Le Temps (dziennik francuski, 1861-1942)
Le Temps to francuski dziennik wydawany w Paryżu od25 kwietnia 1861 r do 29 listopada 1942.
Fabuła
Gazeta powstała w N O 10 o rue du Faubourg Montmartre (dogrudzień 1884następnie na n ° 5 z bulwaru Włochów ) przez Auguste Nefftzer , francuskiego dziennikarza, który chodził przez 10 lat, zanim ustępując Adrien Hebrard . Początkowo inspirowana filozofią liberalną z silnymi protestanckimi tendencjami jej założyciela, gazeta miała trudny start i musiała być wspierana finansowo przez alzackich przemysłowców, przyjaciół Nefftzera. Ale, poważna i bardzo dobrze zrobiona gazeta, Le Temps odnotowała wzrost nakładu, z zaledwie 3000 egz. w 1861 r. do 11 000 egz. w 1869 r. i 22 000 egz. w 1880 r., stając się najważniejszą gazetą III RP i ugruntowując się jako gazeta wzorcowa dla elit.
Od 1867 do 1890 roku The Duke of Aumale był jednym z głównych udziałowców gazety.
Od 1870 r. gazeta praktykowała anonimowość redakcji politycznej, co pozwoliło jej przez długi czas zaznaczać swoją niezależność i być autorytetem wobec głównych konkurentów, Le Figaro i Journal des debats . Wydanie paryskie jest zawieszone od 7 do19 maja 1871 r., przez gminę , ale nadal trwa publikowanie przygotowanego z wyprzedzeniem wydania Saint-Germain-en-Laye . Był to jeden z dwóch francuskich dzienników najbardziej skoncentrowanych na wiadomościach międzynarodowych, obok umiarkowanego monarchistycznego dziennika Le Soleil . Informacje są oceniane jako rzetelne, poważne i obiektywne, głównie na początku, zanim zostaną sklasyfikowane bardziej pośrodku lewej, gdy Nefftzer przekazał je Hébrardowi w 1873 r., a następnie konserwatywnemu republikaninowi . Osiągnął 30 000 egzemplarzy w 1914 roku.
Konserwatywna gazeta walczy z projektem podatku dochodowego bronionym w szczególności przez posła Jeana Jaurèsa , który miałby zastąpić opodatkowanie zdominowane przez cztery składki bezpośrednie (wkład finansowy i ruchomości osobiste). System uznany przez Jaurèsa za nierówny, ponieważ nie jest indeksowany do poziomu dochodu każdego obywatela.
W okresie międzywojennym w kierownictwie gazety następowali po sobie synowie Adriena Hébrarda : Emile do 1925, Adrien do 1929, kiedy sprzedał wszystkie swoje udziały politykowi Louisowi Millowi . Kiedy zmarł ten ostatni, opinia publiczna dowiedziała się z listu wykrytego w jednej z jego kufrów, że był nominowany do „ konsorcjum ” zrzeszającego organizacje pracodawców, Komitet Kuźniczy, Komitet Węglowy, Związek, przemysł metalurgiczny i górniczy oraz Generalna Konfederacja Pracodawców Francuskich . W konsekwencji lewica i skrajna prawica utożsamiają gazetę z Comité des Forges, chociaż organizacje te nie są reprezentowane jako takie w życiu codziennym, ale „przez osoby lub kilka firm działających indywidualnie” . W 1934 opowiedział się za zmiażdżeniem austriackich socjaldemokratów przez reżim Engelberta Dollfussa . Następnie stał się nieoficjalną gazetą codzienną Quai d'Orsay : jego aprobata w oczekiwaniu na opuszczenie Czechosłowacji w Monachium w 1938 r. spowodowała rezygnację jej przedstawiciela w Pradze , Huberta Beuve-Méry .
Podobnie jak w innych dziennikach ogólnopolskich ( Le Figaro , Paris-Soir ), Le Temps spadła do Lyonu w wolnej strefy w 1940 roku w odpowiedzi na inwazji Niemiec na strefy południowej,11 listopada 1942, dwaj współreżyserzy, Jacques Chastenet i Émile Mireaux , poniewczasie porzucili gazetę28 listopada 1942( Le Figaro zatrzymuje się11 listopadai Le Progrès le12 listopada).
Po wojnie, gazeta jest ofiarą postanowienia z dnia 30 września 1944 roku o czym okazało się, że papiery wartościowe pod okupacji Francji przez Niemcy , jej przesłanki n o 5 tej ulicy Włochów zostały zarekwirowane i urządzenia są zajęte; Beneficjentem tej konfiskaty będzie Le Monde , który zaczyna ukazywać się w 1944 roku: typografia i format na długo pozostaną odziedziczone po Czasie . Hubert Beuve-Méry uczyni ze swojego nowego dziennika gazetę referencyjną, cieszącą się dużym rozgłosem za granicą.
Dziennikarze, którzy wnieśli swój wkład
-
Charles-Edmond Chojecki (1822-1899), współzałożyciel i redaktor naczelny gazety;
-
Raoul Bailly (1903-1973), dziennikarz, który tam pracował przed II wojną światową;
-
Louis Blanc (1811-1882), przebywający na wygnaniu w Londynie, opublikował tam w szczególności artykuł „Reforma wyborcza w perspektywie”, opisujący system zaproponowany przez Johna Stuarta Milla ;
-
Georges Bruni (1887-1973);
-
Jules Claretie (1840-1913), kronika paryska i artystyczna;
-
Georges Clemenceau (1841-1929), amerykański korespondent dziennika od 1865 do 1870;
-
Anatole France (1844-1924), kronika literacka 1866-1893;
-
Henri-Félix de Lamothe (1843-1926), między lipcem aSierpień 1875 ;
-
Abel Hermant (1862-1950);
-
René-Jean (1879-1951), od 1936 do 1942;
-
Ludovic Naudeau (1872-1949);
-
Albert Réville (1826-1906), współpracował od 1873 do końca swoich dni;
-
Paul Rousseau (1868-1941), odpowiedzialny za sekcję sportową od 1903;
-
Francisque Sarcey (1827-1899), krytyk dramatyczny od 1867 do końca życia;
-
Emile Hennequin (1858-1888), szef Biuletynu Zagranicznego aż do śmierci;
-
Francis de Pressensé (1853-1914), odpowiedzialny za Biuletyn Zagraniczny w latach 1887-1905;
-
André Tardieu (1876-1945), w 1903 r., następnie kierownik Biuletynu Zagranicznego od 1905 do 1914;
-
Auguste Villemot (1811-1870);
-
Frédéric Weisgerber (1868-1946), korespondent w Maroku;
- Claude Berton, krytyk dramatyczny;
-
Victor Joze (1861-1933), korespondent w Rosji.
Opublikowane pierwsze seriale
Lista pierwszych seriali wydanych przez Le Temps
-
25 kwietnia - 21 sierpnia 1861 : Wilkie Collins , Kobieta w bieli ;
-
22 - 27 sierpnia 1861 r. : Laimé, Wycieczka do krainy ziół ;
-
28 sierpnia - 23 października 1861 : Louis Ulbach , Maria Antonina ;
-
24 - 25 października 1861 : Henri Béchale, lekarze arabscy ;
-
26 października 1861 : Yves Gédouin, Breton typy: Leperdit ;
-
27 października 1861 : Émile Bounaure, jedna strona życia generała Garibaldiego ;
-
29 października - 27 grudnia 1861 r. : Gustave Aimard , La Main-ferme ;
-
31 grudnia 1861 r. - 9 stycznia 1862 r : Amédée Achard , Le Roman du mari ;
-
10 - 26 stycznia 1862 r : markiz de Cherville , Przygody psa myśliwskiego ;
-
28 stycznia - 8 lutego 1862 r : Jules Richard, La Chanson de l'Auvergnat ;
-
9 - 16 lutego 1862 r. : Barthélemy Lajard, Le Meilleur Moyen ;
-
18 lutego 1862 : Benjamin Gastineau, Plemię desperacji: pamiątki z Afryki ;
-
19 lutego 1862 : Juliette Lamber , Récits d'une paysanne: les Fiançailles de Carlepont ;
-
20 lutego - 31 maja 1862 r : Charles Dickens , Les Grandes Esperances ;
-
1 st czerwiec 1.862 : Juliette Lamber , Recits d'une paysanne: Grégoire ;
-
5 - 6 czerwca 1862 r : Isidore Cahen , Osiem dni w Pirenejach Wschodnich ;
-
7 - 11 czerwca 1862 r : Henry Maret , Puchar i usta ;
-
12 czerwca - 9 lipca 1862 r : Louis Jacquier, Niebezpieczne ścieżki (część pierwsza);
-
10 lipca 1862 r : JM Guardia, Piętnaście dni w Montauban ;
-
11 - 23 lipca 1862 r : Erckmann-Chatrian , Mainz Ham Tavern ;
-
25 lipca - 30 sierpnia 1862 r : Louis Jacquier, Niebezpieczne ścieżki (część druga);
-
31 sierpnia - 2 września 1862 r : Yves Gédouin, Breton typy: Niebieski Oficer ;
-
3 - 12 września 1862 r : Ch.Duvernet, ciocia Cécile ;
-
13 - 14 września 1862 r : Guy de Charnacé , La Chasse à courre we Francji i Anglii ;
-
17 - 19 września 1862 r : Hrabia Légurat, Une Histoire de village ;
-
20 - 26 września 1862 r : Alfred de Bréhat , Święta nauczyciela ;
-
27 września - 16 listopada 1862 r : Auguste Marc-Bayeux, Dzieci stulecia (część pierwsza);
-
20 listopada 1862 r - 4 kwietnia 1863 r : Wilkie Collins , bez imienia ;
-
5 - 9 kwietnia 1863 r. : Yves Gédouin, Breton typy: król Bignan ;
-
10 - 18 kwietnia 1863 r. : Paul Perret , Le Billet de mille franks ;
-
24 kwietnia 1863 r. : Léopold Stapleaux , Straszny teść ;
-
29 kwietnia 1863 r. - 18 lipca 1863 r. : Auguste Marc-Bayeux, Dzieci stulecia (część druga);
-
21 - 31 lipca 1863 r : Wilkie Collins , La Quarteronne ;
-
1 st - 5 sierpnia 1863 r : Wilkie Collins , Dziennik Anne Rodway ;
-
6 - 8 sierpnia 1863 r : Wilkie Collins , Wymarzona kobieta ;
-
9 - 14 sierpnia 1863 r. : Wilkie Collins , Ręka umarłych ;
-
15 sierpnia 1862 r - 6 września 1863 r. : Erckmann-Chatrian , L'Ami Fritz ;
-
10 - 11 września 1863 r. : Wilkie Collins , Skrupulat księdza ;
-
13 - 15 września 1863 r. : Alexandre Weill , Kronika Badenii ;
-
16 - 19 września 1863 r. : Hrabia Léguart, Daniel Collinet ;
-
21 września 1863 r. : Louis Ulbach , Les Fêtes du Congrès de Gand ;
-
25 września - 14 listopada 1863 r : Auguste Marc-Bayeux, Dzieci stulecia (część trzecia).
Uwagi i referencje
-
Patrick Eveno , Historia gazety Le Monde : 1944-2004 , Wydania Albin Michel ,2004, 720 pkt..
-
Patrick Eveno , Gazeta Le Monde : historia niepodległości , Odile Jacob,2001( czytaj online ) , s. 23.
-
Książę Aumale i prasa, Raymond Cazelles, 1971 .
-
„Od małych gazet do dużych agencji”, Michaël Palmer, strona 124.
-
Pierre Ancery, „ Walka Jaurèsa o stworzenie podatku dochodowego ”, Retronews ,11 grudnia 2018 r.( przeczytaj online ).
-
.
-
Jean-Noël Jeanneney , François de Wendel w Republice: pieniądze i władza, 1914-1940 , Librairie Academique Perrin,2004, s. 461.
-
" Luty 1934: upadek" Wiednia Czerwonego " , na RetroNews ,31 marca 2020 r..
-
„ Wprowadzenie po francusku ” , na stronie charles-edmond-chojecki.com (dostęp 28 lutego 2018 r . ) .
-
Anatole France, La Vie littéraire [seria 4] , Paryż, Calmann-Lévy, 1888-1895.
-
Paul Alphandéry , „ Albert Réville: Nota biograficzna i bibliograficzna ” [PDF] , z 1000 przedruków Salomona Reinacha OAI ,9 marca 2012(dostęp 21 lipca 2021 r. ) ,s. 26.03.
Zobacz również
Powiązany artykuł
Linki zewnętrzne