Karabin szturmowy jest długi pistolet zaprojektowany tak, że żołnierz jest w stanie skutecznie strzelać do około 300 metrów w półautomatycznym trybie (odległość przekroczeniu którego cele są trudne do odróżnienia bez zakresu ), a około 30 metrów automatycznego ognia .
Assault rifle oferuje dużą wszechstronność:
Pierwszym karabinem piechoty, który można uznać za karabin szturmowy, był Avtomat Fedorova model 1916, wprowadzony w niewielkich ilościach przez armię rosyjską , później używany podczas rewolucji październikowej . Projektantem tego pistoletu, który wystrzelił japońską amunicję 6,5 mm Arisaka M38, był Władimir Grigoriewicz Fiodorow . Broń działała odrzutem lufy, który obracał blokadę, aby zwolnić zamek . Magazyn zawierał 25 strzałów.
Karabin szturmowy to broń specyficznie militarna, która pojawiła się w czasie II wojny światowej w armii niemieckiej w postaci FG-42 , który jednak pozostał bliżej pistoletu maszynowego niż karabinu szturmowego, a następnie Sturmgewehr 44 , uważanego za pierwszy prawdziwy szturm. karabin. Ten ostatni miał amunicję komorową o mocy niższej niż amunicja karabinowa, ale potężniejszą niż w przypadku pistoletów maszynowych . Siła amunicji zawsze była decydującym czynnikiem w rozwoju tego typu broni.
Zatem pierwsze zachodnie karabiny szturmowe, opracowanych w 1950 roku , były ciężkie i nieporęczne, ponieważ komorowy do potężnej amunicji z 7,62 NATO , podczas gdy ich ładowarka ogólnie zrozumiałe, że 20 nabojów. FN FAL , od dawna używany przez armię brytyjską , jest dobrym przykładem broni tamtych czasów. Zapewniają doskonałe wydłużenie w strzelaniu półautomatycznym (do 600 metrów), ale amunicja ta jest jednocześnie za ciężka, zbyt obszerna i zbyt potężna ( energia przy ustach E 0 około 3500 J ) jak na karabin automatyczny. Aby zmniejszyć szkodliwym skutkom dużej odrzutu wygenerowanego ramię Zdjęcie umieszcza się w linii z osią lufy w celu ograniczenia podnoszenia beczki.
Mimo to automatyczny ogień był trudny do kontrolowania i nadal był bardzo drogi. NATO 7,62 wydawało się tym bardziej wielkoformatową amunicją do broni osobistej, ponieważ zgodnie z doktryną wojskową odległości starcia z karabinem rzadko przekraczają 300 metrów, a akcja ma na celu przede wszystkim usunięcie wszystkich zasobów z rąk wroga działań bojowych. dlatego raczej poważnie zranić niż zabić.
Ze swojej strony ZSRR poszedł za przykładem StG 44 , opracowując w 1947 roku AK-47 znany pod nazwą Kałasznikow i który był szeroko rozpowszechniany. Broń jest komorowym do 7,62 x 39 mm , co stanowi amunicji o kalibrze równoważne 7,62 NATO lub 7,62 karabin mosin następnie stosowane w armii Red ale mniejszej mocy ( e 0 D „około 2000 dżuli) umożliwienie bardziej kontrolowany automatycznie wypalania i mniej ciężkie i nieporęczne magazynki na 30 nabojów, ponieważ nabój jest lżejszy i 25% krótszy. Jego prostota i solidność zostały natychmiast docenione. Niektóre modele AK-47 były produkowane z wysuwaną metalową kolbą. Ten model oferuje zatem broń mniej masywną do transportu i bardziej kompatybilną z ograniczonymi przestrzeniami (pojazdy lub budynki). Jest jednak trudniejszy w obsłudze, ponieważ prezentując mniejszą bezwładność, szarpie bardziej podczas strzelania w trybie automatycznym.
Doktryna radziecka pod koniec II wojny światowej postulowała, że jej żołnierze byli kiepskimi strzelcami ; były więc wyposażone w broń przeznaczoną do ognia automatycznego w celu zwiększenia zdolności nasycenia . NATO , postanowił zrekompensować jej przewagę liczebną dzięki lepszemu szkoleniu, został zaprojektowany karabiny zdolnych do strzelania dokładność.
W trakcie 1960 roku The United States rozwiązał problem potencji amunicji poprzez rozwój małego kalibru , którego lekki, szybki pocisk został specjalnie zaprojektowany do zasilania karabin zdolny dostarczając przydatnych automatyczny ogień . Karabin, nazwany po raz pierwszy AR-15 , przezwyciężył słabości karabinów szturmowych pierwszej generacji, strzelając .223 Remington, z którego miał pochodzić 5,56 NATO . Ta broń stanie się M16 , której amunicja ma moc ( E 0 około 1810 dżuli) podobną do radzieckiej 7,62 × 39 mm , ale jest lżejsza. Zaletą lekkości jest mniejszy rozwój odrzutu i przenoszenie większej ilości amunicji w operacjach.
W latach siedemdziesiątych ZSRR poszedł w jego ślady, opracowując AK-74 z komorą na specjalną amunicję, 5,45 × 39 mm . Ta radziecka amunicja ma moc ( E 0 około 1400 dżuli) mniejszą niż jej odpowiednik z NATO.
Kraje NATO będą stopniowo wyposażać broń komorową na tę amunicję . Broń umieszczona pod komorą tego kalibru waży około 4 kg i jest zwykle wyposażona w 30-nabojowe magazynki.
Karabiny szturmowe będą wtedy dostępne w różnych formach, w tym, na przykład, krótka lufa i chowany akcji, ciężka lufa dla lepszej precyzji, tłumik, o Bullpup- typ architektury , o stałej niskiej powiększenie zakres , który pozwala strzelcowi do jednoczesnego ogniskowania celu i siatki celowniczej, standardowe szyny umożliwiające montaż dowolnego sprzętu, w szczególności systemów celowniczych ( desygnator laserowy , luneta o małym lub dużym powiększeniu, noktowizor ) itp.
Kilka armii rozważa zwiększenie siły ognia i praktycznego zasięgu poszczególnych rodzajów broni, które są niezbędne w dzisiejszej mniej zorganizowanej walce. Pierwszym krokiem, który jest już zaawansowany, jest dodanie do karabinu bardzo solidnego systemu celowania. Badana jest duża liczba systemów: celowanie z odległości od broni do oka strzelca (takie jak FA-MAS Felin, umożliwiające regulację strzelania podczas pozostawania w ukryciu i zapewniające widzenie w nocy) lub strzelanie do komputerów, takich jak FN F2000 .
Opracowywane są również zintegrowane systemy uzbrojenia składające się z trzech modułów, karabinu szturmowego, systemu celowniczego integrującego komputer strzelający oraz półautomatycznego granatnika . Te projekty XM29 OICW (wcześniej SABR) w Stanach Zjednoczonych , PAPOP (akronim od PolyArme POlyProjectile) z GIAT we Francji pozostają jednak dość kontrowersyjne, ponieważ broń staje się szczególnie ciężka i nieporęczna. Co więcej, wydaje się, że te projekty są dziś w martwym punkcie: amerykański projekt został oficjalnie zawieszony, a z francuskiego projektu nie pojawiają się żadne wiadomości. Z drugiej strony Korea Południowa będzie sukcesywnie wyposażać swoją armię w 2010 roku w Daewoo K11 wyposażony w oryginalny granatnik 20 mm zintegrowany z masą broni, czyli bez żadnego dodatkowego elementu.
Testowano inne innowacje, takie jak HK G11 niemieckiej firmy Heckler und Koch (H&K), amunicja strzelająca z karabinu bez kabur, która jednak nie wyszła poza etap prototypu. Wciąż istnieją prototypy, takie jak Steyr ACR , wystrzeliwujące strzałki z bardzo dużą prędkością w celu poprawy zasięgu, które również nie wydają się opuszczać etapu eksperymentów.