Sophie calle

Sophie Calle w Perpignan , na27 czerwca 2015. Biografia

Narodziny	9 października 1953 Paryż
Narodowość	Francja
Zajęcia	Fotograf , artysta wizualny , pisarz , choreograf , reżyser , biograf , artysta konceptualny
Tata	Robert Calle

Inne informacje

Pracował dla	European Graduate School
Pole	Fotografia
Reprezentowane przez	Paula Cooper Gallery ( en ) , Galerie Emmanuel Perrotin ( d ) , Electronic Arts Intermix ( en )
Stronie internetowej	sophiecalle.com
Różnica	Międzynarodowa Nagroda Fundacji Hasselblad (2010)

Wymowa

Sophie Calle , urodziła się w Paryżu dnia9 października 1953, jest artystką wizualną , fotografką , literatką i francuską reżyserką .

Jego twórczość artystyczna polega na tym, by uczynić swoje życie, a zwłaszcza momenty najbardziej intymne, dziełem. W tym celu wykorzystuje wszystkie możliwe media: książki , zdjęcia , wideo , filmy , spektakle itp.

Mieszka i pracuje w Malakoff na przedmieściach Paryża.

Biografia

Rodzina i dzieciństwo

Pochodząca z rodziny Aigues-Vives , Sophie Calle jest córką Monique Szyndler i Roberta Calle , onkologa, byłego dyrektora Institut Curie i kolekcjonera, u którego powstało Carré d'art , współczesne muzeum sztuki w mieście Nîmes .

Urodzona w Paryżu, dorastała w Gard : „Wszystkie moje wspomnienia z dzieciństwa są związane z regionem: Aigues-Vives, Beauvoisin , Le Cailar , Saint-Laurent . "

Artystyczna podróż

Pod silnym wpływem otoczenia bliskich przyjaciół jej ojca, takich jak Martial Raysse , Arman czy Christian Boltanski , postanowiła skupić się na twórczości artystycznej.

Po tym, jak był „czystym i twardym” działaczem politycznym - maoizm , feminizm , lewica proletariacka , walka pro- palestyńska w południowym Libanie itd. - i podróżując po świecie przez siedem lat, Sophie Calle wraca do Paryża. Zagubiona, bez profesjonalnego projektu, bez konkretnych umiejętności, bez przyjaciół, postanawia podążać za obcymi na ulicy, jakby szukała Paryża podróżami innych. Wkrótce zostaje wciągnięta w grę, fotografuje, zauważa jej ruchy, wybiera przypadkowo mężczyznę i postanawia podążyć za nim do Paryża, a następnie do Wenecji . Później uwaga przyjaciółki na temat ciepła prześcieradła, kiedy kładzie się obok niej, nasuwa jej pomysł, by zapraszać przypadkowo wybranych ludzi, aby przyszli i przespali kilka godzin w jej łóżku.

W roku 1979 „przez jeej”, Sophie Calle proszony różnych obcych (lub znajomych i krewnych, kiedy nie znalazł nikogo, ani nawet sama kiedy sen niech ją w dół), aby przyjść i spędzić pewną liczbę razy. Godzin w łóżku tak, że jest zajęty bez przerwy przez osiem dni, zgadzając się na fotografowanie i odpowiadając na kilka pytań. Fotografuje śpiących - w tym aktora Fabrice Luchini - i sumiennie odnotowuje ważne szczegóły tych krótkich spotkań: tematy dyskusji, pozycje śpiących, ich ruchy podczas snu, szczegółowe menu śniadaniowe, które dla nich przygotowywała. Praca ta, zatytułowana Les Dormeurs , zwróciła uwagę krytyka Bernarda Lamarche-Vadela , towarzysza jednego ze śpiących; zaprosił go na paryskie Biennale w 1980 roku .

„W rzeczywistości” - mówi Sophie Calle - „to on zdecydował, że jestem artystą. "

Odtąd prace Sophie Calle mają na celu tworzenie pomostów między sztuką a życiem. Artystka w formie instalacji, fotografii, opowiadań, wideo i filmów konstruuje sytuacje, które, jak mówi Christine Macel, są „skojarzeniem obrazu i narracji, wokół autobiograficznej gry lub rytuału, który próbuje ustrzec od lęku przed nieobecnością, tworząc jednocześnie kontrolowaną przez artystę relację do drugiego. "

Malakoff

W 1981 roku przeniosła się do Malakoff , opuszczonej fabryki, którą dzieliła z artystami wizualnymi Christianem Boltanskim i Annette Messager .

Jej zdjęcia i relacje pisemne, zapożyczone z opisowego stylu reportażu lub inwentarza, świadczą o realności tworzonych przez nią sytuacji: pokojówka w hotelu, striptizerka na wesołym miasteczku, pogoń za mężczyzną, w Wenecji itp. Jego prace, często oparte na regułach i ograniczeniach, kwestionują nieszczelną granicę między sferą publiczną i prywatną oraz wymienność pozycji podglądacza i ekshibicjonisty. Ulubionym tematem artysty jest również temat znikania ludzi lub przedmiotów, o których istnieniu świadczy kilka śladów, a których brak utrwalony jest przez fotografię.

Charakteryzuje się prowokacyjnym duchem. Na przykład była pierwszym fotografem, który zaprezentował wystawę ... której sama nie zrobiła ani jednego zdjęcia: poprosiła prywatną agencję detektywistyczną, aby poszła za nią i zrobiła jej zdjęcie bez jej wiedzy. To są jej zdjęcia, które wystawiła.

Prace Sophie Calle cechuje także inscenizacja samej artystki. Sophie Calle wykorzystuje głównie historie z historii, które przeżyła ( True Stories ).

Po piętnastu latach projektów, badań i daremnych prób, zlecenie pracy in situ , które zlecił mu bank, zaowocowało książką opowiadającą o jego porażce: Enfining (częściowo po to, aby wszystkie te lata i cały ten czas spędzony n 'dokładnie nie prowadził do „niczego”, a tym samym uniknięcia całkowitej awarii). Rzeczywiście, Sophie Calle przyznaje, że nie wiedziała, jak wykorzystać obrazy z monitoringu wideo automatu do stworzenia dzieła typowego dla jej sztuki, a to w dużej mierze dlatego, że nie była to kwestia materiału wydobytego z jej własnego życia, w jego własnym. życie codzienne. Dlatego „kończy” tym projektem, używając swojego osobistego sposobu podejścia do obrazów, pokazując dużą ich część bez konieczności wykonywania na nich działań. W tej książce opowiada o swojej podróży, próbach, fałszywych drogach, pomocy, o jaką była w stanie poprosić Jeana Baudrillarda, a nawet swojego bankiera ...

Systematycznie odnajdujemy tę wyjaśniającą zależność między tekstami i zdjęciami Sophie Calle, niezależnie od tego, czy opowiada ona historię, proces, który jest u źródeł, czy nawet konsekwencje, które nastąpiły po tym zdjęciu.

Wreszcie Sophie Calle pozostawia dla widza ważne miejsce, ponieważ w jej pracach powtarza się, że może on mieć dostęp do swojej prywatności ( pamiętniki , ocena psychologiczna ) lub że ona zmusza go do aktywnego udziału w tworzeniu ( duchy ).

Innym ważnym tematem, którym zajmuje się Sophie Calle, jest nieobecność ( Last Seen , Fantômes , Les Aveugles ). Pracowała nad tym tematem z prawdziwym newsem. Młoda kobieta, Bénédicte, w tajemniczych okolicznościach zniknęła, była recepcjonistką w Beaubourg, a także fotografem i bardzo doceniła jej pracę. Przyjaciele przesyłają mu wycinki prasowe z tego zniknięcia. Sophie Calle czeka rok, a potem wyrusza na swój trop, przypadkowo spotyka matkę itd. W końcu pokazała w Beaubourg swoje własne zdjęcia zmieszane ze zdjęciami zaginionej kobiety.

W wydaniach Actes Sud Sophie Calle opublikowała wiele książek. Centre Georges Pompidou- poświęcono wystawę jej pt M'as-TU Vue w 2004 roku reżyser filmu No Sex Last Night , ona regularnie wystawia swoje prace w sztuki współczesnej galerii .

Z okazji inauguracji linii 3 z tramwaju Île-de-France , wgrudzień 2006wyobraża sobie jedną z dziewięciu prac, które miały towarzyszyć aranżacji (obok Angeli Bulloch , Christiana Boltanskiego , Petera Koglera , Claude'a Lévêque ). Ta praca, zatytułowana Telefon , to budka telefoniczna wyrzeźbiona w kształcie kwiatu przez architekta Franka Gehry'ego , która nie pełni żadnej innej funkcji niż odbieranie jego telefonów: rzeczywiście zobowiązała się do dzwonienia do tej budki kilka razy w tygodniu, aby porozmawiać z przechodnia, który chciałby odebrać.

Reprezentuje Francję na Biennale w Wenecji im10 czerwca w 21 listopada 2007z dwoma pracami: „ Uważaj na siebie” , list o zerwaniu, który Sophie Calle przeczytało 107 kobiet; i „ Nie mogła uchwycić śmierci” , nagranie wideo nakręcone w czasie śmierci matki, które odpowiadało jej zaproszeniu do reprezentowania Francji na biennale. Piosenkarka Cali napisał piosenkę Calle n o 108 jej albumu Nadziei w odniesieniu do swojej pracy Zadbaj o siebie .

Cailar

Mieszkała także w Le Cailar , w mieszkaniu wypożyczonym przez jej przyjaciela Jeana Lafonta w Mas des Hourtès. Pozostała tam do śmierci manadiera w 2017 roku.

W 2014 roku z okazji wiejskiego festiwalu wotywnego , o którym mówi, że „nigdy nie opuściła” , założyła ze Stephanem Eicherem efemeryczną grupę Polymer Roulettes.

Prace i wystawy (wybór)

Paryskie przędzalnie (1978/1979): Sophie Calle (SC) podąża za nieznajomymi na ulicy, zauważa ich ruchy i fotografuje ich bez ich wiedzy „dla przyjemności ich śledzenia, a nie dlatego, że mnie zainteresowali” i codziennie pisze o nich historię przędzalnie
Venetian Suite (1980): nieznajomy, którego SC podążał na ulicach Paryża, zostaje mu pewnego dnia przedstawiony. Dowiedziawszy się, że wybiera się na wycieczkę do Wenecji , postanawia pójść za nim ponownie bez jej wiedzy. Fotografie i opowieść opisowa.
Galeria Bronx (1980): Fashion Moda oferuje SC projekt związany z sąsiedztwem. SC prosi nieznajomych, aby zabierali go do miejsc w okolicy, które im się podobają lub mają dla nich duże znaczenie. Fotografuje i przepisuje historie nieznajomych w tych miejscach. Dzień przed wystawą „nieoczekiwany współpracownik”, jak go nazywa, włamuje się i pokrywa galerię graffiti. W ten sposób prezentowana jest wystawa.
Hotel (Luty 1981): Po uzyskaniu miejsce jako pokojówka w weneckim hotelu , po upływie jednego roku od procedur, przez zastąpienie trzech tygodni, SC fotografuje ślady przejścia (łóżka nie są jeszcze wykonane, ręczniki pozostawione w łazience) z WC. , jeszcze nie opróżnione pojemniki na śmieci itp.) klientów i ich skutków.
Spinning (Kwiecień 1981): SC prosi matkę, aby zatrudniła prywatnego detektywa i poprosiła go, aby śledził jej córkę. Następnie wystawia pracę detektywa: jej zdjęcia i opis jej miejsca pobytu. Równolegle przedstawia historię swoich dni, którą pisała codziennie.
Książka adresowa (1983): po znalezieniu książki adresowej na środku ulicy SC spotkał jeden po drugim osoby, których nazwiska są wymienione w książce, aby namalować portret właściciela tej książki. Kolejne spotkania były pokazywane w dzienniku Wyzwolenie , ale planowana wystawa nie mogła się odbyć, a właściciel zeszytu nie wyraził zgody.
Anatoli (1984): SC zabiera statek transsyberyjski z Moskwy do Władywostoku wPaździernik 1984. Dzieli swój przedział z Rosjaninem o imieniu Anatoli. Nie mówiąc tym samym językiem, niewiele się rozumieją, ale pod koniec podróży zna większość swojego życia. Opowiada o tym spotkaniu, któremu towarzyszy fotografiami.
Angels (1984): SC podróż do Los Angeles, aby wykonać pracę na miejscu podczas igrzysk olimpijskich , zapytał mieszkańców: „Skoro Los Angeles jest dosłownie Miastem Aniołów, gdzie są anioły? ” . Zdjęcia i odpowiedzi od tych mieszkańców.
Les Aveugles (1986): SC spotyka niewidomych od urodzenia. Pyta ich, jaki jest dla nich obraz piękna.
Duchy (Czerwiec 1989): SC wykorzystuje brak obrazu Pierre'a Bonnarda Naked in the Bath , wypożyczonego z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Paryżu , aby poprosić napotkanych ludzi (pracowników muzeum i gości) o opisanie tego obrazu. WPaździernik 1991, powtarza doświadczenie z MOMA w Nowym Jorku, tworząc pięć obrazów René Magritte'a , Amedeo Modiglianiego , Giorgio De Chirico , Edwarda Hoppera i Georgesa Seurata .
Blind Color (1991): SC pyta niewidomych, co postrzegają, i porównuje ich opisy z tekstami Yves Klein , Gerhard Richter , Piero Manzoni na monochromatycznym tle .
Ostatnio widziane (1991): SC sfotografował brakujące przedmioty z ich pierwotnej lokalizacji w muzeum, w którym skradziono dzieła.
Żadnego seksu zeszłej nocy we współpracy z Gregiem Shephardem (1992): po roku wspólnego życia relacje między SC i G. Shephardem ulegają pogorszeniu. Już ze sobą nie rozmawiają. Chce przemierzyć Stany Zjednoczone i aby poprowadzić swoją przyjaciółkę w tę podróż, wpada na pomysł zrobienia filmu. Tylko jeden warunek: każdy ma swój własny aparat, któremu musi zwierzyć się podczas podróży ze wszystkich swoich frustracji. Pod koniec podróży pobierają się.
Rytuał urodzinowy (1980-1993): co roku w dniu swoich urodzin , jeśli to możliwe, SC organizuje przyjęcie urodzinowe, na które zaprasza liczbę gości odpowiadającą liczbie jej lat, za każdym razem zapraszany jest nieznajomy przez jednego z gości. Na każdą rocznicę ustawiła gablotę zawierającą oferowane prezenty (nie są to prawdziwe prezenty, które są tam używane). Na każdym okienku znajduje się opis oferowanych prezentów. Ten rytuał jest przedstawiony i rozwinięty w opowiadaniu L'Invité mystère autorstwa Grégoire Bouillier .
Podręcznik Gotham we współpracy z Paulem Austerem (1994): ta praca łącząca świadectwa, zdjęcia artysty, relacje z spotkań i doświadczeń jest wynikiem „umowy [...] zawierającej różne klauzule nałożone na Mademoiselle Calle” , zawartej między SC i P. Auster. Ten ostatni napisał powieść Léviathan (éditions Actes Sud ), w której został upoważniony przez SC do „mieszania rzeczywistości i fikcji” . SC: „Rzeczywiście, wykorzystał pewne epizody z mojego życia do stworzenia, między stronami 84 i 93 swojej historii, fikcyjnej postaci imieniem Maria, która następnie zostawia mnie, abym żył własną historią. „ SC odwrócił ten proces, starając się wyglądać jak postać Marii zgodnie z „ osobistą instrukcją ”, którą wysyła P. Auster. Tak więc tryb chromatyczny, w którym SC komponuje, fotografuje i konsumuje kilka menu zawierających tylko jeden kolor, jedzenie i sztućce. Lub nawet całe dni pod znakiem B, C, W , gdzie SC spędza dni pod tymi różnymi znakami.
The Jerusalem Eruv (1996): SC prosi mieszkańców Jerozolimy , Izraelczyków i Palestyńczyków o zabranie go do miejsc publicznych, które uważają za prywatne. (W związku z żydowskim prawem, które nakazuje pozostać w domu podczas szabatu . Ale po ewolucji obyczajów, stworzenie eruu , drutu rozciągniętego między słupami, wyznacza prywatne ramy, aby przestrzegać tej zasady, mając jednocześnie możliwość opuszczenia domu. )
Spotkanie z Sigmundem Freudem (1998): zaproszona na wystawę w domu zajmowanym przez Zygmunta Freuda przed śmiercią, SC wprowadza do tego wnętrza przedmioty, które mają dla niej sentymentalne znaczenie i które wykorzystywała w swoich autobiograficznych relacjach.
W Twenty Years After (2001): Emmanuel Perrotin , przyjaciel SC, wierząc, że sprawi mu przyjemność, zamawia przędzalnię, aby uczcić „rocznicę” tego doświadczenia. Z początku niechętnie, w końcu akceptuje grę i gra w nią i prowadzi dziennik swoich działań podczas tego kręcenia.
Pokój z widokiem (noc od 5 do6 października 2002, instalacja w ramach Białej Nocy zorganizowanej przez miasto Paryż): SC zainstalowała pomieszczenie na czwartym piętrze Wieży Eiffla . Leżąc w łóżku, zaprasza z kolei kogokolwiek, kto chce, aby przyszedł i opowiedział jej historie, aby nie zasnąć do rana.
Trip to California (2003) we współpracy z Joshem Greene : inCzerwiec 1999, młoda Kalifornijka pisze do SC, prosząc ją o pozwolenie na przyjście do jej domu, aby wyleczyć się z bólu serca, zajmując jej łóżko. Korzystna dla tego doświadczenia, ale obawiając się, że nie doceni tego mężczyzny, którego nie zna i nie ośmieli się go zwolnić, SC wysyła mu swoje łóżko oraz prześcieradła, w których spała. Kilka miesięcy później, gdy jego żal ustąpił, młodzieniec zwraca mu łóżko i prześcieradło.
True Stories (1988-2003): bardzo krótkie historie, z których każda opowiada o pewnym okresie, wydarzeniu, zmianie w jej życiu, co ilustruje fotografią, na której się inscenizuje.
Psychologiczna ocena pomysłu Damiena Hirsta (2003): wieczorem pierwszego spotkania w Glasgow w 1989 r. SC prosi D. Hirsta o napisanie do niego listu miłosnego. Ona odbiera pięć stron „na ogień, gdy ledwo znają się nawzajem . ” Rok później D. Hirst poprosił go o udział w wywiadzie do katalogu wystawy. Ponieważ nie jest dostępna, SC oferuje następnie wymyślenie pytań, które mogłaby mu zadać. Ten wyimaginowany wywiad zostaje opublikowany. Dwanaście lat później pojawia się sytuacja odwrotna i SC prosi D. Hirsta o odegranie roli pytającego o katalog jego wystawy w Centre Pompidou. Wysyła jej kwestionariusz psychologiczny do wypełnienia przez nią i członków jej rodziny. Analiza tych kwestionariuszy przeprowadzona przez psychiatrów została opublikowana.
Dbaj o siebie (2007): po otrzymaniu wiadomości e - mail o rozstaniu SC zaprasza 107 kobiet, mniej lub bardziej znanych ogółowi społeczeństwa, ale cieszących się uznaniem w swojej dziedzinie (prawniczka, korektorka, tancerka, psychiatra, sportsmenka, egzegeta rabiniczna itp.), aby zamieścić „profesjonalny” komentarz do tego e-maila . Wystawa ta była prezentowana na Biennale w Wenecji w 2007 roku
W Listopad 2008bierze udział w wystawie System C, festiwalu przypadkowym organizowanym przez Stéréotypes Associés à Mains d'œuvres.
Rachel, Monique (2010): wystawa w piwnicach Palais de Tokyo , w hołdzie jej zmarłej matce.
Rachel, Monique (od 07 do28 lipca 2012): wystawa zaplanowana w ramach Festiwalu w Awinionie 2012 w kościele Célestins. Aby wnieść coś nowego do tej wystawy, która powstała w Paryżu w 2010 roku, Sophie Calle postanawia czytać pamiętniki, które zostawiła jej matka, nie mówiąc jej, co z nimi zrobić. Tak więc we wnęce widzimy Sophie Calle (jeśli mamy szczęście, bo jest obecna tylko kilka godzin dziennie i zaimprowizowany), szepcząc 20 lat pamiętników swojej matki. Jedynym ograniczeniem, jakie na siebie nałożyła, było dokończenie całego czytania przed zakończeniem festiwalu.
Gdzie mógłbyś zabrać mnie i migrantów (z11 września w 26 października 2014): carte blanche oferowane przez Bal and Vinci Autoroutes Alain Bublex, Antoine d'Agata, Stéphane Couturier, Julien Magre i Sophie Calle w związku z ideą podróży. Tak więc w ciągu jednej nocy Sophie Calle osiadła w kabinie nr 7 w punkcie poboru opłat w Saint-Arnoult . Zapytała podróżnych, dokąd jadą, a jeśli czuła, że podróżowała z ich powodu, zaoferowała im opłatę.
Po raz ostatni i pierwszy (od5 lutego w 10 maja 2015) w Muzeum Sztuki Współczesnej w Montrealu. Wystawa obejmuje dwa najnowsze projekty SC. Pierwsza to Ostatni obraz (2010), zilustrowana fotografiami, które wyjaśniają teksty: „Poszedłem do Stambułu. Spotkałem niewidomych, którzy w większości nagle stracili wzrok. Poprosiłem ich, aby opisali mi, co widzieli ostatnio. " Drugi to See the Sea (2011), udokumentowany cyfrowymi filmami: " W Stambule, mieście otoczonym morzem, spotkałem ludzi, którzy nigdy nie widzieli. Sfilmowałem ich pierwszy raz. "
Niezły sobowtór, monsieur le Marquis! wystawa w muzeum łowiectwa i przyrody im10 października 2017 r w 11 lutego 2018 r. Wystawa prac z kilkudziesięciu lat twórczości oraz specjalnie zaprojektowanych na tę okazję prac w dialogu z muzealnymi zbiorami. W szczególności Sophie Calle zwraca uwagę na paralelę między swoim intymnym doświadczeniem pogoni za miłością a polowaniem oraz między jej emocjonalnym związkiem z bliskimi jej osobami a światem zwierząt.
Cinq , wystawa prac Sophie Calle w kilku miejscach w Marsylii z26 stycznia 2019 r w 22 kwietnia 2019 r.

Cena £

2010: zdobywca nagrody Hasselblad .

Publikacje

Hotel , Paryż, L'Etoile, coll. "Fotografia",1984, 107 str. ( ISBN 978-2-86642-015-4 )
Ciąg dalszy nastąpi , Paryż, Muzeum Sztuki Nowoczesnej,2000, 175 pkt. ( ISBN 978-2-904497-11-7 )2 lipca - 13 października 1991. Mamarc, muzeum sztuki nowoczesnej miasta Paryża
Les Fantômes , Arles, Actes Sud , pot. "Fotografia",2000, 54 s. ( ISBN 978-2-7427-2802-2 )
L'Absence , Arles, Actes Sud ,2000, 54 s. ( ISBN 978-2-7427-2801-5 )Pudełko z 3 tomami:
- Pamiątki z Berlina Wschodniego
- Duchy
- Zaginięcia
Sophie Calle i Leviathan , Arles, Actes Sud , pot. "Napisy na obrazie",2001( ISBN 978-2-7427-0958-8 )
Les Dormeurs , Arles, Actes Sud , pot. "Fotografia",2001, 300 pkt. ( ISBN 978-2-7427-3038-4 )
Erouv of Jerusalem , Arles, Actes Sud , wyd. "Fotografia",2002, 60 s. ( ISBN 978-2-7427-3766-6 )
Prawdziwe historie + dziesięć , Arles, Actes Sud ,2002, 79 str. ( ISBN 978-2-7427-3682-9 )
Double games , Arles, Actes Sud , pot. "Malarstwo BD",2002, 147 pkt. ( ISBN 978-2-7427-1863-4 )Pudełko z 7 tomami:
- O posłuszeństwie, księga I
- Rytuał urodzinowy, księga II
- Panoplies, księga III
- Ciąg dalszy nastąpi ... Księga IV
- Hotel, książka V
- Książka adresowa, książka VI
- Podręcznik Gotham, księga VII , z Paulem Austerem
Widziałeś mnie , Paryż, Editions du Centre Pompidou,2003, 444 str. ( ISBN 978-2-84426-220-2 )Wystawa Paryż, Centre Pompidou, 19 listopada 2003 - 15 marca 2004
Pain exquisite , Arles, Actes Sud , pot. "Fotografia",2003, 264 str. ( ISBN 978-2-7427-4513-5 )
Wreszcie Arles, z Fabio Balducci, Actes Sud, pot. "Malarstwo BD",2005, 106 str. ( ISBN 978-2-7427-5177-8 )
Uważaj na siebie , Arles, Actes Sud , pot. "Malarstwo BD",2007, 450 pkt. ( ISBN 978-2-7427-6835-6 )
Gdzie i kiedy ? : Berck , Arles, Actes Sud , pot. "Malarstwo BD",2008, 103 str. ( ISBN 978-2-7427-7887-4 )
Gdzie i kiedy ? : Lourdes , Arles, Actes Sud , pot. "Malarstwo BD",2009, 125 pkt. ( ISBN 978-2-7427-8295-6 )
Gdzie i kiedy ? : Nulle Part , Arles, Actes Sud , pot. "Malarstwo BD",2009
Nazywała się kolejno Rachel, Monique, Szyndler, Calle, Pagliero, Gonthier, Sindler. Moja mama lubiła, gdy o niej mówiono. , Paryż, Xavier Barral ,2012, 204 s. ( ISBN 978-2-915173-78-9 )
Duchy i zniknięcia , Arles, Actes Sud ,Wiosna 2013, 176 str. ( ISBN 978-2-330-01613-5 )
(fr + en) Zobacz morze , Arles, Actes Sud ,2013, 64 str. ( ISBN 978-2-330-01616-6 )
Więc dalej , Paryż., Xavier Barral ,2016, 506 str. ( ISBN 978-2-36511-046-4 )Zawiera wywiad z Marie Desplechin .
(fr + en) Co robisz ze swoimi umarłymi? , Arles, Actes Sud ,2019, 272 pkt. ( ISBN 978-2-330-11364-3 )Zbiór odpowiedzi odwiedzających Musée de la Chasse et de la Nature na pytanie SC „Co robisz ze swoimi umarłymi?”.

Uwagi i odniesienia

„Sophie Calle, zdobywczyni nagrody Hasselblad 2010” , Fundacja Hasselblad .
„ Sophie Calle ” na aufeminin.com .
" Sophie CALLE | PERROTIN ” , na perrotin.com (dostęp 18 sierpnia 2017 ) .
(en-US) Mary Kaye Schilling , „ Płodny umysł Sophie Calle ” , The New York Times ,10 kwietnia 2017( ISSN 0362-4331 , czytaj online , dostęp 18 sierpnia 2017 ).
Hocine Rouagdia „ Zofia Calle:„Le Cailar? Jest prawie rzędu przesądów” ” Midi Libre , n o 22 5872 września 2007, s. 3.
Zobacz na next.liberation.fr .
" Bob Calle, kolekcjoner sztuki współczesnej " ( Archiwum • wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , Le Journal des Arts , n o 261, 8 czerwca 2007 roku (płatny)
Elvire Perego, Universalis, „CALLE SOPHIE (1953-)” , Encyclopædia Universalis [online], dostęp 19 grudnia 2014.
Laurence Bertels , „ Śladami Sophie Calle ” , na lalibre.be ,8 lipca 2009(dostęp 18 grudnia 2016 )
" Sophie Calle " na elle.fr .
„Chciałem, żeby moje łóżko było zajęte 24 godziny na dobę, jak w tych fabrykach, w których nigdy nie wychodzi się z interesu. Poprosiłem więc ludzi, aby zmieniali się co osiem godzin przez osiem dni. Robiłem zdjęcie co godzinę. Patrzyłem, jak moi goście śpią. […]. Jedną z osób, które zaprosiłem do łóżka do spania i spotkałem na ulicy, była żona krytyka sztuki. Kiedy wróciła do domu, powiedziała mężowi, że położyła się spać osiem godzin w moim łóżku i chciał zobaczyć, o co chodzi. I tak zostałem artystą. "

- Sophie Calle, Trwa konferencja 15 listopada 1999 na Uniwersytecie Keio w Tokio
Émilie Trochu, Portret Sophie Calle , Evene , 11 czerwca 2009.
„ Ścieżka edukacyjna: Sophie Calle ” , on mediation.centrepompidou.fr (dostęp 15 grudnia 2017 r . ) .
" " Moi sąsiedzi nie wiedzą, co robię ", leparisien.fr ,13 stycznia 2010( czytaj online , sprawdzono 18 sierpnia 2017 r. )
Sophie Calle: En Finir - Porozmawiaj ze mną o pieniądzach , jak powieść .
Od 19 listopada 2003 do 15 marca 2004, Galeria 2, poziom 6 , Centre Pompidou .
Tiphaine Larroque, No Sex Last Night (1992) Sophie Calle i Greg Shephard: podwójnie subiektywne filmowe świadectwo intymności podróżującej pary , Raison-publique.fr , 2 maja 2011
„ No Sex Last Night - Tënk ” , na www.tenk.fr (dostęp 15 stycznia 2021 )
W Paryżu na moście Garigliano, woła telefon , Le Parisien , 28 stycznia 2012
Aurélie Sarrot, „ Cali: Często stawiam się w roli kobiet ” , w metrze ,4 lutego 2008(dostęp 26 kwietnia 2013 ) .
Jacky Siméon ( pref. Carole Delga ), Jean Lafont: król Camargue , Vauvert, Au diable Vauvert,2019, s. 174.
Symeon 2019 , s. 174.
Hocine Rouagdia, "Gard: w Cailar dobrze się bawimy" , midilibre.fr .
„ Sophie Calle na Biennale w Wenecji ” , w L'Express ,8 czerwca 2007(dostęp 24 października 2014 )
Sophie Calle i jej matka, niezła historia
Wystawa: kolejne spojrzenie na autostradę
„ Montreal Museum of Contemporary Art ” (dostęp 6 kwietnia 2015 )
" Centrum Starego Pomocy - Marseille " na vieille-charite-marseille.com (dostęp na 1 st lutego 2019 )

Zobacz też

Bibliografia

Sophie Calle M'as-tu vue , Centre Pompidou Editions, Xavier Barral Editions , Paryż, 2003
Cécile Camart, „Estetyka opowiadania historii i sytuacji: Sophie Calle, 1978-2007”, praca dyplomowa, Uniwersytet Rennes-II , 2007
Anne Sauvageot, Sophie Calle, art chameleon , Presses Universitaires de France , 2007
Fabian Stech, rozmawiałem z Lavier , Annette Messager , Sylvie Fleury , Hirschhorn , Pierre Huyghe , Delvoye , DG-F. Hou Hanru, Sophie Calle, Ming , Sans i Nicolas Bourriaud . Wywiady . Dijon, Les Presses du Réel , 2007

Powiązany artykuł

Telefon

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :
Zasoby dzieł sztuki :
- Szeroki
- Narodowa Galeria Kanady
- Muzeum Narodowe Centrum Sztuki Reina Sofía
- Galeria Narodowa Wiktorii
- Tate
- (de + en) Artyści świata online
- (w) Bénézit
- (w) Grove Art Online
- (da + en) Kunstindeks Danmark
- (Nie) Museum Nelson-Atkins Art
- (Nie) Muzeum Sztuki Nowoczesnej
- (en) Narodowa Galeria Sztuki
- (en) Katalog tożsamości fotografów
- (en + nl) RKDartists
- (w) Związkowa lista nazwisk wykonawców
Zasoby związane z programem :
- Pokaż archiwa
- Kunstenpunt
Zasoby związane z muzyką :
- Discogs
- (en) MusicBrainz
Zasoby audiowizualne :
- (en) Internetowa baza danych filmów
Uwagi w słownikach ogólnych lub encyklopediach : Deutsche Biographie • Uniwersalny słownik kobiet-twórców • Encyklopedia Itaú Cultural • Encyklopedia Universalis • Gran Enciclopèdia Catalana • Swedish Nationalencyklopedin • Munzinger Archiv • Store norske leksikon
Galeria Emmanuela Perrotina, Paryż Miami
Sophie Calle, jak umieścić swoje życie na linii , przez Florence Pillet, Revue EDIT , n o 8
Plik: Sophie Calle, M'as-tu vue , wystawa w Centre Pompidou, 2004
Wiadomości od Sophie Calle, Actuphoto