Wyspa Niewolników

Wyspa Niewolników
Obraz poglądowy artykułu Wyspa Niewolników
Wydanie autorskie.
Autor Marivaux
Kraj Francja
Dobry Teatr Komediowy
Redaktor Noël Pissot, Pierre Delormel i François Flahaut
Miejsce publikacji Paryż
Data wydania 1725
Data utworzenia 5 marca 1725
Miejsce powstania Burgundia hotel

Slave wyspa jest komedia w jednym akcie z 11 scen i prozy z Marivaux reprezentowana po raz pierwszy w poniedziałek5 marca 1725, w Hôtel de Bourgogne przez włoskich komików .

Greckie postacie, wrak statku, a także postać Eufrozyny skłaniają się ku tragedii. Ale sztuka jest rzeczywiście komedią: pomieszanie uczuć, wymiana władzy między panami i sługami, wreszcie zdecydowanie komiczny aspekt postaci Arlekina . Ponadto spektakl kończy się odzyskaniem władzy przez panów i powrotem do statusu niewolnika Cléanthis i Arlekina; ten powrót do sytuacji wyjściowej jest charakterystyczny dla komedii. Na tych dwóch wystawach widz odkrywa wszystko, czego potrzebuje, aby zrozumieć początek spektaklu: bohaterowie znajdują się na wyspie „znikąd”, która posłuży jako eksperyment, podczas którego będziemy świadkami zamiany ról między mistrzem Ifikratesem a jego niewolnikiem Arlekinem. . Trivelin, głowa wyspy, gubernator nowej republiki, gwarant prawa wyspy, reprezentuje prawo. Jest odpowiedzialny za doprowadzenie mistrzów do rozsądku, "uzdrowienie" ich.

Streszczenie

Ifikrates i Arlekin rozbili się na wyspie po tym, jak ich łódź wiosłowa rozbiła się o skałę. Wydaje się, że wszyscy ich towarzysze zginęli na morzu, Ifikrates chce ich szukać, ale Arlekin, zrozumiawszy, że znajdują się na wyspie niewolników  , wyspie, na której niewolnicy stają się panami i panami niewolników, wykorzystuje sytuację, by zdecydować się na nie być już jego niewolnikiem. Za swoją bezczelność Ifikrates, wściekły, grozi Arlekinowi mieczem, co jest oznaką jego szlachetności.

Osoba o imieniu Trivelin, w towarzystwie niektórych mieszkańców wyspy, rzuca się do Ifikratesa, gdy widzi go z mieczem w dłoni. Trivelin rozbraja go i aby ukarać Ifikratesa za jego agresywne zachowanie wobec Arlekina, nakazuje im zmienić swoje imiona. Od teraz Arlekin będzie Lordem Ifikratesem, a Lord Iphicrates będzie Arlekinem.

Trivelin, były niewolnik i gubernator wyspy, wyjaśnia im prawo wyspy niewolników: kiedy pan przybywa ze swoim niewolnikiem, pan staje się niewolnikiem, a niewolnik jego panem. W ten sposób nauczyciel będzie mógł wyciągnąć lekcję i wrócić do swoich błędów. Chodzi więc o skorygowanie dumy i barbarzyństwo mistrzów, aby byli „zdrowi”, a nie zemsta.

Arlekin i Ifikrates spotykają Cléanthis i Euphrosine, którzy są w tej samej sytuacji. Trivelin zachęca Cléanthis do wykonania portretu Eufrozyny, po czym zmusza ją do wyznania, że ​​ten portret jest podobny. Arlekin robi to samo dla Ifikratesa przed Trivelinem; Iphicrates również w końcu przyznaje prawdziwość portretu.

Arlekin i Cléanthis, nowi mistrzowie, próbują swoich sił w uwodzeniu, jak szlachta, ale to nie wymaga. Arlekin następnie proponuje Cléanthisowi zakochanie się w Ifikratesie, podczas gdy on uwiedzie Eufrozynę.

Cléanthis idzie do Euphrosine, aby powiedzieć jej dobre rzeczy na temat Arlekina. Euphrosine to nie obchodzi. Arlequin pojawia się przed Euphrosine, ale jego deklaracja kończy się fiaskiem. Euphrosine odwraca sytuację i dominuje w Arlequin.

Arlekin każe Ifikratesowi kochać Cleanthis, nową Eufrozynę, ale Ifikrates narzeka. Próbuje ogarnąć Arlequin uczuciami i wzbudzić w nim litość i wyrzuty sumienia, aby poczuł się winny. Arlekin nie daje się oszukać i nie daje się na siebie wpłynąć.

Arlekin w końcu wybacza swemu panu, wyrzeka się nowego statusu i zamienia się na ubrania Ifikratesa. Arlekin zrozumiał, że nie został stworzony do bycia mistrzem: „Nie wyglądam jak ty, nie miałbym odwagi być szczęśliwym twoim kosztem”. ”. Ifikrates zapewnia Arlekina, że ​​zrozumiał lekcję, że mu odpłaci, a nawet prosi, by zapomniał, że był jego niewolnikiem. Cléanthis, która dołącza do nich z Euphrosine, jest zdziwiona sytuacją. Arlekin zaprasza Cléanthisa, by zrobił to samo, wyjaśniając, że chce być „dobrym człowiekiem” i że wymaga to przebaczenia.

Euphrosine po raz kolejny próbuje wykorzystać sytuację, która rozgniewała CLEANTHISA: bogaci i szlachta ze swoim złotem, srebrem i godnością nie są niczym więcej niż inni. Nawet nimi gardzą i nie są w stanie przebaczyć. Aby móc przebaczać, nie można być panem, trzeba „mieć dobre serce, cnotę i rozum”… to czyni jednego człowieka bardziej niż drugiego.

Arlekin interweniuje, aby powiedzieć Cléanthisowi, że przebaczenie nie wymaga wyrzutów, obelg i urazy. Euphrosine w końcu wyznaje, że „nadużyła autorytetu”, jaki miała nad Cleanthisem. Cléanthis daje mu wolność, Euphrosine całuje go i oferuje mu podział dóbr.

Trivelin powraca i odnajduje Cléanthis i Arlequina, uwolnionych z ich niewolników, klęczących z pokory przed dawnymi panami. Trivelin nie jest zaskoczony tym, czego się dowiaduje, tego się spodziewał. W końcu mówi i przypomina sobie lekcje z doświadczeń innych: Eufrozyna i Ifikrates zrozumieli, że postępowali źle, gdy byli mistrzami, a Cléanthis i Arlequin wybrali raczej przebaczenie niż zemstę, gdy zostali mistrzami. Zachęca wszystkich do zastanowienia się nad tym. Konkluduje, że „różnica warunków jest tylko testem, jaki robią na nas bogowie”.

Trivelin następnie ogłasza czterem Ateńczykom, że mogą przygotować się do wyjazdu, wkrótce łódź zabierze ich z powrotem do Aten. Kończy mówiąc, że ten dzień jest z pewnością najbardziej „dochodowy” w ich życiu.

Postacie

Typologia

W tym utworze jest w sumie pięć postaci, trzy mają greckie imiona, a pozostałe dwie pochodzą z komedii dell'arte . Postać Arlekina charakteryzuje pewien rodzaj komedii, w szczególności za sprawą pierwszej sceny aktu 1, w której pojawia się na scenie z butelką wina wiszącą u pasa. Oprócz przedstawionej sytuacji widzimy tradycyjną postać z komedii dell'arte (komedia popularnego włoskiego pochodzenia z często zamaskowanymi aktorami, grającymi typowe postacie), której nie brakuje jednak pewnej żywotności. Po wejściu na scenę Arlequin tworzy swój teatr, zajmuje całą przestrzeń gry, dając w szczególnie wyraźny sposób widzieć i dzielić się radością życia. Uosabia pogodę ducha i jest przeciwny wszelkiemu wyrachowaniu i mściwości. Wymiany między Trivelin i Arlequin w scenie 5 Marivaux pokazują, w jaki sposób wykorzystywana jest ta tradycyjna postać. Jego dobra natura zachwyca widza. Marivaux posługuje się także specyficznymi grami scenicznymi nawiązującymi do kodów commedia dell'arte, które nazywane są lazzi i które nadają postaci status klauna, który nadaje rytm całemu utworowi.

ifikrates

Postać Ifikratesa ulega ewolucji w sztuce Marivaux: najpierw jest zarozumiały i nie akceptuje swojego stanu niewolnictwa, ponieważ jest przyzwyczajony do stosowania przemocy wobec Arlekinów; potem żałował swojego stosunku do Arlekina, który dał mu wolność. W przeciwieństwie do Commedia dell'Arte, gdzie bogaci burżua są potępiani z powodu swojej arogancji i pogardy, w tej sztuce Ifikrates uzyskuje przebaczenie od swego niewolnika Arlekina i może się odkupić. W portrecie Harlequin wykonanej jego mistrz Ifikrates możemy rozpoznać zwyczaje XVIII -tego  aluzje wiecznych praktyk światowości, odzież (Ifikrates nosi miecz, który symbolizuje przemoc) oraz relacje między panem a sługą (Ifikrates jest arogancki i apodyktyczny) . Ifikrates zdaje się podlegać działaniu, reaguje jedynie (strach, gniew, potem uczucie) na różne sytuacje, z którymi się konfrontuje.

Arlekin

Charakter komedii dell'arte Arlequin wywodzi niewątpliwie swoją nazwę od germańskiego słowa oznaczającego „chochlik”. Ta nazwa sugeruje jej żywotność, podczas gdy kostium w kształcie rombu postaci, przypominający łachmany ubogich, wskazuje na jego popularne pochodzenie. Spontaniczny, a nawet bezczelny Arlequin śpiewa wesoło z butelką w dłoni. Jak Euphrosine wskazuje w Scenie 8, nie ma on „ złego serca ” i może odczuwać współczucie. Ale uwięziony w swojej komicznej roli, pozostaje " z opuszczonymi rękami i jakby nieruchomy ", niezdolny do zagrania kolejnej partytury. Przedstawienie lokaja tak charakterystycznego jak Arlekin obok trzech greckich postaci to fantazja. Mnożenie " lazzis " - gier scenicznych i akrobacji - bawi publiczność i łagodzi krytyczną szorstkość spektaklu. Pomiędzy dwoma piruetami Arlequin jest jednak zdolny do głębi. Tak więc, gdy w scenie 6 woła: „ Jesteśmy tak samo błaznami jak nasi szefowie, ale jesteśmy mądrzejsi ”, czy nie przypomina sobie, że błazny komedii przemawiają głosem mądrości?

Wyczyść to

Cleanthis jest niewolnikiem Euphrosine , zanim został jego kochanką po odwróceniu władzy zainicjowanym przez Trivelina, pana Wyspy Niewolników. Okaże się o wiele bardziej urażona wobec swojej byłej kochanki i gasi pragnienie zemsty do tego stopnia, że ​​Trivelin musi ją złagodzić. Zwróci status swojego pana tylko pod wpływem Arlekina, co ją do tego zachęca. Trzyma ognisty akt oskarżenia obwiniający bogatych, „chwalebnych”, urodzonych ze wszystkimi bogactwami, nie zrobiwszy niczego. Ta tyrada ze sceny 10 przypomina przemówienie Beaumarchais poprzez postać Figara .

Eufrozyna

Euphrosine, po grecku „w radosnym nastroju” lub „życzliwa”, jest kochanką Cléanthis. Pojawia się jako kobieta zalotna. Zaprzecza zeznaniom Cléanthis na jej temat i początkowo wykazuje niechęć do wyznania swoich błędów, ale Trivelin przekonuje ją o jej dobrych intencjach i w zamian obiecuje uwolnić ją tak szybko, jak to możliwe, jeśli to zrobi. do śmieszności.

Trivelin

Trivelin to postać z komedii dell'arte. Jest gubernatorem wyspy, wcześniej był niewolnikiem. Jest obecny w pokoju, aby odgrywać rolę pośrednika między niewolnikami a panami. Ponadto wita nowych rozbitków i wyjaśnia im zasady oraz funkcjonowanie wyspy. To on daje Arlekinowi miecz Ifikratesa w scenie 2 i zmienia imiona bohaterów.

Uwagi i referencje

Zobacz również

Bibliografia

  • (de) Peter Brockmeier, „Reason en Marche: Über Form und Inhalt der Belehrung bei Montesquieu, Marivaux und Voltaire”, Europäische Lehrdichtung , Darmstadt, Wissenschaftliche Buchges, 1981, s.  159-73
  • (en) Derek F. Connon, „  Sługa jako mistrz: przebranie, odwrócenie ról i komentarz społeczny w trzech sztukach Marivaux  ”, Studia w Commediaa dell'Arte , Cardiff, Uniwersytet Walii P, 1993, s.  120-37
  • Sjef Houppermans, „Myśl o ciele w Marivaux: od wyspy niewolników do fałszywych przekonań  ”, Pensée de Marivaux , Amsterdam, Rodopi, 2002, s.  55-67
  • Emmanuelle Mortgat „Dwa kuplety odnaleziony: kilka pytań na temat rozrywki na wyspie niewolników  ”, Revue Marivaux , 1992, n O  2, str.  34-37
  • Fabrice Schurmans, „Drżenie kodów na trzech wyspach Marivaux”, Revue d'Histoire du Théâtre , lipiec-wrzesień. 2004 N O  3 (223), str.  195-212
  • (w) Philip Stewart, „Iles ironiques”, Impressions d'îles , Tuluza, PU du Mirail, 1996, s. 271-80.
  • (en) Amy Wyngaard "  Kody Przełączanie: klasa, odzież, a zmiany kulturowe w twórczości Marivaux i Watteau  " Opracowania osiemnastowiecznej , lato 2000 n o  33 (4), s.  523-41
  • Izabella Zatorska, „Wyspa niewolników Marivaux: rewolucja w mowie”, Parole et Révolutions , Paryż; Genewa, Champion; Slatkine, 1992, s.  161-73
  • Izabella Zatorska, „Wyspa niewolników Marivaux: utopia w stylu włoskim”, Marivaux e il teatro italiano , Piza, Pacini, 1992, s.  113-24

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne