W ciągu dziesięcioleci po Holokauście kilka rządów i organizacji międzynarodowych znalazło się pod ostrzałem z powodu niepowodzenia w podjęciu odpowiednich działań w celu uratowania milionów Europejczyków, Żydów , Romów i innych ofiar ostatecznego rozwiązania .
Krytycy twierdzą, że niektóre interwencje, zwłaszcza dokonane przez aliantów , mogły uratować dużą liczbę ludzi, nie tracąc znacznych zasobów z wysiłku wojennego .
Inni, przeciwnie, argumentują, że pomysł, że alianci nie podjęli żadnych działań, jest tylko mitem, że alianci przyjęli tylu niemieckich żydowskich imigrantów, na ile pozwolili naziści , i że działania wojskowe, takie jak bombardowanie Auschwitz , uratowałyby życie bardzo mało ludzi. Jeszcze inni uważają, że informacje dostępne dla aliantów, które pod koniecPaździernik 1944 nie znał lokalizacji większości nazistowskich obozów zagłady, nie pozwalał na precyzyjne bombardowanie.
Chociaż rządowi polskiemu na uchodźstwie udało się już poinformować aliantów o ludobójstwie ŻydówGrudzień 1942, nie doprowadziło to do działań w terenie, które miałyby położyć kres ludobójstwu milionów ludzi ani uratować i przyjąć uchodźców. W Sojusznicy skoncentrowali się raczej wyłącznie na prowadzeniu kampanii wojskowych pokonanie III Rzeszy .
Dania był okupowany kraj tylko, że udało się zaoszczędzić 95% swoich żydowskich obywateli. Za radą niemieckiego dyplomaty tysiące Żydów ewakuowano do neutralnej Szwecji.
W 1939 roku prawie 304 000 z 522 000 niemieckich Żydów, którzy uciekli z Niemiec, szukało schronienia w Wielkiej Brytanii, w tym 60 000 osób udających się do Obowiązkowej Palestyny (w tym ponad 50 000 osób, które skorzystały z porozumienia z Haavara, zawartego między niemieckimi syjonistami a nazistami) , ale brytyjskie kwoty imigracyjne uniemożliwiły wielu osobom imigrację. WMarzec 1938, Hitler załączone Austria renderowania 200.000 żydowskich uchodźców z Austrii bezpaństwowcem. We wrześniu Wielka Brytania i Francja przyznały Hitlerowi prawo do okupacji Sudetów w Czechosłowacji , orazMarzec 1939Hitler zajął resztę kraju, co spowodowało powstanie kolejnych 200 000 bezpaństwowców.
W 1939 roku polityka brytyjska, ogłoszona w Białej Księdze z 1939 r., Ograniczyła liczbę żydowskich imigrantów do obowiązkowej Palestyny do 75 000 na następne pięć lat, po których kraj miał stać się niezależnym państwem. Wielka Brytania zaoferowała domy dla dzieci żydowskich imigrantów i zaoferowała Kenię jako bezpieczną przystań dla Żydów, ale odmówiła wsparcia państwa żydowskiego lub ułatwienia żydowskiego osadnictwa, łamiąc warunki mandatu Towarzystwa Narodów nad Palestyną
Przed wojną, w jej trakcie i po wojnie, rząd brytyjski utrudniał imigrację Żydów do Obowiązkowej Palestyny, aby uniknąć reakcji ze strony Arabów palestyńskich. Latem 1941 roku Chaim Weizmann oszacował, że przy brytyjskich restrykcjach dotyczących żydowskiej imigracji, po zakończeniu wojny, nielegalna imigracja zajmie dwie dekady, aby przetransportować 1,5 miliona Żydów z Europy do Palestyny; David Ben Gurion początkowo szacował, że w ciągu dziesięciu lat można będzie zapewnić 3 miliony. Tak więc Palestyna, jako poparcie przynajmniej jednego autora, po wybuchu wojny mogła być wybawcą jedynie niewielkiej mniejszości Żydów zamordowanych przez nazistów.
Rząd brytyjski otrzymał dowody Holokaustu już w 1942 r. Od rządu polskiego na uchodźstwie. Raport zatytułowany Masowa zagłada Żydów w okupowanej przez Niemców Polsce opisuje warunki życia w gettach i eksterminację. Ponadto minister spraw zagranicznych Anthony Eden spotkał się z Janem Karskim , posłańcem polskiego ruchu oporu, który przekazał dowody polskiemu rządowi na uchodźstwie. Aby Karski mógł mówić jako naoczny świadek losu Żydów, został z pomocą Żydów przemycony do warszawskiego getta, ale także do obozu zagłady w przebraniu estońskiego lub ukraińskiego strażnika. Mógłby wtedy zeznawać szczegółowo o okrucieństwach popełnionych przez nazistów na Żydach.
Te wysiłki mające na celu podniesienie świadomości są źródłem Deklaracji międzysojuszniczej z 17 grudnia 1942 r., Która upubliczniła i potępiła masową eksterminację Żydów w okupowanej Polsce. Oświadczenie zostało odczytane w brytyjskiej Izbie Gmin w przemówieniu ministra spraw zagranicznych Anthony'ego Edena i zamieszczone na pierwszej stronie The New York Times , a także wielu innych gazet. Radio BBC wyemitowało dwa programy o ostatecznym rozwiązaniu wojny: pierwszy o 9 rano17 grudnia 1942, gdzie wygnany polski minister spraw zagranicznych Edward Raczyński odczytał Wspólną Deklarację ONZ, a drugą w Maj 1943, gdzie Arthur Koestler odczytał zeznanie Jana Karskiego o masowej egzekucji Żydów. Jednak za polityczną retoryką i publicznymi doniesieniami nie nastąpiła akcja militarna rządu brytyjskiego - zaniedbanie, które było źródłem znaczącej debaty historycznej.
Znany jako strajk lutowy 1941 r. , Zorganizowano strajk generalny25 lutego 1941przeciwko środkom antyżydowskim i działalności nazistowskiej. Jednakże27 lutegoNastępnie niemiecka policja przeprowadziła represje, aby zapobiec dalszym demonstracjom. Chociaż ostatecznie nieudany, strajk ten pozostaje ważny, ponieważ jest pierwszym poważnym aktem wewnętrznego oporu w Holandii.
Naziści zbudowali większość swoich obozów zagłady w okupowanej Polsce, które liczyły 3,3 miliona Żydów. Od 1942 r. Rząd polski na uchodźstwie przekazywał aliantom jedne z najstarszych i najdokładniejszych raportów o zagładzie Żydów w Europie. Uprawniony masowej eksterminacji Żydów w okupowanej przez Niemców Polsce , ten raport opisuje warunki życia w gettach i ich likwidacji. Choć jej przedstawiciele, jak minister spraw zagranicznych Edward Raczyński i ruch poczty Armii Krajowej , Jana Karskiego , wezwali do podjęcia działań, aby zatrzymać Holokaust, te rozmowy zakończyły się niepowodzeniem. W szczególności Jan Karski spotkał się z brytyjskim ministrem spraw zagranicznych Anthonym Edenem , a także prezydentem Stanów Zjednoczonych Franklinem D. Rooseveltem , składając pierwsze świadectwa o Holokauście. Roosevelt wydawał się jednak niezainteresowany pytaniem o stan polskich koni, ale bez pytania o Żydów.
Raport, który wysłał minister spraw zagranicznych Polski na emigracji hrabia Edward Raczyński , przesłał10 grudnia 1942, dla wszystkich rządów sojuszniczych było pierwszym oficjalnym potępieniem eksterminacji mającej na celu unicestwienie ludności żydowskiej. Był to również pierwszy oficjalny dokument wyróżniający cierpienia Żydów europejskich jako Żydów, a nie tylko obywateli ich krajów pochodzenia. Raport z10 grudnia 1942a wysiłki rządu polskiego na uchodźstwie w celu podniesienia świadomości ludobójstwa są źródłem Deklaracji międzysojuszniczej z 17 grudnia 1942 r., która upubliczniła i potępiła eksterminację Żydów w okupowanej Polsce. Oświadczenie zostało odczytane w brytyjskiej Izbie Gmin w przemówieniu ministra spraw zagranicznych Anthony'ego Edena i zamieszczone w New York Times i wielu innych gazetach. Ponadto BBC wyemitowało dwa programy pt. „ Ostateczne rozwiązanie” przygotowane przez polski rząd na uchodźstwie. Za tymi inicjatywami nie poszły jednak działania zbrojne państw sprzymierzonych. W rozmowie z Hannah Rosen w 1995 r. Jan Karski powiedział, że „alianci uznali za niemożliwe i zbyt kosztowne ratowanie Żydów, bo tego nie zrobili. Żydzi zostali porzuceni przez wszystkie rządy, hierarchie kościelne i społeczeństwa, ale tysiące Żydów przeżyło, ponieważ tysiące ludzi w Polsce, Francji, Belgii, Danii i Holandii pomagały ratować Żydów ” .
Wobec braku interwencji międzynarodowej pomagali Żydom Polacy i lokalne organizacje konspiracyjne. Było to trudne, ponieważ każdy, kto ukrywał Żyda, dawał mu lub sprzedawał jedzenie, był karany przez hitlerowców śmiercią. Ponadto naziści nagradzali denuncjację Żydów innymi racjami żywnościowymi, co wzmacniało i nagradzało antysemickie zachowania. Mimo to wiele osób ryzykowało życie, aby nakarmić i pomieścić ponad 300 000 Żydów w okupowanej Polsce.
Wśród organizacji konspiracyjnych najskuteczniejsza była Żegota , Rada Pomocy Żydom, która, założona przez katolików, wyrosła na mieszany ruch katolicko-żydowski, z blisko 100 celami. Polski socjolog Tadeusz Piotrowski szacuje, że około 50 000 Żydów, którzy przeżyli wojnę w okupowanej Polsce, otrzymało pomoc od Żegoty na różne sposoby - żywność, zaopatrzenie, przemyt, schronienie, finansowe, prawne, medyczne, opiekę nad dziećmi i pomoc przeciwko szantażystom.
Niemniej jednak hitlerowcy wymordowali 90% polskich Żydów, czyli 3 miliony ludzi, czyli połowę wszystkich Żydów zgładzonych podczas Holokaustu. Ponadto naziści dokonali czystek etnicznych 1,8-2 mln innych Polaków, zwiększając liczbę polskich ofiar do około 4,8-5 mln osób.
Po wojnie Polska rzuciła wyzwanie Anglii i Stalinowi , zezwalając na żydowską emigrację do obowiązkowej Palestyny. Z tej możliwości skorzystało ok. 200 tys. Żydów, pozostawiając w Polsce tylko ok. 100 tys. Żydów.
W Norwegii i Danii ludność żydowska liczyła 10 000 mieszkańców. Korzystając ze szwedzkiej oferty zakwaterowania dla uchodźców, Dania uratowała prawie wszystkich swoich żydowskich obywateli, podczas gdy Norwegia uratowała około połowy. Po wyzwoleniu obozów koncentracyjnych Szwecja przyjęła tysiące ocalałych na leczenie.
Spośród pięciu neutralnych krajów Europy kontynentalnej Szwajcaria wyróżnia się jako jedyna, która ogłosiła antysemickie prawo.
Kraj zamknął francuską granicę dla uchodźców na okres od 13 sierpnia 1942 aż do 12 lipca 1944i nie pozwalał na swobodny dostęp do szukających schronienia Żydów. W 1942 roku Prezydent Konfederacji Szwajcarskiej , Philipp Etter jako członek Geneva- oparciu MKCK , nawet przekonał komisję, aby nie wydać odezwę dotyczące niemieckich ataków przeciwko „niektórych kategoriach narodowości” .
Pius XII wykorzystał dyplomację, aby pomóc ofiarom nazistów w czasie wojny, a prowadząc swój Kościół do dyskretnej pomocy Żydom, uratował tysiące istnień. Utrzymywał powiązania z niemieckim ruchem oporu i dzielił się informacjami z aliantami. Jego najsilniejsze publiczne potępienie ludobójstwa zostało jednak uznane przez aliantów za niewystarczające, podczas gdy naziści postrzegali go jako sojusznika, który zhańbił politykę neutralności Watykanu. W Rzymie podjęto różne działania mające na celu uratowanie wielu włoskich Żydów przed deportacją, m.in. schronienie kilkuset Żydów w katakumbach Bazyliki św. Piotra . W swoich przemówieniach podczas Świąt Bożego Narodzenia 1941 i 1942 roku papież był zdecydowany w tej sprawie, ale nie wymienił nazistów z imienia. Papież zachęcał biskupów do wypowiadania się przeciwko reżimowi nazistowskiemu i do otwierania domów zakonnych w swoich diecezjach w celu ukrywania Żydów. W Boże Narodzenie 1942 r., Gdy stały się znane dowody przemysłowego mordu na Żydach, Papież wyraził zaniepokojenie mordowaniem setek tysięcy ludzi bez winy ze względu na ich narodowość lub rasę . Pius XII interweniował, aby zapobiec deportacji Żydów przez nazistów do różnych krajów w 1942 i 1944 roku.
Kiedy Gestapo i 60 000 żołnierzy niemieckich zajęło Rzym w 1943 r., Tysiące Żydów ukrywało się w kościołach, klasztorach, plebaniach, w Watykanie i letnich rezydencjach papieża. Według Josepha Lichtena, Rada Gminy Żydowskiej Rzymu zwróciła się do Watykanu z prośbą o pomoc w zebraniu stu funtów złota, których żądali naziści. Rada zdołała zebrać siedemdziesiąt funtów, ale gdyby nazistom nie przekazano całej kwoty, trzystu Żydów trafiłoby do więzienia. Papież przyjął tę prośbę, według głównego rabina Rzymu, Izraela Zolli . Mimo zapłacenia okupu nadal wywieziono 2091 Żydów16 października 1943 ri większość z nich zginęła w Niemczech.
Według Petera Novicka „Amerykanie, w tym wielu amerykańskich Żydów, byli w dużej mierze nieświadomi tego, co dzisiaj nazywamy Holokaustem, kiedy to się działo; naród był zajęty pokonaniem Osi ” . Była pewna świadomość traktowania Żydów w Europie, zwłaszcza w Polsce; HR Knickerbocker napisał w 1941 roku: „Polska musi należeć do własnej kategorii, skoro Hitler najwyraźniej postanowił eksterminować 3 000 000 Żydów bez ograniczeń, jakie narzucił sobie gdzie indziej ... oczywistym zamiarem Niemców w Polsce jest wymazać Żydów całkowicie, a zadziwiające, że żaden z nich nie żyje dzisiaj ” . Pod koniec 1942 roku rząd Stanów Zjednoczonych miał wystarczające dowody, aby stwierdzić, że kampania mająca na celu unicestwienie Żydów w Europie była w toku. Jednak, podobnie jak inni alianci, Stany Zjednoczone postanowiły nie bombardować obozu zagłady Auschwitz, mimo że amerykańskie ciężkie bombowce przeprowadziły kilka ataków w pobliżu. (Zobacz debatę na temat zamachów bombowych w Auschwitz .). Stany Zjednoczone odmówiły również tymczasowego przyjęcia Żydów uciekających z Europy. W następstwie Wielkiego Kryzysu Stany Zjednoczone miały bardzo restrykcyjny system imigracyjny oparty na kwotach, ale nawet dozwolony limit nie został wypełniony, a Departament Stanu odmówił obsadzenia 90% miejsc. .
Podczas 998 konferencji prasowych w dziesięcioleciu ery nazistowskiej, prezydent Roosevelt nigdy nie wystosował „apelu do narodu niemieckiego” w sprawie traktowania Żydów. To urzędnik skarbu Josiah DuBois, ryzykując swoją karierę, napisał swój słynny raport dla sekretarza w sprawie zgody tego rządu na zabójstwo Żydów, który dokumentował wysiłki Departamentu Stanu w celu udaremnienia imigracji Żydów z Europy. To właśnie raport DuBois dostarczył sekretarzowi skarbu Henry'emu Morgenthau amunicję, której potrzebował, aby zmusić Roosevelta do utworzenia Rady ds. Uchodźców Wojennych.
Przed, w trakcie i po drugiej wojnie światowej The New York Times utrzymywał ogólną politykę minimalizowania Holokaustu. W tym celu doniesienia na ten temat były głęboko ukryte w codziennych wydaniach, z niejasnymi treściami dotyczącymi wpływu nazistowskich zbrodni na Żydów. Jednak New York Times opublikował na pierwszej stronie deklarację aliantów z 17 grudnia 1942 r., Która publicznie potępiła eksterminację Żydów w okupowanej Polsce.
Projekt Wagner-RogersW następstwie Nocy Kryształowej (Listopad 1938) Cele projektu Wagner-Rogers celu zwiększenia kontyngentu o imigracji , aby pomieścić 20.000 żydowskich dzieci zagrożonych przez nazistowskie Niemcy w 1939 i 1940. Ten rachunek jest dziełem senatora demokratę Roberta F. Wagnera (1877/53) i Republikanów Kongresu Edith Nourse Rogers (1881-1960).
Inicjatywa spotkała się z dużym poparciem, ale napotkała nacjonalistyczne grupy nacisku, podczas gdy Roosevelt odmówił publicznego opowiadania się po żadnej ze stron. W połączeniu z ciszą Białego Domu opozycji udaje się zniekształcić projekt, co prowadzi do jego anulowania.
Projekt Ickes dla AlaskiW Listopad 1938, Amerykański minister spraw wewnętrznych Harold L. Ickes zaproponował wykorzystanie Alaski jako schronienia dla żydowskich uchodźców z Niemiec i innych krajów europejskich. Propozycja została przedstawiona jako projekt ustawy przez senatora Williama Kinga ( Utah ) i przedstawiciela Francka Havennera ( Kalifornia ), dwóch Demokratów . Propozycja zyskała poparcie teologa Paula Tillicha , Federalnej Rady Kościołów i American Friends Service Committee .
Jednak projekt otrzymał niewielkie wsparcie ze strony amerykańskich Żydów, z wyjątkiem amerykańskich syjonistów robotniczych . Co więcej, poważny cios został zadany temu planowi, kiedy Roosevelt powiedział Ickesowi, że nalegał na ograniczenie liczby uchodźców do 10 000 rocznie przez pięć lat i że Żydzi nie mają stanowić więcej niż 10% uchodźców. . Bez jego wsparcia plan był martwy.
Evian Konferencja została zorganizowana z inicjatywy Franklina D. Roosevelta wLipiec 1938omówić kwestię uchodźców żydowskich. Przez dziesięć dni, od 6 do15 lipca, delegaci z trzydziestu dwóch krajów spotkali się w Évian-les-Bains we Francji. Jednak większość krajów zachodnich niechętnie przyjmuje żydowskich uchodźców i problem nie został rozwiązany. Tylko Dominikana była gotowa przyjąć żydowskich uchodźców - maksymalnie 100 000 osób.
Wielka Brytania i Stany Zjednoczone spełnione w Bermudy wKwiecień 1943, aby omówić kwestię żydowskich uchodźców, którzy zostali uwolnieni przez siły alianckie i Żydów, którzy pozostali w okupowanej Europie. Niemniej jednak konferencja na Bermudach nie przyniosła żadnych zmian: Amerykanie nie zmieniają kwot imigracyjnych, aby przyjąć więcej uchodźców, a Brytyjczycy nie zmieniają swojej polityki imigracyjnej, która pozwalałaby na wjazd do Obowiązkowej Palestyny .
Niepowodzenie konferencji na Bermudach skłoniło sekretarza skarbu USA Henry'ego Morgenthau , jedynego żydowskiego członka gabinetu Franklina D. Roosevelta , do opublikowania białej księgi opartej na raporcie sekretarza w sprawie zgody tego rządu na mordowanie Żydów autorstwa Josiaha DuBois. Ta inicjatywa doprowadziła do powstania nowej agencji Wojny o status uchodźcy .
Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża zrobił stosunkowo niewiele by ratować Żydów podczas Holocaustu raportów i ignorowane w tym nazistów zorganizowanego ludobójstwa , takich jak zamordowanie polskich jeńców żydowskich, która odbyła się w Lublinie . W tamtym czasie Czerwony Krzyż usprawiedliwiał swoją bezczynność, sugerując, że pomoc dla więźniów żydowskich utrudniłaby jego możliwość niesienia pomocy alianckim jeńcom wojennym. Ponadto Czerwony Krzyż twierdził, że gdyby przyjął szczere stanowisko w celu poprawy sytuacji europejskich Żydów, neutralność Szwajcarii, gdzie miał siedzibę Międzynarodowy Czerwony Krzyż, mogła zostać naruszona. Dziś Czerwony Krzyż uznaje swoją bierność podczas Holokaustu i przeprasza za to.
W 1936 r . Zawarto Pakt Antykominternowski między Rzeszą Niemiecką a Cesarstwem Japońskim . Jednakże6 grudnia 1938rząd japoński podjął uchwałę o zakazie wypędzania Żydów z Japonii , Manchoukuo i pozostałych okupowanych przez Japonię Chin. Plik31 grudniaMinister spraw zagranicznych Yosuke Matsuoka wezwał japońską armię i marynarkę wojenną do przyjęcia żydowskich uchodźców z nazistowskich Niemiec . Ponadto dyplomata Chiune Sugihara , konsul na Litwie , wydał ponad 2000 wiz tranzytowych i uratował 6000 żydowskich uchodźców z Litwy .
W Kwaterze Głównej Armii Guandong , generałowie Hideki Tōjō i Kiichirō Higuchi zaobserwowali autentyczne posłuszeństwo polityce narodowej w ratowaniu wielu żydowskich uchodźców, pozwalając im przekroczyć granicę między Związkiem Radzieckim a Manchoukuo.
Reakcja międzynarodowa do zbrodni wojennych w II wojnie światowej i Holokauście było ustalenie międzynarodowego trybunału w Norymberdze . Trzy główne sojusznicze potęgi wojskowe, Stany Zjednoczone, ZSRR i Wielka Brytania, zgodziły się ukarać odpowiedzialnych. Procesy umieściły prawa człowieka w sferze polityki globalnej, na nowo zdefiniowały moralność na poziomie globalnym i nadały polityczną wartość koncepcji zbrodni przeciwko ludzkości , w ramach której za zbrodnie przeciwko ludzkości pociągnięto do odpowiedzialności jednostki, a nie rządy.
Do Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła termin w 1948 roku, kiedy to przyjęła tekst zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa .
Wielu uważa, że eksterminacja Żydów podczas Holokaustu zainspirowała przyjęcie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w 1948 roku. Ten pogląd został zakwestionowany przez niedawne badania historyczne. Badanie wykazało, że nazistowska rzeź Żydów została zignorowana podczas sporządzania Powszechnej Deklaracji, chociaż ci, którzy uczestniczyli w negocjacjach, nie wahali się przytoczyć wielu innych przykładów łamania praw człowieka przez nazistów. Inni historycy odpowiedzieli, że działalność na rzecz praw człowieka francuskiego delegata René Cassina , który w 1968 roku otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla za pracę nad Powszechną Deklaracją, była częściowo motywowana śmiercią wielu żydowskich krewnych w Holokauście lub ich zaangażowaniem w Żydowskie organizacje udzielające pomocy ocalałym z Holokaustu.