Ołów tetraetylowy | |||
Identyfikacja | |||
---|---|---|---|
Synonimy |
Ołów tetraetylowy |
||
N O CAS | |||
N O ECHA | 100,000,979 | ||
N O WE | 201-075-4 | ||
Wygląd | lepka, bezbarwna ciecz o charakterystycznym zapachu. | ||
Właściwości chemiczne | |||
Brute formula |
C 8 H 20 Pb [Izomery] |
||
Masa cząsteczkowa | 323,4 ± 0,1 g / mol C 29,71%, H 6,23%, Pb 64,07%, |
||
Właściwości fizyczne | |||
T ° fuzja | -136,8 ° C | ||
* Temperatura wrzenia | Rozkłada się poniżej temperatury wrzenia w 200 ° C | ||
Rozpuszczalność | w wodzie: bardzo niska | ||
Masa objętościowa | 1,7 g · cm -3 | ||
Temperatura samozapłonu | powyżej 110 ° C | ||
Temperatura zapłonu | 93 ° C (zamknięty tygiel) | ||
Granice wybuchowości w powietrzu | objętościowo% w powietrzu: 1,8-? | ||
Nasycenie prężności par | przy 20 ° C : 0,027 kPa | ||
Środki ostrożności | |||
WHMIS | |||
D1A, D1A : Bardzo toksyczny materiał powodujący natychmiastowe poważne skutki. Wartość ujawniona na poziomie 1,0% zgodnie z wykazem składników |
|||
NFPA 704 | |||
2 3 2 W. | |||
Dyrektywa 67/548 / EWG | |||
T + NIE Numeracja : symbole : t + : bardzo toksyczne N : niebezpieczne dla środowiska zwrotów : R33 stwarza kumulacji. R61 : Może działać szkodliwie na dziecko w łonie matki. R62 : Możliwe ryzyko upośledzenia płodności. R26 / 27/28 : Działa bardzo toksycznie przez drogi oddechowe, w kontakcie ze skórą i po połknięciu. R50 / 53 : Działa bardzo toksycznie na organizmy wodne, może powodować długo utrzymujące się niekorzystne zmiany w środowisku wodnym. Zwroty S : S45 : W przypadku awarii lub jeżeli źle się poczujesz, niezwłocznie zasięgnij porady lekarza - jeżeli to możliwe, pokaż etykietę. S53 : Unikać narażenia - przed użyciem zapoznać się z instrukcją. S60 : Ten materiał i jego opakowanie należy utylizować jako odpad niebezpieczny. S61 : Unikać uwolnienia do środowiska. Zapoznaj się ze specjalnymi instrukcjami / kartą charakterystyki. Określenie R : 26/27/28, 33, 50/53, 61, 62, Zwroty S : 45, 53, 60, 61, |
|||
Transport | |||
66 : substancja bardzo toksyczna Numer UN : 1649 : MIESZANKA ANTYDETONACYJNA DLA PALIW Klasa: 6.1 Etykieta: 6.1 : Substancje toksyczne Pakowanie: Grupa pakowania I : substancje bardzo niebezpieczne; |
|||
Ekotoksykologia | |||
LogP | 4.15 | ||
Jednostki SI i STP, chyba że określono inaczej. | |||
Tetraetyloołowiu lub czteroetylek ołowiu lub tetraetyloołów , jest bezbarwną cieczą oleistą, charakterystyczny wzór empiryczny Pb (C 2 H 5 ) 4 , bardzo toksyczne.
Wraz z tetrametylem (bardzo toksycznym) był jednym z głównych składników produktów przeciwstukowych (nie) do paliw, drugi szeroko stosowany suplement jest również metaloorganiczny : trikarbonylometylocyklopentadienylomangan , również silnie toksyczny, ale z góry znacznie mniej problematyczny dla środowisko niż tetraetylo ołów, gdy ulegnie degradacji po spaleniu .
Te pochodne ołowiu spełniały drugorzędną funkcję, jaką było zabezpieczenie zaworów poprzez zapobieganie recesji ich gniazd (podczas I wojny światowej zaobserwowano, że cienka warstwa ołowiu osadzona w beczkach działa ochronnie smarująco), ale ich pierwszy funkcją było zwiększenie liczby oktanowej paliwa (przeciwdziałanie detonacji).
Dodawanie ołowiu do paliw nie jest jeszcze wszędzie zakazane; według ONZ w 2015 r. 103 miliony ludzi było nadal na nią narażonych w samych Algierii , Iraku i Jemenie . Na całym świecie tetraetyloołłów jest nadal używany legalnie lub z odstępstwem w niektórych silnikach zaburtowych, w samochodach zabytkowych lub wyścigowych oraz w Avgas ( lekkie paliwo lotnicze, które powinno być stopniowo zakazane w latach 2010-2020 ze względu na zbyt duże zanieczyszczenie).
Tetraetyloołów otrzymuje się przez reakcję chlorku etylu i ołowiu (jako stopu o sodu i ołowiu ).
4 NaPb + 4 C 2 H 5 Cl → Pb (C 2 H 5 ) 4 + 3 Pb + 4 NaClTe rodniki etylowe reagują z innymi rodnikami, które tworzą się samorzutnie w fazie sprężania mieszanki paliwowo-powietrznej. Gdyby były same, te inne rodniki powstające podczas sprężania spowodowałyby reakcję łańcuchową, która zainicjowałaby spalanie, zanim zostanie ono uruchomione przez iskrę ze świecy zapłonowej. Zapobiega to silnik pukanie , nieprawidłowości związane z przedwczesnym samozapłonu w komorze spalania.
Ze względu na swoją niejonową strukturę i obecność czterech grup etylowych jest bardzo lipofilowy . Fakt, że tetraetylo-ołów rozpuszcza się samorzutnie i bardzo dobrze w węglowodorach, wynika z niskiej polarności wiązań węgiel-ołów.
Jego lipofilowej natury pozwala na bardzo bioassimilable , poprzez w łańcuchu pokarmowym , albo przez do skóry (przezskórnej przepływ).
Jest zanieczyszczeniem trwałym (jego degradacja w środowisku przebiega bardzo wolno, a rozkładając się uwalnia ołów, który jest bardzo toksyczny dla ludzi, zwierząt ( zatrucie ołowiem u zwierząt ) i większości roślin, a ołów nie ulega biodegradacji ani degradacji.
Jest to jedno ze źródeł zatrucia ołowiem u ludzi. Jest jednym z trwałych zanieczyszczeń metaloorganicznych .
To było w 1921 roku , że Thomas Midgley, współpracownik Karola Kittering w laboratoriach badawczych General Motors (USA) odkryli przeciwstukowych własność tetraetylu ołowiu i Tetrametyloołów kiedy zostały dodane do benzyny.
Pomimo licznych wypadków śmiertelnych związanych z zatruciem ołowiem w fazie industrializacji, Standard Oil (Esso / Exxon) i General Motors stworzyły firmę Ethyl Gasoline Corporation, która będzie produkować i sprzedawać ołów tetraetylowy, dzięki swoim patentom w sytuacji monopolu na ponad dekadę. . Rzeczywiście, ten produkt został podwójnie opatentowany (w zakresie jego wytwarzania i użytkowania), a złożoność jego wytwarzania zapewniła mu zwiększoną ochronę przed kopiowaniem, umożliwiając dwóm międzynarodowym koncernom naftowym i General Motors uzyskanie znacznych marż. W praktyce istniał substytut i nieszkodliwy produkt, ale nie podlegający opatentowaniu i bardzo łatwy do wytworzenia przez nikogo, kto ma destylator: etanol , który mógłby pełnić taką samą funkcję przeciwstukową jak tetraetylo ołów, ale wytwarzany etanol przyniósłby jedynie zmniejszone marże zainteresowanym przedsiębiorstwom, co więcej, bez możliwości zagwarantowania im monopolu.
Spalanie milionów ton benzyny ołowiowej uwolniło do powietrza ogromne ilości ołowiu (np. Ponad 240 000 ton tylko dla Australii w latach 1932-2002, według obliczeń Kristensena i in.
Dopiero w 1972 r. EPA podjęła działania zmierzające do wprowadzenia zakazu stosowania tetraetylo i tetrametylo ołowiu w paliwach, wywołując niemal natychmiastową reakcję prawną ze strony producentów tetraetyl ołowiu. EPA, zwycięzca pozwu wniesionego przeciwko niej przez Ethyl Gasoline Corporation , uzyskuje porzucenie benzyny ołowiowej w Stanach Zjednoczonych w latach 1976–1986. Ten sam stopniowy zakaz będzie skuteczny tylko.Styczeń 2001 w Unii Europejskiej, chociaż niektóre państwa członkowskie zdecydowały się wcześniej zakazać stosowania benzyny ołowiowej na swoim terytorium.
W Afryce i Ameryce Południowej wiele krajów nadal używa benzyny ołowiowej na masową skalę lub wprowadziło jej zakaz (tak jak w Wenezueli ) dopiero niedawno. Na przykład w 2015 r. 103 miliony ludzi jest nadal narażonych na kontakt z ołowiem w benzynie w Algierii , Iraku i Jemenie .
Clair Patterson, który próbował datować Ziemię za pomocą metody datowania radiometrycznego (uran-tor-ołów), zauważył, że jego środowisko w Caltech , niedaleko Los Angeles , było silnie zanieczyszczone ołowiem. Kontynuował swoje badania, najpierw w oceanie , potem w lodzie polarnym, a nawet w żywności. On był w stanie wykazać, że większość ołowiu atmosferycznego wzrosła dramatycznie od początku XX th wieku był pochodzenia antropogenicznego i w dużej części z tetraetyloołowiu dodanego do benzyny. Ponieważ ołów był od dawna znany jako silny środek neurotoksyczny , Patterson rozpoczął długą krucjatę w celu jego wyeliminowania.
Ołów ten częściowo powrócił do oceanów (gdzie może być częściowo ponownie zmobilizowany i biokoncentrowany przez sieć pokarmową ) lub opadł z powrotem do gleby, której okres półtrwania szacuje się na około 700 lat.
Ołów ten można nadal znaleźć dziesiątki lat później w porowatych ścianach, tunelach drogowych lub w słojach drzew rosnących w pobliżu ruchliwych dróg. Dwóch naukowców (Heichel i Hankin, w 1972 r.) Wykazało, że skład izotopowy mikrocząsteczkowego ołowiu zintegrowanego z korą był identyczny z składem dodatku ołowiu w benzynie.
W latach osiemdziesiątych stosowanie ołowiu w benzynie było szeroko rozpowszechnione w krajach europejskich. W rezultacie Europa stała się głównym emitentem ołowiu do atmosfery.
Do paliw zawierających czteroetylku ołowiu ( 0,1 do 0,4 g · L -1 z benzyny ) zanikają od 1980 i są zablokowane na sprzedaż w całej Unii Europejskiej od roku 2000 , ale nadal bardzo stosowane w ubogich krajach i w ołowiu poziomów czasami wyższa niż w Stanach Zjednoczonych, gdzie ten produkt był najczęściej używany.