Historia San Marino

Ten artykuł nie cytuje żadnego źródła i może zawierać niedokładne informacje (raport z września 2017 r.).

Jeśli posiadasz podręczniki lub artykuły lub znasz wysokiej jakości witryny internetowe zajmujące się omawianym tutaj tematem, prosimy o uzupełnienie artykułu, podając odniesienia przydatne do weryfikacji i łącząc je z sekcją „ Uwagi ”  i odniesienia  ”( edytuj artykuł ).

Znajdź źródła w „  Historii San Marino  ”  :

Historia San Marino , małe państwo często opisywany jako „najstarszej republiki na świecie”, jest zakorzenione w IV XX  wieku w ramach cesarstwa rzymskiego .

Powstanie San Marino

Około 300 roku skromny kamieniarz o imieniu Marinus opuścił swoją rodzinną wyspę Rab w Dalmacji , aby osiedlić się w Rimini jako murarz . Jeszcze zanim rozpoczęła się wielka fala prześladowań chrześcijan, zapoczątkowana przez cesarza Dioklecjana w 303 roku , pobożny marin uciekł i schronił się na pobliskiej górze Titano . Przyłączała się do niego coraz większa liczba prześladowanych, tworząc w ten sposób wspólnotę chrześcijańską na Titano. Dzisiejszą oficjalną datę urodzenia tej społeczności umownie ustalono na3 września 301.

W 313 r. , Po wydaniu przez Konstantyna edyktu tolerancji i złagodzenia sytuacji, Marin został mianowany diakonem przez biskupa Rimini. Rzymski patrycjusz konwertowane do chrześcijaństwa , o nazwie Donna Felicissima, również wpłat Góra Titano, która miała w posiadaniu do tego czasu.

Symbolem ostatecznego powstania wspólnoty San Marino jest śmierć jej założyciela jesienią 366 roku , a zwłaszcza ostatnie jego słowa: „  Relinquo vos liberos ab utroque homine.  („Zostawiam cię wolnym od innych mężczyzn”).

Pierwsze prawdziwe historyczne dowody na istnienie wspólnoty na Górze Titano dostarcza nam mnich o imieniu Eugippio, który w kilku dokumentach z 511 r. Informuje, że inny mnich żyjący na tej wysokości już wyznacza miejsce nazwy „San Marino”. ”. Późniejsze dokumenty do IX th  wieku, pokazują dobrze zorganizowana społeczność, otwarty i dumny: pisma zgłosić również, że sąsiednia biskup, nawet wtedy, był bezsilny, aby odzyskać to terytorium. Mieszkańcy San Marino cenili swoją wolność i byli bezpieczni przed wieloma potencjalnymi wrogami, ponieważ większość z nich nie zdawała sobie sprawy z istnienia maleńkiej istoty politycznej.

Fortyfikacje zostały jeszcze zbudowane z X -go  wieku, o czym świadczy Berengario Dyplom z 951 i Bulla Honoriusza II , datowany 1126 . W 1372 roku kardynał Aglico napisał, że miasto „  położone jest na bardzo wysokim bloku skalnym, na szczycie którego wznoszą się trzy gigantyczne zamki  ”. Te trzy zamki (lub wieże) nadal otrzymywały z biegiem czasu wiele ulepszeń, takich jak autonomiczny system zaopatrzenia w wodę przeznaczony do zbierania wody deszczowej i przechowywania jej w dużych cysternach. Niektóre z tych cystern, zbudowany między 1472 i 1478 , są nadal widoczne w pałacu rządowym.

Rozkwit pokojowej republiki

Do 1200 roku stały wzrost liczby ludności spowodował wreszcie konieczność ekspansji terytorialnej, a zakup sąsiednich zamków i ich zabudowań gospodarczych został dokonany dwukrotnie . Niedawno San Marino stało się samodzielnym miastem-republiką z własnym kodeksem prawnym . Najstarszy z zachowanych kodów pochodzi z 1295 roku . Przez następne trzy stulecia przepisy San Marino były stale wyjaśniane i aktualizowane w nowych wersjach: szósty i ostatni kodeks, opublikowany na21 września 1600składa się z co najmniej sześciu tomów i 314 rozdziałów , co świadczy o stopniu zaawansowania osiągniętym przez firmę. Prawa zostały uchwalone przez Arengo , radę skupiającą wielkie głowy rodzin: morderstwo i zdrada były zatem karane karą śmierci . Nawet utylizacja śmieci i ścieków była przedmiotem przepisów i sankcji, wyjątkowa sytuacja w późnym średniowiecznej Europie .

Od tego czasu republika liczyła na swoją ochronę dzięki doskonale uformowanej i zorganizowanej armii , w której w razie konfliktu mógł służyć każdy mężczyzna w wieku od 14 do 60 lat. Od 1243 r. Zwyczajowo wybierano dwóch kapitanów-regentów na czele miasta na sześciomiesięczną kadencję, co jest praktyką do dziś.

Walka o utrzymanie niezależności

Włochy od XIII th  wieku jest to, że starcia pomiędzy zwolennikami papieża (The gwelfowie ) i tych z cesarzem (The gibelinami ). W San Marino obie społeczności, które do tej pory żyły w harmonii, doświadczyły narastającej niezgody, która ostatecznie doprowadziła do wygnania wszystkich Gwelfów z miasta. Zjazd San Marino do Gibelinów i do sprawy cesarskiej tłumaczy się w dużej mierze faktem, że sąsiedni biskupi dążyli do zajęcia tego niewielkiego terytorium lub przynajmniej obłożenia go podatkiem . Konflikt między tym zaciekle niezależnym miastem a władzami kościelnymi osiągnął szczyt w 1247 r. , Kiedy papież Innocenty IV ekskomunikował wszystkich mieszkańców San Marino. W ciągu stulecia nastąpiły trzy inne ekskomuniki, które poważnie podważyły ​​tradycyjny spokój społeczny San Marino.

Druga połowa XIII -go  wieku był trudny okres dla miasta. Republika Rimini , posłuszeństwo Guelph, a następnie pod panowaniem rodziny Malatesta , próbował przejąć kontrolę nad San Marino tylko przymierze z hrabiego Urbino Ghibelline Guy I pierwszy Montefeltro i jego syn Fryderyk I er włączeniu tego projektu mają być udaremnione, po kilku latach walk, które zakończyły się dopiero w 1299 roku . To zwycięstwo nie położyło jednak kresu próbom aneksji miasta. Już w 1291 roku duchowny o nazwisku Teodorico podjął próbę poddania San Marino papieżowi i opodatkowaniu: nastąpił długi spór prawny , który został rozwiązany przez słynnego prawnika i uczonego z Rimini , Palamede, który zdecydował się na San Marino. Zaledwie pięć lat później, w 1296 r. , To rodzina Feretrani próbowała zająć to terytorium, ale bez powodzenia: nowy wyrok Palamede, przekazany gdzie indziej papieżowi Bonifacemu VIII , tym razem wyraźnie potwierdził pełną i całkowitą suwerenność San Marino. .

Pomimo tej decyzji, sąsiednie regiony nadal realizowały ekspansjonistyczne cele, ale bezskutecznie. Kiedy w 1303 r. Odkryto, że wysłannicy na służbie Feretrani wkroczyli nielegalnie na terytorium San Marino, walki wznowiono i zakończyły się dopiero w 1320 r. Po interwencji znakomitej armii biskupa Uberto u boku Saint-Marinais .

Przeciwnicy San Marino w końcu zdali sobie sprawę, że tego małego terytorium nie można zdobyć w drodze wojny, i próbowali przejść przez kanał dyplomatyczny . Republika uzyskała zniesienie sankcji duchowych nałożonych przez Kościół , jak również zwolnienie z wszelkich podatków dotyczących majątku małego państwa znajdującego się poza jego terytorium. W zamian zażądano jednak kapitulacji kilku wygnańców, którzy uciekli z miasta Urbino, aby schronić się w San Marino. Ten wniosek został odrzucony, co doprowadziło do wznowienia działań wojennych z rodziny Malatesta aż do końca XIV -tego  wieku.

Kiedy sto lat później ta rodzina popadła w niełaskę papieża, lud San Marino wiedział, jak wykorzystać swoją przewagę, podpisując przymierze z Kościołem w dniu 21 września 1461, co umożliwiło im ponowne zaangażowanie się w walkę z Malatestą.

Konflikt zakończył się w 1463 roku zwycięstwem San Marino, pod koniec którego papież Pius II nadał Republice trzy panowania: Fiorentino, Montegiardino i Serravalle. W następnym roku sąsiednie Seigneury Faetano zgłosiło się na ochotnika do integracji społeczności San Marino: epizod ten stanowi zarówno ostatnią wojnę, jak i ostatnią ekspansję terytorialną San Marino. Cesare Borgia , słynny Duke of Valentinois i syn papieża Aleksandra VI , z pewnością najechał San Marino w 1503 nałożyć tam swoją autorytarną dominację. Jednak okupacja ta była krótkotrwała: armia Borgii została unicestwiona podczas buntu w księstwie Urbino , w którym brała udział część San Marino.

Odrzuć i odzyskałem dumę

Plik 8 października 1600weszła w życie nowa konstytucja , której podstawowe zasady znajdują się nawet w aktualnych tekstach. Już wtedy San Marino stanęło w obliczu wielu potencjalnych zagrożeń: w 1602 r. Podpisano z Kościołem traktat ochronny , który ostatecznie wszedł w życie w 1631 r .

Pomimo tego dyplomatycznego sukcesu , czasy były trudne dla Republiki, która weszła w nieubłaganą fazę upadku: najwybitniejsze osobistości poszły na ścieżkę emigracji, a linie wielkich rodzin szlacheckich wymarły jeden po drugim., Co doprowadziło do upadku prestiż kulturowy społeczności.

Nowa inwazja na to terytorium była okazją do reanimacji narodowej dumy ludu San Marino: 17 października 1739Kardynał Giulio Alberoni , legat z Papieżem w Romanii , zaatakował Republikę. Alberoni robił to we własnym imieniu, a nie z rozkazu papieża, i San Marino zwrócił się całkiem naturalnie do tego ostatniego. Klemens XII wysłał kardynała Enrico Enriqueza, aby zgłosił mu sytuację. Na podstawie wskazań tego ostatniego Papież natychmiast nakazał kardynałowi Alberoniemu wyzwolenie San Marino:5 lutego 1740w niecałe sześć miesięcy po inwazji republika odzyskała w ten sposób wolność.

Kiedy od 1796 roku Napoleon Bonaparte zapewnił sobie dominację we Włoszech , zakładając kilka państw satelickich ( Republika Cisalpińska w Mediolanie , Republika Ligurii w Genui itp.), San Marino pospieszył do zawarcia umów handlowych z tymi nowymi podmiotami politycznymi, demonstrując w ten sposób sojusz z Napoleonem .

Często podaje się, że Napoleon podczas kampanii włoskiej nakazał swoim żołnierzom zatrzymanie się na granicach San Marino i nieprzekraczanie ich - przyszły cesarz był, według kilku przekazów, wielkim wielbicielem tego małego państwa, które nigdy nie uczyniło. akt poddania się komukolwiek. W hołdzie iz wielkodusznością zwycięzcy chciał nawet ofiarować San Marino dwie armaty, kilka wozów zbożowych, a przede wszystkim terytorialne rozszerzenie morza. Mądrość i legendarna powściągliwość ludu San Marino nie. brakowało przy tej okazji: perspektywa rozszerzenia ich terytorium i zaistnienia w oczach innych narodów została grzecznie odrzucona. Społeczność była rzeczywiście świadoma, że ​​później nie mogliby żyć w pokoju z sąsiadami. Tylko wózki z jedzeniem, mniej kompromitujące, znalazły łaskę w ich oczach ...

Po klęsce Cesarstwa The Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku zarządził powrót do pre-napoleońskiej porządku w Włoszech  : w ten sposób, podobnie jak Burbonów ponownie osiedlili się w południowej części półwyspu i Habsburgów na północy, Saint - Marin był w stanie zachować swoją niezależność.

Zjednoczenie Włoch

Przez cały okres zwany Risorgimento , podczas którego we Włoszech mnożyły się ruchy rewolucyjne , San Marino służyło jako azyl dla wielu wygnańców. W wyniku represji rewolucjach 1848 / 49 , słynnego Giuseppe Garibaldi tam znaleźć takiego schronienia przed otrzymaniem w 1861 roku obywatelstwo San Marino.

Po plebiscytach zorganizowanych na Sycylii i na północy Włoch , dzięki którym zdecydowana większość opowiedziała się za unią z królestwem Piemontu-Sardynii , a po najechaniu państw Kościoła przez wojska piemonckie nowy ostatecznie ogłoszono zjednoczone królestwo Włoch17 marca 1861. San Marino, zawsze niezależna republika, odmówiło udziału w zjednoczeniu Włoch i dlatego pozostało suwerennym państwem. Abraham Lincoln , również honorowy obywatel San Marino, poparł to rozwiązanie i napisał na ten temat do kapitanów-regentów  : „Wasze państwo, choć małe, jest jednym z najbardziej honorowych w historii. ”.

Ponieważ 22 marca 1862Ambitny traktat o przyjaźni i współpracy został zawarty między San Marino i Królestwem Włoch , przy czym oba państwa są traktowane na równi. Umowa została przedłużona w dniu27 marca 1872.

Faszyzm i II wojna światowa

Do 1906 r. Sześćdziesięciu członków parlamentu było dożywotnich mianowanych i wyznaczonych. Zasada elekcyjny został wprowadzony w 1906 roku , aby system bardziej demokratyczna , ale wystąpił przesunięcie od 1923  : po przystąpieniu do władzy na 1 st kwietnia dwa pierwsze Captains Regent ideologii faszystowskiej , faszystowska partia święty -Marines ( Partito Fascista Sammarinese ) zdobyła absolutną większość mandatów w wyborach 4 kwietnia .

Następnie, pomimo deklarowanej współpracy z dyktatorem Benito Mussolinim , Republika nie przekazała włoskiej armii żadnych żołnierzy . Co więcej, tradycyjna neutralność małego państwa sprawiła, że ​​faszystowski rząd San Marino nie angażował się oficjalnie w II wojnę światową .

W 1941 i 1942 r. Po raz pierwszy siłom opozycji udało się wrócić do parlamentu, co umożliwiło między innymi narodziny antyfaszystowskiego oporu w innych częściach Włoch. Plik28 lipca 1943w końcu doszło do rozpadu partii faszystowskiej San Marino, trzy dni po obaleniu Mussoliniego. Następnie małe państwo przyjęło prawie 100 000 uchodźców uciekających przed walkami dalej na południe. Pomimo swojej neutralności i śledzenia gigantycznych białych krzyży w celu wytyczenia granic jego terytorium, brytyjskie bombowce zrzuciły26 czerwca 1944kilkaset bomb na San Marino, zabijających sześćdziesiąt osób i raniących setki innych - rząd brytyjski miał później przyznać, że ta agresja była całkowicie nieuzasadniona. San Marino ponownie doświadczyło walkWrzesień 1944, kiedy alianci i Niemcy starli się o kontrolę nad regionem. Stany Zjednoczone osiadł w San Marino na okres tymczasowy, aż listopada , w szczególności do pomocy repatrianta wielu uchodźców tam.

Powojenny

Ponieważ faszystowski rząd z San Marino nie naruszyła kraju konstytucję i jego najbardziej podstawowych praw, było kilka zmian politycznych po zakończeniu II wojny światowej . Kobiety otrzymały prawo wyborcze w 1960 r. , A następnie prawo do kandydowania w wyborach w 1973 r .

Elementem często zapomina się, że Republika od 1945 do 1957 i ponownie od 1978 do 1986 roku , był rządzony przez większość komunistycznego rządu  : w okresie 1945 - 1957 r Komunistyczna Partia San Marino rządzi w koalicji z Partii San Marino Socjalistycznej  ; w latach 1978 - 1986 zawarł nowy sojusz, tym razem z Jednolitą Partią Socjalistyczną. W latach 1986–1990 komuniści rządzili w koalicji z Chrześcijańsko-Demokratyczną Partią San Marino, aw 1990 r. Partia Komunistyczna porzuciła swoją linię ideologiczną i zerwała z komunizmem i przemianowała się na Demokratyczną Partię Postępu .

Od końca 1950 roku , turystyka odgrywa coraz większą rolę dla San Marino. W 2000 roku ponad trzy miliony turystów odwiedziło ten niewielki stan liczący mniej niż 30 000 mieszkańców. Te wpływy podatkowe zwiększona odpowiednio, dzięki czemu państwo być wolne od wszelkich długów i ustanowienie w 1975 roku do ubezpieczenia zdrowotnego całkowicie wolny dla San Marino. Obecnie około 60% dochodów San Marino pochodzi bezpośrednio lub pośrednio z turystyki. Większość odwiedzających przyjeżdża tu na jednodniową wycieczkę z głównych ośrodków turystycznych pobliskiego Adriatyku , takich jak Rimini i Pesaro .

San Marino zostało w 1988 r. Członkiem Rady Europy, aw 1992 r. Przystąpiło do Organizacji Narodów Zjednoczonych .

Covid-19 pandemia szczególnie wpływa San Marino od marca 2020, który znajduje się w16 kwietnia 2021 r, aby być jednym z krajów o największej liczbie ofiar w stosunku do liczby ludności.

Powiązane artykuły

Uwagi i odniesienia

  1. Rok Narodów Zjednoczonych 1992 - Problemy prawne , Paul Tavernier, Francuski Rocznik Prawa Międzynarodowego Rok 1992 38 s. 683-718
  2. (w) „  Aktualizacja koronawirusa (na żywo): 139 816 716 przypadków i zgonów z 3 002 419 Covid-19 Virus Pandemic - Worldometer  ” na www.worldometers.info (dostęp: 16 kwietnia 2021 )