Gilles Kepel

Gilles Kepel Obraz w Infoboksie. Gillesa Kepela w 2013 roku. Biografia
Narodziny 30 czerwca 1955
Paryż
Narodowość Francuski
Trening Paryski Instytut Studiów Politycznych
Lycée Louis-le-Grand
École des Hautes Etudes en Sciences Sociales ( doktorat ) (do1982)
Czynność Politolog
Inne informacje
Pracował dla Paryski Instytut Studiów Politycznych , Uniwersytet Nowojorski
Pole Politologia
Kierownik Plac Oliviera
Stronie internetowej gilleskepel.weebly.com
Nagrody

Gilles Kepel , urodzony dnia30 czerwca 1955w Paryżu , jest francuskim politologiem .

Specjalista w dziedzinie islamu i współczesnego świata arabskiego , jest profesorem uniwersyteckim na Université Paris Sciences et Lettres (PSL) i kieruje katedrą Bliskiego Wschodu Morza Śródziemnego w École normale supérieure .

Biografia

Początki

Gilles Kepel, syn intelektualisty czeskiego pochodzenia, tłumacz Václava Havla i nauczyciel języka angielskiego z Nicei, studiował w Lycée Louis-le-Grand i przez krótki czas był związany z Ligą Komunistyczną .

Studia

Ukończył przygotowawcze zajęcia literackie i latem 1974 r. odkrył Bliski Wschód, udając się do Syrii. Po powrocie zapisał się na lekcje arabskiego na wydziale Censier .

Absolwent filozofii i anglistyki, ukończył kurs języka arabskiego w Instytucie Francuskim w Damaszku w 1978 roku i ukończył Sciences Po (sekcja Stosunków Międzynarodowych, klasa 1980 ), gdzie kontynuował nauczanie profesora Rémy'ego Leveau .

Otrzymał stypendium do przeprowadzenia w Centrum ekonomicznych, prawnych i Studiów Społecznych i Dokumentacji (CEDEJ) w Kairze , jego doktorskiej tezy na temat współczesnych ruchów islamistycznych, a dokładniej z Bractwa Muzułmańskiego , które zamordowanego prezydenta Anouar el-Sadate. Jeden rok po jego przybyciu.

Obroniona w 1983 r. teza ta doprowadziła do opublikowania w 1984 r . jego pierwszej książki „Prorok i faraon” . Jest to pierwsza książka analizująca współczesny wojujący islamizm i do dziś stanowi odniesienie.

Trasa

Został badaczem w CNRS i prowadził badania nad rozwojem islamu we Francji jako zjawiska społecznego i politycznego. W wyniku tych badań terenowych, w 1987 roku wydał książkę Banlieues de l'islam , dzieło pionierskie w badaniu islamu na Zachodzie, który przyniósł mu krytykę ze środowisk lewicowych dla którego „spełnił swoje zadanie. Le Gra w długopis  ” .

Analizuje rosnące wpływy Bractwa Muzułmańskiego i Arabii Saudyjskiej na przedmieściach oraz związek między żądaniem tożsamości a zakorzenieniem.

W 1991 roku opublikował La Revanche de Dieu (sprzedany 60 000 egzemplarzy, przetłumaczony na 20 języków), będący studium porównawczym ruchów polityczno-religijnych wywodzących się z judaizmu, islamu i chrześcijaństwa.

W 1993 roku uzyskał uprawnienia do nadzorowania badań . Jury składa się z René Rémonda (prezesa Sciences Po) oraz profesorów, takich jak Rémy Leveau, Ernest Gellner , Alain Touraine i André Miquel .

Przeprowadził badania terenowe na populacjach muzułmańskich Afroamerykanów w Stanach Zjednoczonych, zanim opublikował, w oparciu o przypadki Rushdiego i zasłonę Creil , West of Allah (1994) i Allah in the West (1996).

W 1995 roku Gilles Kepel został mianowany dyrektorem badawczym w CNRS , a następnie profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Columbia i New York , gdzie przygotował swoją książkę Dżihad , globalne studium świata muzułmańskiego, od Indonezji po Afrykę (przetłumaczoną na 12 języków). Tam bada rozwój politycznego islamu i uważa jego radykalizację za oznakę upadku, a nie wzrostu władzy. Jest optymistą i uważa, że „islamizm nie ma już mobilizującej siły utopii” .

Pomimo komercyjnego sukcesu dżihadu w momencie jego publikacji, jest on krytykowany po atakach z 11 września 2001 r . w wyniku uprzedzeń autora co do fiaska politycznego islamu jako czynnika mobilizującego w końcu lat 90. XX wieku.

Gilles Kepel retrospektywnie analizuje tę porażkę pod koniec pierwszej fazy dżihadu jako „dialektykę dżihadyzmu”. Opisuje walkę z „bliskim wrogiem”, po której następuje druga faza (Al-Kaida), która wyciąga wnioski z niepowodzenia pierwszej fazy, a teraz atakuje „odległego wroga”, który z kolei nie jest w stanie zmobilizować mas muzułmańskich pod rządami. sztandar dżihadystów. Po tym okresie nastąpiła trzecia faza, charakteryzująca się przewagą sieci dżihadystycznych na ziemi europejskiej, na Bliskim Wschodzie iw Afryce Północnej (Daesh). Gilles Kepel bada to zjawisko bardziej szczegółowo w swojej pracy Fitna: Guerre au cœur de l'Islam (w której przedstawia islamizm jako formę wojny domowej w sercu islamu) oraz w Terreur et Martyre: podnoszenie wyzwania cywilizacja . Wraz ze swoimi studentami Gilles Kepel współredagował w 2006 roku książkę Al-Qaïda dans le texte , która analizuje teksty ideologów dżihadu, takich jak Abdallah Azzam , Oussama Bin Laden , Ayman al-Zawahiri czy Abou Moussab Al-Zarkaoui .

W grudzień 2010, miesiąc podpalenia Mohammeda Bouaziziego w Sidi Bouzid (Tunezja), który jest punktem wyjścia „  arabskiej wiosny  ”, Sciences Po postanawia zamknąć Middle East Mediterranean Chair. Gilles Kepel został mianowany Senior Member Institut universitaire de France na pięć lat (2010-2015), co umożliwiło mu powrót do pracy w terenie. W latach 2009-2010 był również profesorem wizytującym w London School of Economics .

Stały współpracownik Le Monde , New York Times , La Repubblica , El País i kilku arabskich mediów , w 2012 r. napisał w czwartek rano felieton na temat kultury francuskiej zatytułowany „Świat według Gillesa Kepela”, poświęcony współczesnemu światu arabskiemu po rewolucjach i wstrząsach z 2011 r. oraz ponownie w Les Mornings między latami 2015 r. i 2016.

W 2012 roku opublikował Banlieue de la République , śledztwo w sprawie zamieszek na francuskich przedmieściach z 2005 roku w Clichy-Montfermeil, gdzie wydarzenia się rozpoczęły. Ankieta została przeprowadzona w ramach rocznej obserwacji uczestniczącej w terenie, z zespołem studentów, we współpracy z Instytutem Montaigne. Książka Quatre-Vingt-Treize , po przeprowadzeniu badania, analizuje bardziej ogólnie ewolucję islamu we Francji, 25 lat po publikacji Banlieues de l'Islam .

W 2013 roku opisał arabskie rewolucje w książce Passion Arabe (Nagroda Petrarchy z France Culture, „Najlepsza książka roku” wg Le Monde).

W 2014 roku opublikował Passion française , sondaż analizujący pierwsze pokolenie kandydatów z muzułmańskiej imigracji w wyborach parlamentarnych, głównie w Roubaix i Marsylii. To trzecia książka w tetralogii Gillesa Kepela, która kończy się wydaniem Terreur dans l'Hexagone w 2015 roku, ukazując ataki dżihadystów we Francji z innej perspektywy. Publikacja tego bestsellera czyni Gillesa Kepela ważną postacią intelektualną, ale także celem dżihadystów.

Uczestniczył w spotkaniu grupy Bilderberg w 2015 roku.

W 2016 roku opublikował La Fracture , opartą na kronikach radiowych prowadzonych na temat kultury Francji w latach 2015-2016, analizujących wpływ dżihadyzmu w czasie proliferacji ataków na francuską i europejską ziemię. Przedstawia te wydarzenia w perspektywie wraz z rozwojem skrajnie prawicowych partii w Europie.

W 2018 roku opublikował Sortir du Chaos. Kryzysy na Morzu Śródziemnym i Bliskim Wschodzie, analiza różnych głównych wydarzeń na Bliskim Wschodzie, od wojny w październiku 1973 r., a następnie eksplozja cen ropy i proliferacja dżihadu, w trzech głównych fazach od Afganistanu i Al. Kaida. W tej książce Gilles Kepel oferuje również pierwszą pełną retrospektywną relację z sześciu głównych powstań arabskich, od Tunezji po Syrię. Przetłumaczona na pięć języków (niemiecki, angielski, hiszpański, grecki, włoski) i wzbogacona niepublikowanymi mapami Fabrice'a Balanche, książka ta została wydana w formacie kieszonkowym w lutym 2021 roku.

W 2021 opublikował Proroka i pandemię. Rok 2020, od Bliskiego Wschodu po przedmieścia Europy , perspektywa tego roku naznaczona przez Covid-19, załamanie rynku ropy naftowej i głębokie wstrząsy sojuszy trwające na Bliskim Wschodzie aż po „przedmieścia Europy” .

Funkcje

W 2001 roku Gilles Kepel został mianowany profesorem nauk politycznych w Sciences Po, gdzie założył Bliski Wschód Śródziemnomorski Kampus oraz EuroGolfe Forum.

Kepel założył kolekcję „Proche-Orient” na Presses Universitaires de France. Seria składa się z 23 tomów, opublikowanych w latach 2004-2017. Wykładał jako kierownik katedry Philippe Roman (Historia i Stosunki Międzynarodowe) w London School of Economics w latach 2009-2010.

W luty 2016Kepel zostaje mianowany dyrektorem Katedry Doskonałości na Bliskim Wschodzie Morza Śródziemnego na paryskim Université sciences et lettres (PSL), z siedzibą w École normale supérieure. Prowadzi comiesięczne seminarium „Przemoc i dogmaty: wykorzystanie przeszłości we współczesnym islamizmie”.

W marzec 2012powołany na dwa lata do Rady Gospodarczej, Społecznej i Ekologicznej w sekcji pracy i zatrudnienia jako osoba stowarzyszona. Wluty 2016Gilles Kepel zostaje mianowany członkiem rady naukowej Międzyresortowej Delegacji ds. Walki z Rasizmem i Antysemityzmem (DILCRA), której przewodniczy Dominique Schnapper .

Doskonały mówca po arabsku, prezentuje swoją pracę nad arabską wersją kanału France 24.

Gilles Kepel jest członkiem rady wyższej Institut du monde arabe i dyrektorem studiów programu kuwejckiego w Institut d'études politiques w Paryżu .

Spotyka się regularnie z Emmanuelem Macronem pod jego prezydenturą.

Inny

Kontrowersje i nieporozumienia

W 2008 roku został oskarżony przez Francois Burgata o zaatakowanie swojego doktoranta Pascala Ménoreta podczas imprezy w Middle East Association  (w) Waszyngtonie, Gilles Kepel został wykluczony ze stowarzyszenia. Zaproszony w programie Répliques przez Alaina Finkielkrauta ( Kultura Francji ), Kepel przedstawia inną wersję faktów, przed którymi stoi François Burgat .

Gilles Kepel od kilku lat nie zgadza się z politologiem Olivierem Royem w sprawie analizy przyczyn terroryzmu islamistycznego we Francji.

Socjolog Vincent Geisser zarzuca mu nieprawdę, uproszczone skróty i skłonność do nadmiernego „islamizowania” problemów przedmieść.

Został zakwalifikowany przez Marwana Muhammada, założyciela CCIF , jako fałszywy naukowiec.

W 2016 r. islamistyczny terrorysta Larossi Abballa grozi na Facebooku, że zamorduje 7 francuskich osobistości, w tym Kepela

Oświadczenia o stanowisku

Gilles Kepel twierdzi, że jednym z celów islamistów jest rozbicie francuskiego społeczeństwa. Twierdzi, że chociaż on sam pochodził z lewicy, część francuskiej lewicy stała się naiwna, a nawet współwinna przez swą zbrodniczą ślepotę.

Publikacje

Zarządzanie pracami zbiorowymi

Recenzje prasowe

W recenzji jednego z jego dzieł przetłumaczonych na język angielski, Carl Brown opisuje Gillesa Kepela jako jednego z najlepszych na świecie specjalistów od politycznego islamu.

Jego książka Fitna. War at the Heart of Islam został przetłumaczony na język angielski i opublikowany w Harvard University Press , został oceniony przez The Economist jako wybitny

Cena £

Dekoracje

Uwagi i referencje

  1. Christophe Boltanski , „Djihad contre djihad”, Targi próżności nr 65, luty 2019, s. 94-101.
  2. http://www.sciences-po.asso.fr/profil/gilles.kepel80_1 .
  3. François Dufay , „Gilles Kepel, prorok i faraon”, L'Histoire , kwiecień 2000.
  4. Spotkanie z Gillesem Kepelem: koniec dżihadu? , L'Humanité , 31 maja 2000.
  5. Gilles Kepel i Jean-Pierre Millelli ( tłumaczenie  z arabskiego), Al-Kaida w tekście: Writings of Osama bin Laden, Abdallah Azzam, Ayman al-Zawahiri and Abou Moussab al-Zarqawi , Paris, Presses Universitaires de France, coll.  "Kwadryga",2008, 496  s. ( ISBN  978-2-13-056151-4 , prezentacja online ).
  6. Świat według Gillesa Kepela na franceculture.fr .
  7. Prezentacja La Fracture , zbiór kronik, w Les Matins z 4 listopada 2016 r.
  8. Robert F. Worth , „  Profesor i dżihadi  ”, The New York Times ,5 kwietnia 2017 r.( ISSN  0362-4331 , przeczytane online , dostęp 19 maja 2017 ).
  9. "  Bilderberg, tajemnicze spotkanie" mistrzów świata "  ", Europa1 ,11 czerwca 2015( przeczytaj online , skonsultowano 8 czerwca 2017 r. ).
  10. Le Point, magazyn , „  Grecja, Rosja i Iran w menu bardzo dyskretnej grupy Bilderberg  ”, Le Point ,11 czerwca 2015( przeczytaj online , skonsultowano 8 czerwca 2017 r. ).
  11. "  Oznaczenie osobowości związanych z CESE  " , na CESE.fr ,9 marca 2012.
  12. Informacja prasowa: „Instalacja Rady Naukowej DILCRA” , government.fr , 09 luty 2016.
  13. "  حوار مع Gilles Kepel أستاذ مختص في شؤون العالم العربي الاسلامي  " , na YouTube
  14. Lucie Delaporte, Pauline Graulle i Ellen Salvi, „  Le Printemps Républicain, „mały sklep”, który chce wpłynąć na grę polityczną  ” , na Mediapart ,1 st grudzień 2019(dostęp na 1 st grudnia 2019 roku ) .
  15. François Burgat , Zrozumieć polityczny islam , edycje La Découverte, 2016.
  16. dziurkowanie, złocenia i „islamo-lewicowcy”: Badanie Gilles Kepel , Les Inrocks , 7 grudnia 2016 r.
  17. „  Terroryzm w twarz  ”, Francja Kultura ,7 stycznia 2017( przeczytaj online , dostęp 19 maja 2017 r. ).
  18. Olivier Roy i Gilles Kepel: Prorok i Mandaryn , Pierre de Gasquet, Les Échos, 31 marca 2017
  19. Frédéric Boily , „  Debata między Gillesem Kepelem i Olivierem Royem. Anatomia sporu  ”, Frontières , t.  31, n o  1,2019( ISSN  1180-3479 i 1916-0976 , DOI  10.7202 / 1066194ar , przeczytane online , skonsultowane 9 grudnia 2020 r. )
  20. "  Gilles Kepel nawiedzany przez islamizację Francji  " , OrientXXI ,15 stycznia 2016(dostęp 5 listopada 2018 r . ) .
  21. „Informacja  prasowa CCIF  ” , na Islamophobie.net
  22. (en) Robert F. Worth, "  Profesor i dżihadi  " , w New York Times ,2017
  23. Sara Daniel, "  Gilles Kepel:" Islamo-lewicowcy, ci szarlatani  " , o Nouvel Obs ,2016
  24. "  link do edytora  " , na Gallimard
  25. „  Okładka Le Point  ” , na lepoint
  26. IMA, „  Konferencja prezentująca książkę w Institut du Monde Arabe  ”
  27. (w) L. Carl Brown, „  Poza terrorem i męczeństwem: przyszłość Bliskiego Wschodu  ” , w Sprawach Zagranicznych ,2009
  28. (w) The War for Muslim Minds, „  W szeroko zakrojonym przeglądzie wydarzeń z ostatnich KILKU lat  ” na Harvard University Press ,2006
  29. „  Gilles Kepel, zdobywca nagrody za esej France Culture / Le Monde  ” , na Le Point.fr ,15 maja 2013 r.(dostęp 15 maja 2013 r . ) .
  30. Dekret z dnia 30 grudnia 2011 r. o awansie i nominacji
  31. Dekret z dnia 15 maja 2015 r. o awansie i nominacji
  32. „  Zarządzenie suwerenne nr 4.043 z dnia 18 listopada 2012 r. w sprawie awansów lub nominacji do Orderu Zasługi Kulturalnej / Dziennik 8096 / Rok 2012 / Gazety / Strona główna - Journal de Monaco  ” , na journaldemonaco.gouv.mc (dostęp 21 listopada 2019 r. )

Zobacz również

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne