Generation 1914 (lub novecentisme ) jest historiograficzne etyka oznacza literacką pokolenie pisarzy hiszpańskich z XX th wieku pomiędzy generacji 98 i 27 państw . Termin został ukuty przez Lorenzo Luzuriaga , nauczyciela i członka La Liga de Educación Política (es) , w artykule z 1947 roku, w którym recenzuje Obras Completas (Dzieła kompletne) José Ortegi y Gasseta ; wybrał rok, w którym ukazała się pierwsza ważna książka Ortega y Gasseta, Meditaciones del Quijote (es) , która w tym samym roku stała się intelektualistą o wielkiej obecności publicznej dzięki wykładowi na temat Vieja y nueva política (es) . Niekwestionowany prestiż filozofa powoduje, że to pokolenie nazywane jest także „ pokoleniem Ortegi ”.
Należą do tego pokolenia twórców urodzonych około 1880 roku i którzy rozpoczęli swoją działalność literacką w XX th century i osiągnęły dojrzałość w latach okolic 1914 Wśród najważniejszych: José Ortega y Gasset tam, Gabriel Miró , Ramón Pérez de Ayala , Gustavo Pittaluga Fattorini , Manuel Azaña i Gregorio Marañón . W artykule z21 lipca 2010José Varela Ortega i Gregorio Marañón Bertrán de Lis wyjaśniają w El País , że chodzi o związek między nauką Marañón a humanizmem Ortegi. Przy różnych podejściach estetycznych, ale w niektórych punktach porównywalnych, poeta Juan Ramón Jiménez i niesklasyfikowany awangardowy Ramón Gómez de la Serna również należą do tego pokolenia. Znani są również jako „ novecentistas ” (lub pokolenie novencento - „dziewięćset”), przez zbieżność z ruchem, który Eugeni d'Ors określa z Katalonii jako „ noucentyzm ”. Wybór eseju i artykułu prasowego jest charakterystyczny dla większości z nich jako niezbędny środek wyrazu i komunikacji.
Najbardziej znaczącym wydarzeniem 1914 roku był wybuch I wojny światowej (1914-1918) i był szczególnie znaczący dla tego pokolenia, mimo że nie zaznaczył się tak zdecydowanie, jak dla równorzędnych pokoleń krajów biorących udział militarny generalnie nie określają siebie jako „pokolenie roku 1914”, ale jako „ pokolenie utracone ” lub „ pokolenie ognia ”. Neutralność Hiszpanii w tym konflikcie miał konsekwencje społeczne, polityczne i gospodarcze ( hiszpański kryzys 1917 (ES) ), a uwolniona intelektualnie podział między zwolennikami centralnych władzy ( Germanophiles ) i tych z ich wrogów ( Francophiles i Anglophiles ). Ta debata rozszerza w ten sposób wcześniejszą kontrowersję między „hiszpanizacją Europy” a „europeizacją Hiszpanii”, którą szczególnie podsycili Miguel de Unamuno i José Ortega y Gasset i która jest również znana poprzez unamuńskie motto ¡Que Inventen ellos! (es) („Niech sobie to wyobrazią!”); jest to również następstwem sporu między regeneracjonizmem a jeszcze bardziej odległym kastycyzmem ( -ami ) .
Cechy pokolenia 14 są w dużej mierze wspólne z cechami Noucentisme :
Pokolenie 14-ci są publicystów José Ortega y Gasset , Eugenio d'Ors , Manuel Azana , Gregorio Marañón , Gustavo Pittaluga Fattorini , Salvador de Madariaga , Claudio Sanchez Albornoz , Américo Castro , Manuel García Morente , Rafael cansinos Assens , Ramón de Basterra (es) , Corpus Barga (es) , Federico de Onís i Pablo de Azcárate ; powieściopisarze Gabriel Miró , Ramón Pérez de Ayala , Benjamín Jarnés , Wenceslao Fernández Flórez i Félix Urabayen (es) ; dramaturg Jacinto Grau (es) ; poeci Juan Ramón Jiménez i Josep Carner ; lub eklektyczny Ramón Gómez de la Serna . José Castillejo , pedagog, eseista i sekretarz Junta para Ampliación de Estudios (es) umożliwił całemu pokoleniu naukowców studiowanie za granicą dzięki stypendiom.
Należy zwrócić uwagę na silną obecność kobiet w tym pokoleniu, na czym skorzystały pierwsze kobiety, które były w stanie zdobyć wyższe wykształcenie, takie jak María Goyri (w cieniu jej męża Ramóna Menéndeza Pidala ), Zenobia Camprubí Aymar ( es) (idem, towarzyszka Juana Ramóna Jiméneza), pedagog María de Maeztu czy paradoksalnie przeciwstawne feministki Clara Campoamor i Victoria Kent . Inni zostali uczniami Ortegi y Gasset, w szczególności María Zambrano , mimo że jest zbyt młoda, aby należeć do tego pokolenia i że Ortega y Gasset bardzo znacząco przypisał status „najbardziej inteligentnej kobiety, której nigdy nie poznał”, kobiety poprzednia generacja: Matilde Padrón .
Integracja wielu autorów w jednym lub drugim pokoleniu nie jest oczywista. Niektórzy, jak José Bergamín , historycznie są bliżsi pokoleniu 27- latków , ale czasami określa się je mianem „pokolenia eseistów”; inne, jak León Felipe , choć zbliżone wiekiem do 14-osobowej grupy pokoleniowej, są czasami zaliczane do „pokolenia poetów”.
O ile noucentyzm zdefiniowany przez D'Ors ma wyraźną manifestację w sztukach plastycznych (zwanych „ mediterraneísmo ”), czternaste pokolenie nie definiuje grupy artystów plastycznych o konkretnej tożsamości, poza ogólną awangardą lub pewnym eklektyzmem. Te poglądy ujawniły się podczas konstytutywnej wystawy ruchu awangardowego w Hiszpanii, na której odbyła się pierwsza ważna wystawa Sociedad de Artistas Ibéricos w 1925 roku.
Artystycznym sceny z pierwszych dwóch dekadach XX -tego wieku jest kierowany przez malarzy z poprzedniego stulecia: Ramón Casas , Hermen Anglada Camarasa , Joaquín Sorolla i Ignacio Zuloaga ; wśród współczesnych czternastu pisarzy są malarze Juan Gris , Daniel Vázquez Díaz i José Gutiérrez Solana ; inni, w podeszłym wieku, mniej awangardowi, ale odnoszący wówczas większe sukcesy, to Julio Romero de Torres i José Maria Sert .
Na koniec zwróćmy również uwagę na rzeźbiarzy Josepa Clara , Julio Gonzáleza i Pablo Gargallo .
Ci, którzy nie są jej częściąSalvador Dalí i Joan Miró , o większej projekcji, należą do następnego pokolenia, które jest już pod wpływem surrealizmu .
Wreszcie, gdybyśmy mieli wziąć pod uwagę wiek artystów, to do tego pokolenia należy zaliczyć Pabla Picassa (urodzonego w 1881 r.), Ale jego artystyczna trajektoria wykracza daleko poza takie ramy.
Połączenie dwóch nazwisk to znak, który nie tylko dodaje jedno i jedno (...), aby zakorzenić naukę, która pochodzi od nazwiska Marañón, i zintegrować ją z humanistycznym światem kulturowym, po którym odziedziczyliśmy nasza tożsamość ordegiańska.
Nasze fundacje były również wytworem unii trzech pokoleń: Marañóna i Ortegi, reprezentowanej w naszym pierwszym patronacie przez Victorię Ocampo ; pokolenie, które przeżyło okrutną i bratobójczą wojnę oraz żałosny i mściwy okres powojenny, zachowując wcześniejsze tradycje liberalne, reprezentowane przez Soledad Ortega Spottorno (es) i Carmen Marañón Moya ; oraz pokolenie Hiszpanii przekształconej przez rozwój gospodarczy, przemiany społeczne oraz kulturową i akademicką otwartość na świat zachodni, do którego oboje należymy. (...)
Uporządkowana myśl rodzi się z wolności słowa i przetrwa dzięki niej. W tym sensie być może nie jest przypadkiem, że prawo wszystkich do interwencji - parrezja , którą Herodot określał ateński reżim polityczny - poprzedza demokrację i jest jej źródłem. Ale sokratejski towarzysz mowy nie tylko słyszy; trzeba „słuchać”: jest to „współbrzmienie”, którego wymaga demokracja. Rządzenie sobą na zasadzie wzajemnej zgody - zauważył to Locke w Drugim Traktacie - wiąże się z dialogiem, a więc demokracja liberalna jest „dyskursywna”, ponieważ ma „deliberatywną podstawę”.
Jesteśmy świadomi, że przeżyliśmy w Hiszpanii okres wyjątkowego szczęścia. We wszystkich obszarach. Ale kilka lat później sprawy przybrały niepokojący kierunek. Nieporządne myślenie znowu nam zagraża, wyrażając się tonem i na tle napięcia. Wreszcie sposób myślenia, który jest ponadto okolicznością pogłębiającą kryzys gospodarczy, który przechodzimy, ponieważ może utrudnić wyjście z niego. Nasza fundacja nie jest i nigdy nie stanie się miejscem upolitycznionym, nie mówiąc już o partyzantce. Być może właśnie z tego powodu - ponieważ obejmuje wszystkich - wręcz przeciwnie, może być skonfigurowany jako skromna przestrzeń, w której jedno i drugie może spotykać się swobodnie, aby rozsądnie rozmawiać i debatować, w duchu liberalnym, na temat pytania, które nas dotyczą, a nawet poszukiwanie punktów spotkań, na których można zbudować satysfakcjonujący konsensus. W zakresie, w jakim demokracja jest zgodą na ustalone reguły dla niepewnych rezultatów, staje się wyraźnie konkurentem wolności. Ale także zgoda i zgoda. Przyjaźń obywatelska - koinonia, jak mówili starożytni - jest cementem klasycznego miasta i jest demokratycznym atutem, który musimy zachować
„La unión de los dos apellidos emite una señal que suma bastante más que uno más uno (…) to embed la ciencia, que nos viene del apellido Marañón, e integrarla en el universo cultural humanista que hemos heredado de nuestra identidad orteguiana.
Nuestras fundaciones han sido también el producto of the union of tres generaciones: propia generación de Marañón y Ortega, reprezentowana w nuestro primer patronato por Victoria Ocampo; generación, który przeżył okrutną wojnę y fratricida y a nędzny posguerra y vengativa, zachowując wcześniejszą liberalną tradycję, reprezentowaną przez Soledad Ortega Spottorno y Carmen Marañón Moya; y la generación de una España transformada por el desarrollo económico, el cambio social y la apertura cultural y académica al mundo occidental, a la que nosotros dos pertenecemos. (...)
El pensamiento ordenado nace de -y survival por-la libertad de palabra. In este sentido, quizá no sea casual que el derecho de todos to interweniować, parrhesia , que es el término que utiliza Herodoto para caracterizar el Régimen político ateniense, precediera y estuviera en el origen de la democracia. Pero la pareja socrática del hablar no es solo oír; wymagana jest „escuchar”: jest to „spółgłoska”, której domaga się demokracja. Gobernarse sobre el consimiento mutuo -ya lo zauważył, że Locke in el Segundo Tratado-implica diálogo, de tal suerte, że liberal democracia es "discursiva" porque tiene una "deliberativa base".
Somos świadomy haber vivido una época de excepcional ventura en España. W todos los órdenes. Pero, from unos pocos años a esta parte, las cosas han tomado un rumbo preocupante. W nawiązaniu do naszego amenaza el pensamiento disordenado, które jest wyrażone w tono i fondo de crispación. Ostatecznie una forma de pensar que además stanowi pogłębiający się kryzys ekonomiczny que padecemos, en cuanto que puede dificultar su salida. Nuestra fundación no es ni debiera convertse nunca into a lugar politizado, y menos aún partidista. Quizá por eso mismo, porque caben todos, pueda, en cambio, configurearse como un espacio modesto donde, unos y otros, puedan reunirse con comodidad para Conversar razonablemente y debatir, con espíritu liberal, sobre las cuestiones que nos afectan e incluso bus encuentro sobre los que poder CONSENSOS CONSENSOS. W medida, w której demokracja składa się z acuerdo de reglas fijas para resultados inciertos, es desde luego Competencia en libertad. Pero también concierto y acuerdo. Amistad cívica, koinonia , que decían los antiguos, está en el cimiento de la ciudad clásica y es un activo demokrático que debemos preservar. "
Matilde w 1888 r. Musiała zdawać egzamin konkursowy jako bezpłatna kandydatka na pierwszy kierunek, ponieważ kobiety nie miały prawa wstępu na uniwersytet: „Matylda musiała czekać w pokoju nauczycielskim, aż Usher odprowadzi go do klasy, gdzie na podeście obok profesora postawiono krzesło. Pod koniec zajęć operacja się powtarzała, a ona wracała do pokoju nauczycielskiego. „ Ortega y Gasset powiedział o niej, że była to najmądrzejsza kobieta, jaką znał. W 1890 r. Uzyskała tytuł licencjata i kontynuowała studia doktoranckie.
"Matilde, in 1888, tuvo que examinarse como alumna libre del primer curso ya que las mujeres no tenían derecho a acceder a la universidad:" Matilde tenía que aguardar en la sala de profesores hasta que un bedel la acompañaba a clase, donde le habían dispuesto una sillita en la tarima, al lado del profesor. Al término de la class repetía la operación y regresaba a la sala de profesores ”. Od ella, Ortega y Gasset dijo que era la mujer más inteligente que había conocido. W 1890 r. Ukończył studia i kontynuował studia doktoranckie. "
.