Narodziny | 1970 |
---|---|
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Reżyser, reżyser teatralny |
Frédéric Maragnani , urodzony w 1970 roku w Dijon , jest reżyserem i reżyserem teatralnym.
Po szkoleniu aktorskim w Conservatoire de Région de Bordeaux wybrał reżyserię i stworzył swoją firmę Travaux Publics, z którą od kilku lat prowadzi projekt literacki, sprzyjając tworzeniu i powstawaniu nowych pism, krzyżowaniu literatury, „kreolizacja” języków i poziomów językowych. Rozwija więzi i kontakty z autorami, znajdując dla każdego projektu pisarskiego bezprecedensową relację w malowniczym przekładzie ich prac.
Wyróżnił się w 2001 roku stworzeniem kilku dwudziestoczterogodzinnych całek teatralnego eposu „Ma Solange, jak napisać wam moja katastrofa, Alex Roux” Noëlle Renaude, dla którego wymyślił koncepcję Grandes Traversées w Bordeaux. Ten teatralny epos jest następnie wystawiany w Dijon na festiwalu Frictions oraz w Paryżu na pierwszym Nuits Blanches . Ten sam autor stworzył „Małe role”, „Le Prunus”, „Le Renard du Nord”, „Martwa natura i motywy Forty Eclogues”, „Przy drogach” i „Vues d'Ici”.
Jego sztuka performatywna, malarska i często bardzo kolorowa, miesza różne wpływy sceniczne, domaga się siły i intensywności obrazu fotograficznego ( William Eggleston , Ryan Schude ...), malarstwa (Tim Eitel ...), kina i zwraca szczególną uwagę na muzyka słów i siła języka mówionego. Swoją twórczość wpisuje także w precyzyjne matryce literackie: dramat, komedia, a ostatnio baśnie i legendy, aby je odwrócić i stworzyć zakłócenie, stan pośredni, nowy stan sceniczny.
Od kilku lat zrealizował kilka produkcji opartych na naczelnej zasadzie „baśni i legend ludzkości”: zamawia i współreżyseruje z autorem tekst „Le Couloir” Philippe'a Minyany z 2004 roku, ze szczególnym uwzględnieniem Marcial Di Fonzo Bo , Marie-Armelle Deguy i Françoise Lebrun w Teatrze Otwartym - Narodowym Centrum Współczesnej Dramaturgii . Tego samego autora wyreżyserował także operę „Entente cordiale” (do muzyki Benjamina Hertza), „Suite 1” (2007), a ostatnio (2011) „Sous les trees” w Théâtre de la City .
Inny ulubiony autor: Howard Barker , który na nowo wymyślił tradycyjną opowieść wokół historii Królewny Śnieżki: „Sprawa Śnieżki (jak wiedza przychodzi do dziewcząt)”, z udziałem między innymi Marie-Armelle Deguy , Christophe Brault i Céline Milliat-Baumgartner, przejęty w Théâtre de l'Odéon w 2009 roku. Nieustanny w swoich wyborach inscenizuje także opowieść: „Barbe-Bleue (scena prymitywna)” Nicolasa Fretela .
Jego najnowsze osiągnięcia potwierdzają tę pracę nad odwróceniem tradycyjnych matryc: historyczną opowieść Lolity Monga do „Wenus, kiedyś znaczy teraz”, opowiadającą o niesamowitej historii Saartjie Baartmana , Hottentot Venus i dramacie burżuazyjnym do „La Parisienne ” Henry'ego Becque , z Marie-Armelle Deguy w roli tytułowej.
W 2011 roku stworzył swój pierwszy występ na scenie operowej, a La Belle Helene przez Offenbach w Opera National de Bordeaux , ze w roli tytułowej Maria Riccarda Wesseling .
To było po wytworach „Tout musi zniknąć” przez Éric Pessan przedstawiony w programowaniu na Festival d'Avignon 2011 i Baroufs przez Carlo Goldoni w nowym tłumaczeniu przez Jean-Paul Manganaro w Théâtre de l'Ouest Parisien i na Théâtre national de Bordeaux-Aquitaine .
W 2012 roku w Bordeaux przejął zarządzanie Manufacture Atlantique , Fabrique d'art et de culture, która później przekształciła się w La Manufacture CDCN . Orientuje miejsce na wspieranie młodej twórczości i nowych pism oraz wymyśla nowe wydarzenia: bankiety literackie, przestrzeń Grande Mêlée dla młodej kreacji. Jednocześnie podejmuje rozległy projekt Literatury ustnej dla wszystkich: Biblioteka Żywych Książek, dziś składająca się z dwunastu tytułów.
W 2013 roku Frédéric Maragnani odkrył pisarstwo i wszechświat Oliviera Choinière'a. Po raz pierwszy we Francji wystawił swój tekst Félicité w Tarmac - La Scène Internationale Francophone . Te nowe odkrycia i kreacje dopełniają jego zawsze lojalnego towarzystwa z Philippe Minyaną, którym kieruje Cri i Ga szukają pokoju, a jego premiera odbyła się w Phénix - Scène nationale de Valenciennes w 2013 r. I została wznowiona w Théâtre du Rond-Point .
W 2015 i 2016 roku rozwijał działalność we współpracy z Institut Français du Maroc , tworząc Le Rouge du Tarbouche, pierwszą powieść Abdellaha Taia i GaliléE, program w języku francuskim i arabskim stworzony we współpracy z francusko-marokańskim zespołem z La Vie de Galileo Bertolta Brechta , prezentowane 16/17 w Bordeaux i Paryżu.
W 2017 roku został mianowany dyrektorem Théâtre de Chelles (77) przy projekcie skierowanym do teatru, sztuk mówienia i oralności. Tam nawiązał nowe partnerstwa z lokalnymi scenami i wydarzeniami, takimi jak Festival d'Automne , odnowione relacje z publicznością, i wymyślił Festiwal SOLO, interdyscyplinarny festiwal jeden na jednego, który kształtuje się w Ile-de- Region Francji. Pod jego kierownictwem Théâtre de Chelles dołączył do Groupe des 20 Théâtres en Ile-de-France, sieci artystyczno-produkcyjnej w Ile-de-France, której został współprzewodniczącym w 2020 roku.
Jednak nadal karmi się i poświęca scenie. W lipcu 2017 Frédéric Maragnani wystawił w Cour d'Honneur of the Palais des Papes, Black Woman tekst Léopold Sedar Senghor , zamykający pokaz festiwalu w Awinionie. W 2020 i 2021 roku asystował aktorce Sabine Pakora w realizacji jej projekt La Freak, Journal d'un Femme Vaudou, który zostanie wykonany w Théâtre de la Reine Blanche https://www.reineblanche.com
Pod koniec 2020 roku jego pierwsze opowiadanie, Landes, zostało opublikowane przez Editions La route de la Soie https://www.laroutedelasoie-editions.com