José Luis Arrese | |
![]() | |
Funkcje | |
---|---|
Gubernator cywilny Malagi | |
7 grudnia 1939 - 19 maja 1941 ( 1 rok, 5 miesięcy i 12 dni ) |
|
Poprzednik | Francisco Prieto Moreno |
Następca | Emilio Lamo z Espinosa |
Minister-Sekretarz Generalny z FET y de las JONS | |
19 maja 1941 - 20 lipca 1945 r ( 4 lata, 2 miesiące i 1 dzień ) |
|
Premier | Francisco Franco |
Poprzednik | Agustín Muñoz Grandes |
Następca | José Solís Ruiz |
Minister-Sekretarz Generalny FET y de las JONS | |
15 lutego 1956 - 25 lutego 1956 ( 1 rok i 10 dni ) |
|
Poprzednik | Raimundo Fernández-Cuesta y Merelo |
Następca | José Solís Ruiz |
Minister ds. Mieszkalnictwa | |
25 lutego 1957 - 17 marca 1960 ( 3 lata i 21 dni ) |
|
Poprzednik | Brak (nowo utworzona funkcja) |
Następca | José María Martínez Sánchez-Arjona |
Prokurator Franco Cortes | |
1943 - 1977 | |
Biografia | |
Imię urodzenia | José Luis de Arrese Magra |
Data urodzenia | 15 kwietnia 1905 |
Miejsce urodzenia | Bilbao ( Hiszpania ) |
Data śmierci | 6 kwietnia 1986 |
Miejsce śmierci | Corella |
Natura śmierci | Naturalny |
Narodowość | hiszpański |
Partia polityczna |
FE de las JONS FET y de las JONS |
Małżonka | María Teresa Sáenz z Heredii |
Ukończyć | Politechnika w Madrycie |
Zawód | Architekt |
Religia | katolicki |
Rezydencja | Madryt ; Corella; Wyspy Kanaryjskie |
Jose Luis de Arrese Magra ( Bilbao , 1905 - Corella , 1986) był hiszpańskim politykiem, architektem i eseistą .
Pochodzący z ultra katolickiej i karlisty tle , on związany wcześnie do Phalanx i pojawił się jako jeden z teoretyków phalangism społecznej. W czasie wojny secesyjnej zbuntował się przeciwko instytucji jedynej partii FET y de las JONS (później przemianowanej na Ruch Narodowy ), mającej się z nią zintegrować, pod przywództwem Franco , falangistów i karliistów, został uwięziony i ledwo uciekł do stolicy. kara. Pogodziwszy się z tym, za nową uległość został pod koniec 1939 r. Nagrodzony przez stanowisko gubernatora cywilnego w Maladze , gdzie okazał się skutecznym menadżerem. Pomimo nowej kłótni z władzami frankistowskimi , w 1941 r. Został mianowany ministrem-sekretarzem generalnym Ruchu, na którym to stanowisku przeprowadził rozległą czystkę i pracował nad stopniowym odsunięciem Serrano Suñera od władzy , która przyćmiła Caudillo , i dalszym oswajaniem Falanga, aby stała się prostą platformą rekrutacji i biurokratycznego wsparcia reżimu. Będąc jednym z najbardziej zagorzałych zwolenników przystąpienia Hiszpanii do wojny u boku nazistowskich Niemiec w czasie wojny światowej , przeżył okres ostracyzmu po klęsce państw Osi, podczas gdy reżim, wyrzekając się swojej faszystowskiej przeszłości, starał się przywrócić swój wizerunek poprzez kultywowanie Odniesienia katolickie i monarchistyczne . W 1956 r., Którego zadaniem było wyobrażenie sobie ram instytucjonalnych dla reżimu, wymyślony przez niego projekt, który dał zaszczytne miejsce Falanga, wywołał tak gwałtowny wzrost protestów ze strony innych sektorów frankoizmu, że trzeba go było porzucić. Zastąpiony wówczas na czele Ruchu został zdegradowany na stanowisko Ministra Mieszkalnictwa, gdzie jego plan budowy mieszkań socjalnych spotkał się ze sprzeciwem liberalnych technokratów , którzy teraz mieli przewagę nad polityką rządu; Arrese wolał wtedy złożyć rezygnację po trzech latach urzędowania. W Franco Cortes zasiadał do końca reżimu Franco w 1977 roku.
Z wykształcenia architekt, Arrese był członkiem różnych akademii sztuk pięknych i współtworzył wraz z żoną fundację noszącą jego imię, zajmującą się ochroną dziedzictwa architektonicznego .
Urodzony w Bilbao dnia14 kwietnia 1905, w wybitnej, ultrakatolickiej rodzinie lojalnej wobec Carlistów , kształcił się jako architekt w Wyższej Technicznej Szkole Architektury w Madrycie . W latach studenckich był wiceprezesem Krajowej Federacji Studentów Katolickich i prezesem Stowarzyszenia Architektury.
Po ukończeniu studiów, stał się architekt z zawodu i poślubił Marię Teresę Sáenz de Heredia, kuzyn z José Antonio Primo de Rivera . Arrese, który od młodości pielęgnował głębokie katolickie przekonania, był współzałożycielem Hiszpańskiej Federacji Pracowników i Katolickiej Federacji Pracodawców. Później dołączył do hiszpańskiej Falangi , małej, ale bardzo aktywnej i brutalnej skrajnie prawicowej partii , założonej w 1933 roku przez José Antonio Primo de Rivera. Chociaż Arrese później twierdził, że jest „starą koszulą” - to znaczy falangistą zrzeszonym przed wojną secesyjną - wydaje się, że wstąpił tylko do Falangi.Luty 1936na krótko przed wybuchem tego konfliktu zbrojnego.
Kiedy wybuchła wojna domowa Lipiec 1936Arrese przebywał w Madrycie, ale udało mu się schronić w ambasadzie Norwegii , a następnie dołączyć do strefy powstańczej. Wiosną 1937 r. Zaangażował się w tak zwane wydarzenia w Salamance , gromadząc frakcję Falangi kierowaną przez Manuela Hedillę i wrogą dekretowi zjednoczeniowemu przewidującemu połączenie partii Falangistów i Karlistów . Po niepowodzeniu hedillistów został aresztowany przez władze i osadzony w więzieniu. Jeszcze przed rozstrzelaniem uniknął kary śmierci - zamienionej na więzienie - dzięki interwencji Ramóna Serrano Súñera , szwagra generalissimusa Franco (niektórzy autorzy twierdzą jednak, że to jego żona María Teresa podjął kroki z Serrano Suñer). Po spędzeniu pewnego czasu w więzieniu wyrzekł się swojego wcześniejszego buntu i był teraz znacznie bardziej posłuszny w obliczu nowego reżimu, dzięki czemu został między innymi mianowany cywilnym gubernatorem Malagi w połowie lipca.Grudzień 1939.
Arrese, nowy cywilny gubernator prowincji Malaga , znalazł po swoim przybyciu zubożałą prowincję poważnie dotkniętą brakami żywności. W krótkim czasie udało mu się ograniczyć czarny rynek i zorganizować w Boże Narodzenie tego samego roku dystrybucję zabawek i prezentów dla dzieci stolicy prowincji. WStyczeń 1940, udało mu się rozwiązać problem niedoboru żywności, wysyłając kilka tysięcy ton żywności z hiszpańskiego Maroka dwoma statkami transportowymi . W obszarze urbanistyki poszerzył plażę, zarówno zdobywając teren na morzu, jak i przesuwając granicę plaży do wewnątrz, co okazałoby się stosowne w dobie turystyki masowej. W tym samym roku Arrese ponownie sporządził nowy plan urbanistyczny dla miasta Malagi, który jednak nie został zrealizowany.
W odpowiedzi na powołanie Galarza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych Arrese wraz z ośmioma innymi przywódcami prowincji jednej partii FET y de las JONS (znanej również jako Ruch Narodowy ) złożyli rezygnację, ale wkrótce po przyjęciu do desygnacji , niegdyś tak zwany kryzysMaj 1941, Minister-Sekretarz Generalny Ruchu; to stanowisko, które wówczas pełniło funkcję ministra, było od tamtej pory nieobsadzoneMarzec 1940po rezygnacji Agustína Muñoza Grandesa . Rzeczywiście, jeśli Franco najpierw wysłał Arrese do Madrytu z powodu podejrzenia o spisek, Arrese zdołał przekonać Caudillo, że nie był zamieszany w żaden spisek przeciwko jego osobie. Franco wycofał taką satysfakcję z wyjaśnień przedstawionych przez Arrese, że nie tylko powstrzymał się od zwolnienia go, ale również powołał go do zarządu Phalange- Mouvement. Niektórzy autorzy wskazują, że propozycja umieszczenia Arrese na czele pojedynczej partii wyszła od szefowej Sekcji Kobiet (SF) Pilar Primo de Rivera . Franco, który w tym czasie starał się lepiej kontrolować ruch faszystowski, ale nie pozbywając się atutu falangistów, wyznaczył trzy figury Falangi na ważne stanowiska, wszystkie lojalne wobec Franco i prawdopodobnie nie wywołują z nim niezgody. Ponadto, mianując posłusznego Arrese sekretarza generalnego FET, Franco ustanowił biegunowość rywalizującą z Serrano Suñer , który musiał scedować część swoich uprawnień na Arrese. Co więcej, początkowo Serrano Suñer nie dostrzegł w nowym sekretarzu generalnym zagrożenia dla swoich szerokich uprawnień i postawił sobie za cel dalsze zdominowanie partii, tak jak to robił, gdy jej sekretarzem generalnym byli Fernández-Cuesta i Muñoz Grandes.
Czystki z listopada 1941 rArrese zaczął od Listopad 1941czystki w partii, w celu wydalenia z niej najbardziej „niekontrolowane” lub „lewy” elementy, którzy przystąpili do paliczka podczas wojny domowej . W następnych czterech latach z partii wykluczono więc około 4000 działaczy. Represje rozprzestrzeniły się na inne ciała, takie jak związki wertykalne , i uderzyły w szczególności w delegata związku krajowego, Gerardo Salvadora Merino , którego niesubordynowani zwolennicy również zostali usunięci z partii od samego początku.lato 1941. W istocie Merino, najbardziej radykalny przywódca falangi z lewicy, dzięki swoim żywym przemówieniom rewolucyjnym przyciągnął do Falangi wielu robotników i ludzi, którzy byli dawniej lewicy; czerpiąc inspirację z nazistowskich związków zawodowych i metod, które nie mogły powstrzymać niepokoju Kościoła i katolików, Merino zaczął rozwijać swoją akcję wraz z ogłoszeniem prawa zjednoczenia związków i pomógł zwiększyć liczbę zrzeszonych w FET do prawie miliona. Po tej czystce, jedynej w historii partii, którą Arrese dokonała eliminując ze swoich szeregów krypto-lewicę, byłych masonów i innych niepożądanych bojowników, rola partii nie ustanie później. Arrese, dystansując się od Serrano Suñera, umożliwił Franco przekształcenie Falangi każdego dnia bardziej w prostą biurokrację, popularną platformę wsparcia i organizację do organizowania masowych demonstracji poparcia dla Franco, jednocześnie zacierając jego rewolucyjne skłonności. Arrese, któremu to oczyszczenie pozwoliło na utrwalenie dominacji nad partią, powierzono także opiekę propagandową i prasową reżimu - dotychczas pod nadzorem MSW - które odtąd pojawiały się w gronie. obowiązki zastępcy sekretariatu Edukacji Ludowej, a zatem również podlegają kierownictwu Arrese. Cenzura i kinematografia udał się pod nadzorem tej organizacji.
W Lipiec 1942powolny proces tworzenia ram instytucjonalnych reżimu Franco podejmuje nowy krok wraz z ogłoszeniem Ustaw podstawowych i ustawy ustanawiającej Kortezy, pomyślanej jako rodzaj parlamentu korporatystów , mniej więcej na wzór Izby Musolińskiej. Faisceaux i korporacje . Co znamienne, zadanie wyznaczenia linii sił zostało powierzone nie Serrano Suñerowi, ale posłusznemu Arrese.
Incydent w Begoña i upadek Serrano SuñerWalka o dominację Falangi wymagała konfrontacji z Serrano Suñerem , który, co prawda tracił władzę w partii, nadal pozostawał wpływową postacią. Według Stanleya G. Payne'a Arrese odegrał wiodącą rolę jesienią,wiosna 1942, przez Felipe Ximénez de Sandoval , szefa Służby Zagranicznej Falangi i prawa ręka Serrano Suñera w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Tradycyjna wersja utrzymuje, że stał za podniesieniem fałszywego oskarżenia o homoseksualizm wobec Ximénez de Sandoval, co skutkowałoby jego wydaleniem z korpusu dyplomatycznego i jednej partii .
W Sierpień 1942Wybuchł jeden z najpoważniejszych kryzysów politycznych, który powstał pod rządami dyktatury Franco , kulminacja długiego starcia między armią a falangą: na zakończenie ceremonii upamiętniającej bojowników karlistów , którzy zginęli na miejscu. odbyła się w Begoña, na przedmieściach Bilbao , w której uczestniczyli ministrowie Varela i Iturmendi , grupa karliistów i monarchistów, którzy wychodząc z bazyliki krzyczeli przeciwko Franco, a falanga została zaatakowana przez grupę falangistów, obie grupy wymieniły najpierw swoje slogany, potem obelgi, wreszcie ciosy, aż rzucono granatami ręcznymi z grupy falangistów. Varela, który pozostał nietknięty, wysłał telegramy do wszystkich kapitanów generalnych regionów i wniósł energiczny protest do Franco. Po rozmowie z Franco the2 września 1942poprosić go, by wystąpił przeciwko Falanga, ale tam, gdzie wydawało się, że Franco nie ma zamiaru nic robić, Varela złożył rezygnację. Carrero Blanco , który przez wiele miesięcy spiskował z Arrese, by usunąć Serrano Suñera, szepnął Caudillo do ucha, że jeśli obaj ogłosili rezygnacje (Varela i Galarza ), i że jeśli Serrano Suñer pozostanie na swoim stanowisku, wojsko i inni Antyfalangiści twierdzą, że Falanga odniosła całkowite zwycięstwo. Incydent doprowadził więc do kryzysu rządowego, podczas którego Franco przystąpił do przetasowań w rządzie, odwołując ministra armii Varelę i odwołując ministra spraw wewnętrznych Galarę, aw zamian również odwołując, aby utrzymać Równowaga pomiędzy falangą a armią, falangistą Serrano Súñerem, który zastąpił Gómez-Jordana , pierwszy z ministrów spraw zagranicznych. Ponadto Franco postanowił osobiście objąć przewodnictwo w Komitecie Politycznym Falangi.
Upadek Serrano Suñer najesień 1942oznaczało ostateczne zwycięstwo Arrese w walce o dominację FET y de las JONS , dzięki czemu od tego momentu Arrese nie spotkała się już z opozycją ani nie miała rywali w partii. Z drugiej strony, zarówno Arrese, jak i inni przywódcy falangistów zdali sobie sprawę, że ich los polityczny był odtąd powiązany z losem samego dyktatora, i dlatego powstrzymali się od kontestowania władzy Caudillo, zamiast tego wkładali wszystkie swoje wysiłki i całą energię, aby skonsolidować zarówno jej moce i pola władzy, w szczególności przeciwko swoim monarchistycznym i wojskowym rywalom. Tak więc Falanga całkowicie uległa Franco.
Podczas II wojny światowej Arrese wyróżnił się jako jeden z głównych fanatyków nazistowskich Niemiec . Utrzymywał regularne kontakty z Hansem Thomsenem , przywódcą partii nazistowskiej w Hiszpanii, oraz z Erichiem Gardemannem, doradcą ambasady niemieckiej w Madrycie, zapewniając ich, że upadek Serrano Suñera automatycznie doprowadzi do zacieśnienia współpracy między Hiszpanią Franco a Niemcami. Pod koniec 1942 roku Arrese należał do grupy polityków i wojskowych, którzy naciskali na Franco, aby wraz z Adolfem Hitlerem przystąpił do wojny w Hiszpanii . Kiedy w listopadzie tego samego roku miało miejsce lądowanie aliantów w Afryce Północnej , Arrese był - wraz z José Antonio Girón de Velasco i Carlosem Asensio - jednym z ministrów, którzy ogłosili, że nadeszła pora, aby Hiszpania wkroczyła w wojnę. Stanowisko to wywołało ożywioną debatę i silne wewnętrzne różnice zdań w rządzie frankistowskim; Hiszpania ostatecznie jednak powstrzyma się od udziału w konflikcie.
W Styczeń 1943Arrese złożył wizytę w Niemczech, gdzie mógł osobiście porozmawiać z Hitlerem, co wywołało silne protesty Gómeza-Jordany , który nie został wcześniej poinformowany o tej podróży. Po części w wyniku tych protestów, aby uniknąć pogorszenia stosunków z mocarstwami sprzymierzonymi , Franco nakazał Arrese ograniczenie swoich komentarzy na temat nazistowskich Niemiec lub wyniku konfliktu, co zdaniem Arrese może być jedynie korzystne. z osi ; Faktem jest, że po powrocie z Niemiec, co zbiegło się z niemiecką klęską pod Stalingradem , Arrese był bardziej ostrożny w wyrażaniu poparcia dla nazizmu. Phalanx wyrównane również się z nową strategią Franco i Arrese teraz próbował wyjaśnić tak często, jak to możliwe, że Falanga nie miała nic wspólnego z włoskiego faszyzmu i że był to ruch „prawdziwie hiszpański.”.
Ta ostrożność została jeszcze bardziej zwiększona po upadku Mussoliniego i upadku faszystowskich Włoch w rokuLipiec 1943. Kilka miesięcy później, we wrześniu, Arrese wygłosił przemówienie, w którym oświadczył, że „Hiszpania nie jest krajem totalitarnym ”, co nie omieszkało zdenerwować niektórych członków Falangi, takich jak Pilar Primo de Rivera . Rozwiązanie Milicji Narodowej FET y de las JONS ( niebieskie koszule )27 lipca 1944z rozkazu samego Arrese jest symbolem odwrócenia tego trendu.
Plik 18 lipca 1945 rpo klęsce nazistowskich Niemiec Franco dokonał rekonstrukcji swojego rządu, wypierając członków najbardziej związanych z Osią, zwłaszcza Lequerica i Asensio Cabanillas . W administracji wielu germanofilskich falangistów zostało zwolnionych i zniknęło ze sceny politycznej. To, co nadaje całemu znaczeniu tej przetasowaniu, to powołanie do Spraw Zagranicznych przedstawiciela świata katolickiego , w osobie Alberto Martín-Artajo , kluczowego, choć przede wszystkim symbolicznego elementu, mającego na celu zaakcentowanie katolickiej tożsamości. reżim i zakotwiczenie poparcia katolików. Wierny Arrese musiał opuścić rząd, pozostawiając za swoje główne osiągnięcie całkowite udomowienie Falangi i redukcję jej faszystowskich kosmetyków. Po odwołaniu Arrese Franco nie wyznaczył jego następcy, a stanowisko sekretarza generalnego pozostało nieobsadzone. Arrese doświadczył wówczas przez kilka lat ostracyzmu politycznego, w którym nie piastował już żadnego ważnego urzędu.
Arrese przejął szefa Ruchu Narodowego po tak zwanym kryzysie lutego 1956 r. , Podczas którego Franco gwałtownie odwołał sekretarza generalnego Ruchu Raimundo Fernández-Cuestę . W latach pięćdziesiątych La Phalange-Mouvement, mimo wojowniczego charakteru, stawało się coraz słabsze, w miarę jak monarchiści intensyfikowali swoją działalność, podobnie jak przywódcy katoliccy, a nawet lewicowa opozycja zaczęła wykazywać oznaki życia. W odpowiedzi Franco postanowił umocnić swój reżim, a najważniejszą zmianą w jego nowym rządzie było przywrócenie Arrese, jego ulubionego falangisty, na stanowisko sekretarza generalnego Ruchu. Ponadto przy tej okazji promowano grupę młodych liderów Ruchu, w tym Jesús Rubio , Torcuato Fernández-Miranda i Manuel Fraga Iribarne .
Projekt instytucjonalnyArrese dostrzegł w swoim powrocie do rządu szansę, być może ostatnią, na zrealizowanie starego projektu instytucjonalizacji frankoizmu w sensie wzmocnienia władzy jedynej partii Falangistów i ograniczenia orientacji monarchistycznej i katolickiej, która dążyła do dominują od 1945 r. Gdy tylko przybył do Sekretariatu Generalnego jednej partii, przystąpił do sporządzenia projektu struktury instytucjonalnej, w której rola Falangi i jej politycznego przywództwa zostałaby znacznie wzmocniona w ramach reżimu Franco. . Arrese zamierzał ustanowić autentyczne państwo narodowo-związkowe zdolne do zaradzenia - jak zadeklarował na wiecu falangistów, który odbył się wMarzec 1956w Valladolid - ku niezadowoleniu falangistów z uwagi na fakt, że „wiele naszych rewolucyjnych aspiracji wciąż czeka na realizację” i że „w otaczającym nas społeczeństwie jest dużo niesprawiedliwych i plugawych”.
W 1956 roku Arrese, któremu Franco dał carte blanche na zaprojektowanie nowych podstawowych praw, przedstawił projekt konstytucyjny, który wywołał wrzawę i uwypuklił głębokie sprzeczności w reżimie. W tym projekcie cała inicjatywa skierowana była do sił czynnych Falangi i do Ruchu Narodowego, który określił jako „zbiór sił zbrojnych, który urzeczywistnia ideę polityczną FET y de las JONS , która reprezentuje i stale aktualizuje wolę polityczną Hiszpanów ”. W przyszłości centralną rolą polityczną, zgodnie z tym projektem, byłaby rola sekretarza generalnego Ruchu, którego posiadacz miałby być wyznaczony przez Radę Narodową, przed którą byłby wyłącznie odpowiedzialny, podczas gdy ta Rada miałaby sprawować na posiedzeniu w tym samym czasie co sąd najwyższy i jako arbiter w zakresie wszystkich przepisów krajowych. Ruch narodowy byłby więc kręgosłupem państwa i depozytariuszem suwerenności. Na zalecenie Sekretarza Krajowego i przewodniczącego Kortezów przyszły szef państwa miałby mianować prezesa rządu na okres pięciu lat, choć mógłby zostać odwołany z urzędu przez Radę Narodową. Franco pozostałby dożywotnim przywódcą Ruchu, ale następna głowa państwa nie piastowałby już tego stanowiska.
Ponieważ jednak projekt szybko spotkał się z oporem ze strony dużej części dyktatury, próba nie powiodła się długo. Głównymi przeciwnikami tej propozycji nowych fundamentalnych praw byli przywódcy wojska i Kościoła . Formuła Arrese faktycznie dawała Ruchowi wygórowane uprawnienia: jego Radę Narodową, złożoną z radców prawnych, osób powoływanych przez Głowę Państwa i wybranych doradców, którzy wszyscy musieli być związani z Ruchem, aw przypadku wybranych urzędników - prawdziwych działaczy. miałby uprawnienia do wyboru Sekretarza Generalnego Ruchu, z którym należy się konsultować przy powoływaniu szefa rządu, którego Rada Narodowa mogłaby potępić. Pojawiła się również ostra krytyka ze strony monarchistów, karliistów , a nawet niektórych członków rządu. Ku konsternacji Lópeza Rodó , Franco publicznie potwierdził swoje poparcie dla Arrese. Ale tym, co ostatecznie skłoniło Franco do rezygnacji z tego projektu, była dezaprobata wyrażona na początku 1957 r. Przez trzech hiszpańskich kardynałów , na czele z Enrique Plá y Deniel , którzy twierdzili, że projekt Arrese narusza papieską doktrynę . Proponowane projekty, argumentowali, nie wywodziły się z tradycji hiszpańskiej, ale z zagranicznego totalitaryzmu , a przewidywaną formą rządów była „prawdziwa dyktatura jednej partii, podobnie jak faszyzm we Włoszech, nazizm w Niemczech i peronizm w Argentynie”. . Nie trzeba było wracać do liberalizmu nieorganicznej demokracji ani dążyć do jednopartyjnej dyktatury, ale promować działanie i autentyczną organiczną reprezentację. Artajo ze swojej strony zmobilizował kilka osobistości Akcji Katolickiej do pokonania projektu. W obliczu fali protestów i upominania w ten sposób przez władze kościelne, które obawiały się drakońskiego systemu autorytarnego, Franco, który zaczynał wtedy stawiać na pierwszym miejscu problemy gospodarcze, skończyłLuty 1957przez zawetowanie projektu i archiwizacji to sine die . Z projektu Arrese tylko jeden element ujrzy w końcu światło dzienne w 1958 roku, jako projekt ustawy o zasadach ruchu narodowego, ale następnie całkowicie przerobiony przez Luisa Carrero Blanco . Niepowodzenie Arrese doprowadziło do jego zwolnienia ze stanowiska Sekretarza Generalnego i zastąpienia go na tym stanowisku25 lutego 1957przez José Solís .
Minister ds. MieszkalnictwaPrzetasowanie ministerialny z22 lutego 1957oznaczało koniec mianowania postaci starej gwardii falangistycznej na wielkie posługi i poświęciło przybycie na ważne stanowiska tak zwanych technokratów , w większości związanych z Opus Dei . Wraz z ostatecznym obniżeniem rangi Phalange-Mouvement, Franco odłożył na bok pierwotne polityczno-ideologiczne podstawy reżimu iz czasem reżim skłaniałby się coraz bardziej ku temu, co niektórzy teoretycy nazwaliby „biurokratycznym autorytaryzmem”, bez jasno określonego politycznego i bazy ideologicznej, a także bez jasno określonych perspektyw. Franco zdymisjonował Giróna ze stanowiska ministra pracy po 16 latach w rządzie ministerialnym i zdegradował Arrese do nowo utworzonego Ministerstwa Mieszkalnictwa, którego miał kierować przez około trzy lata. Jeszcze wCzerwiec 1957na posiedzeniu Rady Narodowej FET Franco potwierdził centralną rolę Ruchu w strukturach przewidzianych dla jego sukcesji. W rzeczywistości jego władza spoczywała na zdeterminowanych milicjach, a monarchia, pomimo wszystkich swych dostojników i intelektualnych kadr, nie mogła się im narzucić.
Nowy ministerialny wydział mieszkalnictwa otrzymał niektóre funkcje, które poprzednio pełnił Narodowy Instytut Mieszkalnictwa (w skrócie INV, v dla vivienda , mieszkalnictwo), Generalna Dyrekcja Regionów Zdewastowanych lub Komisariat ds. Planowania. Madryt. Nie tylko hierarchia katolicka, ale także zespół Falangistów starali się, aby część zysków z nowego dobrobytu gospodarczego trafiła do najbardziej pokrzywdzonych. W sektorze budowlanym od zakończenia wojny secesyjnej prawie nic nie osiągnięto : około 30 000 domów rocznie dla populacji, która doświadczyła corocznego wzrostu o 300 000 osób. Arrese dokonał całkowitej zmiany w polityce mieszkaniowej prowadzonej do tej pory - głównie przez związki wertykalne , poprzez Work Syndicate of the Home (Obra Sindical del Hogar, BHP) - i postanowił wprowadzić politykę zorientowaną na własność domu , jak w przeciwieństwie do poprzedniej polityki najmu . Krótko mówiąc, Arrese opowiadał się za odejściem od polityki tanich mieszkań budowanych przez państwo, aby w zamian tę funkcję mógł pełnić sektor prywatny. WSierpień 1957Wkrótce po nominacji publicznie ogłosił, że przyjęty zostanie plan awaryjny w celu rozwiązania poważnego problemu mnożenia się slumsów, które następnie dotknęły przedmieścia Madrytu . Plan ten został zatwierdzony pod koniec tego roku i zaczął przynosić owoce w krótkim czasie, dlatego rozważano jego rozszerzenie na inne obszary Hiszpanii, w szczególności Barcelonę i Bilbao . Wkrótce jednak doszło do konfliktu między Arrese, który zaproponował budowę miliona mieszkań socjalnych, a Navarro Rubio , który dostrzegł w tej propozycji zagrożenie dla prowadzonej wówczas polityki gospodarczej. Franco podjął sprawę Navarro Rubio, Arrese, symboliczna postać społecznych teorii Ruchu, został zmuszony do rezygnacji ze swojego portfolio. Rzeczywiście, plik17 marca 1960, przy okazji nowej zmiany w rządzie , Arrese, który od 1957 roku był tam tylko po to, by reprezentować trwałość Ruchu i którego sukces gospodarczy stał się bezużytecznym symbolem, został poświęcony.
Po odejściu z rządu Arrese nie zajmował już ważnego stanowiska w administracji ani rządzie. Jednak nadal pełnił funkcję prokuratora we Franco Cortes , a także członka Krajowej Rady Ruchu i Rady Królestwa. Był jednym z prokuratorów nieobecnych podczas głosowaniaListopad 1976z ustawą dotyczącą reform politycznych , przyjęcie, które doprowadziły do tak zwanej „ Harakiri z Cortes frankistowskiej”.
Prestiż jako architekta i historyka sztuki zapewnił mu w 1967 r. Nominację na członka zwyczajnego Real Academia de Bellas Artes de San Fernando w dziale architektury; wygłosił mowę na przyjęciu w listopadzie tego samego roku. Został również mianowany honorowym akademikiem Academia de Bellas Artes de San Telmo (w Maladze ) i Santa Isabel de Hungría (w Sewilli , w 1972 r.), A także prezesem Hiszpańskiego Towarzystwa Antropologicznego ds. Etnografii i prehistorii , prezes Patronato José María Quadrado , należącego do CSIC i członek honorowy Instytutu Studiów Madryckich (od 1966).
W 1973 r. Wraz z żoną założył Fundację Arrese, której później przekazano w spadku Muzeum Sztuki Sakralnej Wcielenia w 1975 r. Oraz dom patrycjuszy znany jako Maison Arrese , oba mieszczące się w Corella w Nawarrze . Fundacja rzeczywiście przejęła z rąk matek benedyktynek klasztor i kościół Wcielenia Corelli, który w tym czasie groził ruiną. W swojej pracy Arte religioso en un pueblo de España Arrese sporządza wyczerpujący, krytyczny i historyczny inwentarz fundacji noszącej jego imię, obejmujący ponad 800 stron.
Do jego osiągnięć architektonicznych, nielicznych ze względu na długie lata w polityce, należą: Pałac Audiencia w Maladze ; grupa szkolna Abentofail w Guadix ; grupa szkolna García Boada w Madrycie ; grupa szkolna Hermanos Sáenz z Heredii w Corella; Colegios Mayores Jose Antonio Franco i Hispano Árabe w Madrycie; klasztor i kościół św. Józefa z Corelli; Banco Rural w Madrycie; Wieża Różańcowa ( Torre del Rosario , od 1953) w Corella; kościół Ojców Combonianos; pomnik Onésimo Redondo w Labajos ; pomnik zmarłych w Corelli; Dom na wsi ( Hogar Rural ) w Corella; budynek poczty w Corella; Union House of Corella; renowacja zamku Arévalo ; Rektorat na Politechnice w Madrycie , od 1981 roku.
Arrese, który z polecenia swojego lekarza również przebywał na długich pobytach na Wyspach Kanaryjskich , zmarł w swoim domu w Corelli, miejscowości, z której pochodziła jego matka,6 kwietnia 1986.
Arrese wspomniał już o swoich narodowo-katolickich pokrewieństwach w swojej pracy La revolución social del Nacionalsindicalismo , opublikowanej w 1940 r., Ale napisanej w 1936 r., W której zapowiadał antysemicką linię, która miała charakteryzować niektórych falangistów w okresie bezpośrednio po wojnie secesyjnej. w szczególności lubił wspominać „błyskotliwą walkę Falangi z kapitalistycznym judaizmem SEPU” (SEPU od Sociedad Española de Precios Únicos , lit. hiszpańska firma o unikalnych cenach , sieć domów towarowych w Hiszpanii). Arrese wyróżniał się w całej swojej karierze czymś, co niektórzy nazywali jego „lokajską lojalnością wobec Franco ”. Jeśli Antonio Cazorla Sánchez określił go jako „bezczelnego oportunistę”, został przedstawiony w prawdopodobnie dokładniejszych rysach przez Álvaro Diego Gonzáleza, który postrzega go jako „człowieka prawości i uczciwości”, który starał się wdrożyć doktrynę falangistów w sens katolicko-fundamentalistyczny. Początkowo uważany za człowieka bliskiego Serrano Suñerowi , wkrótce spiskował przeciwko niemu, aby podważyć jego pozycję.
Arrese podkreślił katolicką tożsamość Falangi w sposób, który później został nazwany „ monialnym faszyzmem” ( fascismo frailuno ). Opowiadał się za przekształceniem systemu związków zawodowych w system oparty na spółdzielniach , chociaż jego poglądy ekonomiczne zawsze miały drugorzędne znaczenie i zostały przyćmione przez jego aksjomatyczne zasady chrześcijaństwa i jedności z Hiszpanii. W 1943 roku uznał faszyzm , narodowy socjalizm i narodowy syndykalizm za wiele pochodnych spirytyzmu , uważając te trzy ruchy, jak sam mówi, za „braci, braci bliźniaków, jeśli wolisz, ale nie. Syjamski”.
Arrese pozostawił po sobie ponad dwa tuziny prac poświęconych historii, poezji, polityce społecznej, polityce mieszkaniowej i archeologii , najstarsze pochodzą z 1927 roku.
Na polu politycznym