Plastikowa mikrokulka

Mikrokulki (w języku angielskim  : mikrokulki ) są kuliste cząstki tworzywa sztucznego, składa się z polimerów syntetycznych (żywice i / lub kopolimerów ).

Od lat 90. coraz częściej są wykorzystywane przez przemysł kosmetyczny . Są one następnie uważane za tworzywa sztuczne jako nietoksyczne i niedrażniące dla ludzi, ale stwarzają problemy, gdy są uwalniane do środowiska.

Ich odporność na korozję i biodegradację wyjaśnia zarówno ich zainteresowanie przemysłowe, jak i zdolność do powodowania szkód w środowisku, ponieważ pod koniec swojego życia stanowią jedną z wielu form tzw. Odpadów „  mikroplastikowych  ”; Materiał, z którego składa się większość mikrokulek, zwykle sam w sobie nie jest toksyczny, ale potem staje się problematycznym zanieczyszczeniem , ponieważ te koraliki szybko stają się wszechobecne w wodach słodkich i morskich (na przykład stanowią około 90% mikroplastików w jeziorze Erie ), może adsorbować wiele zanieczyszczeń wychwyconych w wodzie. Mogą również uwalniać zawarte w nich zanieczyszczenia i / lub wypłukiwać toksyczne dodatki, które zawierają lub które zaadsorbowały. Kinetyka środowiskowa mikrodrobin plastiku w środowisku naturalnym jest nadal słabo poznana (szczególnie w przypadku zjawisk bioturbacji ), ale teraz wiemy, że mogą one dostać się do sieci pokarmowej i morskiego łańcucha pokarmowego .

Skład chemiczny

Te mikrokulki są wykonane ze spolimeryzowanych monomerów , pochodzących z ropy naftowej lub gazu ziemnego lub potencjalnie węgla (na drodze karbochemii ).

W zależności od przeznaczenia, do jakiego były przeznaczone, mogą zawierać gazy, metale, metaloidy lub różne dodatki na powierzchni ( powłoce ), w większości tworzywa sztucznego lub w ich wydrążonej części, jeśli chodzi o wydrążone sferoidy (mikrokulki izolujące lub rozszerzalny, na przykład).

W przypadku produktów kosmetycznych jest to zasadniczo polietylen (w postaci czystego polietylenu, politereftalanu etylenu lub politereftalanu etylenu dopuszczony przez FDA do kontaktu z żywnością), ale także akrylonitryl lub chlorek winylidenu , który może zawierać śladowe ilości metali ciężkich i chlorku winylidenu i akrylonitryl lub pochodne monomerów akrylu ( np. akrylanu metylu lub akrylanu lub metakrylanu etylu ) lub monomeru styrenu ( np. α-metylostyrenu lub prostego styrenu).

Ilość i postrzeganie społeczne

Brak dostępnych dokładnych statystyk. Jednak mikrokulki stanowią tylko niewielką część z 230 milionów ton plastiku wyprodukowanych w 2009 r. (PlasticsEurope, 2010) lub 8% całkowitej produkcji ropy naftowej według Thompsona i in. (2009), „szczytu świata”. Mikroplastiki góra lodowa ” według Kramm i in. (2018). Ich produkcja znacznie wzrosła, podobnie jak ich obecność jako odpadów wśród mikroplastików w środowisku, a dla części społeczeństwa stanowią one przykład produktu nieistotnego i marnowanego przez społeczeństwo konsumpcyjne w „kulturze jednorazowego użytku” . W przypadku Kramm i wsp. , plastikowe mikrokulki utracone w środowisku są „ prototypowym przykładem zanieczyszczenia plastikiem oraz globalności i złożoności problemów środowiskowych antropocenu  ”  ; z - jak w przypadku substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego lub innych tak zwanych powstających zanieczyszczeń (nanocząstek itp.) - ryzyka i niebezpieczeństwa, które są trudne do zmierzenia za pomocą zwykłych środków oceny ryzyka.

Kwestie ochrony środowiska

Cząsteczki te są coraz częściej obecne w wodzie i osadach, w szczególności z powodu coraz bardziej kontrowersyjnych zastosowań kosmetycznych. Wielu ekspertów i obywateli uważa, że ​​te mikrokulki, nawet wykonane z neutralnych materiałów, nie są niezbędne i pośrednio niebezpieczne dla ekosystemów, nawet dla konsumentów, gdy dotrą do środowiska; co najmniej z następujących powodów:

  1. non-biodegradacja: ich trwałość w wodzie lub osadach nie jest znana, ale zakłada się długo, nawet bardzo długo w osadach (gdzie pozostają one dostępne dla detritus- jedzenia organizmów , które żerują tam);
  2. rozmiar porównywalny z planktonem . Często przypominają też jaja małych organizmów morskich (małe półprzezroczyste białawe lub żółtawe kulki). Odpady te można więc łatwo pomylić z pożywieniem i zjadać przez organizmy wodne lub wyłapać przez niektóre filtry pokarmowe (gąbki, skorupiaki, mięczaki);
  3. powierzchnia adsorbentu  ; może koncentrować toksyczne zanieczyszczenia, takie jak biocydy, pestycydy, węglowodory i inne trwałe zanieczyszczenia organiczne (TZO). Następnie transportują je do środowiska morskiego i pomagają im wejść do łańcucha pokarmowego. W kosmetykach te mikrokulki są czasami łączone ze środkami przeciwgrzybiczymi lub innymi biocydami i konserwantami, których celem jest wydłużenie czasu użytkowania i bezpieczeństwo produktu; Jeśli te biocydy nie są bardzo degradowalne i pozostają zaadsorbowane na mikrokulce, stają się nośnikiem dla tych toksyn;
  4. wiele rodzajów mikrodrobin plastiku znajduje się już w znacznych ilościach w niektórych organizmach morskich zjadanych przez ludzi (np. ostrygi, małże, ślimaki wodne, ryby, skorupiaki).

Historia i zastosowania

Używa

Plastikowe mikrokulki są wykorzystywane w przemyśle i laboratoriach do wielu celów:

Typologia

Wydaje się, że nie ma jeszcze znormalizowanej międzynarodowej klasyfikacji, ale te plastikowe mikrokulki można na przykład sklasyfikować:

Efekty i kinetyka środowiska

Podobnie jak w przypadku nanocząstek , mikrokulki z tworzyw sztucznych szybko zyskały szerokie zastosowanie, jeszcze zanim zbadano możliwe (lub udowodnione) skutki ich dyspersji w środowisku.

Na początku 2010 roku były już rozprowadzane przez miliardy na całym świecie za pośrednictwem setek różnych produktów.

Te obecne w produktach kosmetycznych, pielęgnacyjnych lub czyszczących nieuchronnie trafiają (wypłukiwane przez wodę płuczącą) do kanalizacji, a następnie do oczyszczalni ścieków, które nie są przeznaczone do ich skutecznego zatrzymywania (kilka badań wykazało (od 2010 roku), że nadal są obecny w wylotach oczyszczalni ścieków  ; Pierwsze z badań potwierdzających niezdolność konwencjonalnych systemów oczyszczania do filtrowania mikroplastików zostało opublikowane w 2009 roku przez czasopismo Marine Pollution Bulletin (czasopismo recenzowane), przez naukowców z University of Auckland).

Raz w bieżącą wodą ( rzek , kanałów i rzek ,  itp ), niektóre trzymają się glonów i bakterii włókien, są zjadane przez ryby lub filtrowane przez filtr, karmienie organizmów lub osiedlić się w błocie.

Część (nadal nieznana proporcja) trafi do osadów morskich lub przyujściowych. Jeszcze inne pozostają w zawiesinie w wodzie lub pływają (puste mikrokulki, jeśli oddzieliły się od ich matrycy). Mogą być przenoszone na duże odległości przez prądy morskie, prawdopodobnie do „plastikowej zupy”, która gromadzi się w dużych morskich wirach. Podczas podróży mogą zostać raz lub więcej połknięte przez różne organizmy morskie. Jeszcze inne znajdują się w wielkich jeziorach.

W środowisku morskim dodają swoje negatywne skutki do innych odpadów tworzyw sztucznych (makroodpady i mikrodrobiny plastiku powstałe z fragmentów przędzy syntetycznej , fragmentów lakieru , żywic, farb plastikowych lub plastyfikowanych, materiałów laminowanych oraz mikrocząstek powstałych w wyniku degradacji lub częściowej biodegradacja pojemników, toreb, plandek i różnych przedmiotów plastikowych  itp .).

W 2013 r. Prasa (w tym magazyn National Geographic ) zwróciła uwagę opinii publicznej na niepokojąco wysoki poziom plastikowych mikrokulek (z produktów kosmetycznych lub higienicznych) w wodach i osadach wielkich jezior Francji. ” Ameryka Północna , największe słodkowodne wody system na powierzchni Ziemi. Wyniki zostały przedstawione Proctor & Gamble Co i Johnson & Johnson z prośbą o zaprzestanie stosowania mikrokulek w ich produktach, a następnie zamieszczone w czasopiśmie Marine Pollution Bulletin . Autorzy pokazują, że już w wielkich amerykańskich jeziorach występują wysokie stężenia tworzyw sztucznych, szczególnie w jeziorze Erie, gdzie mikrokulki podobne pod względem składu, kształtu i koloru do tych stosowanych w kosmetykach stanowią około 90% wszystkich mikroplastików.

Toksyczność

Polietylen i niektóre jego pochodne zostały uznane przez EPA za neutralne dla ludzkiej skóry lub nawet nieszkodliwe w przypadku spożycia (o ile nie wnikają na stałe do wnętrza ludzkich narządów i nie występują w postaci nanocząstki, które mogą mieć inne właściwości toksykologiczne).

Zgodnie z najnowszą oceną toksykologiczną (wykonaną w 2014 roku przez przemysł kosmetyczny) dotyczącą polietylenów (w tym PET), fakt, że te tworzywa sztuczne są dopuszczone do zastosowań takich jak pakowanie żywności lub butelkowanie wody, a nawet do szycia lub do sprawić, że pierścienie rozszerzające przełyk udowodnią, że są bezpieczne w kosmetykach.

W niniejszym opracowaniu nie omówiono losu tych cząstek, gdy stają się odpadami (np. Jakie są skutki przypadkowego połknięcia starych kul, podczas spożycia ostryg lub po ich ugotowaniu w skorupiakach, rybach lub małżach? Zawierających je?). możliwe różne efekty zmydlonego politereftalanu etylenu. Autorzy nie uznali za przydatne przeprowadzanie testów mutagenności na mikrokulki, które pozostały w naturze; uznali, że testy przeprowadzone już na wodzie pitnej, która pozostała w butelkach PET, były wystarczające, aby zagwarantować, że ten plastik nie jest mutagenny w postaci mikrokulek (chociaż te ostatnie nie miały kontaktu z wodą pitną, ale najpierw ze skórą i wiedząc, że zostały przypadkowo połknięte (z pastą do zębów, u dzieci). Czasami wydaje się, że mikroplastiki są przypadkowo włożone do dziąsła lub szyjki zęba lub nawet przechodzą przez skórę, na przykład podczas cięcia żyletką (w obecność pianki do golenia lub innego produktu zawierającego mikrokulki).

Kuliste mikroplastiki dostarczane przez przemysł mogą również występować jako lekki proszek (wydrążone mikrokulki), a zatem mogą być wdychane (co nie ma miejsca w przypadku tych samych tworzyw sztucznych, gdy występują one w postaci butelek lub innych pojemników w naszym środowisku).

Toksyczność płucną plastikowych mikrokulek typu Expancel (które zawierają gazowe węglowodory powodujące ich znaczne rozszerzanie się po podgrzaniu, zjawisko, które doprowadziło do ich wykorzystania w wielu zastosowaniach przemysłowych) badano na szczurach laboratoryjnych (w postaci rozszerzonej i nierozszerzonej). Badanie to wykazało w obu przypadkach wpływ (histopatologię) typu „ ziarniniakowego odoskrzelowego zapalenia płuc ”  charakteryzującego się makrofagami i komórkami olbrzymimi, co sugeruje trwałą odpowiedź na to obce ciało. Rozszerzone mikrosfery (ale nie nierozszerzone mikrosfery) częściej powodowały zapalenie oskrzeli u eozynofilów i zapalenie oskrzelików z metaplazją błon śluzowych dróg oddechowych i zapaleniem ziarniniakowym zorganizowanym zwłóknieniem związanym z niedrożnością dróg oddechowych, co stanowiło jako sprawcę ryzyko zawodowe dla pracowników którzy zajmują się tymi produktami.

Dodatki lub zanieczyszczenia do tworzyw sztucznych

Analiza obecnych zanieczyszczeń w próbce błyszczące PET płatków wykonanych w imieniu przemyśle kosmetycznym wykazały czasami istotnych mikroelementów ( na przykład 169  mg / kg, z antymonem i 2  mg / kg, od ołowiu ) z metali. I metaloidów oraz arsenu , antymonu , ołów , rtęć , nikiel , kadm i chrom . Jednak oceniający uznali, że wskaźniki migracji tych metali z tworzywa sztucznego umożliwiły wyciągnięcie wniosków przy bardzo niskich szybkościach przenoszenia ( wymywanie poniżej progów wykrywalności). W badaniu nie określono, w jaki sposób badano te transfery. 634 kosmetyki zawierały mikrokulki polietylenu o stężeniach czasami dochodzących do 100%, podczas gdy politereftalan butylenu był obecny w 34 produktach (do 12% produktu), a izotereftalan polietylenu w 23 produktach (do 0,5%). Wbrew temu, co sugeruje ich nazwa, produkty te nie zawierają ftalanów, które mogą działać jako zaburzający gospodarkę hormonalną .

Ustawodawstwo, perspektywy regulacji lub zakazy

W Stanach Zjednoczonych ustawa „Microbead-Free Waters Act 2015” (lub „ustawa z 2015 r. O wodach wolnych od mikrokulek”) w 2015 r. Przewidywała stopniowy zakaz stosowania mikrokulek w kosmetykach zlipiec 2017.

Po odkryciach naukowych i asocjacyjnych dokonanych w wodach słodkich , słonawych i morskich na całym świecie, stopniowo wyłonił się konsensus co do niebezpieczeństwa mikrokulek dla ludzi i środowiska:

Akcja lub reakcje branży

Rada Produktów Higieny Osobistej (dawniej CTFA) jest organizacją komercyjną utworzoną w 1984 roku. W 2014 roku zrzeszała ponad sześćset firm z branży kosmetycznej i zapachowej i przedstawia się jako „aktywnie broniąca bezpieczeństwa konsumentów” , jako źródło „Niezawodny informacje o branży kosmetycznej i jej produktach ” , ale także jako międzynarodowy organ lobbingowy mający na celu „ ujednolicenie światowych standardów dla produktów konsumenckich w celu zniesienia barier handlowych ” .

W 2014 roku opublikował nowy przewodnik oceny bezpieczeństwa kosmetyków ( Wytyczne oceny bezpieczeństwa ) i potwierdził poparcie Bill of Illinois (który zakazuje mikrokulek w kosmetykach przed 2019 rokiem).

Główne firmy kosmetyczne, takie jak Body Shop, Johnson & Johnson, L'Oreal i Procter & Gamble, ogłosiły, że przygotowują się do usunięcia tych składników ze swoich kosmetyków.

Kampanie obywatelskie i czujność

Wiele stowarzyszeń konsumenckich i ekologicznych przekazało kampanie rozpoczęte w 2012 roku przez North Sea Foundation i Plastic Soup Foundation (wówczas wspierane przez 22 inne organizacje pozarządowe, wokół logo „  Ostrzeżenie: tworzywo sztuczne w środku  ” („Niebezpieczeństwo, zawiera plastik”).

Wielu obywateli również przekazało te informacje za pośrednictwem swoich sieci społecznościowych .

W listopad 2012, aplikacja (aplikacja) na smartfony umożliwia holenderskim konsumentom sprawdzenie, czy kupowane przez nich produkty pielęgnacyjne zawierają plastikowe mikrokulki. Kilka miesięcy później kilka sieci handlowych i marek kosmetycznych ogłosiło, że chcą usunąć plastik ze swoich produktów w Holandii.

W październik 2012, CEO Plastics Europe Nederland ogłasza w telewizji (transmisja Nieuwsuur), jako przedstawiciel branży tworzyw sztucznych, że tworzyw sztucznych „nie należy używać w przypadkach, gdy mogą trafić bezpośrednio do wody i w rezultacie zanieczyścić oceany” , dodając że branża tworzyw sztucznych nie uważa się za odpowiedzialną za niewłaściwe użycie plastiku przez przemysł kosmetyczny, ale jest gotowa zwrócić uwagę na każde niewłaściwe użycie przez przemysł kosmetyczny. W grudniu kampania transmitowana (następnie nagrodzona) na Twitterze poprosiła Unilever o zaprzestanie korzystania z tych produktów. Unilever szybko odpowiedział, że chce je usunąć około 2015 roku.

W 2013 r. Ta sama kampania rozpoczęła się w Niemczech, przy wsparciu projektu Blue Sea , i przyniosła natychmiastowe rezultaty; kilka niemieckich firm zapowiada zaprzestanie stosowania plastikowych mikrosfer. Waste Free Oceans, organizacja pozarządowa utworzona przez firmy zajmujące się recyklingiem tworzyw sztucznych w celu czyszczenia plastiku z wód przybrzeżnych, gratuluje firmie Unilever i wzywa innych producentów, aby zrobili to samo. Latem 2013 roku UNEP i brytyjska organizacja pozarządowa (Fauna and Flora International) dołączyły do ​​partnerstwa, aby opracować tę aplikację dla międzynarodowej publiczności. Wydaje się, że ta aplikacja (obecnie dostępna w siedmiu językach) odniosła wielki sukces, co niewątpliwie pomogło zachęcić kilka dużych międzynarodowych koncernów do zaprzestania używania mikrokulek. W marcu Komisja Europejska opublikowała zieloną księgę w sprawie europejskiej strategii dotyczącej odpadów z tworzyw sztucznych w środowisku, w której mikroplastiki są wyraźnie przedstawiane jako nowy temat do niepokoju, którego oczyszczalnie ścieków nie mogą oczyszczać. W kwietniu kampania Beat the Microbead jest prezentowana na „Międzynarodowej konferencji w sprawie zapobiegania i zarządzania odpadami morskimi w wodach europejskich” w Berlinie i wspiera utworzenie europejskiej koalicji przeciwko mikrokulkom, a także petycję o europejski zakaz z1 st styczeń 2014(petycja skierowana do komisarza ds. środowiska Janeza Potočnika ). Identyczna kampania rozpoczyna się w Stanach Zjednoczonych, prowadzona przez organizację pozarządową 5Gyres, z niemal natychmiastowymi wynikami (w kwietniu-czerwcu L'Oréal, Colgate-Palmolive i Beiersdorf ogłaszają, że przestaną używać plastikowych mikrokulek i będą śledzone w Lipiec Johnson & Johnson, Procter & Gamble i Body Shop.), Natomiast w czerwcu holenderski minister środowiska Wilma Mansveld wzywa do wprowadzenia europejskiego zakazu mikrokulek i przesyła dokument roboczy do Parlamentu Europejskiego. We wrześniu kampania nabrała wymiaru międzynarodowego, tworząc i aktualizując listy produktów zawierających mikrokulki w Holandii, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Niemczech i Francji). W 2014 r. Koalicję wsparło 57 organizacji pozarządowych w 28 krajach, a Fauna & Flora International i Marine Conservation Society rozpoczęły nową kampanię „  Scrub it out  ”.

Uwagi i odniesienia

  1. Gunderman RE Newman Jr , RO (1975) rozszerzeń spienialnych syntetycznych żywicznych mikrokulek w patencie USA n O  3,914,360. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych
  2. Cole, M., Lindeque, P., Halsband, C., Galloway, TS (2011), Microplastics as contaminants in the marine environment: A review , Marine Pollution Bulletin 62, 2588-2597 ( streszczenie )
  3. PlasticsEurope, 2010. Tworzywa sztuczne - fakty 2010.
  4. AL Andrady (2011) Mikroplastiki w środowisku morskim  ; Biuletyn Marine Pollution, 62, s.  1596–1605
  5. JGB Derraik (2002), Zanieczyszczenie środowiska morskiego przez odpady z tworzyw sztucznych: przegląd , Marine Pollution Bulletin, 44 (2002), str.  842–852
  6. LM Rios, C. Moore, PR Jones (2007), Trwałe zanieczyszczenia organiczne przenoszone przez syntetyczne polimery w środowisku oceanicznym , Marine Pollution Bulletin, 54, str.  1230-1237
  7. R.C. Thompson, SH Swan, CJ Moore, FS vom Saal (2009), Our plastic age , Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences, 364, str.  1973–1976
  8. Bara I. and Mellul M. (1997), Nowe kompozycje kosmetyczne lub dermofarmaceutyczne w postaci żeli wodnych modyfikowanych dodatkiem ekspandowanych mikrosfer , opatentowane dla L'Oréal przez Isabelle Bara i Myriam Mellul, Patent US n o  5.593.680, Washington, DC: US Patent and Trademark Office 14 stycznia 1997
  9. Johanna Kramm, Carolin Völker i Martin Wagner, Superficial or Substantial: Why Care about Microplastics in the Anthropocene? , Ok. Sci. Technol. , 2018, 52 (6), s.  3336–3337 , DOI : 10.1021 / acs.est.8b00790 .
  10. DKA Barnes, F. Galgani, RC Thompson and M. Barlaz (2009), Accumulation and fragmentation of plastic debris in global environment , Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences , 364, str.  1985–1998 .
  11. Reuters, Plastikowe koraliki to najnowsze zagrożenie zanieczyszczeniem Wielkich Jezior , raport Lisy Marii Garza w Houston, opublikowany przez Mary Wiśniewski i Lisę Shumaker, 31 lipca 2013 r.
  12. Kosmetyki i przybory toaletowe, wydanie z kwietnia 2010: Stałe mikrosfery polietylenowe do efektów w kosmetykach kolorowych
  13. Walter, S., Herrgen, L., Schoor, O., Jung, G., Wernet, D., Bühring, HJ,… and Stevanović, S. (2003). Przełom: z góry określona awidność ludzkich komórek T CD8 namnażana na skalibrowanych mikrosferach pokrytych MHC / anty-CD28. The Journal of Immunology, 171 (10), 4974-4978 ( streszczenie )
  14. Norvell, J. (1995). Izolacja pojazdu , patencie n O  5,472,760. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych
  15. Weisman, M. (1995), patenty / US5418257 Modified korpus z pianki poliuretanowej o niskiej gęstości , w opisie patentowym n O  5,418,257. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.
  16. Vaikhanksi, L. and Nutt, SR (2003), Synthesis of composite foam from thermoplastic microsheres and 3D long fiber , Composites Part A: Applied Science and Manufacturing , 34 (8), 755-763 ( http: //www.sciencedirect .com / science / article / pii / S1359835X03001398 streszczenie]).
  17. Ahmad, M. (2001), Flexible vinyl resiliency property enhancement with hollow thermoplastic microspheres , Journal of Vinyl and Additive Technology , 7 (3), 156-161 ( streszczenie )
  18. Np .: [ttps: //www.akzonobel.com/expancel/applications/plastics/thermosets/ Expancel in thermosets] (dostęp 21 grudnia 2014).
  19. Przykład: Expancel in Coils (dostęp 21 grudnia 2014).
  20. Expancel in tusze drukarskie
  21. Expancel in Technical textiles and nonwoven (dostęp: 21 grudnia 2014).
  22. Expancel w skórze
  23. Oficjalny portal: Expancel
  24. Melber GE Oswald, Waszyngton i Woliński LE (1989), termoplastyczne mikrosfery , patencie n O  4,829,094. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.
  25. Edgren AT i Svedberg LO (1983) Sposób suszenia i rozbudowywanie mikrosfer , US Patent n O  4,397,799. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.
  26. Melber, GE (1990). Rozszerzalne nośniki do druku graficznego wykorzystujące piankę syntaktyczną opartą na mieszaninie nierozciągniętych i ekspandowanych pustych w środku mikrosfer polimerowych  ; W opisie patentowym USA n O  4,902,722. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych
  27. Melber GE (1988), sztuka graficzne drukowaniu nośnika za pomocą pianki syntaktycznej oparciu rozpręża wydrążone mikrokulki polimerowe , patent n O  4,771,079. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych
  28. Np Bergstrom B. Edgren, A. i Soderberga, J. (1985) procesu rozbudowywania mikrosfery , patencie n O  4513106. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.
  29. Np Strea RJ (1973) Sposób Rozszerzanie rozszerzalne mikrokulki i składu US Patent n O  3,779,951. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.
  30. Petersen, J. i Svedberg LO (1996) Urządzenie do wytwarzania spienionych termoplastycznych mikrokulek , US Patent n O  5,585,119. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych
  31. Holmlund T. Hovland G. i Svedberg LO (2007) Sposób i urządzenie do rozszerzania prepaid rozszerzonych mikrokulek termoplastycznych , patencie n O  7,192,989. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.
  32. Porter, DW, Hubbs, AF, Baron, PA, Millecchia, LL, Wolfarth, MG, Battelli, LA, ... i Castranova, V. (2007), płuc Toksyczność Expancel mikrosfery Szczura , toksykologicznych pathology , 35 (5), 702-714 ( http://tpx.sagepub.com/content/35/5/702.short abstract])
  33. Modeling clay (dostęp 21 grudnia 2014).
  34. Andrzej Lindeman Rd i CM (1992) wytwarzania kompozycji uszczelniających PO rozszerzonych mikrokulek , patent n O  5,132,061. Waszyngton: Biuro Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.
  35. Przykład: Kim, YW, Eom, JH, Wang, C. and Park, CB (2008), Processing of Porous Silicon Carbide Ceramics from Carbon - Filled Polysiloxane by Extrusion and Carbothermal Reduction , Journal of the American Ceramic Society , 91 (4 ), 1361-1364 ( podsumowanie )
  36. Kim, YW, Jin, YJ, Chun, YS, Song, IH i Kim, HD (2005), Prosta droga tłoczenia do ceramiki mikrokomórkowej o zamkniętych komórkach , Scripta materialia , 53 (8), 921-925 ( podsumowanie )
  37. Fendall, LS; Sewell, MA (2009), Przyczynianie się do zanieczyszczenia morza poprzez mycie twarzy: mikroplastiki w środkach do czyszczenia twarzy , Biuletyn zanieczyszczeń morskich 58 (8): 1225-1228.
  38. MR Gregory (2009) Implikacje środowiskowe odpadów plastikowych w warunkach morskich: splątanie, połknięcie, duszenie, wieszanie się, autostop i inwazje obcych; Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences, 364, s.  2013–2025
  39. Science - Beat the Microbead , Beat the Microbead (dostęp 25 listopada 2014).
  40. Newswatch (2013), New Concerns About Plastic Pollution in the Great Lakes 'Garbage Patch' , National Geographic , kwiecień 2013
  41. Becker, LC, Bergfeld, WF, Belsito, DV, Hill, RA, Klaassen, CD, Liebler, DC, ... i Andersen, FA (2014), Ocena bezpieczeństwa zmodyfikowanej politereftalanu Polymers jak stosowany w kosmetykach , Międzynarodowy dziennik toksykologii , 33 (3 supl.), 36S-47S
  42. Cudmore WJ (1986), polietylen proces zmydlania politereftalan patent USA n O  4,578,502, Washington, DC: US Patent i Trademark Office
  43. „  HR1321 - Microbead-Free Waters Act of 2015  ” , w Congress.gov , Congress.gov (dostęp 27 maja 2018 r . ) .
  44. Rochman C, Browne M, Halpern B, Hentschel B, Hoh E i wsp. (2013), Klasyfikuj odpady z tworzyw sztucznych jako niebezpieczne , Natura 494: 169–171, DOI : 10.1038 / 494169a
  45. Gubernator Quinn podpisuje Bill to Ban Microbeads, Protect Illinois Waterways , Illinois Government News Network, publikacja 2014-06-08.
  46. Pitman, Simon (2014), artykuł zatytułowany California bill to ban microbeads failed (dostęp 22 grudnia 2014).
  47. Johnson, Brent (2014), Bill, aby zakazać mikrokulek w New Jersey udaje się do biura Christie's , NJ Advance Media for NJ.com (dostęp: 22 grudnia 2014).
  48. Beat the Microbead: Nederland spreekt zich uit , Plastic Soup Foundation. 2014-10-29
  49. Raport Appreciatie RIVM na stoisku van zaken mikroplastików w geneesmiddelen , Rijksoverheid, 28 października 2014.
  50. (in) "  Mikrokulki zakazujące Wielkiej Brytanii mają być 'najsilniejsze na świecie', mówią kampaniści Zachwyceni  " ,lipiec 2017.
  51. (w) "  UK: Zakaz mikrokulek w kosmetykach  " ,lipiec 2017.
  52. (in) "  Szwecja przewodzi europejskiemu zakazowi to mikrokulki  " ,lipiec 2017.
  53. http://www.personalcarecouncil.org/ Rada ds. Produktów Higieny Osobistej] (Waszyngton, DC) i jej baza informacyjna organizacji „Rada aktywnie angażuje się w międzynarodowe wysiłki na rzecz dostosowania globalnych standardów regulacyjnych dla produktów konsumenckich oraz wyeliminować bariery handlowe. ” (Dostęp 21 grudnia 2014).
  54. Wytyczne oceny bezpieczeństwa PCPC 2014 ( [PDF] płatne).
  55. Johnson, Jim, Momentum building for plastic microbead bans , Plastics News , 9 maja 2014 (dostęp 21 grudnia 2014).
  56. Kampania Beat the Microbead nominowana do nagrody Dutch PR Awards  : http://www.vpra.nl/nieuws/?item=75#beatthebead ]
  57. Portal „Project Blue Sea”
  58. Wyniki - Beat the Microbead , Beat the Microbead (dostęp: 25 listopada 2014).

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Bibliografia