Edgar Atheling

Edgar Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Portret Edgar królewskiego rodowodu w XIII -go  wieku (British Library MS Królewski 14 B V ). Biografia
Dynastia Dom Wessex
Narodziny przed 1057
Węgry
Śmierć po 1125
Anglia  ?
Tata Edward Wygnaniec
Matka Agathe
Rodzeństwo Małgorzata
Krystyna
Religia chrześcijaństwo

Edgar thetheling lub Atheling , urodzony przed 1057 na Węgrzech, a zmarł w 1125 lub po 1125, jest ostatnim męskim potomkiem rodu Wessexów . Jego epitet ætheling oznacza w staroangielskim członka rodziny królewskiej z uzasadnionym roszczeniem do tronu.

Podczas podboju Anglii przez Normanów w 1066 został ogłoszony królem Anglii po śmierci Harolda Godwinsona w bitwie pod Hastings , ale nigdy nie został koronowany. Próbuje walczyć z Normanami , ale ostatecznie akceptuje ich dominację.

Biografia

Dzieciństwo

Jest jedynym synem Edwarda Wygnańca (zm. 1057) i jego żony Agaty , którzy większość życia mieszkają na Węgrzech. Jego ojciec jest synem i spadkobiercą Edmonda II Côte de fer , króla Anglii w 1016, który zmarł w tym samym roku. Źródła różnią się co do jego daty urodzenia: ok. 1051, ok. 1052 lub 1053/1055.

Knut I st z Anglii , zwycięzca Edmond, chciał zapewnić sobie władzę, dokonując zamachu na małą wyspę, która miała kilka miesięcy, ale krewni umieścili go w Kijowie . Edward Wygnaniec poślubił Agathę i zmarł w 1057, wkrótce po powrocie do Anglii. Edgar, prawdopodobnie urodzony na Węgrzech , mógł wtedy z kolei ubiegać się o koronę, ale miał zaledwie sześć lat.

Istnieją pewne dowody na to, że Edward Wyznawca , jego stryjeczny dziadek, chciał, aby został jego następcą. Jednak według ówczesnych źródeł, po śmierci w 1066 r. król przekazał swoje królestwo Haroldowi Godwinsonowi . Ukoronowanie go i tak nie jest realistyczną opcją, ponieważ jest za młody i na pewno nie ma zaplecza politycznego i wsparcia potężnej rodziny, takiej jak Godwinsonowie. Po śmierci Harolda II w bitwie pod Hastings , kilka miesięcy później, jego kandydatura na tron ​​została potraktowana poważnie, a w Londynie obywatele i arcybiskup Yorku Ealdred pragnęli jego koronacji. Nie udaje mu się jednak zapewnić silnego poparcia dwóch najpotężniejszych żyjących hrabiów królestwa, Edwina z Mercji i Morcara z Northumbrii . W grudniu w Berkhamsted poddał się księciu Wilhelmowi Zdobywcy wraz z innymi biskupami i hrabiami.

Bunt przeciwko Normanom

Został wzięty jako zakładnik w Normandii przez Wilhelma Zdobywcę w 1067 wraz z m.in. hrabiami Edwinem, Morcarem i Waltheofem . Wrócił do Anglii pod koniec roku, wolny i przyjęty na dwór królewski. Uciekł z dworu wraz z rodziną w 1068 wraz z hrabiami Edwinem Mercia i Morcarem z Northumbrii i schronił się na dworze Szkocji . Przyłączył się do ich buntu w latach 1069-1070 i brał udział w ataku na York z armią duńską wylądowała nalato 1069. Po przybyciu Zdobywcy uciekł i znalazł schronienie w Szkocji . Jest zmuszony zaakceptować, że jego siostra Małgorzata poślubia króla Szkocji Malcolma III, prawdopodobnie w 1070 roku.

Po traktacie w Abernethy (1072) między królami angielskimi i szkockimi opuścił Szkocję iw 1074 przebywał we Flandrii . W tym samym roku wrócił do Szkocji, a następnie do Francji . Philippe I st, gospodarze mają nadzieję, że wykorzystają go do wywołania zamieszek w Normandii . Zaoferował mu zamek Montreuil, z którego mógł przeprowadzać najazdy. Nie przejmuje jednak w posiadanie zamku, który został zniszczony po drodze. Następnie wolał wrócić do Szkocji.

Akceptacja sytuacji

Godzi się z Wilhelmem Zdobywcą i jest ponownie mile widziany na dworze angielskim. Według Williama z Malmesbury, który krytykuje go w sposób nieprzyjazny, otrzymuje trochę ziemi i nieruchomości, a także dzienną dietę w wysokości jednego funta, którą wymienia na konia. Prawdopodobnie w tym okresie zaprzyjaźnił się z Robertem Courteheuse , najstarszym synem króla, ponieważ jak pisze Orderic Vital , oboje dogadują się jak bracia.

W 1086 otrzymał upoważnienie do zebrania sił 200 ludzi do walki w Apulii (południowe Włochy). Po powrocie do Normandii Robert Courteheuse, obecnie książę Normandii po śmierci ojca w 1087, pozwala mu się osiedlić i daje mu ziemię. W 1091 r. Guillaume le Roux , następca zdobywcy na tronie Anglii , i jego brat Robert Courteheuse rozstrzygnęli spory traktatem z Caen . Guillaume dowiaduje się od brata, że ​​Edgar zostaje pozbawiony ziem i wydalony, najwyraźniej nie doceniając jego niezależności. Edgar nie ma innego wyjścia, jak ponownie schronić się w Szkocji. Następnie zachęca swojego gospodarza do inwazji na północ Anglii. Guillaume le Roux, wspomagany przez brata Roberta, poprowadził następnie kampanię przeciwko Szkotom. Edgar i Robert negocjują porozumienie dla dwóch królów i razem wyjeżdżają do Normandii,23 grudnia 1091.

Jednak Wilhelm Roux pogodził się z Edgarem w 1093 roku. Po śmierci Malcolma III Szkockiego w tym samym roku Donald obejmuje szkocki tron ​​i jest szczególnie wrogo nastawiony do angielskiego króla. Guillaume le Roux uznaje Edgara , siostrzeńca Edgara Athelinga, za króla Szkocji. W 1095 Edgar towarzyszył angielskiemu królowi w jego kampanii podporządkowania Roberta de Montbray , hrabiego Northumbrii , który wszczął spisek przeciwko niemu. Pod koniec 1097 roku Edgar został postawiony na czele armii anglo-normańskiej, która najechała Szkocję, aby umieścić swojego siostrzeńca Edgara na szkockim tronie.

Krzyżowiec

Podczas pierwszej krucjaty , Orderic Vital opowiada, że prowadził dużą lądowania sił morskich podczas oblężenia Antiochii (Czerwiec 1098), aby wzmocnić oblężone siły krzyżowców. Ta historia jest najprawdopodobniej wymysłem, skoro nawet kronika anglosaska , choć najbardziej zdolna wychwalać wyczyny anglosaskiego, nie wspomina o tym. Co więcej, wPaździernik 1097, jest wymieniony jako przebywający w Szkocji. Z kolei Guillaume de Malmesbury relacjonuje podróż do Ziemi Świętej w 1102. Może wtedy odbyć dwie podróże lub zostać tam przez kilka lat. Nie ma źródła pozwalającego mieć pewność w tej kwestii.

Wrócił później do Ziemi Świętej, ale wyjechał, ponieważ tęsknił za swoim krajem. W 1100 roku, jego siostrzenica Matylda (lub Edith) następca żony William Rufus, jego brat Henryk I st Anglii . Pomimo powiązań rodzinnych z tronami obu królestw, pozostaje całkowicie wykluczony z władzy politycznej. W 1106 roku przekroczył Kanał wspierać Roberta Courteheuse przeciwko Henry I st Anglii . Został wzięty do niewoli w bitwie pod Tinchebray w tym samym czasie co Robert. Zostaje szybko uwolniony przez króla. Wycofał się definitywnie do swoich domen i nie pozostawił śladu w historii. Wilhelm z Malmesbury zaświadcza, że ​​nadal żyje w 1125 roku. Ma już ponad 70 lat i prawdopodobnie umiera w następnych latach.

Jest opisywany przez kronikarzy normańskich i anglo-normandzkich jako nie mający absolutnie żadnych cech niezbędnych dla przywódcy politycznego i wojskowego. Dla Orderic Vital był leniwy. Dla pana Chibnalla był bardziej szkodliwy dla własnego obozu niż dla swoich przeciwników. Jednak jego kampanie z 1086 i 1097 zdają się wskazywać, że mimo wszystko musiał mieć pewne cechy.

Małżeństwo i potomkowie

Nie jest mu znana kochanka, żona ani potomek.

Uwagi i referencje

  1. Nicholas Hooper, „Edgar Ætheling (ur. 1052 ?, d. w lub po 1125)”, Oxford Dictionary of National Biography , Oxford University Press, 2004.
  2. „  ENGLAND ANGLO-SAXON KINGS  ” , na fmg.ac (dostęp 30 marca 2017 )
  3. Christopher Tyerman "Edgar Atheling", w kto jest kim w wczesnośredniowiecznej Anglii, 1066-1272 , wyd. Shepheard-Walwyn, 1996, s.  11-12 .
  4. Frank Stenton, Anglo-Saxon England , Oxford University Press, 3 th  edition, 1971, s.  603 .
  5. David Crouch, The Normans: The History of a Dynasty , Continuum International Publishing Group, 2006, s.  113 . ( ISBN  1852855959 ) .
  6. Nicholas Hooper, "Edgar II Ætheling: anglosaski książę, buntownik i krzyżowiec" Anglo-Saxon England 14 , pod redakcją Petera Clemoes, Cambridge University Press, 2007, str.  197-215 . ( ISBN  0521038383 ) .
  7. M. Chibnall, Anglo-Norman Anglia, 1066-1166 , 1986.

Załączniki

Źródła

Bibliografia

Linki zewnętrzne