Le Temps (dziennik francuski, 1861-1942)

Pogoda
Zdjęcie poglądowe do artykułu Le Temps (dziennik francuski, 1861-1942)
Na pierwszej stronie podróż kapitana Bingera do Sudanu Francuskiego (marzec 1890).
Kraj Francja
Język Francuski
Okresowość Dzień do dnia
Dobry Generalista
Data założenia 25 kwietnia 1861 r
Data ostatniego wydania 29 listopada 1942
Miasto wydawnicze Paryż

Le Temps to francuski dziennik wydawany w Paryżu od25 kwietnia 1861 r do 29 listopada 1942.

Fabuła

Gazeta powstała w N O  10 o rue du Faubourg Montmartre (dogrudzień 1884następnie na n °  5 z bulwaru Włochów ) przez Auguste Nefftzer , francuskiego dziennikarza, który chodził przez 10 lat, zanim ustępując Adrien Hebrard . Początkowo inspirowana filozofią liberalną z silnymi protestanckimi tendencjami jej założyciela, gazeta miała trudny start i musiała być wspierana finansowo przez alzackich przemysłowców, przyjaciół Nefftzera. Ale, poważna i bardzo dobrze zrobiona gazeta, Le Temps odnotowała wzrost nakładu, z zaledwie 3000 egz. w 1861 r. do 11 000 egz. w 1869 r. i 22 000 egz. w 1880 r., stając się najważniejszą gazetą III RP i ugruntowując się jako gazeta wzorcowa dla elit.

Od 1867 do 1890 roku The Duke of Aumale był jednym z głównych udziałowców gazety.

Od 1870 r. gazeta praktykowała anonimowość redakcji politycznej, co pozwoliło jej przez długi czas zaznaczać swoją niezależność i być autorytetem wobec głównych konkurentów, Le Figaro i Journal des debats . Wydanie paryskie jest zawieszone od 7 do19 maja 1871 r., przez gminę , ale nadal trwa publikowanie przygotowanego z wyprzedzeniem wydania Saint-Germain-en-Laye . Był to jeden z dwóch francuskich dzienników najbardziej skoncentrowanych na wiadomościach międzynarodowych, obok umiarkowanego monarchistycznego dziennika Le Soleil . Informacje są oceniane jako rzetelne, poważne i obiektywne, głównie na początku, zanim zostaną sklasyfikowane bardziej pośrodku lewej, gdy Nefftzer przekazał je Hébrardowi w 1873 r., a następnie konserwatywnemu republikaninowi . Osiągnął 30 000 egzemplarzy w 1914 roku.

Konserwatywna gazeta walczy z projektem podatku dochodowego bronionym w szczególności przez posła Jeana Jaurèsa , który miałby zastąpić opodatkowanie zdominowane przez cztery składki bezpośrednie (wkład finansowy i ruchomości osobiste). System uznany przez Jaurèsa za nierówny, ponieważ nie jest indeksowany do poziomu dochodu każdego obywatela.

W okresie międzywojennym w kierownictwie gazety następowali po sobie synowie Adriena Hébrarda : Emile do 1925, Adrien do 1929, kiedy sprzedał wszystkie swoje udziały politykowi Louisowi Millowi . Kiedy zmarł ten ostatni, opinia publiczna dowiedziała się z listu wykrytego w jednej z jego kufrów, że był nominowany do „  konsorcjum  ” zrzeszającego organizacje pracodawców, Komitet Kuźniczy, Komitet Węglowy, Związek, przemysł metalurgiczny i górniczy oraz Generalna Konfederacja Pracodawców Francuskich . W konsekwencji lewica i skrajna prawica utożsamiają gazetę z Comité des Forges, chociaż organizacje te nie są reprezentowane jako takie w życiu codziennym, ale „przez osoby lub kilka firm działających indywidualnie” . W 1934 opowiedział się za zmiażdżeniem austriackich socjaldemokratów przez reżim Engelberta Dollfussa . Następnie stał się nieoficjalną gazetą codzienną Quai d'Orsay  : jego aprobata w oczekiwaniu na opuszczenie Czechosłowacji w Monachium w 1938 r. spowodowała rezygnację jej przedstawiciela w Pradze , Huberta Beuve-Méry .

Podobnie jak w innych dziennikach ogólnopolskich ( Le Figaro , Paris-Soir ), Le Temps spadła do Lyonu w wolnej strefy w 1940 roku w odpowiedzi na inwazji Niemiec na strefy południowej,11 listopada 1942, dwaj współreżyserzy, Jacques Chastenet i Émile Mireaux , poniewczasie porzucili gazetę28 listopada 1942( Le Figaro zatrzymuje się11 listopadai Le Progrès le12 listopada).

Po wojnie, gazeta jest ofiarą postanowienia z dnia 30 września 1944 roku o czym okazało się, że papiery wartościowe pod okupacji Francji przez Niemcy , jej przesłanki n o  5 tej ulicy Włochów zostały zarekwirowane i urządzenia są zajęte; Beneficjentem tej konfiskaty będzie Le Monde , który zaczyna ukazywać się w 1944 roku: typografia i format na długo pozostaną odziedziczone po Czasie . Hubert Beuve-Méry uczyni ze swojego nowego dziennika gazetę referencyjną, cieszącą się dużym rozgłosem za granicą.

Dziennikarze, którzy wnieśli swój wkład

Opublikowane pierwsze seriale

Lista pierwszych seriali wydanych przez Le Temps  

Uwagi i referencje

  1. Patrick Eveno , Historia gazety Le Monde  : 1944-2004 , Wydania Albin Michel ,2004, 720  pkt..
  2. Patrick Eveno , Gazeta Le Monde  : historia niepodległości , Odile Jacob,2001( czytaj online ) , s.  23.
  3. Książę Aumale i prasa, Raymond Cazelles, 1971 .
  4. „Od małych gazet do dużych agencji”, Michaël Palmer, strona 124.
  5. Pierre Ancery, „  Walka Jaurèsa o stworzenie podatku dochodowego  ”, Retronews ,11 grudnia 2018 r.( przeczytaj online ).
  6. .
  7. Jean-Noël Jeanneney , François de Wendel w Republice: pieniądze i władza, 1914-1940 , Librairie Academique Perrin,2004, s.  461.
  8. "  Luty 1934: upadek" Wiednia Czerwonego  " , na RetroNews ,31 marca 2020 r..
  9. „  Wprowadzenie po francusku  ” , na stronie charles-edmond-chojecki.com (dostęp 28 lutego 2018 r . ) .
  10. Anatole France, La Vie littéraire [seria 4] , Paryż, Calmann-Lévy, 1888-1895.
  11. Paul Alphandéry , „  Albert Réville: Nota biograficzna i bibliograficzna  ” [PDF] , z 1000 przedruków Salomona Reinacha OAI ,9 marca 2012(dostęp 21 lipca 2021 r. ) ,s.  26.03.

Zobacz również

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne