Fallschirmjäger

W 1940 roku fort d'Ében-Émael zamknął Mozy w Belgii , fort ten został uznany za nie do zdobycia. Niemieccy szpiedzy dali jasno do zrozumienia, że ​​nie można zaatakować Eben-Emaela konwencjonalnymi środkami. Fort, wzniesiony na górze Saint-Pierre, był niedostępny nieprzejezdnymi skarpami, a na wschodzie wszelkie przeprawy zatrzymywał również okop Caster, bardziej otaczały go rowy ustawione tak, aby blokować ataki pojazdów opancerzonych . W fort Heavy artyleryjski wyrównana baterie dział w zakresie od 75 mm do 120 mm, obracające się na wieżach opancerzonych wielu broni, z których niektóre ważonych do 450 ton . Fort posiadał liczne gniazda ciężkich karabinów maszynowych i wiele baterii przeciwlotniczych rozmieszczonych na całym obwodzie, nie broniono jedynie dachu fortu i to właśnie tutaj Niemcy będą atakować. Plik10 maja 1940Z ich DFS 230 szybowca , az 85 Fallschirmjäger z 7 th  Flieger ( 7 th  Division Air) kierowanego przez porucznik Rudolf witzig ziemi na dachu w spiralę stromym uniknąć obrony przeciwlotniczej rozmieszczone dookoła fortu. Po umieszczeniu na miejscu Fallschirmjäger w bardzo krótkim czasie przejmują pozycje wroga, niszczą gniazda ciężkich karabinów maszynowych i niszczą ogromne wieżyczki artyleryjskie za pomocą ładunków kształtowych , potężnej nowej broni o wadze do 50 kg, którą trzeba było umieścić i zalać bezpośrednio na wieżyczki i których wrażliwość użytkowania wykluczała ich transport na spadochronie. Fallschirmjäger że zniszczył obronę fortu The 151 th  niemiecki pułk piechoty mogą przybyć jako wzmocnień. Niemcy zaczęli wtedy próbować przedrzeć się do wnętrza fortu, który miał ważną sieć podziemną o długości ponad trzech kilometrów i wysokości 40 metrów . Fallschirmjäger jako pierwsi to osiągnęli i po kilku godzinach walki fort ostatecznie porzuca wszelki opór. Udane zdobycie Fortu Ében-Émael, uważanego do tej pory za nie do zdobycia, było straszliwym ciosem dla morale aliantów. Adolf Hitler , podniecony myślą o politycznym oporze, jaki taki wyczyn może wywołać za granicą, bezskutecznie próbował przekonać hiszpańskiego dyktatora Franco do ataku na brytyjską fortecę Gibraltar, oferując mu pomoc zwycięskiego Fallschirmjägera z Ében- Émael.

Oprócz zdobycia Fort d'Ében-Émael , udane operacje w Holandii były kluczowe dla imponującej szybkości niemieckich zwycięstw w Blitzkrieg . Ogromny sukces ataków powietrznych w Norwegii i Danii w maju był również decydujący dla powodzenia kampanii 1940 roku.

Operacja Merkur . W 1941 roku Kreta była mocno utrzymywana przez wojska brytyjskie i greckie, ale niemieckie służby wywiadowcze całkowicie zaniżały liczbę obecnych sił alianckich. Nagroda studenta generała Kurta również za bardzo złą jakość informacji strategicznych dostarczonych przez służby wywiadowcze, za winę złego przebiegu pierwotnej operacji. Podczas ataku Niemiec, Kreta stała się sceną główną desant w tym wszystkie z 7 th  Division lotnicza Fallschirmjäger który kilka dni po gorzkich walk, są połączone wzmocnień 5 e  podziału Gebirgsjäger (wojsk górskich), które są transportowane do Kreta z zaopatrzeniem na lotnisku Maleme zdobytym i zabezpieczonym przez Fallschirmjäger.

Kreta został ostatecznie zdobyty, ale straty podczas operacji powietrznych przez Fallschirmjäger i samolotów transportowych Junkers Ju 52 przekonał Hitlera, że zrzuty masowe było poważnym błędem. W rzeczywistości Hitler nie był świadomy tego, że Brytyjczycy byli świadomi części planów Luftwaffe, rozszyfrowanych przez GC&CS w Bletchley Park . Na początku operacji po stronie aliantów było wiele zalet: przewaga liczebna, kiepskie niemieckie służby wywiadowcze, wiatry niekorzystne dla spadochroniarzy, a przede wszystkim część planu bojowego przekazanego Freybergowi przez Ultra , który został jednak w dużej mierze pozbawiony środki komunikacji z jej jednostkami, co uniemożliwia wykorzystanie otrzymanych informacji. Fallschirmjäger pokonał przeciwnika, który już ostrzegł, czekał na nich w zasadzce i który zresztą był liczniejszy (prawie 5 razy liczniejszy od nich w pierwszym dniu natarcia): zwycięstwo Niemiec zawdzięczało bardzo wielkiej walce duch Fallschirmjäger. Ze względu na znaczenie strat ludzkich i materialnych Hitler nie chciał już później angażować Fallschirmjäger w ramy operacji powietrznych na dużą skalę, co oznaczało koniec Fallschirmjäger w ich roli spadochroniarzy, aby używać ich teraz prawie wyłącznie jako piechoty. (jako taki, Kurt Student ochrzci Kretę  : grób spadochroniarzy).

Podczas tej akcji spadochroniarze prowadzili akcje odwetowe wobec mieszkańców wyspy stawiając opór najazdowi, w tym zbiorowe egzekucje, palenie wiosek i eksterminację męskiej populacji całych regionów.

Używany wyłącznie w roli elitarnej piechoty, Fallschirmjäger wyróżnił się odgrywając ważną rolę w obronie pozycji we Francji podczas bitwy o Normandię . Podczas bitwy pod Carentan , przeciwko przeciwnika jeszcze bardziej liczne, spadochroniarze Fallschirmjager walczył tam w 101 th  Dywizji Powietrznodesantowej . Waleczność Fallschirmjäger wywarła wrażenie na sztabie podczas tej bitwy, którą generał Von Choltitz nadał Fallschirmjägerowi z FJR6 (Fallschirmjäger Regiment 6) dowodzonego przez podpułkownika Von der Heydte przydomek: „Lions of Carentan”. Sam Hermann Göring był tak dumny z tych Fallschirmjägerów, że nawet zasugerował nadanie pułkowi imienia Führera ( Adolfa Hitlera ) , chociaż nie było to w tradycji Luftwaffe.

Bitwa o Monte Cassino była głównym walka o Fallschirmjäger. 1 st  Parachute Division posiadaniu gruntów w centrum Linii Gustawa nieopodal opactwa Monte Cassino bez zajmowania samego budynku. Historyczne znaczenie klasztoru benedyktynów skłoniło Naczelnego Wodza Włoch, feldmarszałka Alberta Kesselringa, do nakazania oddziałom niemieckim, aby nie włączały opactwa jako pozycji obronnej, i poinformował o tym aliantów. Naczelne dowództwo alianckie nie chciało wierzyć, że siły niemieckie nie wykorzystają tak cennej pozycji w swojej obronie. W związku z tym zamówienia zostały należycie podane tak, że zabytek historyczny (pochodzący z roku 1500) nie został oszczędzony przez straszliwego bombardowania z Monte Cassino , złożony przez dwóch kolejnych fal latających fortec , pozostawiając tylko pole ruin. Po zbombardowaniu Fallschirmjäger wykorzystał ten błąd aliantów. Ustawili się między kamieniami, zabarykadowani za pozostałościami murów iw nienaruszonych jeszcze piwnicach , zapewniając doskonałą ochronę przed bombardowaniami. Oprócz ich determinacji w walce, to pozwoliło Fallschirmjäger wytrzymać przez miesiące powtarzające się ataki piechoty i intensywne bombardowania samolotów. Tam zasłużyli na przydomek „  Zielone Diabły  ”, nawiązując do ich wzorzystych kurtek maskujących 3/4 długości i zaciekłej obrony zrujnowanego miasta i klasztoru na wspomnianej górze od wspomnianych wyżej. Sojusznicy są jednak liczniejsi. Fallschirmjäger zadał duże straty siłom aliantów. Po kilku miesiącach blokowania natarcia aliantów we Włoszech, Fallschirmjäger ostatecznie wycofał się ze swoich pozycji, aby uniknąć okrążenia. Po ich wycofaniu najpierw Polacy, potem Gurkha , Senegalczycy, Marokańczycy i znowu siły brazylijskie w końcu udali się, by zająć ruiny klasztoru.

Również we Włoszech, podczas Bitwy Ortona, twardą danej walce zaciętej 3 th  batalion 3 e  Pułk 1 st  Parachute Division . 1 st  kanadyjska Dywizja Piechoty i 1 st  kanadyjski Brygada Pancerna spotka tam „  Zielone Diabły  ”. Od 20 do28 grudnia 1943, morderczy charakter bitwy podczas bliskiej walki z Fallschirmjäger wywarł tak duże wrażenie na aliantach, że nadali tej bitwie przydomek „mały Stalingrad”.

Na Gransasso , 382 Fallschirmjäger z 1 ul  Batalionu 7 TH  z Fallschirmjäger Pułku prowadzony przez głównych Harald Mors są zaangażowane w działanie Eiche . Ta specjalna operacja, za którą odpowiada i operacyjnie kontroluje General der Fallschirmtruppe Kurt Student , ma przede wszystkim na celu uwolnienie Benito Mussoliniego, ale także umożliwienie SS Haupsturmführerowi Otto Skorzenemu i jego komandosowi 26 SS na miejsce zdarzenia. dane dla nazistowskiej propagandy, która będzie go niesłusznie wychwalać. Mussolini był więziony przez kilku włoskich żołnierzy, którym nakazano rozstrzelanie go w przypadku próby ucieczki w hotelu Campo Imperatore , położonym na wysokości 2130 m n.p.m., do którego można dostać się jedynie kolejką linową, uznaną za niedostępną przez inne środki. W trakcie operacji Fallschirmjäger przybył szybowcem DFS 230 i bardzo szybko zajął hotel Campo Imperatore, w którym był więziony Mussolini, umożliwiając Skorzenemu spotkanie z Duce . Nie napotykając oporu ze strony żołnierzy włoskich, zdobywają stację kolejki linowej, z której mogą przybyć posiłki wroga i niszczą wszystkie blokady na ich drodze, a następnie budują lądowisko dla samolotu, który zabiera Mussoliniego przed lotem do Niemiec. Fallschirmjäger z Lehr-Bataillon Mors spełnił wszystkie cele tej operacji, zajmując wszystkie kluczowe pozycje.

Mundury i wyposażenie

Po ukończeniu szkolenia wojskowego Fallschirmjäger otrzymał Fallschirmschützenabzeichen , niemiecką odznakę spadochroniarza przedstawiającą nurkującego orła przedniego ze swastyką między szponami, otoczoną srebrną koroną z liści dębu i lauru.

Specjalny stalowy hełm, zwany Fallschirmhelm , był wyposażony w Fallschirmjäger. Nadawał się do spadochroniarstwa, był też zmodernizowaną wersją hełmu Wehrmachtu ( Stahlhelm ). Najpierw zaprojektowano model M1935 i przekazano go jednostkom Fallschirmjäger, a następnie jednostki Fallschirmjäger otrzymały ostateczny model znany jako model M1938. Fallschirmhelm wyróżnia się na pierwszy rzut oka się znacznym skróceniem projekcji i głębokości wizjerem, ale także zawiera nowe, mniej zauważalne ulepszenia. Modyfikacja kadłuba całkowicie różni się od klasycznego Stahlhelma ; wewnątrz, skórzana tapicerka jest bardziej widoczna, a bardziej dopracowany projekt paska podbródkowego zapewnia znacznie większe wsparcie niemieckim oddziałom powietrznodesantowym.

Wraz z Fallschirmhelm , suknia do skoków jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów munduru bojowego Fallschirmjäger. Pierwotnie zaprojektowany do skoków ze spadochronem, szybko przekształci się w bardzo praktyczną odzież bojową. Skacząca bluza miała ogólny wygląd kamuflażowej kurtki sięgającej do połowy uda z centralnym zapięciem, które można było zapiąć w szortach wokół ud za pomocą zatrzasków i miała kilka dużych kieszeni zapinanych na zamki błyskawiczne wszyte pod taśmami.

Fallschirmjäger były również wyposażone w sznurowane buty do skoków, które bardzo różniły się od tradycyjnych butów Wehrmachtu .

Jeśli chodzi o spadochron, typ uprzęży spadochronu RZ używanego przez Fallschirmjäger jest ogólnie uważany za gorszy od tych używanych przez spadochroniarzy alianckich. W przeciwieństwie do modeli brytyjskich i amerykańskich, które łączyły spadochroniarza na obu ramionach, niemiecki projekt łączył spadochron z korpusem spadochroniarza jednym paskiem umieszczonym pośrodku pleców za pomocą uprzęży typu „Irving”. Spadochroniarze musieli wykonać trudny skok zwany „skokiem anioła” polegający na rzuceniu się z samolotu z prawdziwym skoku głową w dół, z szeroko rozstawionymi rękami i wyciągniętymi nogami. Po otwarciu spadochronu uprząż łącząca spadochron pojedynczym paskiem praktycznie uniemożliwiała jakąkolwiek kontrolę. Ten spadochron, który opada bardzo szybko, wymaga lądowania „rękami i nogami”, aby uniknąć poważnych obrażeń podczas lądowania, co miało również tę wadę, że znacznie ograniczało możliwość przenoszenia sprzętu, z którym spadochroniarz mógłby skoczyć. Nawet przy użyciu nakolanników niemożliwe było znaczne obciążenie spadochroniarza bez uniknięcia znacznego ryzyka obrażeń podczas lądowania. Z powodu wad spadochronów Fallschirmjäger skakał jedynie uzbrojony w pistolet i specjalny nóż z ostrzem wychodzącym grawitacyjnie. Tak więc karabiny i inna broń były zrzucane w oddzielnych pojemnikach i dopóki nie zostały odzyskane w środku pola bitwy, z ryzykiem prawie rozbrojenia pod ostrzałem wroga. Fallschirmjäger pozbawiony był swojej podstawowej broni (dla porównania alianccy spadochroniarze amerykańscy i brytyjscy zostali zrzuceni bezpośrednio uzbrojeni w karabiny lub pistolety maszynowe). Japończycy skopiowali system swojego niemieckiego sojusznika.

Po inwazji na Kretę usterki tego spadochronu zostały naprawione, zwłaszcza w zakresie uprzęży. Od tego czasu Fallschirmjäger mogli skakać swoją główną bronią. To właśnie podczas inwazji na wyspę Leros po raz pierwszy użyto tego nowego typu spadochronu, co doprowadziło do bardzo udanego ataku powietrznego.

Jednostki Fallschirmjägera były wyjątkowo dobrze wyposażone, miały dostęp do najlepszych dział armii niemieckiej oprócz tych specjalnie dla nich zaprojektowanych, jak karabin automatyczny FG42 . Byli jednymi z pierwszych jednostek bojowych, które użyły w walce karabinu szturmowego Stg44 ( Sturmgewehr 44 ) i broni bezodrzutowej . Fallschirmjäger również łatwo miał dostęp do broni zagranicznego rachunku, w tym pistolet maszynowy włoskim Beretta 38 Modello 9 mm , a pistolet Browning FN P-35 o 9 mm .

Ambitna broń została zaprojektowana i wyprodukowana specjalnie dla Fallschirmjäger. Broń ta musiała być wielozadaniowa, to znaczy mogła zastąpić oba karabiny, pistolety maszynowe i lekkie karabiny maszynowe, ale także być na tyle lekka, aby można ją było przenosić podczas skoku ze spadochronem. Kulminacją tych wysiłków było stworzenie karabinu automatycznego FG42 ( Fallschirmgewehr 42 ), który łączy siłę ognia karabinu maszynowego z lekkim sterowaniem charakterystycznym dla standardowego karabinu piechoty. FG42 został zbudowany i wdrożony w małych ilościach od 1943 roku aż do końca wojny. Chociaż jest to szczególnie wyrafinowana broń, konstrukcja ma pewne wady, zbyt mała waga w stosunku do mocy amunicji nie pozwalała na ciągłe prowadzenie ognia z precyzją. Oznacza to, że FG42 nie był do końca przystosowany do wielofunkcyjnej funkcji, jaką miał pełnić, zarówno jako lekki karabin maszynowy, jak i karabin szturmowy. Złożona konstrukcja FG42 oznaczała również, że broni nie można było produkować masowo po rozsądnych kosztach, a użycie niektórych metali szlachetnych w konstrukcji broni stawiało ją w konkurencji z innymi projektami, zwłaszcza gdy zasoby były coraz bardziej ograniczone. Jeśli FG42 rozczarował ambitną funkcją broni wielozadaniowej, dla której został pierwotnie zaprojektowany, jest to jednak doskonały karabin automatyczny, którego ogromna precyzja pozwoliła mu często być wyposażonym w lunetę, co czyni go również bardzo dobrym karabinem snajperskim. .

„Dziesięć przykazań” z Fallschirmjäger

Dokument przechwycony przez niemieckiego spadochroniarza w Grecji ujawnia wiele elitarnego ducha Fallschirmjäger. Dziesięć przykazań spadochroniarza zawiera następujące instrukcje:

1. Jesteście elitarnymi żołnierzami niemieckiej armii. Będziesz szukał walki i trenował do najtrudniejszych prób. Bitwa będzie dla ciebie najwyższym celem;
2. Pielęgnujcie prawdziwe koleżeństwo, bo to z pomocą waszych towarzyszy pójdziecie do zwycięstwa lub śmierci;
3. Bądź skąpy w słowach. Nieprzekupny. Mężczyzna działa i pozwala rechotać kobietom. Ten ostatni może zaprowadzić cię do grobowca;
4. Bądź spokojny i ostrożny, silny i zdecydowany. Odwaga, entuzjazm, duch ofensywy zapewnią ci przewagę nad przeciwnikiem w ataku;
5. W obecności wroga nie ma nic cenniejszego niż amunicja. Kto strzela niepotrzebnie, tylko po to, by nabrać odwagi, jest tchórzem, który nie zasługuje na tytuł spadochroniarza;
6. Nigdy się nie poddawaj. Dla ciebie zwycięstwo lub śmierć. Nie ma innej alternatywy. To kwestia honoru;
7. Nie ma triumfu bez dobrej broni. Poddajcie się temu prawu: najpierw moja broń, potem ja;
8. Musisz w pełni zrozumieć zakres każdego ze swoich przedsięwzięć, aby w przypadku śmierci przywódcy móc je wykonać zamiast niego;
9. Z wrogiem, który walczy z odkrytą twarzą, walcz rycersko. Ale w partyzantach nie ćwierkajcie;
10. Miej oczy szeroko otwarte. Wznieś się na wysokość bohaterów. Bądź szybki jak chart, twardy jak skóra, twardy jak stal Kruppa, a będziesz idealnym ucieleśnieniem niemieckiego wojownika.

Jednostki spadochronowe Luftwaffe