Al-Farafra (ar) الفرافرة | |||
Administracja | |||
---|---|---|---|
Kraj | Egipt | ||
Gubernatorstwo | Nowa Dolina | ||
Demografia | |||
Populacja | 10 152 mieszk . | ||
Geografia | |||
Informacje kontaktowe | 27° 03 ′ 30 ″ północ, 27° 58 ′ 12 ″ wschód | ||
Lokalizacja | |||
Geolokalizacja na mapie: Egipt
| |||
Oaza Farafra (w języku arabskim : الفرافرة ) jest najmniej zaludnionym z pięciu głównych oazy na pustyni zachodniej w Egipcie .
Znajduje się w północnej części Pustyni Libijskiej w oazie z Ad-Dakhla i zachód od oazy Al-Bahariya .
Farafra ma prawie 4000 mieszkańców, głównie w jednej wiosce. Są to w większości Beduini i rolnicy.
Jednak, podobnie jak inne oazy na pustyni zachodniej, jest on używany w tym czasie Jako dom dla wielu Egipcjan z przeludnionej Delty Nilu .
Dwa rodzaje źródeł wody występują tam: siarka wód ciepłych, jak turystycznej Bir Setta (źródło n O 9), a źródła wody pitnej.
W oazie znajduje się ogromna jaskinia Jara ze wspaniałymi stalaktytami i prehistorycznymi malowidłami naskalnymi. Możesz podziwiać sceny z polowań na grubą zwierzynę i życia codziennego, prawdopodobnie sprzed ponad 9000 lat. Ta jaskinia od dawna służyła jako punkt wodny. Został ponownie odkryty przez Friedricha Gerharda Rohlfsa podczas jego słynnej wyprawy na Pustynię Zachodnią w 1874 roku, a następnie „zaginiony” i odnaleziony dopiero w 1991 roku.
Źródło nr 22.
Cytadela.
Bagna.
Główne źródła atrakcyjności tej oazy, biała pustynia i kryształowa góra, znajdują się około pięćdziesięciu kilometrów na północ.
Biała pustynia.
Kryształowa góra.
Biała pustynia.
Między 6600 a 4800 p.n.e. obecność sezonowego jeziora (które pozostawiło ślady w pobliżu oazy Al-Farafra) pozwoliła na ustanowienie bardzo długiej działalności człowieka. Mieszkańcy ćwiczyli intensywne zbieranie dzikich zbóż, takich jak sorgo pospolite i dzikie rośliny strączkowe, o czym świadczą zwęglone szczątki, datowane przez Carbon 14 . Bogata fauna żyraf, gazeli i strusi pojawia się na malowidłach jaskiniowych wykonanych w tym czasie w pobliskiej jaskini, a duża liczba grotów strzał i noży krzemiennych świadczy o tym, że polowanie było jednym z istotnych wkładów w codzienne utrzymanie. Ponadto hodowla kóz domowych umożliwiła zapewnienie pewnego bezpieczeństwa żywnościowego. Okrągłe chaty z wapienia wskazywałyby, że siedlisko jest regularnie zasiedlane przez wiele pokoleń. Populacje te mogły więc zachować bardzo wysoką mobilność dzięki tej mieszance pokarmowej, której tylko niewielka część została wyprodukowana w wyniku hodowli.
Udomowione kozy, których dzicy przodkowie nie pochodzą z Afryki, pojawiają się niemal jednocześnie na egipskich wybrzeżach Morza Czerwonego (jaskinia Sodmein) oraz w Farafra. Przypuszcza się, że szlaki komunikacyjne, tory wschód-zachód, były w użyciu w tym czasie, gdy Sahara była jeszcze zielona .
Społeczności Farafry były w kontakcie z centralnym obszarem Pustyni Zachodniej bezpośrednio na południowy wschód od Farafry, od jaskini Jara i w kierunku oaz Ad-Dakhla , Chufu i Al-Kharga w okresie, który obejmował całą Środkowy holocen między około 6500-5800 pne, a więc cały okres, w którym oazy były nieprzerwanie zamieszkiwane.
Oazy te, około 6600-4800 p.n.e., znajdowały się w zielonym środowisku - to wciąż era Zielonej Sahary, ale wysuszonej około 5000-4000 p.n.e. Były to już miejsca zajmowane, mniej lub bardziej tymczasowo, przez te ruchliwe populacje myśliwych-pastorów, które pozostawiły wiele wskazówek na temat swojej obecności, w tym rzeźby naskalne. Odkryto przejścia z epoki faraonów, które łączą obecne oazy Fayoum, Farafra, Dakhla, Kharga, a następnie Abydos lub Assiout . Dalej na zachód Farafra dołączył do oazy Siwa z XXVI dynastii egipskiej (dynastia Saite, 664-525 pne). Z oazy Ad-Dakhla można było przekroczyć Gilf al-Kabir , dotrzeć do oazy Koufra (w dzisiejszej Libii) lub zejść na południe i Jebel Uweinat (Djebel el-Oueynat). Podobnie z oazy Kharga można było zejść do oazy Selima ( fr ) . te dwie ostatnie trasy dawały dostęp do złota, kadzidła i mirry z Afryki przez Dolną Nubię .