Zegar skrzyżowanie Clock

Zegar skrzyżowanie Clock pionowo = Artykuł ilustrujący organizację
Myśl, słowo, działanie
Historia
Fundacja 10 lipca 1974 r(Klub Zegarowy)
Paryż
Rama
Akronim CdH
Rodzaj Koło refleksji
Forma prawna Stowarzyszenie de facto (1974-1975)
Prawo stowarzyszeniowe z 1901 r. (od1975)
Obiekt społeczny Badanie problemów stojących przed współczesnymi społeczeństwami
Pole aktywności Metapolityka
Siedzenie 8 th dzielnicy Paryża (4, rue de Stockholm , 75008)
Kraj  Francja
Organizacja
Założyciele Jean-Paul Antoine ( d ) , Yvan Blot , Jean-Yves Le Gallou , Henry de Lesquen , Didier Maupas ( d ) , Bernard Mazin ( d )
Prezydent Henry de Lesquen (od1985)
Sekretarz generalny Pierre Millan ( d ) (od2012)
Ideologia Liberalizm narodowy
Nagroda Renesansowa Nagroda Literacka (1986)
Opublikowanie Biuletyn - Klub Zegara (1980-1995)
Stronie internetowej www.cdh.fr
Identyfikatory
RNA 751P00037253
SYRENA 305176687
SYRETA 30517668700047
Europejski VAT FR35305176687

Carrefour de l'Horloge ( CDH ) -  znany jako zegar Club od 1974 do 2015 roku - jest to francuski metapolitical think tank założony w 1974 roku, w szczególności przez Yvan Blot , Jean-Yves Le Gallou i Henry de Lesquen .

Klasyfikowany między prawicą i skrajną prawicą (jest zwolennikiem unii z Frontem Narodowym ), twierdzi, że jest narodowo-liberalizmem i zasadami republikańskimi .

Organizując konferencje i publikując książki, interweniuje w debatę ideową, kładąc nacisk na wolność gospodarczą , suwerenność narodu i tożsamość narodu .

Historyczny

Geneza

Koło Pareto

Philippe Lamy uważa Krąg Pareto za „matrycę” Klubu Zegara. Jest to również podstawa „ideowego pokrewieństwa Klubu Zegara i GRECJI” . To prawdziwa „szkoła szkoleniowa”, w której przyszli menedżerowie Klubu wykuwają „kapitał kulturalny i intelektualny” . Pierre-Marie Guastavino uważa, że „tutaj nastąpiła krystalizacja” .

Cercle Pareto skupia „studentów Sciences Po blisko GRECJI” . Nicolas Lebourg precyzuje, że krąg ten to „ GRECJA IEP Paryża” i wyjaśnia, że „nazwa koła kusi: Pareto miał oczywiście wielki wpływ na faszyzm , ale także na teksty Thiriarta, który lubił cytując go bardzo regularnie i systematycznie, kazał mu się uczyć w swoich szkołach wykonawczych” . Później Pareto stał się jednym z „myślicieli” Klubu Zegara.

Powstała na początku roku szkolnego 1968 z inicjatywy Yvana Blota , kiedy uczniowie Szkoły wrogo nastawieni do maja 68 i chcący „zwalczyć lewicowość” zaczęli się przegrupowywać. Inwestują w nią w szczególności działacze Komitetów Obrony Rzeczypospolitej oraz Studenckiego Komitetu Wolności Uniwersyteckich (promującego autonomię uczelni). W 1970 r. w Sciences Po utworzono cztery tematyczne „grupy badawcze” GRECJI: „Polityka dochodowa” (Yvan Blot), „Części składowe jedności europejskiej” ( Jean-Yves Le Gallou ), „Upadek chłopstwa” (Jean- Paul Charbonneau) i„ Problem imigracji zagranicznej we Francji ”(Michel Araud); w październiku tego samego roku koło zostało przyłączone do nowo utworzonej „jednostki badawczej” Île-de-France w GRECJI.

Do 1971 roku Jean-Yves Le Gallou narzucał się jako menedżer (Krąg miał wówczas siedzibę w jego domu w Colombes ), zanim został zastąpiony przez Guillaume Faye . Georges-Henri Bousquet obejmuje honorową prezydenturę. W jej działaniach bierze również udział około trzydziestu członków, m.in. Jean-Paul Antoine, Daniel Garrigue , Pierre-Marie Guastavino, Bernard Mazin (i być może Jean-Paul Bolufer ), którzy pracują nad twórczością różnych autorów „drogich GRECJI”. . Publikuje zeszyty ( „rodzaj liścia kapusty żółtej” według Guastavino), organizuje „spotkania wspólnotowe” (kolacje lub koktajle), a także konferencje z Alainem de Benoist („Techniki zdziwienia”) , Pierre de Calan ( „Czego możemy się nauczyć pożytecznego?”) Lub Hervé Lavenir („Trwałość wartości cywilizacji europejskiej”).

W 1973 roku trzej członkowie Koła, Blot, Le Gallou i Bernard Mazin, udali się do Alaina de Benoist, aby przekonać go do zaangażowania się w działania polityczne, ale ten odmówił, okazując się „bardzo wrogim” tej orientacji.

kreacja

Klub Zegarowy został założony w dniu 10 lipca 1974 r, podczas spotkania w domu Yvana Blot , rue des Canettes , wynajęty greckiemu artyście Rogerowi Lemoine. Jego nazwa pochodzi od "ogromnego wahadła", które siedziało na tronie w mieszkaniu Yvana Blota - wybór uważany za "najmniej zły, ale nie doskonały" . Na spotkaniu są obecni Pierre Benet, Yvan Blot, Daniel Garrigue , Bernard Gosselin, Pierre Gouarné, Henry de Lesquen , Didier Maupas , Bernard Mazin, Hubert Mounier, Éric Roty, Maryvonne i Noël de Saint-Pulgent  ; Jean-Claude Bardet , Thierry Bost, Alain Deniel , Gilles Guitton , Christian Joutard i Jean-Yves Le Gallou są uznani za usprawiedliwionych .

Jean-Paul Antoine (choć nieobecny na zebraniu inauguracyjnym), Yvan Blot, Jean-Yves Le Gallou, Henry de Lesquen, Didier Maupas i Bernard Mazin, wszyscy byli studenci Krajowej Szkoły Administracji (ENA), są następnie przedstawiani jako członkowie jądra założycielskiego. Jej statuty są zdeponowane przez Lesquena i Maupasa on14 lutego 1975 r.w siedzibie policji w Paryżu  ; jego celem społecznym jest zatem „badanie problemów stojących przed współczesnymi społeczeństwami” . Pierwsze spotkania nadal odbywać Puszki uliczne, zanim klub ustanawia swoją siedzibę na 4, rue de Stockholm , w 8 th dzielnicy Paryża .

Między prawicą a frontem narodowym

Klub wykuwa wiele linków po prawej stronie. Alain Madelin był jednym z najbardziej wytrwałych na konferencjach i seminariach do 1984 roku. Minister w 1986 roku objął stanowisko sekretarza generalnego klubu, Michela Leroy, jako odpowiedzialnego za studia i przemówienia. W międzyczasie Alain Juppé brał udział w dyskusjach z Klubem Zegarów, publikując z nim książkę w 1982 roku.

Co najmniej do końca lat 80. klub pozostawał blisko prawicowego rządu, a zwłaszcza najbardziej prawicowych elementów tych partii. Tak więc w 1989 roku przedstawił wspólny raport z Club 89 , skrzynką sugestii Rassemblement pour la République (RPR). Według Nicolasa Lebourga jest to „czas chroniony przez Michela Poniatowskiego  ” .

Jednak pomimo wszystkich wysiłków, jakie zostały podjęte po stronie kierownictwa Klubu Zegara i po stronie szeregu osobistości klasycznej prawicy, które chciały wzmocnienia Klubu Zegara i zjednoczenia prawicy, ale również osobowości populistycznej prawicy, związek nie był możliwy.

Tak więc główni przywódcy, z wyjątkiem Henry'ego de Lesquena , dołączyli do FN w latach 80  .: Jean-Claude Bardet , Yvan Blot , Jean-Yves Le Gallou i Bruno Mégret . Ale klub ma również członków lub sympatyków, którzy byli członkami Ruchu na rzecz Francji , zaczynając od jego prezesa Henry'ego de Lesquen lub Narodowego Centrum Niezależnych i Chłopów ( Christian Vanneste ).

Pod koniec lat 70. Klub Zegarowy uznano za część „Nowej Prawicy” symbolizowanej przez GRECJĘ . Henry de Lesquen stanowczo sprzeciwił się jednak połączeniu Klubu Zegara z „Nową Prawicą”. Bo jeśli klub powstał w wyniku sprzeciwu wewnątrz GRECJI , oderwał się od niego w 1978 roku, aby z nim konkurować i odrzucił tę etykietę. A jeśli jest ich kilka z jego członków znajdują się w orbicie Grecji, jeśli klub zajmuje niektóre z jego prac, w tym „neo-racialist teorii genetycznych” , na płaszczyźnie ekonomicznej i politycznej, z drugiej strony, to różni. Przez „ antyjakobiński narodowy-liberalizm” . Klub Zegara ze swej strony potwierdza, że ​​chrześcijaństwo jest nierozerwalnie związane z tożsamością Francji i broni liberalizmu tożsamości lub narodowego liberalizmu.

W Listopad 1984Klub organizuje wraz z Magazynem Hebdo Forum idei opozycji na temat „Odzyskanie władzy kultury”.

W 1986 roku klub otrzymał Renesansową Nagrodę za Litery od Renaissance Circle dla L'Identité de la France .

Henry de Lesquen argumentował w 1997 r., że „ok. 15% elektoratu na coś czeka. Elektorat bardziej burżuazyjny, mniej popularny, mniej skupiony na imigracji, bardziej przywiązany do swobód gospodarczych niż Front Narodowy  ” . Sojusz byłby jednak możliwy tylko wtedy, gdyby Front Narodowy przestał być partią protestu.

Zegar skrzyżowanie Clock

30 września 2015, klub staje się "Carrefour de l'hloge" i wchłania inne stowarzyszenia kierowane przez Henry'ego de Lesquen, Voix des Français-Renaissance 95, SOS Identité i Ruch Stowarzyszeniowy na rzecz Unii Prawicy (MAUD). Przyjmuje również z tej okazji motto „Myśl, słowo, działanie” .

Pierwsze spotkania na rozdrożu odbywają się w dniu 16 stycznia 2016w Domu Chemii  ; Interweniują Charles Beigbeder , François Billot de Lochner , Éric Branca, Yvan Blot , Christian Harbulot , Henry de Lesquen , Julien Rochedy , Christian Vanneste i Jean-Yves Le Gallou .

W maj 2017pod rządami Henry'ego de Lesquen powstaje Partia Narodowo-Liberalna; ma swoją siedzibę pod adresem 4, rue de Stockholm, w pomieszczeniach Carrefour. Podczas towarzyszącej jej kampanii prezydenckiej Philippe Baccou, jeden z członków „twardego rdzenia” klubu, należy do grona Horaces, jest jednym z głównych nieoficjalnych doradców Marine Le Pen .

Doktryna

Ogólne wytyczne

Klub Zegara od początku swojego istnienia związany jest z francuskim i europejskim życiem filozoficznym i politycznym. Uznaje się za dwunastu „  mistrzów myśli  ”:

Klub opowiada się za „syntezą narodowo-liberalną [aby] zrobić miejsce dla dominującej ideologii” . Rzeczywiście, od 1979 r. broni „integralnego liberalizmu” w sprawach gospodarczych (zilustrowany podczas publikacji pracy zbiorowej Le Grand Tabou w 1980 r.), nacjonalizmu (m.in. z L'Identité de la France , 1985), zasługi, według klub kolonizacji (pozytywnej) z kapitalizmem , kierowany przez mocarstwa europejskie lub zachodnie do lat sześćdziesiątych XX wieku . Klub Zegara również opracował lub przemyślał teorie dotyczące naturalnych nierówności między jednostkami lub grupami jednostek (zwłaszcza w La Politique du vivant , 1979).

Nicolas Lebourg określa swoją doktrynę jako „  socjaldarwinistyczną ( neoliberalizm uzupełniający rasizm w celu stworzenia integralnego neodarwinizmu )” , dodając, że stała się ona „postępująca narodowo-liberalna w ekonomii” .

Klub opowiada się także za demokracją i Rzeczpospolitą .

Referendum z inicjatywą ludową

Według Philippe'a Lamy'ego , to klub teoretyzuje we Francji referendum z inicjatywy ludowej od 1986 r. i jego konferencję zatytułowaną "Pomoc, powraca lewica!" ”.

W następnym roku pomysł ten bronił Yvan Blot na corocznym uniwersytecie poświęconym „  demokracji  ” . Klub wychwala „popularny zdrowy rozsądek” przeciwko rzekomym „konfiskom [konfiskom]” demokracji, przemówieniu, które w rzeczywistości kryje dla Lamy „obsesję migracyjną”  ; można tam mieć nadzieję, że w ramach ODP zatrzyma się imigrację, przywróci karę śmierci i zreformuje kodeks obywatelstwa. Blot bazuje na przykładach Kalifornii i Szwajcarii .

W 1987 roku Henry de Lesquen podpisał w Le Monde forum obrony idei RIP, na co Maurice Duverger odpowiedział, oskarżając go o chęć „osłabienia demokracji przez demagogiczną agitację” . W tym samym czasie propozycja została podjęta w programie Jean-Marie Le Pena w 1988 roku, ale również zyskała aprobatę środowisk gaullistowskich i odbiła się echem Magazynu Figaro . Klub kontynuował obronę ODP przez kilkadziesiąt lat.

Imigracja

Klub jest źródłem wyrażenia „  preferencje narodowe  ” , w zbiorowej pracy opublikowanej w lutym 1985 roku, kiedy jego główni przywódcy i członkowie byli jeszcze członkami RPR ( Bruno Mégret , Yvan Blot , Jean-Claude Bardet , Henry de Lesquen ) z UDF ( Jean-Yves Le Gallou ) lub CNI ( Yvon Briant ).

W 2012 roku jednym z motywów przewodnich corocznej szkoły letniej było „  odwrócenie przepływów migracyjnych  ” .

Organizacja

Prezydenci

Prezydenci
N O Tożsamość Kropka Trwanie
Początek Koniec
1 Plama Yvana
(1948 - 2018) 		1974 1985 11 lat
2 Henry de Lesquen
(ur1949) 		1985 W trakcie 36 lat

Sekretarze Generalni

Sekretarze Generalni
N O Tożsamość Kropka Trwanie
Początek Koniec
1 Jean-Yves Le Gallou
(ur1948) 		1974 1985 11 lat
2 Michel Leroy ( d )
(urodzony w1948) 		1985 1993 8 lat
3 Bernard Mazin ( d )
(ur. in1949) 		1993 2012 19 lat
4 Pierre Millan ( d )
(ur. w1943) 		2012 W trakcie 9 lat

Członkowie

Organy

Na początku lat 80. Yvan Blot przejął aroński przegląd intelektualny Contrepoint , który zniknął w 1978 r., i uczynił z niego zaangażowany i nieoficjalny przegląd klubowy od jesieni 1981 r. do końca jego prezydentury w 1985 r.

W latach 1980-1995 ukazywał się biuletyn Klubu Zegara .

Uczestnicy Carrefoura regularnie przemawiają na antenie Radia Courtoisie od jego powstania w 1987 roku. Od 2016 roku Michel Leblay, delegat do spraw doktrynalnych w Carrefour, kieruje tamtejszym dziennikiem Libre de la suwerenności .

Pracuje

Nagroda Łysenki

Nagroda Łysenki jest przyznawana corocznie przez klub od 1990 roku. Parodia, przyznawana jest „autorowi lub osobie, która swoimi pismami lub swoimi czynami wniosła „wzorowy wkład w dezinformację w sprawach naukowych lub historycznych , metodami i argumentami ideologicznymi. "

Jego nazwisko nawiązuje do Trofima Łysenki , znanego z predyspozycji do przedkładania politycznego konformizmu nad prawdę naukową.

Dominique Albertini i David Doucet zauważają, że „trudno nie dostrzec związku między tą ceremonią” a ceremonią Złotych Bobardów , zapoczątkowaną w 2010 roku przez Jean-Yves Le Gallou pod pieczęcią Polémii .

Jury

Według oficjalnej strony nagrody,

„Skład jury pozostaje tajny, aby chronić wolność osądu jego członków. "

Laureaci

Spór

W 2003 roku Élisabeth Roudinesco została „laureatką” Nagrody Łyssenki „za obronę i ilustrację psychoanalizy” . Następnie opublikowała artykuł w Les Temps Modernes, w którym oskarżyła niektórych członków Klubu Zegarowego o „zamaskowany antysemityzm” . Następnie klub zażądał prawa do odpowiedzi, które zostało opublikowane przez magazyn, a następnie pozwał Élisabeth Roudinesco o zniesławienie. Została uniewinniona w pierwszej instancji (czerwiec 2005), a następnie w apelacji (marzec 2006), w ramach wolności, która musi panować w debacie idei.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wygląda na to, że nie zostały legalnie zdeponowane .

Bibliografia

  1. Lamy 2016 , s.  24.
  2. Lamy 2016 , s.  269.
  3. Nicolas Lebourg , Le Monde widziane z skrajnej prawicy: od faszyzmu do rewolucyjnego nacjonalizmu , Perpignan, Presses universitaire de Perpignan, coll.  "Studia",2010, 260  pkt. ( ISBN  978-2-35412-075-7 , czytaj online ) , s.  51.
  4. Lamy 2016 , s.  271.
  5. Kathleen Evin , „  Spotkania Strategów  ”, Le Nouvel Observateur ,2 lipca 1979, s.  34-35 ( czytaj online ).
  6. Lamy 2016 , s.  270.
  7. Lamy 2016 , s.  272.
  8. Lamy 2016 , s.  273.
  9. Emmanuel Lemieux "  Powrót fatalnej  ", Technikart , n O  68,1 st grudzień 2002( przeczytaj online , skonsultowano 22 stycznia 2016 r. ).
  10. Lamy 2016 , s.  274.
  11. Anne-Marie Duranton-Crabol , Oblicza nowej prawicy: GRECJA i jej historia (rozprawa doktorska w historii poprawionej), Paryż, Presses de la Fondation nationale des sciences politiques,1988, 267  s. ( ISBN  2-7246-0561-6 ) , s.  32.
  12. Lamy 2016 , s.  670.
  13. Lamy 2016 , s.  264-265.
  14. Lamy 2016 , s.  291.
  15. Michel Winock , Le Siècle des intellectuels , Paryż, Le Seuil, coll.  "Punkty: Test" ( N O  613)1999, 885  s. ( ISBN  2-02-036416-6 ).
  16. Lamy 2016 , s.  295.
  17. Lamy 2016 , s.  294.
  18. Lamy 2016 , s.  296.
  19. Lamy 2016 , s.  414.
  20. AP, "  Le Club de l'Horloge potwierdza, że ​​'socjalizm mnoży niesprawiedliwości'  " , na lemonde.fr ,25 lutego 1982 r..
  21. "  Club 89 i Club de l'Horloge publikują wspólny raport na temat Europy socjalnej  " , na lemonde.fr ,2 czerwca 1989.
  22. Nicolas Lebourg , „  Czy” tożsamość „gładka wersja słowa” rasa „?  » , Na łupku ,25 sierpnia 2017(dostęp 4 września 2017 r . ) .
  23. „Artykuł z serwisu dotyczy.fr” (wersja z 10 października 2006 r. w Internet Archive )
  24. Taguieff Pierre-André. „Początki i metamorfozy nowej prawicy”, Vingtième Siècle, przegląd historii , nr 40, październik-grudzień 1993. s. 3-22. DOI : 10.3406 / xxs.1993.3005 , [www.persee.fr/doc/xxs_0294-1759_1993_num_40_1_3005 czytaj online].
  25. Bezes Philippe, „Gra redystrybuowana w V Republice: nowe formy i nowi aktorzy w reformie państwa. Nagłaśnianie i upolitycznienia kwestii administracyjnych: genealogię neoliberalnej reformy państwa w 1970 roku”, Revue française d'Administration publique 4/2006 ( n o   120, str 721-742,. DOI : . 10,3917 / rfap 120,0721 , odczytu online.
  26. Alexandre Reynes, Prawa nacjonalistyczne we Francji: podejście antropologiczne , s. 139.
  27. Lamy 2016 , s.  557.
  28. „Szlachta i burżuazja: wyzwania czasu” , w Michel Pinçon i Monique Pinçon-Charlot , Sociologie de la burżuazja , Paryż, La Découverte, coll.  "Testy Socjologia" ( N O  294)2016( ISBN  978-2-7071-7540-3 , informacja BNF n O  FRBNF45137327 ) , str.  27-45.
  29. W Le Monde, 21 października 1997 r.
  30. Olivier Vagneux, "  The Clock klub staje się Carrefour de l'Horloge  " , na oliviervagneux.wordpress.com ,1 st październik 2015
  31. „  Pierwsze spotkania w Carrefour de l'Horloge, 16 stycznia 2016  ”, na stronie thequen2017.com ,12 grudnia 2015
  32. Ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym Stowarzyszeń , 17 czerwca 2017.
  33. Paul Aveline i David Perrotin, „  Prefekt, enarques, lider cac 40: tożsamość tajnych doradców Marine Le Pen ujawniona przez e-maile  ” , na buzzfeed.com ,22 stycznia 2018.
  34. David Dufresne i Marine Turchi, „  Tajni doradcy kampanii Marine Le Pen  ” , na mediapart.fr ,22 stycznia 2018.
  35. Strona internetowa klubu: „Prawica-Lewica, przestarzały podział? ” .
  36. Pierre-André Taguieff, O nowej prawicy: kamienie milowe krytycznej analizy, s. 55
  37. Jacques Julliard i Michel Winock (red.), Słownik francuskich intelektualistów , wyd. du Seuil, 2002, s. 324.
  38. Program XXI th roczna Uniwersytet Clock klubu .
  39. Ariane Chebel d'Appollonia, Skrajna prawica we Francji: od Maurrasa do Le Pena , tom. 1, s. 391.
  40. Christopher Vimbert, Tradycja republikańska we francuskim prawie publicznym , s. 215.
  41. Philippe Lamy , „  Referendum w sprawie inicjatywy obywatelskiej, propozycja prawicy prawicy  ”, Le Monde ,13 marca 2019 r.( przeczytaj online ).
  42. „  Historia preferencji narodowych  ” na stronie nouvelleobs.com (dostęp 10 listopada 2014 r . ) .
  43. https://www.lemonde.fr/election-presidentielle-2012/article/2011/10/10/entre-le-club-de-l-horloge-et-le-fn-le-degel-s-amorce_1585031_1471069 .html .
  44. Francji Politycznej , (strona internetowa)
  45. Philippe Lamy, Le Club de l'horloge (1974-2002) , (rozprawa doktorska), [ czytaj online ] , s. 416
  46. Philippe Lamy, The Clock Club (1974-2002) , (rozprawa doktorska), [ czytaj online ] , s. 416-417
  47. Francja polityczna , (strona internetowa)
  48. Mathias Bernard , „  Prawicowa opozycja po przemianie maj-czerwiec 1981  ”, Histoire @ Politique , tom.  1 n O  28,2016, s.  97-107 ( DOI  10.3917 / KM.028.0097 ).
  49. „Kontrapunkt czyli sztuka bycia republikaninem” , Geneviève Abet i Michèle Sajous, Mots , rok 1986, tom 12, nr 1, s. 159-169.
  50. BNF Wskazówki n O FRBNF34366373 .  
  51. "  Liderzy  " , na clubdelhorloge.fr .
  52. Prezentacja programu na radiocourtoisie.fr .
  53. Eric Fassin , „W kłopotliwej gatunku. Politiques d'un concept” , w: Isabelle Collet i Caroline Dayer (red.), Trenuj przeciw i przeciw płci , Bruksela, De Boeck , coll.  "Przyczyny edukacyjne",2014, 300  pkt. ( ISBN  978-2-804-18924-2 ) , s.  31-32.
  54. Dominique Albertini i David Doucet , La Fachosphere: jak skrajna prawica wygrywa bitwę internetową , Paris, Flammarion, coll.  „Śledztwo”,2016, 315  pkt. ( ISBN  978-2-08-135490-6 , informacja BNF n O  FRBNF45124584 ) , str.  210.
  55. Lista laureatów na stronie Rajdu Niepodległości Francji.
  56. „Luc Chatel, Judith Butler i Éric Fassin, nagroda Lyssenki za promowanie teorii płci” , Novopress , 10 marca 2012 r.

Załączniki

Bibliografia

  • [Duranton-Crabol 1996] Anne-Marie Duranton-Crabol , „The Clock Club” , w: Jacques Julliard i Michel Winock (red.), Słownik francuskich intelektualistów , Paryż, Le Seuil,1996( ISBN  2-02-018334-X ) , s.  272-273.
  • „Klub zegarowy” , w: Erwan Lecœur (red.), Słownik skrajnej prawicy , Paris, Larousse, coll.  " Teraz ",2007( ISBN  978-2-03-582622-0 ).
  • [Hoog 2008] „Clock Club” , w Pierre-Emmanuel Hoog, The Reflection and Influence Groups in Europe , Paryż, L'Expansion,2008( ISBN  978-2-8434-3540-9 ) , s.  221-224.
  • Sylvain Laurens, „The Clock Club oraz wysoka Administracja: Promowanie Wrogość do imigracji w  Społecznej Inter -Self” Agone , n o 54, 2014/2 ( czytać on-line ).
Prace niepublikowane
  • Katarzyna Giry-Deloison (red. Serge Berstein ) Klub Zegar: 1981/86 (DEA w Historii XX th  wieku), Paryż Instytut Nauk Politycznych w Paryżu, 1987, str 418.
  • [Di Rocco 1989] Fabrice Di Rocco (pod kierunkiem Jean-Jacques Becker i Danièle Zéraffa-Dray), Le Club de l'Horloge: 1974-1989 (praca magisterska z historii), Paryż, Université Paris-X,1989, 224  s..
  • [Durand 1994] Géraud Durand, The Clock Club in the Conservative Recomposition of the Eighties (rewizja pracy DEA z politologii), Paryż, w domu autora,1994, 170  pkt. ( SUDOC  023373784 ).
  • [Robinet 2006] Romain Robinet (pod kierunkiem Gillesa Richarda , Le Club de l'horloge (1974-1989): przemieszczenia, ideologie, strategie (praca dyplomowa Instytutu Studiów Politycznych w Rennes), Rennes, Instytut Studia polityczne Rennes,2006, 148  pkt..
  • [Lamy 2016] Philippe Lamy (pod kierunkiem Claude Dargent), Le Club de l'horloge (1974-2002): ewolucja i mutacja laboratorium ideologicznego (praca doktorska z socjologii), Paryż, Université Paris-VIII ,2016, 701  s. ( SUDOC  197696295 , czytaj online ).
Recenzje krytyczne

Linki zewnętrzne