Katarzyna Bourbon (1559-1604)
Katarzyny Bourbon
Portret ołówkiem Catherine de Bourbon autorstwa Nicolasa Quesnela, kolekcja. Portrety rysowane przez Sąd Francji, Paryżu, BNF , drugiej połowie XVI -go wieku.
| Tytuł |
Infantka Nawarry Dziedziczna księżniczka Lotaryngii |
|---|---|
| Dynastia | Bourbon House |
| Narodziny |
7 lutego 1559 Paryż ( Francja ) |
| Śmierć |
13 lutego 1604 Nancy ( Lotaryngia ) |
| Tata | Antoine , król Nawarry |
| Matka | Joan III , królowa Nawarry |
| Małżonka | Henri , dziedziczny książę Lotaryngii |
| Religia | kalwinizm |
Catherine de Bourbon , infantka z Nawarry , urodziła się w Paryżu dnia7 lutego 1559, zmarł w Nancy dnia13 lutego 1604była księżna Albret , hrabina Armagnac i hrabina Périgord . Siostra Henryka IV , była córką Antoine de Bourbon i Jeanne d'Albret , królowej Nawarry . Późno wyszła za mąż za Henri de Lorraine (przyszłego księcia Henryka II), ale nie miała dzieci.
Biografia
Życie w Château de Pau
Miała za guwernantkę Marguerite de Selve (córkę Jeana de Selve (1465 - 1529), pierwszego przewodniczącego parlamentu Paryża ), matkę Jeanne de Tignonville , kochankę jej brata króla Nawarry i przyszłego króla Francji Henryka IV .
Kiedy choroba nie zmusza jej do pójścia do łóżka, Catherine, krucha zdrowie, podąża za matką w jej licznych podróżach po kraju. Catherine, trwale naznaczona osobowością i zapałem religijnym swojej matki, przez całe życie była bardzo zatwardziałą protestantką. Otrzymała wykształcenie humanistyczne od swoich nauczycieli: Florenta Chrétiena , Palmy Cayet i Charlesa Macrina . Pamięć matki była tym bardziej naznaczona, że miała zaledwie trzynaście lat, kiedy zmarła w Paryżu w czerwcu 1572 roku.
Masakra Saint-Barthélemy , który występuje kilka tygodni po śmierci królowej Nawarry, zmusił Katarzynę i jej otoczenie konwertować do religii katolickiej.
Przetrzymywana jako zakładniczka na dworze, wróciła do Béarn w 1576 roku , po ucieczce jej brata Henriego, który został królem Nawarry. Natychmiast po opuszczeniu francuskiego dworu nie trzeba było jej prosić o powrót do protestantyzmu .
W 1589 roku jego brat został królem Francji pod imieniem Henri IV . Podczas wojen, które zmusiły Henryka IV do podbicia jego królestwa, Catherine rządziła Béarn i jego posiadłościami na południowym wschodzie w jej imieniu.
Ślub
To jej brat Henri IV sprzeciwił się jej małżeństwu z kuzynem Charlesem de Bourbon-Soissons , którego żywą pasją dzieliła. Księżniczka miała wtedy dwóch wiernych przyjaciół, księżną Rohanu , humanistkę Katarzynę de Parthenay i Madame de Mornay . Według pierwszego, Henryk IV zastrzegł sobie prawo do poślubienia swojej siostry, aby lepiej służyć swojej polityce:
„Jest księciem świata, który wie, jak wiele zdziałać, mając niewiele. Chcesz dowód? Ma tylko jedną siostrę; ma już tuzinów mężów i będzie ich tysiąc, jeśli znajdzie tylu uległych książąt, którzy zechcą podążać za jego naukami. Ale jak myślisz, z jakim osądem przeprowadził te wszystkie małżeństwa? Jaka jest proporcja, aby zachować to, że żaden z tych wszystkich książąt nie miał przewagi nad drugim i uczynić ich ostatecznie równie szczęśliwymi? Czy nie zaoferował go pięciu lub sześciu w tym samym czasie; Prawie tego samego dnia nie powiedziałem, prosząc jednego z nich: przyjdź i znajdź mnie, dam ci moją siostrę; do drugiego: pogódź się z tymi z twojej grupy, dam ci moją siostrę; do drugiego: strzeżcie mi swej łaskawej prowincji, dam wam moją siostrę. I czyż nie było odtąd napotkanych trudności, które sprawiłyby, że jeden znalazłby różnorodność języka ojczystego, drugi odmienność religii, drugi rodzicielstwo, drugi wolę siostry, tak że przez to równe zadowolenie on pozbawić ich jakiejkolwiek przyczyny do kłótni lub sporów w przyszłości. Prawdziwie polityczny książę! A potem powiecie ... że są to wysiłki duszy, która nie zna się na niczym innym, jeśli nie o tej starej rutynie obiecywania, a następnie dotrzymywania, przestrzegania słowa, kiedy jest dane, o wiele bardziej niewymuszona sztuczka państwa., lekcje uczonego Machiavellego starannie praktykowane, godny obserwacja maksymy o królowej matki do zmarłego króla , który nigdy nie pogodził się z hugenotów, że nie miał już rozwiązany środki łamanie tam! "
Traktat z Saint-Germain-en-Laye podpisana pomiędzy Henryka IV , króla Francji , brat Katarzyny i Karola III , księcia Lotaryngii , przeznaczone ją poślubić najstarszy syn Karola III, Henryka, markiza de Pont-A- Monsoon (1563 † 1624). Umowy małżeńskie podpisano 13 lipca 1598 r . Miała wtedy 39 lat.
Jako przekonana kalwinistka, odmówiła konwersji (po ślubie posunęła się nawet do sprowadzenia do niej pastorów kalwińskich), a jej mąż, były członek Świętej Ligi , był przekonanym katolikiem. W związku z tym wymagana była dyspensa od papieża, aby małżeństwo było możliwe między ludźmi różnych religii, ale 29 grudnia 1598 r. Klemens VIII ogłosił się przeciwny małżeństwu.
Niezadowolony Henri IV postanowił przyspieszyć sprawę i zastraszyć arcybiskupa Reims, aby wydał pozwolenie na zawarcie małżeństwa. Miało to miejsce w Saint-Germain-en-Laye dnia31 stycznia 1599.
Życie na dworze Nancy
Praktykuje protestantyzm w starej stodole zamku Sans-Soucy , przekształconej w kaplicę. Opinia publiczna Lorraine nadała zamkowi przydomek Malgrange .
Asystuje 13 listopada 1599do próby masowego nawrócenia protestanckiego ludu jego świty w formie debaty pomiędzy dwoma katolikami, jezuitą Ojcem Commoletem i bratem Espritem z klasztoru kapucynów w Nancy, przed dwoma protestanckimi pastorami , pastorem Jacquesem Couetem z Bazylei i Dominique de Losse .
Jeśli Henryk zwielokrotnił kroki, by uzyskać papieską zgodę i uwolnić się od ekskomuniki, która dotknęła go i jego księstwo, zwiększał też naciski, by zmusić siostrę do przejścia na katolicyzm. Catherine stanęła przed kardynałem du Perron , wysłanym przez jej brata, aby poinstruował go o religii katolickiej, a nawet pokłóciła się z bratem na ten temat.
Katarzyna stara się ustanowić kulturę celebracji na dworze Lotaryngii: wielkie przyjęcie w połowie Wielkiego Postu 1600 r., Balety dworskie na Ostateczny Wtorek w 1602 r., Huczne obchody przybycia Henryka IV wiosną 1603 r.
Katarzyna zmarła wkrótce po udzieleniu przez papieża dyspensy od gruźliczego zapalenia otrzewnej . Nie miała dzieci. Jej owdowiały mąż ożenił się ponownie z bardzo katolicką, ale także bardzo młodą księżniczką Marguerite de Mantoue , siostrzenicą Marie de Medici .
Potomkowie
Powieściopisarka Charlotte-Rose de Caumont La Force opublikowała w 1703 roku bardzo fabularyzowaną biografię Catherine de Bourbon, przedstawiającą ją jako nieszczęśliwą kochankę, Mémoire historique, czyli dzielną i tajemniczą anegdotę księżnej Baru . Wizja ta znajduje odzwierciedlenie w Historyczno-Critical Dictionary of Pierre Bayle i komiksów Znani Amours. Catherine de Bourbon i hrabia Soissons .
Pochodzenie
Pochodzenie Catherine de Bourbon (1559-1604)Pracuje
- Listy i wiersze Catherine de Bourbon (1570-1605) , opublikowane przez R. Rittera, Paryż, Champion, 1927.
Uwagi i odniesienia
- Zimmermann 2013 , s. 80.
- „Przeprosiny dla króla Henryka autorstwa M” * księżnej Rohanu ”w Dzienniku Henri III , autorstwa M. Pierre de l'Esloile, t. IV, La Haye, chez Pierre Gosse, w: „ Catherine de Bourbon, Sister of Henri IV ” .
- Zimmermann 2013 , s. 85.
- „ Catherine de Bourbon (1558-1604) ” , data.bnf.fr (dostęp 28 sierpnia 2020 )
Źródła
- Henry Bogdan , Lotaryngia książąt, Siedem wieków historii , Perrin,2005[ szczegóły wydań ] ( ISBN 2-262-02113-9 )
- Georges Poull , The Ducal House of Lorraine , Nancy, Presses Universitaires de Nancy,1991, 575 str. [ szczegóły wydania ] ( ISBN 2-86480-517-0 )
Załączniki
Bibliografia
W porządku chronologicznym publikacji:
- Bulletin historique et littéraire / Society for the history of French Protestantism, autor: Society for the history of French Protestantism, wydawca: Agence centrale de la Société (Paryż), data publikacji: 1866-1902, czyt . Online .
- Charles Lafon, „Catherine de Bourbon, ostatnia hrabina Périgord”, w Biuletynie Towarzystwa Historyczno-Archeologicznego Périgord , 1966, t. 93 , s. 29-53 , s. 143-152 , s. 174-189
- Raymond Ritter , Siostra Henryka IV, Catherine de Bourbon (1559-1604) , Paryż, Jean Touzot, 1985. 2 vol. in-8 °, XXV-640 i 603 strony, 27 i 23 płyty.
- Pierre Tucoo-Chala, „Catherine de Bourbon, regent of the Estates of Henri de Navarre (1577-1589)”, IV 100. rocznica bitwy pod Coutras (Coutras, 16-18 października 1987), kolokwium L'Avénement d'Henri IV , sd Jacques Perot i Pierre Tucoo-Chala, Stowarzyszenie „Henri IV 1989”, 1988, s. 203-216 .
- Pierre Tucoo-Chala ( pref. Paweł Mironneau), Katarzyna de Bourbon: przykładowy kalwiński , Biarritz, Atlantica ,1997, XVI -342 pkt. ( ISBN 2-84394-002-8 )Przedruk: Pierre Tucoo-Chala , Catherine de Bourbon: wzorowy kalwinista , Biarritz, Atlantica , pot. „Atlantica pocket”,2003, 319 s. ( ISBN 2-84394-591-7 ).
- Marie-Hélène Grintchenko , Catherine de Bourbon, 1559-1604: polityczne, religijne i kulturowe wpływy księżniczki kalwińskiej , Paryż, Honoré Champion , coll. "Life Huguenots" ( N O 50)2009, 1066 s. ( ISBN 978-2-7453-1866-4 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] , [ prezentacja online ] .
- Margarete Zimmermann , „Catherine de Bourbon: A Huguenot at the court of Nancy” , w: Olivier Christin i Francine Roze (red.), A new world: birth of modern Lorraine , Paris / Nancy, Somogy Éditions d'art / Musée lorrain ,2013, 399 pkt. ( ISBN 978-2-7572-0673-7 , prezentacja online ) , str. 80-94.
- Vincent Dorothée , „Patronat Catherine de Bourbon i sztuk performatywnych na dworze Lotaryngii (1599–1604)” , w: Colette Nativel (red.), Henri IV : art et capacity , Tours / Rennes, Presses universitaire François-Rabelais / Presses Universitaires de Rennes, pot. "Renesans",2016, 359 str. ( ISBN 978-2-86906-411-9 i 978-2-7535-5020-9 , czytaj online ) , s. 163-178.