Noemie Lwowski

Noemie Lwowski Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Noémie Lwowsky w 2010 roku. Kluczowe dane
Narodziny 14 grudnia 1964 r.
Paryż , Francja
Narodowość  Francuski
Zawód Reżyser
Scenarzysta
Aktorka
Wybitne filmy Życie mnie nie przeraża
Les Sentiments
Must dance!
Les Beaux Gosses
Camille podwaja się

Noémie Lvovsky , urodzona w dniu14 grudnia 1964 r.w Paryżu , jest francuską reżyserką , scenarzystką i aktorką .

Była nominowana raz do Cezara dla najlepszej aktorki , raz dla najlepszej reżyserki i siedmiokrotnie dla najlepszej aktorki drugoplanowej .

Biografia

Rodzina

Jej nazwisko jest polskiego pochodzenia. Jego dziadkowie ze strony ojca opuścili Odessę, aby uciec przed antysemityzmem . Z zamiłowania do literatury francuskiej i wyniku afery Dreyfusa dziadek przeniósł całą rodzinę do budynku w Paryżu. Jego ojciec stracił całą rodzinę do deportacji podczas II wojny światowej .

Jej matka pochodzi z Tuluzy.

Miała syna, Paolo, z psychiatrą .

Trening

Po studiowaniu literatury Noémie Lvovsky poszła za zajęciami analizy filmów  Jeana Doucheta , co było decydującym spotkaniem. Następnie dołączyła do Femis .

W 1988 roku napisała i wyreżyserowała  Dis-moi oui, dis-moi non , m.in. z  Valerią Bruni-Tedeschi  i Emmanuelle Devos . Spotkanie z tymi dwiema aktorkami jest decydujące i wyznacza początek długiej serii kolaboracji. Dis-moi oui, dis-moi non  zdobył Grand Prix na Europejskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Brześciu , a także nagrodę jury na Filmschoolfest Munich  (w) i został wybrany w  Cannes w 1990 roku , w równoległej sekcji Perspectives du Kino francuski .

W 1990 ukończyła studia na wydziale Scenario La Fémis .

Reżyser i scenarzysta

Współpracuje jako scenarzystka, reżyserka castingu i scenarzystka z  Arnaudem Desplechinem, a zwłaszcza uczestniczy w pisaniu La Vie des Morts  (1991) i  La Sentinelle  (1992).

Noémie Lvovsky napisała i wyreżyserowała swój pierwszy film fabularny, Oublie-moi , z  Valérią Bruni-Tedeschi i Emmanuelle Devos w 1995 roku. Film zdobył nagrodę za najlepszy scenariusz na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Salonikach oraz Wielką Nagrodę Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Belfort. Następnie współpracowała z Philippem Garrelem  przy pisaniu jego filmu  Le Cœur fantôme  w 1996 roku. 

W 1997 roku napisała i wyreżyserowała film telewizyjny  Petites  pour Arte, a następnie rozpoczęła współpracę z Florence Seyvos , która kontynuowała z nią współpracę przy pisaniu każdego z jej filmów.

Jej trzeci film fabularny, Życie mnie nie przeraża , który napisała i wyreżyserowała, został wydany w 1999 roku. Film zdobył nagrodę Jean-Vigo i Srebrnego Lamparta na festiwalu w Locarno . W 2000 roku otrzymała za ten film Nagrodę Kultury Francji dla Najlepszego Reżysera Roku na Festiwalu Filmowym w Cannes . Życie mnie nie przeraża jest w programie szkolnym w ramach programu Lycéens et apprentices au Cinéma . Na pytanie "Jaki film sprawił, że chcesz zostać reżyserem?" „, Céline Sciamma odpowiada w wywiadzie: „  Życie mnie nie przeraża , Noémie Lvovsky, miałam dziesięć lat. Ale przed nim byli Petites . Powiedziałem sobie: „Ach, są dziewczyny, które wykonują tę pracę”, i wtedy zacząłem myśleć o byciu reżyserem” .

W 2002 roku Noémie Lvovsky była współautorem pierwszego filmu Valeria Bruni-Tedeschi, łatwiej jest wielbłądowi… . W następnym roku napisała i wyreżyserowała  Les Sentiments , które spotkało się z wielkim sukcesem publiczności i krytyki . Film odniósł sukces kinowy, zdobył nagrodę Louisa-Delluca i był nominowany do Cezara dla najlepszego filmu w 2004 roku. W 2007 roku ukazał się tytuł  Faut que ça danse! , jego czwarty film fabularny. 

W 2012 roku szósty film Noémie Lvovsky,  Camille redoubles , który napisała, wyreżyserowała i w którym zagrała główną rolę, zamknął Fortnight Directors' w Cannes, gdzie zdobył nagrodę SACD. Camille ponownie  otrzymuje nagrodę Variety Piazza Grande na festiwalu w Locarno w tym samym roku i trzynaście nominacji podczas ceremonii Cezara 2013, w tym dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera i najlepszej aktorki. Camille powtarza  się w programie szkolnym w ramach programu Lycéens et apprentices au Cinéma . 

Ponownie współpracuje z  Valerią Bruni-Tedeschi  nad scenariuszem Un château en Italie, który został wybrany w oficjalnym konkursie na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2013 roku . W 2014 roku, ona dostosowana z Valeria Bruni Tedeschi gry Antona Tchekhov za , The Three Sisters , dla telewizji. Film jest pokazywany na Arte w programie Collection Théâtre.

Na zamknięciu festiwalu Paris en tout Lettres , w Maison de la Poesie wita noémie lvovsky i Gaëtan Roussel , który podpisał oryginalną muzykę Camille podwoić , do literackiego koncert na dwa głosy. W 2014 roku napisała z Florence Seyvos scenariusz do filmu Tomorrow and Every Other Day .

W 2015 roku otrzymała nagrodę za interpretację dla Rosalie Blum na Sarlat Film Festival . W tym samym roku zwraca się pod kierunkiem Catherine Corsini w La Belle Saison i jest nominowana do Cezarów 2016 w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa .  

W 2015 roku otrzymała nagrodę za najlepszą francuską fikcję na Prix ​​du Syndicat Français de la Critique 2015 za Les Trois Sœurs .    

Otrzymała Nagrodę Filmową SACD w 2018 roku .

Aktorka

W tym samym czasie, co jej karierze scenarzysty i reżysera, zaczęła ją działając karierę w  Moja żona jest aktorką  przez Yvan Attal w roku 2001. Do tej interpretacji, zdobyła jej pierwsza César nominację dla najlepszej aktorki drugoplanowej .

W 2004 roku ponownie spotkała się z Arnaudem Desplechinem , tym razem jako aktorka, w  Kings and Queen . Fotografuje dla Emmanuelle Bercot  w  Backstage w 2005 roku i  ponownie spotyka się z Valerią Bruni-Tedeschi w  celu napisania scenariuszy do Aktorek  (2007), w których jest również aktorką. Ona będzie ponownie nominowana w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa Pod Cezarów 2006 i 2008 z ról w Backstage i Aktorki .

Aktorka obraca się pod dyrekcją Riada Sattoufa  w  Les Beaux Gosses  (2009) i ponownie jest nominowana do Cezara jako najlepsza aktorka drugoplanowa . Ona także odgrywa w L'Apollonide: Pamiątki de la maison burdel  przez Bertranda Bonello , przedstawione w Dzienniku Wybór w 2011 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes . Za tę rolę jest nominowana po raz piąty w kategorii Najlepsza aktorka drugoplanowa Cezara. W 2011 roku zagrała w  L'Amour, la mort, les fringues , sztuce wyreżyserowanej przez Danièle Thompson  w Théâtre Marigny . Noémie Lvovsky pracowała następnie z Delphine i Muriel Coulin przy 17 wypełnieniach  (2011), z  Julie Delpy  przy Le Skylab  (2012) oraz z Benoît Jacquot przy  Les Adieux à la Reine  (2012).

Noémie lvovsky dojechała Riad Sattouf dla  Jacky w Królestwie Girls (2013), a następnie odwraca w  weekendy  przez Anne Villacèque (2013),  Tristesse klubu  przez Vincenta Marriette  (2013), Trzymaj się prosto przez  Katia Lewkowicz (2013). Gra także w  My Old Lady  (2014) w reżyserii Israëla Horovitza , obok Kevina Kline'a i Maggie Smith , w Les Jours venus w reżyserii Romaina Goupila (2014),  La Belle saison w  reżyserii Catherine Corsini (2014), Comme un airplane w reżyserii Bruno Podalydès  (2014) oraz w  Tak bądźcie kim , prestiżowym serialu Arte w  reżyserii Rodolphe'a Tissota (2014).

W 2015 roku nakręciła Rosalie Blum , przez Julien Rappeneau , następnie w swoim filmie, Demain et tous les autres jours (2016) i Willy 1er , przez Ludovic Boukherma i Zoran Boukherma Marielle Gauthier i Hugo P. Thomas (2016).

W 2017 roku ponownie spotkała się z Valerią Bruni Tedeschi w Les Estivants , następnie zwróciła się do Pierre'a Schoellera w Un Peuple et son Roi , w filmie telewizyjnym Les Impatientes , reż. Jean-Marc Brondolo , w Nox ( Canal + Series ) , reż. Mabrouk El Mechri w Dwóch synów , Félix Moati ; w Les Invisibles , przez Louis-Julien Petit (2018), w zagraj , przez Anthony Marciano (2018) oraz w La Frontière , przez Frédéric Fonteyne (2018).

Zobowiązania

Noémie Lvovsky była jednym z 66 filmowców, którzy  w 1997 roku podpisali manifest wzywający do  obywatelskiego nieposłuszeństwa  wobec „  Prawa Pasqua-Debré ” .

Określa się jako politycznie „lewicowa”.

Filmografia

Ikona informacji z gradientem background.svg O ile nie wskazano inaczej lub nie wskazano inaczej, informacje wymienione w tej sekcji można potwierdzić w bazie danych Allociné .

Dyrektor

Filmy fabularne Krótkie filmy
  • 1986  : Piękne
  • 1987  : Wizyta
  • 1989  : powiedz mi tak, powiedz mi nie
  • 1990  : pocałuj mnie

Autor scenariusza

Aktorka

Kino Telewizja Reżyser obsady Seria internetowa
  • 2017  : Loulou , odcinek 2 Rodzice  : matka Loulou

Teatr

Poezja

Nagrody

Dekoracje

Nagrody i nominacje

Członek jury

W 2012 r noémie lvovsky był członkiem jury Międzynarodowego konkursu 65 -tego Festiwalu Filmowym w Locarno .

Wczesne 2013, była przewodniczącą jury 25 XX  edycji Angers Europejskiego Festiwalu pierwszy film .

W Październik 2013jest członkiem jury reżysera Jamesa Graya na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rzymie .

W 2014 roku, na  65 -tego  Festiwalu Filmowym w Cannes , jest członkiem Jury przewodniczył  Abbas Kiarostami w  Cinefondation  i Short Film.

Uwagi i referencje

  1. „  Noémie Lvovsky, chórka  ”, Liberation.fr ,8 września 2011( przeczytaj online , skonsultowano 26 kwietnia 2017 r. )
  2. AlloCine , „  Noémie Lvovsky  ” , na AlloCine (dostęp 26 kwietnia 2017 )
  3. Seriale i filmy telewizyjne na lata 2017/2018 — artykuł z 12 lipca 2017 r. (dostęp 28 sierpnia 2017 r.)
  4. „  Nominacja do Orderu Sztuki i Literatury - lato 2019 - Ministerstwo Kultury i Komunikacji  ” , na stronie www.culturecommunication.gouv.fr , opublikowana 31.10.2019 (konsultacja 31 października 2019 )
  5. Marc Champenois , "  Order of Arts and Letters - Nominacje i promocje z 07-2004  " , na www.france-phaleristique.com (dostęp 26 kwietnia 2017 )
  6. Nicolas Bellet, „  Zwycięzcy 20. edycji festiwalu La Rochelle TV w przedstawieniu zwycięzców  ” , na premierze ,16 września 2018 r.(dostęp 21 października 2018 r . ) .

Linki zewnętrzne