Wewnętrzny bruk katedry w Sienie

Chodnik Duomo Siena jest jednym z przykładów największy i najbardziej popularny zestaw marmurowych inkrustacji ( opus sectile ), ozdobny projekt, który rozprzestrzenia się w ciągu sześciu stuleci, od XIV TH do XIX th wieku. Podobnie jak budowa katedry , historia chodnika jest ściśle związana z historią miasta i sieneńskiej szkoły artystycznej . Sieneńczycy przez stulecia nigdy nie skąpili pod względem środków zastosowanych, najpierw dla jego stworzenia, a następnie dla jego zachowania. Składa się z ponad sześćdziesięciu scen i jest na ogół pokryty, w najbardziej uczęszczanych obszarach, masonitowymi arkuszami., z wyjątkiem raz w roku, przez około miesiąc, od września do października.

Historia

Chociaż nie ma żadnego dokumentu dokumentalnego, tradycja głosi, że za stworzenie dekoracji marmorealnej odpowiedzialny jest przywódca sieneńskiego malarstwa Duccio di Buoninsegna (ok. 1255-1260 - ok. 1318-1319). Najstarsze świadectwa wskazują, że pierwsze prace brukarskie pochodzą z późniejszego okresu, około 1369 roku : pierwsze płatności zostały następnie przekazane prawie nieznanym rzemieślnikom (Antonio di Brunaccio, Sano di Marco, Francesco di ser Antonio) za realizację pierwszych odcinków pokazanych na powłoka. Pierwsze przedstawienia wydają się być panelami nawy, takimi jak Koło Fortuny i Wilczyca Sieneńska otoczone symbolami miast alianckich (z 1373 r. ), Całkowicie przerobione w następnych stuleciach.

Musimy poczekać na 13 marca 1406znaleźć poświadczone informacje dotyczące jednego z paneli, które można jeszcze dziś zidentyfikować: jest to data płatności na rzecz pewnego Marchese di Adamo z Como , w towarzystwie jego asystentów, w zamian za wykonanie "koła" przed drzwiami zakrystii, czyli krąg przedstawiający La Force, który zostanie całkowicie przerobiony w 1839 roku. Od tego czasu znani artyści dostarczali skrzynie wyspecjalizowanym mistrzom, którzy następnie wytwarzali intarsję, wśród których byli: Domenico dei Cori , rzeźbiarz i capomastro ( brygadzista) katedry Duomo, Sassetta lub Domenico di Bartolo .

Postępuj podczas XV th century , Pietro del Minella , zbyt capomastro katedra, Antonio Federighi , Urbano da Cortona (it) , Francesco di Giorgio Martini , Neroccio di Landi , Matteo di Giovanni , Giovanni di Stefano (syn Sassetta ), Benvenuto di Giovanni i wreszcie Luca Signorelli .

W XV -go wieku , istnieją składki Guidoccio Cozzarelli , Pinturicchio a zwłaszcza Domenico Beccafumi . Ten ostatni pracował na tekturach używanych do intarsji chóru między wrześniem 1521 a lutym 1547 , wprowadzając bardzo nowatorskie techniki ekspresyjne i uzyskując w ten sposób rezultaty bardzo zbliżone do wielkich cykli obrazowych tamtych czasów.

Do połowy XVI -go wieku , chodnik stoczni jest zakończona, kończąc fazę zwaną „klasyczny”. Następnie trwają trwałe prace konserwatorskie obejmujące drobne uzupełnienia, a przede wszystkim wymianę zużytych paneli na reprodukcje.

W 1780 r. Obszar przed kaplicą del Voto (ślubu), dzieło Berniniego , został ozdobiony alegoriami religii i cnót teologicznych narysowanych przez Carlo Amidei i wykonanych przez Matteo Piniego. Dzieła te zostały przerobione jakieś dziewięćdziesiąt lat później przez Alessandro Franchi .

XIX th stulecia to okres dużych wypełnień i uzupełnień. W 1859 roku Leopoldo Maccari częściowo przerobił Storia della Fortuna z Pinturicchio i panel Federighi reprezentujący siedem wieków człowieka , pod kierownictwem Luigiego Mussiniego , głównego przedstawiciela nurtu purystycznego we Włoszech .

W 1878 roku Franchi, ponownie wspomagany przez Mussiniego, zaprojektował pudełka dla kilku odcinków, które miały zostać dodane pod sześciokątem kopuły, zastępując Trzy przypowieści i Historię Eliasza , a następnie prawie całkowicie wymazane. Te dodatki generalnie korzystają z dobrej oceny krytycznej, ze względu na ich „czyste piękno” według Enzo Carli , skuteczne w projektowaniu i zawartą w nich siłę dramatyczną.

Tematy ogólne

To Niemiec Friedrich Ohly (1977, przetłumaczony na język włoski w 1979) wpadł na pomysł rozważenia chodnika jako całości i poszukiwania wspólnego tematu łączącego różne epizody, stawiając hipotezę o programie figuratywnym prowadzonym przez stulecia przez różnych artystów, którzy podążali za sobą przy łóżku dekoracyjnego projektu.

Ohly dochodzi do wniosku, że każda scena jest częścią prezentacji Zbawienia w jednym z jej aspektów, zaczynając od przedstawień obecnych na zewnątrz na dziedzińcu, symbolizujących Hebrajczyków i pogan, wykluczonych ze zbawienia i skazanych na pozostanie poza świętym budynkiem, i kontynuowanie przez trzy etapy chóru, które wprowadzają wiernych, poprzez ich udział, w Boże objawienie.

Wewnątrz, przed centralnym portalem, Hermes Trismegistus symbolizuje początki wiedzy ziemskiej, świata starożytnego, za pomocą książki, która symbolizuje Wschód i Zachód, używając słów Genesis. Następuje przypomnienie historii i miejsca, ze scenami symbolizującymi Sienę i jej przedsięwzięcia, a także jej sojuszników oraz alegorią Fortuny, która rządzi losami ludzi ( Alegoria Mądrości i Koło Fortuny ). W nawach bocznych Sybilli zapowiadają przyjście Chrystusa i przypominają różne części znanego świata.

Nowy etap w historii świata jest przedstawiony w transepcie, z epizodami biblijnymi, które znajdują się już w czasie objawienia. Centralny sześciokąt przedstawia sceny ofiarowania, ściśle związane z tajemnicą Eucharystii sprawowanej na ołtarzu. Po bokach, przeciwnie, militarne przygody Hebrajczyków, do których włączono masakrę niewiniątek , analogicznie do tych krwawych epizodów.

Ohry wskazał również na kilka odniesień numerologicznych (siedem, pięć), które mogą być przedmiotem interpretacji teologicznych. Następnie następuje historia Eliasza, proroka i Mojżesza, prawodawcy, z ludem hebrajskim w drodze symbolizującej pielgrzymkę odwiedzającego katedrę. Story Dawida konkluduje biblijną serię i symbolicznie ogłasza Jezusa, Peacemaker.

Cnoty prawego transeptu nie mieszczą się w tym ogólnym schemacie. Jest późne dzieło XVIII -tego wieku , zaprojektowany jako ogólnym rozumieniu programu dekoracyjnego było już mniej lub bardziej zagubiony.

Opis

Podwórze

Na placu katedralnym, platformie sięgającej szczytu schodów i przed portalami, znajdują się pierwsze marmurowe inkrustacje z przedstawieniami faryzeusza i celnika , symbolizujące Hebrajczyków i pogan, czyli niechrześcijanie, którzy nie mają dostępu do sanktuarium, aby zapewnić sobie Zbawienie. W bramie następnie są ceremonie inicjacji z Nastagio di Gaspare (ok. 1450 reprodukcji obecnie), z diakon Kapłan i Bishop, opiekunów koordynacji, które wprowadzają nienaruszalności miejsca.

Sybilli

W klasycznej starożytności Sybilla była dziewicą obdarzoną proroczymi cnotami inspirowanymi przez bóstwo (zwykle Apollo). Sybille są przedstawione wzdłuż bocznych przęseł, aby symbolizować przygotowanie starożytnej ludzkości na objawienie Chrystusa. Pochodzą z różnych części znanego świata i są podzielone na trzy grupy (jońska, kursywa i orientalna), zaznaczając w ten sposób uniwersalność orędzia Chrystusa.

Komisja do spraw tych reprezentacji powstała w latach 1482-1483 z inicjatywy rektora Alberto Alberighiego. Kilku artystów interweniowało, przestrzegając wspólnego stylu, z postaciami wykonanymi z białego marmuru na czarnym tle, otoczonymi wzorem w kratkę. Oparte są na ceglastym tle i opatrzone podpisami ułatwiającymi ich identyfikację. Symbole ilustrują ich objawienia dotyczące Chrystusa i Jego życia. Te proroctwa są często zaczerpnięte z Divinae Institutiones de Lactantius , dzieła apologetycznego sięgającego wczesnych wieków chrześcijaństwa.

Pod względem stylistycznym Sybille stanowią jednorodną całość i nawiązują do rzeźb inspirowanych klasycyzmem, które otaczają bardziej złożone alegorie nawy głównej. Tylko niektóre z nich zostały przywrócone na przestrzeni wieków.

sybille prawej nawy

Sybilla	Autor	Rok	Przywrócenie	Opis
Sybilla Delphi (joński)	Giovanni di Stefano lub Antonio Federighi (rysunek, atr .), Giuliano di Biagio i Vito di Marco (wykonanie)	v. 1482	1866-1869	Ta pierwsza sybilla znajduje się przed prawymi drzwiami fasady. Bardzo zniszczony ze względu na swoje położenie, przeszedł istotne zmiany z lat 1866-1869. Konstrukcja jest nadana przez Carli do Giovanni di Stefano , syn Sassetta lub Antonio Federighi . Sybilla przedstawiona jest w statycznej pozie, ubrana w misterną zasłonę. W prawej ręce pokazuje tablicę z napisem ipsum tuum cognosce deum qui dei filius est ( „Poznaj swojego prawdziwego Boga, który jest Synem Bożym” ), będącym aluzją do boskiej drugiej natury. Pod napisem sfinks z rozpostartymi skrzydłami. Sybilla w lewej ręce trzyma ozdobny róg, z którego wydobywają się płomienie. Identyfikuje ją pod stopami tablica informująca, że wspomniał o niej Crisippo .
Cimmerian Sibyl (joński)	Giovanni di Stefano (rysunek, attr.), Vito di Marco e Luigi di Ruggiero, alias Armellino (wykonanie)	v. 1482	1866-1869	Jego nazwa wywodzi się od miasta Cumae ( Cuma eolica ) w Aeolis , którego nie należy mylić z Cumaean Sybyl, która założyła Cuma w Kampanii . Jest tu przedstawiana jako starsza, rozczochrana kobieta, ujęta w niespokojnej pozie. Trzyma w dłoni tabliczkę z napisem: et mortis fatum finiet, trium dierum somno suscepto tunc amortuis regressus inlucem veniet primum resurrectionis initium ostendens ( „ Położy kres swemu śmiertelnemu przeznaczeniu po trzydniowym śnie. Wróć z królestwo zmarłych powróci do światła, ukazując po raz pierwszy świt Zmartwychwstania ” ): oczywista aluzja do życia wiecznego. Za nią dwóch aniołków trzyma tablicę, na której widnieje imię Sybilli. Realizację przypisuje się Vito di Marco i Luigiem di Ruggiero (znanym jako Armellino), na rysunku przypisywanym Giovanni di Stefano .
Sybilla of Cumae (kursywa)	Giovanni di Stefano	1482	1866-1869	Trzecia Sybilla słynie z wizyty Eneasza . Jego reprezentacja jest dziełem Giovanniego di Stefano , o czym świadczy wpłata z19 lipca 1482. Przywołany przez Wergiliusza , słynął w średniowieczu z zapowiedzi przyjścia Chrystusa. Inskrypcja zrobiona przez dwa anioły jest w rzeczywistości cytatem z Wergiliusza: ultima cumaei venit iam carminis aetas magnus ab integro saeclorum nascitur ordo iam powtórzone i virgo, redeunt saturnia panna, iam nova progenies caelo demittitur viola ("W końcu naprzód, ostatnia epoka przepowiedziane przez Sybillę: widzę, jak wykluwa się wielki porządek odrodzonych wieków. Już dziewica Astraea wraca na ziemię, a wraz z nią panowanie Saturna; już zstępuje z nieba nowa rasa śmiertelników ”). Pojawia się jako stara kobieta i surowa z wyglądu, z zawiniętą głową. W prawej ręce trzyma gałązkę ostrokrzewu, o której wspomina Wergiliusz, a lewą ściska trzy książki. Sześć innych ksiąg (tajemnicze księgi zniszczone według legendy Tarquina ) płonie na ziemi po jego prawej stronie.
Sybilla Erytrei (jońska)	Antonio Federighi (rysunek)	1482	1866-1869	Mówi się, że ta sybilla pochodzi z Erytrei , Lidii , Azji Mniejszej (w przeciwieństwie do Erytrei w Afryce). To Antonio Federighi zapłacił egzekucję19 lipca 1482. Od tego czasu został prawie całkowicie przerobiony. Nic ponadto nie przywołuje twórczości sieneńskiego rzeźbiarza poza podpisem umieszczonym w stopie mównicy. Lactantius przypisuje mu akrostyk, który miał zapowiadać przyjście Jezusa Chrystusa i który można znaleźć w księgach sybillińskich . Jest tu przedstawiana jako surowo poniżona patrycjuszka, elegancko ubrana i nosząca nakrycie głowy, które otacza jej twarz. Prawa ręka ściska zamkniętą książkę, lewa spoczywa na otwartej książce, niesionej na rzeźbionej mównicy. Na kartach tej księgi widnieje zdanie: de excelso cælorum habitaculo prospexit dominus humiles suos et nascitur in diebus novissimis de virgine habræa in cunabulis terræ („Z niebiańskiej siedziby Bóg skierował wzrok ku swoim pokornym sługom; narodzi się aż do ostatnich dni dziewicy narodu hebrajskiego w kolebce ziemi ”), uważane za proroctwo dotyczące narodzin Jezusa.
Sybilla perska (wschodnia)	Benvenuto di Giovanni (rysunek, atr.)	1483	1866-1869	Ta ostatnia sybilla w prawej nawie jest jedyną z serii, która powstała w 1483 roku: the 3 października, Urbano da Cortona jest opłacana za produkcję tektury. Znajduje się przy wejściu do wieży, została ona poddana znaczne zużycie i musiał zostać przywrócony pomiędzy XVIII TH i XIX -tego wieku. Przedstawiana jest w postaci atrakcyjnej młodej kobiety z głową zakrytą welonem. W lewej ręce trzyma książkę, a prawą kieruje w stronę książki na trójkątnej mównicy. Napis przywołuje cud rozmnożenia bochenków chleba: panibus solum quinque et piscibus duobus hominum millia in foeno quinque satiabit reliquias tollens xii cophinos implebit in spem multorum („Pięć bochenków chleba i dwie ryby zaspokoi pięć tysięcy mężczyzn siedzących na trawie . Szczątkami napełni dwanaście koszy w nadziei wielu innych ”). To proroctwo jest jedynym, które nie mówi o narodzinach lub odkupieniu Chrystusa. Pod stopami Sybilli znak informuje nas, że to Nicarone komu Zawdzięczamy informację o jej istnieniu. Ze względu na podobieństwa do sybilli tybetańskiej, historyk sztuki Enzo Carli postawił hipotezę, że Benvenuto di Giovanni mógł przyczynić się do powstania rysunku.

Sybilli lewej nawy

Sybilla	Autor	Rok	Przywrócenie	Opis
Libijska Sybilla (Italica)	Guidoccio Cozzarelli (rysunek)	1483	1866-1869	Znajduje się przed portalem lewej nawy. Pochodzi z Afryki, jest czarna: twarz, szyja, dłonie i stopy z czarnego marmuru dają piękny efekt. Głowa jest przykryta i zwieńczona girlandą z kwiatów. W lewej ręce trzyma rozwinięty pergamin, aw prawej pokazuje otwartą książkę. Jest tam napisane: colaphos accipens tacebit dabit in verbera innocens dorsum („ Zamilknie pod miechami. Ciosy odda niewinnemu grzbietowi”). Z lewej strony tablica wsparta na splecionych ze sobą wężach z napisem: in manus iniquas veniet. dabunt deo alapas manibus in cestis. miserabilis i ignominiosus. miserabilibus spem praebebit ("Zostanie wydany w niesprawiedliwe ręce. Nieczystymi rękami będą chłostać Boga. Nędzny i zniesławiony, zaszczepi nadzieję w nieszczęśliwych." Oba napisy odnoszą się do biczowania Jezusa. na podstawie wzmianki z kroniki sieneńskiej Sigismonda Tizio (1483).
Hellespontic Sibyl (joński)	Neroccio di Bartolomeo de 'Landi (rysunek)	Około 1483	1864-1865	Napis umieszczony u stóp tej sybilli wskazuje, że urodziła się ona w Trojanach i według niektórych była rówieśniczką Cyrusa , króla Persji. Sylwetka jest elegancka, ale przywołuje gigantyczne proporcje. Pochłonięta fizjonomia i skomponowana elegancja nawiązują do stylu Neroccio di Bartolomeo de 'Landi , datowanego na 1483, rok zapłaty artystki. Włosy zwieńczone diademem i częściowo otoczone wstążkami opadają swobodnie na ramiona. W lewej ręce trzyma półotwartą książkę. Jej stanik jest ledwo trzymany w talii przez pasek ozdobiony drogocennymi kamieniami. Po jego lewej stronie, wsparta na dwóch kolumnach, znajduje się tablica, przed którą siedzący wilk i lew dają sobie nawzajem przyjazne łapy. Być może jest to aluzja do traktatu między Sieną a Florencją . Inna interpretacja widzi w tych dwóch zwierzętach symbole Żydów i pogan odkupionych przez boską ofiarę. Napis głosi: in cibum fel in sitim acetum dederunt hanc in hospitalitatis mostrabunt mensam; templi vero scindetur velum et medio die nox erit tenebrosa tribus horis ("Dali mu żółć, aby ugasić jego głód i ocet, aby ugasić jego pragnienie; ofiarowali mu ten posiłek niegościnności. Zaprawdę, zasłona Świątyni zostanie rozdarta przez środek a noc trwać będzie przez trzy godziny w środku dnia ”), co nawiązuje do ostatnich chwil życia Jezusa i do Jego śmierci na krzyżu.
Frygijska sybilla (joński)	Benvenuto di Giovanni (rysunek, atr.), Luigi di Ruggiero i Vito di Marco (wykonanie)	Około 1483	1864-1865	Tablica, która mu towarzyszy, informuje, że sybilla ta sprawowała urząd w Ancirze we Frygii . Nadana Benvenuto di Giovanni (1483, podobnie jak inne sąsiadujące sybille), jest ubrany zgodnie z modą, że artysta wyobrazić w czasie bycia Wschodniej lub Frygijski. Lewą ręką podnosi otwartą księgę z napisami: solus deus sum i non est deus alius („Jestem jedynym Bogiem i innego Boga nie ma”). Prawą ręką zwraca uwagę na tablicę wieńczącą dwie lirowe podpory, na których pojawiają się głowy i torsy nagich i błagalnych postaci, które zdają się wyłaniać z grobowca. Inna inskrypcja brzmi: tuba caelo vocem luctuosam emitet tartareum chaos ostendet dehiscens terra veniet ad court dei reges omnes deus ipse iudicans pios simulated and impíos tunc denum impíos in ignem i tenebras Mittet who autem pietatem tenet iterum launch of pieśń. Ziemia, gdy się otworzy, odkryje chaos Tartaru. Wszyscy królowie staną przed trybunałem Bożym. Sam Bóg, a następnie wspólnie sądząc sprawiedliwych i bezbożnych, wrzuci bezbożnych w ogień ciemności. przeciwnie, zachowa swoją sprawiedliwość, ożyje na nowo ”). Odniesienie do wyroku ostatecznego. Tradycja przypisywała tę pracę Luigiemu di Ruggiero i Vito di Marco. Niewątpliwie byli tylko prostymi wykonawcami.
Samian Sybyl (joński)	Matteo di Giovanni (rysunek)	1483	1864-1865	Ta Sybilla, choć pochodzi z Troad, wybrała rezydencję na Samos według Eratostenesa . Sygnowany przez Matteo di Giovanniego , datowany na 1484 r. (Na podstawie płyty). Przedstawia ją udrapowaną w przebraniu szczupłej młodej kobiety, której włosy przeczesują wstążki. W lewej ręce trzyma otwartą i bogato oprawioną książkę. Ciekawy szczegół, to głowa aniołka z rozpostartymi skrzydłami, która zamyka pas otaczający jego podbrzusze. Na tablicy podtrzymywanej przez dwie postacie z lwymi głowami widnieje napis: tu enim stulta iudaea deum tuum non cognovisti lucentem mortalium mentibus sed et spinis coronasti orridum que fel miscuisti („Ponieważ jesteś głupi Żydem, nie rozpoznałeś swojego Boga, olśniewającego w umysłach ale ty ukoronowałeś go cierniami i wylałeś dla niego tak gorzką żółć ”), co jest odniesieniem do sceptycyzmu Hebrajczyków wobec objawienia chrześcijańskiego.
Sibylle Tiburtine lub Albunéa (italica)	Benvenuto di Giovanni (rysunek)	1483	1864-1865	Ostatnia sybilla w lewej nawie jest powiązana z zapłatą zapisaną przez Pecciego , 1752, skierowaną do Benvenuto di Giovanni i datowaną18 maja 1483wynagradzanie rysunku o identycznym charakterze. Został odrestaurowany w latach 1864–1865. Jest elegancką i smukłą młodą kobietą, w typowej dla artystki postawie rzeźbiarskiej. Ubrana jest w bogaty brokat, z welonami powiewającymi po obu stronach i spiczastym nakryciem głowy. Ruch zasłon jest łagodzony przez symetrię, która podkreśla spokojną pozę postaci. Na tablicy przyczepionej do cherubina po prawej stronie widnieje napis: nascetur christus in bethlehem. annunciabitur in nazareth regnante tauro pacifico fundatore quies. o felix mater cucius ubera illum lactabunt („Chrystus urodził się w Betlejem i został ogłoszony w Nazarecie, za panowania byka założyciela, dla spokojnego odpoczynku. O, szczęśliwa matka jest tą, której piersi go karmią”.

Statek centralny

Przestrzeń znajdująca się pod arkadami pośrodku nawy była niewątpliwie pierwszą, która została ozdobiona, być może najpierw mozaiką, a następnie marmurową intarsją ( opus sectile ), która następnie rozciągała się na cały bruk katedry. Po ułożeniu wzorów wykonanych z różnokolorowych kulek nacinano kontury postaci, a następnie wypełniano je smołą , aby wydobyć szczegóły.

Żadna z dzisiejszych dekoracji nie jest oryginalna ze względu na wytarcie z powodu intensywnego przejścia w nawie głównej. Jednak renowacje prowadzone przez stulecia były dość pełne szacunku, ponieważ oryginalna technika została zachowana w panelu zachowanym jako najstarszy, w Wilku Sieneńskim otoczonym symbolami sprzymierzonych miast .

Oprócz charakteru Hermèsa Trismegistusa , związanego z serią sybilli, przestrzeń tę zajmują figury alegoryczne, a nie historyczne czy narracyjne przedstawienia, podkreślające wagę przekazu, jaki niesie ta centralna część budynku.

Przedmiot	Autor	Rok	Przywrócenie	Opis
Hermès Trismegistus	Giovanni di Stefano (attr., Rysunek)	1488	?	Pierwsza scena, usytuowana naprzeciw centralnego portalu, w której znajduje się napis castissimum virginis templus caste memento Ingredi , przedstawia Hermesa Trismegistusa , egipskiego uczonego uważanego za depozytariusza całej starożytnej mądrości, a zatem prekursora ziemskiej wiedzy. Jak wyjaśnia tablica u jego stóp, uważano go wówczas za współczesnego Mojżesza hermis mercurius trismegistus contemporaneus moysi . Przedstawiany jest jako orientalny mędrzec, który prawą ręką podaje książkę dwóm innym postaciom, a lewa ręka opiera się na steli wspartej na dwóch skrzydlatych sfinksach. Jego dwaj goście, którzy przyszli złożyć mu hołd, mogli reprezentować mędrców Wschodu i Zachodu. Na steli znajduje się napis deus amnium creator secum deum fecit visibilem et hunc fuit primum et solum quo oblectatus est et valde amavit proprium filium which appellatur sanctum verbum . Jest to aluzja do stworzenia, które wydarzyło się za pośrednictwem Słowa . Na kartach książki rozszyfrowujemy: elicits o licteras i legis egiptii , w odniesieniu do Egiptu, siedziby starożytnej mądrości, do której nawiązują również dwa sfinksy. Dzieło jest datowane na 1488 r. Przypisuje się je Giovanni di Stefano na podstawie analogii odnotowanych w sybilli cimerowskiej .
Sieneński Wilk otoczony symbolami sprzymierzonych miast	Nieznane (przerobione przez Leopoldo Maccari )	v. 1373	1864-1865	Drugi temat jest zorganizowany wokół dużego kręgu przedstawiającego sieneńskiego wilka karmiącego bliźniaków Seniusa i Aschiusa , w otoczeniu totemicznych zwierząt ośmiu sprzymierzonych miast: konia z Arezzo , lwa z Florencji , pantery z Lukki , zająca z Pizy. jednorożec Viterbo , bocian z Perugii , słoń rzymski i gęś z Orvieto . Są to bardzo stare symbole, czasem przestarzałe i prawdopodobnie wybrane ze względu na ich różnorodność. Na przykład Rzym nie jest reprezentowany przez swojego Wilka Kapitolińskiego, zbyt zbliżonego do Sieny (która bezpośrednio z niej pochodzi). W rogach znajdują się cztery inne tondi : wytresowany lew Massa Marittima , orzeł z Volterry , smok z Pistoi i gryf z Grosseto . Oprócz Rzymu wymienione miasta stanowią część idealnego terytorium Tuscia , obejmującego Toskanię, Umbrię i Górne Lacjum. Ten zestaw jest jedynym zachowanym panelem mozaikowym. Bardzo zniszczone fragmenty pozostają w Muzeum Fabryki Katedralnej . Pochodzi z 1373 roku, co byłoby zgodne z gotyckim pismem towarzyszącym projektowi. Autor jest nieznany i został przerobiony w latach 1864-1865 przez Leopoldo Maccari .
Orzeł cesarski	Nieznany	v.1374	po 1865 roku	Motyw ma bardziej dekoracyjny charakter i przedstawia duże katedralne okno rozetowe złożone z małych kolumn i żebrowych łuków. W centrum znajduje się orzeł cesarski, godło Świętego Cesarstwa Rzymskiego , pamiątka lojalności Gibeline ze Sieny, również znak historycznej ciągłości ze światem rzymskim i znaczenia najwyższej władzy cywilnej w średniowieczu. Z punktu widzenia stylu, choć praca ta została całkowicie przebudowana w XIX -tego wieku , jest datowany na okres bezpośrednio po zakończeniu procesu Wilka .
Alegoria Wzgórza Mądrości	Pinturicchio (rysunek), Paolo Mannucci (realizacja)	1505	1859	Rektor Alberto Aringhieri zlecił zaprojektowanie tej bogatej w postacie sceny od Pinturicchio w 1505 r., Której wykonanie przeprowadził Paolo Mannucci. Pinturicchio, któremu zapłacono za to 13 lub15 Marcaw tym samym roku, pracując równolegle z dekoracją Scen z życia Piusa II z Libreria Piccolomini , pomogła, jak się wydaje, młodemu Raphaëlowi . Kompozycja jest złożoną alegorią Fortuny i Mądrości. Pierwsza jest przedstawiona w postaci nagiej kobiety, z jedną stopą opartą na kuli, a drugą na łodzi (symbol niestałości); w jednej ręce trzyma róg obfitości, a drugą wyciąga nad głową żagiel napompowany wiatrem, symbol sukcesu. Jego lewa stopa jest umieszczona na łodzi ze złamanym masztem, na którym Mędrcy przybyli na wzgórze Mądrości, które dominuje nad sceną. Ścieżką wysadzaną kamieniami, roślinami i zwierzętami symbolizującymi występki, próbują dotrzeć na szczyt, gdzie siedzi Mądrość (lub Odpoczynek), trzymając w rękach książkę i palmę zwycięstwa. U jego boku Sokrates , dla którego przeznaczona jest palma (jego samobójstwo interpretowane jest jako męczeństwo) i Crates , który wlewa do morza kosz pełen klejnotów i monet, wyrzekając się w ten sposób iluzorycznych przyjemności materialnego bogactwa. Wokół wzburzone morze wzmacnia alegoryczne przesłanie: cnotę można osiągnąć, ale z wielkim trudem; komunikat powtórzony w panelu, który pokonuje Wisdom: huc correctate viri: salebrosum scandite montem pulchra laboris erunt premia palma quies .
Koło fortuny	Nieznane (przerobione przez Leopoldo Maccari )	1372	1864-1865	Ostatni panel alegorii w nawie głównej przedstawia Koło fortuny , o którym wspomina sieneński historyk Sigismondo Tizio, który został stracony wListopad 1372. Etap, podlega bardzo wysokiej odporności na zużycie, przebudowany w XVIII, XX wieku (jak wskazano Faluschi) i ponownie całkowicie zastąpione przez 1864-1865 Leopoldo Maccari . Temat podejmuje temat bliski średniowieczu i często prezentowany na elewacjach kościołów. Koło symbolizuje nieszczęścia ludzkiego życia. Jest tu przedstawiony jako okrąg wsparty na ośmiu szprychach w formie kolumn, na szczycie którego siedzi monarcha. Trzy postacie stoją uściskami za kierownicą, na dolnych końcach, po prawej i lewej stronie. Całość jest otoczona ramką złożoną z dwóch białych linii otaczających czarną linię i wyznaczających romb pośrodku i cztery sześciokąty w rogach. To w tych sześciokątach pojawiają się portrety starożytnych filozofów: Epikteta , Arystotelesa , Eurypidesa i Seneki . Każdy trzyma w dłoni pergamin z napisami dotyczącymi Fortuny. Obecny wygląd tego koła wiele zawdzięcza puryzmu z XIX th wieku, ale jego oryginalny wygląd miał być bardziej wyraziste, przynieść może podobną reprezentację ręki Domenico di Niccolò w prezbiterium kaplicy Palazzo Pubblico . Postaci przedstawione są tam w sposób bardziej satyryczny niż moralizatorski, towarzysząc powiedzeniu wyrażającemu niestały charakter losu: regno, regnabo, regnavi, sum sine regno .

Lewy transept

W przekroju poprzecznym inspiracją nie jest już starożytność czy repertuar alegoryczny, ale tematy zaczerpnięte z historii Hebrajczyków, a więc z okresu po objawieniu Bożym. Są to sceny duże, zarówno pod względem wymiarów, jak i bogactwa narracji oraz wypełnione, a nawet przepełnione postaciami.

Opisywanie epizodów biblijnych odnosi się do lokalnych osobliwości, tematu szczególnie bliskiego sercom sieneńskim i zawsze, o czym świadczą freski na tematy historyczne w Palazzo Pubblico lub na przykład wezwanie do Mary sis causa Senis requiei ( „Gwarantuje spokój w Sienie” ) na Maesta przez Duccio di Buoninsegna , dawniej na wysokim ołtarzu katedry (FR) .

W dziele tak ważnym, jak chodnik katedry, nie brakuje odniesień do marzeń o wielkości i potędze Sieny, w tym czasie najpotężniejszego państwa w Toskanii, przywołującego i potęgującego, poprzez bitwy toczone przez Hebrajczyków, własne zmagania.

Temat Masakry niewiniątek został prawdopodobnie wybrany ze względu na jego zgodność z innymi scenami, ale niektórzy pisarze Zauważyli, że ilustruje on również chwalebny, ale traumatyczny koniec niepodległości Sieny.

Przedmiot	Autor	Rok	Przywrócenie	Opis
Lot Heroda	Benvenuto di Giovanni (rysunek)	1485	1869-1878	Pierwsza scena to Ucieczka Heroda , duża scena, którą w 1485 roku zapłacono Benvenuto di Giovanni (odrestaurowana w latach 1869-1878), otoczona fryzem złożonym z lwów zwróconych ku przodowi, wyobrażona przez Bastiano di Francesco w 1484 roku. od Judaistycznych starożytności z Flavius Józef , którego tekst jest podawana na panelu prowadzone czterema putti , które wyróżniają się w środku czarnego powietrznej. Środek panelu zajmuje zaciekła bitwa, temat dość rzadko poruszany w sieneńskim malarstwie. Widok miasta po lewej stronie przypomina Sienę i jej mury obronne. Zaatakowane przez węża orle gniazdo, które pojawia się na pierwszym planie, zdaje się przypominać o wydarzeniach, które w 1482 roku spowodowały, że miasto pozbyło się tyrana Pandolfo Petrucciego .
Masakra niewiniątek	Matteo di Giovanni (rysunek) Francesco di Niccolaio and Nanni di Piero di Nanni (realizacja)	1481-1482	1790	W momencie zakończenia tej części chodnika, Włochy był motania z okropności worek z Otranto i jej zniszczenia w 1480 roku przez wojska Osmańskiego , w tym samym czasie, gdy książę Kalabrii odwiedzała tam. To on uwolnił ją od najeźdźców w następnym roku. Wiele osób zostało zamordowanych, a większość dzieci sprzedano jako niewolników. Szok był taki, że papież Sykstus IV zwrócił uwagę miast na tę katastrofę, wyjaśniając im, że żadne z nich nie jest już bezpieczne, i błagał, aby odłożyli na bok kłótnie i całkowicie poświęcili się walce z muzułmanami. Scena, wystawiona w 1481 roku i opłacona za rok następny, została wykonana przez Francesco di Niccolaio i Nanni di Piero di Nanni na podstawie rysunku Matteo di Giovanniego , a odrestaurowana w 1790 roku przez Matteo Pini i Carlo Amidei . Ta pełna wydarzeń scena znajduje się pod arkadami galerii podkowiastej, na frontonie której rozwija się inspirowany klasycznie fryz, przedstawiający zapaśników. Okrągłe balkony pozwalają nielicznym widzom oglądać masakrę jako rozrywkę. Król Herod siedzi na wspaniałym tronie z marmuru w stylu renesansowym i dowodzi żołnierzami odpowiedzialnymi za masakrę. Technika różni się od tej stosowanej w nawie głównej, z użyciem większej gamy marmurów zdolnych do tworzenia efektów światła i cienia, proces ten będzie następnie stopniowo udoskonalany, aż do osiągnięcia pełnego rozwoju dzięki pracom Beccafumiego .
Historia Judith	Francesco di Giorgio Martini lub Urbano da Cortona (attr., Rysunek)	1473	1790	Ten panel przywołuje również wielkoskalową scenę, otoczoną fryzem i przypisywaną Urbanowi z Cortony (w) przez kronikę Sigismondo Tizio. Pochodziłaby z 1473 r. Nowsze prace, takie jak prace Enza Carli , bardziej skłaniają się ku Francesco di Giorgio Martini , na podstawie pewnych podobieństw, takich jak postać Judyty z wieloma młodymi dziewczynami namalowanymi przez sieneńskiego mistrza., czy też do wyidealizowanej inscenizacji perspektywy miasta. Scena, gruntownie odrestaurowana w 1790 roku przez Carlo Amidei i Matteo Pini , opowiada historię Judyty z Betulii . Aby ocalić swoje miasto, zabija Holofernesa , przywódcę asyryjskich napastników, po wypiciu go w jego namiocie. Przedstawiana jest, gdy w towarzystwie służącej wraca do miasta, niosąc w koszu głowę tyrana. Z podnóża murów hebrajska kawaleria pędzi w kierunku obozowiska nieprzyjaciół pozostawionych bez przywódcy, aby przystąpić do walki, z której wyjdą zwycięsko. Panel zawiera wiele odniesień klasycznych, zwłaszcza architektonicznych, ozdobionych festonami i stelami przedstawiającymi sylwetki w humanistycznym guście.

Prawy transept

Wystrój prawego transeptu jest w dużej mierze niezwiązany z historią Starego Testamentu i prezentuje różnorodność stylów i technik. Obok Historii Absalona i Historii Jefty znajduje się np. Oryginalne przedstawienie cesarza Zygmunta . Obszar przed Kaplicą Przysięgi ( Cappella del Voto lub Cappella Chigi ) przedstawia alegoryczne przedstawienia z 1780 roku (i przerobione dziewięćdziesiąt lat później). Przestrzeń ta, podobnie jak lewa część transeptu, jest podzielona na trzy pasma: pasmo górne (samo podzielone na dwa), mieści Sigismonda i Śmierć Absalona ; środkowe pasmo odpowiada Sacrifice of Jepthé , bardzo złożonej scenie pełnej postaci; dolną część zajmują niewielkie alegorie znajdujące się przed Kaplicą Ślubów, bardzo ważnym miejscem modlitwy Sieneńczyków, co może tłumaczyć, że rysunki są skierowane w stronę tej kaplicy, a nie nawy, jak jest. tak jest w przypadku wszystkich innych paneli. Na wysokości tego ostatniego pasma, zwróconego w stronę środkowego sześciokąta, znajduje się trójkątny motyw ozdobiony figurami geometrycznymi.

Przedmiot	Autor	Rok	Przywrócenie	Opis
Cesarz Sigismond i jego ministrowie	Domenico di Bartolo	1434	v. Około 1865 roku	W 1431 roku cesarz Sigismond odwiedził Sienę, a jej mieszkańcy mają wielką nadzieję, że staną po ich stronie w konflikcie, który następnie stawia im opór przed Florencją. To jest powód, dla którego postać ta zostaje umieszczona między dwiema scenami wojny, jako arbiter konfliktu uważanego za nieunikniony. Sigismond jest przedstawiony siedząc na tronie, pod renesansowym portykiem, z wnęką, fryzem przeszywanym oczami wołu, małymi kolumnami i girlandami podtrzymywanymi przez cherubinów z tarczami ozdobionymi cesarskimi orłami. Na stopniach prowadzących do tronu sześć postaci, siedzących lub stojących, których szaty pozwalają odróżnić dworskich urzędników, żołnierzy i cywili. Znak została wypłacona w 1434 do Domenico di Bartolo . Stanowi ciekawe świadectwo malarskich motywów modnych w okresie renesansu na terenie Sieny: na przykład mistrzostwa w perspektywie frontalnej, która w tym samym czasie była używana sporadycznie, nawet we Florencji. Panel ten został przywrócony od roku 1485 , a następnie ponownie w drugiej połowie XIX -go wieku.
Śmierć Absalona	Piero del Minella (rysunek)	1447	?	Obramowany małymi trójkątnymi łukami w stylu gotyckim, ten panel przedstawia karę wymierzoną Absalomowi , zbuntowanemu synowi Dawida, którego włosy pozostały zaplątane w gałęzie drzewa, gdy uciekał. Scenę opisuje również legenda, która biegnie u dołu panelu: absalon vidi pender pe 'capelli, poi che fedò la camera paterna, e tucto era' nflizato di quadrelli . Dwie grupy zbrojnych, zjednoczone lufami włóczni, które przebijają księcia, otaczają zawieszoną za włosy postać Absaloma. Styl charakteryzuje się ostrością kompozycji, z pewnymi przełomami stylu gotyckiego, takimi jak energiczne kontury i stylizowane przedstawienie natury, z liśćmi drzew rysowanymi jeden po drugim. Jest to dzieło Pietro del Minnella , capomastro katedry w Sienie (a także związane z dziełem Orvieto ), który wykonał go w 1447 roku .
Rezygnować z Jeftego	Neroccio di Bartolomeo de 'Landi (rysunek, atr.), Bastiano di Francesco (realizacja)	1481-1485		Historia Jeftego jest opisana w Księdze Sędziów (11, 29-40). Jest tu obramowany eleganckim fryzem złożonym z delfinów, muszli i liści palmowych. Tło przedstawia bogato rozwinięty krajobraz, zdominowany przez fortyfikacje, z których wyłaniają się renesansowe budowle, góry i obóz wojskowy. Na pierwszym planie toczy się bitwa między oddziałami hebrajskiego sędziego Jeftego i wojskami Ammonitów . Po lewej Jefte na koniu, ubrany jak cesarz rzymski, wydaje rozkazy swoim ludziom, podczas gdy obok niego rozmawia dwóch młodych żołnierzy. W tle Jefte wraca zwycięsko do miasta i krzyżuje ścieżki ze swoją córką, którą obiecał Bogu złożyć w ofierze w zamian za zwycięstwo. W świątyni odbywa się scena ofiary wymaganej przez ten ślub. Panel został zapłacony od 1481 do 1485 roku do rzeźbiarza Bastiano di Francesco, pracuje nad projektami przypisywanych Urbano da Cortony lub Neroccio di Bartolomeo de „Landi . Do 1661 roku ten panel był umieszczony przed Porte du Pardon.
Siedem wieków człowieka ”	Antonio Federighi	1475	1869-1878	Naprzeciw Kaplicy Ślubu znajdują się trzy panele, z których jeden jest wypełniony figurami geometrycznymi otaczającymi lilię. Dalej znajduje się wzór sześciu sześciokątów z rombem pośrodku, wszystkie otoczone fryzem z twarzami delfinów. Przedstawia siedem wieków człowieka : narodziny, dzieciństwo, dorastanie, młodość, męskość i starość, a w centralnym romb: rozkład. Każdy stan jest reprezentowany przez pełnometrażową męską postać i motyw kwiatowy, oprócz Décrépitude, który przesuwa się o kulach w kierunku otwartego grobowca. Za każdą postacią znajduje się napis wielkimi literami, który wskazuje na jej stan. Ta praca została całkowicie podjęta w latach 1869 - 1878 przez Leopoldo Maccari i Giuseppe Radicchi , zastępując oryginały wyobrażone przez Antonio Federighi, które znajdują się dziś w Muzeum Fabryki Duomo. Za ostateczną obróbkę tej sceny Federighi otrzymywał od dnia24 kwietnia 1475.
Religia i trzy cnoty teologiczne	Alessandro Franchi	1870 (1780)		Sąsiadująca obszar wejścia do kaplicy Vow został urządzony w XVIII -tego wieku . Nie wiadomo, w jaki sposób był traktowany w XV -go wieku . Przedstawione są tam Religia i trzy cnoty teologiczne , dzieło całkowicie przerobione w 1870 roku na podstawie pracy wykonanej na ten sam temat i z mieszanym sukcesem krytycznym przez Carlo Amidei i Matteo Pino w 1780 roku . Pudełka do nowej wersji dostarczył purystyczny malarz Alessandro Franchi . Religia nosi szatę i rozpościera swoje skrzydła, niosąc pastorał i klucze Królestwa, w otoczeniu kościoła. Jej twarz jest zasłonięta, aby zilustrować nieprzeniknioną naturę boskiej woli. Trzy cnoty to wiara , miłość i nadzieja . Ten ostatni siedzi na renesansowym fotelu, na którym spoczywa kotwica.

Centralny sześciokąt

Duża sześciokątna przestrzeń znajdująca się pod kopułą jest zajęta przez sześć sześciokątów, do których dodano siódmy w środku. Aby uzupełnić wzór, należało dodać w wolnych kątach sześć rombów zorientowanych w zmienny sposób. Każdy panel jest otoczony eleganckim spiralnym fryzem z motywami roślinnymi i warkoczem zaprojektowanym przez Beccafumi . Odczyt tego elementu nie podąża z góry określonym kierunkiem. Można zacząć od triumfu proroka Eliasza nad kapłanami Baala , chronionymi przez króla Achaba (Kings, 1-40). W tym przypadku czytanie zaczyna się od najbardziej prawego diamentu ( Eliasz karmiony przez kruka na pustyni ) i kontynuuje, przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, dolnymi diamentami: Spotkanie z wdową , Zmartwychwstanie jej syna, aby wznowić z górnymi diamentami (zawsze w w tym samym kierunku) Eliasz wysyła Obadię, aby przemówił do króla Achaba i przybycie posłańca do Achaba, aby doprowadzić do centralnego Paktu sześciokątnego między Eliaszem i Achabem . Dochodzimy do sedna sprawy z wyzwaniem pomiędzy Eliaszem a kapłanami Baala, Eliaszem namaszczonym Jehu , królem Izraela , Eliasz przepowiedział śmierć Achaba , Achaba rannego w walce , Eliasz zachwycony rydwanem ognia .

Historia tej dekoracji jest złożona: jest w miejscu dawnego ołtarza głównego katedry, przeniósł się do XIV -tego wieku , a następnie przebudowany przez Baldassarre Peruzzi (1532). Plik15 marca 1375Ten obszar chodnika musi już być zajęte przez przypowieści wiązki , a przypowieścią dwa ślepe przez Antonio Federighi (1459) oraz Obolus wdowa przez Domenico di Niccolò (it) (1433). Zużycie tych elementów doprowadziło do ich wymiany w 1878 roku , kiedy to podjęto decyzję o dokończeniu historii Eliasza, zapoczątkowanej przez Beccafumiego w innych częściach Francji. Alessandro Franchi kierował tą pracą, a także przywracał elementy historii proroka przeprowadzonej przez ucznia Beccafumiego, Giovana Battistę Sozziego (1562).

Pierwsza interwencja Beccafumiego na bruku katedry sięga 1519 roku wraz z historią Eliasza. Jest też wpływ Rafaela , z kompozycjami przypominającymi gobeliny wykonane dla Leona X w Kaplicy Sykstyńskiej oraz Michała Anioła dla ruchu postaci, które wydają się inspirowane sklepieniem tej samej kaplicy. Byłoby to zatem następstwem drugiego pobytu artysty w Rzymie.

O ile twórczość Beccafumiego zawsze była jednogłośnie chwalona przez krytyków, to praca Alessandro Franchiego zaczyna przyciągać uwagę, na jaką zasługuje, za jakość kompozycji i rysunku oraz za umiejętność płynnego dopasowania się do dekoracyjnego zespołu z epoki renesansu. .

Przedmiot	Autor	Rok	Opis
Eliasz karmiony przez wrony na pustyni	Alessandro Franchi (rysunek)	1878	Historia zaczyna się od sceny, w której Eliasz na pustyni jest karmiony przez wrony przynoszące mu chleb, podczas wygnania zarządzonego przez Boga (Król. 17, 6). Scena rozgrywa się w okresie głodu po suszy zadecydowanej przez Boga, aby ukarać swój lud za to, że porzucił go i oddał cześć Baalowi. Eliasz pozostaje więc jedynym kapłanem wiernym Bogu, w obliczu 450 sług Baala. Narysowana przez Franchiego scena jest przedstawiana z dystansem i syntetycznym obiektywizmem typowym dla puryzmu .
Eliasz spotyka wdowę w lesie	Alessandro Franchi (rysunek)	1878	W drodze do Sarepty Eliasz spotyka wdowę, która prowadzi go do jego domu, gdzie prorok dokonuje cudu, mnożąc pożywienie (Król. 17, 10). Prosta i efektowna kompozycja Franchiego, osadzona w nizinnym krajobrazie, obaj bohaterowie zastygli w równoważących się pozach.
Eliasz reanimuje syna wdowy	Alessandro Franchi (rysunek)	1878	Po śmierci syna wdowy, ofiary choroby, Eliasz reanimuje go, aby pokazać moc Bożą. Prorok jest przedstawiony, zgodnie z tekstem biblijnym, gdy kładzie się na chłopcu, przywołując Pana (Król. 17, 21). Zaprojektowana przez Alessandro Franchiego kompozycja sceny to trzeźwa interpretacja tragedii w pozbawionym ubrania pokoju, który tworzy ramy dostosowane do intensywnej i zamkniętej postawy proroka podczas modlitwy.
Eliasz rozkazuje Obadiaszowi ostrzec Achaba	Domenico Beccafumi (rysunek)	1519-1524	Podczas inspekcji kraju w poszukiwaniu paszy dla bydła Obadia, kamerdyner króla Achaba , spotyka Eliasza (Kings, 18, 7). Prorok nakazuje mu ostrzec króla o jego rychłym przybyciu. Ta scena, podobnie jak następująca, jest dziełem Beccafumi . Charakteryzuje je tło z czarnego marmuru, które przypomniało Cecchini komu Pracę ucznia Giovanniego Battisty Sozziniego ; bardziej prawdopodobne jest jednak, że ta osobliwość wynika z małego rozmiaru diamentów i troski o uwydatnienie postaci w tej zredukowanej ramce.
Obadia przekazuje Achabowi wiadomość Eliasza	Domenico Beccafumi (rysunek)	1519-1524	Obadiasz przekazuje Achabowi przesłanie Eliasza, zapraszając go na spotkanie z prorokiem w wyznaczonym miejscu (Król. 18, 16). Ta scena jest dziełem Beccafumi. Z powyższym, są tylko oryginalne diamenty ( XVI th century ) centralnego sześciokąta.
Przymierze między Eliaszem a Achabem	Domenico Beccafumi (rysunek)	1524	Środkowy sześciokąt przedstawia Achaba (po lewej) i Eliasza (po prawej), po których następuje procesja postaci. Postacie są smukłe, elegancko ubrane, król ubrany w turban i szatę z szerokimi rękawami, obszytą futrem. Eliasz wskazuje na wzgórze, na którym stoi martwe drzewo, ofiara suszy, do którego zmierzają dwa woły, które mają zostać poświęcone. Jeden z nich zostanie ofiarowany Baalowi przez jego kapłanów, a drugi Bogu przez Eliasza, aby król mógł zobaczyć w obecności całego swego ludu, który z dwóch kultów jest prawdziwy (Kings, 18, 17- 19). W tle wznoszą się mury obronne miasta. Ten sześciokąt jest ostatnim wykonanym przez Beccafumi i został mu zapłacony18 czerwca 1524. Artystka podjęła kodów stosowanych w scenach z okresu od XV -go wieku, z czarnego marmuru nieba.
Ofiara kapłanów Baala	Domenico Beccafumi (rysunek)	1519-1524	Dwa kolejne sześciokąty przedstawiają dwie ofiary: ta skierowana do Baala, którą Eliasz pozwala wykonać jako pierwsza, jest niemożliwa przez ogień, który odmawia przyjęcia. Kapłani gestykulują wokół ołtarza, nie mogąc złożyć swojej ofiary, posuwają się tak daleko, że zranią się, by poruszyć swoją boskość, podczas gdy Eliasz, w postawie rzeźbiarskiej, wyciąga ramię, jakby chciał z nich kpić, pokazując ludowi bezużyteczność pogańskiego kultu (Królowie, 18, 25-29). Ten panel jest wykonany na podstawie rysunku autorstwa Beccafumi.
Ofiara Eliasza	Domenico Beccafumi (rysunek)	1519-1524	Ofiara przygotowana przez Eliasza ma zupełnie inny skutek: boskie płomienie spadające z nieba rozpalają stos, chociaż jest on przemoczony i wykonany z zielonego drewna. Cudowne wydarzenie zaskoczyło widzów (Kings, 18, 30-39). Eliasz klęczy po lewej stronie, a po przeciwnej stronie kapłani Baala patrzą z niedowierzaniem, jak sugeruje postać pochylona nad schodami na pierwszym planie, która przewraca amforę, której woda zmoczyła drewno. Scena oparta jest na rysunku Beccafumiego i wyróżnia się bogactwem oraz różnorodnością postaci i póz, w kompozycji symetrycznej harmonii w stylu rafaelitów.
Masakra kapłanów Baala	Domenico Beccafumi (rysunek)	1519-1524	Eliasz rozkazuje ludowi wymordować wszystkich kapłanów Baala. Masakra odbywa się na pierwszym planie za pomocą mieczy, kijów i kamieni. W tle Eliasz pokazuje królowi Achabowi, jak bardzo Bóg docenia koniec bałwochwalstwa, które po suszy zsyła chmurę niosącą deszcz (IR, 18, 40-45). Koniec zarazy zaznacza drzewo pośrodku sceny, teraz w liściach (było suche w scenie Paktu ). Beccafumi za projekt wyróżnia równowagi składu i eleganckiej orkiestracji działań.
Eliasz namaszcza Jehu, króla Izraela	Alessandro Franchi (rysunek)	1878	Eliasz, aby uciec przed zemstą Jezebel , uciekł ponownie na pustynię, którą Bóg wybrał dla niego w pobliżu Damaszku . Eliasz spotyka tam Jehu, który ma zostać nowym królem Izraela. Eliasz pomazańca, jak poprosił go jego Pan (Iois, 19,15-16). Scena jest zbudowana na niezwykle prostym rysunku Alessandro Franchiego. Eliasz, w imię Boga, do którego podnosi lewą rękę, błogosławi olejem młodzieńca klęczącego pokornie u jego stóp.
Eliasz przepowiada śmierć Achaba	Alessandro Franchi (rysunek)	1878	Wchodząc na wojnę, król Achab odnosi kilka zwycięstw. Jednak popełnia przestępstwo, zabijając Nabota , człowieka, który uprawiał winnicę położoną obok pałacu królewskiego, z zamiarem przywłaszczenia sobie jej. Eliasz przepowiedział mu rychłą śmierć. Scena przedstawia króla upadającego na twarz do stóp proroka (Kings, 21, 21-22). Ta scena, najbardziej naładowana emocjonalnie spośród tych wykonywanych przez Franchiego, jest w dobrym stylu, z białymi kulkami, bluesem i żółcią, podkreślonymi nacięciami wypełnionymi tonem zgodnie z tradycyjną techniką.
Achab śmiertelnie ranny w bitwie	Alessandro Franchi (rysunek)	1878	Ten sześciokąt ilustruje wypełnienie się proroctwa Eliasza: Achab, który próbował zmieszać się ze swoimi żołnierzami, wciąż zostaje trafiony przez swój płaszcz kolczugowy losowo wystrzeloną strzałą. Poprosiwszy kierowcę swojego czołgu, aby wyciągnął go z walki, zostaje odciągnięty od pola bitwy, na które patrzy ze złamanym sercem. Święty tekst opisuje, co następuje: „król został zmuszony do pozostania w swym rydwanie naprzeciw Syryjczyków i umarł wieczorem; krew z jego rany spłynęła na dno rydwanu ” (Kings, 22, 35-38); w istocie artysta przedstawił psy ociekające rozlaną krwią. Ta scena również pochodzi z ręki Franchiego, który potraktował ją w sposób wyważony, unikając wyolbrzymiania patosu, jaki mógł zainspirować temat.
Eliasz w niebie na rydwanie ognia	Alessandro Franchi (rysunek)	1878	Historia Eliasza kończy się jego uniesieniem w niebie na ognistym rydwanie (Król. 2, 11). W tej scenie, podobnie jak we wszystkich tych, które są traktowane w sześciokątach, panel znajdujący się u góry ponownie przyjmuje tekst biblijny, aby wyjaśnić opisane wydarzenia. Rydwan wznosi się pośród płomieni, ciągnięty do nieba przez dwa ogniste konie prowadzone przez aniołów. Prorok wyciąga ramiona między zdziwieniem a pragnieniem odkrycia boskiej istoty.

Historia Mojżesza

Duży panel umieszczony nad centralnym sześciokątem, umieszczony między Lotem Heroda (po lewej) a Cesarzem Zygmuntem (po prawej), przedstawia Historię Mojżesza , dzieło Domenico Beccafumiego , który pracował nad nią w latach 1525-1547. .

Pod głównym panelem, w którym przedstawiono kilka scen bez rozwiązania ciągłości , znajduje się długi i wąski pas, na którym przedstawiony jest Mojżesz wylewający wodę ze skały Horeb . Twórczość Beccafumiego, odpowiadająca jego okresowi pełnej dojrzałości, jest tylko jednym z projektów, które artysta rozwijał w tym samym czasie w mieście, jak na przykład i pozostanie na poziomie sztuki religijnej freski w absydzie. katedry z 1798 roku, które od tego czasu zostały odmalowane lub wymienione.

Ta praca Beccafumiego, a także te otaczające ołtarz główny, różni się od tych, które stworzył gdzie indziej, na przykład w środkowym sześcioboku, tym, że nie traktował cieni kreskowaniem, ale wstawianiem kulek o różnych tonach do uzyskać bardzo wyrazisty i bardzo plastyczny efekt, zwiększający możliwości uzyskania efektów świetlnych, cieni i wreszcie objętości.

Sceny te wywołała entuzjastyczne opinie autorów i krytyków XVII th , XVIII TH i na początku XIX th wieku . Otaczający je fryz jest również dziełem tego samego artysty.

IMG	Przedmiot	Autor	Rok	Opis
	Historia Mojżesza na Synaju	Domenico Beccafumi (rysunek)	1531	Historia jest podzielona na sześć odcinków zintegrowanych w tej samej dużej scenie. Za tę pracę Beccafumi otrzymał 120 ecu, czyli30 sierpnia 1531, po ekspertyzie przeprowadzonej przez Baldassarre Peruzzi . U góry, pośrodku, na skale, która przedstawia górę Synaj , klęczący Mojżesz otrzymuje Tablice Prawa, które pochodzą z otworu, który otwiera się na niebie. Na dole, wciąż pośrodku, podnosi je nad głowę, po czym rozbija je o ziemię. W międzyczasie, w rzeczywistości, lud Izraela był mu nieposłuszny: w lewym górnym rogu Starsi próbują przekonać Aarona , który wskazuje na szczyt góry, aby dał ludziom nowe bóstwo. Tak dzieje się na dole panelu, gdzie Izraelici wlewają złoto i klejnoty na kociołek, aby zatopić złotego cielca, który można zobaczyć po prawej stronie. Lud oddaje mu cześć, co sprawia, że Mojżesz, który właśnie zszedł z Synaju po otrzymaniu tam boskiego objawienia, we wściekłości. Powyżej rybacy są karani zarazą i giną w spazmach ( Księga Wyjścia , 32, 27-28). Pod względem stylu krytycy chwalili obszerność tego dzieła, arcydzieła marmurowej inkrustacji, zwłaszcza na niebie, gdzie można zobaczyć chmury owijające się wokół okrągłego otworu, skąd schodzą Tablice Prawa. Krajobraz jest rozebrany i sprowadzony do zasadniczych, potraktowany z wielkim liryzmem. Bohaterowie traktowani są w sposób klasyczny, w stylu bliskim Rafaelowi , jak w (starszej) scenie Skały Horeba . Tutaj jednak dramatyczne napięcie wydaje się silniejsze, jak w ciele Mojżesza, w środku sceny, uchwyconym w pełnym ruchu: jego mityczny gest jest wywyższony napięciem i zawieszoną energią, która przypomina kreacje Michała Anioła.
	Mojżesz wytryskuje wodę ze skały Horeb	Domenico Beccafumi (rysunek)	1524-1525	Panel ten zajmuje długi, wąski pasek u podstawy ramy głównej, powyżej górnej strony środkowego sześciokąta. Przedstawia scenę bogatą w postacie, reprezentującą epizod z Księgi Wyjścia (17, 1-7), w której różne części ludu Izraela zjednoczone są w dwóch półkolach, które spotykają się w środku, gdzie Mojżesz uderza w skałę swoim personel i wytrysnąć z niego wodę. Postaci są reprezentowane w najróżniejszych pozach, kontrastujących z uroczystym i monumentalnym bezruchem Mojżesza pośrodku panelu.

Oryginalne karykatury z tego cyklu zostały zachowane i są prezentowane w Narodowej Galerii Sieny (zapis Spannocchi).

Mojżesz otrzymuje Tabele Prawa , oryginalny karton od Beccafumi
Aaron i Izraelici , oryginalne dzieło Beccafumi
Odlew złotego cielca , oryginalny karton marki Beccafumi
Zniszczenie złotego cielca , oryginalny karton, detal
The Golden Calf , oryginalny karton firmy Beccafumi
Kara dla Izraelitów , oryginalny karton autorstwa Beccafumi

Pierwszy rząd chóru

Przed ołtarzem głównym, na wysokości kaplic Sant'Ansano i Najświętszego Sakramentu, znajduje się rząd podwyższony o stopień. Odkrywamy trzy główne kompozycje, oddzielone czterema postaciami proroków. Są to sceny zaczerpnięte ze Starego Testamentu, trudne do rozszyfrowania ze względu na stan zużycia marmurów, zlokalizowane w miejscu przeznaczonym do intensywnego użytku podczas celebracji liturgicznych.

Mojżesz
Judas Maccabee
David przy procie

Przedmiot	Autor	Rok	Przywrócenie	Opis
Jozue zdobywca Amorytów	Sassetta (rysunek), Paolo di Martino (realizacja)	1426	?	Pierwszy panel po lewej stronie przedstawia Jozuego zdobywcę Amorytów , pomiędzy postaciami Salomona i Jozuego . Prace te podjęto w 1426 r., Kiedy skrzynie przekazano stolarzowi Paolo di Martino, prawdopodobnie tym samym, które w tym samym roku zapłacono Sassetta ; w przeszłości wspominano o nazwisku Domenico di Niccolò dei cori , ale interwencja Sassetty wydaje się dziś najbardziej prawdopodobna, poparta podobieństwami do współczesnych dzieł, takich jak Pala dell'Arte della Lana w kościele San Pellegrino alla Sapienza , chociaż zaawansowany stan zużycia tej części komplikuje jednoznaczną atrybucję. Vasari wymienił nazwisko Duccio di Buoninsegna , co jest interesującą hipotezą, ale została obalona przez całą dokumentację. Scena przedstawia bitwę między Hebrajczykami i Amorytami , otoczoną fryzem z trójpłatowego łuku. Po lewej stronie pojawia się pięciu królów amorytów, powieszonych nad jaskinią, w której się schronili.
Historia Davida	Domenico di Niccolò dei cori (rysunek, atr .), Bastiano di Corso e Agostino di Niccolò (realizacja)	1423	1777	Naprzeciw ołtarza znajduje się duża tablica podzielona na trzy części, poświęcona postaci króla Dawida . Z każdej strony są dwa splecione fryzy otaczające odpowiednio Dawida z procą i Goliata uderzonego kamieniem rzuconym przez Dawida, który spada do tyłu. Czoło Goliata już wytrzymuje uderzenie pocisku, który jeszcze go nie trafił i który wciąż znajduje się zarówno w procie Dawida, jak i zawieszony na jego drodze, tuż przed czołem olbrzyma. Jest więc reprezentacją dynamiczną typową dla sztuki średniowiecznej. Postacie, otoczone ciągłym pasmem tworzącym złożoną ramkę, dokładnie pasują do dostępnej przestrzeni, wielopłatkowy romb zestawiony z prostokątem. Elegancka konstrukcja została nadana bez wahania przez historyka sztuki Roberto Longhi do Jacopo della Quercia . Bardziej prawdopodobne jest jednak, że jest to zasługa jego ucznia Domenico di Niccolò dei cori , podczas gdy egzekucja została udokumentowana w 1423 roku jako dzieło niejakiego Bastiano di Corso z Florencji z pomocą rzeźbiarza Agostino di Niccolò. Tak jest również w przypadku dużego, środkowego medalionu przedstawiającego Psalmistę Dawida , to znaczy tego samego Dawida, który będąc królem poświęca się komponowaniu Psalmów obok otwartej księgi na pulpicie, towarzyszącej psałterii. otoczony czterema postaciami męskimi, z których każdy ma inny instrument: przenośne organy, tamburyn, lutnię i skrzypce. Otaczają króla i są symetrycznie ułożone na stopniach. Nad fryzem ozdobionym trójpłatowymi łukami biegnie długi napis, którego początek wskazuje dłoń z wyciągniętym palcem. Całość wyretuszował Matteo Pini na podstawie rysunku Carlo Amidei z 1777 roku.
Historia Samsona	Sassetta (rysunek, atr.)	v. 1426	?	Po prawej stronie Historia Samsona jest otoczona postaciami Mojżesza i Judasza Machabeusza . Scena, przypisywana Sassetta jako inna symetryczna scena lewego transeptu (podobna pod względem techniki i stylu), jest zdominowana przez postać Samsona, który za pomocą kości szczęki osła morduje wojowników filistyńskich . Jednego trzyma za szyję, inni padają na ziemię, reszta ucieka, nie prosząc o odpoczynek. Scena ta jest pomijana przez powracający motyw trójpłatowych łuków.

Chór

Cnoty kardynalne

Przedmiot	Autor	Rok	Przywrócenie	Opis
siła	Martino di Bartolomeo	1406	1823-1839	Wokół ołtarza, w chórze, znajduje się seria pięciu tondi reprezentujących cnoty kardynalne : siłę, sprawiedliwość, miłosierdzie, roztropność i wstrzemięźliwość . Każdy jest otoczony ramą utworzoną z małych trójpłatowych łuków, podkreślonych czarnym marmurowym tłem. Dookoła są figury geometryczne z efektem optycznym. Moc została opłacona13 marca 1406do Marchese przez Adamo da Como i jego towarzyszy. Jest reprezentowana przez jej typowe atrybuty: tarczę i miecz w prawej ręce, kolumnę po lewej. Sprawiedliwość przedstawia kulę ziemską i wyciągnięty miecz. Miłosierdzie jest trudne do rozszyfrowania z powodu zużycia. Prudence ma trzy głowy, które obserwują z każdej strony i trzyma w dłoni małego węża. Umiarkowanie trzyma dwie amfory. La Miséricorde , która znajduje się w osi nawy, jest mniejsza i prostsza. Enzo Carli postawił hipotezę, że wszystkie te postacie zostały narysowane przez sieneńskiego malarza Martino di Bartolomeo , związanego z Jacopo della Quercia . Przywrócenie Cnót datuje się na lata 1823-1839.
Sprawiedliwość	Martino di Bartolomeo	1406	1823-1839
Roztropność	Martino di Bartolomeo	1406	1823-1839
Temperence	Martino di Bartolomeo	1406	1823-1839

Fryz pierwszy ołtarzowy

Boki ołtarza po prawej, po lewej stronie i od strony nawy zdobi podwójny pas marmurowej intarsji, który w części frontowej obejmuje także wielką scenę Ofiary Izaaka . Wszystkie zostały zaprojektowane przez Domenico Beccafumiego i zostały mu zapłacone2 maja 1544. Podwójny fryz składa się z wewnętrznej opaski ozdobionej scenami biblijnymi, często zredukowanymi do przedstawień postaci. Przedstawienia są sugestywne, ale ich interpretacja jest utrudniona ze względu na niedostatek odniesień ikonograficznych. Patrząc na scenę z góry, a następnie przechodząc od góry do dołu i od lewej do prawej w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, odkrywamy:

Stary Tobiasz i jego syn, w towarzystwie ich psa i archanioła Rafała
Kobieta, która reprezentuje Dobroczynność lub Sybillię
Adam klęczący, w panelu nieco większym niż pozostali
Widziany z tyłu prorok, który skanuje niebo
Inna siedząca kobieta z książką w dłoni (prawdopodobnie sybilla)
Ofiara Abla (ta scena jest cytowana w płatnościach z 1544 r.)
Kobieta siedząca z dzieckiem
Ofiara Melchisedecha , która jest podobna do ofiary Abla
Kobieta z dzieckiem (prawdopodobnie rozszerzona sybilla)
Ewa na kolanach, wisiorek dla Adama . Krytycy uważają go za najbardziej udany z całości, do tego stopnia, że niektórzy przypisują go Sodomie , hipotezie trudnej do udowodnienia.
Prorok z otwartą księgą przed sobą
Elizeusza, który wskrzesza syna Szunamitki

Fryz podwójny
Fryz podwójny
Podwójny fryz, Elizeusz

Marsz narodu hebrajskiego do Ziemi Obiecanej

Wokół fryzu złożonego z paneli rozwija się kolejna, ciągła, podzielona na trzy części (po jednej na każdą stronę), która opisuje, z intensywnymi kontrastami świetlnymi, burzliwą procesję złożoną z mężczyzn i kobiet w różnym wieku, prawdopodobnie reprezentujących lud Izraela. w poszukiwaniu Ziemi Obiecanej. Zbiegają się na ołtarzu przygotowanym do ofiary, oznaczając idealny koniec Historii Mojżesza .

Ofiara Izaaka

Dekoracyjny cykl kończy się Ofiarą Izaaka , złożoną Beccafumi w dniu25 lutego 1547. Bóg chce wypróbować Abrahama i nakazuje mu zabrać własnego syna, Izaaka , i udać się na górę Moria, aby go złożyć w ofierze. Kiedy wszystko jest gotowe, anioł Pański interweniuje, aby powstrzymać Abrahama, który następnie odkrywa, kilka kroków dalej, barana zaplątanego w krzak. Zamiast chłopca poświęcone zostanie zwierzę. Epizod kończy się odnowioną obietnicą złożoną Abrahamowi, że pomnoży jego potomków „jak gwiazdy na niebie i ziarenka piasku na plaży” . Scena jest skomponowana bez uwydatniania bohaterów i nadania ważnego miejsca ich otoczeniu: przebłyski wizjonerskich krajobrazów, zdominowanych przez poskręcane drzewa, prawie zygzakowate, werystyczne zapisy, jak ten osioł osadzony po prawej stronie sceny. Tablica czyta spiralnie, z zapowiedzią anioła skierowaną do Abrahama w lewym górnym rogu, ze wskazaniem miejsca ofiary po lewej stronie, ofiarą pośrodku.

Uwagi i odniesienia

(it) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku włoskim zatytułowanego „ Pavimento del Duomo di Siena ” ( zobacz listę autorów ) .

Amerykańska marka produktu znana we Francji pod marką Isorel
Touring, cyt., Str. 519-520.
Wykonane z marmuru Witryna National Center for Rextual and Lexical Resources
Santi cit., Str. 5-7.
Santi, cyt., Str. 7-8.
Touring, cyt., Str. 516.
Bruno Santi, cyt., Str. 9-12.
Coor 1961 , s. 145-146,178.
Santi, cyt., Pp. 13-15.
Santi, cyt. p. 14, 15
Dokładnie w 1777 roku. Giovacchino Faluschi, Breve relazione delle cose notabili delle città di Siena, ampliata et corretta , Stamperie Mucci, Siena, 1865. w Google Books
Santi cit., Str. 33-35.
Santi, cyt., Str. 38-40.
Santi cit., Str. 58-60.
Santi, cyt., Pp. 61-63.
Santi, cyt., Pp. 36-37.

Oryginalne cytaty

" Neroccio di Bartolommeo di Benedetto dipentore di dare a dì 23 di maggio read quattro, soldi -, contanti, per disegnio of a Sibilla per li pavimenti in duomo, Austino di Pietro di Pietro nostro camerario a fol. 45 --- l. 4, s. -, d. -. Neroccio di Bartolomeo rincontro di avere a dì XXIII di maggio l. IV, s. -, per disegniare la Sibilla, rincontanti (?), e ssonno per le spese in questo, fol. 47 --- l. IV, s. -, d. -. "

Zobacz też

Bibliografia

(it) Bruno Santi , Il pavimento del Duomo di Siena , Florence, Scala,1982( przedruk 2001), 64 s. ( ISBN 978-88-8117-083-8 )
Toscana. Guida d'Italia (Guida rossa), Touring Club Italiano, Mediolan 2003, s. 536.
(en) Gertrude Coor , Neroccio de 'Landi 1447-1500 , Princeton, New Jersey, Princeton University Press ,1961, 235 pkt. , 30 x 23 cm