Zamek Lenzburg

Zamek Lenzburg
Przykładowa ilustracja artykułu Zamek Lenzburg
Zamek Lenzburg widziany od południowego wschodu.
Rodzaj Ufortyfikowany zamek
Pierwotny właściciel Rodzina Lenzburg  (de)
Aktualny właściciel Fundacja zamku Lenzburg
Bieżące miejsce docelowe Muzeum
Ochrona Dobra kultury o znaczeniu narodowym
Stronie internetowej Schlossberg
Informacje kontaktowe 47 ° 23 ′ 15 ″ na północ, 8 ° 11 ′ 08 ″ na wschód
Kraj szwajcarski
Region historyczny Kanton Aargau
Miejscowość Lenzburg
Geolokalizacja na mapie: Szwajcaria
(Zobacz sytuację na mapie: Szwajcaria) Zamek Lenzburg

Lenzburg Zamek (w niemieckim Schloss Lenzburg ) dominuje stare miasto Lenzburgu w kantonie Aargau w Szwajcarii . Stary i ważny zamek obronny , uznany za dobro kulturowe o znaczeniu narodowym . Miejsce zajmowane od czasów prehistorycznych znajduje się na wysokości 508 metrów na Schlossberg , prawie okrągłym wzgórzu molasowym, który wznosi się sto metrów nad równiną. Nazwa pochodzi od zamku hrabiów Lenzburg  (z) , która prawdopodobnie swoje siedziby na wzgórzu XI -tego wieku. Zamek należał do Stauferów od 1173 r., Następnie do Kybourgów od 1230 r. I do Habsburgów od 1273 r. Po podboju zachodniego Argowia przez Berno w 1415 r. Zamek przez ponad 350 lat był siedzibą komorników berneńskich. Budynek należący do kantonu Aargau od 1804 r., Budynek mieścił wówczas chłopięce kolegium i przeszedł w ręce prywatne w 1860 r. Fundacja utworzona przez kanton Aargau i miasto Lenzburg odkupiła zamek w 1956 r. Od wdowy przez amerykańskiego badacza polarnego. Lincolna Ellswortha i otworzył go dla publiczności.

Zamek otoczony jest murem składa się z siedmiu budynków wzniesionych między XII th wieku i początku XVIII -go wieku. Przeważnie w stylu barokowym i gotyckim ułożone są na kształt podkowy wokół wewnętrznego dziedzińca. Od zakończenia generalnej renowacji w 1987 roku zamek jest siedzibą Muzeum Historycznego Aargau, które od 2007 roku jest częścią Muzeum  Aargau ( Muzeum Aargau (de) ). Siedlisko dawnych mieszkańców zamku, prezentowane są tam zbiory historyczne kantonu z Aargau oraz wystawy czasowe.

Sytuacja

Zamek znajduje się bezpośrednio na wschód od starego miasta Lenzburga, na szczycie Schlossberg , 508 metrów nad poziomem morza. Prawie okrągłe wzgórze wznosi się około 100 metrów nad Seetal, a jego średnica wynosi około 250 metrów. Od północy, zachodu i południa wzgórze otacza płaski teren. Na wschodzie teren opada do około 460 metrów nad poziomem morza i wspina się na szczyt Goffersberg (lub Gofi ) znajdujący się na wysokości 507 metrów nad poziomem morza. Z geologicznego punktu widzenia Schlossberg składa się u podstawy z poziomych margli i kruchych piaskowców, które są częścią dolnej słodkowodnej molasy (niem. Untere Süßwassermolasse , USM). W górnej części składa się z twardego piaskowca górnego molasu morskiego (niem. Obere Meeresmolasse , OMM), nad którym skała częściowo zwisa. Wzgórze uzyskało swój kształt podczas zlodowacenia Riss . Schlossberg i Goffersberg rzadkie przykłady w Szwajcarii zlodowaconych skały za pomocą styku pomiędzy warstwami i USM WMO.

Historia

Pre-historia

Schlossberg mogły już zamieszkały obszar podczas czasów prehistorycznych . W 1959 roku, podczas budowy zbiornika wodnego między Schlossberg i Goffersberg , odkryto jedno z największych pól grobowych w Szwajcarii z okresu neolitu (około 3000 lat pne ). Badania przeprowadzone przez Biuro Archeologiczne Kantonu Aargau w latach 1981-1986 doprowadziły do ​​odkrycia warstwy archeologicznej rozciągającej się na całej powierzchni zamku i osiągającej grubość 2,5 metra. Jednak datowanie szczątków pozostaje niepewne. Odkryli szczątki prehistorycznego cegieł pieca historia sięga starożytnego Rzymu i dom w XI -tego wieku ( Central średniowieczu ). Te najstarsze artefakty są krzemienne narzędzia i rozdrobniony ax, obaj pochodzący z epoki neolitu . Liczne odkryte ceramiczne przedmioty wskazują na osadnictwo w epoce brązu . Data szczątki z rzymskiego I st i II th wieku i są związane z Vicus Lindfeld  (z) w pobliżu. Miejsce to mogło zajmować sanktuarium.

Legenda głosi, że kiedyś w jaskini na Schlossberg mieszkał smok . Mówiono, że został pokonany przez Rycerzy Wolframa i Guntrama. Wdzięczni chłopi wybraliby ich na hrabiów Lenzburga i dali pozwolenie na budowę zamku na Smoczym Wzgórzu.

Pierwszy człon wiadomo z całą pewnością, z rodziny Lenzburg  (z) jest Ulrich I st , zwany również „Rich”. Był Reichsvogt  (en) (przedstawiciel cesarza) w Zurychu i spowiadał się w opactwach Beromünster i Schänis . Dokument z 1036 r. Wspomina o nim jako hrabiego w Aargau. Pierwsze wiarygodne źródło o istnieniu zamku pochodzi z 1077 roku: Ulrich III , jego wnuk, stanął po stronie króla Henryka IV podczas kłótni Investitures i był dwukrotnie legatem apostolskim w ciągu sześciu miesięcy. Hrabiowie Lenzburg byli w tym czasie jednymi z najważniejszych panów feudalnych płaskowyżu szwajcarskiego i utrzymywali bliskie stosunki z władcami niemieckimi.

Rodzina Lenzburgów wymarła w 1173 roku. Ulryk IV , ostatni hrabia Lenzburga, w testamencie mianował cesarzem Fryderykiem Barbarossą na następcę tronu. Byli przyjaciółmi i razem brali udział w Drugiej Krucjacie . Cesarz osobiście rozliczane podziału spadkowego Lenzburg Zamek i przypisać wiele z ziemi do swego syna, palatyn Otto I st Burgundii . Po śmierci Otto w 1200 roku Stauferowie, których był częścią, zostali wypędzeni z Aargau. Przez dwie rodziny szlacheckie ( Andechs-Meranien i Chalon  (de) ) Lenzburg przeszedł małżeństwem do Kybourgów około 1230 r. Ten ostatni założył ufortyfikowane miasto targowe na zachód od wzgórza zamkowego, które stało się obecnym miastem z Lenzburga .

Hartmann IV , ostatni hrabia Kyburg, zmarł w 1264 roku bez męskich potomków. Rodolphe I er , hrabia Habsburgów i przyszły król Rzymian , przejął opiekę nad małoletnią dziedziczką Anną von Kyburg, która obejmowała również administrację dworu. Anna później poślubił Rudolph kuzyn Eberhard I st z Habsburg-Laufenburg . Rodolphe nabyty w 1273 roku za 14 000 srebra jest własnością jego biednego kuzyna. Dwa lata później zorganizował Hoftag w Lenzburgu. Wówczas panowali różni książęta austriaccy lub ich urzędnicy. Jednak zamek stał się regionalną siedzibą administracyjną, ponieważ władza Habsburgów coraz bardziej przenosiła się na Austrię . Książę Fryderyk II Habsburg  (de) mieszkał w zamku od 1339 roku. Miał tam poślubić Joanę, córkę króla Anglii Edwarda III , i kazał wybudować w tym celu Ritterhaus, czyli dom rycerski. Książę zmarł w 1344 roku, nie widząc swojej przyszłej żony. Prace Domu Rycerskiego pozostały niedokończone.

Pochodząca z Seengen rodzina Schultheiss-Ribi, pochodzenia chłopskiego, która wstąpiła do szlachty, otrzymała w lenno zamek Lenzburg w 1369 roku. Zamek przetrwał oblężenie Guglera  (in) w 1375 roku.

Bernese Bailiwick

Ukryte napięcia między niemieckim królem Zygmuntem a austriackim księciem Fryderykiem IV wybuchły na soborze w Konstancji w 1415 r., Kiedy Fryderyk pomógł jednemu z trzech urzędujących wówczas papieży, Janowi XXIII , uciec z miasta. Sigismond widział w tym szansę na skrzywdzenie przeciwnika. 30 marca 1415 r. Wezwał sąsiadów Habsburgów do przejęcia ich ziem w imię Cesarstwa. W ten sposób Berno podbiło zachodnią część Argowii (później nazwaną Berneńską Argowią ). 20 kwietnia miasto Lenzburg natychmiast poddało się nacierającej armii, a zamek pozostał nienaruszony. Konrad von Weinsberg  (de) , namiestnik królewski, próbował zabezpieczyć zamek dla cesarstwa i przygotował go do oblężenia. Jednak w sierpniu porzucił ten beznadziejny plan i w 1418 roku powierzył zamek rodzinie Ribi-Schultheiss. Po długich negocjacjach Berno udało się wykupić prawa do hrabstwa Lenzburg w 1433 roku, a zamek w 1442 roku.

W 1444 r. Na zamek przeniósł się pierwszy komornik berneński (niem. Landvogt ), skąd administrował bailiwatem Lenzburga (niem. Oberamt Lenzburg ). Te ostatnie obejmowały Seetal , Wynental i Suhrental . Prerogatywy komorników obejmowały pobieranie podatków, wykonywanie środków administracyjnych, uprawnienia sądowe i policyjne oraz dowództwo wojskowe. Był również odpowiedzialny za utrzymanie zamku. Komornicy byli wybierani na cztery lata spośród członków Wielkiej Rady Miasta Berna . Najbardziej znanym z nich był Adrian I er von Bubenberg w latach 1457-1461, późniejszy avoyer Berne i bohater bitwy pod Murten . W latach 1509 i 1510 przeprowadzono ważne prace: jedną częściowo zniszczono dom rycerski rozpoczęto w 1339 roku, a drugą odbudowano. W 1518 r. Szalał wielki pożar, ale nie wiadomo, które budynki zostały zniszczone (najprawdopodobniej „Aarburghaus” na północy). W 1520 r. Komornik otrzymał nowy dom, Landvogtei, czyli dom komorniczy.

Po przyjęciu przez Berno reformacji protestanckiej w 1528 r. Lenzburg zyskał na znaczeniu strategicznym, ponieważ zamek znajdował się blisko granicy religijnej i istniały obawy przed atakami katolików z Lucerny przez Freie Ęmter . Podczas dwóch wojen Kappel w 1529 i 1531 roku zamek służył jako baza operacyjna reformowanych. Stał się wówczas ważnym fortem granicznym, ponieważ można było stamtąd kontrolować przejazd nad pobliskim Reussem .

W 1624 roku, pod rozkazami inżyniera Valentin Friderich  (de) , Joseph Plepp  (de) narysował pierwsze plany i dokładne reprezentacje zamku, który w tym czasie wyglądała bardziej jak warownego gospodarstwie. Plany Pleppa posłużyły za podstawę do modernizacji fortyfikacji. W obliczu wojny trzydziestoletniej, która trwała od 1618 roku, Berno poczuł się zmuszony przystosować zamek Lenzburg do użycia artylerii. Podwójny system drzwi z Zwinger  (en) został zbudowany w 1625 roku po stronie północnej, a nasypy ziemne na wschodzie i południowym stronach zostały podniesione. W 1628 r. Friderich planował budowę kilku bastionów, ale projekt ten nie mógł zostać zrealizowany ze względu na brak funduszy. Jednak zrealizowano projekt Niklausa Willadinga o zmienionej wielkości: w latach 1642-1646 wzniesiono jedenastometrowy wał. Powstała w ten sposób warownia wschodnia miała jedną wielką wadę: woda deszczowa przeciekała przez sąsiednie mury i sprawiała, że ​​dom komornika nie nadawał się do zamieszkania ze względu na stałą wilgoć. Z tego powodu w latach 1672-1674 wybudowano nowe mieszkanie dla komornika w skrzydle północnym.

W XVIII -tego wieku, Wyżyna aménagèrent zamek do dużego strychu. W latach 1705–1707 do „ Hintere Haus  ” dobudowano dodatkowe skrzydło  . W 1728 i 1729 roku połączono donżon z domem rycerskim. W 1758 roku do domu rycerskiego dobudowano pięć pośrednich kondygnacji, aby maksymalnie wykorzystać przestrzeń oraz dodatkowe świetliki i okna dla lepszej wentylacji. Dzięki tym działaniom udało się zmagazynować ponad 5000 ton zboża. W marcu 1798 r. Viktor von Wattenwyl, ostatni urzędnik berneński, przekazał zamek wojskom francuskim, gdy załamał się ustalony porządek polityczny. Zamek przez kilka miesięcy służył jako szpital wojskowy, zanim rannych żołnierzy przeniesiono do Königsfelden .

Szkoła dla chłopców

Argowia , założona w 1803 roku, weszła w posiadanie zamku na5 czerwca 1804. Ale użycie tego symbolu feudalizmu do celów rządowych było wykluczone, tak że zamek pozostawał pusty przez ponad dwadzieścia lat, przy minimalnej konserwacji, aby uniknąć nadwyrężenia słabych finansów kantonów. W 1810 roku budowniczy organów Johannes Heinrich Speisegger z Schaffhausen zaoferował wynajęcie części zamku, ale rząd kantonu odmówił. W 1818 r. Plan powołania tam Centralnej Federalnej Szkoły Wojskowej nie powiódł się, podobnie jak utworzenie kantonalnej szkoły dla nauczycieli.

Wreszcie pedagog Johann Karl Christian Lippe  (de) z Hofwil poinformował jesienią 1822 r. Zarząd gminy ( Stadtrat ), że zamierza założyć w okolicy placówkę edukacyjną dla chłopców. Rząd kantonu przyznał mu dzierżawę za roczny czynsz w wysokości 300 franków, z pięcioletnim moratorium pozwalającym najemcy na przeprowadzenie wszystkich niezbędnych napraw. Instytut został otwarty 11 lutego 1823 roku. W latach 30. XIX w. Liczył do 50 uczniów i 12 nauczycieli. Zasady wychowawcze Lippe były w dużej mierze takie same, jak te Johanna Heinricha Pestalozziego , z którym był przyjacielem. Jego klientela składała się w większości z młodych francuskich protestantów z Alzacji i południa Francji, których rodzice nie ufali francuskim szkołom katolickim. Niestabilność polityczna spowodowana rewolucjami lat 1848-1849, która spowodowała spadek frekwencji, spowodowała, że ​​Lippe popadł w długi i nie był w stanie spłacić. 30 września 1853 r., Dzień po zamknięciu kolegium uzgodnionym z wierzycielami, Lippe zmarł

Własność prywatna

Na początku 1857 roku na zamku przez krótki czas znajdował się szpital wojskowy. W czerwcu 1859 r., Podczas kampanii włoskiej , na zamku internowano 120 żołnierzy austriackich, którzy uciekli do Szwajcarii po porażkach Magenty i Solferino . Aargau kantonalny parlament postanowił w marcu 1860, aby zaakceptować ofertę nabycia od Zurychu producenta jedwabiu Konrad Pestalozzi-Scotchburn. Zamek i jego posiadłość sprzedano za 60 000 franków. Nie wiadomo, czy mieszkał tam Pestalozzi. Po klęsce Francji w wojnie francusko-niemieckiej , w lutym 1871 r. Do Szwajcarii wkroczyła Armia Wschodu pod dowództwem generała Charlesa-Denisa Bourbaki . Miastu Lenzburg otrzymał rozkaz przejęcia ponad 600 żołnierzy. Tylko zamek mógł szybko pomieścić tak wiele osób. Pośpiesznie zainstalowano piece, dostarczono żywność i zorganizowano szpital pogotowia. Internowani wrócili do Francji na początku marca 1871 r., A szpital pozostał na miejscu do końca kwietnia.

Spadkobiercy zmarłego w międzyczasie Pestalozziego, chcąc sprzedać zamek, ofiarowali go bezskutecznie kantonowi Aargau we wrześniu 1871 roku . Friedrich Wilhelm Wedekind  (de) objął go rok później za 90 000 franków. Wyemigrował do San Francisco w 1849 r. Po niepowodzeniu rewolucji marsjańskiej i dorobił się fortuny na spekulacjach ziemskich podczas kalifornijskiej gorączki złota . Po powrocie do Europy w 1864 r. Wyemigrował do Szwajcarii w 1871 r., Aby zaprotestować przeciwko zdominowanemu przez Prusy Cesarstwu Niemieckiemu i osiedlił się na zamku wraz z żoną Emilie Kammerer (de) . Sześcioro ich dzieci, w tym przyszła śpiewaczka operowa Erika Wedekind (z) oraz pisarze Frank Wedekind i Donald Wedekind (z) , spędziły tam młodość.    

Friedrich Wilhelm Wedekind zmarł w 1888 roku, a rodzina próbowała sprzedać zamek. Z jednej strony znaczna część rodzinnej fortuny została zainwestowana w majątek, z drugiej zaś dzieci lobbowały za wypłatą udziału w spadku. W okresie przejściowym Emilie Kammerer zarządzała mało dochodową emeryturą. W marcu 1892 roku amerykański przemysłowiec August Edward Jessup kupił zamek za 120 000 franków. Jessup pochodził z Filadelfii, ale przez długi czas mieszkał w Anglii . Był żonaty z Mildred Marion Bowes-Lyon, ciotką królowej matki Elżbiety Bowes-Lyon  ; był więc związany małżeństwem z brytyjską rodziną królewską. Nowy właściciel od początku planował całkowitą renowację, w sprawie której zasięgnął rady historyka sztuki Josefa Zempa  (de) . Wraz z demontażem niedawnych rozbudów i instalacji wojskowych, zamek został gruntownie przywrócony do stanu przedstawionego przez Pleppa w 1624 r. Ponadto Jessup zainstalował cenne meble i zainstalował centralne ogrzewanie, wodę i elektryczność. Prace trwały od 1893 do 1903 roku i kosztowały pół miliona franków.

James William Ellsworth  (w) , amerykański przemysłowiec i kolekcjoner dzieł sztuki od średniowiecza, dowiedział się, że na zamku w Lenzburgu stał stół z czasów cesarza Fryderyka Barbarossy . Chciał go dodać do swojej kolekcji i złożył ofertę kupna. Jednak mógł zdobyć tylko stół z całym zamkiem. Dlatego kupił budynek w 1911 r. Za 550 000 franków. Jego syn, polarnik Lincoln Ellsworth , odziedziczył zamek w 1925 roku. Mieszkał tam tylko sporadycznie, ale planował kilka wypraw z Roaldem Amundsenem do „pokoju Amundsena” domu komornika.

Niedawna historia

Po śmierci Lincolna Ellswortha w 1951 roku, jego żona Marie Louise Ellsworth-Ulmer odziedziczyła majątek. Chciała się z nią rozstać kilka lat później ze względu na wysokie koszty utrzymania. Podczas gdy kilka osób wyraziło zainteresowanie, kanton Aargau interweniował i w lipcu 1955 r. Zaproponował miastu Lenzburg wspólne nabycie zamku, aby uniknąć spekulacji. Umowa kupna zawarta 19 grudnia 1955 r. Przewidywała następujące warunki: miasto Lenzburg kupiło za 1,5 mln franków części majątku niezwiązane bezpośrednio z zamkiem (działka budowlana, folwark) oraz utworzono „Fundację Zamku Lenzburg”. przez kanton i miasto nabyły za 500 000 franków wzgórze zamkowe i budynki, które tam się znajdowały, a także meble i zbiory. Umowa weszła w życie 30 czerwca 1956 r .

Fundacja Stapferhaus Lenzburg  (de) przeniosła się w 1960 roku do „  Hintere Haus  ”. W kwietniu 1970 r. Parlament Aargau ( Grosser Rat ) zatwierdził pożyczkę w wysokości 9,25 mln franków na całkowitą renowację zamku. Po długich przygotowaniach przeprowadzono to w latach 1978-1986 pod kierunkiem architekta Dietera Bollera oraz we współpracy z władzami ochrony zabytków kantonu i konfederacji. Dzięki pracom udało się zachować konstrukcję budynków i zaadaptować je na przyszłe muzeum. W tym samym czasie kantonalna służba archeologiczna przeprowadziła ważne badania. Wykopaliska archeologiczne doprowadziły do ​​wielu odkryć. Muzeum Historyczne Aargau zostało otwarte w zamku Lenzburg w 1987 roku ( od 2007 roku nosi nazwę Muzeum Aargau  (de) ). Instytucja przejęła od kantonu zbiory historyczne, które były częściowo eksponowane na zamku od 1956 roku, ale które były głównie przechowywane w składach. Nowe prace sanitarne, głównie elewacji i dachów, przeprowadzono w latach 2018-2019 za kwotę 3,8 mln franków.

Lista właścicieli

Budynki

Siedem budynków zamku jest zgrupowanych w kształcie podkowy wokół wewnętrznego dziedzińca otwartego na południowy zachód. Dom Berneński znajduje się od strony północno-zachodniej. Skrzydło północne obejmuje system drzwi i jest jedynym wejściem. Dom byłego komornika znajduje się w północno-wschodnim narożniku i łączy się ze wschodnim bastionem. Główny budynek i donżon od południowego wschodu są najstarszą częścią tego miejsca, a dom rycerski od południa.

Miejsce prehistoryczne i zamek Lenzburg są wymienione jako dobra kulturowe o znaczeniu krajowym .

Fortyfikacje i wewnętrzny dziedziniec

Dostęp do zamku znajduje się po północno-zachodniej stronie witryny. Mijając klatkę schodową lub starą ścieżką, dociera się do dolnych drzwi wzniesionych w 1625 r. Półkolisty łuk bramy otoczony jest nieregularnymi kwadratowymi zwornikami . Powyżej płaskorzeźba z herbem Berna, cesarstwa i komornika Petera Buchera, otoczona lwami z kulą i mieczem . Schody przekraczania Zwinger  (Pl) prowadzi do drzwi pośrednim, również pochodzący z 1625 i powiększony 1761-1762. Jest to budynek parterowy z czterospadowym dachem , podwyższoną cegłą, drzwiami z półkolistym łukiem i strzelnicami . Nad łukiem znajduje się wykusz wsparty na czterech ozdobnych konsolach . Podczas remontu w latach 1978-1986 utworzono podziemne połączenie z piwnicą domu berneńskiego. Ścieżka do zamku skręca wtedy o 180 stopni; prowadzi do mostu zwodzonego i górnymi drzwiami na wewnętrzny dziedziniec. Ściana obwodowa siedzi bezpośrednio na skale i następuje jego profil; dlatego jego wysokość jest zmienna. Pochodzi on od około drugiej połowie XV -go wieku i niewiele się zmieniły. Jest częściowo wykonany z fazowanych merlonów pokrytych dachówką.

Formalny ogród rozciąga się na końcu południowo-zachodniej części wewnętrznego dziedzińca przed Wyżynie domu. Ogród został wymieniony po raz pierwszy w dokumencie pochodzącym plecami do Baliwatem 1560. Na początku XVII -tego wieku, otoczony ogrodzeniem i zbrojowni . Samuel Steck, komornik w latach 1771-1778, zlecił przebudowę ogrodu według modelu francuskiego z dwiema ścieżkami przecinającymi się pod kątem prostym, które dzielą trawnik na cztery części jednakowej wielkości. Pawilon również dołączony do otaczającej ściany. Zbrojownia została rozebrana około 1890 roku. Około dziesięciu lat później właściciel zamku Jessup dokonał ważnych zmian: wyposażył wewnętrzny dziedziniec w trawnik oraz posadził egzotyczne drzewa i krzewy. Podczas remontu zamku w 1982 r. Przywrócono pierwotny stan ogrodu Stecka, a dwa lata później trawnik na wewnętrznym dziedzińcu zastąpiono żwirową nawierzchnią. Na skrzyżowaniu dwóch ścieżek ogrodowych znajduje się fontanna wykonana z wapienia zwana Mägenwiler Muschelkalk  (de) .

Skrzydło północne

Skrzydło północne to zespół połączonych ze sobą budynków: brama górna, pozostałości północnego Bergfrieda oraz nowa siedziba komornika. Drzwi górne, jedyne wyjście na wewnętrzny dziedziniec, powstały prawdopodobnie po pożarze w 1518 roku na starszych fundamentach. Uważa się, że jest to miejsce, w którym znajduje się Aarburghaus zbudowany w 1339 roku, który padł ofiarą płomieni. Nad lintau znajduje się płaskorzeźba z 1596 roku z herbem Berna i rodziny Erlach .

Na wschód od bramy znajduje się północny Bergfried , który od renowacji w latach 1718-1720 połączony jest z sąsiednimi budynkami wspólnym dachem siodłowym . Było to miejsce bramy i więzienia. Z pierwotnego budynku zachowała się tylko ściana zachodnia oraz fragmenty fundamentów ścian południowej i wschodniej. Od strony wewnętrznego dziedzińca o renowacji przypomina płaskorzeźba z piaskowca z 1720 r. Przedstawiająca niedźwiedzia; herby komornika i Säckelmeister  (de) (zarządcy skarbu państwa) również nie zostały wykonane.

Na miejscu budynku służącego jako wartownia i pralnia zbudowana w 1625 r., W latach 1672-1674 wybudowano nową siedzibę komornika. Dom komornika znajdujący się w narożniku północno-wschodnim nie nadawał się już do zamieszkania, ponieważ wilgoć wnikała w mury po ukończenie wschodniego bastionu. Od strony dziedzińca Daniel Stürler dodał klatkę schodową w latach 1731-1732. Obecnie w budynku mieści się administracja muzeum.

Dom komornika

Dom komornika ( Landvogtei ) to trzypiętrowy późnogotycki budynek ze schodkowym szczytem i stromym dachem siodłowym . Służył jako biuro i mieszkanie komorników berneńskich, po tym, jak poprzedni budynek z XIV wieku został zniszczony przez pożar w 1518 roku. W odróżnieniu od pozostałych budynków komornik nie przylega bezpośrednio do otaczającego muru; jest przestrzeń od jednego do dwóch metrów. Wyjątkiem jest jednak niewielka okrągła wieża z 1626 r. W południowo-wschodnim narożniku. Zastąpiła drewniany wykusz służący jako toaleta.

Pięcioboczna wieża schodowa, dobudowana od frontu budynku w 1630 roku, zastąpiła bardziej stromą klatkę schodową znajdującą się wewnątrz. Jego bulwiasta wieża została zastąpiona przez dachem czterospadowym w 1760 roku południowa fasada musiał być przebudowany w 1761-1762 z powodu zawilgocenia. Hol wejściowy pochodzi częściowo z około 1460 roku. Na pierwszym piętrze hala zbudowana w 1565 roku rozciąga się na całą północną stronę. Od 1646 r. Dom komornika stał się niezdatny do zamieszkania, ponieważ do budynku wnikała wilgoć. Od 1902 do 1904 roku Jessup zlecił obniżenie ziemnego kopca odpowiadającego za niego wschodniego bastionu o dwa piętra, co pozwoliło na uporządkowanie budynku. Dom komornika został przedłużony w kierunku dziedzińca i otrzymał neogotycką fasadę .

Bastion Wschodni

Bastion znajduje się na wschód od wewnętrznego dziedzińca powstała między 1642 a 1646 w miejsce bulwaru wzniesiony w 1582 roku, który był już przestarzały w momencie jego budowy. Wypełniając lukę między domem komornika a głównym budynkiem, zamek musiał być chroniony przed ogniem armatnim ze wzgórza Goffersberg naprzeciwko. Mury starego bulwaru zostały wkomponowane w nową konstrukcję. Sąsiedni dom komornika był chroniony dużym kopcem ziemi, a wilgoć, która przenikała do budynku, sprawiała, że ​​nie nadawał się do zamieszkania. W 1659 r. Bastion wschodni otrzymał wieżę zegarową  ; iglica została zastąpiona w 1760 przez bulwiasta wieży . Jessup kazał obniżyć zewnętrzną ścianę o sześć metrów w latach 1893-1894, ponownie odsłaniając okna południowej elewacji domu komornika. Na powierzchni obniżonego pagórka powstał ogród różany. Podczas ogólnej rekultywacji (1978–1986) usunięto resztki ziemnego kopca i wykopano piwnicę.

Do ściany, która wznosi się na wysokość jedenaście metrów nad dziedzińcem, prowadzą wąskie spiralne schody. Na trzech kondygnacjach pokoje przylegają do klatki schodowej, na co wskazują okna na elewacji od strony dziedzińca. Wejście wyznacza półkolisty portal łukowy z lizenami i frontonem otoczonym sferami. W elewację wkomponowano częściowo zmieniony relief; możemy rozpoznać herb komorników Hansa Weyermanna i Daniela Lerbera. Tarczę zegara namalował HJ Horer  ; jego mechanizm został wyprodukowany przez Tobiasa Liechtensteina. Od strony ogrodu różanego galeria łączy dom komornika z głównym budynkiem

Budynek główny

Główny budynek (lub palas  (en) ) z dachem szopowym został zbudowany około 1100 roku na polecenie hrabiów Lenzburga jako wzmocniony budynek mieszkalny z czterema kondygnacjami i wysokością 18 metrów. Budynek zbudowany z ułożonych w stos bloków kamiennych i gruzu ma 13,8 m długości i 8 m długości. Wraz z przylegającym donżonem budynek główny stanowi najstarszą część zamku. Wejście znajdowało się pierwotnie na drugim piętrze i można było się do niego dostać z zewnątrz drewnianymi schodami. Na parterze znajdował się kominek, trzecie piętro służyło jako sypialnia, a niższe dwa piętra jako magazyn. W czasach komorników berneńskich w budynku znajdowała się sala tortur . W latach 1592-1599 do parteru dobudowano łukowe wejście. Rozmieszczenie pięter i schodów zostało zreorganizowane w latach 1978-1986 na potrzeby muzeum.

Loch

Twierdza (lub Bergfried ) to kwadratowy budynek o średnicy dziesięciu metrów, którego ściany mają trzy metry grubości. Został dobudowany około 1150 roku przy zachodniej elewacji głównego budynku. Kiedy zmarł jego budowniczy Ulryk IV , prace zostały przerwane, a twierdza pozostawała niedokończona przez ponad 170 lat. Ukończono go dopiero w 1344 roku, kiedy to dobudowano dwie dodatkowe kondygnacje o cieńszych ścianach. W czasie Baliwat Oberland, od około początku XVII -tego wieku, więzienie znajdowało się na pierwszym piętrze.

W celu zwiększenia możliwości magazynowania zboża donżon i dom rycerski oraz znajdująca się między nimi studnia połączono w latach 1728-1729 funkcjonalnym budynkiem bez dekoracji. Należało usunąć północną elewację donżonu, ponieważ nie była wyrównana z domem rycerskim. W 1896 roku Jessup nakazał zburzenie strychu i przywrócenie zamku do pierwotnego stanu. Studnia wspomniana po raz pierwszy w 1369 roku ponownie znalazła się pod gołym niebem. Podczas generalnego remontu (1978–1986) zreorganizowano posadzki i schody.

Dom rycerzy

Budowa Domu Rycerskiego ( Ritterhaus ) rozpoczęła się w 1339 roku. Książę Fryderyk II Habsburg  (de) miał poślubić córkę króla Anglii Edwarda III na zamku Lenzburg i oddano do użytku gotycki budynek mieszkalny . Młody książę zmarł w 1344 roku na krótko przed zakończeniem prac, a ściany pozostały niepowlekane. Część zachodnia była w 1509 r. W tak złym stanie, że należało ją rozebrać i odbudować. Ściany zewnętrzne części wschodniej pozostały, ale wnętrze wymagało całkowitej przebudowy. W celu wzmocnienia konstrukcji dodano nowe belki i kilka filarów  ; ściany były teraz otynkowane. Długość budynku została zmniejszona: zachodnia ściana została zniszczona i odbudowana dalej na wschód. Około 1590 roku budynek stał się stodołą z poddaszem i tłocznią win; strzelnice zostały dodane w tym samym czasie. W 1758 r. Całkowicie przeprojektowano wnętrze budynku. Dzięki nowym stropom pośrednim można było przechowywać więcej zboża. Budynek został odrestaurowany jak najlepiej do pierwotnego stanu w 1893 środkowych piętrach zostały usunięte, a górne piętro pokój został przywrócony do zaostrzonego łuku okna . Obecnie salę można wynająć na organizację imprez.

Dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta o wymiarach 28 × 17 metrów ma masywny dach półspadowy . Podczas gdy górne pomieszczenie zajmuje całą szerokość budynku, dolne pomieszczenie znajduje się obok sieni. Pasmo półkolistych gotyckich okien z podwójnymi ostrołukowymi oknami zdobi całą długość małej sieni od strony południowej, podczas gdy łuki są nieobecne w bliźniaczych oknach na piętrze. Okna w dolnej części ściany północnej są prostokątne. Dach pokryty dachówką alzacką .

Obok domu rycerza znajdowała się mała kaplica poświęcona św. Fortunatusowi. Pierwsza pisemna wzmianka o nim pochodzi z 1369 roku. Po prawie czterech stuleciach był w tak złym stanie, że musiał zostać rozebrany w latach 1762-1763.

Dom Berneński

W 1600 roku w południowo-zachodniej części zamku powstał nowy dwukondygnacyjny budynek gospodarczy „  Hintere Haus  ” („zaplecze”). Było to wynikiem ponownego zjednoczenia stajni i młyna pod jednym dachem. Budynek w latach 1705-1707 przedłużono w kierunku wschodnim w kierunku skrzydła północnego w celu zwiększenia możliwości przechowywania zboża. Część południowej elewacji musiała zostać odbudowana w latach 1761-1762 z powodu uszkodzeń spowodowanych wilgocią. Przedłużenie zostało zburzone w 1893 roku i zastąpione chodnikiem prowadzącym do górnych drzwi. W latach 1960-2018  budynek był zajęty przez fundację Stapferhaus Lenzburg (de) . Nazwa fundacji i budynek „Stapferhaus” odniósł się do ministra edukacji Republiki Helweckiej Philippa Alberta Stapfera . Od 2018 roku w budynku zwanym wcześniej „ Bernerhaus  ” („  Bernerhaus ”) mieści się restauracja oraz sale konferencyjne.

Podłużny, trzykondygnacyjny budynek ma czterospadowy dach, pokryty alzacką dachówką . Pojedyncze okna układane są w regularny sposób. Od strony wschodniej znajdują się trzy loggie : jedna na parterze murowana, dwie pozostałe drewniane.

Muzeum Zamkowe Lenzburg

Muzeum Zamkowe w Lenzburgu, część Muzeum  Aargau ( Museum Aargau (de) ), wcześniej znanego jako Muzeum Historyczne Aargau ( Historisches Museum Aargau ), jest podzielone na cztery sektory: Habitat Museum (w domu komornika), nowa wystawa stała (w budynku głównym i donżonie), warsztat historyczny i wystawa czasowa (w bastionie wschodnim) oraz muzeum dla dzieci (na najwyższym piętrze domu komornika). Każdego roku muzeum odwiedza około 70 000 osób, z czego jedną trzecią stanowią klasy szkolne.

Powstałe 30 lat wcześniej Habitat Museum zostało ukończone w 2011 roku projekcjami i nagraniami dźwiękowymi, które dają wgląd w życie komorników Adriana von Bubenberga i Petera Buchera, a także byłego właściciela zamku Augusta Edwarda Jessupa i jego żony Mildred Marion Bowes -Lyon. Parter poświęcony jest późnemu średniowieczu . W jednym z pomieszczeń ( Taferstube ) ściany i sufit są prawie całkowicie pokryte boazerią. W pokoju są proste meble, w tym stół do przechowywania przyborów do pisania, różne składane krzesła, a także skrzynie i szafki. W salonie znajduje się piec kopuła odbudowuje XIV th century. Średniowieczna kuchnia znajduje się w pierwotnym miejscu, z przebudowanym kominkiem. Oryginalne przybory kuchenne są na wystawie. Na pierwszym piętrze prezentowane są zabudowy z okresu renesansu i baroku . W salonie łóżko z baldachimem , szafka , gobeliny i kominek. Zrekonstruowana kuchnia pokazuje postęp, jaki dokonał się od późnego średniowiecza w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Piec kaflowy w glinianym sprzętu myśliwskiego i zostały przedstawione w Załączniku komornika ( Landvogtstube ). Pisak jest do niego przymocowany. Siedlisko w XIX XX wieku prezentowana jest na drugim piętrze. Sceny zwierzęce i martwe natury złożone z kwiatów dominują w luksusowym salonie w stylu Ludwika XVI . Znajduje się tu piec masowy Aargau z 1775 roku. Ilustracje idyllicznych krajobrazów i fantastycznych światów tworzą sztukaterię na suficie sypialni. Meble pochodzą z okresu rokoko . Sala muzyczna w dużej mierze zachowała się w swoim pierwotnym stanie.

Zbiory historyczne są pogrupowane tematycznie. Wyjaśnienie systemu prawnego i karnej w XVII -tego wieku są podane w więzieniu w lochu i w dużej mierze zachowane w stanie pierwotnym. Możesz zobaczyć tajne znaki wyryte w drewnie przez więźniów, aby komunikować się ze sobą oraz różne narzędzia tortur . W donżonie i głównym budynku prezentowana jest starożytna historia zamku z hrabiami Lenzburg, hrabiami Kyburg i Habsburgami. Muzeum dla dzieci opowiada im o historii zamku w sposób odpowiedni dla ich wieku. Dzieci mogą w zabawny sposób przyswajać wiedzę zdobytą podczas wizyty. Na piętrze wystawa stworzona we współpracy z dziećmi pozwala zwiedzającym poznać życie i twórczość polarnika Lincolna Ellswortha , ostatniego prywatnego właściciela zamku. W piwnicy wschodniego bastionu znajduje się sala wystawowa, w której organizowane są warsztaty historyczne dla rodzin i młodzieży na różne tematy. Mniejsze wystawy czasowe na inne tematy związane z historią zamku prezentowane są także w dawnej sali ochrony dziedzictwa kulturowego.

Inne zastosowania

Od 1956 r. Miejsce to jest siedzibą Fundacji Zamku Lenzburg ( Stiftung Schloss Lenzburg ). Kanton uczestniczy w nim przez trzy czwarte, a miasto Lenzburg przez jedną czwartą. Celem fundacji jest „zachowanie charakteru dóbr zamkowych, udostępnienie terenu publiczności i udostępnienie obiektów kulturalnych” . Fundacja musi w dużej mierze finansować swoje potrzeby, dlatego wynajmuje Dom Rycerzy na imprezy. Każdego roku organizowanych jest tam zwykle około 160 wydarzeń (trzy czwarte przez osoby prywatne i jedną czwartą przez instytucje publiczne) dla łącznie 15 000 do 20 000 uczestników.

Stowarzyszenie utworzone w 1958 r. „  Freunde der Lenzburg  ” wspiera cele fundacji poprzez „promowanie życia kulturalnego i społecznego kantonu Argowia, aw szczególności miasta Lenzburg poprzez odpowiednie imprezy” . Są to koncerty muzyki klasycznej i przedstawienia teatralne organizowane na wewnętrznym dziedzińcu lub w domu rycerskim.

Lenzburg Folk Festival ( Folkfestival Lenzburg  (de) ) odbywał się na zamku od 1972 do 1980 roku. Był to pierwszy i najbardziej wpływowy festiwal muzyki ludowej w Szwajcarii.

Fundacja Stapferhaus Lenzburg  (de) używała „  Hintere Haus  ” w latach 1960-2018. Nazwa „Stapferhaus” odnosi się do Philippa Alberta Stapfera , Ministra Edukacji Republiki Helweckiej . Fundacja postrzegała siebie przede wszystkim jako forum dyskusji na styku kultury i nauki, a od 1992 roku organizuje również wystawy o tematyce współczesnej. Fundacja przeniosła się w 2018 roku do nowego budynku wybudowanego obok stacji Lenzburg. „  Bernerhaus  ” lub „berneński dom”, jak  pierwotnie nazywano „  Hintere Haus ” lub „zaplecze”, został przekształcony i obecnie mieści restaurację. Górne przestrzenie to sale spotkań i konferencyjne.

Uwagi i odniesienia

  1. (de) „  Molasse-Rundhöcker Schlossberg und Gofi bei Lenzburg  ” [ archiwum22 grudnia 2016 r] [PDF] , Szwajcarska Akademia Nauk Przyrodniczych ,2012(dostęp na 1 st stycznia 2017 )
  2. Natur- und Heimatschutzkommission Lenzburg 2008 , s.  26
  3. Frey 1987 , str.  2
  4. Frey 1987 , s.  3
  5. (w) "  Die Gründersage der Lenzburgu  " [PDF] , Muzeum Aargau  (de) (dostępne na 1 st stycznia 2017 )
  6. Hans Stadler, „  Ulrich I of Lenzburg (the Rich)  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii .
  7. Dürst i Weber 1990 , str.  15-16
  8. Dürst i Weber 1990 , str.  18
  9. (w) "  Anna von Kyburg - Die Geschichte einer Hochzeit  " , Muzeum Aargau (dostęp na 1 st stycznia 2017 )
  10. Dürst i Weber 1990 , str.  18-20
  11. Veronika Feller-Vest, „  Ribi (Schultheiss von Lenzburg)  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii .
  12. Dürst i Weber 1990 , str.  21–22.
  13. Dürst i Weber 1990 , str.  23-24.
  14. Dürst i Weber 1990 , str.  25.
  15. Dürst i Weber 1990 , str.  28-29.
  16. Dürst i Weber 1990 , str.  30-31.
  17. Dürst i Weber 1990 , str.  32-33.
  18. Dürst i Weber 1990 , str.  33-34.
  19. Neuenschwander 1994 , s.  21.
  20. Neuenschwander 1994 , str.  493-503.
  21. Zobacz na przykład biografię alzackiego poety Georgesa Zettera z dobrej protestanckiej burżuazji z Miluzy .
  22. Neuenschwander 1994 , s.  504-505.
  23. Neuenschwander 1994 , s.  506-507.
  24. Neuenschwander 1994 , s.  507-508.
  25. Neuenschwander 1994 , s.  510-511.
  26. Neuenschwander 1994 , s.  512-513.
  27. Neuenschwander 1994 , s.  515.
  28. Neuenschwander 1994 , str.  517.
  29. (De) Peter Paul Stöckli, Die Freiräume von Schloss Lenzburg , vol.  24, pot.  „Anthos: Zeitschrift für Landschaftsarchitektur”,1985( czytaj online ).
  30. (w) "  Geschichte Schloss Lenzburg  " , Muzeum Aargau (dostęp na 1 st stycznia 2017 )
  31. (de) Stefania Telesca, „  2018 war das zweitbeste Jahr in der Geschichte von Museum Aargau - trotz Schloss-Umbau  ” , Aargauer Zeitung,4 stycznia 2019 r(dostęp 21 listopada 2020 ) .
  32. (De) Janine Gloor, "  Schloss-Sanierung soll im August Fertig sein - wenn es nicht noch mehr Überraschungen gibt  " , Aargauer Zeitung,17 marca 2019 roku(dostęp 21 listopada 2020 ) .
  33. (De) "  Schloss und prähistorische Siedlungen  " , Federalny Urząd Ochrony Ludności (dostęp: 22 listopada 2020 )
  34. Stettler i Maurer 1953 , s.  128.
  35. Dürst 1992 , s.  35.
  36. (de) „  Schloss Lenzburg, übrige Mauern mit Befestigungsanlagen  ” , Inwentaryzacja zabytków w kantonie Aargau .
  37. Natur- und Heimatschutzkommission Lenzburg 2008 , s.  24–25.
  38. (de) „  Schloss Lenzburg, Höfe mit Gärten  ” , Inwentaryzacja zabytków w kantonie Aargau .
  39. Stettler i Maurer 1953 , s.  129.
  40. Dürst 1992 , str.  28.
  41. Stettler i Maurer 1953 , s.  130.
  42. (de) „  Schloss Lenzburg, nördliches Wohnhaus  ” , Inwentaryzacja zabytków w kantonie Aargau .
  43. Stettler i Maurer 1953 , s.  131.
  44. Dürst 1992 , str.  32.
  45. Stettler i Maurer 1953 , s.  131-132.
  46. (de) „  Schloss Lenzburg, Landvogtei  ” , Inwentaryzacja zabytków w kantonie Aargau .
  47. Stettler oraz Maurera 1953 , str.  132–133.
  48. Dürst 1992 , str.  35–36.
  49. (de) „  Schloss Lenzburg, Ostbastion  ” , Inwentaryzacja zabytków w kantonie Aargau .
  50. Stettler i Maurer 1953 , s.  134.
  51. Dürst 1992 , s.  25-26.
  52. Stettler i Maurer 1953 , s.  133-134.
  53. Dürst 1992 , str.  26.
  54. Dürst 1992 , s.  9.
  55. Dürst 1992 , s.  30.
  56. (de) „  Schloss Lenzburg, Ritterhaus  ” , Inwentaryzacja zabytków w kantonie Aargau .
  57. Dürst 1992 , s.  20.
  58. (de) „  Schloss Lenzburg, Stapferhaus  ” , Inwentaryzacja zabytków w kantonie Aargau .
  59. Moosbrugger i in. 2001 , s.  42, 45.
  60. Dettling i in. 2011 , s.  3.
  61. Dettling i in. 2011 , s.  4–8.
  62. Dettling i in. 2011 , s.  10-16.
  63. Dettling i in. 2011 , s.  18-22.
  64. Dürst 1992 , s.  47–54.
  65. Dürst 1992 , s.  42.
  66. Moosbrugger i in. 2001 , s.  41-42.
  67. Moosbrugger i in. 2001 , s.  45.
  68. (de) Christine Burckhardt-Seebass, "  " Gang, hol d'Gitarre ... ": das Folk-Festival auf der Lenzburg 1972-1980 und die schweizerische Folk-Bewegung: eine Skizze.  » , Szwajcarskie Archiwa Tradycji Popularnych ,1987, s.  156 ( czytaj online ).
  69. (w) "  Geschichte 1960-2014  " , Stapferhaus Lenzburg (dostęp na 1 st stycznia 2017 )
  70. (De) Ruth Steiner, "  Stapferhaus-Leiterin:" Wir haben unser Traumhaus gebaut "  " , Aargauer Zeitung,6 października 2018 r(dostęp 21 listopada 2020 ) .

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne