Meisho-e (名 所 絵 , Lit. „Malowanie słynnych widoków” ) nawiązuje do japońskich obrazówprzedstawiających „słynne widoki” archipelagu. Pod wpływem Chin , temat ten staje się ważne w Japonii w okresie średniowiecza (około X th i XIV th stulecia) i trwa od XVI th i XIX th stulecia w dekoracyjnego malowania okresie Momoyama , w szkole Rinpa i ukiyo-e , a następnie . Jeśli słynne widoki koncentrują się na krajobrazach archipelagu, przyczyny są w rzeczywistości bardziej zróżnicowane i mogą być zainteresowane inscenizacją codziennego życia ludzi lub praktyk religijnych.
Meisho-e polega na identyfikowaniu i reprezentowanie w obrazowej formie najbardziej słynne cechy miejscu znanym ze swojej urody lub jej interesie, tak aby łatwo go zidentyfikować poprzez symbolikę lub realizmu. Bardziej ogólnie jest to gatunek, który może łączyć malarstwo sezonowe, malarstwo pejzażowe i poezję.
Japonia odkrywa i uczy krajobrazowego obraz z Chin; Najstarsze zachowane krajobrazy są Hōryū-ji i sięgają okresu Asuka ( VII p wieku).
Później w okresie Heian ( IX th i XII th stulecia), rozwój Yamato-e promuje świeckie malowidła japoński podlega, w przeciwieństwie do chińskiego podmiotu w obrazach zwanych Kara-e . Cesarski dwór Heian-kyō docenia obrazy na ekranach, które ilustrują wiersz waka ( byōbu uta ), przywołujący buddyzm , nietrwałość rzeczy, cztery pory roku lub obrzędy i ceremonie; symbolika łącząca poezję i pory roku dostarcza wielu motywów obrazkowych, na przykład kwiaty wiśni na górze Yoshino związane z wiosną.
Bardzo często miejsca znane ze swojego piękna wokół stolicy (wówczas Heian) służą do zilustrowania tych tematów, reprezentowane w określonym sezonie i inspirowane poematem waka; to jest do IX TH lub X XX wieku te obrazy znanych miejscach lub Meisho e- pojawiać.
Wydaje się, że poezja odegrała decydującą rolę we wczesnym rozwoju gatunku; na przykład w 1207 roku cesarz Go-Toba wybrał czterdzieści sześć słynnych widoków jako tematy wierszy waka, które następnie miały zostać przeniesione na obrazy na przesuwających się ścianach klasztoru Saishōshitennō-in . Często prace były owocem wyobraźni malarza lub inspirowane wierszem, bez realizmu, szczególnie w odległych miejscach Japonii.
Podobnie jak w poezji, ważną rzeczą pozostawała emocjonalna lub sugestywna siła związana z miejscem, które trzeba było zidentyfikować za pomocą konwencji, stereotypu czy tradycji obrazkowej; Motywy poetyckie lub plastyczne związane z miejscem ( utamakura ) były bardzo liczne i skodyfikowane: np. bariera otoczona drzewami o czerwonych liściach wyznacza barierę Shirakawa , kojarzoną z jesiennym wiatrem.
Malarstwo yamato-e o tematyce japońskiej charakteryzuje się bardziej liryczną i dekoracyjną kompozycją niż ich chińskie odpowiedniki, które szukają raczej duchowej wielkości. Artyści preferują miękkie krajobrazy, z zaokrąglonymi wzgórzami i drzewami w kolorze niebieskim i zielonym. Jednak żadne z tych wczesnych dzieł nie dotarło do nas; Najwcześniejszym znanym obrazem tego typu jest sześciopanelowy ekran krajobrazowy w stylu Sinicizing Kara-e . Tradycyjnymi wspornikami meisho-e są parawany ( byōbu ), przesuwne ścianki działowe ( fusuma ) lub ściany pałaców lub świątyń.
Podczas okresu Kamakura The Meisho-e były oznakowane, podobnie jak wszystkie sztuki japońskiej, przez nowe realistycznych i naturalistycznych prądów wywołanych przez przyjście do władzy samurajów ( bakufu ) i rozwoju szkół buddyjskich w Czystej Krainy , a pragnienie realizmu odbiegającego od poetyckich konwencji, które do tej pory były elementarne. Preferowanym medium w tamtych czasach były emaki (długo malowane zwoje narracyjne, na przykład opowiadające powieści, kroniki historyczne lub biografie mnichów). Realistyczne pejzaże niemal zaczerpnięte z życia, Ippen Shonin eden ( emaki XIII th century) słyną z dokładności. Dzieło przedstawia w szczególności jeden z najwcześniejszych znanych obrazów przedstawiających górę Fudżi . Saigyo monogatari emaki przewiduje różne słynne widoki inspirowane Saigyo Hoshi za wierszy waka w linii wyidealizowane i okrojoną.
Niektóre obrazy raczej czerpać inspirację z Shinto : the kakemono XIII th century reprezentująca słynny wodospad Nachi (miało być produktem kami ) przekazuje prawdziwą siłę animistycznych.
W malarstwie z okresu Muromachi , naznaczonego Zenem , pojawił się obrazowy ruch monochromatycznego wash ( suiboku-ga lub sumi-e ); anonimowe kompozycje krajobrazowe stają się potężne, liryczne i duchowe, naznaczone wigorem pędzla. Meisho-e znany jest widok Ama-no-Hashidate z Sesshu , namalowany w 1501 roku, gdzie linia spełnia rygorystyczne topograficzną precyzję (the Amanohashidate jest jednym z trzech najbardziej znanych widoków w Japonii ); istnieje kilka innych kopii słynnych poglądów Sesshu.
Kanō Tannyū ( szkoła Kanō ), odpowiedzialny za malowidła ścienne zamków Edo i Nijō , namalował tam kilka słynnych widoków.
Podróże po Japonii rozwinęły się wraz z okresem Edo i pacyfikacją kraju, który przyniósł. Jeśli większość tych wyjazdów była podyktowana imperatywami politycznymi lub ekonomicznymi, w tym czasie rozwinęły się również wycieczki dla przyjemności, widząc pojawienie się przewodników turystycznych ( meisho ki ) i całej literatury, w tym najsłynniejszej pracy, pozostaje Tōkaidōchū Hizakurige z Jippensha Ikku . Po literatury i przewodników, obraz stopniowo rozwija się w druku ukiyo-e w XIX th wieku, zwłaszcza dzięki Hokusai i Hiroshige , który mnoży serię wydruków Meisho-E z 1830 Hokusai eksperymentów z gatunku z jego Ośmiu Widoki Edo po holendersku , gdzie jego europejskie wpływy są ewidentne; udanej serii Trzydzieści sześć widoków na górę Fuji daje gatunek krajobrazu drukuje poczesne miejsce w XIX th wieku. Jeśli sztuka Hokusai jest ożywiona stylem duchowym z kompozycjami analitycznymi, jego młody „konkurent” Hiroshige prezentuje prace naznaczone wrażliwością i przewagą człowieka. Jego najbardziej znane serie to Pięćdziesiąt trzy stacje Tōkaidō , Sześćdziesiąt dziewięć stacji Kiso Kaidō i Sto widoków Edo .
W okresie Edo artyści tacy jak Ike no Taiga rozwijali równolegle obraz shinkei („prawdziwe widoki”), inspirowany Chinami, gdzie krajobrazy malowane są na miejscu w bardzo naturalistyczny i precyzyjny sposób. Ten ruch jest częścią gatunku nan-ga .
Ta koncepcja „znana” z XIX th Century, gdzie badamy najlepsze widoki kontemplować cenionym miejsce jest prawdopodobnie blisko tego, co znajduje się w Chinach i w pałacu „Imperial był Chengde , byłego Jehol , wielki cesarzy Qing Kangxi i Qianlong była przerywana parku Pałacowego Altany, znany dziś jako „ 4 -tego punktu widzenia cesarza Qianlong”. Całkowita liczba punktów widzenia Chengde wynosi siedemdziesiąt dwa (dwa razy trzydzieści sześć).
Pod koniec XIX -go wieku, ruch ukiyo-e jest w odwrocie. Jednak „słynne widoki” pozostają przedmiotem inspiracji poprzez fotografię , na przykład niektóre prace Adolfo Farsariego .
Niektóre prądy obrazkowe są podobne do gatunku meisho-e :
W Meisho-e są początkowo ściśle związane z tzw obrazów pór roku ( Shiki-e ), często reprezentujących miejsce w jednym lub kilku porach roku. Malowidła z hoo-DO (Pawilon Feniksa) z Byodoin tworząc arcydzieło w swoim rodzaju w XI th century: każda ściana jest sezon w typowym stylu Yamato-e okresu Heian. Zasada ta pojawia się długo później w serii wydruków ukiyo-e .
Dla Saburō Ienagi niemal systematyczna obecność czterech pór roku sprawia, że klasyczne meisho-e jest szczególną odmianą shiki-e , połączenie krajobrazów i malarstwa rodzajowego wydaje się być charakterystyczne dla stylu Yamato-e w ogóle.
Człowiek w malarstwie meisho-e i pejzażach charakteryzuje sztukę Japonii, gdzie anegdotyczna obecność ludu (chłopów, podróżników, mieszczan, pielgrzymów, wojowników…) pozostaje bardzo powszechna. Dla Akiyamy Terukazu humanizacja natury jawi się jako „podstawowa podstawa japońskiej estetyki” . Na przykład sztuka Hiroshige inscenizuje działania ludzi z wrażliwością poety; słynna grafika maluje przechodniów zaskoczonych deszczem na moście Ohashi ( patrz ) w Stu widokach Edo .
W średniowieczu Heian-kyō (dzisiejsze Kioto ) skupiało kręgi artystyczne, czy to na dworze cesarskim, czy w wielkich świątyniach. W rzeczywistości pierwsze słynne zabytki są bezpośrednio inspirowane otoczeniem stolicy: Sagano , bariera Osaka , plaże Akashi , kwitnące wiśnie góry Yoshino , Musashino ...
Od XVI E wieku pojawia się inny rodzaj malarstwa, inspirowany klasycznym Meisho-e , nazwany rakuchū-rakugai-zu (洛中洛外図, dosłownie „widoki na zewnątrz i wewnątrz kapitał”), zazwyczaj na panelu lub ekranu. Bardzo odległy punkt widzenia jest używany do przedstawienia codziennych zajęć w stolicy ( rakuchū ), a także w okolicach miasta ( rakugai ) w jednej całości. Pierwsza wersja (ekran sześć panel Machida) z XVI -tego wieku jest typowe dla farb Momoyama ( rinpa ), z jego bogatych kolorach, intensywnego użytkowania złota i mgieł. Poglądy te są często skrupulatnie przywiązane do przedstawiania codziennego życia ludzi (festiwale, targi, rozrywka itp.).
W okresie Edo pięć głównych dróg ( Gokaidō ) łączyło nową stolicę z innymi miastami w Japonii, w tym z Tōkaidō i Kiso Kaidō do Kioto. Wypełnione licznymi przekaźnikami lub stacjami i przemierzające bardzo zróżnicowane regiony, oferują wiele źródeł inspiracji dla mistrzów grafiki ukiyo-e , którzy dokonują transkrypcji zarówno wspaniałych krajobrazów, jak i popularnych czynności z żywych lub odległych regionów Japonii. Pięćdziesiąt trzy stacje Tōkaidō Hiroshige lub 69 stacji Kiso Kaidō Hiroshige i Eisen to najbardziej znane przykłady tej serii grafik.
Tradycyjnie realistyczna perspektywa zachodnia nie istnieje w malarstwie japońskim. Raczej każdy element obrazu nabiera wagi, jaką zajmuje w umyśle malarza, uwalniając się od surowych reguł perspektywy praktykowanych na Zachodzie. Odległe widoki nie przeszkadzają w przedstawianiu postaci tak wysokich, jak na przykład budynki lub drzewa. Idea głębi jest raczej przekazywana przez długie równoległe linie i malarskie sztuczki, takie jak kręte ścieżki lub stada ptaków znikające na horyzoncie. Mgły pozwalają delikatnie oddzielić różne płaszczyzny. Pod okresu Edo, realistyczna perspektywa europejska stopniowo nakładane japońskiego malarstwa, XVIII TH i XIX th stulecia ( Uki-e ).
Kolory meisho-e są związane z dominującymi nurtami malarskimi sztuki japońskiej: