Produkcja | André Techiné |
---|---|
Scenariusz |
André Techiné Cédric Anger |
Główni aktorzy | |
Firmy produkcyjne | Wybór ARP |
Ojczyźnie | Francja |
Uprzejmy | dramat |
Trwanie | 103 minuty |
Wyjście | 2017 |
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Our Roaring Twenties to francuski film dramatyczny napisany i wyreżyserowany przez André Téchiné , wydany w 2017 roku .
Jest to adaptacja dzieła La garçonne et l'Assassin przez Fabrice Virgili i Danièle Voldman , zainspirowany prawdziwą historią Pawła Grappe , francuskiego żołnierza pierwszej wojny światowej , który do opuszczenia represje związane z jego dezercji, przebiera się kobieta z pomocą swojej żony, Louise Landy, najpierw w sposób nagły, a potem stopniowo w pełni wyrażający zgodę.
Film został wybrany w kategorii „ 70 th imprezy rocznicowe” i osłoniętymaj 2017na Festiwalu Filmowym w Cannes .
Podczas I wojny światowej francuski żołnierz zdezerterował i, aby nie zostać zabranym i odesłanym na front, udaje kobietę przy pomocy żony.
André Téchiné odkrywa wyjątkowe przeznaczenie Paula Grappe dzięki swoim producentom Michèle i Laurentowi Pétinom , którzy zapoznają go z twórczością historyków Fabrice'a Virgili i Danièle Voldman . Mówi, że był „oszołomiony” tą „barokową” historią.
Prace pisarskie wykonują Téchiné i Cédric Anger , wykorzystując materiały dokumentalne Virgili i Voldmana.
André Téchiné twierdzi, że chciał stworzyć „ biografię pary” wokół trzeciej postaci, czyli Suzanne, która z „zaczarowanej” pogrąża się w samotności i staje się „potworna”. W tym celu film krzyżuje rekonstrukcję kontekstu historycznego z bardziej ponadczasową ewokacją romantycznej i dekadenckiej namiętności, tworząc sceny poza czasem i regularne mieszanie epok. Ze względu na koszty i wybór artystyczny, Téchiné nie chciał zbyt mocno angażować się w projekt filmu z epoki, preferując skrupulatne traktowanie postaci.
Virgili i Voldman, „odkrywcy” prawdziwej historii, odnosząc się do projektu, wyrażają „szczęście jako historycy”: „poprzez magię obrazów, grę aktorów, talent kostiumerów i charakteryzatorów oraz władza reżysera, Paul, Suzanne i Louise ożyły i ożyły”. Wydanie filmu skłania prasę do przywołania oryginalnej i prawdziwej historii pary, podobnie jak The Huffington Post , publikując artykuły prasowe z epoki.
Francuski Film ujawnia, wsierpień 2016, zaręczyny Céline Sallette i Pierre'a Deladonchampsa z André Téchiné w jego dwudziestym drugim filmie, a także Michela Fau , Claude'a Gensaca (który zmarł przed rozpoczęciem zdjęć) i Grégoire'a Leprince-Ringuet .
Uznając, że po raz pierwszy zagrał na całość, zgadzając się na zdjęcia do L'Inconnu du lac , Deladonchamps przyznaje, że nie boi się zepsuć swojego wizerunku poprzez przyjmowanie złożonych ról, poruszając kwestię płci . Przyznaje, że jego główną obawą było to, że jego występ zostanie źle odebrany przez osoby transpłciowe i transwestytów. Przyznaje, że jest to prawdopodobnie rola, „dla której [on] rzucił się najbardziej w pustkę”.
To Pierre Deladonchamps, do którego już podszedł, opowiada o projekcie Céline Sallette z okazji Festiwalu Filmowego w Cannes 2016 , nie znając aktorki, którą mimo to uznał za idealną do roli Louise, a ta już ma przyznano innej aktorce. Ta ostatnia się wycofuje, a producenci, którzy już zidentyfikowali Céline Sallette jako mogącą się z tym zgodzić, apelują do niej. Téchiné, początkowo nieprzekonany, w końcu akceptuje entuzjazm Sallette, półtora miesiąca przed rozpoczęciem zdjęć.
Téchiné przyznaje, że był pod wrażeniem porozumienia między dwoma głównymi aktorami, których uważał za „zdolnych do hojności aż do nieprzyzwoitości”.
André Téchiné i zespół ARP Sélection rozpoczynają zdjęcia ,22 sierpnia 2016, w Paryżu i Île-de-France . Kończy się na15 października 2016.
Wśród miejsc, w których kręcono film, znajduje się Muzeum Sztuki Fairground w Paryżu, a w szczególności Magic Mirror , oryginalna podróżująca sala balowa zaprojektowana w 1924 roku w Belgii. Sceny kręcone są tam podczas fali upałów; Pierre Deladonchamps nosi tam gorset, co umila wielogodzinne próby filmowania.
Pierre de Ladonchamps potwierdza, że nie przygotował wiele dla roli: jeśli czytał książki i komiksu, który inspirowany scenariusz, nie chciał, aby obejrzeć duński dziewczyna , przez Toma Hoopera , którego tematem i czas są sąsiedzi. Aktor przyznaje, że podczas kręcenia tego filmu docenił „ideę nierozpoznawania siebie”. Twórczość Téchiné, Deladonchamps i Sallette tworzy „trójcę” przepełnioną wzajemnym zaufaniem, co reżyser przyznaje, że znalazło to bezprecedensowe i bardzo korzystne: „Céline i Pierre lubili wyruszać na przygodę, to była niesamowita okazja, bo dała nam cały talent, którego nie mielibyśmy w innych warunkach ”. Podczas kręcenia aktorzy często oferują dodatki reżyserowi, który regularnie je przyjmuje. Sallette mówi o „stanie łaski, euforii, całkowitej radości” oraz o narodzinach bardzo wielkiej braterskiej miłości między Deladonchamps i nią, korzystnej dla kręcenia intymnych scen.
Dekoracje są bardzo bogato kolorowe; Téchiné, wspomagany przez autora zdjęć Juliena Hirscha , chce uniknąć pułapki, jaką jest historyczny film odarty z jaskrawych kolorów: „Myślałem o Vuillard , Bonnardzie , Nabisie . Ta praca nad kolorami, zarówno kostiumami, jak i dekoracjami, była moim stałym pomysłem. Chciałem, żeby były jak najbardziej olśniewające, nawet gdy były czarne jak na scenie z okopów ”.
Téchiné deklaruje, że nie docenia w filmach muzycznych wyborów, które mają „[podkreślać] intencje”; dlatego też ścieżka dźwiękowa filmu jest mocno zredukowana, jedyne kompozycje dotyczące scen rozgrywających się w kabarecie, gdy postać Paula opowiada swoją historię kilka lat po wojnie.
Téchiné powierzył zadanie komponowania Alexisowi Rault , z którym pracował już przy swoim poprzednim filmie Quand na 17 ans . O ile w przypadku tego filmu kompozytor został poproszony po zakończeniu montażu, tym razem reżyser poprosił Raulta o komponowanie przed zdjęciami, ponieważ sceny kabaretowe były kręcone jako pierwsze. Rault współpracuje z choreografką Sonią Vialaneix. Jego ostatnie dzieło obejmuje różne style muzyczne ( tango , ragtime , czarne dno , marsz wojskowy , walc ), artykułowane wokół głównego tematu.
Ścieżka dźwiękowa zawiera również kilka rzadkich wcześniej istniejących utworów: Auprès de ma blonde śpiewane przez brytyjską piosenkarkę Olivię Chaney (w składzie) oraz bluesowy utwór Nobody Knows You When You're Down and Out w wykonaniu Bessie Smith - Téchiné holding à la obecność piosenek -, i dwa klasyczne elementy ( Winterreise przez Franz Schubert i msze D drobne przez Gabriel Faurégo ).
Nasz lat dwudziestych , wybranych w kategorii „ 70 th wydarzenia rocznicowe” i przesiewa na22 maja 2017 r.na Festiwalu Filmowym w Cannes , wydany dnia13 września 2017 r.we francuskich teatrach. Film znalazł się również na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Stambule , Alliance Française French Film Festival w Australii , Cinemania Festival w Montrealu , Francuskim Festiwalu Filmowym w Edynburgu , Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago oraz Międzynarodowym Festiwalu w Rio de Janeiro film .
Teren | Uwaga |
---|---|
Zgniłe pomidory | 43% |
Allocyna |
Okresowy | Uwaga |
---|
Krytycy wydają się podzieleni co do tematu filmu i traktowania jego tematu. Na amerykańskim agregatorze Rotten Tomatoes film zbiera 43 % pozytywnych opinii dla 7 krytyków.
We Francji witryna Allociné oferuje średni wynik 3,2 ⁄ 5 na podstawie interpretacji recenzji z 30 tytułów prasowych.
Pierre Murat z Télérama nie ukrywa, że „ najlepszy od lat film André Téchiné porusza się między dwoma ochronnymi wpływami. Z jednej strony, poetycki liryzm z Jean Renoir (...). Z drugiej zaś wspaniała ekstrawagancja Maxa Ophülsa (…)” . Jacky Goldberg, dla Les Inrocks , chwali występy Pierre'a Deladonchamps, o „romantycznej naiwności”, oraz Céline Sallette, „Renoirienne” z „jej szczególną dykcją i jej płową urodą”. Alexis Campion w JDD docenia „pozornie barokową atmosferę, a jednocześnie skromną i dekadencką”, podczas gdy Jean-Michel Frodo, dla Slate , podziwia „fresk o nieoczekiwanej szerokości i głębi”, na służbę w czterech przekonujących rolach głównych: Sallette („obecna i delikatna, aktywna i marzycielska”), Deladonchamps („imponująca”), Fau i Leprince-Ringuet („sentymentalna i dekadencka”).
Anne Diatkine w Wyzwoleniu przyznaje, że woli pierwszą część filmu, w której bohaterowi Paula Grappe nie udaje się oswoić kobiecego „dublera”, ale w każdym razie z zadowoleniem przyjmuje występy dwóch głównych aktorów. Sallette, „Groźny energii”, że Deladonchamps „idealny jako niespokojny mężczyzna, który porzuca błyskotliwość męskości”, jednocześnie dostrzegając w filmie zdolność do echa współczesnych pytań dotyczących gatunku . Arnaud Schwartz ( La Croix ) często pokazuje, że druga część jest mało przekonana do „zbyt mocnych” scen, mimo to dostrzega „uderzającą estetykę” w filmie dobrze serwowanym przez jego aktorów. Maguelone Bonnaud ( Le Parisien ) krytykuje Téchiné za „niepokojący brak empatii”, ale aprobuje interpretacje Sallette, „nienaganne” i Deladonchamps, „[przygnębiające]”.
Thomas Sotinel du Monde wydaje się zawiedziony, podkreślając, że jeśli „André Téchiné reżyseruje ze zwykłą uwagą (…, mu) brakuje w filmie wymiaru dekadenckiego fresku, którego ta historia wymagała. Użycie sztuczki ( wspomnienia są często zastępowane szkicami, które Paul wykonał na scenie po swojej amnestii) nie wystarcza, aby wypełnić tę lukę i smutny lament Paula i Louise nie znajduje zasłużonej orkiestracji” . Jeszcze dla Le Monde Mathieu Macheret przywołuje film „pochłonięty „obowiązkiem prawdziwości” i minimalnej rekonstrukcji czasu. Critikat , poprzez głos swojego redaktora naczelnego Clémenta Graminièsa, jest bardzo krytyczny, mówiąc o „prawie totalnej porażce”, przywołując w szczególności niezdolność reżysera do pełnego przyjęcia ciężkich i sztucznych rekonstrukcji historycznych oraz reżyserię aktorów przerywanych . W przypadku L'Express Sophie Benamon ubolewa na skróty, które szkodzą wiarygodności historii.
Film zarejestrował 141 112 wejść we Francji.
Uznany za szokujący przez rodziców uczniów katolickiej szkoły w Senlis ( Oise ) plakat do filmu, który został zaprogramowany w kinie stowarzyszeniowym w mieście, przedstawiający nagą parę, został zamaskowany.
Film w kilku miejscach kwestionuje współczesne pojęcie płci, refleksje, które ożywiają publiczną debatę wokół „pomieszanego pojmowania kobiecości ” czy miejsca przemijania . Dla Fabrice'a Virgili , współautora eseju, na którym oparty jest film Téchiné, historia Paula Grappe stanowi „wydarzenie o wymiarze politycznym, ale także wydarzenie społeczne i wyprzedzające ludzi ”. Jean-Michel Frodo dla Slate widzi w filmie okazję do zakwestionowania „skomplikowanego współistnienia tego, co męskie i żeńskie w każdej jednostce, zwłaszcza w społeczeństwie bardzo uformowanym w tych kwestiach”.
Téchiné twierdzi, że chciał oszczędzić ważne sekwencje, w których postać Pawła pojawia się w Suzanne, ale nie do końca przebrana, zwłaszcza bez peruki, aby wzmocnić wrażenie transgresji, a następnie pułapki wyłaniającej się z tej gry.
Ogólnie rzecz biorąc, bardzo silne pragnienie André Téchiné, aby nie produkować filmu z epoki i promować w dialogach współczesny język, wydaje się ułatwiać współczesną reperkusję tego filmu.
Fabuła filmu rozgrywa się na tle I wojny światowej i walk w okopach . Scenariusz traktuje horror konfliktu, traumę i dezercję jako drogę ucieczki. Dla Deladonchamps przebranie Paula za Suzanne również stanowi „drugie narodziny” ułatwione przez kontekst szalonych lat dwudziestych i pozwala młodemu człowiekowi zapomnieć o traumie codziennego życia żołnierza, bardziej niż o jego stanie jako mężczyzny. Prostytucja w którym para oddaje jest również częścią procesu spożywczego awaryjnego, podkreślając niepewności życia w czasie wojny.
Téchiné podkreśla, że chronologię w środku filmu zaburza obecność wojny, podczas gdy jest ona linearna przed i po konflikcie; proces ten ma na celu przetłumaczenie związku przyczynowego między przemocą walk a pojawieniem się postaci Suzanne. Inscenizacja w Lasku Bulońskim spotkania Paula przebranego za Suzanne i złamanej buzi oraz postaci hrabiego granej przez Grégoire'a Leprince-Ringueta , nacjonalistycznego bohatera wojennego, który również zaburza związek obojga małżonków, ma podkreślić ten raport.
Wreszcie, stałe podkreślanie ciał (ruchy szwaczek z tyłu , okaleczone ciała itp.) również przyczynia się do tej ambicji uczynienia wojny charakterem samym w sobie. Narodziny dziecka powodują zmianę bezwarunkowej miłości Louise na fatalny skutek dla Paula.