Ładunek kumulacyjny , nazywany przez wojskowych HEAT (w języku angielskim : Wysoka Explosive Anti-Tank , czyli „Explosive brisant anti-tank”) jest rodzajem amunicji przeznaczony do przebijania pancerza .
Jednym z jego zastosowań w XX th i XXI th stulecia jest w przemyśle naftowym , aby wywiercić otwory w regularnych odstępach czasu w pancerzu dobrze wprowadzony do produkcji, czy w rozbiórce budynków przemysłowych.
Jego działanie opiera się na efekcie Munroe . Krótko mówiąc, kontrola dyspersji przepływu energii i deformacji cząstek powstałych w wyniku wybuchu , ten przepływ ma tendencję do podążania za falą wybuchu.
Zasada działania broni jest następująca:
Optymalne formowanie żądła uzyskuje się w pewnej odległości od pancerza, który ma zostać przebity. Gdyby uformował się on zbyt blisko jego powierzchni, uzyskana średnica generowałaby mniej efektywne ciśnienie właściwe. Wyjaśnia to kształt wydłużonej do przodu amunicji kumulacyjnej, w której zainstalowany jest spust.
Wyzwolenie ładunku kumulacyjnego powoduje duże uszkodzenia pancerza, który zwykle jest przebijany w przypadku uderzenia po trajektorii prostopadłej do jego płaszczyzny. Skoncentrowana siła eksplozji, jeśli uda jej się przebić pancerz, wyrzuca deszcz metalu i płonące gazy do wnętrza pojazdu, co w zależności od uderzenia skutkuje śmiercią w wyniku zabójstwa („zniszczenie załogi” ”) i dość często podpala amunicję przechowywaną na pokładzie pojazdu, co skutkuje jeszcze bardziej niszczącym skutkiem.
Thomson-Brandt dostrzegając wartość wynalazku opracował go w postaci modelu 1941 granatu karabinowego do MAS 36 , jednak zbyt późno na dystrybucję na froncie w 1940 roku. Wynalazek dotarł do Stanów Zjednoczonych przez torbę dyplomatyczną , Stany Zjednoczone płacąc firmie Brandt tantiemy od wszystkich pustych opłat przeprowadzonych podczas II wojny światowej .
Pierwsza bazooka była pierwotnie wyrzutnią harpunów przeznaczoną do wielorybnictwa, więc Amerykanie używali jej po prostu jako silnika do wysyłania ładunku kumulacyjnego. Płaskie ładunki magnetyczne były używane na początku II wojny światowej, kiedy zdobyto Fort Ében-Émael . W tym czasie tylko ten rodzaj amunicji był w stanie pokonać współczesny pancerz. Jednak duże gabaryty ładunków nie pozwalały jeszcze na ich zintegrowanie z pociskiem lub rakietą , były one przywożone na miejsce przez szybowce i ręcznie umieszczane na celach.
Ta przeszkoda została jednak szybko rozwiązana, a ładunek kumulacyjny został znaleziony w niemieckim Panzerfauście , amerykańskiej bazooki lub brytyjskim PIAT . Od tego czasu ładunki kumulacyjne znajdowano w wielu pociskach czołgowych lub w rakietach przeciwpancernych pod nazwą HEAT, w konkurencji z pociskami PP ( przeciwpancernymi ).
Do Niemców , że chwycił pierwszy amerykański bazookas, pośpiesznie je skopiować w postaci Panzerschreck , a następnie pod koniec wojny w postaci jednorazowych wyrzutnie z overcalibrated opłat, z rodziny Panzerfaust . Użyli również Mistels , zmodyfikowanych bombowców Ju 88, których kokpit zastąpiono ogromnym ładunkiem kumulacyjnym i pilotowany był przez myśliwiec ( Bf 109, a następnie Fw 190 ) umieszczony na bombowcu, który odczepił się na krótko przed uderzeniem. Ten zespół był używany z różnym powodzeniem przeciwko alianckim instalacjom morskim, takim jak Gibraltar , Leningrad (nazwa nadana Sankt Petersburgowi w latach 1924-1991) czy Scapa Flow i mosty przecinające Wisłę .
To właśnie podczas II wojny światowej Brytyjczycy wynaleźli ładunek kumulowany w postaci granatu . Gdyby jednak ta technika miała stać się obiecująca, użycie tych granatów szybko zostałoby porzucone.
Ładunki kumulowane we wczesnych latach 60-tych potrafiły przebić w stalowym pancerzu czołgów 4-krotnie ich kaliber, w latach 70-tych 8-krotnie, a w latach 80-tych 10-krotnie przy pomocy najpotężniejszego materiału wybuchowego, oktolitu . Stracili swój urok w tym samym okresie wraz z paradą rozwoju zbroi reaktywnej . Są to płytki wybuchowe przymocowane do pancerza czołgu, które pojedynczo eksplodują w wyniku uderzenia ładunku wybuchowego, skutecznie rozpraszając przebijający strumień ładunków kumulacyjnych. W przeciwieństwie do pocisków przeciwpancernych ładunek kumulacyjny czerpie swoją skuteczność z siły materiału wybuchowego. Ma niezależną sprawność prędkością pocisku, który prowadzi go, co sprawia, że jest zawsze bardzo przydatny na pocisków , rakiet lub anty - zbiorników powietrznych pocisków .
Aby przeciwdziałać opancerzeniu reaktywnemu , niektóre pociski są teraz wyposażone w ładunki kumulacyjne w tandemie , tak jak w pocisku HOT . Mały ładunek kumulacyjny jest umieszczony z przodu, powodując eksplozję płytki, dzięki czemu drugi ładunek pełnowymiarowy może działać na bardziej konwencjonalny pancerz.