Europejskich reaktorów ciśnieniowych lub EPR (początkowo europejskich reaktorów ciśnieniowych , znany Evolutionary Moc Reactor ) jest typem reaktora jądrowego z trzeciej generacji (International Classification) , zaprojektowany i opracowany w 1990 przez firmę NPI ( Power International Nuclear ) równie posiadanego przez Framatome SA (50%) i Siemens KWU (50%). Jest częścią sektora reaktorów wodnych ciśnieniowych .
Jego celem jest poprawa bezpieczeństwa eksploatacji i opłacalności ekonomicznej elektrowni jądrowych w porównaniu z tymi wyposażonymi w reaktory poprzedniej generacji. Przeznaczony jest dla krajów posiadających sieci elektryczne zdolne do dystrybucji energii elektrycznej rzędu 1600 MW . Jest przeznaczony do stosowania paliwa jądrowego wzbogaconego o 5% uranu lub MOX .
Działają dwa reaktory EPR: pierwszy Taishan 1 wszedł do eksploatacji w 2018 r., a jego wyniki w 2019 r. dały mu pozycję lidera na świecie pod względem rocznej ilości wytwarzanej energii elektrycznej, drugi Taishan 2 wszedł do eksploatacji w 2019 r.
Cztery inne reaktory EPR są w budowie: jeden w Finlandii w Olkiluoto , jeden we Francji w Flamanville i dwa w Wielkiej Brytanii w Hinkley Point . Początkowo planowany na cztery i pół roku, budowę reaktorów fińskiego i francuskiego rozpoczęto odpowiednio w 2005 i 2007 roku, a ich uruchomienie było kilkakrotnie przekładane na 2021 i 2022. Jednocześnie ich koszt dryfował z 3 do 11 miliardów euro dla Olkiluoto i od 3,5 do 19 mld euro dla Flamanville.
Planowanych jest czternaście innych reaktorów EPR: sześć w Jaitapur ( Indie ), dwa w Sizewell ( Wielka Brytania ) i sześć innych we Francji.
W ciągu 1980 roku The olej przeciw-shock oraz katastrofa w Czarnobylu doprowadziła do spowolnienia lub nawet rezygnacja, programów jądrowych w większości krajów, podważając przemysłu jądrowego . Ten ostatni zwrócił się następnie do eksportu, rynku, na którym ostra konkurencja sprzyjała konsolidacji przemysłu europejskiego. W tym kontekście francuska Framatome i niemiecka KWU (przyszła spółka zależna Siemensa ) połączyły się na początku 1986 roku.13 kwietnia 1989, zostaje podpisana umowa o współpracy pomiędzy Framatome i Siemens i powstaje wspólna spółka: Nuclear Power International (NPI). Fuzja ta, wspierana przez poszczególne państwa poprzez zrzeszenie francuskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Jądrowego i niemieckiego Federalnego Ministerstwa Środowiska , ma na celu opracowanie i wprowadzenie na rynek unikalnej technologii reaktora jądrowego na wodę ciśnieniową jako priorytetu dla reaktorów jądrowych. dla wszystkich światowych producentów energii elektrycznej, których dotyczy energia jądrowa.
W 1990 roku EDF i dziewięciu niemieckich producentów energii elektrycznej rozpoczęło łączenie swoich programów na przyszłość, odpowiednio „PWR roku 2000” i Planungsauftrag . 14 stycznia 1992 r., współpracują z NPI w celu uruchomienia projektu europejskiego reaktora ciśnieniowego (EPR), reaktora trzeciej generacji, który ma odnowić flotę jądrową obu krajów. 23 lutego 1995, trwają studia inżynierskie EPR. Firma EDF, która następnie zakończyła budowę reaktorów jądrowych etapu N4, włączyła do projektu francusko-niemieckiego kolejny, badany etap, nazwany N4 + . Niemieckie elektrycy zrobić to samo z ich Konvoi B reaktora . Szczegółowy wstępny projekt został przedstawiony w październiku 1997 r. francuskim i niemieckim organom ds. bezpieczeństwa.
W 1999 r. działalność nuklearna Framatome i Siemensa połączyła się w nową firmę o nazwie Framatome ANP (ANP dla zaawansowanej energetyki jądrowej ), a projekt EPR był kontynuowany pod kierownictwem Dominique Vignon . Framatome (dawniej Areva NP ) przedstawia EPR jako „generację III+”. EPR to skrót od Evolutionary Power Reactor . Został przemianowany na US-EPR w Stanach Zjednoczonych i CEPR ( chiński EPR ) w Chinach.
Moc cieplna | 4500 MW |
Energia elektryczna | 1650 MW |
Wydajność | 36% |
Liczba pętli pierwotnych | 4 |
Liczba zespołów paliwowych |
241 |
Szybkość spalania (paliwa) |
> 60 GWd/tmli |
Czas operacyjny
minimum na etapie projektowania |
60 lat |
EPR to reaktor jądrowy w wodzie pod ciśnieniem (PWR). W porównaniu z poprzednimi reaktorami PWR zbudowanymi we Francji, EPR jest bardziej złożonym i potężnym projektem (1650 MW w porównaniu do 1450 dla reaktorów N4 i Konvoï). Zaprojektowany, aby spełniać normy określone przez niemieckie i francuskie władze bezpieczeństwa w latach 90., reaktor EPR jest technicznie oparty na koncepcjach francuskich reaktorów typu N4 i niemieckich Konvoi , których posiada pewne cechy.
Zmiany w stosunku do poprzedniej sekcji, wymagane przez organy bezpieczeństwa jądrowego, którzy certyfikowanych go, ograniczają ryzyko wypadków (w szczególności stopienie rdzenia reaktora zawierającego wzbogacony uran ), aby zmniejszyć dawki o promieniowaniu , które mogą wpływają na personel i redukują emisje radioaktywne do środowiska. Poziom narażenia personelu na promieniowanie jest zmniejszony dwukrotnie, a poziom aktywności wyładowań dziesięciokrotnie w porównaniu z najnowszymi, eksploatowanymi instalacjami.
Pod względem konkurencyjności Areva NP kładzie nacisk na zwiększoną moc, lepszą dostępność, lepszą sprawność cieplną i dłuższą żywotność niż reaktory II generacji.
Na poziomie technicznym projekt EPR wyróżnia się w szczególności obudową złożoną z dwóch betonowych ścian o grubości 1,3 m , przy czym wewnętrzna powierzchnia ściany wewnętrznej jest całkowicie pokryta metalową powłoką (wykładziną) oraz nowe urządzenie, kolektor corium , przeznaczone do zbierania części stopionego rdzenia ( corium ), która prawdopodobnie przejdzie przez zbiornik (bez tego corium mogłoby zatopić się w ziemi i zanieczyścić środowisko , gdyby mogło przejść przez naczynie i betonowa obudowa tratwy ). Odwilż reaktora jądrowego , częściowego lub całkowitego, jest poważnym przypadkiem, że już nastąpiło, zwłaszcza w Three Mile Island, Czarnobyl i Fukushima .
Reaktor EPR posiada kilka aktywnych i pasywnych zabezpieczeń przed awariami jądrowymi :
Ilości wykorzystane do głównej inżynierii lądowej (budynki wyspy jądrowej i wyspy konwencjonalnej) EPR (dane Flamanville): 400 000 m 3 betonu, 50 000 t zbrojenia (siedmiokrotność masy wieży Eiffla ).
Linia produkcyjna zbiorników Areva NP nie pozwala na kucie całego zbiornika reaktora EPR (w szczególności płaszcza, w którym znajdują się rury). Grupa nawiązała zatem współpracę z japońską firmą Japan Steel Works (en) (JSW) (konkurent Creusot Forge ), która gwarantuje Arevie dostawy dużych odkuwek. JSW ma de facto monopol na produkcję wielkich odkuwek niezbędnych dla przemysłu jądrowego.
EPR, który został zaprojektowany na początku lat 90., jego promotorzy przedstawiają go jako „ewolucyjny”, a nie „rewolucyjny”. Studia koncepcyjne przeprowadzone w latach 90. na podstawie próśb zgłaszanych przez europejskie zakłady użyteczności publicznej, w szczególności w „ Europejskich Wymogach Utilities ”, i w dużej mierze przez nie finansowane, opierały się na informacjach zwrotnych z doświadczeń projektowych i produkcyjnych. najnowsze reaktory w tym czasie: model N4 we Francji i niemiecki model Konvoi . Usprawnienia te były konieczne m.in. poprzez promocję sektora MOX . W rzeczywistości EPR jest jedynym typem reaktora we Francji, który może być w 100% obciążony MOX, podczas gdy w 2017 roku tylko 24 z 58 francuskich reaktorów uzyskało zezwolenie (w maksymalnej proporcji jednej trzeciej) na otrzymywanie tego rodzaju paliwa , który jest ponadto 5 do 7 razy bardziej radiotoksyczny niż konwencjonalne pręty paliwowe ze względu na obecność plutonu, ale właśnie pozwala na recykling tego plutonu: po przejściu przez reaktor ilość zawartego w nim plutonu zmniejsza się o połowę. .
Wprowadzono kilka ulepszeń bezpieczeństwa , w tym:
Rekuperator Corium Rdzeń łapacz z materiałów ogniotrwałych może w przypadku serca syntezy prowadzącej do perforacji zbiornika, dla utrzymywania tej ostatniej w komorze i przechowywać w lodówce. Wtrysk bezpieczeństwa i chłodzenie awaryjne Wzmocniono systemy wtrysku bezpieczeństwa i chłodzenia awaryjnego, a przyjęcie tak zwanej organizacji „4 razy 100%” przedstawia poziom niezawodności, który jest przedstawiany jako ważniejszy niż poprzedni system, jednocześnie ułatwiając utrzymanie w serwisie (kolejka może być częściowo niedostępne z powodów konserwacyjnych podczas eksploatacji). Zasilanie awaryjne Liczba i wydajność niektórych systemów rezerwowych reaktorów EPR została zwiększona w porównaniu z francuskimi reaktorami PWR, ale zmniejszona w porównaniu z reaktorami Konvoi (starszej generacji). Na przykład niektóre generatory awaryjne są mniej liczne lub muszą być aktywowane ręcznie. Przejścia na dnie zbiornika Wyeliminowano przepusty dna zbiornika (otwory, przez które wchodzi oprzyrządowanie) reaktorów wodnych Westinghouse i Framatome poprzednich generacji, które były słabym punktem zbiornika. Obudowa przechowawcza Obudowa powstrzymywanie się od podwójnej konstrukcji z wnętrza betonu sprężonego obudowa pokryta wnętrze stal uszczelniania skórę, podwoiła się przez zewnętrzne żelbetowe obudowa (w przeciwieństwie do poprzednich konstrukcji z podwójną obudową betonową na N4 i kulistym stali chroniony przez wzmocnione betonowa obudowa na Konvoi).Niemieckie i francuskie organy ds. bezpieczeństwa zatwierdziły ten model reaktora; punkt ten jest ważny dla dostępu do rynku światowego.
W przypadku nowych wytwornic pary ciśnienie wtórne osiąga prawie 80 barów, co według promotorów EPR stanowi wartość prowadzącą do maksymalnej wydajności dla cyklu wody z parą nasyconą, to znaczy zasadniczo 36% w porównaniu z 34% w przypadku poprzednich wytwornic pary. Reaktory PWR.
Ogólny projekt został zmieniony w celu zwiększenia dostępności . W szczególności można wspomnieć o zwiększeniu redundancji niektórych urządzeń, tak aby można je było konserwować bez konieczności zatrzymywania pracy reaktora.
EPR ma na celu dostarczenie o 22% więcej energii elektrycznej niż tradycyjny reaktor z tej samej ilości paliwa jądrowego i zmniejszenie o około 15 do 30% ilości odpadów radioaktywnych generowanych przez bardziej całkowity rozszczepienie uranu, „wiedząc, że postęp ten związany z wzrost wskaźników napromieniowania będzie dotyczył również dużej części obecnej floty” .
Uwalnianie trytuWedług ASN , ponieważ zachowano kontrolę nad rdzeniem kwasu borowego, uwolnienia trytu z EPR są równoważne tym z obecnych elektrowni. Uruchomienie nowych reaktorów sterowanych rozpuszczonym kwasem borowym (w szczególności EPR) powinno zatem prowadzić w nadchodzących latach do wzrostu uwalniania trytu. Omówiono wpływ trytu na środowisko , uważany za niezbyt ważny dla wody trytowej, ale można go ponownie ocenić, przynajmniej dla organicznie związanej formy trytu (zwanej TOL lub OBT ) .
W kwietniu 2015 r. Urząd ds. Bezpieczeństwa Jądrowego ujawnił, że statek reaktora Flamanville EPR, wykuty przez Arevę, miał anomalie produkcyjne, które mogą doprowadzić do zakazu ich stosowania, co miałoby poważne konsekwencje przemysłowe i finansowe. Rzeczywiście, zbiorniki są już zainstalowane w budowanych reaktorach, a ich usunięcie wymagałoby częściowego zniszczenia reaktorów. Niezbędne byłoby również wyprodukowanie nowych czołgów. Dotyczy to czołgu Flamanville EPR. Nie będzie to miało wpływu na chińskie EPR dostarczone przez Mitsubishi i Dongfang Electric Corporation oraz fińskie EPR zlecone przez Arevę japońskiemu Mitsubishi.
W czerwcu 2017 r., po rozpoczęciu nowych badań mających na celu określenie dokładnej ciężkości anomalii i podjęcie decyzji o użyciu lub nie czołgów, ASN zwróciła się do EDF o zmianę osłony czołgu EPR z Flamanville przed 2024 r., a następnie , w dniu 11 października 2017 r. zezwala na uruchomienie reaktora pod warunkami.
Badanie przeprowadzone przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Lekarzy na rzecz Zapobiegania Wojnie Nuklearnej (IPPNW) oszacowało w 2003 r., że reaktor EPR może spowodować potężne eksplozje pary, które mogą rozerwać zabezpieczenie; Instytut Ochrony i Bezpieczeństwa Jądrowego (IPSN) miał również zidentyfikować ewentualne zagrożenia w początkowej analizie w roku 2000. W roku 2005, według Komisji Energii Atomowej (CEA), problem był znany i rozwiązany. CEA i IRSN (powstałe w 2001 roku z połączenia IPSN i OPRI ) potwierdziły rozwiązanie problemu dla EPR w 2008 roku.
Ponadto taka eksplozja pary wodnej spowodowana kontaktem koru z wodą znajdującą się pod naczyniem wymagałaby najpierw stopienia rdzenia, a następnie przebicia naczynia reaktora przez kor, co jest jeden z najpoważniejszych możliwych wypadków reaktora wodnego ciśnieniowego. Ten scenariusz byłby podobny do scenariusza w Czarnobylu, ale RBMK ( reaktor rurowy o dużej mocy ) jest trudny do porównania z PWR (RBMK o dodatnim współczynniku podciśnienia , zbyt powolnej prędkości wkładania prętów sterujących i zakończeniu te pręty z grafitu, nisko wzbogaconego paliwa, brak szczelnego zamknięcia). W Fukushimie reaktory BWR ( reaktor z wrzącą wodą ) pozbawione jakiegokolwiek źródła energii elektrycznej i chłodzenia przez kilka dni, oczywiście uległy znacznemu stopieniu paliwa. Ale takie zdarzenie nigdy nie miało miejsca na reaktorze w obecnej flocie PWR (podczas awarii jądrowej Three Mile Island rzeczywiście doszło do częściowego stopienia jądra, ale statek pozostał nienaruszony).
„W przypadku EPR wyniki badań bezpieczeństwa przeprowadzonych przez AREVA i zbadanych przez brytyjskiego regulatora prowadzą do częstotliwości topnienia rdzenia wynoszącej 2,7 10–7 na reaktor-rok, czyli prawie 200 razy mniej niż w przypadku reaktorów EDF o mocy 900 MW. . "
Obudowa reaktora EPR została początkowo zwymiarowana tak, aby wytrzymać uszkodzenia spowodowane upadkiem myśliwca. Po wydarzeniach z11 września 2001, wstępny projekt został sprawdzony i dostosowany do wszystkich konsekwencji związanych z upadkiem samolotu. Doprowadziło to do ogólnego wzmocnienia ochrony instalacji przed bezpośrednim oddziaływaniem i jego skutkami.
Rzeczywiste właściwości wytrzymałościowe betonowego ogrodzenia są częściowo zaliczane do tajemnic obronnych . Według władz ma to uniemożliwić potencjalnym terrorystom skalowanie ataku zgodnie z jego oporem.
Organizacja Réseau Sortir du nuklearna kwestionuje twierdzenia Arevy i uważa, że EPR nie wytrzymałby katastrofy samolotu pasażerskiego: w 2003 r. upubliczniła poufny dokument obronny wydany przez EDF dotyczący uwzględnienia ryzyka katastrofy lotniczej w projekcie EPR . John Large (en) , niezależny brytyjski ekspert zlecony przez Greenpeace, potwierdził w maju 2006 r., że „analiza EDF wydaje się być techniczna i solidna”, ale potwierdza, że ilość paliwa na pokładzie komercyjnego samolotu może spowodować eksplozję i że „jest Nie jest wykluczone, że pomieszczenia, w których znajduje się paliwo, nie wytrzymają wstrząsu spowodowanego upadkiem urządzenia .
W przypadku EDF „EPR uwzględnia upadek komercyjnego samolotu i zawiera przepisy chroniące przed skutkami i konsekwencjami takiego upadku” (istnienie czterech oddzielnych pociągów zapasowych, betonowa osłona ochronna wokół niektórych budynków, instalacja sond na elektrowni, aby umożliwić automatyczne wyłączenie reaktora w przypadku awarii, wybuchu lub trzęsienia ziemi).
Poufna klasyfikacja obronna informacji technicznych jest przedmiotem kontrowersji; Stéphane Lhomme , ówczesny rzecznik Réseau Sortir du nuklearny, został zatrzymany przez policję w dniu16 maja 2006 r.przez Dyrekcję Nadzoru Terytorialnego (DST), na wniosek wydziału antyterrorystycznego Prokuratury Paryskiej, o posiadanie dokumentu stanowiącego klauzulę poufności dotyczącej bezpieczeństwa reaktora EPR pod kątem ryzyka upadek samolotu, który wywołał różne protesty. Następnego dnia, w proteście przeciwko temu zatrzymaniu, różne organizacje (Sortir du Nuclear Network, Greenpeace , Friends of the Earth , itp. ) publikują na swojej stronie internetowej kopię poufnego dokumentu obrony .
W dniu 2 listopada 2009 r. władze ds. bezpieczeństwa jądrowego w Wielkiej Brytanii, Finlandii i Francji zgłosiły obawy dotyczące tego, że system informacji o bezpieczeństwie nie odróżnia codziennych operacji od funkcji krytycznych. Rzeczywiście, część oprogramowania odpowiedzialna za kontrolowanie normalnego działania i działająca w przypadku problemu byłaby zbyt zależna od siebie, nawet jeśli nie kwestionuje się odporności samej sieci.
W dniu 9 lipca 2010 r . francuski ASN poinformował EDF, że przekazane informacje nadal nie zostały uznane za przekonujące i zażądał dodatkowych informacji.
W dniu 12 listopada 2010 r., po odpowiedziach EDF i Areva w procesie certyfikacji EPR w Wielkiej Brytanii, Urząd Regulacji Jądrowych (Nuclear Safety Authority w Wielkiej Brytanii) zniósł otwarty w kwietniu 2009 r. punkt blokujący dotyczący systemu zabezpieczeń komputerowych (oprzyrządowanie i sterowanie cyfrowe).
Na początku kwietnia 2012 roku w liście skierowanym do EDF francuski ASN wycofał zastrzeżenia do architektury AKPiA EPR Flamanville 3. Amerykańskie, brytyjskie i fińskie władze bezpieczeństwa kontynuują analizę techniczną w tym zakresie.
W przypadku reaktora EPR Flamanville najbardziej negatywny rozważany scenariusz prowadzi do fali na wysokości 8 metrów nad obecnym poziomem morza, co pozostawia margines 4,60 metra , przy czym reaktor jest budowany na wysokości 12,60 metrów .
Według Jacquesa Foosa, naukowca z CLI (Komisji Informacji Lokalnej) Flamanville, silniki wysokoprężne, które byłyby używane do zasilania pomp chłodzących reaktor w przypadku utraty sieci elektrycznej, zostałyby zalane, gdyby było to samo. fali jak podczas katastrof nuklearnych w Fukushimie . Jednak ryzyko takiej klęski żywiołowej jest prawie zerowe w Kanale La Manche : pod tym morzem nie ma połączenia między płytami oceanicznymi lub kontynentalnymi, a płytka głębokość nie pociąga za sobą żadnego ryzyka osuwiska podwodnego . Wystąpienie 17 m tsunami na wybrzeżu Normandii jest zatem mało prawdopodobne.
W swoich badaniach dotyczących awarii obejmujących całkowitą utratę zewnętrznych źródeł zasilania, EDF bierze pod uwagę przywrócenie tych zewnętrznych źródeł zasilania po 24 godzinach, jednak zasilanie awaryjne dla EPR będzie miało autonomię 72 godzin.
Aby móc lepiej reagować na tego typu awarie w działających obecnie elektrowniach, EDF ogłosiło utworzenie krajowej „grupy zadaniowej ” interwencyjnej, Sił Szybkiego Działania Jądrowego (FARN), w tym w szczególności konstytucję dodatkowe urządzenia zasilające w energię elektryczną, które można uruchomić w ciągu 24 godzin w skali obiektu.
Projekty w Finlandii i Flamanville, które rozpoczęły się odpowiednio w 2005 i 2007 r., nie zostały jeszcze ukończone w 2020 r. (EDF planował okres budowy 54 miesięcy, czyli 4,5 roku). Jednocześnie ich koszt wzrósł z 3 do 11 mld euro dla Finlandii i z 3,5 do 19 mld euro dla Flamanville.
Według badania przedstawionego w marcu 2018 r. przez SFEN koszty budowy (z wyłączeniem kosztów finansowych w trakcie budowy) pierwszych reaktorów EPR ewoluowały z 2025 USD/kWe początkowo do ponad 5215 USD/kWe na początku 2018 r. dla Olkiluoto; od 2063 USD/kWe do 6563 USD/kWe w przypadku Flamanville oraz od 1960 USD/kWe do 3150 USD/kWe w przypadku dwóch reaktorów Taishan w Chinach. Wyniki tego badania należy skorygować w górę w przypadku Flamanville, którego koszt budowy został ponownie oszacowany w lipcu 2018 r. o 400 mln euro.
Dla porównania konkurencyjne modele również przeszły rewizję w górę kosztów budowy, ale w znacznie mniejszym stopniu: z 5 565 USD/kWe do 6 802 USD/kW dla dwóch reaktorów Vogtle APR1000 w Stanach Zjednoczonych z 2650 USD/kWe do US $ 2807 / kWe dla tych Sanmen w Chinach, z USA $ 2673 / kWe do US $ 3,041 / kWe dla dwóch VVER1200 reaktorów w Leningradzie 2 , a od 2800 USD / kWe do 3500 US $ / kWe dla czterech Reaktory Hualong w budowie w Chinach. Głównym czynnikiem wyjaśniającym te dryfy byłaby utrata kwalifikacji siły roboczej w krajach europejskich i Stanach Zjednoczonych, spowodowana brakiem nowych prac przez dwie dekady, podczas gdy w krajach, w których realizowane były duże programy budowlane (Chiny, Rosja), dryf kosztów był znacznie mniejszy.
W lipcu 2020 r. Trybunał Obrachunkowy określił „listę przyczyn poślizgu” , w szczególności:
Trybunał Obrachunkowy uważa, że konieczne jest „wyciągnięcie wniosków z tej porażki operacyjnej – nie wydaje opinii na temat niezawodności technologii. "
Dodatkowe koszty wynikające z tych opóźnień wpłyną na ekonomiczną opłacalność obu projektów, w proporcjach, które pozostają do określenia .
EDF liczy na informacje zwrotne z doświadczeń, aby stopniowo obniżać koszty reaktorów EPR. W ten sposób reaktory EPR Taishan , których budowa rozpoczęła się później niż w Flamanville, skorzystały z doświadczenia zakładu we Flamanville, co przynajmniej częściowo wyjaśnia, że czas ich budowy został wstępnie oszacowany (w październiku 2015 r.) na 90 miesięcy , w porównaniu do 130 miesięcy. dla Flamanville. EDF ma nadzieję, że witryna Hinkley Point będzie jeszcze szybsza. Oprócz informacji zwrotnych około stu inżynierów z firm EDF i Areva pracuje nad projektem nowego modelu, EPR-NM, wywodzącego się z obecnego EPR. Omówiono kilka opcji bezpieczeństwa, na przykład odizolowanie kopuły reaktora lub liczbę „pociągów bezpieczeństwa” (redundancje zapewniające bezpieczeństwo systemu). Inne możliwości polegałyby na powiększeniu budynków w celu ułatwienia zarządzania placem budowy, zwiększeniu wykorzystania prefabrykacji, zmniejszeniu liczby referencji produktów lub uproszczeniu planów. Celem jest obniżenie szacowanego kosztu energii elektrycznej produkowanej przez przyszły EPR-NM do 70 €/MWh pod koniec dekady 2020 roku.
W notatce opublikowanej w marcu 2018 r., mającej na celu udział w debacie na temat wieloletniego programowania energetycznego , SFEN szacuje, że możliwe są znaczne zyski w porównaniu z pierwszymi projektami: rzędu 30% kosztów budowy, dzięki produkcji seryjnej i uczeniu się. efekty i do 50% na koszty finansowe, w szczególności poprzez projektowanie umów; Mogą być dodane wzmocnienia efektu pary (do 15% dla drugiego reaktora na miejscu), efekt szeregowy na program i efekt tempa budowy. Główne opcje techniczne zachowane po zintegrowaniu informacji zwrotnych z doświadczeń to: kocioł o mocy na poziomie najnowszych reaktorów EPR (4590 MWth ), jednościenna obudowa z „wykładziną” oraz architektura systemów. w trzech zestawach, aby maksymalnie uprościć projekt.
16 lipca 2019 r., po zapoznaniu się z dokumentacją przy jej wsparciu i uzyskaniu opinii stałej grupy ekspertów ds. reaktorów (GPR) oraz wynikach konsultacji społecznych, Urząd Bezpieczeństwa Jądrowego (ASN) wydał opinię na temat opcji bezpieczeństwa dla tego projektu i jego ewolucja EPR 2 : „ASN uważa, że ogólne cele bezpieczeństwa, system odniesienia bezpieczeństwa i główne opcje projektowe są ogólnie zadowalające” .
26 listopada 2007, Areva i chiński elektryk CGNPC ogłosić podpisanie kontraktu na budowę dwóch elektrowni jądrowych EPR w Taishan miejscu w Guangdong prowincji , związane z umową na dostawę paliwa usług i transferu technologii . Kwota kontraktu to osiem miliardów euro. Podpisanie tego kontraktu jest następstwem zaproszenia do składania ofert w 2006 roku z Chin na budowę sześciu reaktorów jądrowych trzeciej generacji; Westinghouse wygrywa kontrakt na budowę czterech AP1000 , kosztem dużego transferu technologii . AREVA po ponad trzech latach rozmów wygrywa budowę dwóch reaktorów. Zarządzanie projektem jest zapewniona przez joint venture TNPJVC utworzonej pomiędzy chińskim użyteczności CGNPC (70%) i EDF (30%), na budowę i eksploatację dwóch EPR. Działalność komercyjna planowana jest wstępnie na 2013 rok.
W październiku 2009 r. wylano pierwszy beton (część jądrowa) bloku nr 1 , bloku nr 2 w kwietniu 2010 r. W styczniu 2015 r. ogłoszono zakończenie budowy na koniec 2015 r. i oddanie komercyjne na 2016 r. Zgodnie z artykułem w opublikowanym w lipcu 2015 roku Le Monde „Obserwatorzy” uważają, że EPR nie miałby przyszłości w Chinach, bo chińscy inżynierowie są teraz w stanie sami budować elektrownie jądrowe” .
29 czerwca 2018 r., Taishan 1 jest podłączony do sieci i staje się pierwszym reaktorem EPR produkującym energię elektryczną, a jego komercyjne uruchomienie zostanie ogłoszone 13 grudnia 2018 r., po zakończeniu testów rozruchowych. Zezwolenie na załadunek paliwa do bloku nr 1 wydało w kwietniu 2018 r. chińskie Ministerstwo Ekologii i Środowiska. Następnie nastąpiła dywergencja reaktora6 czerwca 2018 r., z czteroletnim opóźnieniem w stosunku do pierwotnego harmonogramu, po uruchomieniu cztery lata po fińskim EPR i dwa lata po francuskim EPR. W 2010 roku Le Figaro przedstawił trzy wyjaśnienia: wnioski z dwóch poprzednich projektów (Olkiluoto i Flamanville) pozwoliły uniknąć pewnych błędów, chińska inżynieria lądowa była szczególnie skuteczna, a chiński urząd ds. bezpieczeństwa NNSA „Bez wątpienia udaje mu się coś zmienić, oddzielając odpowiednie przepisy bezpieczeństwa od tych dodanych przez niemieckich Zielonych, aby EPR nie można było zbudować” .
29 czerwca 2019 r. Taishan 2 został podłączony do sieci i stał się drugim czynnym reaktorem jądrowym EPR. Miał swoją pierwszą reakcję łańcuchową na28 maja 2019 r.. Jego komercyjne wejście do użytku ogłoszono 7 września 2019 r.
Razem Taishan 1 i Taishan 2 będą dostarczać chińskiej sieci elektrycznej do 24 TWh energii elektrycznej rocznie, co odpowiada rocznemu zużyciu pięciu milionów Chińczyków. Na terenie planowane jest również umieszczenie dwóch innych reaktorów. W 2019 roku Taishan 1 dostarczył do chińskiej sieci elektroenergetycznej 12 TWh energii elektrycznej, stając się kilka miesięcy po przyłączeniu do sieci wiodącym reaktorem na świecie pod względem produkcji energii elektrycznej.
EPR ma zapewnić o 22% więcej energii elektrycznej niż tradycyjny reaktor z tej samej ilości paliwa jądrowego i zmniejszyć o 15 do 30% ilość odpadów radioaktywnych wytwarzanych dzięki pełniejszemu rozszczepieniu uranu.
Obecne projektyW Olkiluoto 3 zbudowano EPR , którego właścicielem projektu jest firma TVO .
O zasadzie budowy dwóch nowych reaktorów jądrowych (rodzaj reaktora jeszcze nie wybrano), jednego na terenie Loviisa , drugiego w Pyhäjoki , zadecydował parlament fiński (uruchomienie spodziewane około 2020 r.). Jednak EPR został wykluczony z przetargu Pyhäjoki .
Budowa EPRlu Olkiluoto 3Pierwszy beton wylano w lipcu 2005 r. Rozruch, początkowo zaplanowany na 2009 r., jest regularnie odkładany z powodu problemów technicznych (patrz w szczególności powyżej problemy związane z komputerowym systemem bezpieczeństwa/sterowania ) oraz sporu sądowego otwartego od 2008 r. między Arevą a fińską klient TVO; żąda 1,8 mld euro odszkodowania, a Areva-Siemens 1,9 mld euro, przy czym każdy z nich oskarża się nawzajem o wzajemną odpowiedzialność za opóźnienia.
Pięć lat spóźnienia i dodatkowy koszt 3,6 mld euro ogłoszony w 2011 r. (całkowite koszty szacowane na 6,6 mld euro), jeden uchwalony w lutym 2013 r., siedmioletni spóźnienie i ogłoszone 5 mld euro dodatkowych kosztów.
W maju 2014 r. raport Trybunału Obrachunkowego cytowany przez gazetę Les Echos wskazuje, że daty 2014 r. nie będzie można dotrzymać ze względu na opóźnienia w pracach. Zgłoszono również problem dysfunkcji w zarządzaniu Arevą, co pozostawiło zarządowi samodzielną decyzję o realizacji tego projektu. Trybunał Obrachunkowy ze swojej strony skarży się na przedwczesne ogłoszenie przez Echoes niedokończonego raportu. We wrześniu 2014 r. Areva ogłosiła, że reaktor nie powinien wejść do eksploatacji do 2018 r., z dziewięcioletnim opóźnieniem; budowa zostałaby ukończona w połowie 2016 r., ale testy potrwałyby do 2018 r.; straty zapewnione przez Arevę wyniosły 3,9 mld euro, czyli więcej niż cena reaktora sprzedanego za 3 mld euro w 2003 roku.
Areva i jej fiński klient TVO podpisali kompromis w marcu 2018 r. w celu rozstrzygnięcia wielomiliardowego sporu wzajemnego. Aby rozstrzygnąć debatę na temat odpowiedzialności za dziesięcioletnie opóźnienie w budowie EPR Olkiluoto, Areva SA, dawny holding grupy, który stał się jej strukturą deasekuracyjną, zapłaci TVO 450 mln euro; porozumienie to kładzie kres wszelkim spornym postępowaniom.
W czerwcu 2018 roku uruchomienie przemysłowe zostało przesunięte na wrzesień 2019 roku z powodu opóźnień w fazie gorących testów i koniecznych modyfikacji w systemach sterowania i elektrycznych.
Praca reaktora jest autoryzowana na 25 lutego 2019przez fiński urząd ds . bezpieczeństwa .
Pod koniec 2019 roku TVO zapowiada uruchomienie na marzec 2021 roku i tankowanie zaplanowane na czerwiec 2020 roku.
28 sierpnia 2020 r. TVO ogłasza załadunek paliwa w marcu 2021 r., przyłączenie do sieci w październiku 2021 r. i rozpoczęcie produkcji komercyjnej w lutym 2022 r.
Marzec 2021: załadowano paliwo jądrowe.
FA3, „najlepszy demonstrator EPR” jest w budowie we Flamanville ( zamawiający : Électricité de France ). Pierwszy beton wylano w grudniu 2007 roku .
Początkowo planowano oddanie do eksploatacji w 2012 r., ale w lipcu 2011 r. EDF ogłosiło przesunięcie uruchomienia na 2016 r. i koszt z 3,3 do 6 mld euro. 3 grudnia 2012EDF zapowiada, że koszt projektu wyniesie teraz 8,5 mld euro (oddanie do użytku planowane jest jeszcze na 2016 rok). 18 listopada 2014EDF zapowiada kolejne przesunięcie oddania do eksploatacji na rok 2017: planowany okres budowy to już dziesięć lat.
15 kwietnia 2015, ASN zauważył "anomalie produkcyjne" na dnie i pokrywie już zainstalowanego na miejscu zbiornika EPR: skład stali zawiera zbyt dużo węgla, co osłabia statek. Również3 września 2015 r.EDF zapowiada kolejne przesunięcie oddania do eksploatacji na IV kwartał 2018 r. Planowany koszt budowy to obecnie 10,5 mld euro. W maju 2016 r. gazeta Les Echos ujawniła, że uszkodzone części w elektrowniach jądrowych opuściły elektrownię Creusot dzięki sfałszowanym aktom. W czerwcu 2017 r. ASN poprosił EDF o zmianę pokrywy statku przed 2024 r., a następnie zatwierdził ją 11 października po uruchomieniu reaktora.
W lipcu 2018 r. ogłoszono kolejne roczne opóźnienie w związku z „odchyleniami jakościowymi” zaobserwowanymi na 33 spawach , a szacowany koszt budowy został podniesiony o 400 mln euro do 10,9 mld euro. Załadunek paliwa planowany jest teraz na IV kwartał 2019 r., podłączenie do sieci elektroenergetycznej w I kwartale 2020 r.; praca z pełną mocą będzie obowiązywać dopiero w drugiej połowie 2020 roku.
W kwietniu 2019 r. IRSN wraz z grupą ekspertów ASN wydał negatywną opinię na temat uzasadnienia przedstawionego początkowo przez EDF dla utrzymania go w stanie, w jakim było poprzez wzmocniony nadzór, dla ośmiu spoin z 33 zaangażowanych. Te osiem spoin znajduje się na skrzyżowaniach obudowy zabezpieczającej, co spowoduje konieczność jej przebicia ; ich naprawa (zadanie szczególnie złożone) będzie wiązała się ze znacznym dodatkowym kosztem, a także dalszym przesunięciem terminu zaplanowanego na każdym z etapów rozruchu instalacji.
W czerwcu 2019 r. ASN zleciła naprawę ośmiu spawów znajdujących się pośrodku podwójnej betonowej obudowy, która chroni budynek reaktora, a zatem jest bardzo trudno dostępna; według ASN zerwanie tych spoin „nie może już być uważane za wysoce nieprawdopodobne”; decyzja ta odracza uruchomienie zakładu najwcześniej na koniec 2022 roku. Prezes ASN Bernard Doroszczuk odrzucił pomysł francuskiej regulacji, która byłaby zbyt wybredna: poziom wymagań jest „porównywalny” z tym „utrzymanym i osiągniętym” dla pozostałych reaktorów EPR Taishan (Chiny) i Olkiluoto (Finlandia). „Dlatego nie mamy do czynienia z francuskim wymogiem, który byłby wyższy niż poziom wymagań stawianych dla tych spoin w przypadku reaktorów EPR zbudowanych za granicą” . Bernard Doroszczuk precyzuje, że decyzja ta „nigdy nie kwestionuje konstrukcji EPR ani niepodważalnych postępów w zakresie bezpieczeństwa, jakie prezentuje ten reaktor” . W lipcu 2019 roku EDF ogłosił, że uruchomienie reaktora nie może być rozważane przed końcem 2022 roku.
UK została założona w 2000 roku nowy program budowy elektrowni jądrowej, w szczególności w celu, aby uczynić go bardziej ekonomicznym mieszanka energii, niezawodne, czyste i znacznie zmniejszyć emisję CO 2.
W połowie 2007 roku EDF i Areva ogłosiły, że rozważają budowę jednego lub więcej reaktorów EPR w Wielkiej Brytanii . W związku z tym zainicjowali proces certyfikacji u brytyjskich regulatorów z myślą o oddaniu do eksploatacji pod koniec 2017 roku. Obiekt jądrowy w Hinkley Point został wybrany przez EDF na budowę swojego pierwszego reaktora EPR w kraju.
Pod koniec 2011 roku EDF odroczył decyzję o kontynuacji inwestycji w ten projekt, kontynuując jednocześnie proces certyfikacji i autoryzacji z władzami brytyjskimi oraz negocjacje z rządem brytyjskim w sprawie ceny za kilowatogodzinę.
26 listopada 2012The Urząd Regulacji Jądrowej (brytyjski organ bezpieczeństwa) wydaje licencję instalacji jądrowej (Nuclear Site License) na budowę elektrowni Hinkley Point C (pierwszy licencję w 25 lat).
13 grudnia 2012brytyjscy regulatorzy ( Biuro ds. Regulacji Jądrowych i Agencja Ochrony Środowiska ) poświadczają projekt reaktora EPR UK: „Projekt reaktora EPR został zaakceptowany do budowy elektrowni jądrowych w Wielkiej Brytanii po jego dokładnej analizie. Ten typ reaktora zaprojektowany przez EDF Energy i Areva jest zgodny z zaleceniami brytyjskich regulatorów w zakresie bezpieczeństwa , ochrony i ochrony środowiska ”.
19 marca 2013 r.wraz z uzyskaniem pozwolenia na budowę EPR w Wielkiej Brytanii usunięto wszelkie brytyjskie przeszkody administracyjne;
W Październik 2013EDF informuje, że wzywa Arevę i dwóch chińskich partnerów ( CGN i CNNC ) do realizacji tego projektu.
21 października 2013 r.sformalizowana zostaje umowa handlowa między EDF a rządem brytyjskim w sprawie ceny sprzedaży energii jądrowej produkowanej przez przyszły EPR. „To ogłoszenie oznacza początek nowego programu nuklearnego Wielkiej Brytanii. Londyn w rzeczywistości opiera się na energiach bezemisyjnych lub niskoemisyjnych” .
8 października 2014 r. Komisja Europejska zatwierdza to porozumienie, wysokość kosztów budowy elektrowni Hinkley Point C (dwa reaktory EPR) szacuje się na 31,2 mld euro, a uruchomienie pierwszego reaktora zapowiadane jest na 2023 r.
W kwiecień 2015prace przygotowawcze zostały wstrzymane w oczekiwaniu na decyzję inwestycyjną EDF.
W czerwiec 2015, Austria i Luksemburg wypowiedzieć wsparcia na rzecz tego projektu przez rząd Camerona przed Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej .
22 września 2020 r., Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) zatwierdził mechanizm wsparcia Wielkiej Brytanii na budowę EPR Hinkley Point, uznając, że nie stanowi on pomocy państwa niezgodnej z rynkiem wewnętrznym i odrzucając Austrię i Luksemburg. W lipcu 2018 r. Sąd Unii Europejskiej oddalił już skarżących.
W lipiec 2015, dziesięć niemieckich i austriackich władz lokalnych oraz dostawców energii elektrycznej wnosi skargę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przeciwko projektowi elektrowni jądrowej Hinkley Point.
W marzec 2016, dyrektor finansowy EDF rezygnuje z powodu sporu w sprawie projektu Hinkley Point.
Rozpoczęcie pracy w 2016 roku; pierwszy beton reaktora jądrowego planowany jest na 2019 rok.
W lipiec 2017, EDF zapowiada dodatkowy koszt w wysokości 1,5 mld funtów; dostawa planowana jest najwcześniej na koniec 2025 roku.
W marcu 2018 r. strona już mobilizuje 3000 osób, a w szczytowych okresach zgromadzi ponad 5000 osób; wykopano ponad cztery miliony ton ziemi; Wykopywanie galerii ze sprężonego betonu o głębokości od 10 do 12 metrów jest już bardzo zaawansowane.
11 grudnia 2018, Fundamenty budynku reaktora są odlewane, znakowanie oficjalnego rozpoczęcia budowy 1 st plaster.
12 grudnia 2019 r.oficjalnie rozpoczyna się budowa drugiego reaktora. EDF i jej chiński partner CGN ogłaszają1 st czerwiec 2020Zakończenie tratwy (betonowe płyty), na którym spoczywają reaktor n O 2; harmonogram ustalony ponad cztery lata wcześniej jest przestrzegany.
30 stycznia 2009Prezydent Republiki Nicolas Sarkozy zapowiada budowę reaktora EPR w Penly (Seine-Maritime) ( EDF : 50%, GDF Suez : 25%, Total , E.on i Enel : 25%), ale mi - 2009, Jean-Louis Borloo, Minister Ekologii i Energii, oświadcza, że trzeci EPR jest nieistotny. Pod koniec września 2010 roku GDF Suez wycofało się z projektu.
W maj 2011Według Christophe'a de Margerie , ówczesnego dyrektora generalnego Total , refleksja nad projektem zostałaby najwyraźniej zatrzymana. 21 lipca 2011, EDF zapowiada, że oddanie do eksploatacji nie nastąpi już w 2017 roku, ale w 2020 roku.
4 października 2011, EDF wnosi o dalsze przesunięcie na 2012 r. dochodzenia publicznego , które zostało już przesunięte napaździernik 2011, zaznaczając jednocześnie, że projekt nie jest zawieszony. WLipiec 2012Minister Ekologii Delphine Batho zapowiada, że „nie budujemy EPR w Penly”
Projekt zostaje wznowiony w 2019 roku; EDF szuka miejsca na budowę pary reaktorów EPR, a Penly znów jest faworytem, tym razem dla dwóch reaktorów. Decyzja państwa miałaby zapaść w połowie 2021 roku.
Projekt budowy sześciu nowych reaktorów EPREDF musi przedstawić rządowi na początku 2021 roku program budowy trzech par zoptymalizowanych reaktorów EPR („EPR2”), których koszt budowy szacuje na 46 miliardów euro. Decyzja władzy wykonawczej o uruchomieniu takiego projektu nie zostanie podjęta przed rozpoczęciem EPR Flamanville w połowie 2023 r., tj. po wyborach prezydenckich w 2022 r. Trybunał Obrachunkowy publikuje w lipcu 2020 r. raport, w którym wyraża wątpliwości co do zdolność przemysłu jądrowego do budowy nowych reaktorów na czas i po akceptowalnych kosztach; podkreśla, że „żadnego nowego projektu nie można uruchomić bez formy gwarancji publicznej, niezależnie od wybranego systemu. Trzeba będzie wprowadzić nowe metody finansowania reaktorów ” i że „ obciążenie w ten sposób przeniesione na konsumenta lub podatnika byłoby uzasadnione tylko wtedy, gdyby energia elektryczna produkowana przez nowe reaktory […] okazała się wystarczająco konkurencyjna w odniesieniu do - w odniesieniu do innych sposobów wytwarzania energii elektrycznej, w szczególności odnawialnej, lub jeśli inne względy uzasadniają utrzymanie energetyki jądrowej w miksie elektroenergetycznym” .
Bernard Fontana, Prezes Zarządu Framatome , ogłasza w lipcu 2020 roku, w ramach swojego programu „Juliette”, mającego na celu zapewnienie „ciągłości obciążenia operacyjnego” w swoich fabrykach, zamiar uruchomienia produkcji niektórych komponentów EPR nowej generacji z połowy 2021 r., czyli półtora roku przed terminem wyznaczonym przez wykonawcę na zobowiązanie lub nie zamawianie nowych reaktorów. Szacuje, że „z tą organizacją możemy obniżyć koszty produkcji o 25%” .
Jeśli chodzi o lokalizację sześciu nowych reaktorów EPR 2, rozważane są lokalizacje Penly i Gravelines , a także lokalizacja w regionie Auvergne-Rhône-Alpes ( Bugey lub Tricastin ).
W maju 2020 r. EDF złożył wniosek o zatwierdzenie projektu Sizewell C. Oczekuje się, że proces ten potrwa co najmniej 18 miesięcy, zanim rząd podejmie ostateczną decyzję. Nowa fabryka będzie wirtualną repliką Hinkley Point C , aby czerpać korzyści z informacji zwrotnych z doświadczeń, zmniejszając koszty i ryzyko związane z projektem. Stworzy 25 000 miejsc pracy; 70% inwestycji zostanie wydanych w Wielkiej Brytanii.
Indie ma projekt, który rozpoczął się w 2009 roku przez Areva i indyjskiego publicznej grupy jądrowej NPCIL budowę dwóch do sześciu reaktorów EPR w Jaitapur na zachodnim wybrzeżu (Arabian morska), w połowie drogi między Bombaju i Goa .
W 2016 r. EDF przejęło sprawę i przedłożyło poprawiony wniosek na podstawie sześciu EPR. Indianie robią fundamentalny gest, akceptując ten nowy projekt; koszty zostaną rozłożone na sześć rat w celu uzyskania korzyści skali.
W marcu 2018 r. podczas wizyty prezydenta Macrona w Indiach EDF i NPCIL podpisały porozumienie w sprawie projektu elektrowni w Jaitapur, w którym określono plan przemysłowy projektu, role partnerów oraz harmonogram kolejnych kroków. W wyniku tej umowy EDF złożył w grudniu 2018 r. ofertę handlową na budowę sześciu reaktorów o łącznej mocy 10 GW .
Ostateczna umowa, na którą liczy się pod koniec 2018 roku, wciąż nie została podpisana wrzesień 2019. W przypadku podpisania w 2019 r. prace mogłyby rozpocząć się w 2023 r.
23 kwietnia 2021 r. EDF ogłosił, że złożył indyjskiej publicznej grupie jądrowej NPCIL „wiążącą ofertę techniczno-handlową”. NPCIL oszacowałoby inwestycje wymagane do budowy zakładu na ponad 30 miliardów euro. Oferta EDF nie obejmuje finansowania ani nawet budowy sześciu reaktorów, a jedynie badania inżynierskie i produkcję najbardziej krytycznych urządzeń, takich jak zbiorniki reaktora czy wytwornice pary. EDF ma nadzieję, że wiążąca umowa ramowa może zostać podpisana w pierwszej połowie 2022 r. Kluczowe kwestie pozostają jednak do wyjaśnienia z władzami indyjskimi: podział odpowiedzialności między EDF i NPCIL, odpowiedzialność cywilna EDF w razie wypadku, wdrożenie o wysokim standardzie jakości spoin. EDF będzie również musiała uspokoić przeciwników co do sejsmiczności terenu, którą uważa za „umiarkowaną”.
Pod koniec 2019 roku EDF sprzedało swoje udziały w amerykańskiej energetyce jądrowej.
InnyKraj | Reaktor | Status | Moc jednostkowa netto ( MW ) |
Rozpoczęcie budowy (fundamenty budynku reaktora) | Uruchomienie reaktora ( 1 re dywergencja ) | 1 st połączenie sieciowe | Uruchomienie przemysłowe | Koszty (szacunkowe) |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Chiny | Taishan 1 | Operacyjny | 1660 | 28 października 2009 | 6 czerwca 2018 r. | 29 czerwca 2018 r. | 13 grudnia 2018 r. | 8 miliardów € / 2 |
Chiny | Taishan 2 | Operacyjny | 1660 | 15 kwietnia 2010 | 28 maja 2019 r. | 23 czerwca 2019 | 7 września 2019 r. | 8 miliardów € / 2 |
Finlandia | Olkiluoto 3 | W budowie | 1650 | 12 sierpnia 2005 r. | 2021 | 11 miliardów euro | ||
Francja | Flamanville 3 | W budowie | 1650 | 3 grudnia 2007 r. | 2022 | 12,4 mld euro € | ||
Wielka Brytania | Punkt Hinkleya C1 | W budowie | 1600 | 11 grudnia 2018 | 2025 | 25 mld euro / 2 | ||
Wielka Brytania | Punkt Hinkleya C2 | W budowie | 1600 | 12 grudnia 2019 r. | 2027 | 25 mld euro / 2 | ||
Wielka Brytania | Sizewell C1 | W projekcie | 1600 | 2031 | ||||
Wielka Brytania | Sizewell C2 | W projekcie | 1600 | 2031 | ||||
Indie | Jaitapur (6 reaktorów) | W projekcie | 1600 |
Kraj | Implantacja | Liczba plastrów |
Moc jednostkowa netto ( MW ) | Rozpoczęcie projektu |
Rezygnacja z projektu |
Komentarz |
---|---|---|---|---|---|---|
Stany Zjednoczone |
Dziewięć Mile Point ( Nowy Jork ) (Reaktor 3) |
1 | 1650 | 2007 | 2013 | |
Calvert Cliffs ( Maryland ) (Reaktor 3) |
1 | 1650 | 2007 | 2015 | ||
Bell Bend ( Pensylwania ) | 1 | 1650 | 2008 | 2014 | ||
Callaway ( Missouri )
(Reaktor 2) |
1 | 1650 | 2008 | 2009 | ||
Francja |
Penly (Reaktor 3) |
1 | 1650 | 2009 | 2013 | Projekt wznowiony w 2019 r. Decyzja państwa zaplanowana na połowę 2021 r. |
Istnieje kilka konkurencyjnych reaktorów trzeciej generacji :
„Wśród dostawców głównego sprzętu liczymy na Unit 1:
Dla jednostki 2:
„Jednakże zaprojektowane przez Arevę, kotły Taishan zostały wyprodukowane w Chinach przez Dongfang Electric Corporation. I nie znali nienormalnych stężeń węgla na dnie i pokrywy wykrytej na zbiorniku Flamanville, który został wykuty w zakładzie Framatome (dawniej Areva NP) w Creusot. "
„ We francuskiej elektrowni jądrowej Flamanville w kwietniu 2015 r. odkryto, że górna i dolna głowica zbiornika ciśnieniowego reaktora mają podobne anomalie węglowe, co skłania do pytań o bezpieczeństwo identycznych komponentów w elektrowni Taishan, które pochodziły od tego samego dostawcy. (...) Tymczasem China General Nuclear Power Corporation (CGN), która wraz z francuskim przedsiębiorstwem Électricité de France (EDF) opracowuje projekt Taishan, upierała się wówczas, że inspekcje nie wykazały żadnych problemów w żadnym z elementów elektrowni. (...) ASN poinformował fabrykę Taishan, która ma ten sam projekt, o problemie z jakością w kwietniu 2015 r. Chińska Narodowa Administracja Bezpieczeństwa Jądrowego przyznała wówczas, że górna i dolna głowica dwóch zbiorników ciśnieniowych reaktora w Taishan zostały wykonane przez Creusot Forge. "
„Ilość wody, która może znajdować się w szybie komórki i w komorze rozprowadzającej w momencie przebicia komórki, musi być ograniczona projektowo. Należy unikać możliwości dużego wybuchu pary podczas zalewania korium, aw projekcie należy uwzględnić obciążenia wynikające z interakcji stopionej wody z rdzeniem. "
.„Aby zapobiec wybuchowi pary w przypadku przepływu stopionego paliwa w wykopie reaktora, projekt reaktora EPR zawiera postanowienia, które uniemożliwiają wlot wody do tego wykopu przed przebiciem zbiornika reaktora, nawet w przypadku pęknięcia rury pierwotnej. Ponadto urządzenie do odzyskiwania stopionego paliwa składa się w szczególności z „komory rozprowadzania” (patrz paragraf 6/3/2), reaktor EPR zawiera zabezpieczenia zapobiegające przedostawaniu się wody do tej „komory rozrzutu”. przybycie korium, aby uniknąć wybuchu pary podczas wlewania stopionego paliwa do tego urządzenia. "
„Około dziesięć osobistości, w tym Jean-Luc Mathieu, przewodniczący specjalnej komisji ds. debaty publicznej EPR, również członek Trybunału Obrachunkowego oraz Annie Sugier, dyrektor wydziału Otwartość na społeczeństwo obywatelskie w IRSN , uważa za „godne pożałowania” „władza polityczna (...) ignoruje wnioski bardzo poważnej grupy roboczej powołanej przez Krajową Komisję Debaty Publicznej w sprawie przeszkód w dostępie do informacji w dziedzinie jądrowej. "
Sygnatariusze uważają, że praca ta wykazała „potrzebę dostępu do dokumentów eksperckich, aby umożliwić prawdziwą demokrację uczestniczącą zgodnie z Konwencją z Aarhus . "„Będzie to” w zasadzie pod koniec tego roku „dla Taishan 1 i” trzy do czterech miesięcy później „dla Taishan 2 , powiedział Hervé Machenaud, dyrektor oddziału EDF Azji i Pacyfiku, przy okazji wizyty w Pekin premiera Francji Manuela Vallsa. "
„EDF nie był w stanie wskazać, kiedy zostanie podjęta decyzja inwestycyjna. Wciąż negocjuje pewne warunki projektu z władzami brytyjskimi, a także omawia z dwoma chińskimi przedsiębiorstwami użyteczności publicznej ich rolę w Hinkley Point i możliwe przyszłe projekty z EDF w energetyce jądrowej w Wielkiej Brytanii. "
„Po latach wahań i odwołanych w ostatniej chwili prace naprawdę się rozpoczęły. Siedem dni w tygodniu, dwadzieścia godzin dziennie – od 6.30 do 2.30 następnego dnia – pracownicy są zajęci. Rok temu rozpoczęli prace nad elektrownią jądrową typu EPR w Hinkley Point w Somerset. "