We Francji liceum dla dziewcząt było państwową szkołą średnią. Ustanowione na mocy ustawy Camille Sée z 1880 r. publiczne szkoły średnie dla dziewcząt istniały do lat 60. XX wieku, zanim koedukacja została rozpowszechniona we wszystkich szkołach średnich dla chłopców i dziewcząt, które następnie stały się „ mieszanymi szkołami średnimi ”, a następnie szkołami mieszanymi. Licea ” i wreszcie „ licea regionalne ”.
W ramach Ancien Régime różne instytucje umożliwiają kształcenie młodych szlacheckich dziewcząt w dobrych warunkach, ale ubogich, takich jak Królewski Dom Saint-Louis w Saint-Cyr lub dzieci służby w pomieszczeniach obecnego Liceum Hoche w Wersalu . Za czasów Pierwszego Cesarstwa Dom Oświaty Legii Honorowej miał podobne powołanie.
Te wysokie chłopców szkół , ustanowione przez prawo 1 st maja 1802 , a następnie, są jedynymi uprawnionymi do szkoły za przygotowanie uczniów do matury . Ich liczba wzrosła z 36 w 1812 r. do 46 w 1843 r., a następnie 81 w 1868 r.
Rzadkie młode dziewczęta lub kobiety, które chcą następnie przystąpić do matury, muszą się do niej przygotować własnymi środkami, w szczególności korzystając z prywatnych lekcji prowadzonych przez męskich nauczycieli (docentów, mistrzów i wykładowców) w liceach chłopięcych. . Dlatego mogą wziąć udział tylko ci, którzy wykazują prawdziwe zdolności, mają wystarczającą siłę woli i rodzice, którzy są zarówno wyrozumiali, jak i bogaci. Ta sytuacja oficjalnie potrwa do 1924 roku.
Victor Duruy , zgodnie z prawem law10 kwietnia 1867, zorganizował szkoły podstawowe dla dziewcząt. Przez okólnik z30 października 1867, nakreślił żeńskie wykształcenie średnie. Ale organizacja kursów jest pozostawiona dobrej woli prywatnych inicjatyw: „Ograniczone w czasie i przestrzeni, z tego nauczania, w całości lub w części, skorzysta w sumie tylko nieco ponad 2000 dziewcząt” .
To Julie-Victoire Daubié (1824-1874) z Fontenoy-le-Château była pierwszą Francuzką, która przystąpiła do egzaminów maturalnych, zarezerwowanych dotychczas z praktyki tylko dla mężczyzn. Zapisała się na Wydział Literatury w Lyonie , gdzie miała solidne wsparcie, aby zdawać egzaminy maturalne. Ława przysięgłych, w całości męska, oświadcza, że otrzymała ją w dniu17 sierpnia 1861 rna maturze z listów. Minister Oświaty Publicznej odmawia jednak podpisania dyplomu, uważając, że „ośmieszy” swoją posługę. Była także pierwszą Francuzką, która uzyskała dyplom z listów na Sorbonie w dniu28 października 1871 r.kiedy była dziennikarką ekonomiczną o ugruntowanej reputacji w Europie. Jej życie jest świadectwem jej walki o prawo kobiet do głosowania oraz o ich dostęp do edukacji i szkolnictwa wyższego na takich samych zasadach jak mężczyźni.
To właśnie po zwycięstwie republikanów w wyborach w 1879 r. i za premiera Julesa Ferry'ego (przewodniczącego Rady i ministra edukacji publicznej i sztuk pięknych) ustawa posła Camille Sée „o szkolnictwie średnim młodych dziewcząt” jest omawiany i zmieniany przez Izbę Poselską i Senat .
W memorandum wyjaśniającym zastępca Camille Sée określa w ten sposób swoje stanowisko i stanowisko swoich republikańskich przyjaciół, którzy są z nim częścią świty Julesa Ferry'ego :
„[…] Nie widzimy, aby kobiety, członkinie społeczeństwa politycznego takie jak my, nasze równe, mogły zostać pominięte, gdy państwo dużo wydaje na szkolnictwo średnie i wyższe dla chłopców. […] Dopóki edukacja kobiet kończy się na szkole podstawowej, przezwyciężenie uprzedzeń, przesądów, rutyny będzie prawie niemożliwe. Kobiety, cokolwiek robimy, rządzą obyczajami i to przez obyczaje, nawet bardziej niż przez prawa, narody są tworzone. " „[…] Stopniowo wśród bogatych młodych dziewcząt wprowadzono zwyczaj przystępowania do egzaminu nauczycielskiego. Mają dyplom umiejętności, tak jak ich bracia mają tytuł licencjata; a niektórzy nawet, zabrani do emulacji, z powodzeniem zdają maturę. " „Nie chodzi o odciąganie kobiet od ich prawdziwego powołania, którym jest wychowywanie dzieci i utrzymywanie domostw, ani o przekształcenie ich w uczonych, w niebieskie pończochy, w kłótniczki. Chodzi o pielęgnowanie szczęśliwych darów, którymi obdarzyła ich natura, aby umożliwić im lepsze wypełnianie poważnych obowiązków, jakie natura na nich nałożyła. " „Proponujemy zacząć od założenia w bardzo dużych miastach ograniczonej liczby szkół wyższych dla młodych dziewcząt. "W swoim raporcie, przedstawionym w imieniu komisji powołanej do zbadania jego ustawy, Camille Sée porównuje średnie kształcenie młodych dziewcząt we Francji do wielu innych krajów, z których niektóre przodują w tej dziedzinie, takie jak Stany Zjednoczone i Niemcy. I odnosi się w szczególności do "zasady równości mężczyzn i kobiet przed edukacją" ... tak jak jest stosowana lub nie w Stanach Zjednoczonych, Włoszech, Rosji, Holandii, Anglii, Szkocji, Austrii, Szwecji, Norwegii, Grecja i Francja.
Z Julesem Ferrym i Camille Sée w szczególności bohaterami tej ustawy z 1880 r. (zrewidowanej i poprawionej przez posłów i senatorów) mają podwójną wolę. Po pierwsze, oczywiście, promowanie - dla mniejszości młodych dziewcząt, zwłaszcza pochodzenia burżuazyjnego - publicznego i świeckiego szkolnictwa średniego, ale nie bezpłatnego, aby podważyć quasi-monopol, który do tej pory był sprawowany przez prywatne szkoły średnie, zwłaszcza religijne. Ale ich drugim pragnieniem jest wykluczenie z tych publicznych szkół średnich dla młodych dziewcząt nauczania języków starożytnych (greckiego i łaciny). W ten sposób wyrażają swój zaciekły sprzeciw wobec możliwości dostępu do klasycznej humanistyki, a tym samym do matury, gdzie dobra znajomość łaciny jest niezbędna nawet dla matury naukowej. Opowiadają się zatem za publiczną edukacją młodych dziewcząt, pod warunkiem, że nie będą one konkurować z płcią męską, a zwłaszcza z burżuazją w ich powściągliwych zajęciach i zawodach. Ci protagoniści publicznej i świeckiej edukacji dziewcząt nigdy tego nie ukrywali, a Camille Sée w swoich oficjalnych wypowiedziach bardzo jasno wypowiadała się na ten temat. Na pamiątkę głosowania nad jego ustawą kazał nawet wygrawerować medal, na którym wpisał zdanie „ Virgines futuras virorum matres respublica docet ”, czyli „Republika kształci młode dziewczęta, które będą matkami mężczyzn”.
Kursy różnią się więc od tych dla chłopców i nie przygotowują do matury: lekcja moralności zastępuje filozofię, nauki są ledwo przejrzane, a literatura jest redagowana. Jednak ważne miejsce zajmą kursy z ekonomii domowej i szycia.
Ustawa o szkolnictwie średnim dla młodych dziewcząt zaproponowana przez zastępcę Sekwany Camille Sée została ogłoszona w dniu21 grudnia 1880Prezydenta Republiki Julesa Grévy'ego i kontrasygnowany przez Julesa Ferry'ego Przewodniczącego Rady i Ministra Edukacji Publicznej i Sztuk Pięknych. Zgodnie z dekretem, a następnie z rozporządzeniami ministerialnymi wdrażającymi wspomnianą ustawę, w szczególności14 stycznia 1882 r.podpisane przez ministra Paula Berta , „publiczne szkoły średnie dla dziewcząt to albo państwowe licea, albo kolegia miejskie”. W tych liceach dla dziewcząt uczniowie przyjęci na podstawie egzaminu do pierwszej z pięciu klas szkoły średniej muszą mieć co najmniej dwanaście lat. Te pięć lat szkoły średniej dzieli się następnie na dwa okresy. Pierwsza obejmuje pierwsze trzy lata, których kursy i harmonogramy są określone poniżej.
Dekret ministerialny z 14 stycznia 1882 r.
Lekcje i godziny 1 st roku w 1882 roku.
Nauki i harmonogramy dla 2 -go roku, w 1882 roku.
Nauki i harmonogramy dla 3 -cim roku 1882.
Na koniec każdego z tych pierwszych dwóch lat nauki uczennice liceum muszą zdać egzamin, aby zakwalifikować się do następnej klasy. Pod koniec trzeciego roku uczniowie mogą ubiegać się o „Świadectwo szkoły średniej” (CES), które pozwala im, dla tych, którzy chcą, wejść do klasy czwartej.
CES uzyskane w 1895 roku przez 3 rd roku licealista następnie w wieku 16 lat.
Otrzymać w 1895 roku przez tego samego 3 -cim roku licealista w wieku 16 lat.
W 1895 r. do przedmiotów trzeciego roku, określonych dekretem z 1882 r., dodano kursy „gimnastyki”, „szydełkowania” i „historii sztuki”, jak zaznaczono powyżej na świadectwie gimnazjalnym (CES) wydanym w 1895 r. 1895. Mają też możliwość zdania „ Elementary Brevet ” (BE), który odnosi się do szkolnictwa podstawowego i który następnie pozwala im tam nauczać. Młode dziewczęta, a tym samym kobiety, które je posiadają, mogą zostać zatrudnione jako nauczycielki (początkowo zastępcze) w sektorze publicznym i prywatnym, a nawet otworzyć i prowadzić prywatne kursy, na przykład dla klas niemowlęcych lub podstawowych. A fortiori ci, którzy posiadają wyższy patent.
Lekcje i godziny 4 -tego roku w 1882 r.
Lekcje i godziny 5 -tego roku w 1882 r.
Wtórny dyplom szkoły pierwotnie usankcjonowania 5 th rok szkołach dla dziewcząt.
Wyższa Dyplom Certyfikat uzyskany w 1897 roku na koniec 5 -tego roku licealistek.
Drugi okres obejmuje dwa lata, czwarty, a następnie piąty rok, pod koniec którego uczniowie mogą przystąpić do „dyplomu szkoły średniej”, ale także do „ świadectwa wyższego ”, które jest przyznawane na poziomie szkolnictwa wyższego. a następnie umożliwia młodym dziewczętom dostęp do pracy zarówno w sektorze prywatnym, jak i publicznym. A w społeczeństwie nie tylko na stanowiskach nauczycieli szkół podstawowych (początkowo zastępców), potem dyrektorów podstawowych szkół podstawowych, ale także na stanowiskach nauczycieli kursów uzupełniających lub szkół wyższych (EPS) oraz tych prób, specjalistów nauczyciele, wykładowcy lub członkowie personelu administracyjnego szkół średnich dla dziewcząt i wreszcie na wiele stanowisk w innych administracjach rekrutujących się na podstawie egzaminów konkursowych lub bezpośrednio.
Jednak wyższy certyfikat nie daje młodym dziewczętom dostępu do funkcji nauczyciela w kolegiach i szkołach średnich. Rzeczywiście konieczne jest zdanie ogólnopolskiego konkursu na agregację na stanowisko profesora nadzwyczajnego . I dlatego prawo29 lipca 1881 r.ustanowiła École normale supérieure de Sèvres odpowiedzialną za kształcenie - awans przez awans - większość żeńskich profesorów nadzwyczajnych uczących w tych liceach, które będą stopniowo tworzone.
We Francji pierwsza szkoła średnia dla dziewcząt powstała w 1882 roku w Montpellier ( Hérault ), obecnej szkole średniej Clemenceau , z inicjatywy rady miejskiej i burmistrza Alexandre Laissaca . To Minister Oświaty Publicznej i Sztuk Pięknych, na wniosek burmistrza Montpellier, po negocjacjach podpisał dekret10 stycznia 1882 r.utworzenie ogólnokrajowego liceum dla młodych dziewcząt w Montpellier. Sześć lat później, w 1888 r. było już dwudziestu trzech, aw 1893 r. trzydziestu sześciu. Co więcej, podobnie jak licea dla chłopców, większość z tych liceów dla dziewcząt – zlokalizowanych w dzielnicach centrów miast z klasą średnią – ma klasy dla niemowląt i klasy podstawowe („ Petit lycée ”), których programy nauczania nie są takie. publicznych szkół podstawowych utworzonych na mocy tzw. ustaw Julesa Ferry'ego . Klasy elementarne w szkołach średnich, które dwóch ministrów na próżno próbowało stłumić: Édouard Herriot w latach dwudziestych i Jean Zay, radykalny minister rządu Frontu Ludowego w swoim projekcie reform z 1937 roku .
W latach 1880-1882 gimnazja dla dziewcząt organizowano więc inaczej niż licea dla chłopców, zarówno pod względem programu nauczania (podobnie jak w szkołach ponadgimnazjalnych ), jak i liczby przygotowywanych lat studiów i egzaminów. Rzeczywiście, szkoły średnie dla młodych dziewcząt przygotowują się najpierw, pod koniec pierwszego trzyletniego okresu, do świadectwa maturalnego (CES) i ewentualnie do podstawowego Brevet (BE). Następnie, pod koniec drugiego okresu czwartego i piątego roku, do matury i najczęściej do Brevet Supérieur (BS). Świadectwo wyższe, które jest de facto dyplomem podstawowym szkoły średniej (czyli kursu „popularnego”) przygotowywane zarówno na kursach uzupełniających, jak w szkołach wyższych (EPS) oraz w szkołach podstawowych . I Świadectwo Wyższe, które w przeciwieństwie do matury przygotowywanej w gimnazjach chłopięcych (publicznych i niepublicznych) nie daje dostępu do uniwersytetu, a tym samym nie daje licealistom dostępu do klas przygotowawczych , wydziałów i grandes écoles .
Dziewczęce licea są z pewnością częścią „burżuazyjnego” programu nauczania (szkolnictwo średnie) ze względu na ich położenie w mieście i szczególną rekrutację socjologiczną, ale tylko częściowo dlatego, że w przeciwieństwie do liceów dla chłopców ich nauczanie i ich cele są objęte edukacją podstawową, a zatem są tak zwany kurs „popularny”. Tym samym ówczesny ustawodawca chciał uniemożliwić kobietom, które miałyby wolę i zdolność do konkurowania z mężczyznami w wyższych zawodach.
Wraz z wojną 1914-18 i wzrostem udziału kobiet w działalności gospodarczej i pracach dotychczas zarezerwowanych dla mężczyzn, coraz więcej uczennic szkół średnich dla dziewcząt chce przystąpić do egzaminów maturalnych, zwabionych nowymi perspektywami kariery. Ale z wyłączeniem w szczególności łacińskim, ich nauczanie im przygotować programy szkód i ich studentów oficjalnie nie obejmują 7 th rok bieżący (terminal) wytwarzania. W rezultacie niektóre szkoły średnie dla dziewcząt są upoważnione do organizowania tych lekcji dla swoich uczniów, które są następnie zapewniane dodatkowo i całkowicie na koszt ich rodziców. Nauczanie w godzinach nadliczbowych często prowadzone przez męskich nauczycieli szkół średnich dla chłopców upoważnionych do przychodzenia i nauczania dziewcząt w liceum.
Te egzaminy matur są następnie podzielony na dwie części. Pierwszy zwykle na koniec 6 -tego roku (obecna pierwsza klasa) z możliwością wyboru czterech serii: A (łacińskich i greckich), B (łacińskie i Neofilologii), C ((Latin-Sciences) i D (live -language nauka). druga część zwykle na końcu 7 -go roku (obecny terminal) z dwoma szeregowo. filozofia serii a (łacińsko-grecki) lub B (Latin-language) i matematyki serii a (nauka) lub B (języki naukowo-nowoczesne).
Reforma 25 marca 1924przez Léon Berard , Minister Instrukcji Publicznego i Sztuk Pięknych, toruje drogę do dostosowania programów edukacyjnych w szkołach dla młodych dziewcząt z tych chłopców. W ten sposób dziewczęce szkoły średnie będą mogły oficjalnie przygotowywać się do matury, a tym samym ubiegać się o otwarcie klas szóstych i siódmych (terminalnych). I tak stopniowo ich organy nadzorcze – miejskie rady miejskie, rady generalne wydziałów, wizytatorzy akademii, prefektowie, rektorzy akademii i Minister Oświaty Publicznej – będą wstrzymać wydatki odpowiadające tym otwarciom klas i stanowisk na zapewnienie w szkołach średnich dla młodzieży dziewczęta lekcje niezbędne do przygotowania różnych serii matury wspólnych dla dziewcząt i chłopców.
W szkołach średnich dla młodych dziewcząt kształcenie średnie zostanie zatem skrócone z pięciu (lub nawet sześciu lat dla tych, które już miały rok) do siedmiu lat studiów przygotowujących do matury. Te siedem lat studiów zostaną podzielone na dwa okresy. Pierwszy okres w tym pierwszych czterech lat, który będzie odpowiadał później - w szczególności od decyzji Ministra Jean Zay w latach 1936-37 - do klas 6 th do 3 rd . Drugi okres obejmuje kolejne trzy lata, które następnie będą odpowiadały drugiej, pierwszej i ostatniej klasie.
W latach trzydziestych na poziomie krajowym liczba kandydatek do matury była nadal mniejsza, ponieważ na trzech kandydatów na mężczyzn przypadała tylko jedna kandydatka (w 1933 r. 3966 maturzystów wobec 11021 maturzystów). Liczba uczniów ostatnich klas szkół średnich dla chłopców jest zatem trzykrotnie wyższa niż w szkołach średnich dla dziewcząt z powodu opóźnienia nagromadzonego od 1802 r. przez te ostatnie i jeszcze nieobsadzonego. Z drugiej strony, na przykład w akademii w Rennes, dla dwóch sekcji - filozofii i matematyki - matury, wskaźnik sukcesu dziewcząt jest średnio nieco wyższy niż chłopców, ponieważ waha się o 39,7% (w 1938 r.) do 44,8% (w 1933 r.) wobec 37,1% (w 1934 r.) do 43,4% (w 1939 r.) dla chłopców.
Projekt reformy edukacyjnej ministra Jeana Zay'a zostaje przyjęty w dniu2 marca 1937przez rząd Frontu Ludowego pod przewodnictwem Léona Bluma . Projekt ten miał na celu demokratyzację szkolnictwa ponadpodstawowego poprzez zastąpienie trzech istniejących „zakonów” rozbiorowych (tzw. „popularnego” podstawowego, „burżuazyjnego” średniego i techniczno-zawodowego) zupełnie inną organizacją z trzema kolejnymi stopniami z unifikacją podstawowa i konstytucyjna szkoła średnia z ujednoliconymi programami i wcześniejszymi zajęciami orientacyjnymi dla uczniów posiadających odnowione świadectwo ukończenia szkoły podstawowej (CEP). Dlatego też wzywa do utworzenia zjednoczonego edukacji wtórnym i odnowiony z klasy 6 th orientacji.
Realizacja tego projektu zaangażowany zniknięcia klas szkoły podstawowej i niemowląt (od 11 th do 7 th ) licealistek. W związku z tym początkowo rodzice uczniów normalnie kształconych w „ Petit lycée ” musieliby posłać swoje córki do sąsiednich szkół podstawowych. A ponadto powinny one być dopuszczone do świadectwa ukończenia szkoły podstawowej , aby zakwalifikować się naniesienie 6 th orientację, ale niekoniecznie w szkole będą normalnie uczestniczyć. Zgodnie z kryteriami, mogą mieć równie łatwo włączać 6 th non orientacja w liceum, ale powiedział, że dodatkowy kurs lub wyższa szkoła podstawowa, ponieważ wszystkie te instytucje zostały ujednolicone. Ponadto, pod koniec tego 6 th orientacji, jaką zostaliby zorientowane zgodnie z ich możliwościami sprawdzonych w przewidywany trzy sekcje: klasyczny, nowoczesny lub technicznych. Dyplom państwa musiałaby wówczas usankcjonowane swoje pierwsze cztery lata szkoły średniej z 6 th do 3 rd . Z tym, którzy uzyskali ją w sekcji klasycznej i nowoczesnej, możliwość w ciągu następnych trzech lat - od drugiego do ostatniego roku - przygotowania się do matury nowoczesnej lub klasycznej.
Jednak po „rewolucji prawnej” tak zwanych reform Julesa Ferry'ego w latach 1879-1882 dotyczących szkolnictwa podstawowego, projekt nowej „rewolucji prawnej” szkolnictwa ponadpodstawowego nie mógł być przegłosowany przez reprezentację narodową. . Poza kilkoma drobnymi adaptacjami, publiczne licea dla dziewcząt zachowały więc swój szczególny sposób rekrutacji i organizację, która nadal mieściła się w ramach tzw. „burżuazyjnego” programu nauczania.
Reżim Vichy (1940 do 1944), ustanowiony przez Philippe'a Petaina , przywraca wkład finansowy (zniesione w 1933 roku) zażądał od rodziców licealistek bez stypendiów, która przywraca socjologiczne wybór ich rekrutacji. Kwestionuje również zasadę sekularyzmu w publicznych szkołach średnich dla młodych dziewcząt, gdzie jej rasistowskie i represyjne prawa będą miały zastosowanie zarówno wobec pracowników, jak i studentów. Po usunięciu15 sierpnia 1941, a także w szkołach podstawowych i dyplomach Higher Brevet, zatrudnieni studenci nauczyciele zostaną zintegrowani z klasami szkół średnich dla młodych dziewcząt, aby przygotować się do matury za trzy lata. Ale w ukryciu15 marca 1944 r, Narodowa Rada Oporu (CNR) przyjmuje swój program rządowy, obejmujący poważną reformę edukacji. Reforma, która zapewnia „efektywną możliwość korzystania przez dzieci francuskie z edukacji i dostępu do najbardziej rozwiniętej kultury, tak aby najwyższe funkcje były rzeczywiście dostępne dla wszystkich tych, którzy będą mieli wymagane zdolności. prawdziwa elita, nie z urodzenia, ale dzięki zasługom, stale odnawiana dzięki datkom ludu. "
Na Wyzwoleniu powołano więc komisję ds. reformy edukacji, która ma wdrożyć program CNR .
Charles de Gaulle , szef GPRF w latach 1944-1946.
Paul Langevin (1872-1946), przewodniczący komisji w latach 1944-1946.
8 listopada 1944 r, René Capitant - Minister Edukacji Narodowej Tymczasowego Rządu Republiki Francuskiej ( GPRF ) pod przewodnictwem Charlesa de Gaulle'a - powołuje zatem dekretem komisję studiów odpowiedzialną za zaproponowanie reformy oświaty wraz ze środkami do jej osiągnięcia pod przewodnictwem fizyk Paul Langevin (1872-1946), którego następcą został psycholog Henri Wallon (1879-1962). Projekt tej komisji – nazwany planem Langevina-Wallona – przewidywał obowiązkowy pierwszy stopień dla wszystkich uczniów do 18 roku życia i obejmował po przedszkolu trzy cykle: pierwszy od 7 do 11, drugi od 12 do 15 lat i trzeci od 16 do 18 lat. Projekt zapewnia, podobnie jak Jean Zay w 1937 roku, a zniesienie klas niemowląt i elementarnych w szkołach i zniesienie segregative barier między kursów uzupełniających i klas od 6 th do 3 rd kolegiów (w tym od 1941 roku EPS ) i wysoką szkół poprzez unifikację programów. Ponadto w trzecim cyklu szkolnego w trzy lata - cyklu Ustalenie - projektu planowane, aby kształcenie obowiązkowe do 18 roku życia, a tym samym dystrybucję wszystkich uczniów w jednym z trzech sekcji. Praktyczna sekcja (nazywana ponieważ profesjonalny ) składający się ze szkół czeladniczych i ośrodków czeladniczych ( obecnie liceów zawodowych ), sekcji zawodowej (zwanej od technicznego lub technologicznej ) składającej się z zawodowych szkół handlowych, przemysłowych, rolniczych i artystycznych oraz sekcji teoretycznej (zwanej ogólną ) złożoną z zakładów przygotowanie do matury (humanistyka klasyczna, nauki ścisłe, nauki techniczne).
Ale ten projekt jest prezentowany przez urzędnika Komisji, że 31 miesięcy później nowy minister Marcel Naegelen 2 of Government Paul Ramadier prostu wrócić pięciu ministrów komunistycznych (w tym Wiceprzewodniczącego Maurice Thorez ). Projekt wydaje się wówczas martwy, ponieważ konsensus Ruchu Oporu i Wyzwolenia zniknął wraz z końcem trójstronności w nowym kontekście planetarnej zimnej wojny i inflacji, co pozwala państwu finansować koszty wojny kolonialnej przez Indochiny.
W okresie Wyzwolenia publiczne licea dla dziewcząt znalazły się więc w niemal takiej samej sytuacji, jak przed wojną 1939-45. Rzeczywiście, nadal mają swoje klasy szkoły podstawowej i „ Małą Szkołę ”, a ich szczególny socjologiczny nabór nie jest łagodzony przez zwiększoną obecność przyjmowanych uczniów w klasach drugich iz poszczególnych klas 3 e kursów uzupełniających. Stypendyści lub nie, ale szczególnie zasłużony i z niższych klas przez rodziców. Tak więc, jakby nic się nie zmieniło od roku 1920 (lub 1880), dziewczęta, zwłaszcza ze świeckiej miejskiej klasy średniej, wciąż mogą ukończyć dwanaście lat nauki od pierwszej klasy (klasa 11 e ) do ostatniego roku. Ta uprzywilejowana sytuacja, zarówno dla pracowników dydaktycznych (w tym kruszywa) niż dla uczniów szkół publicznych dla dziewcząt, będzie kontynuowana w IV th Rzeczypospolitej , a więc aż 1958 .
Wreszcie w ramach V th Rzeczypospolitej , początkowo pod przewodnictwem Charlesa de Gaulle'a od 1959 do 1969 roku, reformy edukacyjne zaproponowane przez Jean Zay następnie przez komisję nazywa Langevin-Walońskiej jakoś wdrożone, w szczególności z tworzeniem od roku 1963 z dużym wtórny kolegia edukacyjne (CES) niezależne od szkół średnich i zamierzające zastąpić swoje klasy z szóstej na trzecią. W efekcie i nadrabiając zaległości w tym zakresie, coraz więcej studentów trafia do klas drugich, pierwszych i ostatnich. Liceów, których numery rosną, stają się bardziej demokratyczna w stosunku do uogólnienia ich koedukacji, zwłaszcza po wielkim ruchem społecznym z 1968 roku . Ale ich przemieszanie jest dzwonem dla publicznych szkół średnich dla dziewcząt, które stają się, jak licea chłopięce , „ mieszanymi szkołami średnimi ”, potem po prostu „ szkołami średnimi ”, a wreszcie „ regionalnymi liceami ” praktycznie wszystkimi wszechstronnymi, ponieważ składają się z trzech ścieżki: ogólna, technologiczna i profesjonalna.
„Rewolucja prawna”, opóźniona o ponad pokolenie przez siły konserwatywne od lat 30. do 50., ostatecznie zmieniła strukturę i życie publicznych szkół średnich dla młodych dziewcząt. Ich transmutacja umożliwiła francuskiemu społeczeństwu dostosowanie masowego nauczania do przyspieszenia przemian w ramach postępującej globalizacji .
Przez jego okólnik z 30 kwietnia 1867Victor Duruy , Minister Edukacji Publicznej, organizuje publiczne i świeckie kursy średnie dla młodych dziewcząt, które muszą być organizowane przez gminy. W Nicei ,1 st grudzień 1868, gmina otwiera zatem dla młodych dziewcząt ogólnodostępny kurs na poziomie średnim obejmujący dwa lata skrócone do pięciu miesięcy lekcji rocznie.
Zgodnie z prawem Camille Sée z21 grudnia 1880ustanawiając publiczne kolegia i szkoły średnie dla młodych dziewcząt, burmistrz Nicei M. Borriglione i jego rada miejska zwracają się o11 marca 1882 rotwarcie tymczasowego liceum dla dziewcząt. Twierdząc, że Nicea to wciąż małe miasteczko (66 tys. mieszkańców), ministerstwo odmawia13 października 1882 rto otwarcie, ale akceptuje otwarcie publicznej „szkoły średniej” przed ostatecznym utworzeniem liceum. Ta szkoła ma wówczas trzy klasy: po pierwsze, klasy przygotowawcze do szkół podstawowych i wtórnym 1 st i 2 TH roku uczniów klas średnich dla wieku od 12 do 20 lat. Koszt otwarcia tego gimnazjum, szacowany na dwadzieścia tysięcy franków, w połowie pokrywa gmina Nicei, a w połowie państwo. Na początkuPaździernik 1883Ten publicznego liceum mijają zamiast Karol Feliks na ulicy Katarzyna Ségurane z otwarciem 3 th roku do dwudziestu godzin kursów tygodniowo. Liceum to będzie funkcjonować do 1887 r., kursy prowadzone są głównie przez męskich nauczycieli gimnazjum dla chłopców.
Jest to dekret ministerialny 28 lipca 1883 r.która tworzy w Nicei gimnazjum dla dziewcząt z prostą szkołą dzienną, szkołą dzienną nadzorowaną i szkołą z internatem, ale bez internatu, aby przyjąć w swoich murach dziewczęta z innych miejscowości i gmin departamentu Alpes-Maritimes . Biorąc jednak pod uwagę koszty, które trzeba ponieść i czas potrzebny zarówno na zakup gruntu, jak i na jego projekt przez architekta F. Aune, a następnie na jego budowę, liceum des jeunes filles de Nice otworzyło swoje podwoje dopiero na10 października 1887. To jest M lle Rosset urodzona w Nicei w 1852 roku, wyższy właściciel patentu i dyrektor szkoły, który został pierwszym dyrektorem.
Trzynaście stron broszury wydrukowanej z okazji rozdania nagród 29 lipca 1897 rdostarczyć cennych informacji na temat życia i organizacji dziewcząt szkół we Francji pod koniec XIX -go wieku.
M Panna Bernal profesor nadzwyczajny listów ze swoimi studentami.
Z tych 89 kobiet będzie wtedy tylko 26 zamężnych (29,2%) na 63 niezamężne. Liceum będzie administrować sześcioma kobietami, z których jedna będzie współpracowniczką, trzy z wyższym świadectwem, a dwie z maturą. Na 83 nauczycieli będzie 17 profesorów nadzwyczajnych, 12 wykładowców (1 świadectwo podstawowe, 10 świadectw uzdolnień i licencjobiorca), 5 nauczycieli, w tym 2 na muzykę (1 BE i 1 BS), 2 na gimnastykę (1 BS i 1 CA ) i jeden do robótek ręcznych (1 CA), 35 powtarzających (23 licencjatów, 1 świadectwo maturalne) i 14 nauczycieli dla klas podstawowych (14 licencjatów plus jeden również z maturą i trzech CA).
Spośród 83 nauczycieli szkół średnich będzie więc w tym okresie 39 osób z wyższym świadectwem, czyli prawie połowa (47%). Dzieje się tak dlatego, że wyższe świadectwo zdolności nauczycielskiej – dyplom zwornikowy tak zwanego kursu „popularnego” – jest bardziej satysfakcjonujące dla kobiet chcących uczyć niż świadectwo dojrzałości, które nie jest wydawane, niż w szkołach średnich dla młodych dziewcząt. Jeśli chodzi o profesorów nadzwyczajnych, na 69 nauczycielek szkół średnich będzie tylko 17, czyli tylko 25%. I to na podobieństwo innych szkół średnich dla młodych dziewcząt we Francji w tym samym czasie.
Rok szkolny 1894-1895 - klasa 3 rd roku nauki w ciągu pięciu lat.
Lycée de Reims reprezentująca Śpiącą Królewnę .
Rok szkolny 1941-1942 - klasa 2AA'1 z Simone Veil -Jacob w lewym górnym rogu.
W 1946 - klasa 6 e 1.
Rok szkolny 1956-1957 - klasa 1 re AB1 łacińskim i greckim.
Po ruchu społecznym maj 1968która nie oszczędziła liceum dla młodych dziewcząt w Nicei, poprzednie rygorystyczne ubiory ustąpiły miejsca pewnej nowoczesności. A przede wszystkim koedukacja wprowadzona na początku roku szkolnego 1969 z udziałem pierwszych 33 chłopców na 2039 dziewcząt oznaczała koniec liceum dla młodych dziewcząt i początek nowej historii, historii mieszane liceum.
Dawne liceum dla dziewcząt w Nicei przyjęło w 1962 roku nazwę Lycée Albert-Calmette .
W latach 1881-1896 powstały 32 licea i 28 kolegiów. W 1900 r. było 40 szkół średnich. W 1907 r. istniały „103 placówki dla dziewcząt (47 liceów i 56 kolegiów” , w 1931 r. było „206 (74 licea, 97 kolegiów, 35 szkół średnich”) . Ponadto w 1907 r. było „297 nauczycieli”. agrégés i 324 dyplomowanych lub licencjonowanych ”, aw 1931 “ 869 profesorów nadzwyczajnych i 997 dyplomowanych lub licencjonowanych . ” Wreszcie w 1907 było 25 000 studentów, wobec 60 000 w 1931.
Pierwsze licea dla dziewcząt w latach 80. XIX wieku, w przeciwieństwie do nowych liceów dla chłopców, które budowane były od podstaw i dały początek budynkom o monumentalnym stylu, były skromniejsze. Tak więc w Paryżu szkoły średnie Fénelon i Lamartine znajdują się w starych rezydencjach, a szkoła Racine zbudowana jest na wąskiej i pochyłej działce.
Jeśli chodzi o wyniki i relacje między kursami, w 1914 roku maturę z filozofii zdało 412 studentów, wobec 69 maturę z sekcji matematyki.
Amiens