Włosko-komediowym lub Teatr włoski są nazwy, które zostały użyte do dramatu z włoskim kiedy były odtwarzane przez wielu żołnierzy w Francji , zwłaszcza w Paryżu .
Pierwsze odnotowane wizyty włoskich aktorów to oddziały komedii dell'arte zatrudnione na dworze królowych Katarzyny Medycejskiej i Marii Medyceuszy . Te zespoły dały także publiczne prezentacje w Paryżu w Hôtel de Bourgogne , prawdopodobnie pierwszym publicznym teatrze zbudowanym we Francji.
Pierwsze oficjalne użycie nazwy Comédie-Italienne pochodzi z 1680 r. , Kiedy to nadano ją zespołowi, aby odróżnić ją od trupy Comédie-Française , założonej w tym roku, podobnie jak nazwa „Théâtre. -Français ”był powszechnie stosowany do tego ostatniego, Théâtre-Italien był używany przez Włochów. Z biegiem czasu frazy, piosenki, całe sceny i ewentualnie sztuki francuskie zostały włączone do prezentacji Comédie-Italienne. W 1762 roku zespół połączył się z Opéra-Comique , ale nazwy nadal były używane, chociaż repertuar wkrótce stał się prawie wyłącznie operami-komikami . Nazwy zostały całkowicie porzucone w 1801 roku , kiedy firma połączyła się z teatrem Feydeau .
Od 1801 do 1878 roku Théâtre-Italien był używany przez kolejne paryskie zespoły operowe występujące w języku włoskim . W 1980 roku nazwa La Comédie-Italienne została użyta dla teatru w dzielnicy Montparnasse , który prezentuje włoskie sztuki z commedia dell'arte w francuskim tłumaczeniu.
Pierwszy oddział zawodowy, Gelosi , zajmował Hôtel de Bourgogne w latach 1600–1604 , po dwóch nieudanych próbach w 1577 i 1588 r. Po nich pojawiło się kilka innych żołnierzy, zwłaszcza Comici fedeli w latach 1610–1623 i Giuseppe Bianchi. , która wprowadziła się do hotelu Petit-Bourbon w 1645 r. , pokoju, który dzieliła od 1658 r. z oddziałem Moliera .
Umieszczony pod ochroną króla, ta przedstawia dla francuskojęzycznych kawałki publicznych commedia dell'arte w wersji oryginalnej przed otwarciem do największych francuskich dramatopisarzy czasu ( Dufresny , Regnard , Houdar de la Motte , Nolant de Fatouville , Brugière de Barente, Évariste Gherardi , Jacques Losme de Monchesnay, Palaprat , Eustache Le Noble , Louis Biancolelli, Mongin lub Boisfranc).
Po zniszczeniu Petit-Bourbon w 1660 r. Włoscy aktorzy zostali przeniesieni do Palais-Royal, a następnie w 1680 r. Objęli Hôtel de Bourgogne przy rue Mauconseil (wchłonięty przez rue Étienne-Marcel ). Występowali tam z powodzeniem do 1697 roku . Zapowiedź przedstawień La Fausse Prude , sztuki skierowanej bezpośrednio do Madame de maintonon , posłużyła w tym roku jako pretekst do zamknięcia teatru przez Ludwika XIV (4 maja). Odtąd wojska rozproszyły się i zdobyły prowincję.
Włoscy aktorzy powrócili do Paryża pod regencją w 1716 r. I skorzystali z opieki księcia Orleanu, aby wznowić swoje występy pod dyrekcją Luigiego Riccoboniego w Hôtel de Bourgogne. Pierwszym francuskim utworem w ich repertuarze jest Le Naufrage au Port-à-l'Anglois (1718) Jacquesa Autreau . Pod warunkiem, z roczną rentę 15.000 liwrów one wzbogacone swój repertuar na przestrzeni lat przez zbliża liryczny repertuar, a więc konkurujących ze trupy z Jean Monnet w Opéra-Comique .
Konkurs ten doprowadził do połączenia dwóch zespołów w 1762 roku pod nazwą Comédie-Italienne lub Opéra-Comique-Italien . Ale po dekrecie z 1779 roku zakazującym komedii w języku włoskim, nazwa Opéra-Comique zastąpiła ją, a francuscy artyści stanowili teraz większość. Ostatni włoscy aktorzy wracają do domu.
Przy ciasnej ulicy Mauconseil Comic Opera otwiera nową salę zbudowaną przez architekta Jean-François Heurtiera w miejscu Hotel du Duc de Choiseul ( II e . )28 kwietnia 1783. Nazywano go teatrem Favart , a następnie narodową Opéra-Comique .
Ale pojawia się nowa konkurencja: 26 stycznia 1789Léonard-Alexis Autié , fryzjer królowej Marii Antoniny i skrzypek Giovanni Battista Viotti , wysiadający z Turynu na czele nowej włoskiej firmy, otrzymują od króla Ludwika XVI przywilej ponownego wykorzystania repertuaru operowego. Komicy francuscy i włoscy. Trupy, zwany Teatr Sir powodu ochrony, który został oferowanego mu przez Monsieur, brata króla (później Ludwik XVIII), rozliczane w maszynach pokoju pałacu Tuileries i6 stycznia 1791w nowym teatrze Feydeau , zaledwie kilka metrów od Salle Favart, pod nazwą Teatru Francusko-Włoskiego przy rue Feydeau .
Plik 26 lipca 1801, ma miejsce połączenie dwóch zespołów pod nazwą Opéra-Comique . Goszczony w Salle Favart, a następnie od 1802 do 1823 w Théâtre Feydeau, powróci do Salle Favart.
Włosi do tej pory nie powiedzieli ostatniego słowa: M lle Montansier , która zbudowała już kilka teatrów, odtworzyła w 1801 roku nową firmę o nazwie Opera-Buffa , szybko nazwaną Włochami , teatrem olimpijskim , ulicznym zwycięstwem, aby grać również rue de la Victoire ( IX th arrondissement ). W 1802 roku Napoleon Bonaparte , ówczesny pierwszy konsul , postanowił przenieść go do Salle Favart (opuszczonej właśnie przez trupę Opéra-Comique po połączeniu z teatrem Feydeau ), uznając tę ostatnią za bardziej prestiżową. Jednak przebywał tam tylko dwa lata, pozostawiając go z kolei w 1804 r. Podczas prac konserwatorskich, aby połączyć się z zespołem teatralnym Louvois pod kierunkiem Louvois -Benoît Picard i stać się Théâtre de l'Impératrice . Ich przetrwanie zapewniło w 1807 roku dekret ustalający liczbę teatrów paryskich na osiem (w tym Opéra, Opéra-Comique, Comédie-Française i Théâtre de l'Impératrice, nagrodzony z okazji l ' Odeon ), ale nie mogą już przedstawiać oper-bouffów, prywatnego teatru dworskiego stworzonego przez Napoleona z przywilejem serialu opere w Tuileries czy Saint-Cloud.
Plik 28 grudnia 1814, korzystając ze zmiany ustroju, piosenkarka Angelica Catalani otrzymuje od Ludwika XVIII nowy przywilej pozwalający jej na wykorzystanie włoskiego repertuaru. Po przemianowaniu Królewskiego Teatru Włoskiego , trupa zajmowała Salle Favart w 1815 r., A następnie w 1819 r. Ponownie Louvois (którą dzieliła w latach 1820-1821 z Operą). Jej kierunek zapewniają przez lata Spontini , Paër i Rossini (w 1824 r.).
W 1825 roku Włosi wrócili do Salle Favart, zakupionego dla nich przez Karola X , pod popularną obecnie nazwą Théâtre-Italien . Laurent, a następnie Robert i Severini otrzymali sukcesywnie ten przywilej oprócz ognia w pokoju13 stycznia 1838odstrasza ich ponownie. Następnie idą z pokoju Ventadour do Odeon, gdzie zaczyna się mezz Pauline Viardot (siostra Malibran ), a następnie do teatru renesansowego , aby powrócić2 października 1841 Pokój Ventadour i nigdy go nie opuszczaj.
Plik 6 grudnia 1856Włoska sopranistka Marietta Piccolomini śpiewa podczas prawykonania opery La traviata Giuseppe Verdiego w Théâtre-Italien. Cesarzowa Eugenia , którzy nie mogli uczestniczyć w show chwalony przez krytyków, jak i publiczności, nakazał jego dyrektora w czasie, Calzado, aby dać dodatkowy reprezentację dla niej i jej męża, Napoleona III .
Ale dekret z 1864 r. Przywracający wolność teatrom ożywił konkurencję, której Włosi nie byli w stanie powstrzymać. Po ponad 35 latach służby Théâtre-Italien ostatecznie zniknął, gdy teatr został zamknięty w 1878 roku.
W 1974 dyrektor Attilio Maggiulli i aktorka Helena Lestrade założył Teatrino italiano Maine ulicy ( 14 th opr. ). Przeniósł się do 17-19 rue de la Gaite w 1980 roku i przyjęła nazwę La Comédie Italienne .
W tej małej sali są programowane utwory włoskich autorów, klasyczne (od Ruzzantego do Carlo Goldoniego ) i współczesne, wykonywane w języku francuskim. W teatrze znajduje się również szkoła commedia dell'arte, otwarta dla młodych aktorów, w której uczy się tradycyjnych technik maskowych, zwierzęcych, barokowych i innych.
Pierwsze opery wystawiane w Paryżu były włoskie; czy włoska opera szybko został porzucony na rzecz francuskiej opery, o czym świadczy utworzenia Królewskiej Akademii Muzycznej , włoskie oddziały opera nadal występują w Paryżu przez cały XVIII -tego wieku . W ten sposób przedstawienia La serva padrona autorstwa Giovanniego Battisty Pergolesiego w 1752 roku dały początek Kłótni błaznów .
Théâtre-Italien prezentuje dzieła Paëra , Mozarta czy Cimarosy , a także wielkie opery Rossiniego , który przybył do Paryża w 1823 roku . Więc19 czerwca 1825, Podróż do Reims ( Podróż do Reims ) jest tworzony za pomocą specjalnego rozkładu jednoczącej największych europejskich śpiewaków dnia na cześć koronacji Karola X . Następnie montuje sukcesy Meyerbeera i Verdiego .
Od 1864 roku i utraty przywileju włoskie opery wystawiane są w wielu teatrach, w tym w Théâtre de la Gaîté , Théâtre du Châtelet, a zwłaszcza w Operze Paryskiej .
Dwa wózki ,
Claude Gillot (ok. 1707)
Grób Maître André ,
Claude Gillot (ok. 1717)
Miłość w Théâtre-Italien ,
Antoine Watteau (ok. 1718)
Komicy-Włosi ,
Antoine Watteau (ok. 1720)
Harlequin Proteus , spalanie XVII th century
Harlequin krawcowa w pałacu , spalenia XVII th century
Harlequin Knight of the Sun , spalanie XVII th century
Harlequin Emperor of the Moon , spalanie XVII th century
Harlequin Mercure Galant , spalanie XVII th century