Sillimanite

Sillimanit
Kategoria  IX  : krzemiany
Przykładowe zdjęcie artykułu Sillimanite
Sillimanit ze Sri Lanki .
Generał
numer CAS 12141-45-6
Klasa Strunz 9.AF.05

9 Niesklasyfikowane KRZEMIANY Strunza ( germaniany )
 9.A Nezokrzemiany
  9.AF Nezokrzemiany z dodatkowymi anionami;
   9.AF.05 Sillimanit Al2SiO5 = Al [6] Al [4]
Grupa przestrzenna OSiO4 Grupa
punktowa P nma 2 / m 2 / m 2 / m
Klasa Dany 52.02.02a.01

Ortokrzemiany
52. Wyspowe grupy SiO 4 z O, OH, F lub H 2
Wzór chemiczny Al 2 O 5 Si Al 2 O (SiO 4 )
Identyfikacja
Forma masy 162,0456 ± 0,0018 amu
Al 33,3%, O 49,37%, Si 17,33%,
Kolor bezbarwny często biały,
barwiony (żółty, zielony, brązowy ...)
Klasa kryształu i grupa przestrzenna dipiramidalny;
Pnma
System kryształów rombowy
Sieć Bravais prymitywny P.
Łupliwość {010} doskonały, {001} zgrubny
Habitus słabo zakończone wydłużone pryzmatyczne kryształy
Skala Mohsa 6,5 - 7,5
Linia Biały
Blask szklisty
Właściwości optyczne
Współczynnik załamania światła nα = 1,653 -
1,661 nβ = 1,654 -
1,670 nγ = 1,669 - 1,684
Dwójłomność 0,016 - 0,023; pozytywny dwuosiowy
Przezroczystość przezroczysty do półprzezroczystego
Właściwości chemiczne
Gęstość 3,23 - 3,27
Rozpuszczalność nierozpuszczalny w kwasach
Właściwości fizyczne
Magnetyzm Nie
Radioaktywność każdy
Jednostki SI i STP, chyba że określono inaczej.

Sylimanit jest jeden gatunek mineralne z grupy krzemianów PODGRUPA nésosubsilicates o wzorze Al 2 O (SiO 4 ) ze śladami żelaza . W osadach najczęściej występuje jako białawy minerał, włóknisty (stąd inna nazwa fibrolitu ) i płytkowy, o perłowym wyglądzie. Zniekształcone kryształy nie przekraczają 2  cm . Świadczą one o regionalnym metamorfizmie skał osadowych o średnim i wysokim stopniu bogatych w tlenek glinu lub glinowo- magmowe skały, w których późno rozwija się sylimanit kosztem biotytu , granatu lub kordierytu .

Historia opisu i nazw

Wynalazca i etymologia

Opisana przez amerykańskiego mineraloga Bowena w 1824 roku, jej nazwa pochodzi od nazwiska amerykańskiego chemika i mineraloga Benjamina Sillimana (1779-1864).

Topotyp

Chester, Hrabstwo Middlesex , Connecticut, Stany Zjednoczone.

Synonimia

Krystalografia

Krystalochemia

Sylimanit nadaje nazwę grupie izostrukturalnej  :

Grupa Sillimanite:

Struktura

Sillimanit składa się z równoległych łańcuchów ośmiościanów AlO 6 i na przemian tetraedrów SiO 4 i AlO 4 .

Morfologia kryształów: pryzmatyczne, igiełkowate kryształy . Taka morfologia wynika ze struktury sylimanitu.

 

Właściwości chemiczne

Zmiany Sillimanit jest stosunkowo stabilnym minerałem, ale może przekształcić się w kaolinit , muskowit lub serycyt .

Depozyty i depozyty

Gitologia i powiązane minerały

Gitology Jest to częsty minerał w skałach o dużym stopniu metamorfizmu termicznego skał ilastych, poprzez przemianę biotytu lub andaluzytu .

Może również powstać w wyniku regionalnego metamorfizmu skał ilastych ( gnejs ) z muskowitu i biotytu , reakcji między staurotydem i biotytem lub między staurotydem a kwarcem lub przez polimorficzną przemianę cyjanitu .

Powiązane minerały Andaluzyt , cyjanit , skaleń potasowy , almandyn , kordieryt , biotyt , kwarc

Galeria

Niezwykłe złoża

Kef Cheraya, Cap Bougaroun , Collo , Prowincja Skikda Wystąpienie Kazabazua Kornerupine, Kazabazua , La Vallée-de-la-Gatineau RCM, Outaouais , Quebec Mines de Batère , Corsavy , Arles sur Tech , Pyrénées-Orientales , Langwedocja-Roussillon Kopalnia Coustou, Vielle Aure , Aure Valley , Hautes-Pyrénées , Midi-Pyrénées , Allier alluvium w pobliżu Brioude (Haute-Loire) i dalej w dół rzeki Ampasimainty, dystrykt Betroka, region Anosy ( Fort Dauphin ), prowincja Tuléar ( Toliara )

Eksploatacja złóż

Używa Kamyczki "fibrolitowe" były używane w neolicie do wykonywania różnych instrumentów i narzędzi (osie fibrolitowe).

Uwagi i odniesienia

  1. Rock Forming Mineral, Londyn, 2ND, V.1A, 719 (1982)
  2. Klasyfikacja składników mineralnych wybranych jest , że z Strunz , z wyjątkiem polimorfów krzemionki, które są zaliczane do krzemianów.
  3. obliczona masa cząsteczkowa od „  atomowych jednostek masy elementów 2007  ” na www.chem.qmul.ac.uk .
  4. He Handbook of Mineralogy Volume II, 1995 Mineralogical Society of America autorstwa Kennetha W. Bladha, Richarda A. Bideaux, Elizabeth Anthony-Morton i Barbary G. Nichols.
  5. Geology of France: 1975 , wydania BRGM,1983, s.  109.
  6. Bowen GT (1824), American Journal of Science , 8, 113.
  7. Opis zbioru Minerals: trzy tomy, tom 1, autorstwa Armanda Lévy , Henri Heuland. p.  449 1829
  8. Walter Schumann, The Minerals , Chantecler , Belgia-Francja, str.  102 . Wydanie oryginalne: Mineralien aus aller Welt. BLV Bestimmungsbuch © 1990 BLV Verlagsgesellschaft mbH, München, Niemcy, 1991.
  9. Eur. Dzień. Mineral., 1996, 8, s.  625-638 .
  10. Sabina, AP (1987) Skały i minerały dla kolekcjonera; Hull-Maniwaki, Quebec, Ottawa-Peterborough, Ontario. GSC Misc. Raport 41, 41-42 s.
  11. Berbain, C., Favreau, G. i Aymar, J. (2005): Mines and Minerals of Pyrénées-Orientales and Corbières. French Association of Micromineralogy Ed., 39–44
  12. Roger De Ascenção Guedes , Y. Tixador , A. Casteret , JC Goujou , „La Mine de Coustou, Vielle-Aure, Hautes-Pyrénées”, w Le Règne minéral , no. 47, 2002, s. 23-31
  13. Lacroix, A. (1922): Mineralogia Madagaskaru, Tom I. Descriptive Geology-Mineralogy. A.Challamel (wydawca), Paryż. p.  323