| Narodziny |
1950 Saint-Priest |
|---|---|
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Dramaturg produkcji |
Eugène Durif, urodzony w Saint-Priest ( Rodan) w 1950 r., Jest francuskim dramaturgiem i pisarzem.
Urodzony w 1950 roku w St-Priest na przedmieściach Lyonu Eugène Durif studiował filozofię i przez pewien czas pracował jako dziennikarz . Od 1987 roku poświęcił się poezji, opowiadaniom, opowiadaniom i powieściom, a także tekstom radiowym i sztukom. Prowadzi również liczne szkolenia w szkołach teatralnych.
Opublikował artykuły ( Dictionnaires des philosophes , PUF) i teksty (o literaturze, teatrze, malarstwie w gazetach i czasopismach ( Actuels , Action poétique , Le journal à Royaumont , Les Lettres française , Les cahiers de Prospéro , Frictions ...).
On również przystosowany Ulissesa przez Jamesa Joyce'a Bruno Carlucci w 1975 roku ( Traversées d'Ulysse ), Les Bostoniennes przez Henry'ego Jamesa w 1976 roku André Merle, produkowanych dramaturgicznych prac dla kilku dyrektorów, współpracował z Dominique Guihard na piśmie „show przez Francesca Solleville , napisany dla radia i kina, brał udział w kilku zbiorowych przygodach Jean-Louisa Hourdina , w szczególności w 1989 Hurle France, stworzonym na festiwalu w Hérisson . Brał udział w tłumaczeniu-adaptacji Orgia przez Piera Paolo Pasoliniego- reżyserii Jean Lambert-wild .
Pisał w szczególności dla teatru Conversation sur la Montagne ( ISBN 2-908185-00-8 ) , stworzonego przez Patricka Pineau w październiku 1992 r. W Centre Dramatique de Nancy oraz w Théâtre Ouvert w grudniu 1992 r., Le Petit Bois , w maju 91 w TNP , w Villeurbanne , w produkcji Erica Elmosnino , prezentowanej również na Festival d'Avignon 91 i Théâtre des Amandiers w Nanterre i przejętej od tego czasu w kilku produkcjach (kilka cytowanych tekstów zostało opublikowanych przez Actes Sud Papers).
Tonkin-Alger , został stworzony w Paryżu w 1990 roku w Open Theatre przez Charlesa Tordjmana, L'arbre de Jonas , BMC stworzony w Gérard-Philipe Theatre w Saint-Denis w inscenizacji Anne Torres w 1991 roku, Les Petites Heures, który został stworzony we wrześniu 1997 roku przez Alaina Françona w Théâtre National de la Colline, Croisements, divagations (reżyseria Joël Jouanneau), Via Négativa , komedia wyreżyserowana przez Nordine Lahlou w Cité Internationale, a następnie wskrzeszona pod tytułem The placebos of history Lucie Berelowitch, Rêve d'Electre and Pauvre folle Phèdre , w reżyserii Guy Alloucherie i Eric Lacascade, Maison du Peuple , stworzone przez Dominique Lardenois, inscenizacja Michel Cerda, „Nefs et naufrages (sotie)” napisane na zajęcia Dominique Valadié na Conservatory, Meurtres hors champ , reżyseria Jean-Michel Rabeux, w 1999 w Open Theatre oraz w lipcu 2000 w Chartreuse de Villeneuve-lès-Avignon , Wczoraj są moje urodziny , L Nienazwane dziecko i wariacje antygony ...
Kilka jego prac zostało wyprodukowanych przez France Culture (głównie w serialu Nowy katalog z Lucien Attoun ). Kilka jego dzieł zostało przetłumaczonych i zredagowanych, zwłaszcza w Niemczech i we Włoszech .
Pisze także spektakle dla młodych widzów, w tym trzy la petite Histoire , Ale gdzie jest Mac Guffin? i Têtes farçues zostały opublikowane w L'École des loisirs . Carnivale , dzieło cyrkowe dla młodych widzów, zostało stworzone w Cirque Électrique w Paryżu i opublikowane przez Tohu Bohu, z ilustracjami Kiki Picasso. Kolejny jego spektakl dla młodej widowni „Pocałunek motyla” został zaprezentowany w styczniu 2006 roku w Théâtre de l'Est Parisien (z Jean-Louisem Slapesem w reżyserii Stéphane Delbassé) i wyprodukowany przez France Culture
On pracował na pisaniu tekstów w kilku programach muzycznych przez Jean-Paul Delore . Jako autor libretta współpracował z Arnaudem Petitem ( Les déchainés , mini-opera dla dzieci), Stéphane'em Guignardem ( Species of frogs , premiera w Cité de la musique w 2002), Jonathanem Pontierem (muzyka) i Christianem Gangneronem (ustawienie na scena) dla Têtes Pansues (kierownictwo muzyczne Pierre Roullier i Ensemble 2e2m), Benjamina Hertza (muzyka) oraz koncepcja wyreżyserowana przez Stéphanie Marco i Julien Parent dla Mets l'Ancolie sur tes Yeux . Napisał także libretto operowe dla studentów CRR Ile de France „Orphée en coulisses”, które wyreżyserował Jean-Claude Cotillard i zaprezentował w czerwcu 2014 (choreografia Patricii Alzetta, pod dyrekcją muzyczną François Vion).
Po opowiadaniu „Une maniery Noire” w Verdier w 1986 roku Eugène Durif opublikował we wrześniu 2001 roku pierwszą powieść „Wyprzedaż żywych” we Flammarion. W lutym 2OO4 ukazał się zbiór opowiadań Actes Sud „coraz więcej ludzi staje się leworęcznych”, a we wrześniu 2008 roku to samo wydawnictwo opublikowało powieść „Niech płaczą”. W 2016 roku „Dusza do góry nogami” ukazała się także nakładem Actes Sud.
Eugène Durif, publikował także wiersze ( L'Étreinte, le temps , z Éditions Comp'Act) i liczne recenzje. Wszystkie jego dzieła poetyckie zostały zebrane i opublikowane przez Éditions La Rumeur Libre pod tytułem Au bord du théâtre w trzech tomach, pierwszy ukazał się w grudniu 2014 r., Drugi w 2016 r., A ostatni w 2020 r.
Od 1998 roku współpracuje również z grupą teatralną i uliczną Métalovoice (Espèce H. - Mémoire vivante, 1998), Les Grooms (Happiness is in singing, Gianni Skicki), Teatro de Silencio (Emma Darwin, 2010). . i brał udział w pisaniu kilku przedstawień cyrkowych (zwłaszcza z Electric Circus, ostatnio „le cabaret de la rage” i „au bord du cirque” w 2020).
Wraz z Catherine Beau założył firmę za kulisami .
Wśród stworzonych przez siebie programów wiele z nich to te napisane specjalnie dla firmy przez Eugène'a Durifa .
Ma długą karierę, w firmie za kulisami z aktorką i reżyserem Karelle Prugnaud , od 2006 roku.
W 2016 roku firma stworzyła swój pierwszy program przeznaczony specjalnie dla młodych widzów: „To nie jest nos! ”. Bezpłatna adaptacja „Przygody Pinokia” Eugène Durif w reżyserii Karelle Prugnaud.
Napisał dla cyrku dwa programy, które wystawiła: „Kawaï / Hantaï” (Les Subsistances, Lyon, 2010) i „Hentaï Circus” w 2017 w Cirque Électrique i napisał teksty do wielu przedstawień: zwłaszcza w 2015> Kreacja „Hide (live happy, live hidden)” (teksty Eugène Durif, reż. Karelle Prugnaud) w ramach festiwalu „Au bord du risk” - Narodowa scena Aubusson), „La brulure du relations”, Spektakl stworzony dla Noc Muzeów 17 maja 2008. Powtórka w CDN Limoges w listopadzie 2008 w Théâtre de l'Étoile du Nord (Paryż) w lutym 2009.
Nowa kreacja w rezydencji Subistances w październiku 2009 (weekend „ça trace”), „Doggy Love”, spektakl teatralny / wideo / muzyczny, w ramach festiwalu teatru współczesnego „20scènes” (maj 2007) w 2017 r. teksty na multidyscyplinarny festiwal: Tous azimuts, (w Dieppe, DSN) łączenie teatru ulicznego, spektakli, kabaretu, cyrku wystawiane przez Karelle Prugnauda, w szczególności tekst „un roi cannibale” grany przez Denisa Lavanta i inne teksty dla Bernarda Meneza, Xavier Berlioz ...
Napisał sztukę o relacji Jamesa Joyce'a i jego córki, Le cas Lucia J., stworzoną przez Erica Lacascade w Rose des Vents w Villeneuve-d'Ascq (grudzień 2018), koncert objazdowy w wykonaniu Karelle Prugnaud.
Jako aktor , on szczególnie grał w towarzystwie Roberta Cantarella ( Wielki et Petit przez Botho Straussa ), Jean-Louis Hourdin Catherine Beau, Patrick Pineau jak również Les Barbares „przez Gorki , dla którego był także dramaturg i kilku jego sztuk wyreżyserowanych przez Karelle Prugnaud: Tym razem beze mnie , Bloody girl , La nuit des feu , Kawaï / Hantaï .
On grał w Le cauchemar przez Jean-Michel Rabeux w Théâtre de la Bastille (wrzesień, październik 2009 ), a od września 2010 roku w C'est la skrytykować Rabelais , w reżyserii Jean-Louis Hourdin (utworzenie w Bourg-en -Bresse w Limousin oraz w Théâtre des Halles , w Awinionie ), z którą wyprodukował muzyczne show , Le Désir de L'Humain , we współpracy z Karine Quintana .
W kinie kręcił z Damienem Odoulem ( Czekając na powódź ), Patrickiem Grandperretem ( Meurtrières ), Michèle Rosier ( Ach! The libido ).
„Chęć mówienia”, wywiad z Françoise Heulot, recenzja Registres, nr 4 / listopad. 1999