 maja 1898 r., Komisarz Generalny Henri de Lamothe podpisuje dekret wdrażający podpisany dekret 28 września 1897stworzenie nowego ładu sądowego w Kongu niezależnego od senegalskiego sądu apelacyjnego na wzór tego, który istniał już na Wybrzeżu Kości Słoniowej czy Dahomeju .

Lipiec 1898, sekretarz stanu ds. kolonii, André Lebon , postanawia wysłać „Misję Środkowoafrykańsko-Czadową” z Nigru w celu podboju Czadu po obejrzeniu jej połączenia z misją Foureau-Lamy z Algierii i częścią Gentil misji w Środkowym Kongu .

Styczeń 1899, misja Voulet-Chanoine (kapitanowie Paul Voulet i Julien Chanoine ) opuściła rzekę Niger, aby dotrzeć do jeziora Czad od zachodu. W świetle pożarów kolumna posuwa się na wschód. Gwałcimy, wieszamy, ścinamy głowy, kładziemy głowy na obrus kolacyjny. Zwolniony z misji porucznik Peteau pisze historię okrucieństw swojej narzeczonej. List ten trafia na biurko ministra Guillaina w kwietniu. Zaalarmowany szef rządu Charles Dupuy postanawia zatrzymać kolumnę.

Z 20 kwietnia w 14 lipca 1899 rZa zatrzymanie kolumny odpowiada pułkownik Jean-François Klobb, który dowodzi w Timbuktu . Po 2000-kilometrowym pościgu u bram Zinder, w pobliżu wioski Dankori, Klobb dołączył do kolumny Voulet-Chanoine, za którą mógł podążać, czując zapach śmierci. Klobb zakłada pełny mundur ze swoją Legią Honorową. Voulet otwiera ogień. Klobb ginie. Jego zastępca, porucznik Meynier, jest ranny. Voulet następnie oświadcza swoim żołnierzom, że nie jest już Francuzem, ale czarnym przywódcą. Ostatecznie to czarny oddział przywróci legalność. Canon został zabity w dniu16 lipcai Voulet 17. Kolumna będzie kontynuować swoją misję pod nazwą poruczników, misja Joalland-Meynier .

15 czerwca 1899Kolumna dowodzona przez Henri Bretonneta dotarła do francuskiej placówki Kouno nad Chari . Obejmuje 50 senegalskich harcowników, 2 oficerów i 3 działa. Dołącza do niej 400 mężczyzn sułtana Gaouranga. Ta kolumna jest awangardą misji Gentil.

8 lipca 1899Bretonnet pisze do Gentila, że ​​nie wierzy w plotki mówiące o tym, że Rabah maszeruje ze swoją armią na Kouno, ale i tak prosi Gentila o posiłki. Niestety, gdy list dociera do Gentil, jest już za późno. Rabah dotarł do kolumny Bretonnetu z 2700 uzbrojonymi ludźmi i 10 000 oddziałami pomocniczymi.

17 lipca 1899 r, unicestwienie w Togbao koło Kouno kolumny dowodzonej przez Bretonneta w Chari przez armię Rabah.

Sierpień 1899, prasa zostaje poinformowana o masakrach kolumny Voulet-Chanoine. We Francji afera Dreyfusa doprowadziła rząd i armię do zatuszowania sprawy, oskarżając kapitanów Vouleta i Chanoine o cierpienie z powodu szaleństwa („ostre zapalenie sudanu”). Wydaje się raczej, że padli ofiarą kiły późnego stadium.

16 sierpnia 1899, druga misja Gentil. Sułtan Gouarang, pokonany przez Rabah, apeluje do Francji na mocy swojego traktatu sojuszniczego. Gentil dociera do Goury. Tam dowiedział się o śmierci Bretonneta.

28 października 1899, misja Gentil atakuje w Kouno najważniejszy garnizon Rabah, który pokonuje.

11 kwietnia 1900, w Mandjafie, na skrzyżowaniu misji Gentil, Foureau-Lamy i Joalland-Meynier.

22 kwietnia 1900, ostateczna konfrontacja wojsk francuskich (przegrupowanie misji Lamy, Gentil i Joalland-Meynier) z wojskami Rabah w Kousséri . Dowódca Lamy, który nimi dowodził, zostaje zabity. Gentil przejmuje dowodzenie.

29 maja 1900, fundacja Gentil de Fort-Lamy , obecnie Ndjamena .

28 kwietnia 1900Henri de Lamothe wrócił do Francji na jego prośbę.

Listopad 1900, to, co pozostało z kolumn Voulet-Chanoine i Klobb, znajduje się z powrotem na skraju Nigru . Porucznik Joalland, doktor Henric i podoficerowie, którzy byli częścią kolumny Voulet-Chanoine, uciekną przed naradą wojenną po podboju Czadu, w którym brali udział.

W Azji (1901-1907)

W latach 1901 i 1902, Henri de Lamothe był porucznik-gubernator z Kochinchina .

Z 26 października 1902 w 25 września 1904Henri de Lamothe jest starszy Resident z Kambodży .

13 lutego 1904, podpisanie traktatu między Francją a Syjamem (Tajlandia) w celu ustalenia granicy między Kambodżą a Syjamem . Do wykonania tej pracy planowana jest francusko-syjamska komisja mieszana.

25 maja 1904, Śmierć króla Kambodży Norodom I st . Jego przyrodni brat Sisowath jest mianowany przez Radę Regencyjną i Senior Resident, a nie królewskie dzieci. Ta sytuacja daje Henri de Lamothe możliwość przewodniczenia intronizacji króla Sisowatha, co czyni z największym szacunkiem dla tradycji Kambodży i bez najmniejszego użycia siły militarnej.

Z 25 września 1904 w 16 października 1905, Louis Jules Morel jest starszym rezydentem w Kambodży, zanim został mianowany na stanowisko Tonkin.

17 sierpnia 1905otwarcie Muzeum Archeologicznego w Phnom Penh, które ma pomieścić prace Szkoły Francuskiej Dalekiego Wschodu .

Z 16 października 1905 w 16 grudnia 1905, Olivier Charles Arthur de Lalande-Calan pełni funkcję starszego rezydenta w Kambodży.

Od końca 1905 do 1906, kiedy miał wrócić do Francji, aby przejść na emeryturę, Henri de Lamothe otrzymał misję naukową na Jawę i Wyspy Filipińskie . Wnioski z jego raportu wskazują na pilną potrzebę zastąpienia w Indochinach polityką stowarzyszeń polityką dominacji. Zostały one przyjęte przez M. Clémentela , ówczesnego Ministra Kolonii, który ponownie wysłał go na Daleki Wschód, aby kontynuował studia w Indiach Brytyjskich nad różnymi procedurami rządów kolonialnych.

Przejście na emeryturę

1 st styczeń 1907Henri de Lamothe zdecydowanie przechodzi na emeryturę. W dalszym ciągu interesuje się francuskimi i zagranicznymi kwestiami kolonialnymi i popiera w prasie, a także na różnych kongresach, swoje idee stopniowego przystępowania rdzennej ludności do zarządzania sprawami naszych kolonii dominacji. Współpracuje z Temps i L'Illustration oraz publikuje opracowania dotyczące reprezentacji kolonialnej w Parlamencie oraz firm koncesyjnych w Kongo Francuskim .

W 1910 roku Henri de Lamothe kupił z panem Boulloche 1000 hektarów w Prey Nop w Kambodży, aby spróbować uprawy drzew kauczukowych . W 1916 roku ziemia wróciła do majątku. Henri Félix de Lamothe zmarł spokojnie dnia20 marca 1926 w Paryżu .

Rodzina

Pracuje

Dekoracje

Uwagi i referencje

  1. Henri Félix de Lamothe, Henri de Lamothe, Henri Lamothe, Félix Lamothe.
  2. Benjamin de Lamothe, urodzony 30 września 1799 w Chizeray .
  3. Baza Léonore: Archiwum Narodowe – Legia Honorowa – Henri Félix de Lamothe .
  4. the World , 1875, 2 nd semestr, s. 97-144; apartament opublikowany w 1878 roku, 1 st semestr, s. 225-288, pełne artykuły online na temat Gallica [1] i [2]
  5. Marcel Blanchard Zarząd Black Afryce w koloniach Historia Przegląd , 1953, tom 40, n o  140, str.  402-406 ( czytaj online )
  6. Zdjęcie Henri de Lamothe, gubernatora wysp Saint-Pierre i Miquelon, 1889
  7. [PDF] Uniwersytet w Nawakszut. LERHI
  8. Trevor R. Getz, Niewolnictwo i reforma w Afryce Zachodniej. Ku emancypacji w XIX wieku. Senegal i Gold Coast , Ohio University Press, Ateny, 2004, s.  178 ( ISBN  0-8214-1520-4 ) ( przeczytaj online )
  9. Mapa trasy misji Gentil między Oubangui a Czadem 1895-1898 Carto-mondo.fr
  10. Pierre Prins , Nieznany Historia Afryki Środkowej , tomy 1 i 2, cths ( Format gromadzenia n O  74), Paryż, 2014 ( ISBN  978-2-7355-0810-5 )  ; str.  400 i s.  584
  11. „  Lamothe, Benjamin de  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury
  12. "  Lamothe, Henri Félix de  " , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury
  13. Piloci Bajac i de Lamothe rekordy przerwie , w Le Petit Parisien , 17 września 1926, n O  18098
  14. pilota Lamothe jest gazowany , w Le temps , 22 grudnia 1927 r n o  24233, str.  4 ( przeczytaj online )
  15. Annales des Mines: Leon Jean Benjamin de Lamothe (1849-1936)
  16. "  Lamothe  " , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury
  17. "  Lamothe de Henri Félix  " , zawiadomienie n o  LH / 1461/40, baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury

Załączniki

Bibliografia i źródła

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne