Decentralizacja towarów Zakonu Świątyni jest konsekwencją próby zawłaszczania nich przez króla Francji Philippe le Bel IV . Po aresztowaniu i skazaniu na templariuszy , papież Klemens V dekret o rozwiązaniu Zakonu Świątyni przez bullę Vox w Excelso grzmiał na22 marca 1312 ri upubliczniona podczas Soboru Wiedeńskiego (1311-1122). Po rozwiązaniu Zakonu opozycja między papiestwem a królestwem Francji trwa nadal w przypisywaniu dóbr templariuszy oddanych w sekwestrację kościoła przez bańkę Pastoralis preeminentie , ta opozycja obróci się na niekorzyść króla Francji i ogólnie na korzyść Papieża; providam Ad byka przeniesiony na zawsze cały majątek templariuszy do zakonu joannitów , z wyjątkiem posiadłości położonych na Półwyspie Iberyjskim, które są zarezerwowane oczekujących umów.
Dobra Zakonu Świątyni są przede wszystkim dobrami Kościoła, Zakon Świątyni, podobnie jak Zakon św. Jana z Jerozolimy, są zakonami religijnymi, a nie wojskowymi ; podlegają bezpośrednio władzy papieskiej a nie różnym władzom królewskim, ale jest to także władza militarna poświęcona papiestwu , jest to jedna z motywacji sprzeciwu wobec templariuszy wyszkolonych w prawie rzymskim jurystów królewskich, którzy dążył do wywyższenia władzy królewskiej suwerenności
Nie wolno nam zapominać, że akcja Filipa le Bel przeciwko templariuszom jest również częścią sprzeciwu francuskiej rodziny królewskiej przeciwko papiestwu, Bonifacy VIII ekskomunikuje króla i jego rodzinę (ekskomunika przekazana przez Benedykta XI i Klemensa V ) oraz atak na Anagni przez Guillaume de Nogaret
Z pewnością istniały zachęty finansowe; w przeciwieństwie do Szpitalników, którzy pozostali zmobilizowani przeciwko niewiernym, Templariusze, polegając na swojej własności, która służyła im jako swego rodzaju poręczenie, często działali jako pośrednicy finansowi, dom Świątyni stał się z czasem „twierdzą możnych” ; po usunięciu „Skarbu królewskiego” z Wieży Świątyni w 1295 roku, Philippe le Bel powierzył go ponownie templariuszom w 1303 roku. Jego potrzeby finansowe były ważne – pierwszy król Francji utrzymujący stałą armię – splądrował i wypędził ich Żydzi w 1306 r. zaatakował po templariuszach w 1307 r. majątek kupców i bankierów lombardzkich w 1309 r.
Kolejną motywacją jest chęć alienacji rozkazów wojskowych. Philippe le Bel rozważał, pod pretekstem zorganizowania nowej krucjaty , połączenie Zakonu Świątyni i Zakonu św. Jana Jerozolimskiego pod władzą królewską, projekt zrujnowany przez opozycję templariuszy. Kiedy papież wzywa wielkich mistrzów tych zakonów, aby nie zostali przytłoczeni przez władzę królewską, tylko Jacques de Molay otwarcie sprzeciwia się temu projektowi, Foulques de Villaret , który wiedział, że połączenie powinno nastąpić z korzyścią dla jego zakonu bez sprzeciwu, nawet jeśli nie był przychylny, zabija również projekt zdobycia suwerenności dla swojego zakonu, przejmując w posiadanie Rodos, co chroniłoby jego zakon przed chciwością.
Trudno dziś poznać dokładne motywacje, które popchnęły Philippe'a le Bela do ataku na templariuszy; wszystkie założenia zostały poczynione, ale trudno uwierzyć tylko w obronę wiary chrześcijańskiej, nawet jeśli rozkaz aresztowania mówi: „Bracia zakonu rycerstwa świątynnego, ukrywający wilka pod postacią baranka i w szacie porządku nędznie obrażają religię naszej wiary ”nie zapomina też sprecyzować:” postanowiliśmy, że wszyscy członkowie wspomnianego porządku naszego królestwa zostaną aresztowani [...] i zachowani o osąd Kościoła, aby cały ich majątek ruchomy i nieruchomy został zajęty, oddany pod naszą rękę i wiernie zachowany. "
Jeśli już trudno przyznać, że król Francji występuje w miejsce papieża bez jego upoważnienia, to równie trudno jest zrozumieć potrzebę, jaką Filip le Bel musiał przejąć i oddać pod jego władzę. Świątynia. To właśnie w celu przywrócenia sytuacji prawa kanonicznego Klemens V burzy te22 listopada 1307bańki Pastoralis preeminentie , templariusze spoza Francji zostali aresztowani na jego rozkaz, a ich dobra oddane pod opiekę papiestwa. Jeśli miałby się odbyć proces, to mógłby się on odbywać jedynie pod kontrolą Kościoła. Ale pomimo wszystkich swoich działań, Klemens V był zawsze przytłoczony działaniami Filipa Pięknego, aż do zamachu stanu na soborze wiedeńskim, gdzie król wspierany przez jego broń uzyskuje od papieża,22 marca 1312 r, bańka Vox in excelso, która zniosła porządek Świątyni.
Problem atrybucji dóbr templariuszy wciąż nie jest rozstrzygnięty na ten dzień. W rzeczywistości zderzają się dwie możliwości:
Jeśli Klemens V prawdopodobnie już dokonał wyboru, przekazując joannitom, napotkał podwójną opozycję:
Wszyscy ci przeciwnicy opowiadali się za utworzeniem nowego porządku, ale wszyscy byli przeciwni ostateczności, z pewnością nie ponadnarodowemu porządkowi, jak Świątynia czy Szpital, których mistrzem byłby „ rex bellator” , przywódca przyszłej krucjaty, jak przedstawił się król Francji.
Klemens V dochodzi do siebie i udaje mu się narzucić w negocjacjach poza soborem swój punkt widzenia, ponieważ 2 maja 1312 r. uderza w dwie inne bulle, Ad providam, który przypisuje wszystkie dobra templariuszy zakonowi św. Jerozolima (właściwości Półwyspu Iberyjskiego są zastrzeżone przez środek naprawczy)16 maja) i 6 maja 1312 rReasonantes dudum opowiadające o losach templariuszy. Wśród bezpośrednich konsekwencji tych dwóch bulli papieskich należy zwrócić uwagę na dwie rzeczy:
Gdyby Filip Piękny chciał posiąść w swoje ręce majątek templariuszy, szpitalnicy nie przestaną egzekwować papieskich decyzji, zajmie to trochę czasu, ale uzyskają prawie wszędzie, gdzie postanowiono, przekazanie majątku. templariuszy.
Foulques de Villaret wymienia17 października 1312 rkomitet ośmiu rycerzy pod przewodnictwem Alberta de Schwarburga z tytułem generalnego gościa na Zachodzie, w celu odzyskania majątku templariuszy. 3 listopada 1314 r, Leonardo de Tibertis przed Wenecji, który został już negocjacje z Filipem Pięknym, bierze szef tej komisji.
Philippe le Bel, gdy towary zostały już zajęte, wykorzystuje je dla swojego zysku za pośrednictwem wyznaczonych burżuazyjnych menedżerów. Wiosną 1309 r. porzucił bezpośrednie zarządzanie na rzecz ustroju rolnego. Wydzierżawiając majątek templariuszy rolnikowi, osiągnął nowy zysk, zaoszczędził koszty zarządzania i mógł sprzedawać meble (bydło, sprzęt itp.) zajętych komandorii.
To jest 28 marca 1313aby Filip Piękny nakazał przekazanie dóbr przez komorników i seneszalów koronnych przedstawicielom Szpitala po zaakceptowaniu jego warunków. Nie chcąc scedować własności bez odszkodowania, Philippe le Bel zażądał od Szpitalników sumę 200,000 liwrów Tournois do aresztu własności i prawa do amortyzacji z martwa ręka ale zmarł zanim widząc pierwszą książkę na jej temat.29 listopada 1314. Ludwik X , zmarł dnia5 czerwca 1316 r, odmówił również przywrócenia zamknięcia Świątyni i miał dodać w 1316 r. na prośbę ojca 50 000 funtów, ale nic w rachunkach Szpitalników (którzy byli już mocno zadłużeni) nie pozwala udowodnić, że sumy te rzeczywiście zostały wpłacone jeden z następców Philippe le Bel. Philippe le Long ponownie zajmie dawną posiadłość templariuszy pod pretekstem, że szpitalnicy nie dotrzymali swoich zobowiązań. Szpitalnicy zobowiązują się do zapłaty królowi zwrotu części należnych za zniesienie zajęcia, które uzyskują pismem patentowym na5 maja 1317 r. Ponownie w 1325 roku Charles le Bel , trzeci syn Philippe le Bel, zażąda od joannitów renty za głowę swoją i żony. To nie przekazanie pewnej własności Templariuszy przez Szpitalników pozwala na przedstawienie dowodu wpłaty, wiele z tych sprzedaży było uzasadnionych względami dobrego zarządzania.
Były pewne spory, jak w Auxerrois, gdzie towary nie zostały zwrócone do31 stycznia 1317 r. Leonardo de Tibertis uzyskuje przekazanie większej części tych dóbr templariuszy między 1313 i 1317 po groźbą sankcji Jana XXII w5 grudnia 1317. Ostatecznie szpital znacznie powiększy swoje posiadłości we Francji, ze 106 komandorii Langue de France , 68 pochodziło od templariuszy. Ale Papież czasami interweniuje, aby przenieść pewne dobra na inne zamówienia. Więc20 października 1320, Jean XXII odkupione od wielkiego mistrza z Szpitalników Helion de Villeneuve wszystkim, że należał do templariuszy w Cahors i dał go do kartuzów .
Na Półwyspie Iberyjskim sytuacja wyglądała zupełnie inaczej , katoliccy władcy w rekonkwiście walczą w imię chrześcijaństwa, a więc papieża, z muzułmańskim najeźdźcą. Królowie Kastylii , Aragonii i Portugalii nie byli obojętni ani na potęgę twierdz templariuszy, ani na lojalność zakonów wojskowych wobec papiestwa . Negocjacje między papieżem Klemensem V a królem Portugalii lub Aragonii pokażą gotowość królów katolickich do podporządkowania się rozkazom wojskowym ich władzom.
Królestwo AragoniiJakub II Sprawiedliwy początkowo odmawia podążania za Filipem Pięknym, ale…1 st grudzień 1307, w obliczu groźby oporu, ufortyfikowali swoje zamki, nakazał aresztowanie templariuszy. W królestwie Walencji templariusze jak mistrz prowincji Exemen de Lenda szybko się poddali, inni w Katalonii i Aragonii, wokół Raymonda Sa Guardia , dowódcy Mas Deu , stawiali opór wojskom królewskim do lipca 1309 roku.
Negocjacje z Papieżem rozpoczęły się między 14 lutego i 1 st kwiecień 1313. Emisariusze aragońscy przekonywali, że wiele twierdz podarował templariuszom król Aragonii, nie wydawało się rozsądne powierzanie ich innym ludziom bez woli i zgody króla. Również wielki opór templariuszy w Aragonii podczas ich aresztowania ilustrował siłę militarną, jaką można było wykorzystać z tych fortec. W związku z tym Jacques II Sprawiedliwy chciał pozostać panem fortec i aby walenckie dobra templariuszy przeszły na zakon Calatrava lub Santiago , w końcu wszyscy dawni templariusze powinni mu przysięgać wierność.
Ale Clément odmówił, twierdząc, że nie może rozwiązać konfliktu w ten sposób bez wywołania skandalu. Kardynał doradził emisariuszom, aby uciszyli ich żądania, zaakceptowali decyzję papieską i ustalili swoje warunki tylko w Aragonii, ale papież odrzucił to rozwiązanie jako sprzeczne ze sprawiedliwością i wszelkimi rozsądkami.
Kiedy ogłoszono chorobę papieża, Jacques II zawiesił negocjacje. Klemens V zmarł dnia20 kwietnia 1314 r, jego następca Jan XXII został wybrany dnia7 sierpnia 1316 i kompromis znajduje się na 10 czerwca 1317 rprzez bańkę Pia matris ecclesiae .
W królestwie Aragonii i hrabstwie barcelońskim dobra Świątyni trafią do Szpitala, ale w obliczu opóźniających się manewrów Zakon św. Jana Jerozolimskiego nie wróci w posiadanie dóbr templariuszy aż do22 lipca 1319. Templariusze bardzo często sprzedawali swoje dobra ludziom zaufanym, którzy mogli zapewnić im środki do zorganizowania ruchu oporu.
W Królestwie Walencji dobra templariuszy i joannitów zostały połączone w nowy zakon, zwany Zakonem Montesa , jego główną fortecą, ale pod kontrolą Zakonu Calatrava, aby uniknąć jakiegokolwiek związku ze starym zakonem świątyni. To nowe zamówienie zostało potwierdzone bańką Ad fructus uberes Jana XXII z dnia10 czerwca 1317 ri otrzymał 22 listopada 1317Podobnie jak inne zakony latynoskie, cystersi rządzili pod opieką opactwa katalońskiego Santa Creus . Pierwszym Wielkim Mistrzem Zakonu Montesa mianowanym przez Papieża będzie Guillem d'Erill , kataloński szpitalnik,22 lipca 1319 kto umiera? 4 listopadajego następcą jest także pracownik szpitala Arno de Soler . Wszystkie aktywa Świątyni i Szpitala są mu skutecznie powierzone22 lipca 1319, szpitalnicy zachowali tylko swój dom w Valence i jego budynki gospodarcze.
Królestwo KastyliiZamiast przystępować jak Aragończycy do negocjacji z papieżem, Ferdynand IV z Kastylii po prostu i po prostu przejął w posiadanie posiadłości i ziemie templariuszy w Kastylii, nie zawracając sobie głowy papieskimi reakcjami. Jeśli zatrzyma niektóre z nich, inne sprzedaje Zakonowi Alcántara, który również przejmuje siłą własność Templariuszy. Wiele rodzin szlacheckich, często darczyńców dóbr, odzyskuje je pod pretekstem, że do nich należały.
Nie wystosowując swoich żądań do rady, a Ferdynand IV umiera w tym czasie, Jan XXII odmawia utworzenia nowego „porządku narodowego” Alfonsowi XI w 1331 r., argumentując, że zakony Alcántara , de Calatrava i Santiago .
Szpitalnicy i Stolica Apostolska byli obrażeni tym grabieżą, ponieważ wydaje się, że żaden z 21 zamków i 32 komandorii nie został przydzielony szpitalnikom. Jednak Alfonso XI zapisał się do8 listopada 1319 dewolucji, ale zignorował przebudzenie ze strony papieża 1 st maja 1320.
Sprawa trwała tak długo, że w 1366 papież Urban V skarżył się, ponownie na próżno, że królestwo Kastylii nadal nie wypełniło swoich zobowiązań wobec zakonu Szpitala, który ostatecznie nigdy nie otrzymał zrabowanego majątku. Królestwo Kastylii osiągnęło to, czego Filip Piękny nie osiągnął we Francji.
Królestwo PortugaliiDenis I włączył dobra templariuszy bezpośrednio do domeny królewskiej, aby usunąć je z Kościoła.
Denis I odmawia Papieżowi ponownego połączenia dóbr Świątyni z dobrami Szpitalników. Po jeszcze dłuższych negocjacjach niż w innych królestwach iberyjskich, bez rekompensaty, ale nie bez nacisków, od 1318 dawni templariusze nie byli już przyjmowani do kongregacji portugalskich. Denis otrzymuje od Jana XXII bańkę14 marca 1319, pozwalając na utworzenie " Christi Militia " , Zakonu Chrystusa , umieszczonego pod patronatem św . Benedykta , pod kontrolą Zakonu Calatrava i pod kuratelą Opactwa Cystersów w Alcobaça .
To król wybiera pierwszego wielkiego mistrza Gila Martinsa, który był wówczas mistrzem zakonu Aviz . Król przekazuje majątek templariuszy Martinom dnia1 st maja 1320. Bulla nakazywała, że wielki mistrz nowego porządku musi, przed objęciem urzędu, złożyć hołd królowi i złożyć przysięgę, żaden wielki mistrz nie zapomni o tym obowiązku, czyniąc porządek Chrystusa najwierniejszym wsparciem władzy królewskiej Portugalczyków. Ponadto zakonnicy składali śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa bezpośrednio królowi. Zakon stał się stawką władzy, kontroli i nagrody dla rodziny królewskiej vis-à-vis jego szlachty. W ten sposób papiestwo porzuciło wiele swoich prerogatyw na rzecz rodziny królewskiej i otworzyło, piętnaście lat przed Zakonem Podwiązki , drogę do zakonów rycerskich, które będą podlegać tylko władzy królewskiej.
Klasztor został wówczas założony nie w Tomar , siedzibie byłych templariuszy, ale w Castro Marim w diecezji Faro . W 1357 roku Kolegium przeniesiony do Tomar, pod kontrolą 6 th Wielkiego Mistrza, DOM Nuno Rodrigues . Wielu byłych templariuszy znajduje swoje miejsce w Zakonie Chrystusa, takich jak Vasco Fernandes, ostatni mistrz świątyni w Portugalii, który został mianowany komandorem Montalvão (pt) .
Podczas całej afery „Templariuszy” na króla Nawarry , Ludwik X , realizowanego w królestwie polityka całkowicie wzorowany na tym z Philippe le Bel , jego ojciec. Templariusze w Nawarrze zostali aresztowani, przesłuchani, ich majątek skonfiskowany, a następnie przekazany, tak jak w Królestwie Francji na20 kwietnia 1313. Jako król Francji i Nawarry , Ludwik kontynuuje tę samą politykę co jego ojciec, starając się opodatkować szpitalników w zamian za przekazanie majątku Templariuszy we Francji i Nawarrze.
Królestwo MajorkiKról Majorki Sancho 1 st nie argumentować swoje roszczenia1 st lutego 1313, Jan XXII odmawia mu utworzenia nowego „porządku narodowego”, Sancho następnie próbuje zawłaszczyć dobra templariuszy, ale nie może sprzeciwić się papieżowi, a szpitalnicy uzyskać przekazanie dóbr Świątyni w Luty 1314.
Niewiele informacji o losie włoskich komandorii, które wydają się być bez problemu przekazywane joannitom .
Państwa KościelneW szpitalnicy znaleźli się w trudnej sytuacji vis-a-vis Papieża, który aspiruje, aby powiększyć swoją domenę i są zadłużone do Stolicy Apostolskiej. Ich majątek, jak również majątek templariuszy, który prawdopodobnie do nich powróci, stanowił prowizję, którą zapłacili z dobrą lub złą łaską papieżowi, któremu byli to winni.
Królestwo NeapoluKrólowie Neapolu nie poddawali się chętnie rozkazom papieża. Ten wystrzelił dwie bańki, pierwszą Nostri plene, carissime : the15 lipca 1313 rnakazał królowi Robertowi Andegaweńskiemu przekazanie komandorii Prowansji. Drugi Scimus, niezwykle dylektyczny fili : the21 września 1317, ponowił nakaz przekazania wszystkich komandorii królestwa Neapolu, Prowansji i hrabstwa Forcalquier. Papież nalegał, aby klasztor Torre Maggiore został Kapitanem. 7 grudnia 1319Robert postanawia przekazać dobra, które posiadał w Prowansji, hrabstwu Forcalquier. Nadal był w posiadaniu14 marca 1334 r, własność San Severo i Torre Maggiore oraz papieska bulla pro parte dilectorum nie przyniosły efektu.
Królestwo Sycylii republiki włoskieZa republikę wenecką doża rozpoznaje, wListopad 1312prawa Szpitalników do przejęcia władzy od templariuszy . Zobowiązuje się nawet do pomocy szpitalnikom w interweniowaniu u przeora Świątyni w Wenecji.
Początkowo Edward II bronił templariuszy,30 października i 10 grudnia 1307pisał nawet w tej sprawie do papieża, króla Portugalii, Kastylii, Aragonii i Neapolu. Ale8 stycznia 1308, w obliczu nalegań Papieża, przydziela templariuszom miejsce zamieszkania, osądzone w 1309, zostaną rozgrzeszeni w 1310.
Zaledwie cztery dni po bulli Ad providam wysłano listy od papieża do duchowieństwa w Anglii, Szkocji i Irlandii, ale król Edward II nakazał w sierpniu, aby nie przeprowadzać już przekazywania majątku przed obradami kolejnego parlamentu . W ten sposób proces został zablokowany aż do następnego roku, kiedy potomkowie ofiarodawców dóbr świątynnych nadal domagali się ich restytucji. Własność templariuszy jest eksploatowana na korzyść korony, która w ten sposób w latach 1308–1313 odbierze 9250 funtów esterlinu (4 % rocznych zasobów państwowych całego majątku korony).
Papież będzie interweniował w 1317 i 1322 roku, aby przypomnieć szacunek bulli Ad providam . Dopiero w 1324 r. majątek templariuszy w Anglii zaczął być skutecznie przekazywany szpitalnikom, którzy w tym roku objęli w posiadanie Kościół Świątyni w Londynie, siedzibę prowincjonalną, a zwłaszcza archiwa Świątyni, co pozwala im na pozew o odzyskanie własność, która została im nadana. Trzeba będzie kolejnej osobistej wizyty Leonarda de Tibertis w 1327 roku, aby odblokować pewne sytuacje. Inwentarz sporządzony przez przeora języka angielskiego pokazuje, że w 1338 r. 13 posiadłości nadal należało do potężnych rodów szlacheckich (takich jak Pembrokes i Arundelowie) i że niektóre spory nadal nie zostały rozstrzygnięte w 1379 r. W Szkocji nastąpiła decentralizacja skuteczne w 1354 roku, główna komturia szkocka została przekazana joannitom w 1351 roku.
Germańscy książęta, świeccy lub kościelni, na ogół stawali w obronie templariuszy. Ale ci książęta również wiedzieli, jak używać przypisując skonfiskowane dobra. Synody prowincji Trewir i Moguncja rozgrzeszą templariuszy. Joannici w różnym czasie uzyskają przekazy majątku templariuszy, niektóre komanderie powrócą do zakonu krzyżackiego .
Jeśli chodzi o bulle papieskie, dobra templariuszy są stopniowo przekazywane szpitalnikom, takim jak Dubica i Góra od 1314, Szentmarton w 1320, Vrana w 1328 - który stanie się wielkim węgierskim klasztorem szpitalnym po tym, jak był głównym domem templariuszy - ale także Glogonca dopiero w 1340 roku.
7 listopada 1313legat Pierre de Rodez , biskup Rodos, przekazał joannitom dobra, które Zakon Świątyni posiadał na wyspie