Kenji mizoguchi

Kenji Mizoguchi
溝口健二 Opis obrazu Kenji Mizoguchi 1.jpg. Kluczowe dane
Narodziny 16 maja 1898 r.
Tokio ( Japonia )
Narodowość język japoński
Śmierć 24 sierpnia 1956(w wieku 58 lat)
Kioto ( Japonia )
Zawód Dyrektor
Wybitne filmy Opowieść o późnych chryzantemach
Panna Oyu
Życie dzielnej kobiety O'Haru
Opowieści o księżycowej fali po deszczu
Steward Sansho
Ukrzyżowani Kochankowie Świętokradczy
Bohater
Ulica wstydu

Kenji Mizoguchi (溝口 健 二, Mizoguchi Kenji ) jest japońskim reżyserem , urodzonym16 maja 1898 r.w Tokio i zmarł dnia24 sierpnia 1956w Kioto . Uważany jest dziś za jednego z mistrzów kina japońskiego obok Akiry Kurosawy i Yasujirō Ozu , ale także kina światowego. France Culture określa go mianem „największego filmowca na świecie” .

Biografia

Młodość

Mizoguchi urodził się w Tokio w 1898 roku . Jego rodzina, mimo ambicji ojca, po kryzysie gospodarczym 1904 r . bardzo uboga . Następnie mieszka w dzielnicy Asakusa , najbiedniejszej w Tokio. Ojciec Mizoguchi, były stolarz, jest agresywny wobec swojej matki i siostry Suzu, którą sprzeda jako gejszę .

Mając trudności w szkole, został uczniem w warsztacie projektanta mody. Następnie rozwinął pasję do malarstwa i wspierany przez siostrę zapisał się do akademii malarstwa Aoibashi. Następnie pracował jako projektant reklamy iw gazecie w Kobe . W 1918 r. brał udział w gwałtownych zamieszkach inspirowanych rewolucją rosyjską, w wyniku których stracił pracę.

W 1920 roku rozpoczął karierę w przemyśle filmowym jako aktor w studiu Nikkatsu, po czym szybko został asystentem reżysera Tadashi Ono. W 1922 roku wyreżyserował swój pierwszy film, Dzień, w którym wróciła miłość, przepojony jego socjalistycznymi przekonaniami i cenzurowany przez rząd.

Kariera reżysera

Na początku swojej kariery szybko kręcił filmy, często adaptacje Eugene'a O'Neilla , Tołstoja czy remake niemieckich filmów ekspresjonistycznych . W latach 20. i 30. nakręcił ponad 70 filmów , z których większość zaginęła. Okres ten jest naznaczony jego zaangażowaniem przeciwko totalitaryzmowi, w którym przechyla się Japonia, oraz zainteresowaniem prostytutkami w związku z sytuacją jego siostry. Oba te wątki są przepisywane w jego filmach.

Aby być bardziej niezależny, którą założył w 1934 roku z producentem Masaichi Nagata się firmę produkcyjną Daiichi Eiga która szybko zbankrutowała.

Mizoguchi powie, że zaczął na poważnie koncertować z Les Sœurs de Gion dopiero w 1936 roku, który odniósł znaczący sukces. To rok, w którym rozpoczyna się owocna współpraca ze scenarzystą Yoshikatą Yodą . Zwrócił się zatem ku realizmowi, za pomocą którego pokazał przejście Japonii od feudalizmu do nowoczesności.

Po La Cigogne en papier (折 鶴 お, Orizuru Osen ) , jego ostatnim niemym filmie , w 1935 roku wkroczył w erę kina gadającego z dziewicą Oyuki , zaadaptowaną z nowego Boule de suif Guya de Maupassanta .

Otrzymał nagrodę Ministerstwa Kultury za " Opowieść o późnych chryzantemach" ( 1939 ), która bada umniejszaną rolę kobiet w społeczeństwie japońskim . Opracował swoją słynną metodę „jedna scena / jedno ujęcie”, wspomagany przez swojego scenografa Hiroshi Mizutaniego, który zachęcał go do używania obiektywów szerokokątnych .

W czasie wojny kręcił filmy propagandowe dla Shōchiku , największej japońskiej wytwórni filmowej. Możemy przytoczyć Pieśń Koszar , słynną Zemstę 47 rōninów oraz Miecz Bijomaru, który pozwala mu uniknąć więzienia.

Powojenne uznanie

Japonia doświadczyła fali wolności po 1945 roku, o czym Mizoguchi poświadcza w swoich filmach bojowych o prawa wyborcze kobiet, takich jak Zwycięstwo kobiet i Płomień mojej miłości . W tym czasie obawiał się antykomunistycznych represji i opuścił Shōchiku w 1950 roku . Wraz ze swoim scenarzystą i współpracownikiem Yoshikatą Yodą zwraca się do dramatów, w których powraca do japońskich tradycji .

Na Zachodzie zaczął być znany na początku lat 50. , w szczególności dzięki krytykowi i reżyserowi Jacquesowi Rivette'owi . Jego pierwszym uznanym filmem było Życie O'Haru, dzielnej kobiety w 1952 roku , zanim w następnym roku otrzymał nagrodę Srebrnego Lwa na festiwalu filmowym w Wenecji za Opowieści fali po deszczu . Został ponownie nagrodzony w 1954 roku za Intendant Sansho i Ukrzyżowanych kochanków .

Za nim pójdzie Akira Kurosawa , a następnie Yasujirō Ozu . Mizoguchi porusza swoją subtelnością i poezją, niepozbawioną mroku i serwowaną przez bardzo wyszukane czarno-białe obrazy .

Od 1953 do jego śmierci w 1956 wszystkie jego filmy zostały przychylnie przyjęte przez europejskich krytyków i spotkały się z publicznością. Mizoguchi zmarł w Kioto na białaczkę w wieku 58 lat. Dziś uważany jest za jednego z mistrzów kina japońskiego .

Pomiędzy 1923 a śmiercią wyreżyserował dziewięćdziesiąt cztery filmy, w tym dwa kolorowe ( Cesarzowa Yang Kwei-Fei i The Sacrilegious Hero ). Sześćdziesiąt dwa z tych filmów zaginęły, co czyni Mizoguchi głównym reżyserem, którego większość filmów zaginęła, znacznie wyprzedzając Johna Forda , innego wielkiego reżysera, którego wielu filmów nigdy nie odnaleziono. W szczególności mamy tylko kilka niemych filmów Mizoguchi (są to La Chanson du pays natal ( 1925 ), Le Pays natal ( 1930 ), fragmenty La Marche de Tokyo ( 1929 ), krótki dokument o japońskiej gazecie w 1929, krótki fragment L'Étrangere Okichi (1930), Le Fil blanc de la cascade ( 1933 ), La Cigogne en papier , 1935 ). Sześć rozmawiają filmy z okresu 1938 - 1945 są również utracone. W 2000 roku znaleziono Ojō Okichi , film talkie z 1935 roku nakręcony we współpracy z Tatsunosuke Takashimą .

Uznanie

Filmografia

Uwagi i referencje

  1. Antoine Guillot, „  M jak Kenji Mizoguchi, największy filmowiec na świecie  ” , o kulturze Francji ,18 stycznia 2020(dostęp 15 kwietnia 2021 )
  2. „  Biografia Kenji Mizoguchi  ” , na cineclubdecaen.com (dostęp 5 marca 2018 r . ) .
  3. Mathieu Macheret, „  Kenji Mizoguchi – La Cinémathèque française  ” , na stronie cinematheque.fr (dostęp 5 marca 2018 r . ) .
  4. Jacques Mandelbaum, "  Trzy archeologiczne rarytasy Mizoguchi  " , na lemonde.fr ,3 kwietnia 2008(dostęp 5 marca 2018 r . ) .
  5. (w) David Bordwell, „  A new old Mizoguchi  ” (dostęp 5 marca 2018 r . ) .
  6. (w) "  Ojo Okichi (Miss Okichi)  " na moma.org ,4 listopada 2014(dostęp 5 marca 2018 r . ) .
  7. Według JMDb film Noc (夜, Yoru ) składa się z dwóch części, pierwsza to Utsukushiki akuma (美 し き 悪 ) i druga Yami no sasayaki (闇 の 囁 き )
  8. Karta filmu Szukam indyka (1924) – Nikkatsu
  9. arkusz filmu Bez pieniędzy, bez walki (1925) – Nikkatsu
  10. (ja) „ 赫 い 夕陽 に 照 さ れ て (Akai yūhi ni terasarete)  ” , na www.nikkatsu.com , Nikkatsu (dostęp 13 października 2019 r. )
  11. (ja) " 慈悲 心 鳥 " ["  Jihi shinchō  "], na www.nikkatsu.com (dostęp 22 lutego 2021 )
  12. (ja) „ 日本 橋 ” [„  Nihon bashi  ”], na www.nikkatsu.com (dostęp 22 lutego 2021 )

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne