Kultura hip-hop jest ruch kulturowy , który pojawił się w 1960 roku wśród młodych African-American życia w South Bronx w Nowym Jorku . Charakteryzuje ją pięć odrębnych elementów, z których wywodzą się różne aspekty kultury: human beatbox , rap (oral), turntablism czy „DJing” (muzyczny), b-boying (fizyczny) i artystyczne graffiti (wizualne). Chociaż globalnie się rozwinęły, te pięć fundamentalnych elementów jest integralną częścią kultury hip-hopowej. Termin ten jest często używany wąsko i najczęściej określa ustną praktykę rapu.
Chociaż termin „hip-hop” jest często używany w odniesieniu wyłącznie do muzyki o tej samej nazwie , charakteryzuje się on dziewięcioma elementami, podczas gdy muzyka hip-hopowa ma tylko cztery elementy (rap, DJing, beatboxing i break). Afrika Bambaataa z hip-hopowego kolektywu Zulu Nation naszkicowała filary kultury hip-hopowej, tworząc terminy: „rapowanie” (zwane także MCing lub emceeing), wokalny styl rytmiczny zwany „rymowaniem” (oralność); „DJing” (i turntablism), który tworzy muzykę za pomocą gramofonów i mikserów DJ-skich (dźwięk, dźwięk i kreacja muzyczna); „B-boying” , „b-girling” i „breakdance” . Inne elementy hip-hopowej subkultury artystycznej i ruchów poza czterema głównymi to: kultura hip-hopowa i wiedza historyczna tego ruchu (zintegrowana/filozoficzna); maszyna rytm , perkusyjny styl wokalny; przedsiębiorczość uliczna; język hip-hopu; oraz m.in. modę i styl hip-hopowy.
Scena hip-hopowa South Bronx powstała w latach 60. i 70. z imprez blokowych organizowanych przez Ghetto Brothers, portorykańską grupę, którą określano jako gang, klub i grupę muzyczną. Członkowie sceny podłączyli wzmacniacze do swoich instrumentów i głośników na 163rd Street i Prospect Avenue i wykorzystali swoje muzyczne wydarzenia na żywo do przełamania barier rasowych między Afroamerykanami , Portorykańczykami, białymi i innymi grupami etnicznymi. Imigrant z Jamajki DJ Kool Herc również odegrał kluczową rolę w rozwoju muzyki hip-hopowej. Na 1520 Sedgwick Avenue, Herc miksuje fragmenty istniejących płyt i przerw perkusyjnych. Kool Herc jest uznawany za „ojca” hip-hopu za rozwinięcie głównych technik DJ-skich, które – wraz z rapem – dały początek gatunkowi muzycznemu poprzez tworzenie rytmów poprzez zapętlanie przerw (małe fragmenty utworów podkreślające perkusję) na dwóch talerzach. Towarzyszył temu rap (lub MCing) i beatboxing.
Krytyk muzyczny Robert Farris Thompson (w) uważa, że młodzi ludzie z południowego Bronksu na początku lat 70. – jak „czarny angielski na Barbadosie ” po Grandmaster Flash i „czarny jamajski” dla DJ Koola Herca – ustanowili rytmy salsy , afro conga i bongo bębny, i że kilka z nich naśladowało style muzyczne Tito Puente i Willie Colón . W tym czasie mieszali te wpływy z istniejącymi stylami muzycznymi związanymi z Afroamerykanami przed latami 70., od jazzu po funk . Muzyka hip-hopowa zyskała popularność poza społecznością afroamerykańską pod koniec lat 80., dzięki ogólnemu sukcesowi komercyjnemu Beastie Boys , The Sugarhill Gang , Grandmaster Flash i nowym ruchom hip-hopowym, takim jak Native Tongues , Daisy Age i później (początek lat 90.) gangsta rap . Krytyk Greg Tate opisuje ruch hip-hopowy jako „jedyną obecną awangardę, która wciąż szokuje” zamożną burżuazję . Ronald Savage (w) , znany pod pseudonimem Bee Stinger, który był byłym członkiem Zulu Nation, przypisuje się doktrynie „sześciu elementów hip-hopu” . Te sześć elementów ruchu to: sumienie sumienia, sumienie praw obywatelskich, sumienie aktywisty, sprawiedliwość, sumienie polityczne i sumienie wspólnoty w muzyce. Ronald Savage jest znany jako syn ruchu hip-hopowego. Biodro to kultura, a chmiel to ruch.
Kultura hip-hopowa rozprzestrzeniła się na społeczności miejskie i podmiejskie w Stanach Zjednoczonych, a następnie na całym świecie. Elementy te są znacznie adaptowane i rozwijane, zwłaszcza gdy formy sztuki rozprzestrzeniły się na nowe kontynenty i połączyły się z lokalnymi stylami w latach 90. i kolejnych dekadach. Mimo że ruch ten rozwija się na całym świecie i eksploruje niezliczone style i formy sztuki, w tym teatr hip-hopowy i kino hip-hopowe, cztery fundamentalne elementy zapewniają spójność i solidną podstawę kultury hip-hopowej. Hip-hop jest zarówno nowym, jak i starym zjawiskiem; znaczenie samplowania utworów, rytmów i linii basu ze starych płyt do formy sztuki oznacza, że znaczna część kultury obraca się wokół idei aktualizacji klasycznych nagrań, postaw i doświadczeń dla współczesnej publiczności. Próbkowanie starej kultury i ponowne wykorzystanie jej w nowym kontekście lub formacie nazywa się w kulturze hip-hopowej przerzucaniem . Muzyka hip-hopowa podąża śladami pierwszych afroamerykańskich gatunków muzycznych, takich jak blues , jazz , ragtime , funk i disco . To język środowisk miejskich i młodych ludzi na całym świecie, wielu ludzi, którzy nie wiedzą, czym jest hip-hop (świadomość, która stanowi zbiorową kulturę hip-hopu) lub co oznacza „ Bądź hip -hopem ” . , ” zaczął przypisywać będąc hip-hop do bycia czarnym, ale jest to rasa, a nie kultura, nie sumienie. Do KRS-One , „hip-hop jest jedynym miejscem widać Martin Luther King Jr .; Mam wymarzony pogadankę „w prawdziwym życiu” i „Aby być hip-hopem, musisz mieć odwagę być sobą i być hip-hopem przez cały czas, nie tylko wtedy, gdy jest to popularne lub ćwiczyć, i odzyskać to, gdy było a ty byłeś jedynym, który to zbierał.” Zauważa również, że hip-hop wykracza poza coś tak prostego jak rasa, płeć czy narodowość, należy do świata.
W latach 2000 , a następnie w 2010 , wraz z rozwojem nowych mediów i sieci 2.0 , słuchacze odkrywają i pobierają lub przesyłają strumieniowo muzykę hip-hopową za pośrednictwem sieci społecznościowych, takich jak Myspace , oraz witryn strumieniowych, takich jak YouTube , Worldstarhiphop, SoundCloud i Spotify .
Keith „Cowboy” Wiggins, członek Grandmaster Flash i Furious Five , przypisuje się ukuciu tego terminu w 1978 roku, kiedy dokuczał przyjacielowi, który właśnie wstąpił do armii Stanów Zjednoczonych , skandując wymyślone słowa „hip”. hip/hop/hop” w sposób naśladujący rytmiczną kadencję maszerujących żołnierzy. Cowboy następnie pracował nad rytmem „hip-hopu” w swoim występie na scenie. Grupa często występowała z artystami disco , którzy opowiadali o tym nowym typie muzyki, nazywając ich „ hiphopowcami ” . Ta nazwa początkowo była brakiem szacunku, ale szybko wydaje się identyfikować tę nową muzykę i kulturę.
Piosenka Rapper's Delight zespołu Sugarhill Gang , wydana w 1979 roku , zaczyna się od słów: „ Powiedziałem hip, hop hipis hippie do hip-hopu i nie przestawaj”. „ Lovebug Starski , DJ Bronx i autor singiel Pozytywny życia w 1981 roku , a DJ Hollywood, a następnie zacząć używać terminu dla tego nowego stylu muzycznego zwanego ” disco rap " . Bill Alder, niezależny konsultant, wyjaśnia, że „prawie nigdy nie było czasu, kiedy rap był undergroundowy , jedna z pierwszych rapowych płyt była wielkim hitem ( Rapper's Delight z Sugar Hill Gang w Sugarhill Records). „ Afrika Bambaataa , pionierka hip-hopu i guru społeczności South Bronx, również przypisuje Lovebugowi Starskiemu, że jako pierwszy użył terminu „hip hop” w odniesieniu do kultury. Bambaataa, były przywódca gangu Black Spades, również przyczynił się do spopularyzowania tego terminu. Słowa „hip hop” po raz pierwszy pojawiły się w artykule datowanym21 września 1981z The Village Voice , autorstwa Stevena Hagera, który również opublikował pierwszą obszerną historię kultury w wydawnictwie St. Martins' Press.
W latach 70. w południowej części Bronxu w Nowym Jorku zaczął rozwijać się podziemny ruch miejski zwany „hip-hopem” . Kładzie nacisk na wykonawców (lub MCing) zamiast breakbeatów , imprez domowych i imprez sąsiedzkich organizowanych na świeżym powietrzu. Muzyka hip-hopowa była potężnym środkiem protestu przeciwko wpływowi instytucji prawnych na mniejszości, zwłaszcza na policję i więzienia. Historycznie, hip-hop wyrósł z ruin postindustrialnego i zdewastowanego południowego Bronksu, jako forma ekspresji dla czarnej i łacińskiej młodzieży miejskiej, którą dyskurs publiczny i polityczny scharakteryzował jako społeczności marginalizowane. Urodzony na Jamajce DJ Clive „Kool Herc” Campbell był pionierem wykorzystania przerw na perkusję w muzyce hip-hopowej. Po wyjściu z budynku Herca przy 1520 Sedgwick Avenue, ruch rozprzestrzenił się po całej dzielnicy. Herc zajął się hip-hopowym kierunkiem muzycznym, opierając się na jamajskiej tradycji improwizowanego wznoszenia toastów , mówionej formy przechwalania się poezji i dyskursu muzycznego. 11 sierpnia 1973 Kool Herc został DJ-em na imprezie z okazji powrotu do szkoły swojej siostry. Rozszerza rytm płyty za pomocą dwóch gramofonów, izolując przerwy perkusyjne za pomocą gramofonu, aby przełączać się z jednej płyty na drugą. Te manipulacje eksperymentowane przez Herca z gramofonami staną się czymś, co później będzie nazywać łamaniem lub drapaniem .
Drugim ważnym elementem muzyki hip-hopowej jest rap (zwany także MCing lub emceeing). Rap zajmuje się rymami i kalamburami dostarczonymi najpierw bez akompaniamentu, a potem w rytmie. Ten styl mówiony jest inspirowany cappingiem afroamerykańskim, spektaklem, w którym jednostki prześcigają się w oryginalności swojego języka i starają się uzyskać przychylną opinię słuchaczy. Podstawowymi elementami hip-hopu - Raps, rywalizujące posiadać (zespoły), rzucać Downs w ekskluzywnych dzielnicach miasta, komentarz polityczny i społeczny - od dawna obecny w afro-amerykańskiej muzyki. Raperzy często mieszali przechwałki, „rozluźnienie” i seksualne insynuacje z tematami, które dotyczyły polityki i tego, co świadome społecznie. Oryginalna rola rapera (lub MC) była tylko dla konferansjera podczas imprez tanecznych. MC przedstawił DJ-a i próbował „rozgrzać” publiczność. MC rozmawiał między piosenkami DJ-a, zachęcając wszystkich do wstania i tańca. MC również opowiadali dowcipy i używali swojego pełnego siły języka i entuzjazmu, aby podekscytować tłum. W końcu ta rola będzie ćwiczona dłużej i stanie się tak zwanym rapem.
W 1979 roku popularność zyskała muzyka hip-hopowa. Rozprzestrzenił się na arenie międzynarodowej w latach 90. dzięki kontrowersyjnemu stylowi zwanemu gangsta rapem . Herc również opracowany „Przerwa-beat deejaying” , to praktyka, w których przerwy w funkowych piosenek - czyli część najbardziej nadaje się do tańca, zwykle oparte na perkusję - są odizolowane i powtórzone w celu rozszerzenia wieczory. Ta forma muzycznego czytania, łącząca mocny funk i rock , będzie podstawą muzyki hip-hopowej. Według Herca break to język ulicy, który oznacza „być podekscytowanym” lub „działać z rozmachem” .
DJ-e tacy jak Grand Wizzard Theodore, Grandmaster Flash i Jazzy Jay udoskonalają i rozszerzają wykorzystanie breakbeatu , w tym cięcia i skreczowania . Metoda zastosowana przez Herca została wkrótce szeroko skopiowana, a pod koniec lat 70. DJ-e wydali 12-calowe winylowe płyty rytmicznego rapu; Wśród najbardziej popularnych, The Breaks przez Kurtis Blow i rapera Delight przez Sugarhill Gang . Mniej więcej w tym czasie Herc i inni DJ-e podłączyli swój sprzęt do linii energetycznych i występowali na publicznych boiskach do koszykówki oraz na 1520 Sedgwick Avenue w Bronksie w stanie Nowy Jork , który obecnie jest oficjalnie zabytkowym budynkiem. W ich wyposażeniu znajduje się wiele głośników, gramofonów oraz jeden lub więcej mikrofonów. Wykorzystując tę technikę, DJ-e będą tworzyć różnorodne style muzyczne, ale według Rap Attack Davida Toopa „w najgorszym przypadku [technika] może zmienić długą noc w nieuchronnie nudną noc. " KC Prince of Soul, raper, autor tekstów Pete DJ Jones jest często uznawany jako pierwsza tego rodzaju self-tekściarza do głoszenia MC.
W robotniczych dzielnicach Bronxu szerzą się uliczne gangi, a duża część artystów graffiti, raperów i b-boyów na tych imprezach rywalizuje w surfingu i przebija stawki. Wyczuwając, że te często gwałtowne impulsy członków gangu mogą zostać przekształcone w impulsy twórcze, Afrika Bambaataa założyła Zulu Nation , konfederację poświęconą tancerzom ulicznym, artystom graffiti i raperom. Pod koniec lat 70. kultura przyciągnęła uwagę mediów, m.in. magazynu Billboard, który poświęcił artykuł B Beats Bombarding Bronx lokalnemu fenomenowi i ważnym osobistościom, takim jak Kool Herc. Awarii zasilania w Nowym Jorku w 1977 roku charakteryzował się dużą liczbą grabieży, podpaleń i innych zaburzeń publicznych, zwłaszcza w Bronksie, gdzie wielu DJ sprzęt został skradziony. W ten sposób gatunek hip-hopu, mało znany wówczas poza Bronxem, od 1977 roku przeżywał ogromny rozwój.
Imprezy domowe DJ Kool Herc zyskują na popularności, a następnie przenoszą się do miejsc na świeżym powietrzu, aby pomieścić więcej osób. Organizowane w parkach imprezy plenerowe stają się środkiem wyrazu i punktem wyjścia dla nastolatków, gdzie „zamiast wpadać w kłopoty na ulicy, oni [nastolatkowie] mają teraz miejsce, w którym mogą dać upust swojej stłumionej energii. „ Tony Tone, członek Cold Crush Brothers, mówi, że „hip-hop uratował wiele istnień ludzkich. " Dla młodzieży miasta, uczestnictwo w kulturze hip-hop staje się środkiem do radzenia sobie z trudnościami życia mniejszości w Ameryce i wylot w twarz ryzyko przemocy i powstawanie kultury gangów. MC Kid Lucky wspomina, że „ludzie zamiast walczyć, kłócili się ze sobą. " Zainspirowany, Kool Herc Afrika Bambaataa rozpoczyna organizację ulicy o nazwie Zulu Nation , koncentrując się na hip-hopie, aby wykorzenić nastolatków z gangów, narkotyków i przemocy.
Treść liryczna wielu wczesnych grup rapowych poświęcona jest tematom społecznym, w szczególności we flagowym tytule The Message from Grandmaster Flash and the Furious Five , który opowiada o życiu codziennym w dzielnicach czerwonych latarni. „Młodzi czarni Amerykanie z ruchu praw obywatelskich wykorzystali kulturę hip-hopową w latach 80. i 90., aby pokazać granice tego ruchu. » Dzięki hip-hopowi młodzi Afroamerykanie mogą wreszcie sprawić, że ich sprawa zostanie wysłuchana; „Podobnie jak rock and roll , hip-hopowi zdecydowanie sprzeciwiają się konserwatyści, ponieważ podsyca przemoc, bezprawie i gangi. "
Pod koniec 1979 roku Debbie Harry z Blondie zabiera Nile'a Rodgersa z Chic na hip-hopową imprezę, podczas której podczas przerwy w pasażach używany jest utwór Good Times by Chic . Nowy styl inspiruje Harry'ego, który skomponuje singiel Blondie Rapture ; singiel, który zawiera elementy hip-hopu, odniósł sukces w 1981 roku , stając się pierwszym tego rodzaju skomponowanym przez białego artystę, który znalazł się na liście Billboard Hot 100 - sama piosenka jest zwykle uważana za nowofalową i łączy w sobie elementy ciężkiej muzyki pop.
Kultura hip-hopowa powstała w 1982 roku wraz z wydaniem electro-funkowego utworu Planet Rock przez Afrika Bambaataa i Soulsonic Force . Zamiast po prostu rapować ponad beats disco , Bambaataa tworzone producent Arthur Baker elektroniczny dźwięk, wykorzystując technologię syntezatora Roland TR-808 i pobierania próbek z Kraftwerk . Planet Rock jest uważany za główny muzyczny punkt zwrotny; połączenie electro z hip-hopem było "jak prawdziwy błysk", który doprowadzi do nowego gatunku. Inne albumy przełomowe gatunku, wydany w 1982 roku, są Przesłanie przez Grandmaster Flash and the Furious Five , Nunk przez Warp 9, Hip Hop, Be Bop (not Stop) przez Man Parrish , Różdżka przez Whodini i Buffalo Gals przez Malcolma McLarena . W 1983 roku Hashim skomponował wpływowy electro-funkowy utwór Al-Naaafiysh (The Soul) , a Light Years Away (1983) Warp 9, „kamień węgielny afro-futurystycznego beatboxu wczesnych lat 80.” , wyprodukowany przez Lotti Golden i Richard Scher wprowadził społecznie świadome tematy z perspektywy science-fiction , oddając hołd pionierowi muzyki Sun Ra .
Hip-hop, który obejmuje graffiti , MCing/ rap , DJing i b-boying , w latach 80. stał się ruchem kulturalnym dominującym w miejskich społecznościach imigrantów. Lata 80. to także powrót do przekazów społecznych dzięki hip-hopowi. W 1982 roku Miss Mel i Duke Bootee nagrali The Message (oficjalnie przypisywane Grandmaster Flash i Furious Five ), utwór poprzedzający It's Like That przez Run-DMC i Black Steel in the Hour of Chaos przez Public Enemy . W latach 80. hip-hop był świadkiem tworzenia rytmów dzięki ludzkiemu ciału, za pomocą techniki wokalno-perkusyjnej beatboxu . Przecieracze szlaków, tacy jak Doug E. Fresh , Biz Markie i Buffy z Fat Boys, kiedyś tworzyli bity, rytm i dźwięki za pomocą ust, ust, języka, głosu i innych części ciała. Artyści human beatbox również śpiewają lub naśladują skrecze i dźwięki instrumentów.
Hartwig Vens twierdzi, że hip-hop może być również postrzegany jako holistyczne doświadczenie edukacyjne. Autor Jeff Chang twierdzi, że „esencją hip-hopu jest liczba , urodzona na Bronksie, gdzie konkurencja i społeczność żywią się nawzajem. „ Dodał również: ” Tysiące organizatorów Cape Town do Paryża wykorzystanie hip-hop do adresu sprawiedliwości środowiska , regulacji i więzieniach, sprawiedliwości mediów i edukacji. " Podczas gdy muzyka hip-hop jest krytykowany za stworzenie lukę pomiędzy zachodniej muzyki i innych gatunków międzynarodowych. Te przekłady kulturowe przekraczają granice. Nawet jeśli gatunek pochodzi z obcego kraju, przesłanie, które niesie, pozwala słuchaczowi zmierzyć się z tematem, który wcale nie jest dla niego „obcy” .
Nawet jeśli hip-hop zdobywa popularność w innych krajach, często zachowuje swój „żywotny, progresywny program, który podważa status quo ”. „ W Göteborgu , w Szwecji , organizacje pozarządowe (NGO) wykorzystują graffiti i taniec, aby zaangażować młodych imigrantów i młodych ludzi z odizolowanej klasy robotniczej. Hip-hop odgrywa niewielką, ale wyraźną rolę jako muzyczny symbol rewolucji podczas Arabskiej Wiosny ; na przykład antyrządowe piosenki anonimowego libijskiego muzyka Ibn Thabita podsyciły bunt.
Od początku do połowy lat 80. nie było prawdziwego przemysłu hip-hopowego , w przeciwieństwie do lat 2010, które miały znaczną liczbę firm fonograficznych, producentów, menedżerów i A&R. W tym okresie politycy i osobistości oczerniają i ignorują ruch hip-hopowy. Większość artystów hip-hopowych występuje w swoich lokalnych społecznościach i na scenach undergroundowych . Jednak pod koniec lat 80. dyrektorzy branży muzycznej zdali sobie sprawę, że mogą budować na sukcesie gangsta rapu . Sprawią, że będzie to „prawdziwy bufet hipermęskości i gloryfikowanej przemocy”. " Ten rodzaj rapu będą dotyczyć przede wszystkim młodych białych. Dla przemysłowców ten typ społeczeństwa na ogół ignoruje to, co reprezentuje surową rzeczywistość gett i woli postawić na seks i przemoc .
W artykule dla gazety The Village Voice Greg Tate twierdzi, że industrializacja hip-hopu jest powszechnym i nikczemnym zjawiskiem, wyjaśniając, że „to, co nazywamy hip-hopem, utknęło teraz w tym, co nazywamy przemysłem muzycznym. gdzie bogacą się nowobogaci i superbogaci pracodawcy. " Jak na ironię, zbiegający się uprzemysłowienie ze spadkiem sprzedaży i ciśnienia rap od krytyków gatunku. Nawet słynni muzycy, tacy jak Nas i KRS-One, twierdzą, że „hip-hop umarł” tak bardzo zmienił się na przestrzeni lat, by zadowolić konsumenta, że zatracił samą esencję, dla której został stworzony.
Jednak w swojej książce W poszukiwaniu Afryki , Manthia Diawara twierdzi, że hip-hop pozostaje punktem orientacyjnym dla zmarginalizowanych w nowoczesnym społeczeństwie. Twierdzi, że „globalna ekspansja hip-hopu jako rewolucja przemysłowa” jest w rzeczywistości globalnym wyrazem „pragnienia lepszego życia dla biednych” i że walka ta jest zbieżna z „nacjonalistyczną walką o obywatelstwo i przynależność, ale także o potrzebie wyjścia poza te walki i świętowania odkupienia czarnej jednostki poprzez tradycję. " Problemem może być tylko brak kobiecej raperów ujęcia w porównaniu do ich odpowiedników męskich; może pochodzi z przemysłu muzycznego, który jest tak przywiązany do uprzedzeń związanych z płcią. W tym czasie liderzy przemysłu muzycznego nie wpadli na pomysł, że mężczyźni mogą słuchać raperek, nie musząc tym samym dawać im okazji.
Wraz ze zmianą gatunku muzycznego w latach 80. afroamerykańska „tradycja” kulturowa opisana przez Diawarę prawie nie miała miejsca wśród jej przedstawicieli hip-hopu. Impuls konsumencki i komercyjny sukces współczesnych raperów, takich jak Rick Ross , Lil Wayne i Jay Z, zniechęciły fanów i absolwentów. Dla nich gatunek stracił swoją wspólnotową duszę i stał się bardziej skoncentrowany na niezależności czarnych niż na bogactwie kulturowym. Industrializacja gatunku pozbawiła go politycznego charakteru, a duże wytwórnie zmusiły raperów do kształtowania swojego stylu i wizerunku tak, aby przemawiał do białej, zamożnej, podmiejskiej publiczności.
Po uświadomieniu sobie, że jej przyjaciele byli zaangażowani w ten gatunek, ale nie mogli przyciągnąć zainteresowania innym niż pokazem Video Music Box , Darlene Lewis (modelka / autorka tekstów), a także Darryl Washington i Dean Carroll, eksportowali muzykę hip-hopową do First Exposure na kanale kablowym Paragon, a następnie uruchomił program telewizyjny On Broadway . Tutaj raperzy mają możliwość przeprowadzenia wywiadów i transmisji swoich teledysków. Program poprzedza MTV lub Video Soul w BET . Industrializacja sprawi, że hip-hop będzie mniej atrakcyjny i autentyczny, ale pozwoli artystom hip-hopowym odnieść sukces.
Dawnym raperom udaje się wzbogacić i odkrywać inne horyzonty. W miarę jak raperzy tacy jak Jay-Z i Kanye West stają się artystami i przedsiębiorcami, coraz więcej młodych czarnych ludzi ma nadzieję na osiągnięcie swoich celów. Według opinii publicznej nastawienie do industrializacji gatunku może wydawać się pozytywne lub negatywne.
DJ i Turntablism , MCing / rap , breakdance , graffiti, i beatboxing są twórcze wyloty, które razem tworzą kulturę hip-hop i jego rewolucyjne estetykę. Podobnie jak blues , te formy sztuki są rozwijane przez społeczności afroamerykańskie, aby umożliwić wolność wypowiedzi , zarówno politycznej, jak i emocjonalnej, oraz uczestniczenie w działaniach społeczności. Praktyki te rozprzestrzeniły się na całym świecie w latach 80. , ponieważ miłośnicy mogli „uczynić je własnymi” i wyrażać się w nowy i twórczy sposób poprzez muzykę, taniec i inne formy sztuki.
DJ i Turntablizm są techniki manipulowania dźwięku i muzyki. Te rytmy są manipulowane za pomocą dwóch lub więcej graczy rekord (lub innych źródeł dźwięku, takich jak kasety , płyty CD, lub cyfrowych plików audio ) i mikser podłączony do systemu dźwiękowego. Jednym z pierwszych hip-hopowych DJ - ów jest Kool Herc , twórca hip-hopu w latach 70. dzięki izolacji i przedłużaniu przerw (części albumów, które skupiały się tylko na perkusyjnym rytmie ). Oprócz rozwijania technik Herca, DJ-e Grandmaster Flowers, Grandmaster Flash , Grand Wizzard Theodore i Grandmaster Caz przełamali nowy grunt wprowadzając skrecz , który stałby się jednym z kluczowych elementów związanych z muzyką hip-hopową.
Tradycyjnie DJ używa dwóch gramofonów i jednocześnie miksuje dwie ścieżki. Te gramofony są połączone z mikserem, wzmacniaczem , głośnikami i różnymi elektronicznymi urządzeniami muzycznymi, takimi jak mikrofon i maszyny do efektów. DJ miksuje dwie obracające się i/lub porysowane ścieżki, przesuwając jedną z płyt podczas manipulowania crossfaderem na mikserze. DJ tworzy w ten sposób nowy dźwięk dzięki połączeniu dwóch płyt. Ekspansja DJingu odbywa się również poprzez nowe techniki miksowania, takie jak dopasowanie beatu , proces ułatwiony przez wprowadzenie nowych typów gramofonów, takich jak Technics SL-1200MK2 , po raz pierwszy sprzedany w 1978 roku. silnik z napędem bezpośrednim. W tym okresie DJ-e często byli zagorzałymi kolekcjonerami płyt, na które „polowali” na wyprzedażach lub w sklepach z używanymi płytami. DJ-e pomogli zaprezentować klubowej publiczności rzadkie płyty i nowych artystów.
Rap (aka warunkami „emceeing” , „MCing” , „plucie” (bary), albo po prostu „rymuje” ) odnosi się do „mówionych lub śpiewanych słów towarzyszy silny rytm. " Na ogół charakteryzują zestawów złożonych słów, szybkiego dostarczania liryczno zakresie ulicznego żargonie, z których niektóre są unikalne w chmielu subkultury biodrowego. Rap jest często wykonywany na bitach , przez DJ-a lub beatboxera, ale można to również zrobić bez akompaniamentu. Rap różni się od słowa mówionego tym, że jest interpretowany w czasie do rytmu muzyki.
Grafitti jest najbardziej kontrowersyjne element hip-hop, liczba prekursorów formy techniki nie traktować jako część hip chmielu; wśród tych pionierów są Lady Pink, Seen, Blade, Fargo, Cholly Rock, Fuzz One i Coco 144. Lady Pink wyjaśnia: „Nie sądzę, by graffiti było hip-hopem. Szczerze mówiąc, dorastałem przy muzyce disco, a graffiti jest historycznie sztuką samą w sobie” ; Fargo wyjaśnia, że „nie ma związku między hip-hopem a graffiti, jedno nie ma z drugim nic wspólnego. „ Grandmaster Flash , pionier hip-hop, również w wątpliwość związek między hip-hop i graffiti, mówiąc: ” Wiesz co mnie martwi, włożyli hip-hop z graffiti. Jak to jest możliwe ? "
W Ameryce pod koniec lat 60. graffiti było używane jako forma wypowiedzi działaczy politycznych. Grupy takie jak Savage Skulls, La Familia i Savage Nomads używały graffiti do oznaczenia terytorium. JULIO 204, portorykański artysta graffiti, jest jednym z najlepszych artystów graffiti w Nowym Jorku . Był członkiem gangu Savage Skulls i zaczął pisać swój pseudonim w swojej okolicy już w 1968 roku . W 1971 roku New York Times opublikował artykuł ( Taki 183 „Spawns Pen Pals” ) o innym podobnie ukształtowanym artyście graffiti, TAKI 183. Zgodnie z artykułem, Julio pisał przez kilka lat, kiedy Taki zaczął zaznaczać swoje imię w całe miasto. Taki mówi również w artykule, że Julio „został aresztowany. " Graffiti artystów, którzy poszli w ślady Taki 168 i Tracy dodał swój numer ulicy, aby ich pseudonimu.
Jedną z najczęstszych form graffiti jest tag , czyli unikalny sposób stylizacji nazwy lub logo. Tag ma swoje ślady w Filadelfii i Nowym Jorku i rozprzestrzenił się na całym świecie. Oznaczanie własności publicznej lub własności innych osób bez ich zgody może zostać uznane za wandalizm , a „tagger” ryzykuje podjęcie działań prawnych. Legalna czy nie, kultura hip-hopowa postrzega tagowanie budynków, pociągów, mostów i innych konstrukcji jako sztukę wizualną.
Breakdance , znany również jako b-boying / B-Girling, pierwszej postaci hip-hop dance , często uczestniczą w walkach , w których wyznawcy pokazać swoje umiejętności techniczne i prześcigają ich rywal. Podobnie jak wiele aspektów kultury hip-hopu, ruchy breakdance czerpią inspirację z wielu innych kultur, takich jak taniec uliczny z lat 30. , brazylijskie i azjatyckie sztuki walki , rosyjski taniec ludowy i kroki taneczne Jamesa, Brown , Michael Jackson i kalifornijski funk . Breakdancing odcisnął swoje piętno na południowym Bronksie w latach 70. wraz z innymi elementami, które składały się na hip-hop . Breakdance jest zazwyczaj wykonywany przy muzyce hip-hopowej granej przez boom box lub system dźwiękowy.
W filmie dokumentalnym The Freshest Kids: A History of the B-Boy wydanym w 2002 roku DJ Kool Herc wyjaśnia, że „B” od b-boy to skrót od „break” , które w tamtym czasie było synonimem. od „go off” , jednej z pierwszych nazw nadawanych temu rodzajowi tańca. Jednak na początku taniec był znany jako „boing” . Tancerze obecni na imprezach DJ Kool Herc wykonali najlepsze ruchy taneczne, gdy nadeszła przerwa perkusji. Litera „B” w b-boy lub b-girl oznacza zatem break , tak jak w break-boy lub -girl. Przed latami 90. obecność b-dziewcząt była ograniczona, gdyż praktykowała to tylko mniejszość, a przewaga mężczyzn zniechęcała dziewczęta do uczestnictwa. Nieliczne dziewczęta, które uczestniczyły w programie pomimo dyskryminacji ze względu na płeć, zwiększyły dystans i pozwoliły innym kobietom na udział.
Beatboxing jest wokalną technikę perkusyjną, w którym piosenkarz imitujące bębnów i innych instrumentów perkusyjnych z jego głosem. Interesuje go przede wszystkim sztuka tworzenia rytmów ustami. Termin beatbox wywodzi się z mimikry pierwszej generacji automatów perkusyjnych , znanych wówczas jako beatboxy . Pierwotnie został spopularyzowany przez Douga E. Fresha . Będąc sposobem na tworzenie muzyki hip-hopowej , można ją zaliczyć do pozycji produkcji. Jest powszechnie uważany za integralną część hip-hopu na początku jego początków, podobnie jak DJ, co oznacza, że zapewnia muzyczne tło lub bazę, na której MC mogą rapować .
Beatboxery w naturalny sposób emitują bity , ale wiele ich efektów wzmacnia mikrofon podłączony do systemu nagłośnieniowego. Pomaga to beatboxerowi wzmocnić dźwięki, które tworzą, tak aby można je było usłyszeć u boku rapera, MC, turntablisty i innych artystów hip-hopowych. Beatboxing był popularny w latach 80., a pionierzy gatunku, tacy jak Fat Boys Darren „Buffy, The Human Beat Box” Robinson i Biz Markie, popisali się swoimi umiejętnościami w mediach. Jego popularność spadła wraz z pojawieniem się b-boyingu pod koniec lat 80., ale przeżywa odrodzenie od późnych lat 90. , naznaczone wydaniem Make the Music 2000 autorstwa Rahzel z The Roots .
Choć nie jest uważany za jeden z czterech podstawowych elementów hip-hopu, produkcja muzyczna zajmuje w tym gatunku znaczące miejsce. W muzykologii producenci odgrywają podobną rolę w nagrywaniu dźwięku, jak filmowcy w reżyserii. Producent rekrutuje i selekcjonuje artystów (raperów, MC, DJ-ów, beatboxerów itp.), planuje wizję sesji nagraniowej, nadzoruje wykonawców na ich utworach, wybiera realizatorów dźwięku, ustala budżet na rekrutację artystów i ekspertów technicznych oraz nadzoruje cały projekt. Dokładne role producenta zależą od każdej osoby, ale niektórzy producenci współpracują z DJ-ami i programistami automatów perkusyjnych, aby tworzyć bity , mentorami DJ-ów dla samplowanych linii basowych , riffów i chwytliwych fraz, udzielają rad raperom, piosenkarzom, MC i innym artystom, sugerują wykonawców jak poprawić swoją płynność i wypracować unikalny styl osobisty. Niektórzy producenci ściśle współpracują z inżynierem dźwięku, aby dostarczać pomysły na miksowanie dźwięku , efekty (np. samostrojone efekty wokalne, takie jak te spopularyzowane przez T-Pain ), mikrofonowanie artystów itp. Producent może samodzielnie opracować „koncepcję” lub wizję projektu lub albumu lub opracować wizję we współpracy z artystami i wykonawcami.
W hip-hopie, od początku MCing, producenci pracowali w studiu, za kulisami, nad tworzeniem bitów do rapowania MC. Producenci mogą znaleźć bit, który im się podoba na starej płycie funk , soul lub disco , a następnie wyizolować bit i przekształcić go w zapętlenie . Producenci mogą również skorzystać z automatu perkusyjnego lub zatrudnić perkusistę do gry na perkusji akustycznej. Producent może nawet miksować i nakładać różne utwory. Bicie stworzony przez producenta hip-hop może zawierać inne utwory takie jak próbą basu z piosenki funk czy disco, dialogu z nagrania wokalu lub filmu lub rytmicznych zarysowaniami i uderzeniami dokonanych przez gramofon.
Jednym z pierwszych beatmakerów był producent Kurtis Blow , który zdobył nagrodę Producenta Roku w 1983 , 1984 i 1985 roku . Znany z samplowanych pętli , Blow był uważany za „ wczesnego Quincy Jonesa hip-hopu”, nawiązując do płodnego afroamerykańskiego producenta muzycznego, dyrygenta, aranżera, kompozytora i muzyka. Ci, którzy tworzą te bity, są znani jako beatmakerzy lub producenci, ale wiadomo, że producenci mają większy wpływ i mają większy wpływ na ogólne tworzenie utworu lub projektu, podczas gdy beatmaker tylko zapewnia lub tworzy bit . Jak wyjaśnił dr Dre : „Kiedy bit jest gotowy, po prostu wyprodukuj płytę. "
Większość rytmów w hip-hopie pochodzi z wcześniej istniejących utworów. Oznacza to, że producent bierze udział lub „próbkuje” utwór, który wykorzysta ponownie jako utwór instrumentalny lub rytm. Kilka przykładów ; utwór Footsteps in the Dark Pts. 1 i 2 przez braci Isley jest próbkowany w torze Dziś był dobry dzień przez Ice Cube . Innym przykładem jest Spróbuj a Little Tenderness przez Otis Redding , który jest potrzebny do wytworzenia Moreau Otis z Kanye West i Jay-Z , wydany w 2011 roku .
Hip-hop ma ogromny wpływ na społeczeństwo od momentu powstania w latach 70. XX wieku . „Hip-hop był również częścią dziedziny edukacji ze względu na jego implikacje dla rozumienia języka, uczenia się, tożsamości i programu nauczania. „ Orlando Patterson (w) , profesor socjologii na Uniwersytecie Harvarda , opisał, jak hip-hop szybko rozprzestrzenił się na całym świecie. Patterson twierdzi, że komunikacja masowa jest kontrolowana przez bogatych, rząd i wielki biznes w krajach trzeciego świata i krajach na całym świecie. Przypisuje mu także masową komunikację w tworzeniu globalnej sceny kulturalnej hip-hopu. Dlatego młodzi ludzie pozostają pod wpływem amerykańskiej sceny hip-hopowej i tworzą własne formy hip-hopu. Pan Patterson wierzy, że zwrot w muzyce hip-hopowej nastąpi na całym świecie, ponieważ tradycyjne wartości mieszają się z amerykańską muzyką hip-hopową, a globalny proces wymiany rozwinie się i przyciągnie młodych ludzi. posłuchaj popularnej muzycznej formy hip-hopu.
Argumentowano również, że rap jest „kulturową odpowiedzią na historyczny ucisk i rasizm, systemem komunikacji między czarnymi społecznościami w Stanach Zjednoczonych”. " To dlatego, że kultura odzwierciedla polityki młodzieżowej społeczne, gospodarcze i upośledzonych. W 2010 roku teksty hip-hopowe zaczęły odzwierciedlać inne tematy społeczne. Zaczynają kwestionować siłę rządu i jego opresyjną rolę w niektórych społeczeństwach. Rap był narzędziem do wzmocnienia politycznego, społecznego i kulturalnego poza Stanami Zjednoczonymi. Członkowie społeczności mniejszościowych, takich jak Algierczycy we Francji i Turcy w Niemczech , używają rapu jako formy protestu przeciwko rasizmowi, biedzie i strukturom społecznym.
Rozwój leksykalny hip-hopu jest złożony. Zaczyna się od języka używanego przez niewolników Nowego Świata, jamajskiego dubu , lamentów śpiewaków jazzowych i bluesowych oraz slangu i rymów radiowych DJ-ów. Hip-hop ma swój własny język. Znany jest również pod innymi nazwami, takimi jak „Black English” lub „Ebonics” . Naukowcy sugerują, że rozwój wywodzi się z odrzucenia rasowej hierarchii języka, która uważała „biały angielski” (lub „angielski używany przez białych” ) za najwyższą formę nauczanego języka. Wraz z komercyjnym sukcesem hip-hopu pod koniec lat 90. i na początku 2000 r. wiele z tych słów będzie kulturowo utożsamianych z kilkoma dialektami w Ameryce , na świecie oraz w dialektach entuzjastów hip-hopu. Szczególnie używane jest na przykład słowo „ diss ” . Istnieje również wiele pre-hip hopowych słów, które często będą kojarzone z kulturą, a „ ziomek ” jest tego godnym uwagi przykładem. Czasami terminy takie jak „ co do dilly, yo ” są spopularyzowane przez jedną piosenkę (w tym przypadku Put Your Hands Where My Eyes Could See by Busta Rhymes ) i będą używane tylko w krótkim czasie. Innym szczególnym przykładem jest slang Snoop Dogga i E-40 , które dodają -izzle lub -izz na końcu lub w środku każdego użytego słowa.
Liryzm hip-hopowy zyskał pewną legitymację w kręgach akademickich i literackich. Studia z lingwistyki hip-hopu są obecnie oferowane w instytucjach takich jak University of Toronto , gdzie raper i pisarz George Eliot Clarke nauczał potencjału hip-hopu do zmiany sposobu myślenia. Greg Thomas z University of Miami oferuje kursy licencjackie i magisterskie na temat feministycznego charakteru i asertywnych tekstów Lil 'Kim . Niektórzy naukowcy, w tym Ernest Morrell i Jeffrey Duncan-Andrade, porównują hip-hop do budzących kontrowersje w społeczeństwie satyrycznych dzieł wielkich poetów współczesnego „kanonu zachodniego” . Cytują w swojej książce Proming Academic Literacy with Urban Youth Through Engaging Hip Hop Culture : „Teksty hip-hopowe są bogate w obrazy i metafory i mogą być wykorzystywane do nauczania ironii, tonu, dykcji i punktu widzenia. Teksty hip-hopowe można analizować pod kątem tematu, motywu, fabuły i rozwoju postaci. Grand Master Flash i TS Eliot uważają, że ich środowisko szybko się pogarsza i że żyją na „śmietniku”. Obaj raperzy mają zasadniczo pesymistyczny i alarmistyczny charakter, ponieważ byli świadkami śmierci i choroby ”
Teksty hip-hopowe są również znane ze swoich obelg. Słowo „ dziwka ” ( „suka” ) pojawia się zwłaszcza w niezliczonych kawałków suką Iz perros z NWA , aby ona jest perros przez Missy Elliott . Jest często używany do negatywnego skojarzenia kobiety, która jest powierzchowną „dołkiem pieniędzy” . Niektóre artystki próbowały cofnąć to słowo i użyć go jako określenia wzmocnienia. W każdym razie społeczność hip-hopowa zastanawiała się już nad użyciem słowa „ suka ” i jego koniecznością w rapie. Poza słowami wybór języka jest również przedmiotem wielu dyskusji na międzynarodowej scenie hip-hopowej. W Kanadzie używanie niestandaryzowanych odmian francuskiego , takich jak Franglais , czyli mieszanka francuskiego i angielskiego , przez grupy takie jak Dead Obies ) czy Chiac (jak Radio Radio ), ma potężne implikacje symboliczne w polityce. Kanadyjska tożsamość. W Stanach Zjednoczonych raperzy wybierają rapowanie w języku angielskim lub hiszpańskim , w zależności od pochodzenia grupy docelowej.
Muzyka hip-hopowa jest i była cenzurowana w radiu i telewizji z powodu wyraźnych tekstów. Wiele piosenek zostało skrytykowanych za ich antysystemowe, a czasem brutalne przekazy . Wykorzystanie oszczerstw i graficznych przedstawień przemocy i seksu w teledyskach i utworach hip-hopowych utrudnia transmisję w głównych kanałach telewizyjnych, takich jak MTV . W efekcie wiele z nich będzie nadawanych pod cenzurą, której obelgi będą „pikowane” , usuwane lub zastępowane słowami zwanymi „czystymi” ( „reprezentacyjnymi” ). W rezultacie - co czasami sprawia im niezrozumiałe lub sprzecznych słów od tych z oryginalnej wersji - jest prawie tak istotnie związane z gatunku i jest parodiował w filmach takich jak Austin Powers i Złoty Członek , w których charakter Mike Myers , D r D” Enfer - występując w parodii z Jay-z do detonacji życia teledysku - wykonuje całkowicie ocenzurowane wers. W 1995 roku Roger Ebert wyjaśnia: „Rap ma złą reputację wśród białych, gdzie wiele osób uważa, że jest to nieprzyzwoity i brutalny głos anty-białych i antykobiecych. Niektórzy zakładają. Inni nie. Większość białych słuchaczy to nie obchodzi; słyszą głosy protestujących czarnych i rozłączają się. Jednak rap odgrywa dziś tę samą rolę, co Bob Dylan w 1960 roku, co reprezentowało nadzieje i gniew pokolenia ”
W 1990 roku Luther Campbell i jego zespół 2 Live Crew pozwali Nicka Navarro, szeryfa hrabstwa Broward , który chciał zamknąć sklepy sprzedające ich album As Nasty As Nasty as They Wanna Be z powodu nieprzyzwoitych i wulgarnych tekstów. W czerwcu 1990 roku sędzia Gonzalez, sędzia Sądu Okręgowego Stanów Zjednoczonych , nazwał album obscenicznym i zakazał sprzedaży. Jednak w 1992 roku Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Jedenastego Okręgu unieważni tę decyzję. Profesor Louis Gates będzie zeznawał w imieniu 2 Live Crew, argumentując, że słowa uznane za wulgarne przez szeryfa hrabstwa były w rzeczywistości zakorzenione w afroamerykańskich korzeniach i tradycjach narodowych i że powinny być chronione.
Gangsta rap jest podgatunek hip-hopu, który odzwierciedla przemocy wśród młodych czarnych amerykańskich centrach miast. Gatunek pojawił się w połowie lat 80. dzięki raperom takim jak Schoolly D i Ice-T , a pod koniec tej dekady został spopularyzowany przez grupy takie jak NWA W 1986 , Ice-T wydało 6 in the Mornin' , co jest często uważane przez publiczność będzie pierwszym kawałkiem gangsta rapu. Po zwróceniu uwagi całego kraju przez Ice-T i NWA pod koniec lat 80. i na początku lat 90. gangsta rap stał się najbardziej dochodowym podgatunkiem hip-hopu.
NWA to grupa najczęściej kojarzona z pojawieniem się gangsta rapu. Ich teksty były o wiele bardziej brutalne, otwarcie konfrontacyjne i bardziej szokujące niż teksty innych grup rapowych tego okresu i często używały w kontrowersyjny sposób słowa " nigga " ( "nigga" ). Temu tekstowi towarzyszą rockowe rytmy gitarowe, co pomogło nadać temu stylowi agresywny charakter. Pierwszym udanym albumem gangsta rapowym NWA był Straight Outta Compton , wydany w 1988 roku . W tym czasie Straight Outta Compton zwiększył popularność hip-hopu z Zachodniego Wybrzeża i widział Los Angeles jako prawowitego rywala stolicy hip-hopu, Nowego Jorku . Straight Outta Compton wywoła pierwsze poważne kontrowersje w swoich tekstach utworem Fuck tha Police .
Kontrowersje będą dotyczyć także utworu Cop Killer of Ice-T z jego albumu Body Count . Utwór wprowadza słuchacza w życie przestępcy, który pragnie zemsty na rasistowskich i agresywnych policjantach. Ta piosenka wywołała gniew i irytację urzędników państwowych, National Rifle Association i różnych policyjnych grup wsparcia. W rezultacie Time Warner Music odmówi wydania kolejnego albumu Ice-T, Home Invasion , ze względu na kontrowersje wokół Cop Killera . Ice-T sugerowałby, że te reakcje były przesadzone, nawet wyjaśniając dziennikarzowi Chuckowi Philipsowi, że „jest mnóstwo filmów o zabójcach pielęgniarek, nauczycieli i uczniów. Arnold Schwarzenegger zabił dziesiątki gliniarzy w Terminatorze . Ale nikt nigdy na to nie narzekał. „ Ice-T będzie nawet powiedzieć, że te piętnuje są rasistowskie: ” Sąd Najwyższy stwierdził, że dopuszczalne jest biały krzyż spalić publicznie. Ale nikt nie chce, żeby czarny człowiek napisał zapis o zabójcy gliniarza. "
Krytycy tacy jak David Kiley z Businessweek twierdzą, że wiele produktów wykorzystuje kulturę hip-hopową do celów marketingowych i niejednoznacznych. Ci krytycy wyjaśniają, że takie produkty są sprzedawane głównie na uprzemysłowionej scenie rapu. W 2005 roku do prasy wyciekł plan zaproponowany przez sieć fast foodów McDonald's, aby zapłacić raperom za reklamowanie ich produktów. Ze swojej strony Russell Simmons podpisze kontrakt z Courvoisier, aby reklamować markę na scenie hip-hopowej; Busta Rhymes nagra utwór Pass the Courvoisier .
Ten symbiotyczny związek obejmie również producentów samochodów, projektantów odzieży, marki sneakersów. i wiele innych firm, które wykorzystają społeczność hip-hopową, aby wyrobić sobie markę lub nadać im wiarygodność. Jednym z tych odbiorców jest Jacob the Jubiler , handlarz diamentami z Nowego Jorku . Jacob Arabo zobaczy takie gwiazdy jak Sean Combs , Lil'Kim i Nas . Tworzył biżuterię z diamentami i kamieniami szlachetnymi. Jego nazwisko pojawiało się w piosenkach swoich klientów, szybko zyskał na znaczeniu. Arabo rozszerzy swoją markę o zegarki wysadzane klejnotami, które będą kosztować setki tysięcy dolarów; Cartier podejmie kroki prawne przeciwko Jacobowi za fałszerstwo. Profil Arabo rósł aż do jego aresztowania przez FBI w czerwcu 2006 roku za pranie brudnych pieniędzy .
Podczas gdy niektóre marki chwalą wsparcie społeczności hip-hopowej, Louis Roederer z szampańskiej marki Cristal nie. W artykule opublikowanym w 2006 roku w magazynie The Economist , Frédéric Rouzaud , dyrektor generalny marki, wyjaśnia, że raperzy, którzy cytują ich w swoich piosenkach, mają negatywny wpływ na ich markę: „Co możemy zrobić? Nie możemy zabronić ludziom kupowania go [kryształowego szampana]. Jestem pewien, że marki Dom Pérignon czy Krug skorzystałyby na tym małym biznesie. „ Jednak wiele ikon hip-hopu, takich jak Jay-Z i Sean Combs, którzy wcześniej nawiązywali do „Crees” , przestanie o tym wspominać i dokonywać jakichkolwiek zakupów szampana.
Kultura hip-hopowa była szeroko komentowana w mediach, zwłaszcza w telewizji; było wiele programów telewizyjnych poświęconych lub o hip-hopie, w tym w Europie ( HIPHOP w 1984 ). Przez wiele lat BET był jedynym kanałem telewizyjnym zdolnym do robienia hip-hopu; w końcu inne kanały, takie jak VH1 i MTV , dodadzą znaczną ilość hip-hopu do swoich list mailingowych. Run-DMC staje się pierwszą afroamerykańską grupą, która pojawia się w MTV. Wraz z pojawieniem się Internetu, wiele stron internetowych zaczęło oferować treści wideo związane z hip-hopem.
.
Magazyny hip-hopowe opisują kulturę, dostarczając informacji o raperach i MC, nowych trendach, koncertach, wydarzeniach, modzie i historii. Pierwsza publikacja hip-hopowa, The Hip Hop Hit List , ukazała się w latach 80. XX wieku . Zajmuje się pierwszym utworem muzyki rap. Wydają go dwaj bracia, Vincent i Charles Carroll (The Nastee Boyz), z Newark w stanie New Jersey . Bardzo dobrze znali tę formę sztuki i zauważyli potrzebę okładki magazynu hip-hopowego. DJ-e i raperzy nie mieli okazji poznać stylów i wytwórni rapowych.
Turyści przejeżdżający przez Nowy Jork zabiorą ten post z powrotem do swojego kraju, aby podzielić się nim, wzbudzając globalne zainteresowanie kulturą i nowymi formami sztuki. Czasopismo ukazuje się w nakładzie 50 tys. egzemplarzy, a dystrybucja 200 tys. egzemplarzy do ponad 25 tys. Lista Hit Hip Hop to również pierwszy zdefiniować hip-hop jako kulturę, wprowadzając jej wiele aspektów, takich jak moda, muzyka, taniec, sztuki, a przede wszystkim w leksykonie .
Hip-hop będzie propagował kilkanaście podgatunków, które zawierają podejścia muzyczne, takie jak samplowanie , tworzenie bitów lub rap . Proces dywersyfikacji bierze się z zawłaszczania kultury hip-hopowej przez inne grupy etniczne. Istnieją różne aspekty społeczne, które wpływają na przesłanie hip-hopu w różnych krajach. Zwykle hip-hop wysyła wiadomość przeciwko niesprawiedliwości społecznej i politycznej. W RPA post ten nazywa się kwaito , a jego popularność jest zbliżona do hip-hopu w Stanach Zjednoczonych . Kwaito bezpośrednio odzwierciedla postapartheidową RPA i daje głos tym, którzy go nie mają.
Kwaito to gatunek polityczny i partyzancki, ponieważ wykonawcy używają muzyki do wyrażania swoich poglądów politycznych, a także do wyrażania pragnienia zabawy. Kwaito to gatunek muzyczny wywodzący się od niegdyś znienawidzonych i uciskanych ludzi. Głównymi słuchaczami są nastolatki i połowa ludności RPA w wieku poniżej 21 lat. Niektórzy z wielkich artystów tego gatunku sprzedali ponad 100 000 albumów, w branży, w której 25 000 sprzedanych albumów daje złoty rekord . Kwaito włącza kreatywność ludzi wykluczonych społecznie w pokolenie popularnych mediów. W ostatnich czasach południowoafrykański hip-hop pozostanie bardziej zróżnicowany, a wielu artystów będzie miało wpływ na kraj, takich jak Tumi, Ben Sharpa, HipHop Pantsula, Tuks Senganga.
Na Jamajce muzyka hip-hopowa wywodzi się z wpływów amerykańskich i jamajskich. Jamajski hip-hop to zarówno dancehall, jak i reggae . Jamajski Kool Herc w latach 70. wprowadził do Nowego Jorku systemy dźwiękowe, technologię i techniki reggae . Jamańscy artyści hip-hopowi często rapują z akcentami z Jamajki i Brooklynu . Na jamajskie motywy hip-hopowe często wpływają siły zewnętrzne i wewnętrzne. Siły zewnętrzne, takie jak bling od czasów współczesnych do nowoczesnego hip-hopu i wewnętrzne wpływy, które zajmują się antykolonializmem i odniesieniami do marihuany lub ganji, które według Rastafarian zbliżają ich do Boga.
Autor Wayne Marshall twierdzi, że „hip-hop, podobnie jak wszystkie afroamerykańskie formy kultury, które pojawiły się przed nim, oferuje jamajskiemu artyście i publiczności szereg sprzecznych i przekonujących znaczeń. „ W krajach rozwijających się hip-hop wywarł duży wpływ na społeczeństwo. Pomimo braku zasobów, hip-hop robi duże postępy. Z braku środków materialnych artyści hiphopowi zmuszeni są do korzystania z podstawowych narzędzi, a nawet graffiti, ważny aspekt kultury hip-hopowej, jest ograniczone. Przełom hip-hopu nie dotyczy tylko czarnych artystów. W centrum uwagi znajduje się wielu innych artystów mniejszościowych, ponieważ wiele dzieci tych mniejszości od czasu nadejścia hip-hopu osiągnęło dorosłość. Na przykład raper Awkwafina, Azjatycka Amerykanka, która narzeka, że jest Azjatką. Podobnie jak wielu innych, używa rapu do wyrażenia swoich doświadczeń jako mniejszości, niekoniecznie do ich „jednoczenia” , ale do opowiedzenia swojej historii.
Studenci twierdzą, że hip-hop może mieć wzmacniający wpływ na młodych ludzi. Pomimo obecności w teledyskach i tekstach takich tematów jak mizoginia , przemoc , narkomania i chciwość, muzyka hip-hopowa porusza również wiele pozytywnych tematów, takich jak samodzielność , odporność i poczucie własnej wartości . Te przesłania są źródłem inspiracji dla młodych ludzi żyjących w ubóstwie. Wiele utworów mnoży odniesienia do komunitaryzmu afroamerykańskiego promującego sprawy społeczne. Pracownicy socjalni wykorzystali hip-hop, aby nawiązać kontakt z zagrożoną młodzieżą i rozwinąć głębszą więź z dzieckiem. Hip-hop ma potencjał edukacyjny, aby pomóc ludziom spojrzeć na świat bardziej krytycznym okiem, czy to poprzez pisanie, tworzenie muzyki, czy działalność społeczną. Teksty hip-hopowe służą do nauki mechaniki literackiej, takiej jak metafora, obrazy, ironia, ton, ton, motyw, motyw, fabuła i punkt widzenia.
Organizacje zapewniają społecznościom przestrzenie i programy do odkrywania nauki hip-hopu. Jednym z przykładów jest IMP Labs w Regina , Saskatchewan , Kanada . Wiele studiów tańca i uczelni oferuje lekcje hip-hopu, a czasami tacy artyści jak KRS-One nauczają hip-hopu na Uniwersytecie Harvarda . 9. producent hip-hopowy Wonder, były raper i komik Christopher „Play” Martin z grupy hip-hopowej Kid'n Play, wykładał historię hip-hopu na North Carolina Central University ; 9th Wonder prowadził także zajęcia Hip Hop Sampling Soul na Duke University. W 2007 r. Cornell University Library uruchomiła kolekcję hip-hopową, aby gromadzić i udostępniać historyczne artefakty kultury hip-hopowej i zapewnić ich zachowanie dla przyszłych pokoleń.
W kulturze hip-hopowej uważa się za niezbędne „zachowanie rzeczywistości” lub bycie autentycznym w stosunku do przeżytych doświadczeń ludzi z ubogich dzielnic ( getta ). Mimo że niektórzy artyści hip-hopowi wykorzystują w swoich utworach fikcyjne historie, kultura gatunku wymaga, aby zachowywali się tak, jakby wszystkie ich teksty były prawdziwe lub potencjalnie prawdziwe. Z tego powodu teksty piosenek rapowych są często traktowane jako „wyznania” wielu brutalnych przestępstw w Stanach Zjednoczonych . Uważa się również, że obowiązkiem raperów i innych artystów hip-hopowych (DJ-ów, tancerzy) jest „reprezentowanie” swojego miasta i okolicy. Wymaga to dumy z przynależności do dzielnic znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, które tradycyjnie były źródłem wstydu i gloryfikowania ich w tekstach i graffiti. Jest to prawdopodobnie jeden z powodów, dla których hip-hop jest postrzegany jako „lokalny”, a nie „zagraniczny” gatunek muzyczny w wielu krajach na całym świecie w ciągu kilku dekad. Niemniej jednak samplowanie i zapożyczanie z wielu gatunków i miejsc jest również częścią świata hip-hopu, a album taki jak niespodzianka Kala anglo-tamilskiego rapera MIA jest nagrywany na całym świecie i zawiera dźwięki z innego kraju na każdym z nich. ścieżka.
Artyści i zwolennicy hip-hopu twierdzili, że hip-hop był autentyczną (prawdziwą i "prawdziwą" ) afroamerykańską formą sztuki i kultury od czasu pojawienia się w śródmiejskich obszarach Bronxu w latach 1970 . Kilku krytyków muzycznych, naukowców i polityków zaprzeczyło autentyczności hip-hopu. Te zwolennicy, którzy twierdzą, że hip-hop to prawdziwy gatunek muzyczny, twierdzą, że jest ciągła reakcja na przemoc i dyskryminację poniesioną przez Murzynów w Stanach Zjednoczonych , z niewoli, która istniała aż w 19 th century, lincze z 20 th century i dyskryminacja rasowa, że czarni nadal twarz.
Paul Gilroy i Alexander Weheliye twierdzą, że w przeciwieństwie do disco , jazzu , RnB , muzyki house i innych gatunków, które rozwinęły się w społeczności afroamerykańskiej i zostały szybko przyjęte, a następnie stopniowo kontrolowane przez przemysł muzyczny A white, hip-hop w dużej mierze pozostał pod kontrolą Afroamerykańskich artystów, producentów i kadry kierowniczej. W swojej książce Fonografie Weheliye opisuje powiązania polityczne i kulturowe, na jakie pozwala rozwój muzyki hip-hopowej. W przeciwieństwie do tego Greg Tate z Village Voice twierdzi, że komercyjna forma hip-hopu wykorzeniła gatunek, jego kulturę afroamerykańską i jego protesty, które dominowały na początku jego istnienia.
W 2012 roku pionier hip-hopu Chuck D z grupy Public Enemy skrytykował młodych artystów hiphopowych z 2010 roku , nie akceptując tego, że wzięli ten gatunek, by uczynić go kolejnym bardziej komercyjnym gatunkiem. Kultowe postaci świadomego rapu , takie jak Ice T , krytykowały tych nowych artystów za to, że bardziej interesują się swoim wizerunkiem niż treścią.
Hip-hop jest nawet krytykowany przez wyspecjalizowaną prasę rockową , która twierdzi, że hip-hop nie jest prawdziwą formą sztuki, a rock and roll jest znacznie bardziej autentyczny. Te krytycy opowiadają się za tzw „rockism” punkt widzenia , który faworyzuje muzyka napisana i wykonywana przez artystę (jak widać w niektórych znanych zespołów rockowych prowadzonych przez piosenkarzy-kompozytorów) i sprzeciwia się hip-hop. Rodzaje 2000s , krytycy opisać jako zbyt dużą rolę dla producentów nagrań dźwiękowych i cyfrowych. Hip hop jest uważany za zbyt brutalny i wyraźny w porównaniu do rocka. Niektórzy twierdzą, że recenzje mają rasowe konotacje, ponieważ te recenzje zaprzeczają, że hip hop jest formą sztuki i chwalą gatunki rockowe, w których występują biali.
Gatunek hip-hopu i jego subkultura są krytykowane za uprzedzenia dotyczące płci i negatywne spojrzenie na kobiety w kulturze afroamerykańskiej . Gangsta raperzy , tacy jak Eazy-E , Dr. Dre i Snoop Dogg, przedstawiają kobiety jako zabawki erotyczne oraz jako gorszą i zależną od mężczyzn rasę. W latach 1987 i 1993 , ponad 400 utworów hip-hop biorące seksistowskiego perspektywy kobiet, zajmujących się tematami takimi jak gwałt i morderstwo. Te antyfeministyczne teksty hip-hopowe spowodują, że niektórzy słuchacze płci męskiej będą fizycznie grozić kobietom i stworzą negatywne stereotypy młodych Afroamerykanek z miasta. Przedstawienie kobiet w hip-hopowych tekstach i teledyskach jest zazwyczaj brutalne, poniżające i silnie zseksualizowane. Wysoka jest częstotliwość piosenek z tekstami oczerniającymi lub przedstawiającymi przemoc seksualną lub napaść na tle seksualnym wobec kobiet. Filmy często przedstawiają wyidealizowane kobiece ciała i przedstawiają kobiety jako obiekty przyjemności.
Niewiele artystek rozpoznaje się w hip-hopie, a najbardziej popularni, odnoszący sukcesy i wpływowi producenci płyt i muzycy to mężczyźni. Kobiety należące do grup rapowych, takich jak Lauryn Hill of the Fugees , mają na ogół mniej zalet i możliwości niż wykonawcy płci męskiej. Artystki zyskały niewielkie lub żadne uznanie w hip-hopie. Tylko jedna artystka zdobyła nagrodę dla najlepszego rapowego albumu roku podczas rozdania nagród Grammy, odkąd kategoria została dodana w 1995 roku . Ponadto afroamerykanki hip-hopowe są jeszcze mniej rozpoznawalne w branży.
Hip-hop był również krytykowany za homofobię i transfobię . Teksty wprost obrażają (głównie obraźliwym terminem „ pedał ” , co oznacza „PD” ) i brutalnie grożą homoseksualistom, czego dowodem są utwory takie jak Where the Hood at rapera DMX , N Nobody Move rapera Eazy-E i Punk Jump Up to Get Beat Down z grupy rapowej Brand Nubian . Wielu raperów i artystów było zwolennikami homofobii i/lub transfobii, jak Ja Rule , która w wywiadzie powie: „Powinniśmy zobaczyć MTV i Viacom i opowiedzieć im o tych wszystkich pieprzonych gejowskich programach, które są w MTV i moich dzieciach nie mogę oglądać ” ; Erick Sermon oświadczy również publicznie, że „[hip-hop] nigdy nie zaakceptuje transpłciowych raperów. „ Do lat 2010 hip-hop wykluczał lesbijki, gejów, osoby biseksualne i transpłciowe ( LGBT ). To odrzucenie utrwalane w kulturze hip-hopowej pozostawi uprzedzenia wobec homoseksualistów i osób transpłciowych, co sprawi, że będzie to kultura trudno dostępna dla homoseksualnych artystów.
Zakorzeniony w reggae , disco , funku i soulu , hip-hop rozrósł się na całym świecie. Jego ekspansja jest dzięki ważnych wydarzeń takich jak wydany w 1982 roku z Planet Skale przez Afrika Bambaataa , który próbuje zharmonizować gatunek bardziej ogólnie. W 1980 roku , Slick Rick stał się pierwszym międzynarodowym sukcesem hip-hop artysta spoza Ameryki. Od lat 80. telewizja uczyniła hip-hop światowym fenomenem. Od Yo! MTV Raps podczas światowej trasy Public Enemy , hip-hop rozprzestrzenił się na Amerykę Łacińską i stał się głównym nurtem kultury. Hip-hop jest edytowany, miksowany i dostosowywany w różnych dziedzinach.
Na początku, hip hop zmniejszona przemoc generowane przez gangi przez walk o breakdance , konkursy z rapem i Graffiti . Jednak wraz z pojawieniem się komercyjnego rapu i gangsta rapu na początku lat 90. , przemoc, narkotyki, broń i mizoginia ponownie pojawiły się w społeczeństwie. Społecznie i politycznie świadomego hip hop od dawna ignorowane przez amerykańskiego przemysłu muzycznego do jej podgatunku, gangsta rap. Artyści alternatywnego hip-hopu postarają się wznowić pierwsze elementy kultury hip-hopowej. Do tych artystów / grup należą Lupe Fiasco , Immortal Technique , Lowkey, Brother Ali , Public Enemy, The Roots , Shing02 , Jay Electronica , Nas , Common , Talib Kweli , Mos Def , Dilated Peoples , dead prez , Blackalicious , Jurassic 5 , Jeru the Damaja , Kendrick Lamar , Gangstarr , KRS-One i Żywe Legendy.
Czarni artyści, tacy jak Queen Latifah , Missy Elliott i MC Lyte , poczynili znaczące postępy od początku istnienia branży hip-hopowej. Tworząc utwory i wizerunek, który nie odpowiadał hiperseksualizowanym kobiecym stereotypom hip-hopu, te kobiety jako pierwsze przypisały ożywiony i niezależny wizerunek swojej płci w obrębie gatunku.