Stopień wojskowy | Generał pułkownik piechoty (1721-1730) |
---|---|
Rząd wojskowy |
Gubernator Dauphiné (1719-1742) |
Tytuł |
Prince of the Blood Duke of Chartres Duke of Orleans Duke of Valois Duke of Montpensier Duke of Nemours |
---|---|
Dynastia | Orleans House |
Imię urodzenia | Louis z Orleanu |
Narodziny |
4 sierpnia 1703 Wersal ( Francja ) |
Śmierć |
4 lutego 1752 Paryż ( Francja ) |
Pogrzeb | Val de Grace |
Tata | Philippe d'Orléans |
Matka | Françoise-Marie de Bourbon |
Małżonka | Auguste Jeanne z Bade-Bade |
Dzieci |
Louis-Philippe d'Orléans Louise-Marie d'Orléans (5 sierpnia 1726 - 14 maja 1728). |
Religia | rzymskokatolicki |
Podpis
Książęta Orleanu
Louis I st Orleański , książę Orleanu , zwany „Pobożny”, także przydomek „ Génovéfain ” urodzony w Wersalu na4 sierpnia 1703i zmarł w Paryżu dnia4 lutego 1752, jest synem Regenta . Książę Chartres w chwili jego narodzin, pierwszy książę krwi w 1709 roku po śmierci Henri Julesa de Bourbon-Condé , księcia Orleanu po śmierci jego ojca w 1723 roku, jest ojcem Louis-Philippe d'Orléans , dziadek Philippe Égalité i pradziadek króla francuskiego Ludwika Filipa .
„Pan le Duc d'Orléans zawsze był oburzony na wszystko. W młodości [...] kochał kobiety z pasją, nie myśląc o zagrożeniach dla swojego zdrowia . Później chciał postawić na czele husarii i uczynić sanitariusza wojennego . Potem z wściekłością pokochał polowanie. Wreszcie, oddając się pobożności, wybrał rolę Ojca Kościoła i Anchorety . "
Wnuk i wnuk i wnuk Ludwika XIV , nosi jego imię. Jest synem Philippe duc d'Orléans i drugą Mademoiselle de Blois , legalną córką Francji, którą Ludwik XIV miał od swojej kochanki, markiza de Montespan . Louis d'Orléans był trochę wychowywany przez matkę i babcię, słynną księżniczkę Palatynę , a odKwiecień 1710, przez hellenistycznego nauczyciela , opata oratoriańskiego Nicolasa-Huberta Mongaulta , który cztery lata później opublikuje niezrównane przez długi czas krytyczne tłumaczenie Cycerona .
Miał dwanaście lat, gdy we wrześniu 1715 Sun King , jego dziadek zmarł, a jego ojciec został uznany przez Parlament jako regenta królestwa podczas czasów Ludwika XV w mniejszości . Miał wtedy zaledwie pięć lat.
Wezwany do rywalizacji z Filipem V o panowanie w przypadku przedwczesnej śmierci jego kuzyna króla , książę Chartres został bardzo młodo popchnięty przez swojego ojca do zainteresowania się sprawami państwowymi. Ponieważ30 stycznia 1718w wieku piętnastu lat został przyjęty do Rady Regencyjnej . Następnego dnia zasiada w jednym z siedmiu elementów tego rządu, Radzie Wojennej . Nie waha się sprzeciwić niektórym decyzjom swojego ojca i swojego głównego ministra, kardynała Dubois . Ulega, zdaniem barona de Besenval , „pasjom inspirowanym młodością [...] utrzymującą [...] dziewczynę komediową” .
W 1719 r. , Po zniesieniu reżimu polisynodii , został mianowany gubernatorem Dauphiné . Jeśli nie mieszka w tej prowincji, jak to jest w zwyczaju, wykonuje swoją pracę z wielką starannością. W 1720 roku został mianowany Wielkim Mistrzem Zakonu Świętego Łazarza z Jerozolimy , któremu starał się nadać blask przeszłości. W 1721 roku został generałem-pułkownikiem piechoty .
Plik 22 lutego 1723, A łóżko sprawiedliwości deklaruje większość króla Ludwika XV , koronowany25 październikaprecedens w Reims, a tym samym koniec regencji ; ale Philippe d'Orléans nadal rządził jako premier aż do jego oczekiwanej śmierci2 grudnia 1723. To wtedy jego następca, Monsieur le Duc , odsunął od władzy Monsieur le Prince (alias księcia Orleanu, naszego Ludwika).
Jej małżeństwo było delikatną sprawą. Pod koniec 1721 roku ambasador Francji w Rosji próbował zawrzeć sojusz z córką cara Piotra I najpierw powiedział Wielką , przyszłą cesarzową Elżbietę , ale także przeszkodą religijną, taki związek mógłby uchodzić za mezalians, nawet dla prawnuka Francji, który na tym stanowisku musiał być usatysfakcjonowany określeniem pogodnej wysokości .
Gdy regent zmarł w 1723 roku , został uznany za pilny, aby zatrzymać imprezę, zwłaszcza, że rząd został powierzony przez młodego króla niedawno dorosłą, do księcia Burbon (Monsieur le Duc cytowanej powyżej ), szefa młodszej gałęzi z rodzina królewska i rywal Orleanu.
Wybór padł na księżniczkę Auguste Marie Jeanne de Bade (katolicki oddział Baden-Baden ) ( 1704 - 1726 ), którą dwór będzie znać pod imieniem „Jeanne de Bade”, córka zmarłego margrabiego Louisa-Guillaume de Bade , bohater wojny z Turkami i Sybille Augusta z Saksonii-Lauenburga, regentki Baden-Baden dla jej syna Louisa-Georgesa , księżniczki, która miała przewagę w postaci nieskalanej genealogii i której dwoje rodziców było zresztą katolikami. To rekompensowało marny posag w wysokości zaledwie 80 000 funtów, co rozśmieszyło sąd. Ślub odbył się w dniu13 lipca 1724w Châlons-sur-Marne .
To małżeństwo pozwoliło inteligentnemu regentowi margrabiów sprzymierzyć się ze swoim potężnym francuskim sąsiadem (który spustoszył jego ziemie podczas wojny o sukcesję hiszpańską ). Do ślubu króla w 1725 r. Była pierwszą damą dworu. Doskonale wykształcona księżniczka zachwycała dwór, który opłakiwał jej przedwczesną śmierć.
Rzeczywiście, para, która bardzo się kochała i mieszkała głównie w Château de Saint-Cloud , miała dwoje dzieci. Tylko najstarszy, Louis-Philippe d'Orléans , urodził się dnia12 maja 1725.
Plik 15 sierpnia 1725Książę Orleanu jest odpowiedzialny za reprezentowanie króla w małżeństwie proxy, który odbywa się w katedrze w Strasburgu , biorąc pod uwagę, że narzeczona Maria Leszczyńska , a jej rodzina żyła (od 1719) w Wissembourg , Alzacja .
Jeanne de Bade zmarła, rodząc drugie dziecko, Louise-Marie d'Orléans, the 08 sierpnia 1726. Gdy zbliżała się do terminu, jej teściowa, księżna wdowa Orleanu , wezwała ją do podróży do Paryża, aby rodzić w Palais-Royal . Wierny aż do śmierci wdowiec odmówił różnych powtórnych małżeństw przedstawionych przez jego ciotkę ze strony ojca, księżną Lotaryngii Élisabeth-Charlotte d'Orléans .
Od śmierci ojca Regent w 1723 roku do narodzin Dauphin Louis w 1729 roku , Louis d'Orleans jest równocześnie z Philippe V Hiszpanii , spadkobierca do tronu Francji , kwestia ważności zrzeczenia się z Burbonów z Hiszpanii do Korony Francji w czasie traktatu z Utrechtu z 1713 roku nie jest ostatecznie rozstrzygnięta. Usunięty z rządu przez swojego kuzyna, księcia Burbonów , próbował przywrócić władzę Domu Orleańskiego , polegając na swoim wiernym przyjacielu hrabiem d'Argenson , mianowanym kanclerzem Domu Orleańskiego w 1723 roku . Jako pierwszy książę krwi zasiada we wszystkich radach i nie waha się wyrażać opinii w sprawach politycznych.
Jego stosunki z Ludwikiem XV , młodszym o siedem lat, pozostaną serdeczne, nawet jeśli zarzuca królowi jego rozwiązłość moralną. Królowa Maria Leszczyńska okazuje mu wielką sympatię, podobnie jak kard. Fleury , de facto premier.
Niemniej jednak w 1740 roku Ludwik XV , za namową Fleury i ze względów politycznych, nie mógł udzielić synowi księcia Orleanu ręki swojej córki Madame Henriette , chociaż młodzi ludzie czuli do siebie czule. Rzeczywiście, Ludwik XV miał tylko jednego syna, Dauphin Louis . W przypadku jego zniknięcia tron Francji zostałby przejęty zarówno przez księcia Orleanu, jak i przez króla Hiszpanii Filipa V (wnuka Ludwika XIV i kuzyna naszego księcia Ludwika ze strony matki), co uznaje za nieważne wyrzeczenie się swoich praw, które Wielka Brytania wymusiła od niego w traktacie z Utrechtu z 1713 roku . Poślubienie córki króla z synem księcia Orleanu w tej możliwej kłótni nadałoby znaczenie temu drugiemu, co nie omieszkałoby zdenerwować Hiszpanii , której kardynał wręcz przeciwnie stara się oszczędzić. Władcy Chartres opada z powrotem na córkę księcia Conti , Louise Henriette de Bourbon-Conti , który będzie skandalicznie go oszukać.
W 1742 roku Louis d'Orléans, którego oddanie nigdy nie przestało rosnąć od czasu wdowieństwa, które pozostawiło go niepocieszonym, przeszedł na emeryturę do opactwa Sainte-Geneviève , gdzie zajął mieszkanie od 1730. Spędził tam kilka miesięcy. lat swojego życia. Nadal dotrzymując kroku biznesowi, zarządzając swoim przywilejem, otrzymując, poświęcił się pracy charytatywnej i finansowaniu eksperymentów naukowych.
Naukowcy przepychają się wokół niego. Sam założył gabinet historii naturalnej i był bogatym medalistą . Pasjonuje się sztuką i naukami ścisłymi (fizyka, botanika, chemia, bibliofilia , języki orientalne, egzegeza biblijna: broni historyczności Pisma Świętego i prawdziwości chrześcijaństwa), zdobywając rzeczywiste kompetencje w tych dziedzinach. Znany hebrajski , poznał język syryjski i chaldejski . Jego dzieła, uczone i pobożne, pozostaną w formie rękopisów.
Był także wielkim przyjacielem i dobroczyńcą dominikanów , znanym ze swojej nauki teologicznej i przekazał testamentem sześć tysięcy książek ich klasztorowi przy rue Saint-Honoré i całemu zakonowi swojej biblioteki z rękopisami dzieł, które posiadał. związki. W dowód wdzięczności mistrz Zakonu Antonin Bremond ułożył łaciński wiersz na jego cześć i nałożył uroczystą mszę żałobną na wszystkie klasztory swojego zakonu , na wszystkich kapłanów mszę, na wszystkich zakonników niebędących kapłanami, psałterza i wszystkich zakonników. zakonnice różaniec za zbawienie jej duszy.
Pod koniec swoich dni książę okazuje trochę zmieszania psychicznego . Wątpi, czy można umrzeć, i nie uznaje zapowiadanych mu narodzin. Zmarł podczas epizodu kryzysu galijskiego , który na nowo rozpalił afera Confession Notes . Abbé Bouettin , ultramontanin, który wówczas wyleczył się z Saint Etienne du Mont i podejrzewał go o jansenizm , odmówił mu ostatnich sakramentów pod pretekstem, według Besenval , że odmówił uznania swoich wnuków, nie wierząc w ich legalność. Broni oskarżenia opata za jego odmowę i to jego własny kapelan przyznaje mu Wiatyk . On oddał swoje ciało do chirurgów w School of Medicine , ale został pochowany w kościele z królewskiego opactwa Val de Grace .
Louis d'Orléans otrzymał tytuł księcia Chartres po urodzeniu . Zgodnie z tradycją sięgającą jego dziadka ze strony ojca, Philippe'a d'Orléans , monsieur brata Ludwika XIV , ten z kolei przekazał ten tytuł swojemu najstarszemu synowi, kiedy urodził się w 1725 roku.
Tytuł pierwszego księcia krwi otrzymał po śmierci ostatniego posiadacza, Henri Jules de Bourbon-Condé , w 1709 roku .
Kiedy jego ojciec zmarł w 1723 r., Odziedziczył tytuły księcia Orleanu , księcia Valois , księcia Nemours i księcia Montpensier .
PredykatyRycerz z Order Złotego Runa (1724) |
Knight of the King's Orders (27 października 1722) | |
Kawaler Królewskiego i Wojskowego Orderu Saint-Louis (1740) |
Kiedy w 1723 roku zmarł jego ojciec , Louis d'Orléans na własny koszt trzymał artystów przy swoim domu . Zrobił skrzypka Giovanni Antonio Guido jego mistrz muzyki .
Do ogrodnik Claude Desgots , grand-siostrzeniec jego ojcowskiej babci André Le Notre , powierzył zadanie przebudowy ogrodów Palais Royal . Po zakończeniu pracy książę otwiera je dla publiczności. W duelists i prostytutki nich są odporne na ściganie w Królewskiej Policji , zakład jest prywatne miejsce. Kwitną tam kawiarnie literackie , takie jak Café de la Régence , i duch rozmowy (a nawet kontestacji). To tam Denis Diderot zlokalizować tam w latach 1750 jego Neveu de Rameau oraz że12 lipca 1789Camille Desmoulins wezwie tam rewolucję .
W 1731 roku książę przyniósł pomocy swoich poddanych z księstwa Orleanu, którzy byli ofiarami tych Loire powodzi . Zrobi to samo w 1740 roku, kiedy katastrofa zacznie się od nowa.
W 1735 roku odrestaurował Wielki Wodospad w parku Świętej Chmury , chociaż nie mieszkał już w zamku .
W 1740 roku miał dochód przydzielonych z budżetu Hotel de Ville de Paris , trzy tysiące sześćdziesiąt funtów i pięć zoli , na plebanii w kościele Notre-Dame de Versailles , rue Sainte Genevieve, aby przekształcić kilka dziedzińce nauczanie, które jest tam udzielane od 1682 roku przez Ojców Misji bez ich rzeczywistego posiadania, w prawdziwej placówce edukacyjnej, Kolegium Orleańskim .