Krzysztof Marlowe

Anonimowy portret, który znajduje się w Corpus Christi College, powszechnie uważany, bez innych dowodów poza wiekiem i datą, za portret poety. Łacińskie motto mówi „to, co mnie karmi, niszczy mnie”. Biografia

Narodziny	W kierunku 23 lutego 1564 Canterbury ( Kent , Królestwo Anglii )
Śmierć	30 maja 1593(w 29) Deptford
Trening	Corpus Christi College Cambridge University King's School ( w )
Zajęcia	Dramaturg , poeta , tłumacz,
Okres działalności	1564-1593

Inne informacje

Data chrztu	26 lutego 1564 r
Ruch	Teatr elżbietański

Podstawowe prace

Edward II , Tragiczna historia doktora Fausta , Żyda Malty

podpis

Christopher Marlowe (ochrzczony dnia26 lutego 1564 rw Canterbury - zmarł dnia30 maja 1593w Deptford ) jest elżbietańskim dramatopisarzem , poetą i tłumaczem .

Współczesny elżbietański Tragedian Szekspira (urodzony w kwietniu tego samego roku), znany jest z mistrzostwa w pentametrze jambicznym , z jego kultowych bohaterów, a także z gwałtownej, przedwczesnej i tajemniczej śmierci. Uważany jest za jednego z prekursorów współczesnej tragedii , twórcę białych wierszy i ojca założyciela dramatu elżbietańskiego.

Biografia

Młodość

Christopher Marlowe jest synem Johna Marlowe'a, francusko-burżuazyjnego szewca z Canterbury i jego żony Catherine Arthur. Ten rzemieślnik nie jest bogaty, ale jego zawód daje mu jednak wystarczające środki, aby właściwie wychować swoją rodzinę, która jest liczna. Po śmierci zapisał żonie m.in. kilka złotych pierścionków, srebrne sztućce i sto szylingów , a każda z trzech córek otrzymała po trousseau. Krótko przed swoimi piętnastymi urodzinami, czyli terminem przyjęcia, Christopher zostaje stypendystą w King's School, szkole średniej, w której uczy się mówić i pisać po łacinie . Nie wiadomo, dlaczego wszedł tak późno, skoro wstęp można zrobić od 9 roku życia. Jest tam zapisany na ostatnie trzy kwartały roku szkolnego 1578/79 i prawdopodobnie zostanie tam również w następnym roku.

Dwa lata później, w 1581, wstąpił do Corpus Christi College na Uniwersytecie w Cambridge na jednym z trzech stypendiów stworzonych przez arcybiskupa Matthew Parkera . Uzyskanie tego stypendium zaprzecza niekorzystnemu wrażeniu, jakie pozostawiło mu późne wstąpienie do Szkoły Królewskiej, a jeśli jego wysokość nie pozwala mu na życie synów rodziny żyjącej kosztem rodziców, to unika nędznego istnienia sizarów , którzy muszą stać się sługami, aby przetrwać. Otrzymuje 1 szylinga za tydzień faktycznej obecności na uczelni, a rachunki uniwersyteckie pozwalają w ten sposób poznać jego frekwencję, która nie była znana (obecność od 15 do 19 tygodni w roku), ale odpowiada innym stypendystom.

Nie wiemy, gdzie spędza czasy nieobecności na uniwersytecie, a badacze przypuszczają, że wyobrażają sobie, jak się wtedy utrzymuje. Niektórzy uważają, że służy rządowi królowej lub jakiejś wielkiej osobistości. Uzyskał Bachelor of Arts stopnia na Wielkanoc 1584, 199 th z 231, a jego ostateczna Master of Arts w dniu 31 marca 1587 o wyższej randze, ale dla których interwencja Tajnej Rady Królowej było konieczne.

Podejrzenia o szpiegostwo

W 1587 uniwersytet, do którego uczęszczał – Corpus Christi College w Cambridge – zawahał się przyznać mu tytuł magistra sztuki z powodu plotki, że przeszedł na katolicyzm i próbował „zapisać się do angielskiego liceum w Reims” , aby studiować tam teologię z myślą o zostaniu księdzem. Tajna Rada Królowej musi interweniować w jej imieniu, aby ten dyplom został ostatecznie przyznany jej w tym samym czasie, co innym studentom, podczas uroczystej ceremonii inwestytury w dniu rozpoczęcia w lipcu 1587 roku. Tajna Rada jest wówczas najwyższą instytucją Królowej królestwo, rodzaj odpowiedzialnego ministerstwa, nie przed parlamentem , ale tylko przed królową . Interwencja ta skutkuje rankingu Tajnej Rady, napisany przez komponent „panów”, skierowanego do zarządzania uczelnią i dnia 29 czerwca 1587 D r Hotson został znaleziony w archiwach ewidencji ludności - aktów Tajnej Rady . Ta notatka mówi tak:

„Podczas gdy doniesiono, że Christopher Morley postanowił przepłynąć morza, aby dotrzeć do Reims i tam pozostać, ich lordowska mości uznali za stosowne zaświadczyć, że nigdy nie miał takiego zamiaru i że zawsze działał w porządku i dyskretnie, czyniąc dobra służba dla Jego Królewskiej Mości i zasługująca na nagrodę za jego lojalne postępowanie. Ich Lordowie proszą, aby ta pogłoska została rozwiana wszelkimi możliwymi sposobami i aby została potwierdzona w randze, jaką ma otrzymać w następnym Dniu Rozpoczęcia . Rzeczywiście, nie jest ku zadowoleniu Jego Królewskiej Mości, aby ktokolwiek, tak jak on, pracował w dziedzinach mających wpływ na interesy kraju, był oczerniany przez tych, którzy nic nie wiedzą o rodzaju prowadzonego przez niego interesu. "

Dokument ten sprowokował tym bardziej spekulacje, że nadal nie wiemy, co tak naprawdę zrobił i dokąd poszedł. Przywołuje Fernand Danchin być coachingu jako sekretarz charakterze powyżej lub port ważną wiadomość, jego przynależność do sieci szpiegowskiej Sir Francis Walsingham „spymaster” Elżbieta I ponownie , albo Tajnej Rady, pro-ciszy i antagonistyczne do planów w Walsingham. Biorąc pod uwagę ówczesny młody wiek Marlowe'a, Danchin przyznaje w swoich założeniach raczej niewielką rolę, jednocześnie przyznając się do swojej ignorancji. Podobnie proponuje jako hipotezę miejsca wyjazd do Francji, skąd Marlowe zebrałby dokumentację na temat Saint-Barthélemy , co pozwoliłoby mu następnie napisać jego Masakrę w Paryżu ( 1593 ) lub w Hiszpanii , jak sugeruje fragmenty języka hiszpańskiego od jego Żyda z Malty ( 1589 ). Konkretnym i ważnym faktem, który pozostaje niewyjaśniony, jest to, że syn szewca z Canterbury w wieku 23 lat znalazł sposób, by swoim losem zainteresować najwyższą instytucję królestwa.

Pisarz Charles Nicholl spekuluje, że Marlowe został zwerbowany podczas pobytu w Cambridge . Zapisy z tamtych czasów wskazują, że Marlowe miał na swoim koncie kilka serii nieobecności w college'u przez zaskakująco długie okresy - dłuższe niż zezwalały na to przepisy uniwersyteckie - począwszy od roku akademickiego 1584.-1585. Zapisy ze szkolnej stołówki wskazują, że zaczynał wydawać znaczne sumy na jedzenie i picie – więcej niż pozwalały na to środki finansowe jego stypendium.

My Czasami sugerowaliśmy, że Marlowe rzeczywiście byłby prawdziwym Morleyem , nauczycielem Arbelli Stuart w 1589 roku . John Baker Uważa, że tylko Marlowe może być korepetytorem Arbelli z powodu nieobecności innego absolwenta Cambridge, Morleya w tym czasie. Jeśli Marlowe rzeczywiście był opiekunem Arbelli, ta pozycja sugerowałaby, że Marlowe rzeczywiście był szpiegiem, ponieważ Arbella, siostrzenica Marii Królowej Szkotów, kuzynka Jacques VI ze Szkocji, później Jacques I st of England była w tym czasie wybitnym kandydatem o sukcesję tronu Elżbiety.

Kariera jako dramaturg

Z magistrem w ręku wyjechał do Londynu , gdzie wstąpił do trupy admirała , dla której napisał większość swoich sztuk. Cieszył się opieką i przyjaźnią Thomasa Walsinghama, syna lub kuzyna Francisa Walsinghama i Sir Waltera Raleigha , iz rozmachem odwiedzał wspaniałe środowisko elżbietańskich poetów Londynu. Oskarża się go nie bez powodu o ateistyczne uwagi , ale nie uznaje się go winnym wyznawania ateizmu, choć z tym oskarżeniem można wiązać jego pojawienie się przed Tajną Radą w maju 1593 roku.

Aresztowania

Poza karierą dramatopisarza Marlowe prowadzi tajemniczą, burzliwą, a czasem brutalną egzystencję. 18 września 1589 wdał się w bójkę z niejakim Bradleyem na Hog Lane, poza miastem. Thomas Watson , inny poeta również chroniony przez Thomasa Walsinghama jako Marlowe, przybywa w tym momencie i próbując stanąć między dwoma adwersarzami, Watson zabija Bradleya mieczem. Obaj mężczyźni zostają aresztowani i uwięzieni w więzieniu Clerkenwell . Marlowe został wydany na 1 st października kaucją 40 funtów , bardzo dużą sumę w momencie, wypłacane przez Richarda Kytchine i Humphrey Rowland. Marlowe został uniewinniony 3 grudnia, Watson tymczasem uzyskał ułaskawienie, uważany za samoobronę . Ten odcinek pokazuje ognisty charakter Marlowe'a i wydaje się być próbą sceny jego śmierci.

W 1592 Marlowe został aresztowany we flamandzkim mieście Vlissienge ( Flushing ) za próbę fałszowania pieniędzy i stosowanie metod mających na celu pomoc wywrotowym katolikom . Został ukarany grzywną, ale nie utrzymano kary pozbawienia wolności. To aresztowanie po raz kolejny potwierdza teorię szpiega Marlowe'a: starając się zaoferować te fałszywe pieniądze sprawie katolickiej, jest prawdopodobne, że stara się on zinfiltrować krewnych katolickiego spiskowca Williama Stanleya .

Życie prywatne

Dla Anthony'ego Burgessa (który poświęcił mu pracę magisterską) i innych krytyków, nie może być wątpliwości co do homoseksualizmu Marlowe'a: dramaturg mieszkał z kilkoma mężczyznami (Thomas Bradley, Richard Baines, Thomas Kyd i Thomas Walsingham), nigdy się nie ożenił i rzekomo twierdził że „jest ten, kto nie lubi tytoniu lub chłopców brakuje . ”

Śmierć

12 maja 1593Policja wtargnęła do domu Thomasa Kyda , dramatopisarza, autora w szczególności The Spanish Tragedy , i odkryła tam fragment eseju przeciwko Trójcy , który uczynił go winnym herezji , uważanej wówczas za zbrodnię. Kyd zostaje podniesiony do tego pytania w formie tortur sztalugowych i ostatecznie wyznaje, że te dokumenty należą do Marlowe'a i że błędnie zmieszały się z jego, gdy dzieliły ten sam pokój. Oskarża Marlowe'a, mówiąc, że jest niereligijny, ateista, gwałtowny, okrutny, że lubi bluźnić Maryi , Chrystusowi i św . Janowi . Tajna Rada wydała nakaz przeciwko Marlowe'owi 18 maja, a 20 maja Marlowe przedstawił się Radzie. Po wysłuchaniu go, Sobór nie uważa za pożyteczne uwięzienie go; po prostu prosi go, aby codziennie był do jego dyspozycji. Nie wiadomo, czy to oświadczenia Marlowe'a wydawały się Radzie satysfakcjonujące, czy też to dawne wyświadczone usługi dały mu korzyść znacznie łagodniejszego reżimu niż ten, który przeszedł Kyd.

Dziesięć dni później 30 maja 1593Marlowe nie zastosował się do zaleceń Tajnej Rady, aby być do jego dyspozycji, ponieważ przebywał w Deptford , małym miasteczku wówczas pod Londynem, w towarzystwie trzech innych osób: Ingrama Frizera, Nicholasa Skeresa i Roberta Poleya. Historycy stawiają kilka hipotez dotyczących jego wyjazdu z Londynu. Albo Marlowe szykuje się do ucieczki, powiedzmy do Szkocji – Deptford to port – aby uciec przed śledztwem Tajnej Rady. Albo działa jako część nowej misji szpiegowskiej zleconej przez Radę, przynajmniej jedna z trzech osób, Robert Poley, jest potwierdzonym szpiegiem. Albo wreszcie, jest to inscenizacja mająca na celu wyeliminowanie Marlowe'a, który mógłby skompromitować wysokie liczby, gdyby zadano mu takie pytanie jak Kyd.

Wieczorem tego dnia koroner William Danby, wezwany do zabójstwa, zbiera następującą relację złożoną przez trzech towarzyszy Marlowe'a, jedynych świadków tragedii. O 10 są z wdową Eleanor Bull, która prowadzi gospodę. Tam jedzą obiad, potem spokojnie spacerują po ogrodzie domu do godziny 18:00. Potem wracają do domu na obiad, a po posiłku Marlowe kładzie się na łóżku w tym samym pokoju, podczas gdy pozostała trójka pozostaje przy stole plecami do niego, a Frizer jest otoczona przez pozostałą dwójkę. Następnie dochodzi do sporu między Marlowe i Frizerem o rachunek do zapłaty. Po chwili Marlowe wstaje, chwyta sztylet, który Frizer nosi na plecach, jak to było wtedy w zwyczaju, i uderza go dwa razy w głowę, tnąc go na dwa cale długości. Frizer, uwięziony między swoimi dwoma towarzyszami, nie może uciec i musi, aby uratować życie, walczyć z Marlowe'em. Łapie ją za rękę, udaje mu się odwrócić pistolet i wbija głęboko w prawe oko Marlowe'a, który umiera na miejscu.

Koroner i ława przysięgłych uznają tę historię za satysfakcjonującą, uznając, że Frizer nie uciekł, nie starał się uciec przed sprawiedliwością i działał w samoobronie. Miesiąc później, 28 czerwca, Frizer uzyskał ułaskawienie z dworu, który działał w imieniu królowej. Śmierć Marlowe'a była od wieków przedmiotem spekulacji, gdyż okoliczności dramatu, relacjonowane przez różnych pośredników o różnych motywacjach, pozostawały niejasne. Dopiero na początku XX -tego wieku , że amerykański uczony J. Leslie Hotson, odkrył w archiwum karnego raport koronera streszczone powyżej i dokumentach z procesu i wreszcie, w innych archiwach, niektóre elementy życia frizer i Skeres.

Okoliczności jego śmierci pozostają jednak tajemnicze: wersję dramatu poświadczają tylko trzy obecne osoby, które mogły mieć interes w ukryciu prawdy. W ten sposób trzej świadkowie uznają, że narzędzie morderstwa należy do Frizera, który mógł zabić Marlowe'a, zanim zamaskuje ten czyn jako argument, który poszedł źle, raniąc się, dobrowolnie, lekko w głowę. Holtson ustalił, że Ingram Frizer jest „sługą” Thomasa Walsinghama, służącym, który może oznaczać zarówno domowy, jak i chroniony, tak jak Marlowe był w tym sensie sługą tego samego pana. Każdy z tych trzech mężczyzn jest opisany jako „dżentelmen” w raporcie koronera, co wyklucza ich z pracy w gospodarstwie domowym. Skeres jest bliskim przyjacielem Frizera, a Hotson znajduje dowody na dość podejrzane interesy, które obaj prowadzili przez kilka lat po śmierci Marlowe'a, zanim Skeres został aresztowany „w bardzo niebezpiecznym towarzystwie” i skazany na sześć lat. Wreszcie Hotson ustala, że ostatni bohater, Robert Poley, jest szpiegiem na pensję Francisa Walsinghama. Poley był szczególnie obciążony w 1586 roku w celu monitorowania działkę Marie I re Szkocji .

Hotson konkluduje, że wbrew temu, co często pisano, Marlowe'owi nie towarzyszyli ludzie społecznie gorsi od niego i że równie dobrze mogło dojść do sporu między równymi sobie w kwestii podziału kosztów, jak to zostało zgłoszone.

Legenda

Podobnie jak w przypadku innych pisarzy tamtych czasów, niewiele wiadomo o Marlowe. Z nielicznych dostępnych nam dzisiaj konkretnych źródeł można się zapoznać w rejestrach sądowych i innych ówczesnych dokumentach urzędowych. Ten brak wiarygodnych źródeł nie przeszkodził jednak pisarzom, zarówno beletrystycznym, jak i książkom o wartości biograficznej lub historycznej, spekulować na temat jego działalności i charakteru. Marlowe był często opisywany jako szpieg , awanturnik i heretyk , ale także jako magik, pojedynkowicz, licytator tytoniu, fałszerz . Źródła wspierające te twierdzenia są bardzo skąpe, jeśli w ogóle nie istnieją. Proste fakty z życia Marlowe'a zostały również upiększone przez wielu autorów, co sprawiło, że przybrał postać pewnego rodzaju bohatera slumsów elżbietańskich, którym być może nie był. Jednak JB Steane zauważa, że „wydaje się absurdalne zaprzeczanie tym plotkom i oskarżeniom jako wyłącznie części mitu Marlowe'a ”.

Pracuje

Teatr

Wydana po jej śmierci w 1594 roku Dido , Reine de Carthage ( Dydo, królowa Kartaginy ),jest niewątpliwie chronologicznie pierwszą sztuką Marlowe'a, napisaną około 1586 roku we współpracy z Thomasem Nashe . Opowiada o miłości królowej do Eneasza , jego zdradzie i samobójstwie opuszczonego kochanka.
Tamerlan Wielki ( Tamburlaine the Great ) ( 1587 ), opowiadający historię Tamerlana , jest pierwszą sztuką, która położyła podwaliny pod tragedię elżbietańską poprzez jej wersyfikację w nierymowanym pentametrze jambicznym i jej tematy. Wystawiona po raz pierwszy w 1587 roku , Tamburlaine odniosła ogromny sukces, a wkrótce pojawiła się druga część. Pod płaszczykiem egzotyki i orientalizmu przed literą jest to sztuka antyklerykalna ( Koran pali się na scenie).
Doktor Faustus ( The Tragical History of Doctor Faustus ) (1589) to pierwsza literacka adaptacja tego, co nie jest, gdy jest wiadomością i staje się uniwersalnym mitem.
Żyd z Malty ( Żyd Malty ) (1589) opowiada o zemście maltańskiej Żyda wobec władz miejskich. Bohater o imieniu Barabbas uważa religię za „dziecięcą zabawkę”, rozkwita w miłości do złota („nieskończone bogactwo w małym miejscu”). Kiedy jego złoto zostaje przejęte przez gubernatora Malty, Barabasz żyje tylko z zemsty, posuwając się nawet do zniszczenia własnej córki, by podążać za swoją obsesją. W końcu wpadnie do kadzi z wrzącym olejem przygotowanym dla jego wrogów. Poprzez aluzje biblijne Barabasz jest przedstawiony w mocno ironicznym stylu jako parodia wiernego Abrahama i cierpliwego Hioba .
Edward II ( Edward II ) (1592) opowiada o usunięciu Edwarda II, który był homoseksualistą, przez jego żonę i niezadowolonych baronów. Historia pokazuje pochlebstwa i hipokryzję jego czasów.
Masakra w Paryżu ( The Massacre at Paris ) (1593) opowiada o masakrze na Saint-Barthélemy .

Poezja

Namiętny Pasterz do Swojej Miłości
Bohater i Leander
Przekład elegii i Miłość z Owidiusza .

Tłumaczenia francuskie

Christopher Marlowe, Héro et Léandre , przetłumaczony z języka angielskiego i przedstawiony przez Claude Dandréa, ed. dwujęzyczne, Éditions de la Difference , coll. "Orfeusz", Paryż, 1989.

Różnorodny

Aragon oddaje mu hołd w zwrotce wiersza Poeci , śpiewanego przez Jeana Ferrata:

Marlowe, potrzebujesz tawerny Nie dla Fausta, ale żeby tam umrzeć Między zabójcami, którzy cię otaczają Ich sztyletów i ich śmiechu W świetle latarni...

Uwagi

JB Steane był stypendystą Jesus College w Cambridge, gdzie czytał angielski. Jest autorem Marlowe: A Critical Study oraz zredagował i napisał wstęp do wydania Penguin English Library w Christopher Marlowe: The Complete Plays .
Reed. w przekładzie, adaptacji i prezentacji Georges Eekhoud, przedmowa Mirande Lucien, postscriptum Charles Adam (hołd złożony Derekowi Jarmanowi), 130 s. Lille: Pytanie DeGenre / GKC, 1994.

Bibliografia

Swinburne, Wiek Szekspira , s. 1
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xiv i xv
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. XVI i XVI
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xvii
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 58 do 59
Pełny zapis: strona Marlowe'a Petera Fareya
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xxi do xxii
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xxii
Nicholl, Morderstwo Marlowe
Hotson, Śmierć Marlowe'a , str. 10
Eccles, Marlowe w Londynie
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xxix
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xxiv
Praca magisterska o Dr Fauście Marlowe'a do ostatniej wydanej za życia powieści (1970)
Charles Nicholl czy Calvin Hoffman.
Por. notatka sprawozdawcy Richarda Bainesa do władz z maja 1593 r., w której postawiono Marlowe'owi 18 zarzutów.
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xxxii do xxxv
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xl
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 51
Danchin, Marlowe, Historia Fausta , s. xli
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 31 do 33
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 33
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 37
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 23 do 30
Hotson, Śmierć Marlowe'a , str. 42 do 51
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 51 do 52
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 64
Hotson, Śmierć Marlowe'a , s. 55

Bibliografia

(en) Mark Eccles , Christopher Marlowe w Londynie , Londyn, Cambridge: Harvard University Press ,1934, 185 pkt. ( OCLC 421944405 )
(en) Richard Hillman , Shakespeare, Marlowe and the Politics of France , Londyn, Palgrave Macmillan,9 kwietnia 2002, 272 s. ( ISBN 978-0-333-69454-1 )
(en) J. Leslie Hotson , Śmierć Christophera Marlowe'a , Londyn, The Nonsuch Press ,1925, 76 pkt.
(en) Christopher Marlowe , Tragiczna historia doktora Fausta: tłumaczenie z języka angielskiego Fernanda-C. Danchin , Piękne litery,2004, 145 pkt. ( ISBN 978-2-251-79980-3 )
(en) Charles Nicholl , The Reckoning: The Murder of Christopher Marlowe , London, Vintage; Nowa edycja,3 października 2002 r., 592 s. ( ISBN 978-0-09-943747-5 )
(en) Algernon Charles Swinburne , Wiek Szekspira , Nowy Jork i Londyn, Harper & Brothers,1908, 302 s. ( OCLC 3038575 )
(fr) Christopher Marlowe, Żyd z Malty : tłumaczenie z angielskiego przez François Laroque, Pléiade Gallimard, wrzesień 2009 ( ISBN 978-2-07-011317-0 )
(fr) Christopher Marlowe, Edouard II : tłumaczenie z angielskiego przez Francisa Guinle, Pléiade Gallimard, wrzesień 2009 ( ISBN 978-2-07-011317-0 )
(fr) Christopher Marlowe, Doctor Faust : tłumaczenie z angielskiego przez Roberta Ellrodta, Pléiade Gallimard, wrzesień 2009 ( ISBN 978-2-07-011317-0 )

Linki zewnętrzne

( fr ) Prace Christophera Marlowe'a o Luminarium
( fr ) Prace Christophera Marlowe'a dotyczące Projektu Perseusz
(pl) Prace kompletne , ze zmodernizowaną pisownią.