Kano Szkoła (狩野派, Kano-ha ) Jest jednym z najbardziej znanych japońskich szkół malarskich. Są profesjonalnymi, świeckimi malarzami. Szkoła ta została założona przez Kano Masanobu środkową część XV -go wieku i została utrwalona aż do XX th wieku z Yokoyama Taikan .
Artyści ci utworzyli warsztaty rodzinne i włączyli niektórych swoich uczniów do swoich rodzin. Prowadzili również warsztaty satelitarne, co pozwoliło im interweniować na całym terytorium. Sama rodzina Kanō wyprodukowała kilku głównych artystów przez kilka pokoleń, do których można dodać wielu niezależnych artystów wyszkolonych w warsztatach szkolnych. Niektórzy artyści ze studia, którzy pobrali się w rodzinie, zmienili nazwiska, inni zostali adoptowani.
Mocno zakorzeniając się w scentralizowanej strukturze feudalnej tego okresu, szkoła Kanō była w stanie założyć rodzinne warsztaty i anteny satelitarne nawet w posiadłościach daimyo w całym kraju, stając się tym samym ściśle związanym z rządzącą klasą wojskową.
Stworzyli szeroką gamę obrazów dla fusuma (przesuwany ekran), byōbu (ekrany), emakimono (malowane zwoje narracji), wachlarzy… i to w szerokiej gamie gatunków malarskich .
Szkoła zaczęła wybitnych malarzy, którzy próbują, w XV th century przyswoić chińskie malowanie, mycie i odnosić się do farby monochromatyczny, nowego trendu w tym czasie w Japonii. Ale opracowała również kolorowy styl z mocnymi liniami dla dużych paneli, na złotym tle, zdobiących zamki wojskowej szlachty.
Założyciel szkoły, Kanō Masanobu (1434–1530), jest rówieśnikiem Sesshu i uczniem Shūbuna . Sesshu (1420-1506) podróżował do Chin w połowie swojej kariery, około 1467 roku i był promotorem odrodzenia chińskich wpływów w malarstwie. Co więcej, Sesshū był być może także uczniem Shūbuna i malarzem w tym chińskim „piśmiennym” stylu .
Masanobu staje się oficjalnym malarzem na dworze szoguna (Prowadzi pracownię malarską lub edokoro , z bakufu ), i to właśnie ta wysoka pozycja, która daje wpływ szkole Kano i prestiż. W ten sposób zastępuje mnichów malarzy z kręgów Zen, którzy żyli z ekskluzywności malarstwa tuszem, chińskiej inspiracji, szogunem. Jako świecki malarz może lepiej odpowiadać na przedstawienia klasy wojowników. Podążający za nim artyści doskonalą jego styl i metody, aw ciągu niespełna jednego pokolenia szkoła się rozwija.
Masanobu szkoli swoich synów Kanō Motonobu (1476-1559) i najmłodszego Yukinobu (lub Utanosuke). Motonobu jest generalnie przypisywana charakterystycznej technice i stylu szkoły, a raczej innym stylom, które nadają bardziej zdecydowaną linię i mocniejsze kontury obrazom wykorzystującym chińskie konwencje. Jest mniej zainteresowany subtelnymi efektami gradacji atmosferycznej niż jego chińskie modele. Wszystkie elementy kompozycji mają tendencję do umieszczania na pierwszym planie, często dając efekty dekoracyjne w wyraźnie japońskim stylu. Z drugiej strony Motonobu poślubił córkę Tosy Mitsunobu , dyrektora szkoły Tosa , która zachowała klasyczny japoński styl yamato-e . Ten styl jest używany zarówno do tematów narracyjnych, jak i religijnych. W rezultacie obrazy kanō traktowały również, z Motonobu, tradycyjne japońskie przedmioty, typowe dla tej szkoły Tosa.
Tradycja szkoły Kano kontynuował aż do ery Meiji z Hashimoto Gahō i Kano Hōgai pod koniec XIX -go wieku i na początku XX th wieku. Rodzinny warsztat nauczania malarstwa, z którego do tej pory korzystała szkoła Kanō, w XX wieku nie był już trwały. Artyści musieli kształcić się, zgodnie z zachodnią tradycją, przechodząc przez szkoły artystyczne, podobne do tych, które powstały dzięki ruchowi nihonga . Impuls został nadany pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku przez Okakurę Kakuzō i Ernesta Fenollosa , pasjonatów starożytnych japońskich praktyk artystycznych i przyjaźni tych dwóch najlepszych malarzy ze szkoły Kanô, Kanō Hōgai i Hashimoto Gahō . Ten ostatni był jednym z pierwszych nauczycieli w Szkole Sztuk Pięknych w Tokio, którą właśnie założyli i która została otwarta dla studentów w 1889 roku.
Praca tej szkoły stanowi szczyt artystyczny Momoyamy i chociaż wiele szkół specjalizuje się w jednym stylu, jednym medium lub jednej formie, szkoła Kanō wyróżnia się w dwóch różnych dziedzinach.
Malarze Kanō często pracują w swoich dekoracyjnych projektach na dużych powierzchniach, przy scenach natury z ptakami i kwiatami, drzewami i roślinami, wodą i skałami lub symbolicznymi bytami, takimi jak tygrysy i smoki, na przesuwanych drzwiach lub ekranach, pokrywając tło złotymi liśćmi. Jeden z najbardziej znanych przykładów znajduje się w Wielkiej Sali Publicznej, Pałacu Ninomaru, Zamku Nijō w Kioto , odnowionym dla przejścia cesarza Go-Mizunoo i którego dekorację powierzono Kanō Tan'yū , wówczas odpowiedzialnemu za warsztat. Monumentalność wystroju w dużej mierze opiera się na bardzo starych, sękatych sosnach, których szczególnie przysadziste kształty świadczą o ich ciągłej odporności na silne wiatry i gruby śnieg. W swoich kolosalnych gałęziach siedzą czujne orły. W ten sposób mogą symbolizować siłę szoguna, która stawia opór wszystkim kaprysom historii. Taką pracą zajęła się cała grupa profesjonalnych, dobrze opłacanych malarzy. W podobny projekt, ale zniszczony Kano eitoku był odpowiedzialny za budowę Osaka Castle of Hideyoshi . Następnie musi koordynować pracę całej swojej rodziny i wielu uczniów.
Kanō Tan'yū , szpilki . 1626. Fusuma , kolory i złoto na papierze. Koniec Yonnomy Wielkiej Sali Audiencyjnej, Pałac Ninomaru, Zamek Nijō . Kioto
Zamek Nijō , sala sądowa, częściowy widok. Na dole tokonoma
L 6 m.
Jednak szkoła słynie również z monochromatycznych pejzaży tuszem, na jedwabiu czy na papierze. Malarze Kanō, którzy używają samego atramentu, odwołują się do chińskich pejzaży w duchu szkoły południowej w Chinach . Na pierwszym planie wyszczególnione są zamieszkałe przestrzenie, przemierzane przez ludzi lub tylko ich domy, łodzie i zwierzęta, a tło często tworzą chmury i odległe góry, przywoływane przez odcienie popłu zlewające się z bielą podpory. Jednak ten sam malarz Tan'yu, który w latach sześćdziesiątych XVII wieku stworzył serię tego typu na temat Osiem widoków rzek Xiao i Xiang , może równie dobrze zająć się tym samym tematem, ale całkowicie … w formie szkiców lub szkiców, grając tylko na wyrazistych niuansach pociągnięcia pędzla i przeplatając swoje pejzaże z kaligraficznymi wierszami, które ilustrują.
Rodzina Kolejność znanych malarzy, aż do XVII -tego wieku: