Narodziny |
22 września 1872 r. 4. dzielnica Paryża |
---|---|
Śmierć |
25 września 1967(w wieku 95 lat) Montgeron |
Narodowość | Francuski |
Dom | Boulevard de Clichy (od1895) |
Trening | Paryska Szkoła Sztuk Pięknych |
Czynność | Malarz |
Mistrzowie | Lionel Royer , Joseph Blanc , Fernand Cormon Cor |
---|---|
Nagrody | |
Archiwum prowadzone przez | Archiwa departamentalne Yvelines (166J, Ms 5098) |
Octave Denis Victor Guillonnet to francuski malarz urodzony na22 września 1872 r.w 4 XX dzielnicy Paryża , zmarł25 września 1967w Montgeron ( Essonne ).
Malarz sportu, świetny dekorator pałaców narodowych i projektant wnętrz, jest także portrecistą i ilustratorem.
Octave Denis Victor Guillonnet, pochodzący ze skromnej rodziny (pracownicy skóry od kilku pokoleń), urodził się na 14, rue des Guillemites w czwartej dzielnicy Paryża ,22 września 1872 r. następnie ochrzcił 6 października 1872 rw kościele Notre-Dame-des-Blancs-Manteaux . Krucha, dzieciństwo spędził w kilku dłuższej rekonwalescencji z jego dziadków w Jargeau w dziale z Loiret .
Guillonnet miał 13 lat, kiedy został dopuszczony do wystawienia rysunku zatytułowanego „Ludwik XI w modlitwie” na drugiej międzynarodowej wystawie bieli i czerni w 1886 roku , która zgromadziła kilku największych ilustratorów tamtych czasów. Właśnie z tej okazji wstąpił jako praktykant do pracowni malarza Lionela Royera . Od 1887 roku , w wieku 15 lat, wystawiał swoje najnowsze prace, jak będzie to czynił co roku aż do śmierci, w Salon des Artistes Français. W 1890 otrzymał tam wyróżnienie, w 1892 wyróżnienie III stopnia, aw 1894 wyróżnienie II stopnia. Poza konkursem z 1896 r. otrzymał jednak w 1902 r. krajową stypendium podróżnicze, które pozwoliło mu na roczny pobyt w Algierii na wyjeździe studyjnym. Na Wystawę Powszechną w Paryżu w 1900 r. Guillonnet wykonał monumentalną dekorację przedstawiającą Azję , Afrykę i Amerykę dla pawilonu Ministerstwa Kolonii i uzyskał tam srebrny medal.
Oprócz Lionela Royera, Guillonnet ma, podobnie jak inni profesorowie, Josepha Blanca i Fernanda Cormona w École des Beaux-Arts w Paryżu . 19 sierpnia 1890 rZostał przyjęty 10 th w loży na konkurs nagrody Rzymu i kończy 3 e następnego roku, pozwalając mu skorzystania z małym osobistym studio podczas tak wielu innych, do pracy, do amfiteatrów na akcje, gdy są wolne, a w przypadku braku to korytarze Szkoły. Studia zakończył zdobywając nagrodę w konkursie Jauvin d'Attainville w sekcji Historia,25 października 1892 r. Na podstawie tych wyników zostaje automatycznie zwolniony ze służby wojskowej w dniu1 st luty 1893 zgodnie z artykułem 23 ustawy z 15 lipca 1889 r..
Guillonnet utrzymuje uprzywilejowane stosunki ze swoimi nauczycielami w Państwowej Szkole Sztuk Pięknych. Podczas jej małżeństwa z Eugénie Guyon the4 kwietnia 1899 bierze jako świadków Lionela Royera i Josepha Blanca, swoich mistrzów.
Lionel royerLionel Royer ma decydujący wpływ na przyszłość Guillonnet. Zabierając go w wieku 13 lat do swojego warsztatu, wymaga od niego jednocześnie solidnej nauki humanistycznej. Wydaje się oczywiste, że Guillonnet zastosował się do rady swego mistrza i będzie świetnym uczonym. W wieku 15 lat, kiedy po raz pierwszy wystawiał w Salon des Artistes Français , zaprezentował dwa rysunki. Pierwszy zatytułowany Dobry wieczór, babciu, dobry wieczór! świadczy o jego młodym wieku, ale drugi, zatytułowany Pięć palców Birouk , inspirowany sztuką napisaną przez Louisa Ulbacha , świadczy o nabytej przez niego kulturze.
Za radą Lionela Royera Guillonnet wziął udział w konkursie na witraże katedry Sainte-Croix w Orleanie w 1892 roku na temat eposu Joanny d'Arc . Z tej okazji połączył siły z mistrzem szklarskim Boyerem. Aby wyprodukować karton w rzeczywistym rozmiarze (3,50 m na 6 m wysokości), Guillonnet wyjątkowo korzysta z amfiteatru w École des beaux-arts. Ostatecznie nie jest wybrany. Wśród jury selekcyjnego, pomimo uznania, jakie Émile Didron, autor witraży w kościele Saint-Severin w Paryżu, ma dla pracy Guillonnet, Émile de Lalande przesyła ją w dwóch słowach „obietnic” .
Karty do tego konkursu zostały w większości przekazane przez Guillonneta w 1923 roku jego przyjacielowi Clémentelowi, burmistrzowi Riom , który chciał otworzyć pokój (znany jako „Pszczoły”) ku pamięci Joanny d'Arc i umieścić w wartości list datowany9 listopada 1429które Joanna d'Arc wysłała do tego miasta z prośbą o dotacje. Pudełka te odpowiadają następującym scenom: Joanna słyszy głosy nieba w Domrémy ; Joanna idzie do króla w Vaucouleurs ; Jeanne zostaje przedstawiona na dworze w Chinon ; Jeanne weszła do Orleanu ; Joanna w ataku na twierdzę Tourelles w Orleanie ; Jeanne zostaje wzięta do niewoli w Compiègne ; Jeanne, więźniarka, słyszy swoje głosy w Rouen ; Jeanne na stosie w Rouen . Te pudełka są teraz przechowywane w muzeum Mandeta w Riom .
Wreszcie muzeum Mandeta zachowało dekoracyjny panel, który przedstawia Joannę d'Arc z ramionami w krzyżu otoczonym płomieniami stosu i którym Clementel ubrał kominek w pokoju pszczół ratusza w Riom. Ten dekoracyjny panel przypomina ilustrację Guillonnet na okładkę pracy Funck-Bruntano o Joannie d'Arc.
Józef białyW 1898 roku Joseph Blanc połączył Guillonnet z zamówieniem szampanów Mumm na wykonanie mozaiki zdobiącej fasadę ich piwnicy budowanej w Reims na skraju ratusza. Wyprodukowany fryz dekoracyjny przedstawia w naturalnej wielkości różne etapy pracy wina szampańskiego . Wśród pięciu paneli dwie skrajności reprezentują pracę wykonywaną w świetle dziennym: La Vendange i L'Expdition , a trzej pośrednicy reprezentują czynności wykonywane w piwnicy. Mozaika wykonana z 1 cm kostek emalii odwzorowuje szczegóły aż do podobieństwa robotników domu, którzy pozowali do różnych odtworzonych scen. Ta fasada jest wymieniona i dziś odpowiada piwnicy szampanów Jacquart, do której została przeniesiona przez szampany Mumm.
Fernand CormonW 1897 roku Fernand Cormon zezwolił Guillonnetowi na otrzymanie pierwszego zamówienia państwowego. 5 kwietnia 1897 r.Cormon napisał do Henry'ego Roujona , dyrektora sztuk pięknych: „Dupré pyta mnie o imię mojej małej Guillonnet. To dowodzi dla mnie, że nie zapomnisz o tym. Proszę, mój drogi przyjacielu, postaraj się dać mu coś na tyle ważnego, aby mógł w tym dowieść swoich wielkich zalet. Ten dzieciak (Guillonnet kończy 25 lat) ma władzę i myślę, że w tej chwili jest jedynym. „ I Dupré: ” On jest chłopcem z największą przyszłość. » Zamówienie, które Guillonnet uzyskał dzięki tej interwencji, dotyczy Une partie de foot - Tenu (czytaj rugby), monumentalnego płótna (14 m szerokości i 4 m wysokości) przeznaczonego do dekoracji salonu liceum Lakanal w Sceaux , w hołd Frantz Reichel , wprowadzającego w rugby, gdzie był uczniem od 1885 do 1889 roku . Guillonnet przedstawia „ Félibres ” biorącego udział w pierwszym meczu rugby na terenie szkoły. Sceaux jest wówczas uważany za „stolicę” paryskich felibres. Guillonnet wysyła swoje płótno do Salon des Artistes Français on5 kwietnia 1899, dzień po jej ślubie. To gigantyczne płótno sprawia organizatorom pokazu problemy z prezentacją. Jest zainstalowany wysoko nad drobnymi dziełami innych artystów. Wciąż jest na miejscu w liceum Lakanal.
Na Wystawę Powszechną w 1900 roku Fernand Cormon otrzymuje zamówienie z Ministerstwa Kolonii na dekorację ich efemerycznego pałacu. Cormon uzyskuje wówczas dla Guillonneta zlecenie zdobienia sufitu, które będzie dla niego warte srebrny medal.
W 1895 r. uczniowie Fernanda Cormona połączyli siły, aby co roku organizować w innym miejscu wystawę swoich najnowszych produkcji. Przywódcami są pierwotnie Guillonnet i Granchy-Taylor. Na przykład w 1898 r. Guillonnet wystawił tam swoją przesyłkę do Salonu À sa Toilette z 1897 r. i towarzyszył jej z Surprise de Meaux, który oddawał hołd wytrawnej sztuce jego mistrza w grupowaniu i przemieszczaniu mas.
W salonie z 1906 roku Guillonnet zaprezentował wykonany przez siebie portret swojego mistrza Fernanda Cormona.
Kiedy 26 lutego 1913, Fernand Cormon został podniesiony do rangi Komendanta Legii Honorowej , Guillonnet został wybrany do zilustrowania karty na bankiet i koncert zorganizowany z tej okazji w Palais d'Orsay pod przewodnictwem Léona Bonnata , członka Instytutu i dyrektor Państwowej Szkoły Sztuk Pięknych. Reprezentuje swojego mistrza jako postać w swoim głównym dziele: Lot Kaina .
Ta komunia między nauczycielem a uczniem nie będzie trwała. Przed I wojną światową Guillonnet zaczął być reprezentowany przez właściciela galerii Georgesa Petita . Podczas wojny Guillonnet schronił się na południu Francji, podczas gdy Cormon pozostał w Paryżu, był bombardowany i z miesiąca na miesiąc uczył się o śmierci swoich uczniów na polu bitwy. Następnie Guillonnet poświęcił się swojej pracy na wybrzeżach Morza Śródziemnego, malując tysiące faset kobiecych ciał owiniętych w kolorowe żagle, na których gra wiatr i światło. W dzienniku Cormona, prowadzonym przez Fundację Taylora, widzimy rozwód między nauczycielem a uczniem:
10 maja 1918 r. : „Przez chwilę wierzyłem w przyszłość Guillonnet. (Najprawdopodobniej zostałby kolejnym Chenavardem, gdyby żył). Postać była zerowa, zmarnowałby swoje niezwykłe naturalne dary. A tutaj jest w pełnym handlu, w pełnym fasonie, już stary. (Mógł być wielkim artystą. Nie jest niczym innym jak przedmiotem reportażu). Może powiedzieć za Federico Zucchero: w sztuce ważne jest, aby zrobić drogę, a kiedy już ją masz, rób to szybko i dużo. Szybko zdobywamy reputację i fortunę. "
16 listopada 1918 : „Dla naszych artystów wierzę, że będą coraz mądrzejszymi traderami. Znam już kilku naszych młodych ludzi, którzy dzięki temu praktycznemu ideałowi utracili część swoich talentów. Guillonnet i Zingg m.in. Nie wierzę zbytnio w nowe pokolenie. Publiczny gust jest bardzo chory, ale żeby zarobić, trzeba go polubić. Żal mi szczerych artystów, jeśli te zjawiska nadal istnieją. "
Guillonnet pochodził ze skromnej rodziny, jednak szybko zintegrował się z wyższym społeczeństwem. W 1892 brał udział w konkursie na witraże katedry orleańskiej. Następnie przedstawia swoje lokalne korzenie w mieście Jargeau. Odtąd został zauważony przez miejscowych radnych, a w szczególności przez doktora Alberta Vigera , posła z Loiret, a także pochodzącego z Jargeau, który przedstawił go swoim kolegom parlamentarnym.
Gdy opuszczał École des beaux-arts, Guillonnet wykonywał ilustracje na zamówienie wydawców, ale przede wszystkim portrety, które wykonał i które w ten sposób wprowadziły go do wyższej klasy średniej.
Wraz z jego pierwszym państwowym zleceniem otworzył się przed nim świat sportu i kultury (Félibrige, szeroko rozciągnięty na pisarzy takich jak Rostand czy Barres).
Eugenie Guyon, przyszła żona Guillonneta, pochodzi z tej wyższej klasy średniej, która stała się paryżanką. Urodziła się dnia19 września 1872 r.. W 1899 nazwała się malarką, bo uczyła się malarstwa, bo nie musiała zarabiać na życie. Jego ojciec jest zbieraczem mostów i dróg w Paryżu, który przechodzi restrukturyzację Haussmanna . Znajdziemy w swojej genealogii, wujkowie i ciotki, w Fanty-lescure (Emma i Émile), malarzy, a do bardziej odległej stopnia Hyppolyte Piron ( 1825 - 1880 ), Człowiek z liter i specjalista Kubie , gdzie się urodził.
Podczas małżeństwa Guillonnet z Eugénie Guyon, jeśli ta pierwsza bierze na świadków swoich panów, Eugenie bierze na świadków „właściciela” i „bez zawodu” , przedstawiciela środowiska, w którym ewoluuje, gdzie łatwość nie zmusza do pracy.
W czasie tego małżeństwa sam Guillonnet nie był już w potrzebie. Jego obrazy dobrze się sprzedają. Jego pracownia zainstalowana pod koniec studiów przy rue Saint-Martin 108 została na początku lat 90. XIX wieku przeniesiona na rue Saint-André-des-Arts 41 , a w 1895 roku Guillonnet zamieszkał na stałe w pięknym budynku zwanym „willą Platanesa”. „którego budowa została właśnie ukończona przy 60 boulevard de Clichy , u podnóża Butte Montmartre .
Eugenie Guyon jest dla Guillonneta jednocześnie jego sekretarką, jego księgową, jego attaché ds. public relations.
Po ślubie Guillonnet korzystał z dwóch drugich domów, jednego na lato w Carros , łaskawie pożyczonego dożywotnio przez rodzinę Clergue-Judlin, na północ od Nicei na Lazurowym Wybrzeżu , a od 1920 roku w Garches pod Paryżem.
Eugénie Guyon zmarła w 1931 roku . Pomimo późnego ponownego małżeństwa w 1953 roku, to właśnie z pierwszą żoną Guillonnet został pochowany na cmentarzu Carros. Na jego grobie możemy przeczytać to epitafium : „Byliśmy dwoje, mieliśmy tylko jedno serce. "
Guillonnet nigdy nie lubił swoich imion. Na początku swojej kariery podpisał kontrakt z „Octave Guillonnet”. Przez pewien czas podpisywał się także „Victor Guillonnet”, ale bardzo szybko ten podpis porzucił, by skojarzyć swoje inicjały z nazwiskiem: „ODV Guillonnet”. Prywatnie nazywa siebie „Gui”. To jest powód, dla którego podpisał dla swoich przyjaciół (lub czasami na małych formatach z braku miejsca) „ODV GUI”.
Litera „E” znaleziona w jego podpisie z 1931 roku odpowiada literze Eugenie, imienia jego żony. To właśnie po jej śmierci Guillonnet dodał „E” do swoich imion na pamiątkę swojej żony. Istnieje kilka obrazów Guillonneta, sprzed 1931 roku, sygnowanych inicjałami „EODV”, ale dodano do nich „E”, gdy zwrócono je do jego warsztatu w celu odrestaurowania. Następnie poprosił właściciela dzieła o zgodę na dodanie „E” do swojego podpisu.
W 1902 Guillonnet wystawił La horde, inwazję Hunów i Bénédiction des enfants en Sologne w Salon des Artistes Français. W obrazie przedstawiającym hordę dominuje władcza tragedia przekazana mu przez jej mistrza Cormona. Choć poza konkursem i po ukończeniu 30 lat, jury Salonu przyznaje mu nagrodę krajową w postaci stypendium podróżniczego w wysokości 4000 franków, które pozwoli mu pozostać w Algierii przez rok . Guillonnet wylądował w Algierze w lecie 1902 roku , a następnie kierowany do Theniet El Had , sub-prefektura w dziale z Orléansville , gdzie było biuro zbiórki co pozwoliło mu otrzymać jego renty.
Europejscy mieszkańcy Theniet El Had - około 600 - to głównie urzędnicy państwowi, przedsiębiorcy i leśnicy (okazały las cedrowy w paśmie Ouarsenis ).
Guillonnet będzie starał się uchwycić i przedstawić wielkie momenty i obrzędy ludności muzułmańskiej . Z tej podróży przywozi wiele opracowań, m.in. La danse du feu, sekta Aïssaouas (Algieria) , Le Présage, mauretański ślub , który zaprezentuje w salonie 1904 , czyli piątek na cmentarzu arabskim .
W 1903 nadal przebywał w Algierii i planował dołączyć do Maroka przez Rif . Ostrzeżony o ryzyku związanym z tą wyprawą, kontynuował swoją podróż przez Hiszpanię .
Ten rok w Algierii okazał się punktem zwrotnym w karierze Guillonnet. Jest głęboko pod wpływem światła i jasnych kolorów Afryki Północnej . Guillonnet rozwijał tam swoje zainteresowanie malarstwem „ półcieniami ” i opowiadał się za teoriami malarzy postimpresjonistów na temat kontrastów barwnych.
Abel Combarieu , sekretarz generalny prezydencji, pisze: „Prezydent upoważnił mnie do… proszenia znanych malarzy o kolorowe rysunki do ozdobienia menu uroczystych kolacji. To innowacja, która sprawi, że obcokrajowcy docenią bogactwo i delikatność sztuki francuskiej, z czego artyści i goście są równie zadowoleni. W ten sposób gospodarze Élysée będą przechowywać rysunki JP Laurensa, jego syna Paula-Alberta, ODV Guillonnet, Gorguet, Devambez, Karbowsky, Patricot itp. "
Musée du prezydenta-Jacques-Chirac , w Sarran przedstawił22 października 2005 r. w 30 kwietnia 2006 r.wystawa zatytułowana „The Table w Pałacu Elizejskim, oficjalnych przyjęć prezydentów z III e Rzeczypospolitej”. Guillonnet znajduje tam ważne miejsce z reprodukcjami następujących menu: menu obiadowe oferowane z okazji festiwali francusko-włoskich, w Tulonie ,10 kwietnia 1901 ; Menu lunchowe Betheny oferowane na cześć cara Mikołaja II w dniu19 września 1901 ; menu oferowane królowi Fryderykowi VIII i królowej Luizy duńskiej w Pałacu Elizejski, the15 czerwca 1907 ; menu obiadowe oferowane bułgarskim suwerenom w Élysée, the23 czerwca 1910 ; menu obiadowe oferowane w King Peter 1 st of Serbia w Elysee, the16 listopada 1911 ; kolacja z menu oferowane do króla Ferdynanda 1 st Rumunii w Pałacu Elizejskim,10 kwietnia 1924.
Dzięki prezydentowi Émile Loubetowi Guillonnet uzyskał swój pierwszy państwowy zakup w Salon des Artistes Français w 1901 roku. Zaprezentował m.in. Los Seisses - Scenę Fête Dieu w Sewilli . Zawsze na prośbę prezydenta obraz ten, kupiony za 2300 franków, zostaje zdeponowany w muzeum miasta Montélimar. Ten obraz był do udziału w jesieni tego samego roku na VIII XX Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium . Jego zakup przez państwo powinien był zapobiec przeniesieniu płótna do Monachium. O zwolnienie występuje z Ministerstwa Edukacji Publicznej i Sztuk Pięknych. Ten nie jest przyznany, ale dekret odmowy skierowany do André Saglio, znanego jako Jacques Drésa, kuratora wystaw, nie może być zastosowany w przypadku wyjazdu na wakacje. Zatem płótno, własność państwa francuskiego, jest obecny w Monachium, bez upoważnienia prawnego, na VIII th międzynarodowa wystawa sztuki.
Z okazji federalnego święta gimnastyki 7 i 8 kwietnia 1901w Nicei francuscy gimnastycy postanawiają złożyć narodowy i uroczysty hołd grobowi francuskiego polityka Léona Gambetty . Państwo francuskie składa zamówienie w firmie Guillonnet11 marca 1904, za 12 000 franków, aby to wydarzenie zostało uwiecznione przez malarstwo. Płótno przeznaczone jest dla Zgromadzenia Narodowego. Eugène Morand jest odpowiedzialny za docenienie i zaakceptowanie płótna Guillonneta i tym samym raportuje swojemu ministrowi nadzorującemu: „artysta wykonał na miejscu, w Nicei, studia niezbędne do ostatecznego wykonania, studia rysunku najdokładniejsze pod względem reprodukcji cech wielu oficjalnych postaci, które pojawiły się na tej ceremonii. " (Raport tymczasowy z21 grudnia 1904). „Dzieło, o koncepcji wolnej od banału zbyt często tkwiącego w kompozycjach tego rodzaju idei, ujawnia także w artyście walory kolorystyczne, których dotąd tak szczerze nie pokazywał. Wykonanie tego polecenia nie pozostawia nic do życzenia. " (Raport końcowy z2 maja 1905). Obraz jest prezentowany w Salonie Artystów Francuskich w 1905 roku.
W czasie Wielkiej Wojny Guillonnet odda swoją sztukę ilustratorską na usługi ruchów, które będą próbowały wpłynąć na pozycję państw neutralnych.
Francuska Krucjata KobietTak więc w odpowiedzi na Międzynarodowy Pacyfistyczny Kongres Kobiet, który odbył się w Hadze 28 kwietnia w 1 st maja 1915, we Francji powstaje ruch zwany „Krucjatą Francuzek” i który proponuje „obudzenie pewnego rodzaju wpływu naszych rodaków na siebie nawzajem i poza naszymi granicami na (kraje) neutralne”. Aby ułatwić ten wpływ, zalecana jest korespondencja między kobietami ze wszystkich krajów i publikowana jest pocztówka. Do jego ilustracji wybrano Guillonnet. M mi Alphonse Daudet uzasadnia w ten sposób dużą publikację obiegową tej pocztówce: „Oto nasz dobrze rysowane Program: sojusze, korespondencja z krajów neutralnych, rozmowy do kobiecej braterstwa” , i dalej: „W tym samym czasie, gdy nasi pocztówek tak artystycznie zilustrowane przez M. Guillonneta, w tym samym czasie, co nasze znaczki krucjatowe, które odtwarzają w zdrobnieniu, musimy propagować pożyteczne, hojne i mściwe idee, które są naszą bronią i naszą obroną” .
W 1899 Guillonnet wystawił grę w rugby na Salonie Artystów Francuskich, monumentalne płótno (około 4 m wysokości i 14 m szerokości) zamówione w 1897 z funduszy państwowych przez stowarzyszenie byłych uczniów liceum Lakanal w Sceaux w hołdzie do Frantz Reichel , byłego licealista od 1885 do 1889 i wprowadzającej do rugby we Francji .
Ten porządek ma fundamentalne znaczenie w karierze Guillonnet. Przy tej okazji poznał kilku sportowców, jak wielu felibres , z którymi się zaprzyjaźnił.
W ten sposób nawiązał przyjaźń z Pierre-Emmanuelem Clergue'em, prawnikiem i przyszłym burmistrzem miasta Carros ( Alpes-Maritimes ). W 1899 r. zaprosił go, by zamieszkał w Carros i oddał do swojej dyspozycji budynek o nazwie „La Forge”; będzie go miał do końca życia w 1967 roku .
Guillonnet jest obecny w Nicei w dniu 7 i8 kwietnia 1901podczas federalnych obchodów Związku Towarzystw Gimnastycznych Francji (USGF), podczas których francuscy gimnastycy składają narodowy i uroczysty hołd grobowi Gambetty. Charles Cazalet, prezes USGF , myśli o nim, aby poprzez malarstwo uwiecznić tę ceremonię, podczas której paraduje 3000 gimnastyków, rzucając kwiaty przed grobowcem.Ten obraz został zaprezentowany przez Guillonnet na Salon des Artistes Français w 1905 roku . Rozprowadzany jest z inicjatywy Charlesa Cazaleta, który uzyskuje, że dzieło jest rytowane akwafortą . Cel jest publikowany w jego poczcie od2 października 1909że skierował do Étienne'a Dujardina-Beaumetza , podsekretarza stanu w Ministerstwie Sztuk Pięknych: „grafiki propagandowe, które, jak sądzę, wspaniale służyłyby sprawie patriotycznej, do której jesteśmy przywiązani; pamięć o tym wielkim wydarzeniu, idee, które przywołuje, pamięć o Gambetcie i obronie narodowej są siłami wpływu, aby jeszcze bardziej zwiększyć patriotyczne i republikańskie uczucia całej naszej młodzieży” .
Zlecenie wykonania tej reprodukcji przez akwafortę powierzono Xavierowi Lesueurowi on 26 kwietnia 1906 r.. W związku z tym w całej Francji jest wiele wydarzeń sportowych, które proszą o możliwość skorzystania z losowań, aby nagrodzić zwycięzców swoich wydarzeń. Odnajdujemy zatem w Archiwum Narodowym przypisanie jednego z tych druków do szkoły dla chłopców w Auvers-sur-Oise ( Seine-et-Oise ) na12 września 1935.
Do 42 -tego Federalna Unia towarzystwa gimnastyczne Kongresu, która odbyła się w 1920 roku w Nicei, Paryżu dziennik Le Petit Journal wznawia w tabeli Guillonnet wykonane 15 lat temu.
Bliskie więzy łączące Guillonnet i Pierre-Emmanuela Clergue'a umożliwiły córce tego ostatniego, Noune, wyjazd do Paryża w 1908 roku, gdzie została przywitana i zakwaterowana przez Guillonnet. To właśnie w domu Noune poznała Roberta Judlina, młodego mistrza kajakarstwa, którego poślubiła kilka lat później. To małżeństwo dodatkowo wzmacnia więzi łączące Guillonnet z rodziną Clergue-Judlin.
W lutym 1922 r. Robert Guillou, mistrz szermierki , utworzył Stowarzyszenie Malarzy i Rzeźbiarzy Sportowych , którego celem jest „ciągłe działanie na rzecz propagowania, konserwacji i doskonalenia sztuki sportowej oraz do niedosytu indywidualności poprzez poleganie na na wspólnych osiach w celu kierowania wysiłkami. " Ta firma oferuje swoim członkom ułatwienie im inspiracji, dając im dostęp do większości spotkań sportowych po przedstawieniu zarządu stowarzyszonego. Od momentu powstania Guillonnet jest skutecznym i bardzo aktywnym członkiem.
W 1925 nakręcił grę w tenisa , obraz nabyty przez Muzeum Sztuk Pięknych w Dijon .
Na ten sam temat Guillonnet przedstawił swoją kartę do stworzenia witrażu zatytułowanego Tenis na Wimbledonie w Salon des Artistes Français w 1934 roku.
W 1924 Guillonnet rozpoczął współpracę z Manufacture nationale de Sèvres . Wykonał pudełka do wazonu Fête galantes , inspirowane jego malarskimi festiwalami nocnymi . Opierając się na sukcesie tego wazonu, został wybrany do wykonania pudełek na pamiątkowy wazon na letnie igrzyska olimpijskie w Paryżu w 1924 roku .
Produkowany jest pojedynczy wazon o wysokości 1,10 m przeznaczony do zaoferowania Międzynarodowemu Komitetowi Olimpijskiemu oraz seria czterech różnych wazonów przeznaczonych do zaoferowania mistrzom różnych dyscyplin. Cztery modele różnią się zawartością karteli z białej pasty w formie półrzeźbionej na szarym tle: nurkowanie, piłka nożna, wioślarstwo i rugby; jazda na rowerze, żeglarstwo, tenis i strzelanie; szermierka, jazda konna, baskijska pelota i poręcz w gimnastyce; oszczep, wiosłowanie, boks i bieganie.
Wśród głównych dekoracji wykonanych przez Guillonnet możemy wymienić:
Jeśli Guillonnet osiągnął status projektanta w 1924 roku , to dlatego, że już od nauki w Szkole Sztuk Pięknych interesował się różnymi elementami składającymi się na sztukę zdobniczą: witraże z 1892 roku , mozaika z 1898 roku , a następnie ceramika w latach 20. a później gobelin w latach 30. XX wieku .
Jean Ajalbert , kurator Manufacture nationale de tapisserie de Beauvais (1917-1935) sprowadził Guillonneta do gobelinu , zamawiając mu karykatury na tapicerkę fotela na temat kolonii przeznaczonej do dekoracji nowego tronu cesarza Annam ( Francuskie Indochiny ) poszukiwane przez Francję.
Wyprodukowany w manufakturze Beauvais , montowany przez Érica Bagge i Pellissiera, a tkany przez Heta, Radela i Dujardina. Tron ten został wystawiony podczas trzynastego „Sezonu Sztuki” manufaktury w 1931 roku w Beauvais. Następnie zostaje przewieziony do Pałacu Najwyższej Harmonii w Hue . Zarówno motyw kolonii nałożony na to odznaczenie, jak i akronim „RF” Republiki Francuskiej świadczą o zmniejszonej roli, jaką cesarz Annam, Bao Daï , miał odgrywać w Indochinach, z rzadkim przywilejem oddawania zwyczajów. sprawiedliwości w imieniu Republiki Francuskiej.
W 1933 roku Guillonnet zaprezentował swoje karykatury do szkicu gobelinu Adoracja Trzech Króli w Salonie Artystów Francuskich .
Guillonnet wyprodukował dla Manufacture des Gobelins , w ramach zamówienia dla wydziału paryskiej Sorbony (sala dyplomowa), trzy karykatury gobelinowe wokół tematu nauki i myśli. Pudełka te, wykonane na początku lat czterdziestych, zostały dostarczone przez Guillonnet w 1942 roku . Ze względu na II wojnę światową będą tkane dopiero po 1944 roku , chodzi o Gloryfikacja myśli (3,50 m na 5,00 m ); Mistrzowie Nauk (3,70 m na 5,80 m ); Odznaka bratek (3 m na 3,75 m ).
W styczeń 1944, w Musée de l'Orangerie organizowana jest wystawa prezentująca „Nowoczesne pudełka i gobeliny z krajowych fabryk”. Guillonnet jest tam ze swoją wizytówką Les Maîtres de la science .
Po II wojnie światowej Janneau stracił kierownictwo w fabrykach i dołączył do Antoine'a Behny, bogatego przemysłowca libańskiego pochodzenia, który dorobił się fortuny na produkcji pieluszek i który w 1952 roku stworzył Ateliers de Renovation de la Tapisserie (ART) ... Jeanneau, stając się doradcą technicznym tego warsztatu, przynosi ze sobą kilka pudełek nie produkowanych przez manufakturę gobelinów. W ten sposób pudła produkowane przez Guillonnet są ostatecznie tkane przez mistrzów lizawek z warsztatów ART.
Jak widać, między zamówieniem dla Sorbony a ich dokonaniami przez Ateliers ART, los tych gobelinów był niepewny. Dla jednego z nich, Gloryfikacja myśli , historia na tym się nie kończy. Polityka warsztatów ART polega na sukcesywnym powierzaniu pudełek różnym mistrzom w celu porównania wkładu każdego z nich w uzyskany gobelin. Wszystkie te arrasy zostały więc wykonane w dwóch, a nawet ośmiu egzemplarzach (przypadek ekstremalny). Tak jest w przypadku tektury Gloryfikacja myśli Guillonneta, która została między innymi powierzona mistrzowi licier, dawniej z fabryki Gobelins, którego imię znamy tylko: Roland. Mężczyzna miał 68 lat, kiedy zaczął tkać to monumentalne dzieło. W trakcie swojej pracy weteran ten doznał krwotoku mózgowego. Unieruchomiony, musi przerwać pracę i dokończyć ją jakiś czas później. Po otrzymaniu tego gobelinu Janneau odmówił, ponieważ miał tak wiele wad w części wykonanej po wypadku naczyniowym, którego doznał Rolanda.
Odrzucony przez Janneau, University of British Columbia Vancouver otrzymuje propozycję. Obecnie służy jako praktyczny podręcznik neurologii dla studentów medycyny i jest wystawiony w Bibliotece Woodwarda.
Ostatecznie Guillonnet kontynuował współpracę z Ateliers ART i wyprodukował wiele innych pudełek, których tkane prace dotarły do czterech stron świata. Zacytujmy na przykład: Zwiastowanie (1949) dla Patriarchatu Bejrutu; Dziewica Chwały (1951) dla Watykanu; Egipt (1951) utkany dla króla Egiptu Farouka.
Guillonnet ilustruje różne media: