Edme Joachim Bourdois de La Motte

Edme Joachim
Bourdois de La Motte Obraz w Infobox. Tytuł szlachecki
Baron
Biografia
Narodziny 14 września 1754
Joigny
Śmierć 7 grudnia 1835
Paryż
Narodowość Francuski
Trening Doktorat medyczny
Czynność Lekarz
Inne informacje
Różnica Kawaler Legii Honorowej

Edme Joachim Bourdois de La Motte (14 września 1754- Joigny ✝7 grudnia 1835- Paryż ), był lekarz francuski z XVIII TH i XIX th  stulecia.

Biografia

Urodził się Edme-Joachim Bourdois de Lamotte 14 września 1754w Joigny , małym miasteczku w dawnej prowincji Szampania , obecnie należącym do departamentu Yonne . W jego rodzinie od dawna kultywowano literaturę i nauki ścisłe . Jeden z jego przodków napisał historię Joigny'ego.

Jego ojciec był bardzo światłym lekarzem, a ponadto bardzo uczciwym człowiekiem. Ten ostatni poinformował Akademię Nauk o ciekawej, choć niezbyt rzadkiej obserwacji, dotyczącej stwardniałego i spieczonego ludzkiego płodu, którą kobieta nosiła przez dwadzieścia dwa lata. Przeanalizował wody Écharlis i Neuilly  ; pierwsza analogiczna do wód Spa , druga do wód Kuźni . Towarzystwo Królewskie umieściło go wśród swoich korespondentów; i Vicq-d'Azyr uhonorowało go pochwałami publicznego.

Bourdois de Lamotte wybrał bycie lekarzem jak jego ojciec. Po studiach w college'u w Auxerre (wtedy zobaczył Jean-Jacquesa Rousseau modlącego się w katedrze i zakochał się w ideach Oświecenia ) Edme Joachim wyjechał do Paryża z tytułem magistra sztuki. Podczas leczenia nawiązał intymną relację z Corvisartem  : dwaj biedni studenci mieszkali na wąskim strychu.

Miał uzyskać licencję lekarską w siedem lat po serii egzaminów uznanych za ciężkie w 1778 roku . Bourdois obronił swoją pierwszą tezę 11 lutego 1777 roku . Po 6 marca , Bourdois wspierała drugie, „kardynał” , w kwestii higieny. Zbadał, czy długie przebywanie w ogniu paleniska zimą jest niebezpieczne; i ze względów wywodzących się albo z zalet ruchu i ćwiczeń na świeżym powietrzu, nawet w bardzo niskiej temperaturze, albo z rozszerzania się krwi, jakie suche i gorące powietrze daje, oraz z irytującego wrażenia, że ​​takie powietrze wydobywa się na płuca, pozbawiając je wilgoci, która jest im niezbędna, Bourdois deklaruje to twierdząco. Po tych dwóch pierwszych tezach, fizjologii i higienie , Bourdois poparł dwie ostatnie tezami praktycznymi. Jeden z nich był związany z ospą prawdziwą . W swojej tezie Bourdois postawił pytanie: "  Czy letnie kąpiele nadają się na ospę  ?" „ Opierał się twierdząco na używaniu niektórych krajów, Niemiec , Węgier , Jawy , na przykładzie najwybitniejszych praktyków, na autorytecie wyuczonych szkół. Ta metoda nie może być jednak absolutna. Bourdois wyznacza tam sprawiedliwe granice. Autor pierwszych trzech tez Bourdois nie był autorem czwartej. Skomponowany w 1742 roku przez Louisa-René Dubois , został wsparty w 1774 przez Sabatiera  ; było to w 1778 roku przez Bourdois. Tezy starego Wydziału są pełne tego rodzaju plagiatów czy rykoszetów. Tak czy inaczej, ta teza Bourdois miała w tekście temat mieszany, medyczno-chirurgiczny problem guzów .

Promowany do doktoratu w wieku dwudziestu czterech lat, Bourdois został mianowany lekarzem o Miłości i lekarza ubogich w parafii Saint-Sulpice i Gros Caillou . Poważna choroba klatki piersiowej, gwałtowne i powtarzające się krwioplucie zagroziły jego życiu i zmusiły go do przejścia na emeryturę. On sam kierował troską, jakiej wymagała jego pozycja, i był jego własnym wybawcą.

Został powołany do grona regentów Wydziału Lekarskiego .

Doktor hrabiego Prowansji

Jednak jego inteligencja, jego dowcip, jego uprzejmość sprawiły, że był znany księciu z rodziny królewskiej; Monsieur , brat króla, a od Ludwika XVIII , przywiązując go do swojej osoby, w 1779 r. Po raz pierwszy mianował go doktorem pałacu luksemburskiego i zamku Brunoy oraz utworzył dla niego stanowisko intendenta gabinetu fizyki i historii naturalnej . Monsieur robił dla Bourdois to samo, co książę Orleanu dla Bertholleta .

W wieku trzydziestu lat zyskał reputację: miał swoje apartamenty w Pałacu Luksemburskim, gdzie był lekarzem hrabiego Prowansji .

Kiedy jego ojciec zmarł w 1785 roku , Bourdois odziedziczył dom położony przy rue Saint-Jacques 20 w Joigny . Był także masonem , członkiem loży masońskiej „  L'Aigle de Saint-Jean à l'Orient  ” w Joigny  ; czcigodny w 1790 roku .

W 1788 roku ciotka króla Ludwika XVI , Madame Victoire , mianowała Bourdois swoim pierwszym lekarzem, który przeżył Malouet. W 1791 roku księżniczka została zmuszona do ucieczki do Włoch; Bourdois chciał podzielić się swoim wygnaniem, ale stary doktor Malouet był od niego preferowany na rzecz jego starości.

Podczas rewolucyjnej burzy Terroru , pomimo tytułów oficera zdrowia dla ubogich z sekcji Tuileries i komisarza saletry , Bourdois, człowiek starego dworu, został uznany za podejrzanego w 1793 roku i wrzucony do lochów Mocy . Emigracja swoich emigracyjnych braci, z których jeden był aide-de-camp na Walnym Dumouriez, był także jedną z przyczyn jego uwięzienia . Dzięki nieustraszonemu poświęceniu i staraniom jego żony, Marie d'Hermaud, oraz dzięki wsparciu Dubois , chirurga członka rady zdrowia armii, Bourdois uzyskał za swobodę dyplomu naczelnego lekarza armii. Des Alpes , 21 Fructidor Year II ( 7 września 1794 ). Został zaproponowany jako główny lekarz prawego skrzydła (od Menton (Alpes-Maritimes) do Savony ), zastępując Desgenettes wyznaczonych do wyprawy morskiej mającej na celu odzyskanie Korsyki, która przeszła pod władzę Anglików.

Naczelny lekarz Armii Alp

Bourdois de Lamotte objął to stanowisko; a oto pokojowy praktykujący Faubourg Saint-Germain zmagający się z zupełnie nowym zadaniem: tutaj zostaje przetransportowany pośrodku niedostępnych lodowców, zmuszony do walki zarówno z żywiołami, jak i ze straszliwą epidemią, która dziesiątkuje wojska

Kiedy przybył, zobaczył całą armię w uścisku tyfusu, który nikogo nie oszczędził. Żołnierze, lekarze, chirurdzy, pielęgniarki, wszystko zginęło. Zmarli bez pogrzebu gniją w korytarzach. W obliczu tak katastrofalnej sytuacji, Bourdois wraz z Turreau de Linières , przedstawicielem ludu, który mimo to potępił go jako podejrzanego, donosząc o emigracji jego dwóch braci, głęboko pochowali zwłoki; kazał wcześniej przewieźć chorych do namiotów zewnętrznych; czyści, oczyszcza, czyści, wietrza szpitale, baraki, efekty, załogi; przewodniczył wszystkiemu i prowadził wszystko z niestrudzoną aktywnością. Doktorowi udało się podnieść morale zabitych żołnierzy i stworzył z trzech lig w trzech lig karetki pogotowia ratunkowego w celu ułatwienia transportu, ewakuował chorych poza Var i zapewnił wszystkim placówkom zdrowotnym niezbędne do regularnego zaopatrzenia. usługa medyczna. Klasztory, kościoły, zamki zostały zamienione na hospicja, gdzie opiekowały się umierającymi zżeranymi tyfusem i gangreną . Działania te, szybko przeprowadzone przez niezliczone przeszkody, przywróciły wojsku życie i zdrowie, a po upływie miesiąca zło ustało.

Z kolei chory wrócił do Paryża i dyrektor generalny ponownie zagroził mu aresztowaniem . Tym razem zostaje uratowany przez Talleyranda .

Bourdois lubił opowiadać swoje pierwsze kontakty z młodą generała, który wówczas dowodził artylerii z Armii Alp  : sennym i bladą twarz, to było ogólne Bonaparte .

Ci dwaj mężczyźni byli do siebie podobni; były przedmiotem wspólnych badań.

Bourdois, który w międzyczasie został mianowany głównym oficerem medycznym armii wybrzeża Cherbourga , złożył rezygnację z powodów zdrowotnych. Został zwolniony 13 października 1795 roku . Po złożeniu podania o pracę, którą otrzymał w Paryżu, Bourdois został wezwany przez Bonapartego, jako Naczelny Lekarz Armii Krajowej , do Paryża 26 października 1795 r. Z Vergerem, głównym chirurgiem armii Sambre-et-Meuse. oraz Flammand, główny farmaceuta armii Pyrénées-Orientales . Sprawozdania Bonaparte i Bourdois były doskonałe i ogólnie w naczelnym armii Włoch , mocno wspierany swojego lekarza pobliżu Aubert-Dubayet , ministra wojny .

W swojej znajomej rozmowie podczas wieczornych spacerów, podczas których jeden z nich rozpościerał swoją słodką melancholię na ruinach przełęczy, podczas gdy drugi z trudem tłumił swoje żarliwe aspiracje ku przyszłości, Bonaparte często prowadził przyjaciela w samotną dolinę, w pobliżu starej rozczłonkowanej wieży , u stóp którego płynął rwący potok; i ponieważ Bourdois wydawał się pewnego dnia zdziwiony preferencją generała dla tego dzikiego miejsca:

„  To tutaj ” - powiedział ten ostatni - „ że Cezar przekroczył Rubikon  !  "

Obaj byli w Paryżu, w burzach, które przygotowywały 13 Vendémiaire , kiedy Konwent Narodowy złożył w ręce Bonapartego broń, która sprawiła, że ​​triumfował. Bourdois mieszkał wtedy przy rue Saint-Honoré . Nazajutrz po smutnym zwycięstwie, w którym ta ulica była sceną, zwycięzca, zaniepokojony losem Bourdois, wysłał, aby poznać swoje wiadomości. To zainteresowanie sprawiło, że ich romans stał się jeszcze bardziej intymny. Generał Armii Wewnętrznej , a wkrótce potem Armia Włoch , Bonaparte proponuje Bourdoisowi, aby poszedł za nim, z tytułem naczelnego lekarza.

Następnie zjedliśmy lunch w Paryżu w domu przy rue Chantereine  ; Bonaparte właśnie otrzymał swoją komisję jako naczelny generał armii włoskiej  :

-  Mam nadzieję, że jesteś jednym z nas! - powiedział, zwracając się do Bourdois "

. Zaakceptować to znaczyło opuścić Paryż, porzucić swój interes, rozstać się z cierpiącą kobietą, której zawdzięczał wszystko; chodziło o zaangażowanie się w wojnę, którą geniusz mógłby uczynić chwalebną, w której młodość i odwaga mogą doprowadzić do śmierci: wymagało zbyt wiele od Bourdois. Ten ostatni odpowiada z zażenowaniem, jąka się kilka wymówek: jego żona cierpi; poświęciła się jemu w czasie Terroru, on z kolei musi się jej poświęcić ...

„  Nie rozmawiajmy już o tym! przerywa generałowi, w którego sercu gotują się już wszystkie dźwięki swojej chwały i który nie mógł zrozumieć obojętności ani oziębłości. "

Ani po powrocie z Włoch, ani po powrocie z Egiptu Bonaparte nie chciał znowu widzieć Bourdois. Od tego dnia ich pełen miłości związek ustał na ponad piętnaście lat.

Doktor króla Rzymu i księcia Benewentu

Podczas gdy generał rozbrzmiewał na polach bitew, skromny praktykujący odzyskał spokojne nawyki. Bourdois, pomimo swojego monarchicznego pochodzenia, wkrótce został poszukiwany przez to, co było najbardziej godne uwagi w paryskim Dyrektorium .

W 1805 roku prefekt Sekwany , Frochot , poprosił go o przyjęcie na wydział nad Sekwaną funkcji naczelnego lekarza epidemiologa, wzywanego do odpierania gwałtownych epidemii, które przez kilka lat z rzędu pustoszyły okolice stolica: miał wówczas pod swoim kierownictwem lekarzy Caillarda, Blancheton, Pariseta, Marca, Serresa, L'Herminiera , wszystkich praktykujących, którzy zasłynęli z różnych powodów.

W 1811 r. Został radnym Uniwersytetu .

W końcu w 1811 roku sam cesarz wyznaczył mu swoje najwspanialsze stanowisko; jest lekarzem króla Rzymu  ! Wszechmocny przywódca Imperium, za radą Corvisarta (starego przyjaciela ze szkoły i strychu), który został pierwszym lekarzem cesarza, był gotów zapomnieć o pretensjach generała armii włoskiej.

„ Panie ”,  powiedział Corvisart, „ poświęć swoją odrazę ze względu na syna  ; to Bourdois musimy powierzyć tak cenną głowę!  "

A kilka godzin później Bourdois usłyszał, jak mówi w Pałacu Tuileries  :

„  Jesteś lekarzem mojego syna! Nie mogę dać ci większego znaku zaufania; zapomnij o przeszłości, tak jak ja o niej zapominam  "

Rozumiemy, z jakim nowym blaskiem oświetliła i tak już znakomita reputacja Bourdois: widzieliśmy wielkie osobistości, które wykorzystywały wszystkie zasoby dyplomacji, aby stać się jego pacjentami. Bourdois był także doktorem kolegium książęcego założonego w Meudon  : tam na zamku uzyskał mieszkanie ) i samochód na jego polecenie. Konsultant cesarza, ten ostatni stworzył go rycerzem Imperium , a następnie baronem Imperium , tytuł, którego skromność lekarza zawsze odmawiała i na który nie chciał zarejestrować patentu.

Podczas gdy Bourdois okazywał najbardziej oświeconą i czułą opiekę królowi Rzymu , Corvisart pewnego dnia przybył do Pałacu Tuileries i wyraził swoje niezadowolenie ze sposobu, w jaki rządzono cesarskim dzieckiem. Zaprosił nagle M me de Montesquiou , Charlotte Louise Françoise Le Tellier, guwernantkę króla Rzymu, do odwinięcia dziecka, aby samemu upewnić się, czy jego lekarz właściwie wypełnia swój obowiązek. Ten niewytłumaczalnie brutalny proces, którego nie można było usprawiedliwić nawet fantastycznym i posępnym humorem cesarskiego lekarza, był bardzo bolesny dla serca Bourdois, który jednak umiał się powstrzymać i nie okazywał urazy.

Dziesięć lat później Corvisart na łożu śmierci zadzwonił do swojego starego przyjaciela:

„  Bardzo się myliłem” - powiedział - „ i nie chciałem umrzeć, nie okazując Ci całego mojego bólu i całego mojego żalu.  "

„  Nie rozmawiajmy o tym” - przerwał Bourdois - „ Już nie pamiętam; zadbamy o Ciebie sami!  "

I obdarzył ją tymi zachętami, tymi pociechami, których jej przeniknięta dusza tak dobrze znała sekret.

Prince of Benevento zrobiła mu lekarz i jego przyjaciela, aw tym ostatnim pojemności został zainicjowany w tajemnice tej szafce ciemnym w której wszystkie losy Europy zostały pobudzone. Talleyrand, który naśmiewał się ze wszystkich, nawet ze swoich przyjaciół, dał dobre wyobrażenie o poważnym i surowym spojrzeniu swojego lekarza, kiedy powiedział: „  Przychodzi do mnie dwóch mężczyzn, w których imieniu zawsze jest źle, Cobentzel, że„ jeden bierze za mój lekarz, a Bourdois za ambasadora!  "

Otoczył jednak cesarskie dziecko całą swoją czułością i całą swoją troską. Po upadku imperium po raz pierwszy poszedł do Empress Marie-Louise i jej syna do Blois .

Nigdy więcej się nie widzieli, a kiedy w 1832 r. Prześcieradła Vienne przyniosły historię długiej agonii młodego męczennika, Bourdois, mimo podeszłego wieku, chciał przyjść do niego, aby pomóc mu w imieniu Francja w szczytowych momentach. Potęga dnia odmówiła mu jego aprobaty.

Konsultant lekarza Ludwika XVIII i Karola X

Podczas restauracji francuskiej sytuacja Bourdois była mniej genialna, ale miała tę samą godność. Po upadku Cesarstwa Bourdois kontynuował praktykę lekarską; jego klientela, która przeszła pewne modyfikacje w wyniku wypierania dużej liczby ludzi, była nie mniej znacząca, ani mniej wyróżniająca się. Był lekarzem w Departamencie Spraw Zagranicznych, gdzie jego doświadczenie rzuciło światło na główne problemy zdrowotne marynarki wojennej i kolonii.

Był lekarzem konsultantem Ludwika XVIII , a następnie Karola X, który chciał go przyłączyć jako pierwszego lekarza, gdy wybuchła rewolucja lipcowa .

Podczas tworzenia Akademii Medycznej został przyjęty jako jeden z pierwszych i kilkakrotnie miał zaszczyt być jej prezesem. Zobowiązał się do regularnego uczęszczania na sesje, podczas których jego godne i szanowane słowo często rzucało światło.

Pod koniec Restauracji , prawie po osiemdziesiątce, poczuł potrzebę odpoczynku. Ostatnie lata spędził w intymnej znajomości kilku przyjaciół, takich jak MM. Collot , Isabey , Ciceri, Auvity , Chauveau-Lagarde . Część pięknego sezonu spędził w swoim zamku w Marnes . Księżna Angouleme , którego obiekt był przylegającą do niej, miał klucz do wejścia parku Marnes i często przyszedł zaskoczyć starego lekarza w środku jego najsłodszym wypoczynku. To tam rozmawiała z nim o jego wczesnych latach.

Poezja czasami oczarowywał jego starość: w swoich wiejskich domach pisał wiersze, które charakteryzowały się łatwą prostotą: miłą filozofią. Znaleźliśmy kilka jego piosenek dedykowanych jego dobrym przyjaciołom. Wśród jego klientów był Désaugiers, który kilkakrotnie zawdzięczał swoje życie troskliwej opiece i pozostawił w swoim zbiorze wiersze pełne radosnego entuzjazmu i głębokiej wdzięczności dla swojego znakomitego lekarza.

Marie d'Hermaud, jego żona, która podzielała swoje niebezpieczeństwa w czasach terroru, która kojarzyła się ze wszystkimi swoimi sukcesami dzięki swojej szlachetnej inteligencji i jej nienaruszalnemu przywiązaniu, została dotknięta chorobą mózgu i wpadła w stan w komplecie z demencją.

W 1835 roku Bourdois został poproszony przez Akademię Medyczną o poinformowanie go o tytułach Corvisarta na cześć umieszczenia jego popiersia w sali konferencyjnej. Przyjął tę misję, która wydawała mu się słodka jak wspomnienia przyjaźni, wielka jak głos sprawiedliwości. To był ostatni wysiłek, ostatnia troska starca po osiemdziesiątce. Jego praca, niezwykła delikatnością spostrzeżeń, szczytem rozważań, przyprawą anegdot, odniosła wielki sukces w świecie medycyny; sprawił, że poczuliśmy głębiej, co zostało utracone z powodu obojętności Bourdois na literacką chwałę.

Bourdois cieszył się dobrym zdrowiem. Pomimo swojego podeszłego wieku zachował całą prawość swojego imponującego wzrostu, całą swoją siłę moralną i wielką wigor cielesny. Ci przyjaciele schlebiali sobie, że zatrzymają go przez długi czas, gdy pojawiła się gangrenowa róża i zabrała ją za kilka dni.

Zmarł bezpotomnie 7 grudnia 1835 roku , w 82  roku jego istnienia . Na wieść o jego śmierci Akademia Medyczna zawiesiła swoją pracę i zauważamy, że ten zaszczyt nie został nawet zwrócony Dupuytrenowi, który zmarł kilka miesięcy wcześniej.

Pochwała od Bourdois został ogłoszony przez Pariset, wiecznego sekretarza Akademii Medycznej .

Życie rodzinne

Edme Joachim Bourdois de la Motte, syn prawowitego małżeństwa Edme Joachim Bourdois de Champfort ( 14 maja 1721 - Joigny ✝ 1785 - Joigny ), lekarz medycyny, i Edmée Moreau, córki Edme Moreau, notariusz w powiecie od Joigny . Żonaty w 1788 roku z Marie Geneviève d'Hermand de Cléry, Bourdois de la Motte nie miał męskich spadkobierców.

Publikacje

Funkcje

Papiery wartościowe

Nagrody

Wyróżnienia, wyróżnienia  itp.

Herb

Postać Ozdobić herbem
Biret chevalier.png
Herb rodzinny fr Edme Joachim Bourdois de La Motte (rycerz) .svg 		Broń Kawalera Bourdois de La Motte i Imperium

„  Party, pierwszy, Azure z portykiem otwartym na dwie kolumny ze złota, wezwany przez dźwig z czujnością tego samego; 2-gie, Argent 3 bary Azure; szampana jedna trzecia tarczy naładowana znakiem rycerzy legionistów.  "

Załączniki

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Teza, która miała wesprzeć przyszłego lekarza, „kardynała”, bierze swoją nazwę od kardynała d'Estouteville, który w 1452 r. Był przedstawicielem liczby legatów wysłanych z Rzymu w celu zreformowania uniwersytetów we Francji. Kardynał d'Estouteville ustanowił na przyszłość obowiązkową tezę na temat higieny.
  2. http://www.euraldic.com/txt_bs1869_medec.html Herb Cesarstwa Francuskiego autorstwa Alcide Georgela - 1869. Lekarze i chirurdzy. Tekst pobrany ze strony Biblioteki Narodowej Francji.
  3. Źródło: lesapn.forumactif.fr, Les Amis du Patrimoine Napoléonien

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne