Niezidentyfikowany obiekt latający , ogólnie określane przez skrót UFO , jest zjawiskiem antena że świadkowie twierdzą, że przestrzegane lub które zostały zarejestrowane przez czujniki ( kamery wideo , aparatu fotograficznego , radar , etc.) bez mógł być zidentyfikowany, ale których pochodzenie lub dokładna natura nie są znane i które dla niektórych pozostają niewyjaśnione nawet po dokładnym zbadaniu.
Angielski akronim UFO ( niezidentyfikowany obiekt latający ) stanowi źródło słowa "ufolog", osoby badającej zjawisko UFO. Powstałą dyscypliną jest ufologia . Producent spodków to amator, który wierzy w zjawisko UFO, w przeciwieństwie do ufologów, którzy bronią naukowego i rygorystycznego podejścia. UFO są czasami określane skrótem MOC, „tajemniczy obiekt niebieski”.
Według astronoma J. Allena Hynka na całym świecie znaleziono dziesiątki tysięcy świadectw.
W kulturze popularnej termin UFO jest powszechnie używany w odniesieniu do statku kosmicznego zamieszkałego przez kosmitów i zwanego latającym spodkiem .
Pierwsze współczesne obserwacje niezidentyfikowanych samolotów pochodzą z II wojny światowej : piloci obserwują myśliwce duchów ( foo fighters , „ghost hunters” lub kraut-bolids , „boches bolides”).
W 1946 roku media doniosły o ponad 2000 zeznań niezidentyfikowanych samolotów głównie w krajach skandynawskich , ale także we Francji , Portugalii , Włoszech i Grecji . Samoloty te to ochrzczone rakiety-widmo (w), ponieważ ludzie uważają, że te tajemnicze obiekty pochodzą z badań armii Peenemunde Center (w) i są rosyjskimi testami nowych prototypów rakiet V1 lub V2 wziętych przez Niemców w celu zastraszenia Europy Zachodniej .
Ale nazwiska te zostały szybko zdetronizowane przez nazwę latających spodków po opublikowanych zeznaniach amerykańskiego biznesmena Kennetha Arnolda , które zmobilizowały uwagę światowej prasy w 1947 roku.
W dniu 26 czerwca 1947 roku, Kenneth Arnold , amerykański pilot, opowiada o KWRC (stacja radiowa w Pendleton , Oregon ) obserwacja zrobił czterdzieści osiem godzin wcześniej podczas lotu jego samolot. Prywatny pobliżu Mount Rainier , Waszyngton . Opowiada, że widział 24 czerwca, nie będąc w stanie ich zidentyfikować, dziewięć obiektów w kształcie płaskich kamyków, bardzo jasnych i bardzo szybkich, lecących w kierunku Mount Adams z Mount Rainier. Ich długość szacuje na dwanaście do piętnastu metrów, a prędkość na co najmniej 1800 km/h . Leciały, mówi Arnold, „jak gęsi, tworząc ukośny łańcuch, jakby były ze sobą powiązane, w ruchu podskakującym, analogicznym do spodka rykoszetującego nad wodą”.
Chociaż Arnold mówił spodkiem, aby opisać ruchy tych niezidentyfikowanych obiektów, a nie ich kształt, w kronikach prasowych wyglądały one jak "latające spodki" ( latające spodki ), termin, który pozostanie na stałe związany z UFO. Kolejne porównanie do „pie-plate” ( pie-plate ) wyciętej pośrodku z wypukłym tylnym trójkątem również sprawiło, że stał się pośmiewiskiem mediów i opinii publicznej.
25 czerwca 1947 depesza z Associated Press napisana przez Billa Bequette'a będzie miała znaczny wpływ na kolejność wydarzeń, ponieważ oszacowanie odległości, a tym samym prędkości (Arnold oblicza prędkość, szacując pion obiektów i odległość, podróży, ale pomiar czasu niezbędnego do przejścia z jednego szacowanego punktu do drugiego) wydaje się większy niż w przypadku maszyn w tym czasie.
To pierwsze pojawienie się UFO miało znaczny wpływ i zobaczył poruszający się na scenie nie tylko tłum ciekawskich, ale także dziennikarzy, agentów FBI i wywiadu wojskowego. Według socjologa Pierre'a Lagrange'a to właśnie w tych okolicznościach wynaleziono latające spodki. Afera z Arnoldem wywołała spore kontrowersje paranaukowe do tego stopnia, że można podejrzewać istnienie tajnych prototypów, amerykańskich lub rosyjskich, albo że istoty pozaziemskie odwiedzają Ziemię.
Po opublikowaniu zeznań Arnolda pojawiło się wielu innych świadków, a debata szybko rozprzestrzeniła się poza granice Stanów Zjednoczonych.
Pilot Richard Rankin donosi, że kilka dni przed Arnoldem zaobserwował dziwny statek. Mówi, że nie wspomniał o tym, ponieważ myślał, że to samolot marynarki wojennej, Flying Flapjack . Lipca 4, załoga z United Airlines poinformowało, że obserwowane dziewięciu obiektów w kształcie dysku, które eskortowane ich samolot nad Idaho na wieczór z dnia 4 lipca 1947 roku pojawi to świadectwo dla najbardziej wiarygodnych mediów niż że od Arnold. W następnych dniach większość gazet opowiada o latających spodkach na pierwszych stronach gazet.
Zgłoszono dziesiątki innych obserwacji. Istnieją relacje o spadających latających spodkach, ale te historie są szybko klasyfikowane jako mistyfikacje i błędne interpretacje. Tak więc 4 lipca baza Roswell w Nowym Meksyku ogłasza odzyskanie „latającego dysku”, ale kilka godzin później w nowym komunikacie prasowym armii wyjaśniono, że są to w rzeczywistości szczątki balonu. Ta historia, podobnie jak dziesiątki innych tego lata 1947, wywołała krótkie zainteresowanie, zanim została zapomniana i ścigana przez kolejne historie. Dziś sprawa Roswell jest znana dużej części opinii publicznej nie z powodu krótkich wiadomości, jakie wywołała w 1947 roku, ale z powodu książki opublikowanej w 1980 roku przez pisarza Charlesa Berlitza i ufologa Williama Moore'a, Incydent w Roswell . Przyjaciel Moore'a, ufolog Stanton Friedman , spotkał (po audycji radiowej) jednego z żołnierzy, którzy odzyskali szczątki i który przez trzydzieści lat odmawiał wyjaśnienia przez balon pogodowy podany przez wojsko w 1947 roku . Incydent w Roswell odkrywa tę historię Zapomniana przez wszystkich i powoli, a zwłaszcza po tym, jak Kongres Stanów Zjednoczonych poprosił o wyjaśnienia od US Air Force w 1994 roku, Roswell staje się najpopularniejszą opowieścią o UFO. Zajmują się tym seriale telewizyjne, takie jak The X-Files , film telewizyjny poświęcony jest nawet tej jednej sprawie itp.
4 lipca 1947 Mac Brazel, właściciel rancza w pobliżu Roswell, odkrył szczątki na swojej ziemi i powiadomił najbliższą bazę wojskową. Młody żołnierz z Roswell Army Air Field (RAAF) wydał pierwszy komunikat prasowy, w którym poinformował, że armia odkryła, że „latający spodek” rozbił się w pobliżu rancza w Roswell, wzbudzając duże zainteresowanie mediów. Obserwacja Kennetha Arnolda miała miejsce dziewięć dni wcześniej i była szeroko komentowana w prasie, więc latające spodki były w pamięci wszystkich, łącznie z wojskiem. Następnego dnia naczelne dowództwo bazy publikuje sprostowanie, w którym oznajmia, że latający spodek jest tylko balonem meteorologicznym . W ślad za nim organizowana jest konferencja prasowa, podczas której dziennikarze odkrywają szczątki odnalezionego obiektu i potwierdzają tezę o balonie meteorologicznym. Afera popadła następnie w zapomnienie na około trzydzieści lat, wyznaczając koniec pierwszej wielkiej fali UFO w Stanach Zjednoczonych .
W 1978 r. major Jesse Marcel, który brał udział w odzyskiwaniu szczątków w Roswell w 1947 r., oświadczył w telewizji, że z pewnością były one pochodzenia pozaziemskiego i że szczątki, które generał Ramey (odpowiedzialny za bazą) pokazał reporterom, nie były te, które Marcel przywiózł mu z Roswell, które, jak powiedział, były wykonane z niezidentyfikowanego metalu, a niektóre zawierały postacie w nieznanym piśmie. Podziela swoje przekonanie, że wojsko w rzeczywistości ukryło odkrycie pojazdu kosmicznego przed ufologiem Stantonem T. Friedmanem. Jego historia krąży wśród entuzjastów UFO i czasopism ufologicznych. W lutym 1980 r. „ National Enquirer” przeprowadził własny wywiad z majorem Marcelem, który wywołał relacjonowanie incydentu w Roswell w mediach. Inni świadkowie i relacje z czasem wychodzą z cienia, dodając nowe szczegóły do historii. Na przykład w tym czasie miałaby miejsce poważna operacja wojskowa, której celem było znalezienie fragmentów wraków, a nawet istot pozaziemskich w co najmniej 11 miejscach, a nawet zeznań zastraszających świadków. W 1989 roku emerytowany dyrektor pogrzebowy, Glenn Dennis, twierdził, że w bazie w Roswell przeprowadzono autopsje obcych. W 1991 r. generał Du Bose, szef sztabu generała Rameya w 1947 r., potwierdził, że ten ostatni zastąpił szczątki przenoszone przez bazę w Roswell szczątkami balonu meteorologicznego, który pokazano dziennikarzom. W odpowiedzi na te nowe elementy i po przeprowadzeniu dochodzenia przez Kongres Stanów Zjednoczonych , GAO ( rządowe biuro odpowiedzialności , organizacja nadzorcza należąca do Kongresu) zwraca się do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych o przeprowadzenie wewnętrznego dochodzenia. Wynik tego badania podsumowano w dwóch raportach. Pierwsza, opublikowana w 1995 r., stwierdza, że szczątki znalezione w 1947 r. rzeczywiście pochodziły z tajnego programu rządowego, zwanego Projektem Mogul . Druga, opublikowana w 1997 roku, konkluduje, że zeznania dotyczące odzyskiwania zwłok istot pozaziemskich prawdopodobnie pochodziły z fałszywych raportów o wypadkach wojskowych z udziałem rannych i zabitych, lub w odzyskiwaniu manekinów antropomorficznych podczas programów wojskowych, takich jak Operacja High Dive , przeprowadzona około lat 50. XX wieku. Raport ten wskazuje jednak, że debata na temat tego, co tak naprawdę spadło w Roswell, trwa nadal, wskazując jednocześnie, że wszystkie dokumenty administracyjne bazy za okres marzec 1945-grudzień 1949 zostały zniszczone, a także wszystkie komunikaty radiowe wysłane przez bazę od października 1946 do lutego 1949 r. Karta zniszczenia nie wspomina kiedy, przez kogo i na czyj rozkaz dokonano tego zniszczenia. Raporty te zostały odrzucone przez zwolenników teorii kosmitów, wołających o dezinformację, chociaż znaczna liczba ufologów następnie zgadza się, że prawdopodobieństwo faktycznego zaangażowania kosmicznego pojazdu kosmitów zmalało.
Na poziomie oficjalnym problem UFO był przedmiotem pewnych kontrowersji w urzędach wojskowych aż do zakończenia programu śledczego w 1969 roku. Według Pierre'a Lagrange'a postawa ekspertów, którzy publicznie okazują pewniki dla uspokojenia nastrojów, jak również publikacja prac Donalda Keyhoe i Franka Scully'ego „przyczyniają się do wprowadzenia w życie idei, że Potężni wiedzą więcej niż opinia publiczna” .
Były prezydent Barack Obama twierdził 17 maja 2021 r. w CBS, że istnieją zdjęcia i filmy obiektów, których Stany Zjednoczone nie są w stanie zidentyfikować ani wyjaśnić niektórych swoich manewrów.
Pentagon przyznaje, w formie raportu, opublikowanego w dniu 25 czerwca tego samego roku, że KPRU stwarzać problem bezpieczeństwa narodowego, a bardziej dogłębnej analizy są potrzebne.
W środku zimnej wojny , obawiając się, że niedawne UFO mogą być tajnymi sowieckimi prototypami (rząd myślał, że ma do czynienia z niezidentyfikowaną bronią latającą , a nie pozaziemskimi pojazdami kosmicznymi), amerykański sztab generalny postanowił „zbadać to zjawisko. W amerykańskiej przestrzeni powietrznej różne procedury zbierania i przesyłania obserwacji są zintegrowane z ogólnymi systemami, a w szczególności z obserwacjami niezidentyfikowanych obiektów. Główna wdrożona procedura nosi nazwę CIRVIS, ale już w październiku 1947 r. generał Schulgen, szef wywiadu Sztabu Lotniczego w Pentagonie, uruchamia przekazywanie informacji o UFO za granicą i nakazuje ich zachowanie w tajemnicy pod groźbą naruszenia. praw szpiegowskich. System jest nadrzędny wobec armii: dyrektywa JANAP 146 zobowiązuje wojsko, ale także kapitanów lotnictwa cywilnego i floty handlowej, do pilnego zgłaszania obserwacji UFO pewnym władzom, które muszą same – nawet zgłaszać to, w tym Dowództwo Operacyjne Powietrza (obecnie NORAD) w Colorado Springs . To rozszerzenie wywołało protesty, zwłaszcza wśród pilotów cywilnych, którzy złożyli petycję w 1958 r. W 1959 r. Kanada przyjęła CIRVIS, który obejmował cały kontynent północnoamerykański.
Cała prasa zagraniczna jest dokładnie analizowana (nawet francuskie, ogólnopolskie i lokalne). Jednak informacje nie są wystarczająco szczegółowe i wymagają dalszego zbadania. Kiedy Paris Match publikuje artykuł o obserwacji w pobliżu lotniska Orly, w nocy z 18 na 19 lutego 1956, nowy zastępca dyrektora wywiadu naukowego CIA oczernia francuską prasę, podczas gdy zainteresowanie okazane we Francji UFO jest bacznie śledzone. Kiedy temat po raz pierwszy trafił na nagłówki ogólnokrajowej prasy codziennej, w czerwcu 1952 r., informacja natychmiast dotarła do Stanów Zjednoczonych za pośrednictwem raportu wywiadowczego.
W 1949 r. memorandum FBI skierowane do jego dyrektora, Johna Edgara Hoovera , informowało go, że „podczas ostatnich cotygodniowych spotkań wywiadowczych między G-2 (wywiad wojskowy), ONI (wywiad wojskowy) marynarka wojenna), OSI (Biuro dochodzeń specjalnych sił powietrznych ) i FBI w dzielnicach 4 th armii, funkcjonariusze G-2 z 4 th armia omawianego problemu „latających dysków”, "latające spodki«i»kule ognia”. Ten temat jest uważany za ściśle tajny ( tajny obronny) przez oficerów wywiadu wojska i sił powietrznych ”. Tak więc ujawnienie w 1979 r. listu generała sił powietrznych Carrolla H. Bolendera ogłaszającego rychły koniec Projektu Blue Book nie zakończy raportów wojskowych o UFO, które mogą mieć wpływ na bezpieczeństwo narodowe, ponieważ te tajne raporty obrony nie są częścią system Blue Book.
Doktryna ta została opracowana w okresie powojennym przez Radę Bezpieczeństwa Narodowego (Dyrektywy NSC 4/4A, 4 grudnia 1947; NSC 10/2, 18 czerwca 1948; NSC 68, 14 kwietnia 1950) oraz biuro strategii psychologicznej ( Psychologiczna Rada Strategii (PSB) ), utworzona 4 kwietnia 1951 r. w celu zwalczania „wpływów komunistycznych” w stosunku do UFO. W 1952 r. Walter Smith, dyrektor CIA, poinformował Biuro Strategii Psychologicznej, że przekazał Radzie Bezpieczeństwa Narodowego propozycję dyrektywy „wnioskującej, że problemy związane z niezidentyfikowanymi obiektami latającymi wydają się mieć implikacje wojenne. zarówno dla wywiadu, jak i dla operacji i proponuje omówienie możliwych ofensywnych lub defensywnych zastosowań tych zjawisk w wojnie psychologicznej ”(Memorandum Waltera Smitha do dyrektora Biura Strategii Psychologicznej, 28 września 1952 r.), podczas gdy wtargnięcia powietrzne UFO w pobliżu atomu obiekty i stanowiska pocisków atomowych były publicznie uważane za nie będące przedmiotem zainteresowania w okresie zimnej wojny (można zapoznać się z dokumentami FBI dotyczącymi okresu powojennego, zwłaszcza dotyczącymi „ochrony ważnych instalacji” oraz dokumentów Ministerstwa Obrony na rzecz lata 70.).
We wrześniu 1947 roku generał brygady Schulgen z Pentagonu zapytał dyrektora Dowództwa Materiałów Powietrznych (AMC), generała porucznika Nathana Twininga, co sądzi o spodkach. 23 września 1947 r. ten ostatni odpowiedział generałowi Schulgenowi, przywołując możliwość, że latające dyski mogą być amerykańskimi maszynami w ramach "jakiś wysoce poufnego nieznanego projektu" . Rozważa również możliwość, że urządzenia te są wysyłane przez obcy naród, który opracował „rodzaj prawdopodobnie napędu jądrowego, który jest poza naszą obecną wiedzą” . Nathan Twining zwraca uwagę na brak dowodów, np. szczątków zmiażdżonych spodków, które mogłyby świadczyć o istnieniu tych obiektów.
Projekt ZnakW memorandum z 27 kwietnia 1949 r. przekazanym prasie Projekt Znak ogłosił, że spodki nie stanowią zagrożenia dla bezpieczeństwa państw i nie są urządzeniami pochodzącymi z innej planety. Przedstawione zapewnienie kryje w sobie zwlekanie z rozważanymi hipotezami. Hipoteza pozaziemska była przez pewien czas: eksperci Znaku piszą projekt raportu zatytułowanego „Szacunek sytuacji”, który wspiera tę hipotezę. Projekt raportu zostanie odrzucony przez hierarchię, zniszczony, a personel zwolniony.
Badanie Wydziału Wywiadu Powietrznego nr 203Odkryte przez ufologa Roberta Todda w Narodowym Archiwum w 1985 r. Badanie nr 203 Wydziału Wywiadu Powietrznego uwzględnia tylko dwie hipotezy: te dotyczące samolotów rosyjskich i samolotów amerykańskich. Spośród nich nominowanymi kandydatami są skrzydła latające typu Northrop .
AIDS # 203 podkreśla brak lub niewystarczającą współpracę między agencjami rządowymi: „Konieczne jest, aby wszystkie inne agencje współpracowały w potwierdzaniu lub zaprzeczaniu możliwości, że przedmioty te mogą mieć pochodzenie krajowe” .
Archiwa wydane przez Siły Powietrzne USAW 1985 r. Siły Powietrzne USA zaprzestały prac nad UFO, uznając, że „żadne zgłoszone informacje o UFO, po zbadaniu i ocenie przez Siły Powietrzne USA, nigdy nie wskazały na zagrożenie dla naszego bezpieczeństwa narodowego [i że] nie było brak oznak, że wizje sklasyfikowane jako „niezidentyfikowane” odpowiadają pojazdom pozaziemskim”. Po uruchomieniu 130 000 stron archiwum déconfidentialisées bazy danych The BlackVault , tysiące wizji UFO na całym świecie w latach 1947-1969 są teraz dostępne w Internecie.
Większość obserwacji UFO znajduje po zbadaniu proste wyjaśnienie.
Historia pary z Hill została uzyskana podczas hipnozy. Według Johna E. Macka to prawdziwa historia. Według innych praktyków jest to syndrom fałszywej pamięci . Sceptycy twierdzili, że mapa gwiazd widziana na pokładzie latającego spodka i zidentyfikowana przez Marjorie Fish jako mapa układu podwójnego Zeta Reticuli składa się z niejasnych punktów i linii, które mogą odpowiadać kilku układom gwiezdnym. W jaki sposób piloci tak zaawansowanego statku kosmicznego mogliby być zadowoleni z tak prymitywnej mapy?
W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat różne organy rządowe i stowarzyszenia badawcze przeprowadziły liczne oficjalne lub nieoficjalne badania naukowe nad zjawiskiem UFO. Większość oficjalnych badań, takich jak Project Blue Book , Robertson Jury czy Condon Report , konkluduje, że szeroko zakrojonych badań „prawdopodobnie nie da się uzasadnić nadzieją, że mogą one przyczynić się do postępu nauki” i że „nie ma dowodów na istnienie urządzenia pochodzące z innych źródeł lub mogące stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych ”(hipoteza rosyjskich tajnych urządzeń). Niektóre badania, takie jak GEPAN , pozostały neutralne w swoich wnioskach, sugerując kontynuację badań naukowych na ten temat w celu wyjaśnienia najbardziej skomplikowanych przypadków.
Amerykański rząd postanowił zbadać zjawisko UFO pod koniec lat 40. i utworzył różne komisje śledcze w tej sprawie.
9 lipca 1947 r. Służba Wywiadu Sił Powietrznych USA, we współpracy z FBI , potajemnie rozpoczęła śledztwo w celu zbadania najlepszych dowodów UFO, w tym Kennetha Arnolda i załogi Lotu United Airlines. Służba Wywiadu powiedziała, że użyła „wszystkich swoich naukowców”, aby ustalić, czy „takie zjawisko może w rzeczywistości wystąpić”. Ponadto badania prowadzono „mając na uwadze, że obiekty latające mogą być zjawiskiem niebieskim” lub „ciałem obcym zaprojektowanym i kontrolowanym za pomocą środków mechanicznych”. Trzy tygodnie później doszli do wniosku, że „te historie o latających spodkach nie są wyłącznie wytworem wyobraźni lub przesady pewnych zjawisk naturalnych. Naprawdę są kradzieże czegoś ”.
Dalsze badania pionów technicznych i wywiadowczych Air Materiel Command doprowadziły do tych samych wniosków, a mianowicie, że „zjawisko odpowiada czemuś realnemu, a nie wizjom. Są to obiekty w kształcie dysku, metaliczne z wyglądu i wielkości samolotów. Ich cechy charakterystyczne to „ekstremalna prędkość wznoszenia i zwrotność”, ogólny brak hałasu, brak oporu, okazjonalne loty w formacji i „nieuchwytne zachowanie, gdy tylko zostaną zauważone przez samolot lub samolot. radar bez wrogich intencji” . Dyrektywa Sił Powietrznych 200-2 z 1954 r. definiuje UFO jako „każdy obiekt unoszący się w powietrzu mający zachowanie, właściwości aerodynamiczne lub niezwykłe osobliwości, które nie odpowiadają żadnemu typowi znanego samolotu lub pocisku, lub który nie może być całkowicie przyrównany do znanego obiektu”. Dyrektywa ta stanowi, że UFO kategorii B należy zbadać jako „możliwe zagrożenie dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych” i że należy określić „powiązane aspekty techniczne”. Ponadto personel Sił Powietrznych ma zakaz omawiania nierozwiązanych spraw z prasą. Dlatego pod koniec września 1947 r. zalecono przeprowadzenie oficjalnego badania tego zjawiska przez Siły Powietrzne. Wynika to z utworzenia projektu Sign pod koniec 1947, który stał się projektem Grudge pod koniec 1948, a następnie Blue Book Project w 1952. Blue Book kończy się w 1970, kładąc kres oficjalnym śledztwom Sił Powietrznych w tej okolicy.
Nazwa UFO zamiast latającego spodka została zasugerowana przez kapitana Edwarda J. Ruppelta , pierwszego dyrektora Projektu Blue Book, wierząc, że określenie latający spodek nie odzwierciedla różnorodności obserwacji. Ruppelt opowiada o swoich doświadczeniach w pamiętniku: The Report on Unidentified Flying Objects (1956), pierwszej książce, w której użyto terminu UFO (wymawianego przez autora jako „ ty-wróg ”, ale pisanego bardziej ogólnie).
Projekt ZnakProjekt Znak był pierwszym oficjalnym naukowym badaniem UFO przeprowadzonym przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych po pierwszym pojawieniu się latających spodków. Ten projekt, który ujrzał światło dzienne pod koniec 1947 roku pod kierownictwem generała Nathana F. Twininga, ma siedzibę w bazie sił powietrznych Wright-Patterson w Ohio. Znajduje się pod dowództwem kapitana Roberta R. Sneidera. Choć projekt został zaklasyfikowany jako „ograniczony dostęp”, jego istnienie jest znane opinii publicznej, często pod nazwą „Projekt Spodek”. W projekt zaangażowani są również doradcy naukowi, tacy jak amerykański astronom J. Allen Hynek, odpowiedzialny za identyfikowanie przypadków pomyłek z gwiazdami czy meteorytami.
Pierwszym przedsięwzięciem Project Sign na dużą skalę było badanie incydentu Mantell . Badacze Signa doszli do wniosku, że Mantell pomylił planetę Wenus (właściwie widoczną w tym czasie w środku popołudnia) i cierpiał na awarię tlenu i zderzył się z balonem. Śledczy doszli do wniosku, że był to balon Navy Skyhook zrzucony z Clinton w stanie Ohio. To pozostaje oficjalną tezą.
Badacze znaków, przychylne hipotezie pozaziemskiej, przedłożyli Pentagonowi raport na ten temat zatytułowany „ Oszacowanie sytuacji ” . Pracownicy zostali całkowicie zwolnieni. Raport „Szacunkowa sytuacja” został zniszczony. Zachowała się tylko kopia, która prawdopodobnie znajduje się w Archiwum Narodowym w Waszyngtonie.
Raport ten został odrzucony przez generała Hoyta S. Vandenberga. Project Sign został zastąpiony przez Project Grudge pod koniec 1948 roku.
Projekt GrudgeProject Grudge był drugim oficjalnym badaniem sił powietrznych USA, które badało zjawisko UFO w latach 1949-1952. Kierowany przez generała Charlesa Cabella, projekt był krytykowany za szereg demistyfikacji.
Podobnie jak Sign, Grudge ustalił, że większość przypadków UFO wynikała z nieporozumień. Ale podczas gdy badacze Projektu Sign przyznali się do istnienia tajemniczych i niezidentyfikowanych przypadków, badacze Projektu Grudge twierdzili, że wszystkie niezidentyfikowane przypadki były prawdopodobnie spowodowane znanymi zjawiskami. Śledczy Project Grudge rozpoczęli kampanię public relations, aby wyjaśnić to Amerykanom.
W sierpniu 1949 r. personel Grudge'a zwrócił swój raport, twierdząc, że wszystkie analizy wskazują, że obserwacje UFO wynikały z:
Porucznik Jerry Cummings, mianowany szef Project Grudge we wczesnym latem 1951 roku, powiedział: „Wszyscy się śmieją na badaczy w Grudge . ” Na polecenie szefa ATIC, generała Harolda Watsona, pracownicy Project Grudge systematycznie umniejszają nadsyłane im raporty. Ich jedyną działalnością jest wymyślanie nowych lub oryginalnych wyjaśnień, aby zadowolić Waszyngton.
Amerykański astronom J. Allen Hynek, niegdyś zwolennik hipotezy pozaziemskiej, skrytykował Grudge'a z tych samych powodów. Dlatego projekt jest postrzegany przez ufologów broniących hipotezy pozaziemskiej jako operacja demistyfikacyjna mająca na celu zniechęcenie populacji UFO.
Kapitan Edward J. Ruppelt objął kierownictwo Projektu Grudge 12 września 1951 roku, który w następnym roku stał się Projektem Blue Book.
Projekt Blue BookProjekt Blue Book, kierowany przez kapitana Edwarda J. Ruppelta, był najbardziej znanym amerykańskim badaniem zjawiska UFO. Trzy oficjalne cele projektu Blue Book to:
Do tego dodano rolę rzecznika rządu ds. zjawiska UFO, który wielokrotnie zmuszał badaczy projektu Blue Book do porzucenia aspektu naukowego, aby odpowiedzieć na bardziej polityczne względy.
Projekt Blue Book zbadał 10 147 przypadków , z których 9501 zostało wyjaśnionych. Jednak z 3201 przypadków wybranych do analizy statystycznej okazuje się, że udowodnione, ale niewyjaśnione przypadki stanowią 22% całości, a odsetek ten sięga 38% w przypadku raportów sporządzonych przez wykwalifikowanych obserwatorów wojskowych (pilotów, kontrolerów, służby bezpieczeństwa). . Oprócz 10 147 raportów z obserwacji, archiwa Projektu Blue Book obejmują 8360 fotografii, 20 rolek filmu (odpowiadające filmowi o godz. 6 h 30 ) oraz 23 nagrania dźwiękowe przesłuchań świadków.
Ta komisja będzie podzielona na sekcję studyjną, sekcję śledczą, łącznik z Pentagonem i cywilnymi doradcami naukowymi. Ponieważ w roku 1952 nagłośnione obserwacje UFO zwielokrotniły się, najwyższe szczeble rządu zaczęły bardzo interesować się tym zjawiskiem i postanowiły zintensyfikować badania w tej dziedzinie. We wrześniu 1953 r. kapitan Ruppelt zrezygnował ze stanowiska. Kapitan Charles Hardin przejęła zarządzanie projektem w marcu 1954. W obliczu licznych ataków na krycie armii temat zjawiska UFO, kapitan zdecydował się upublicznić raport specjalny n o 14 Project Blue Book. Ten raport, w którym stwierdza się, że UFO nie istniały, został wystawiony na sprzedaż w październiku 1955 roku. Kapitan George T. Gregory został mianowany szefem projektu w kwietniu 1956 roku. W październiku 1958 roku został zastąpiony przez majora Roberta J. Frienda. W kwietniu 1963 roku projekt Blue Book przeszedł pod rozkazami majora Hectora Quintanilli. W marcu 1966 r. szeroko nagłośniona obserwacja UFO i sceptyczne stanowisko Sił Powietrznych USA skłoniły kilku cywilnych naukowców biorących udział w projekcie (w tym J. Allen Hynek) do publicznego opowiedzenia się po stronie zjawiska UFO, a zatem przeciwko oficjalnemu stanowisko Projektu Blue Book.
W związku z tym projekt Blue Book zostanie oficjalnie rozwiązany w grudniu 1969 r. i zaprzestanie wszelkiej działalności w styczniu 1970 r. Przechowywane do 1974 r. w archiwach Sił Powietrznych USA, archiwa Projektu Blue Book są przechowywane od 1976 r. w archiwach krajowych. online.
Chociaż twierdzenie, że astronomowie nigdy nie zgłosili żadnych zeznań na temat UFO, jest powszechne, siły powietrzne USA donoszą, że około 1% zeznań, na których opiera się Project Blue Book, pochodzi od astronomów zawodowych lub amatorów. W latach pięćdziesiątych profesor J. Allen Hynek przesłuchał około czterdziestu swoich kolegów, z których nieco ponad 10% faktycznie zaobserwowało niewyjaśnione zjawiska. Hynek cytuje w szczególności profesora La Paza, dyrektora Instytutu Meteoryzmu na Uniwersytecie w Nowym Meksyku, oraz Clyde'a Tombaugha , odkrywcę planety Pluton, który zmarł w 1997 roku. W latach 70. profesor Peter A. Sturrock omówił ten temat wyczerpująco , wysyłając szczegółowy kwestionariusz do 2611 członków Amerykańskiego Towarzystwa Astronomicznego, gwarantując im anonimowość. Połowa odpowiedzi i jest około sześćdziesięciu obserwacji, czyli około 5%. Możemy zatem powiedzieć, że u astronomów znajdujemy procent obserwacji PAN porównywalny z ogólną populacją.
W swoim raporcie major Quantanilla, dyrektor Project Blue Book, powiedział: „Tylko 30 wszystkich przypadków zgłoszonych Siłom Powietrznym jest niewyjaśnionych, a tylko 676 z 11 107 obserwacji zgłoszonych od 1947 roku należy do tej kategorii…” Nie ma dowodów na to, że wciąż „niewyjaśnione” UFO reprezentują wytwory technologiczne lub zasady wykraczające poza naszą obecną wiedzę naukową ”.
Raport CondonaKontrowersje medialne skłonią rząd amerykański do zlecenia w 1969 roku ekspertyzy doktorowi Edwardowi Condonowi z University of Colorado w celu ustalenia lub nieprawdziwości zjawiska UFO. Raport ten, obejmujący sto spraw, został opublikowany w 1969 roku pod nazwą Raport Condona . Około 15% przypadków UFO zbadanych przez komisję Condona w 1969 uznano za niewyjaśnione. Redaktorzy Raportu Condona doszli do wniosku, że nie ma wystarczająco mocnych dowodów na poparcie hipotezy pozaziemskiej i dlatego należy porzucić badania nad zjawiskiem UFO. Raport rozpoczyna się podsumowaniem ustaleń: „Nasz ogólny wniosek jest taki, że badania UFO w ciągu ostatnich dwudziestu jeden lat nie wniosły niczego do wiedzy naukowej. Dokładne zbadanie dostępnych nam zapisów prowadzi nas do wniosku, że dalsze dogłębne badania UFO prawdopodobnie nie mogą być uzasadnione w nadziei, że mogą one posunąć naprzód naukę. Dodali, że zjawisko UFO było prawdopodobnie spowodowane tylko błędami ze zjawiskami prozaicznymi, ale niewyjaśnione przypadki musiały dotyczyć halucynacji lub mistyfikacji. Raport Condona był ważnym krokiem w rozwoju socjopsychologicznego modelu zjawiska UFO , który do dziś pozostaje dominującą pozycją w środowisku naukowym.
W obawie przed wyśmiewaniem się przez pogłoski o „Marsjanach wysiadających z latających spodków”, „sztuczka” znalezienia racjonalnych wyjaśnień krążyła w środowisku akademickim i została zinterpretowana przez zwolenników UFO jako spisek .
Wnioski z raportu zostały zakwestionowane przez niektórych ufologów. Astronom J. Allen Hynek, poproszony o członkostwo w komisji Condona, potwierdza, że odmówił udziału w obliczu dokumentu wprowadzającego rozesłanego przez Condona wszystkim członkom komisji, który wskazywał, przed rozpoczęciem jakiegokolwiek śledztwa, negatywne wnioski, do których mieli dojść.
Kontynuacja zbierania obserwacji po 1969 r.W rzeczywistości do 2008 r. Instrukcja Sił Powietrznych 10-206 (Instrukcja Sił Powietrznych 10-206), zgodna z dyrektywą JANAP 146, wskazywała pilotom, technikom radarowym i innym członkom sił powietrznych, co powinni robić w obecności nieznanych obiektów latających: a mianowicie zanotuj wysokość, kierunek lotu, prędkość, opis trajektorii i manewrów, co przykuło ich uwagę na starcie, jak długo obiekt był widoczny i jak zniknął. Informacje te były następnie przedmiotem raportu przesłanego do NORAD (North American Aerospace Defense Command), które chroni przestrzeń powietrzną nad Stanami Zjednoczonymi i Kanadą. Mimo że rząd USA oficjalnie zaprzestał badania UFO w 1969 roku wraz z zamknięciem Projektu Blue Book, Siły Powietrzne, na polecenie NORAD, kontynuowały, czterdzieści lat później, zbieranie i badanie obserwacji UFO.
poniedziałek 18 grudnia 2017The New York Times donosi, że Pentagon potwierdził istnienie programu badającego UFO. Program, o budżecie 22 mln dolarów – z 600 mld dolarów przeznaczanych rocznie na wojsko – i znany tylko niewielkiej liczbie urzędników, został wprowadzony przez byłego demokratycznego senatora stanu Nevada , ówczesnego przywódcę większość w Senacie , Harry Reid , który szczególnie interesował się niewyjaśnionymi zjawiskami.
W 2021 r. ocena zlecona przez rząd federalny Stanów Zjednoczonych zaowocowała opublikowaniem raportu podsumowującego informacje na temat niezidentyfikowanych zjawisk lotniczych (UAP). The Pentagon dziewięciu strona Niezidentyfikowany Aerial Phenomena Sprawozdanie z dnia 25 czerwca 2021 koncentruje się na 144 obserwacjach „niezidentyfikowanych zjawisk powietrznych” przez amerykańskich wojskowych , przede wszystkim USA personelu marynarki , od 2004 do 2021 roku. Kategoryzuje obserwacje na zatłoczenie powietrza, naturalne zjawiska atmosferyczne, programy rozwoju rządu lub przemysłu USA, obce systemy niekorzystne i ostatnią kategorię „inne”. W tej ostatniej kategorii sklasyfikowano w szczególności 18 z tych obiektów, które prezentowały „niezwykłą charakterystykę lotu”, obiekty te „wydawały się pozostawać nieruchome przy silnym wietrze, poruszać się pod wiatr, gwałtownie manewrować lub poruszać się ze znaczną prędkością, bez dostrzegalnych środki napędu. Według raportu niektóre z nich uwalniały energię o częstotliwości radiowej odebraną przez amerykańskie samoloty wojskowe.
Również Francja stworzyła kilka organizacji badawczych w tej dziedzinie.
Praca GEPANGrupa badawcza niezidentyfikowanych zjawisk lotniczych (GEPAN) była oficjalnym organem zależnym od CNES z siedzibą w Tuluzie i odpowiedzialnym za badanie zjawiska UFO. Utworzony w 1977 roku za namową Claude Poher organizacja ta miała na celu przeprowadzenie badań nad zjawiskiem UFO oraz do koordynacji sprawozdań żandarmerii narodowej , lotnictwa cywilnego , lotnictwo i Meteo-France w tej sprawie. Jest autorem licznych opracowań statystycznych. Inną z jej misji było informowanie opinii publicznej o UFO poprzez pisanie not technicznych (takich jak nota techniczna 16 w sprawie Trans-en-Provence w 1981 r.). W 1983 roku Gepan przekształcił się w znacznie skromniejszy serwis, z Jean-Jacques Velasco jako prezesem. Wielu racjonalistycznych naukowców kwestionuje rację bytu służby specjalizującej się w badaniu UFO, podczas gdy ufolodzy krytykują jego powściągliwość i ostrożność. Ostatecznie w 1988 roku GEPAN został zastąpiony przez firmę SEPRA .
Praca SEPRASepra był francuski urzędnik znajduje się w Tuluzie , a które zależały od CNES (CNES). Tytuł jego skrót ewoluowała w czasie:
W rzeczywistości ten następca GEPAN był odpowiedzialny za badanie zjawiska UFO. Jej dyrektor, Jean-Jacques Velasco , uznał, że niektóre UFO mogą mieć pozaziemskie pochodzenie. Od 1999 r. SEPRA, zredukowany do minimum personel, działał powoli (tylko jedno lub dwa szczegółowe dochodzenia przeprowadzane były rocznie), zanim ostatecznie zniknął w 2004 r.
Geipan działaGrupa Studiów i Informacji ds. NAP (GEIPAN) znajduje się pod egidą komitetu sterującego, który przedstawia CNES swoje zalecenia dotyczące jej kierunków i działania. Pod przewodnictwem Yvesa Sillarda , byłego dyrektora generalnego CNES, składa się z piętnastu członków reprezentujących francuskie władze cywilne i wojskowe (żandarmeria, policja, bezpieczeństwo cywilne, DGAC, siły powietrzne) oraz świat nauki (CNRS, Météo-France, CNES). Spośród około 1600 spraw znajdujących się w aktach CNES niektóre pozostają niewytłumaczalne „pomimo precyzji zeznań i jakości zebranych elementów materialnych”, po przeprowadzeniu dochodzenia przez GEIPAN. Przypadki te określane są jako „ zjawiska lotnicze kategorii D , podzielone na dwie podkategorie D1 i D2” lub „PAN D”.
Z tego badania przeprowadzonego przez badaczy z GEIPAN w kwietniu 2010 r. wyłaniają się następujące dane:
Należy zauważyć, że jeśli instytucja publiczna, taka jak GEIPAN, wymienia cywilne przypadki dochodzeń w sprawie UFO, istnieje inna instytucja, ta wojskowa (której istnienie zostało upublicznione w Dzienniku Urzędowym z 12 stycznia 1955), Sekcja Badań Tajemniczych Obiektów Niebiańskich lub SEMOC. Jej archiwa są sklasyfikowane jako tajne obrony, w przeciwieństwie do GEIPAN.
Nieoficjalne raportyW 2008, tworzy komisję Sigma w ramach stowarzyszenia aeronautycznego i astronautycznego Francji (3AF), której celem jest zbadanie pochodzenia zjawiska UFO. W2010, sporządza pierwsze sprawozdanie z postępów, bezpłatnie dostępne do wglądu. W2012, dostarczany jest raport końcowy, który pozostaje poufny. W2013, powołano komisję Sigma 2 do dalszych badań na ten temat.
szwajcarskiOficjalnie Szwajcaria nie prowadzi statystyk ani nie ma oficjalnego organu referencyjnego.
W 1988 roku francuskojęzyczna telewizja szwajcarska , w programie Tell quel , zakwestionowała doniesienia szwajcarskiej armii i UFO, federalny departament wojskowy odpowiedział, że to sprawa tajemnicy.
Dochodzenia na poziomie europejskimNa poziomie Unii Europejskiej , Komisja Energii, Badań i Technologii było zbadanie celowości badań nad UFO. W lutym 1993 r. sprawozdawca komisji w tej sprawie, włoski fizyk Tullio Regge, zalecił rozpoczęcie europejskich badań nad ówczesnym modelem Sepra. Rezolucja ta nie była omawiana w Parlamencie Europejskim ze względów politycznych i budżetowych.
W 1950 roku rząd kanadyjski stworzył projekt Magnet, pod egidą inżyniera Jamesa Wilberta Brockhouse'a Smitha, który kierował projektem aż do jego rozwiązania w 1954 roku. Projekt ten był szczególnie naznaczony oświadczeniami jego dyrektora, który od 1953 roku publicznie stwierdza następujące: „Wygląda więc na to, że mamy do czynienia z dużym prawdopodobieństwem rzeczywistego istnienia pozaziemskich pojazdów, niezależnie od ich zgodności z naszym poglądem na rzeczy. "
Departament Obrony Narodowej przeprowadził badania UFO na całym Kanadzie, szczególnie w Duhamel, Alberta, Falcon Lake , Manitoba , a Shag Harbour , Nowa Szkocja.
Co więcej, w innych krajach armia (m.in. Wielka Brytania czy Hiszpania), służby wywiadowcze ( KGB w Związku Radzieckim ) badały zjawisko UFO . W Peru za problem odpowiada agencja cywilna. W Belgii badanie UFO pozostawiono prywatnym stowarzyszeniom.
W kulturze popularnej termin UFO jest powszechnie używany w odniesieniu do hipotetycznego statku kosmicznego obcych. Co za tym idzie, termin UFO jest używany do określenia w humorystyczny sposób postaci lub obiektu, który wydaje się pojawiać znikąd i który generalnie nie ma przyszłości (przykład: „UFO w krajobrazie politycznym”).
Temat UFO i kosmitów jest międzynarodowym fenomenem kulturowym od lat 50. Według folklorysty Thomasa E. Bullarda, „UFO najechały nowoczesną świadomość z przytłaczającą siłą i niekończącym się strumieniem książek, artykułów z czasopism, popularnych okładek gazet, filmów , programy telewizyjne, bajki, reklamy, kartki okolicznościowe, zabawki […] potwierdzają popularność tego zjawiska” . Według sondażu Gallupa z 1977 roku 95% respondentów twierdzi, że słyszało o UFO, podczas gdy tylko 92% twierdzi, że słyszało o prezydencie Stanów Zjednoczonych Geraldzie Fordzie zaledwie dziewięć miesięcy po opuszczeniu Białego Domu (Bullard, 141). Gallup Poll z 1996 r. donosi, że 71% populacji USA uważa, że rząd ukrywa informacje o UFO; sondaż z 2002 r. daje podobne wyniki ( sondaż Roper dla telewizji Sci Fi ), ale wskazuje, że więcej ludzi wierzy, że UFO mają pozaziemskie pochodzenie.
Od końca lat 90. obserwujemy rodzaj demistyfikacji zjawiska UFO. Rzeczywiście, od czasu odkrycia przez naukę wielu egzoplanet , teoria, zgodnie z którą nie jesteśmy sami we Wszechświecie, stopniowo ugruntowuje się w społeczności naukowej i opinii publicznej, czyniąc hipotezę o możliwych mniej naciąganych wizytach na Ziemię przez istoty pozaziemskie . Publikacja książek na rzecz HET przez naukowców lub ufologów, prowadzenie telewizyjnych debat na ten temat, a także publiczne udostępnianie archiwów oficjalnych organów, takich jak GEIPAN , przyczyniają się do akceptacji tego zjawiska jako możliwości być przejawem wizyt pozaziemskich. W sondażu z 2007 r. przeprowadzonym we Francji 48% respondentów uważa, że istoty pozaziemskie odwiedziły Ziemię.
UFO lub ogólniej istoty pozaziemskie pojawiają się w literaturze wraz z powieścią The War of the Worlds , napisaną przez HG Wellsa w 1898 roku. Ta praca, jedna z pierwszych powieści science fiction, dała następnie początek dwóm adaptacjom filmowym , pierwszej w 1953 Byrona Haskina, a drugi w 2005 Stevena Spielberga (który wyreżyserował także Encounters of the Third Kind i ET the Extra-Terrestrial , dwa inne filmy o obcych ). Wojna światów jest także pochodzenie z najbardziej znanych oszustw radiowych w XX th wieku , który widział Orson Welles , 30 października 1938, aby przekonać Amerykanów, że została zaatakowana przez kosmitów z planety Mars.
Początek XX th century widział narodziny mitu o „małych zielonych ludzików” lub „Marsjan”. Często to wyrażenie jest używane do wyśmiewania możliwego istnienia istot pozaziemskich. Kolor zielony mógł pochodzić z powieści Edgara Rice'a Burroughsa , Księżniczka Marsa (1912), która opisuje różne gatunki Marsjan, z których jeden ma zieloną skórę. Kolor ten będzie używany przez kilku innych autorów, pojawiających się nawet w tytule ich pracy, jak np. The Green Man (1946) Harolda Shermana czy The Third Little Green Man (1947) Damona Knighta .
Innym kluczowym wydarzeniem w folklorze UFO lat 70. jest publikacja książki Ericha von Dänikena Rydwany bogów . Ten autor, który twierdzi w swojej książce, że kosmici odwiedzają Ziemię od tysięcy lat, próbuje poprzeć tę hipotezę różnymi przykładami archeologicznymi i nierozwiązanymi tajemnicami (patrz Teoria starożytnych astronautów ). Takie pomysły nie były niczym nowym. Na przykład na początku swojej kariery astronom Carl Sagan w książce Intelligent Life in the Universe (1966) twierdził, że kosmici mogli sporadycznie odwiedzać Ziemię przez miliony lat. Teorie te zainspirowały wielu nowych naśladowców, sequele i adaptacje, w tym książkę ( The Bible and Flying Saucers autorstwa Barry'ego Downinga), która interpretuje cudowne powietrzne zjawiska opisane w Biblii jako pisemny zapis kontaktu z kosmitami. Wiele z tych interpretacji mają tendencję do wyjaśnienia ewolucji człowieka przez działanie istot pozaziemskich, idea obecnego w innym miejscu w 2001 roku powieści i filmu , Odyseja kosmiczna, oraz w oparciu o David Brin w cyklu elewacji. .
Fenomen UFO przybrał nowy obrót w latach 80., głównie w Stanach Zjednoczonych, wraz z publikacją książek Whitleya Striebera ( Comunion ) i Jacquesa Vallée ( Passeport pour Magonia ). Strieber, pisarz powieści grozy, uważał, że obcy nękają go i są odpowiedzialni za „ zaginione czasy”, podczas których był poddawany dziwnym eksperymentom. Ta nowa, mroczniejsza wizja została podchwycona przez innych dzięki uprowadzeniom przez kosmitów i służy jako tło dla Z Archiwum X i wielu innych seriali telewizyjnych. Jednak nawet w tej literaturze istoty pozaziemskie mają motywacje, które mogą być życzliwe. Na przykład badacz David Jacobs uważa, że przechodzimy formę ukrytej inwazji poprzez asymilację genetyczną . Temat manipulacji genetycznej (bez konieczności jej inwazji) jest również bardzo obecny w pismach Budda Hopkinsa. Psychiatra John E. Mack (1929-2004) uważał, że etyka „najeźdźców” miała działać jako surowi, ale dobrzy przewodnicy, próbujący zaszczepić mądrość w ludzkości.
Dekada 1990-2000 był bardzo płodny w filmach inspirowanych kulturą UFO i obcych, w tym Dniu Niepodległości przez Rolanda Emmericha w 1996 roku (również podejmowanie tematu Area 51 ), Mars Attacks (1996) Kontakt przez Roberta Zemeckisa w 1997 znakach przez M. Night Shyamalan w 2002 (objęciem temat kręgów zbożowych ) oraz Men in black w latach 1997, 2002 i 2012 (podejmowanie tematu Faceci w czerni ).
Od lat pięćdziesiątych zaczęły tworzyć się grupy związane ze zjawiskiem UFO, czasami nazywane „kręgami kontaktowymi”. Najczęściej członkowie tych grup gromadzą się wokół osoby, która twierdzi, że ma bezpośredni lub telepatyczny kontakt z istotami niebiańskimi lub pozaziemskimi . Najbardziej godnym uwagi z nich jest George Adamski , który twierdzi, że skontaktował się z nim wysoki blond Wenus (o imieniu „Orthon”), chcąc ostrzec ludzkość przed niebezpieczeństwem proliferacji nuklearnej . Fundacja Adamskiego przejęła, publikując i sprzedając pisma Adamskiego. Co najmniej dwie z tych grup przyciągnęły znaczące członkostwo, The Aetherius Society, założone przez brytyjskiego mistyka George'a Kinga w 1956, oraz Unarius Foundation, założona przez "Ernesta L." i Ruth Norman w 1954.
We Francji, choć trend środowisk kontaktowych jest mniejszy niż w Stanach Zjednoczonych, kilku kontaktowców pojawiło się w latach 80., jak Franck Fontaine, bohater afery Cergy-Pontoise, czy Jean Claude Pantel, który twierdzi, że miał kontakt z różne typy podmiotów od około trzydziestu lat. Przypadki te są jednak uważane przez największą liczbę i przez różne źródła za mistyfikacje.
Powracającym tematem tych obcych posłańców jest niebezpieczeństwo proliferacji nuklearnej.
Ruch Raeliański , powszechnie uważany za sektę, jest jedną ze znanych grup opartych na rzekomym kontakcie pozaziemskim lub The Ashtar Galactic Command (" The Ashtar Galactic Staff ").
„Mężczyźni w czerni” (od angielskiego „ Mężczyźni w czerni ” ) to zbiorcze określenie wyimaginowanych ludzi z amerykańskiego folkloru ownilogicznego. Ich celem byłoby uniemożliwienie ludzkości dostępu do wiedzy z pozaziemskich źródeł, uważanych za zbyt niebezpieczne dla jej przetrwania. Najczęściej przedstawiali się jako agenci pracujący dla rządu federalnego USA. Osoby te przybywały same lub w grupach (najczęściej w trójce) do domu świadka dziwnego zdarzenia z opóźnieniem, które może wahać się od jednego dnia do kilku miesięcy. Świadek widzi ich czasem jako agentów rządowych odpowiedzialnych za zatuszowanie sprawy, czasem jako istoty pozaludzkie (istoty pozaziemskie lub humanoidy) z tajemniczymi celami. Często ubierają się w ciemny lub szary garnitur (krawiec damski), na ogół w stylu lat powojennych (i to bez względu na datę pojawienia się), jak zresztą ich samochód, gdy taki mają.
To był Grey Barker , w klasyku ufologii, za dużo wiedzieli o latających spodkach , który wprowadził motyw „mężczyzn w czerni”. Około dziesięć lat temu John C. Sherwood twierdził, że Gray Barker opublikował w swoim fanzinie ufologicznym teksty, które zostały mu przekazane jako opowiadania science fiction. Czarny garnitur u mężczyzn byłby wtedy legenda stworzona od podstaw, zanim przejdzie do amerykańskiego folkloru XX -go wieku.
Pisarze często wykorzystywali niejasny opis „mężczyzn w czerni”, aby włączyć je do różnych odcinków seriali telewizyjnych. Komiks i trzy filmy, Faceci w czerni , Men in Black 2 i Faceci w czerni 3 , a także gra fabularna o tym samym tytule, są inspirowane tym folklorem.
Ufologia to nieoficjalna dyscyplina, często uprawiana przez amatorów, polegająca na zbieraniu, analizowaniu i interpretowaniu wszystkiego, co dotyczy zjawiska UFO (zdjęcia, świadectwa, ślady na ziemi itp.). Narodziła się w latach pięćdziesiątych, w tym samym czasie, co relacje medialne o obserwacji Kennetha Arnolda i incydencie w Roswell, odzwierciedlając potrzebę niektórych ludzi, aby zrozumieć to zjawisko i dowiedzieć się o nim. To, co charakteryzuje ufologię, polega na tym, że składa się ona z nieoficjalnych badań UFO, w porównaniu z oficjalnymi badaniami sił powietrznych Stanów Zjednoczonych lub na przykład CNES. Wbrew powszechnemu przekonaniu, ufologia nie ma na celu obrony pozaziemskiej hipotezy o UFO. Rzeczywiście, wielu ufologów bada społeczno-psychologiczny aspekt tego zjawiska, inni nawet bronią teorii paranormalnych.
Wśród ufologów znajdziemy naukowców i inżynierów, ale ogólniej osoby bez wykształcenia naukowego. Ufologia jest często uważana przez swoich krytyków za pseudonaukę .
Większość obserwacji UFO opiera się na mniej lub bardziej precyzyjnych zeznaniach jednej lub kilku osób. Oprócz spraw opartych wyłącznie na zeznaniach , zdarzają się przypadki znacznie rzadsze, skorelowane lub rzekomo skorelowane z bezpośrednimi lub pośrednimi elementami fizycznymi. Wyjaśnienie tych przypadków jest przedmiotem intensywnych kontrowersji, a związek między elementem fizycznym a zeznaniem jest aspektem najczęściej kwestionowanym. Niektóre z tych przypadków zostały przeanalizowane przez różne naukowe i wojskowe agencje rządowe. Bezpośrednie dane fizyczne dotyczą przypadków wykrytych przez radar lub sfotografowanych, pośrednimi danymi fizycznymi może być na przykład ślad na ziemi lub zakłócenie środowiska (patrz Ufologia # Znajdowanie dowodów ).
Korelacja między relacjami świadków a scenariuszami science fiction doprowadziła niektórych ufologów do zainteresowania się względami socjologicznymi i psychologicznymi, które skłaniają niektóre osoby do deklaracji, że widziały UFO. Ta gałąź ufologii nazywana jest „ socjopsychologicznym modelem zjawiska UFO ”.
Statystyki z badań przeprowadzonych przez oficjalne agencje rządowe wskazują, że większość dowodów dotyczących UFO opiera się na błędnej identyfikacji (lub niezrozumieniu) znanych zjawisk. Ten element nie budzi kontrowersji. Niemniej jednak debata trwa nadal w sprawie niewyjaśnionych przypadków. Dwie główne tendencje pojawiły się: z jednej strony ci, którzy twierdzą, że hipoteza społeczno-psychologiczne lub nawet hipoteza niezidentyfikowanych latających broni . To najlepiej wyjaśnić niewyjaśnione przypadki UFO, o ile nie ma dowodów na jego poparcie pozaziemskie hipoteza . Jest to stanowisko większości społeczności naukowej . Wielu sceptyków idzie dalej i uważa, że wszystkie obserwacje można sprowadzić do elementów prozaicznych, takich jak błędna identyfikacja urządzeń astronomicznych, meteorologicznych lub ludzkich, mistyfikacje i zjawiska społeczno-psychologiczne (znane lub nie). nieznane zjawisko optyczne, a nawet paraliż senny (często podaje się wyjaśnienie rzekomych pozaziemskich uprowadzeń ).
Ten ostatni punkt, mający tendencję do wyjaśniania wszystkich przypadków przez hipotezę społeczno-psychologiczną, jest dziś kwestionowany, ponieważ badania prowadzone na UFO przez różne rządy nie umożliwiły określenia charakteru wszystkich przypadków (przypadek kategorii D według do GEIPAN). Wśród tych ludzi są naukowcy, żołnierze i piloci tacy jak Carl Sagan , Peter A. Sturrock , J. Allen Hynek , Philip Morrison czy nawet Thornton Page oraz członkowie obecnego GEIPAN . Podobną pracę wykona również podkomisja ds. UFO utworzona w ramach MAEA przez Kuettnera. Również Richard F. Haines czy Paul R. Hill, specjaliści od aeronautyki z NASA , będą badać różne przypadki i publikować prace techniczne na ten temat. Zachęcają do dalszych badań, w szczególności nad przypadkami wciąż niewyjaśnionymi przez hipotezę społeczno-psychologiczną. Inni idą dalej, szacując, że margines niewyjaśnionych przypadków może być spowodowany pozaziemskimi wizytami na Ziemi (hipoteza pozaziemska). Wśród nich znajdziemy naukowców takich jak Jean-Pierre Petit czy Jean-Jacques Velasco oraz członków francuskiego stowarzyszenia COMETA .
„Debata wokół UFO trwa od prawie 50 lat. Faktycznie to od 1947 r. zjawisko to (…) przeciwstawia się w gorących debatach zwolennikom i przeciwnikom „hipotezy pozaziemskiej”. Dla tych pierwszych świadectwa dotyczące tego zjawiska stanowią wskazówkę, że nasza planeta jest regularnie odwiedzana przez istoty z innych miejsc. Dla innych zjawisko UFO zasadniczo sprowadza się do serii zamieszania i błędnych interpretacji obserwacji, a nawet mistyfikacji” .
W sceptycy uważają, że ruch UFO dezinformują społeczeństwo zwodząc go o aktualnym stanie dyskusji naukowej na temat natury tego zjawiska UFO. Idea ta znajduje odzwierciedlenie w tytułach niektórych prac sceptycznie nastawionych do UFO , takich jak UFO: The public deceived : według autora, tymi, którzy oszukują opinię publiczną są stowarzyszenia UFO, które próbują propagować „ideologię”, że istniałyby pojazdy kosmiczne odwiedzając naszą planetę. Ponadto sceptycy krytykują media za zbyt częste powtarzanie hipotezy pozaziemskiej, bez krytycznej analizy tych teorii.