Świt świata
Świt świata
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Świt świata to dramatyczny filmwyprodukowany w 2008 roku i wyreżyserowany przez francusko-irackiego reżysera Abbasa Fahdela .
Streszczenie
Przed śmiercią młody iracki żołnierz obiecuje członkowi jego oddziału, że odszuka jego żonę i poślubi ją.
W wieku 10 lat Zahra, dziewczyna z wioski w południowym Iraku , oferuje swoje ulubione lustro kuzynowi Mastourowi, który obiecuje ją poślubić, gdy będzie dorosła i uciekać ze służby wojskowej, aby z nią zostać. Siedem lat później dwoje młodych ludzi przeżywa noc poślubną, ale przerażona Zahra odpycha męża. Kiedy patrol z armii Saddama Husajna przybywa, aby rekrutować żołnierzy na wojnę w Zatoce Perskiej , Mastour musi odejść, mimo że małżeństwo nie zostało skonsumowane. Później jego jednostka zostaje zdziesiątkowana, a on wędruje po pustyni z Riadem, jednym z kolegów z drużyny. Kiedy wskakuje na minę , podaje lustro Riadowi, którego prosi, by dołączył do Zahry i poślubił ją ...
Tło historyczne
Film przedstawiający tło historyczne wojny iracko-irańskiej, wojny w Zatoce Perskiej (1990-1991) , rebelii w Iraku w 1991 roku i represji, które po nim nastąpiły, były skierowane przeciwko włączaniu do nich Marsh Arabów . Uznane za ludobójstwo , represje te były częścią aktów oskarżenia, na które Saddam Hussein miał odpowiedzieć przed Irackim Specjalnym Trybunałem .
Położenie geograficzne
Film trwa jako jego otoczeniu geograficznym region wielkich bagien o tym Tigris - Eufrat delty , gdzie biblijne Garden of Eden znajdował się według legendy . To właśnie w tym krajobrazie zarania świata żyją Marsh Arabowie , tak jak żyją dzisiaj, tak jak robili to 5000 lat temu. Tam też schroniły się pokonane w epickich bitwach, które naznaczyły historię Mezopotamii z Sumeru i Babilonu , a ostatnio tysiące irackich dezerterów z wojny iracko-irańskiej oraz ocaleni z powstania w Iraku 1991 roku . Aby usunąć to trudne do kontrolowania sanktuarium z mapy, Saddam Hussein nakazał osuszenie bagien, powodując katastrofę ekologiczną, którą Klaus Töpfer (dyrektor wykonawczy Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska ) określił jako „ poważną katastrofę ekologiczną. ku pamięci ludzkości jako jednej z najgorszych katastrof środowiskowych zaaranżowanych przez człowieka ”. [1]
Odniesienia mitologiczne
Akcja filmu rozgrywa się głównie w delcie Tygrysu - Eufratu , regionie, w którym według Księgi Rodzaju znajdował się legendarny rajski ogród . Ten kraj „między dwiema rzekami” ( Mezopotamii ) jest również miejscem narodzin mitu o potopie , związanych w Poemat Supersage ( XVIII th century BC. ) Oraz w Epos o Gilgameszu (1200 pne. J.-C. ) Przed włączeniem do Biblii i Koranu . „Supersage” mitu, który stanie się Noem w Biblii i Noem w Koranie, jest przywołany w Dawn of the World poprzez postać starego mędrca Hadji Noh (Pielgrzym Noego po arabsku). Widzimy także w Riad i Zahra, dwóch ocalałych bohaterów w zniszczonych pozostałościach Ogrodu Eden , jako wcielenie mitycznych postaci Adama i Ewy : Adama i Ewy postapokaliptycznego świata. [2]
Odniesienia literackie i kinematograficzne
Filmowiec przyznaje, że częściowo zainspirował się powieścią Josepha Conrada W sercu ciemności .
Pracując jako krytyk filmowy, reżyser wyjaśnia w wywiadzie, w jaki sposób teoretyczne podejście do kina mogło wpłynąć na jego twórczość filmową: „Podejście teoretyczne kształtuje smak i uczy się stawiać pytanie„ point de vue ”, rozważane od z etycznego i estetycznego punktu widzenia. Podczas kręcenia „Świtu świata” miałem ze sobą kopię fragmentu ilustrowaną zdjęciami z filmów Kenjiego Mizoguchiego , Andreï Tarkovskiego , Ingmara Bergmana i kilku innych reżyserów, których praca jest wyrazem idei świata i kina. Użyłem tych zdjęć jako odniesienia i ułatwiły mi dialog z operatorem i scenografem. " [3]
Postacie
- Zahra ( Hafsia Herzi ): 16 lat. Dziecko bagien, uosabia niewinność lekceważoną w czasie wojny. Młoda wdowa, ledwo zamężna, widzi, że żyje wspomnieniami i żalem, ale jej spotkanie z Riadem zmieni wszystko.
- Riad ( Karim Saleh ): 25 lat, pochodzi z Bagdadu. Ocalały z wojny w Zatoce Perskiej, wydaje się skazany na życie pośród niezrozumiałych, z bezsilną obrzydzeniem i chęcią ucieczki. Ale spotkanie z Zahrą przywróci mu chęć do życia i nadziei.
- Mastour (Waleed Abou El Magd): 18 lat. Naiwny i niewinny, zawsze mieszkał na bagnach, dopóki wysłannicy rządu nie przybyli go tam szukać, aby wysłać go na wojnę. W wojsku wiąże się z Riadem do tego stopnia, że powierza mu misję ochrony swojej żony Zahry po jej śmierci.
- Matka Mastour ( Hiam Abbass ): 40-45 lat. Piękna kobieta o silnej osobowości, która po stracie jedynego dziecka słabnie i prawie traci rozum. Z miłości do swojej synowej Zahry wydaje się gotowa pozwolić nieznajomemu Riadowi zająć miejsce jej zmarłego syna.
- Hadji Noh (Sayed Ragab): swoim biblijnym imieniem (Hadji Noh: pielgrzym Noah po arabsku) uosabia mądrość. Pomimo swojego zaawansowanego wieku jest nadal solidnym człowiekiem, od którego Riad znajduje wsparcie i radę.
- Zingi (Mahmoud Nagui): 20 lat, przyjaciel Mastoura z dzieciństwa. Dezerter w buncie przeciwko władzy, jest czymś w rodzaju Robin Hooda z bagien, szorstkiego i jednocześnie odważnego. [4]
Scenariusz
- Scenariusz do Świtu świata, zanim trafił na ekran, zdobył dwie nagrody: główną nagrodę dla najlepszego scenarzysty oraz trofeum za pierwszy scenariusz , przyznane przez Narodowe Centrum Kinematografii .
- Scenariusz do L'Aube du monde został wybrany przez plan Festival Premiers d'Angers 2007 do publicznego czytania przez aktora i reżysera Didiera Bourdona .
- Wybrany przez warsztaty scenariuszowe ÉQuinoxe TBC , scenariusz L'Aube du monde był czytany i dyskutowany przez tydzień przez grupę profesjonalistów (reżyserów i scenarzystów) pod przewodnictwem Paula Haggisa , dyrektora Collision i Dans la Vallée. Z Elah , scenarzysta Million Dollar Baby i dwóch ostatnich Jamesa Bonda : Casino Royale i Quantum of Solace . W grupie znaleźli się także Martin Sherman , dramaturg, autor Benta i scenarzysta Mrs Henderson Presents from Stephen Frears , Mary Sweeney, producentka, scenarzystka i montażystka filmów Davida Lyncha ( Lost Highway , Mulholland Drive , A True Story ), Coleman Hough pisarz przez Stevena Soderbergha ( Full Frontal , Bubble ), Shane Connaughtan, scenarzysta Moja lewa stopa , Randa Chahal Sabbag , dyrektor scenarzysta Kite , David Field, scenarzysta od Mike'a Newella La Force du silence ...
Muzyka
Wokół filmu
- Film był kręcony w różnych miejscach Egiptu , Kairu , jeziora Manzala, oazy Al-Farafra , Białej Pustyni ...
- Na potrzeby filmu na środku jeziora Manzala , w pobliżu Port Saidu , zbudowano sztuczną wyspę i wioskę nad jeziorem złożoną z około piętnastu domów z trzciny .
- Dialogowany w Iraku film gromadzi aktorów różnego pochodzenia, w tym francuską Hafsię Herzi ( César za najlepszą kobiecą nadzieję dla La Graine et le Mulet ), palestyńską Hiam Abbass ( La Fiancée syrienne , Les Citronniers , The Visitor ) i libańską Karim Saleh ( Monachium , Królestwo Niebieskie ).
- Zdjęcie filmu podpisane przez Gillesa Porte , zdobywcę nagrody Cezara za najlepszy pierwszy film 2005 roku za Quand la mer monte ...
Karta techniczna
Dystrybucja
Nagrody i wybory
Nagrody
- Wielka Nagroda Jury - Międzynarodowy Festiwal Kina Autorskiego w Rabacie , Maroko, 2009.
- Nagroda za najlepszy film fabularny - Gulf Film Festival , Zjednoczone Emiraty Arabskie, 2009.
- Nagroda Publiczności i Nagroda Jury NETPAC - Międzynarodowy Festiwal Kina Azjatyckiego , Vesoul, 2009.
- Nagroda za najlepszy scenariusz - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Bejrucie , Liban, 2009.
- Cena od 20 -tego arabskiego Festiwalu Fameck , Francja, 2009.
-
Nagroda główna dla najlepszego scenarzysty - SOPADIN. [5]
-
Trofeum za pierwszy scenariusz - Narodowe Centrum Kinematografii .
- Herb Ministerstwa Kultury, Irak, 2010.
- Dyplom honorowy Ministerstwa Kultury, Irak, 2010.
- Nagroda dla najlepszego aktora ( Karim Saleh ) - Rotterdam Arab Film Festival, 2010.
Oficjalne selekcje
-
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Pusan , Korea Południowa, 2008.
-
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Dubaju , 2008.
-
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Rio de Janeiro , Brazylia, 2009.
-
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Kairze , 2009.
-
Festiwal MedFilm , Rzym, 2009
-
Open Doek Film Festival , Belgia, 2009.
-
Windows on the South Cinema , Lyon, Francja, 2009.
- Arab Film Festival, Michigan, USA, 2009
- Franco-Arab Film Festival, Amman, Jordania, 2009.
- Douro Film Harvest Festival, Portugalia, 2009.
- Międzynarodowy Festiwal Filmów Orientalnych w Genewie, 2010.
Przeglądy prasy
- „ Świt świata to prawdziwa niespodzianka. Film, który wydaje się pochodzić z daleka, podpisany przez Abbasa Fahdela, reżysera urodzonego w Iraku, który studiował we Francji i ma na swoim koncie już dwa filmy dokumentalne. Zanim został filmowcem, był też krytykiem i to widać: starannie kadruje, zmienia punkty widzenia, posługuje się metaforami. Jego współczesna bajka opisuje trudną sytuację Arabów na bagnach, ale także czerpie z mitologii. Wojna, przekleństwo, tradycje są tutaj tak wieloma blokadami drogowymi, które uniemożliwiają Riadowi dotrzymanie obietnicy. Film, któremu towarzyszy znakomita fotografia, kręci się krętymi okrężnymi drogami, oscyluje między nadzieją a opuszczeniem, zbliża się do fantasmagorii. Aż do halucynacyjnej wizji kohorty wynędzniałych i porzuconych ocalałych, możliwy obraz następstw apokalipsy. »Jacques Morice, Télérama , 30 maja 2009.
- „Daleka od egzotyki czy folkloru muzyka skomponowana przez Niemca Jürgena Kniepera, ulubionego kompozytora Wima Wendersa, dopełnia narodziny świata w zmysłowe przeżycie. Dzięki tej postapokaliptycznej historii miłosnej Fahdel unosi zasłonę na nieznanym, ale już zaginionym terytorium, wymazanym przez brutalność współczesnego świata. »Aurélia Hillaire, Wyzwolenie , 27 maja 2009 r.
- „W swoim pierwszym filmie Abbas Fahdel uderza mocno. Jego aparat jest jak pióro rozczarowanego poety skubiącego piękność, zanim zostanie skoszona. Wiele scen znajduje się na skraju poetyckiego i fantastycznego, takich jak te wspaniałe spacery w delcie Tygrysu i Eufratu (przypuszczalna lokalizacja Ogrodu Edenu) lub ten przerażający spacer Mastour i Riad, zagubiony na pustyni i podążając jak zombie ścieżką wyłożoną trupami do połowy zakopanymi w piasku. (...) W tym filmie wszystko jest zgrane, zaczynając od dialogów, prostych, bez słowa przesadnego, intensywnych, wspaniałej fotografii Gille Porte czy minimalistycznej, ale urzekającej muzyki Jürgena Kniepera. Kostiumy i dekoracje Husseina Baydouna dopełniają instalacji tej poetyckiej i realistycznej atmosfery charakterystycznej dla filmu i sprzyjają rozwojowi jednego z jego głównych tematów, a mianowicie fragmentacji ciał, rodzin i ludów wywołanych przez film. Wojna. Drobnymi akcentami Abbas Fahdel pokazuje ciała zredukowane do jednej części ich anatomii, zdziesiątkowane rodziny i wioskę Zahra, która stopniowo rozpada się, aż zamieszkują ją tylko dwie wdowy pogrążone w szaleństwie. Świt świata jest więc wspaniałym i niepokojącym aktem oskarżenia przeciwko wojnie: świt nowego dnia zawsze następuje po zmierzchu martwego dnia. »Morgan Le Moullac, Cinéma.evous.
- „Fadhel w inteligentny sposób modyfikuje dźwiękowe terytorium swojego materiału filmowego - do tej pory skąpany w spokoju - zanieczyszczając go odgłosami helikopterów i podmuchem chorobliwie brzmiącego wiatru. Wojna i totalitaryzm nie są pokazywane; zarysowuje je kilka dźwięków, zwłoki i zdjęcie Husseina, które mówi więcej niż długie sekwencje objaśniające. Dobra oszczędność środków w służbie historii. Aktorzy pełnią rolę widmowych postaci, prawdziwych zbiorników, na których odbijają się nieszczęścia ludu. (...) Siła filmu tkwi przede wszystkim w jego symbolice, którą potęguje piękna kompozycja ujęć o onirycznej i onirycznej odsłonie (fotografia to ciekawa poezja zmierzchu). Fadhel gra na opozycji między lądem a wodą, między miastem a przyrodą, a bagna są reprezentowane jako oaza zagrożona przez przybycie irackich łodzi wojskowych. Środowisko naturalne zostało sfilmowane w stylu tarkowskim z materiałami, które podkreślają siłę żywiołu wody. Inspirując się kinem nowoczesności, Fadhel wykorzystuje również plany à la Ozu, rodzaj bloków czasu w postaci przerywników, które pozwalają podkreślić spokojny i senny charakter miejsc przyrodniczych uważanych przez Biblię za Ogród Eden ( między deltą Tygrysu i Eufratu). Ten ogród zostanie skażony wojowniczym i współczesnym złem reprezentowanym przez dezerter Riad: przynosi, nie wiedząc o tym, koniec raju (potęgowany przez nawiedzoną muzykę Jürgena Kniepera). »Stéphane Caillet, Kritikat
- „To rodzaj filmu wojennego, w którym strzały są rzadkie i ciche. Może przywołać „Odyseję”, pułapki i czas poszukiwania ziemi po wojnie, z punktu widzenia czekających. Dzieje się to podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej, kiedy iracki żołnierz znajduje schronienie w bagnistej wiosce w południowym Iraku, w Ogrodzie Edenu, zgodnie z Biblią. Na pierwszym planie są kobiety, przymusowo poślubione mężczyznom, których posyła się na śmierć, chyba że po szesnastu latach powrócą, jak pan młody pan Mastour. Jest zdumiewające piękno Hafsia Herzi, owdowiałej już w chwili, gdy jej małżeństwo zostało właśnie zawarte. Ujęcia są długie i utrwalone, ale kiedy skupiają się na młodej aktorce odkrytej w The Seed and the Mule , mogłyby być jeszcze dłuższe i naprawione, nie nudzilibyśmy się. »Anne Diatkine, ONA
Linki zewnętrzne