Do fauny ediakaru (dawniej zwany fauna Vendienne ) składa się z tajemniczych organizmów kopalnych w postaci liści lub rurki pochodzącym z ediakaru (-635 do -541 Ma ), w ostatnim okresie geologicznym w neoproterozoik ery . Swoją nazwę zawdzięcza wzgórzom Ediacara , położonym 650 km na północ od Adelajdy w Australii . Skamieliny tych organizmów znajdowane są na całym świecie i należą do najstarszych znanych złożonych organizmów wielokomórkowych . Fauna Ediacaran rozwinęła się w wydarzeniu zwanym Eksplozja Avalon 575 Ma temu po tym, jak Ziemia wyłoniła się z długiego okresu epoki lodowcowej w okresie kriogenicznym . Fauna ta w dużej mierze zniknęła jednocześnie z szybkim początkiem - w skali geologicznej - bioróżnorodności kambryjskiej , znanym jako eksplozja kambryjska . Większość istniejących obecnie form organizacji zwierząt ( planów organizacyjnych ) pojawiła się w okresie kambru, a nie w ediakaran. Wydaje się zatem, że ta konkretna fauna zniknęła, z wciąż nieznanego powodu, bez żadnych potomków. Niemniej jednak cenofory , aktualna linia zwierząt uważanych za najbardziej podstawowe i prezentujące jeden i zbieżny układ nerwowy, mogły tam znaleźć swoje pochodzenie.
Organizmy ediakarskie pojawiły się około -585 mln lat temu i rozwijały się aż do kambryjskiej wigilii 542 mln lat temu, kiedy zanikły cechy tych skamieniałości. Jeśli pierwsze skamieniałości z tego okresu odkryto w latach 60. XIX wieku, dopiero w latach 60. zdano sobie sprawę, że reprezentują one zupełnie nową formę życia, dotychczas nieznaną. Podczas gdy rzadkie skamieniałości, które mogły reprezentować ocalałych, znaleziono aż do kambru środkowego (510-500 mln lat temu ), ostatnie społeczności zniknęły pod koniec ediakaru, pozostawiając jedynie dziwne fragmenty kwitnącego ekosystemu . Istnieje wiele hipotez wyjaśniających to zniknięcie, w tym „ tendencyjność konserwatorska ” (mogły ewoluować, ale ich potomkowie nie zostali zachowani lub odpowiednie warstwy zostały następnie wyrównane), zmiany środowiskowe (np. przykład klimatyczny) lub wygląd od drapieżników i konkurencji z innymi formami życia.
Ustalenie lokalizacji organizmów Ediacaran na drzewie życia okazało się trudne; nie ma pewności, czy były to zwierzęta, a mogły być porostami , glonami, otwornicami , grzybami, koloniami drobnoustrojów czy pośrednikami między roślinami a zwierzętami. Morfologia niektórych taksonów sugeruje związek z gąbkami , cenoforami, a nawet parzydełkami . Kimberella może być spokrewniona z mięczakami, a inne organizmy mogą mieć dwustronną symetrię, chociaż jest to kontrowersyjne. Większość makroskamieniałości różni się morfologicznie od późniejszych form życia: wyglądają jak dyski, rurki lub worki z polaru. Ze względu na trudności w ustaleniu relacji między tymi organizmami niektórzy paleontolodzy sugerowali, że mogą one reprezentować wymarłą formę życia niepodobną do żadnego żywego organizmu, rodzaj „pominiętego eksperymentu” życia wielokomórkowego. Paleontolog Adolf Seilacher zaproponował nową regułę o nazwie Vendozoa do grupy tych zagadkowych ciał. Ostatnio wiele z tych zwierząt zgrupowano razem w Petalonamae , grupie powinowatej z ktenoforami .
Skamieliny Aspidella w kształcie dysku były pierwszymi skamieniałościami z Ediacaran odkrytymi w 1868 roku. Ich odkrywca, geolog Alexander Murray , wykorzystał je do skorelowania wieku skał w Nowej Fundlandii . Ponieważ jednak znajdowały się pod kambryjską „pierwotną warstwą”, gdzie, jak sądzono, pojawiły się pierwsze formy życia, dopiero po czterech latach ktoś odważył się twierdzić, że mogą to być skamieniałości. Propozycja Elkanaha Billingsa została odrzucona przez jego rówieśników ze względu na prostotę form, które ich zdaniem były strukturami utworzonymi przez ujścia gazów lub nieorganiczne konkrecje. Żadna inna podobna struktura nie była wówczas znana i debata szybko popadła w zapomnienie. W 1933 Georg Gürich odkrył inne okazy w Namibii, ale przekonanie, że życie pojawiło się w kambrze, skłoniło go do przypisania ich do okresu kambryjskiego i nie nawiązano żadnego związku z Aspidellą . W 1946 Reg Sprigg zauważył „meduzę” na wzgórzach Ediacara w australijskim pasmie Flinders, ale uważano, że te skały pochodzą z wczesnego kambru i chociaż znalezisko to przyciągnęło uwagę, nie było możliwe do utrzymania.
Dopiero po odkryciu przez Brytyjczyków Charnia w 1957 r. zaczęto uważać, że prekambryjczyk mógł schronić życie. Ta skamielina w kształcie liścia została odkryta w Charnwood Forest w Anglii, a dzięki mapie geologicznej opracowanej przez British Geological Survey było pewne, że te skamieliny znaleziono w skałach prekambryjskich. Paleontolog Martin Glaessner w końcu nawiązał w 1959 roku związek z wcześniejszymi odkryciami, a dzięki nowym metodom datowania i ponownemu zainteresowaniu tymi badaniami odkryto inne okazy.
Wszystkie skamieniałości odkryte do 1967 r. znajdowały się w piaskowcu , którego ziarnistość uniemożliwiała zachowanie szczegółów i utrudniała interpretację. Odkrycie formacje z wulkanicznych popiołów skamieniałości w Nowej Funlandii zmienił go, ponieważ popiół porządku dozwolone zachowanie szczegóły poprzednio niewidoczne.
Brak komunikacji w połączeniu z trudnością skorelowania różnych formacji geologicznych doprowadził do powstania mnóstwa różnych nazw biotopu. W 1960 r. francuskie słowo „Ediacarien” po wzgórzach Ediacara w południowej Australii, których nazwa pochodzi od aborygeńskiego Idiyakra oznaczającego „woda jest obecna”, konkurowało z określeniami „Sinien” i „Vendien” w odniesieniu do skał tej drugiej części Prekambr i te nazwy zostały zastosowane do form życia. W marcu 2004 roku Międzynarodowa Unia Nauk Geologicznych zakończył debatę formalnie nazewnictwa ostatni okres w neoproterozoiku po australijskim mieście.
Zdecydowana większość skamieniałości powstaje ze stałych szkieletów rozłożonych ciał. Dlatego zachowanie miękkich i szkieletowych ciał fauny Ediacaran jest zaskakujące. Brak nudnych stworzeń żyjących w osadach z pewnością pomógł, ponieważ po pojawieniu się tych organizmów w kambrze zwłoki form życia o miękkich ciałach były zwykle niszczone, zanim zdążyły się skostnieć.
W biofilm obszary osadowe stabilizowana przez obecność kolonii bakteryjnych, które wydzielają lepkie płyny aglomerują cząstki osadu. Wydaje się, że poruszają się pionowo, gdy są pokryte cienką warstwą osadu, ale jest to złudzenie spowodowane wzrostem kolonii: same osobniki się nie poruszają. Jeśli na kolonii osadza się zbyt gruba warstwa osadu, może ona umrzeć, pozostawiając ślad skamieniałości o charakterystycznym kształcie i fakturze „skóry słonia”.
Skamieniałości ediakaran prawie zawsze znajdują się w warstwach zawierających te biofilmy. Podczas gdy biofilmy były kiedyś szeroko rozpowszechnione, pojawienie się organizmów pasących się w kambrze drastycznie zmniejszyło ich liczebność, a społeczności te są obecnie ograniczone do niegościnnych nisz ekologicznych, w których drapieżniki nie mogą żyć wystarczająco długo, aby im zagrozić. Tak jest na przykład w przypadku stromatolitów z Havre Hamelin w Zatoce Rekinów w Australii Zachodniej, gdzie poziom soli jest dwukrotnie wyższy niż w otaczającym morzu.
Szczególnie interesująca jest ochrona tych skamieniałości. Jako organizmy miękkie nie powinny uległy skamieniałości i w przeciwieństwie do późniejszych organizmów miękkich, takich jak te z łupków Burgess (kambr) lub wapienia Solnhofen ( jura ), fauna ediakarska nie została znaleziona w środowisku podlegającym niezwykłym warunkom lokalnym, jest to globalna zjawisko. Proces ten musiał być systematyczny i globalny i uważa się, że skamieliny mogły zostać zachowane dzięki szybkiemu zakopaniu w popiele lub piasku. Warstwy popiołu dostarczają więcej szczegółów i ułatwiają datowanie skamieniałości za pomocą datowania radiometrycznego . Odlewy o wysokiej precyzji wykonywano również w glinach pochodzenia wulkanicznego .
Jednak bardziej powszechne jest znajdowanie skamieniałości ediakańskich w warstwach piasku naniesionych przez burze lub silne prądy i zwanych turbidytami . Dzisiejsze miękkie organizmy prawie nigdy nie ulegają fosylizacji podczas takich wydarzeń, ale obecność biofilmu drobnoustrojów prawdopodobnie pomogła w ich zachowaniu, stabilizując ich ślad w osadzie.
Szybkość cementowania nałożonych warstw osadowych w porównaniu z szybkością rozkładu organizmów określa, czy zachowane zostaną dno czy górna część organizmów. Większość skamieniałości w kształcie dysku rozkłada się, zanim osad się zestali, popiół lub piasek wypełniają pustkę, pozostawiając pleśń pod organizmem. Odwrotnie, kędzierzawe skamieliny mają tendencję do rozkładu po zestaleniu górnych osadów, dzięki czemu ich górna powierzchnia jest zachowana. W niektórych przypadkach wytrącanie się bakterii w minerały tworzy „maskę pośmiertną” tworząc pleśń organizmu.
Forma skamieniałości z Ediacaran | |
Termin akritarcha odnosi się do grupy skamieniałości o rozmiarach komórkowych, którym nie można z całą pewnością przypisać powinowactwa biologicznego. | Potencjalny embrion |
Tateana inflata to dysk należący do nieznanego organizmu o metrycznych rozmiarach. | |
Małż z Charni , pierwszy złożony organizm prekambryjski, uznany za taki. Był czas związany z grupą pennatul . | |
Spriggina , możliwy prekursor trylobitów, mógł być jednym z drapieżników, które doprowadziły do zniknięcia fauny ediakańskiej i zróżnicowania zwierząt w kambrze. | |
Ślad skamieniałości z końca Ediacaranu. | |
Skamieniałe ślady pozostawione przez Yorgię , organizm wypasowy. Sama skamielina jest po prawej stronie. |
Fauna ediakarska wykazuje szeroką różnorodność cech morfologicznych . Rozmiar waha się od kilku milimetrów do kilku metrów; znajdujemy organizmy zarówno o twardym, jak i miękkim ciele, niektóre proste, inne złożone. Obecne są prawie wszystkie formy symetrii. Organizmy te różnią się od wcześniejszych skamielin tym, że wykazują zorganizowaną, wielokomórkową i dużą budowę w tym okresie.
Te morfologie można z grubsza podzielić na taksony :
Ostatnie odkrycia życia wielokomórkowego zostały zdominowane przez tak zwane embriony, głównie z formacji Doushantuo w Chinach. Niektóre odkrycia wywołały ogromne poruszenie w mediach, chociaż niektórzy twierdzili, że są to bardziej struktury utworzone przez wytrącanie się minerałów w otworze. Inne „zarodki” zostały zinterpretowane jako szczątki olbrzymich siarkę bakterie zużywa podobne do thiomargarita namibiensis , znacznie zaskarżonej zdania, że zyskuje zwolenników. Mikroskamieniałości datowane na 632,5 mln lat tuż po zakończeniu zlodowacenia kriogenicznego mogą reprezentować embrionalny etap cyklu życiowego tych pierwszych znanych zwierząt. Proponuje się również, że te struktury reprezentują dorosłe stadium tych zwierząt.
Okrągłe skamieniałości jak Arkarua , Tribrachidium , Ediacaria , Cyclomedusa, a Rugoconites początkowo były interpretowane jako cnidarians (lub szkarłupni dla pierwszych dwóch), rodzina z meduzy i koralowców. Jednak późniejsze badania zakwestionowały ten pogląd na skamieniałości w kształcie dysku i obecnie żadna z nich nie jest uznawana za meduzę. Mogła to być mięsista stopa organizmów osadzonych na dnie morskim, a nawet protistów ; struktury uformowane w miejscu, w którym „spotkały się” dwa dyski, mogą wskazywać, że te organizmy były koloniami drobnoustrojów, ale inne mogą przedstawiać rysy powstałe w wyniku rotacji organizmów unieruchomionych na dnie morskim. Interpretacja tych śladów jest trudna, ponieważ tylko dolna część organizmów została zachowana w wyniku fosylizacji.
Interpretacja spisanych organizacji, takich jak arkarua i Tribrachidium, jako szkarłupni jest również trudna, ponieważ wydaje się, że symetria pentaradiaire pojawiła się w tym typie wtórnie (jak ilustrują homalozoa i helikoplacus ), a te skamieliny nie wykazują śladów ediakarskiego układu krążenia w kalcyt specyficzny dla szkarłupni.
Skamieniałości takie jak Pteridinium zachowane w warstwach osadowych wyglądają jak „worki wypełnione błotem”. Społeczność naukowa jest wciąż bardzo daleka od osiągnięcia konsensusu w sprawie ich interpretacji.
Vendoglossa tuberculata kopalnych z grupy Nama w Namibii jest interpretowany jako zwierzęcia z dużą pokarmowego wnęki i sztywną poprzeczną ektodermy . Ciało ma kształt spłaszczonego torusa , którego toroidalna oś ciała zdaje się przechodzić przez środek przypuszczalnej jamy przewodu pokarmowego.
Organizmy zidentyfikowane w zrewidowanej definicji vendozoa Seilachera mają wspólny wygląd „polaru” i przypominają nadmuchiwany materac . Niektóre z tych organizmów zostały zdeformowane lub uszkodzone przed ich fosylizacją i ułatwiły proces interpretacji. Na przykład trzy (lub więcej) płatki Swartpuntia można rozpoznać tylko w uszkodzonym okazie.
Ciała te wydają się tworzyć dwie grupy: rangéomorphes tworzą fraktal i ernietomorphes prostsze. Łącznie z kultowymi skamieniałościami Charnia i Swartpuntia , ta grupa jest zarówno najbardziej reprezentatywna dla fauny Ediacaran, jak i najtrudniejsza do umieszczenia na drzewie życia. Brak ust, układu pokarmowego, narządów rozrodczych lub jakichkolwiek dowodów wewnętrznej anatomii powoduje, że ich styl życia jest nieco dziwny według współczesnych standardów. Najszerzej akceptowaną hipotezą jest to, że żywią się one składnikami odżywczymi obecnymi w wodzie poprzez osmotrofię lub osmozę .
Niektóre organizmy z Ediacaran wykazują cechy, które sugerują zbliżanie ich do wciąż istniejącej gałęzi , skutecznie wykluczając je wówczas z określonych gałęzi ( Vendozoa ). Najstarszą z tych skamieniałości jest Vernanimalcula guizhouena, która prezentuje dwustronną symetrię, ale jest również interpretowana jako akritarcha . Późniejsze skamieniałości są prawie powszechnie akceptowane jako dwuboczne, takie jak podobna do mięczaka Kimberella , tarczowata Spriggina i Parvancorina, które można porównać do stawonogów, chociaż jest to dyskusyjne.
Szereg organizmów zwanych skamieniałością małych muszli (ang. Small Shelly Fossils, SSF ) jest reprezentowany w Édiacarien, podobnie jak słynna Cloudina , charakteryzująca się skorupą składającą się z kilku segmentów jako zagnieżdżone kubki. Muszle tych organizmów często noszą ślady wiercenia pozostawione przez drapieżniki; sugerowałoby to, że choć drapieżnictwo nie było rozpowszechnione podczas Ediacaran, to jednak było obecne. Wśród przedstawicieli tego okresu niektóre taksony istnieją do dziś. Tak więc gąbki , zielone i czerwone glony , protisty i bakterie są łatwo rozpoznawalne, a niektóre z nich poprzedzają Ediacaran o miliony lat. Opisano również możliwe stawonogi.
Z wyjątkiem bardzo prostych pionowych otworów, jedyne „tunele” Ediacarana są poziome i znajdują się na lub tuż pod powierzchnią. Otwory te sugerują obecność organizmów ruchomych, które prawdopodobnie posiadałyby symetrię dwustronną. Mogłoby to łączyć je z dwustronnie występującym kladem zwierząt , takim jak Yilingia spiciformis , którego odkrycie w Chinach zarówno zwierzęcia o długości 27 cm z segmentowym ciałem, jak i jego śladów wykazało podobieństwa do nowszych organizmów kambryjskich. Mogą też być prostszymi organizmami, które żerują, poruszając się powoli po dnie morskim. Ewentualne tunele sięgające 1100 milionów lat temu mogły zostać stworzone przez zwierzęta karmiące się pod biofilmem mikrobiologicznym, który chroniłby je przed niegościnną wodą morską; jednak ich nierówny rozmiar i spiczasty koniec utrudniają obronę biologicznego pochodzenia, którego nawet zwolennicy nie uważają już za autentyczne. Obserwowane tunele sugerują proste zachowanie, a złożone ślady pozostawione we wczesnym kambrze przez pasące się zwierzęta są nieobecne. Niektóre skamieniałości z Ediakaru, zwłaszcza dyski, zostały zinterpretowane jako ślady skamieniałości, ale ta hipoteza nie jest powszechnie akceptowana. Podobnie jak tunele, niektóre ślady skamieniałości zostały bezpośrednio powiązane ze skamieniałościami z tego okresu. Yorgia i Dickinsonia często znajdują się na końcu długich, kopalnych ścieżek posiadających swój kształt; te skamieniałości mogły wykorzystać rzęsy do jedzenia. Potencjalny mięczak Kimberella jest związany ze śladami zadrapań, prawdopodobnie utworzonych przez radulę .
Ślady skamieniałości interpretowane jako odciski łap zwierzęcia o dwustronnej symetrii odkryto w Chinach. Te odciski łap, prawdopodobnie pozostawione przez zwierzę wielkości milimetra o parzystej liczbie kończyn, są najstarszymi znanymi i datowane są na okres od 551 do 541 milionów lat temu.
Naukowcy odkryli, że jednokomórkowe protisty wielkości winogrona mogą tworzyć odciski przypominające odciski organizmów wielokomórkowych. Chociaż ich ruch jest powolny, jest stały, co może sugerować, że niektóre skamieniałości ediakarana mogły zostać stworzone przez protistów, co utrudnia odróżnienie życia jednokomórkowego od wielokomórkowego w tym czasie.
Klasyfikowanie fauny Ediacaran jest trudne i istnieje wiele teorii próbujących umieścić je na drzewie życia.
Podobnie jak eumetazoans - wielokomórkowe zwierzęta z tkanką - najbardziej prymitywne są parzydełka , te skamieliny początkowo interpretowano jako meduzy lub pennatula . Jednak nowsze odkrycia wykazały, że większość okrągłych kształtów, które wcześniej uważano za meduzy, to w rzeczywistości mięsiste stopy, pozwalające organizmom w kształcie liści na pozostanie na dnie morskim. Godnym uwagi przykładem jest Charniodiscus , okrągły odcisk później przymocowany do długiej „łodygi” organizmu w kształcie liścia, który teraz nosi jego imię.
Związek między niektórymi organizmami w kształcie liści z Ediakaru a pennatulami był kwestionowany w kilku punktach, w szczególności ich brak w zapisach kopalnych sprzed trzeciorzędu oraz pozorna spójność między segmentami organizmów z Ediakaru.
Martin Glaessner zaproponował w The Dawn of Animal Life (1984), że fauna ediakarska była częścią grupy korony współczesnych gałęzi i że jeśli wydaje się to tak dziwne, to dlatego, że jeszcze nie ewoluowała. . Adolf Seilacher zasugerował, że podczas Ediacaran zwierzęta zastąpiły gigantycznych protistów jako dominującą formę życia. Współczesne ksenofiofory to duże, jednokomórkowe pierwotniaki, które można znaleźć we wszystkich oceanach świata, głównie na równinach głębinowych . Niedawne badania genetyczne sugerują, że ksenofiofory są wyspecjalizowaną grupą otwornic . Istnieje około 42 gatunków podzielonych na 13 rodzajów i 2 rzędy; jeden z nich Syringammina fragilissima jest jednym z największych znanych pierwotniaków o średnicy prawie 20 cm .
W 1998 roku Mark McMenamin twierdził, że Ediacarids nie mają stadium embrionalnego i dlatego nie mogą być zwierzętami. Uważał, że niezależnie rozwinęli system nerwowy , co oznacza, że „ścieżka do inteligentnego życia była na tej planecie wieloraka”; jednak ten pomysł nie jest powszechnie akceptowany.
W 2019 r. odkryto w Chinach Yilingia spiciformis , robaka organizacyjnego żyjącego tam od około 551 do 539 milionów lat temu w okresie Ediacaran.
Seilacher zasugerował, że organizmy Ediacaran reprezentują unikalną i wymarłą grupę form życia, które wyewoluowały ze wspólnego przodka ( kladu ) i należały do panowania Vendozoa, nazwanego tak od przestarzałej nazwy Vendien, która oznaczała Ediacaran .
Opisał Vendozoa jak baranki cnidarians brakuje nematocysts . Brak ten uniemożliwia obecną metodę żywienia parzydełkowatych, a Seilacher zasugerował, że organizmy te przetrwały dzięki symbiozie z organizmami fotosyntetycznymi lub chemotroficznymi . Mark McMenamin uważa te strategie karmienia za charakterystyczne dla całego biotopu i określa życie morskie tego okresu jako „ogród Ediacaran”.
Gregory Retallack postawił hipotezę, że organizmy Ediacaran są porostami, ale ta teoria nie jest powszechnie akceptowana. Twierdzi, że skamieniałości nie są tak zmiażdżone, jak meduzy skamieniałe w podobnych warunkach i że ich rzeźba przypomina skamieniałe drewno . Wskazuje również, że chitynowe ściany kolonii porostów zapewniają podobną odporność na ściskanie i argumentuje, że duże rozmiary organizmów, czasami przekraczające metr, uniemożliwiają klasyfikację w królestwie zwierząt.
W celu ponownego przyłączenia fauny ediakańskiej wykorzystano prawie każdą możliwą gałąź. Na przykład powołano się na glony , protisty zwane otwornicami , grzyby , bakterie lub kolonie drobnoustrojów, a nawet hipotetycznych pośredników między zwierzętami a roślinami.
Od powstania Ziemi do pojawienia się skamieniałości z Ediakaru 655 milionów lat temu minęło prawie 4 miliardy lat . Powszechnie uważa się, że Ediacara fauna wykazuje najstarsze ślady wielokomórkowego życia w świecie, ale w rzeczywistości, zanim te metazoa , czerwone algi pojawiła się już około -1,200 Ma temu , a przed nich, gabonionts (które mogą nie tworzą komórek jądra komórkowego ) datuje się na -2100 Ma bez wykazania żadnej filiacji między tymi makroskopowymi żywymi istotami . Chociaż możliwe jest znalezienie skamieniałości, które mają 3460 milionów lat temu , najwcześniejsze niepodważalne dowody na istnienie życia sięgają -2700 milionów milionów lat temu, a komórki jądra istnieją z pewnością od 1200 milionów milionów lat temu . Powstaje zatem pytanie, dlaczego tak złożone formy życia, jak te z Ediacaran, pojawiały się tak długo.
Możliwe, że żadne szczególne wyjaśnienie nie jest konieczne: przy braku seksualności, a tym samym systematycznej wymiany genów , zmienność genetyczna jest niska, a proces ewolucji jest znacznie wolniejszy: wymagałoby to po prostu 4 miliardów lat, aby zgromadzić niezbędne adaptacje. Rzeczywiście, wydaje się, że maksymalny poziom złożoności rośnie powoli w czasie, a ślady półzłożonych organizmów, takich jak Nimbia occlusa (en) odkryte w skałach o masie 610 Ma (i prawdopodobnie w innych w wieku 770 Ma ), mogą stanowić najbardziej złożony formy życia tamtych czasów.
Alternatywny pogląd uważa, że aż do Ediacaran nie było żadnych korzyści z bycia dużym, ponieważ środowisko sprzyjało małym organizmom. Obecny plankton jest tego przykładem, ponieważ jego mały rozmiar umożliwia szybkie rozmnażanie, co pozwala mu wykorzystać efemeryczne epidemie glonów. Jednak dla dużych rozmiarów nie sprzyjało to otoczenie musiało być zupełnie inne.
Pierwszym czynnikiem ograniczającym jest poziom tlenu atmosferycznego. Bez złożonego układu krążenia niskie stężenie tlenu nie może dotrzeć do centrum dużego organizmu wystarczająco szybko, aby zaspokoić jego potrzeby metaboliczne.
Na suchym lądzie pierwiastki reaktywne, takie jak żelazo czy uran, istniały w zredukowanej formie ; ten ostatni zatem reagował z tlenem wytwarzanym przez organizmy fotosyntetyczne . Dlatego stężenie tlenu w atmosferze nie mogło wzrosnąć, dopóki całe żelazo (tworzące osady żelaza pasmowego ) i inne pierwiastki nie uległy utlenieniu.
Donald Canfield zauważył pierwsze znaczące stężenia tlenu atmosferycznego tuż przed pojawieniem się pierwszych skamielin z Ediacaran, a obecność tlenu atmosferycznego szybko została uznana za możliwy czynnik promieniowania z Ediacaran. Wydaje się, że tlen gromadził się w dwóch etapach; pojawienie się małych organizmów nieruchomych wydaje się być skorelowane z pierwszym okresem natleniania, a organizmy większe i ruchliwe w drugim okresie natleniania. Jednak twierdzenia te zostały skrytykowane, ponieważ względna anoksja wydaje się mieć niewielki wpływ we wczesnym kambrze i kredzie.
Te intensywne okresy zimne mogło też być przeszkodą dla ewolucji życia wielokomórkowego. Najwcześniejsze znane embriony, w formacji Doushantuo, pojawiają się zaledwie milion lat po zakończeniu globalnego zlodowacenia , co może sugerować, że pokrywa lodowa i zimne oceany mogły zapobiec pojawieniu się życia wielokomórkowego. Złożone życie mogło również pojawić się przed zlodowaceniem, a potem zostać zmiecione. Jednak różnorodność życia na Antarktydzie wydaje się wykluczać pogląd, że zimno spowalnia tempo ewolucji.
Na początku 2008 roku zespół naukowców przeanalizował szereg podstawowych struktur ustrojowych ( „rozbieżności”) organizmów ediakaru z trzech odrębnych dziedzin kopalnych: Avalon w Kanadzie, 575 Ma 565 Ma , Morzu Białym w Rosji, 560 Ma do 550 Ma i Nama w Namibii 560 mln lat temu do 542 mln lat temu , tuż przed nadejściem kambru. Doszli do wniosku, że chociaż na polu Morza Białego znajdowało się najwięcej gatunków, nie było znaczących różnic w rozbieżności między tymi trzema grupami i możliwe, że organizmy te doświadczyły pewnego rodzaju „eksplozji”. »Ewolucja podobna do tej z Kambr przed 575 Ma .
W 2010 roku naukowcy odkryli w skałach Gabonu złożone organizmy, których historia sięga prawie 2100 mln lat temu . Ten ostatni mierzył kilka centymetrów i mógł być wielokomórkowy. Jest zatem możliwe, że złożone formy życia pojawiły się na długo przed Ediacaran, ale albo zniknęły, albo z jakiegoś powodu nie zostały zachowane.
Mała liczba skamieniałości oznacza, że zniknięcie ediakarana pozostaje dość tajemnicze, ale wydaje się, że nastąpiło to dość szybko.
Nagłe zniknięcie skamieniałości ediakarskich na początku kambru mogło być po prostu przyczyną zaniku warunków sprzyjających fosylizacji tych organizmów, które istniałyby nadal bez pozostawiania śladów skamieniałości. Gdyby jednak były pospolite, niektóre okazy powinny być zachowane w wyjątkowych zespołach kopalnych ( Lagerstätte ) w Burgess lub Maotianshan . Możliwe jednak, że te zbiorowiska skamieniałości reprezentują środowisko nigdy nie zajmowane przez faunę ediakarską lub że nie istniały warunki niezbędne do ich zachowania.
Sugerowano, że we wczesnym kambrze organizmy znajdujące się wyżej w łańcuchu pokarmowym powodowały zanikanie biofilmów drobnoustrojów. Jeśli te pasące się zwierzęta pojawiły się podczas zanikania fauny Ediacaran, możliwe, że zdestabilizowały substrat mikrobiologiczny, a tym samym cały biotop.
Podobnie zwierzęta o twardym ciele mogły żywić się bezpośrednio stosunkowo bezbronnymi Ediacaridami.
Może się jednak zdarzyć, że jeśli interpretacja Kimberelli jako zwierzęcia pasącego się jest prawidłowa, oznacza to, że fauna Ediacaran była już narażona na niskie „drapieżnictwo”.
Możliwe, że zwiększona konkurencja związana z ewolucją kluczowych innowacji w innych grupach, być może w odpowiedzi na drapieżnictwo, wyprowadziła organizmy Ediacaran z ich nisz ekologicznych. Argument ten nie wyjaśniał jednak podobnych zjawisk. Na przykład „konkurencyjne wykluczenie” ramienionogów przez małże jest ostatecznie uważane za zbieg dwóch niepowiązanych ze sobą trendów.
Choć trudno jest zinterpretować wpływ zmian planetarnych na organizmy i ekosystemy, wielkie zmiany zaszły w późnym prekambrze i wczesnym kambrze. Pewną rolę mogły odegrać przemieszczenia superkontynentów , podnoszący się poziom mórz (tworzący przyjazne niziny dla życia), kryzys składników odżywczych, wahania składu atmosfery, w tym zawartości tlenu i dwutlenku węgla oraz zmiany w składzie chemicznym oceanów (sprzyjające biomineralizacji).
Odkrycie dokonane w 2014 roku rodzi pytanie o całkowity zanik tej fauny. Ostatnio przeanalizowano okazy zebrane w 1986 r. w osadach morskich o głębokości od 400 do 1000 m . Mają strukturę diploblastyczną i przybierają kształt grzyba o średnicy jednego centymetra. Nie mogą być spokrewnione z parzydełkami ani z żadną inną grupą zwierząt. Jednak ich morfologia mocno przypomina niektóre skamieniałości ediakańskie , w szczególności trilobozoa . Autorzy badania nazwali te zwierzęta dendrogramami . Zidentyfikowali dwa gatunki Dendrogramma enigmatica i Dendrogramma discoides . W 2014 roku nie można było powiedzieć, czy zwierzęta te były potomkami fauny Edicara, czy ewolucyjną imitacją.
Skamieniałości ediakaran zostały znalezione w około 25 miejscach na całym świecie i zostały pogrupowane w trzy szerokie typy nazwane od miejsc ich odkrycia. Wydaje się, że każda mieszanka przeszła szybką dywersyfikację początkową i tak naprawdę nie ewoluowała przez resztę swojego istnienia.
Zespół Avalon jest zdefiniowany w Mistaken Point na wyspie Nowej Fundlandii w Kanadzie , najstarszym miejscu z dużą koncentracją skamieniałości z Ediacaran. Zespół jest łatwo datowany, ponieważ zawiera liczne złoża popiołu, które są dobrym źródłem cyrkonii wykorzystywanych w metodzie datowania radiometrycznego . Te drobne popioły umożliwiły również zachowanie najdrobniejszych szczegółów organizmów. Wydaje się, że te ostatnie istniały aż do wyginięcia wszystkich ediakarów na początku kambru.
Ekosystem obejmował żywe rangeomorfy przyczepione do dna morskiego, takie jak Charnia, które wszystkie posiadały strukturę fraktalną . Prawdopodobnie zachowały się in situ (bez przemieszczenia pośmiertnego), nawet jeśli ten punkt jest nadal sporny. Zespół, choć mniej zróżnicowany niż te w Ediacara czy Nama, przypomina społeczności karbońskie żyjące żywiąc się substancjami odżywczymi zawieszonymi w wodzie morskiej, co może sugerować system filtracji, ponieważ ekosystem według pierwszej hipotezy (2004) prawdopodobnie znajdował się w wodzie zbyt głębokiej, aby umożliwić fotosynteza. Niewielkie zróżnicowanie mogłoby odzwierciedlać głębokość wody, co ograniczyłoby możliwości specjacji .
Niedawno (2016) analiza chemiczna tych paleosol pokazuje, że społeczności ediakarskie w Nowej Fundlandii żyły w wilgotnych i zimnych paleoklimacie umiarkowanym i prawdopodobnie w płytkich, ale mętnych wodach słodkich lub słonawych, podczas gdy te, które zostały znalezione w południowej Australii, były związane z suchymi i ciepły paleoklimat.
Zespół Ediacara nosi nazwę wzgórz Ediacara w Australii i składa się z skamieniałości zachowanych w obszarach w pobliżu ujścia rzek. Zwykle znajdują się w warstwowych warstwach piasku i mułu. Większość skamieniałości została zachowana jako odciski palców w biofilmie drobnoustrojów, ale kilka jest skamieniałych w warstwach piasku.
Mieszanka Nama jest reprezentowana głównie w Namibii . Najpowszechniejsza jest konserwacja trójwymiarowa, a organizmy są skamieniałe w warstwach piasku. Dima Grazhdankin uważa, że organizmy te reprezentują zwierzęta kopiące nory, podczas gdy Guy Narbonne twierdzi, że żyły na powierzchni. Te warstwy piasku są umieszczone pomiędzy warstwami piaskowca i łupków . Ekosystem znajdował się prawdopodobnie na mieliźnie położonej u ujścia delty dopływowej .
W regionie Morza Białego w Rosji obecne są wszystkie trzy zespoły. Może to wskazywać, że nie reprezentowali stadiów ewolucyjnych ani odrębnych społeczności . Ponieważ zostały znalezione we wszystkich częściach świata (z wyjątkiem Antarktydy ), geografia nie wydaje się być czynnikiem, ponieważ te same skamieniałości zostały znalezione na wszystkich szerokościach geograficznych ( szerokość geograficzna, na której formuje się skamielina s' z uwzględnieniem tektoniki płyt ) oraz w oddzielnych basenach sedymentacyjnych .
Bardziej prawdopodobne jest, że te trzy zbiorowiska pokazują organizmy, które przystosowały się do różnych środowisk i że pozorna różnorodność jest jedynie wynikiem niewielkiej liczby znalezionych skamieniałości. Ponieważ fauna ediakarska stanowiła pierwszy etap życia wielokomórkowego, nic dziwnego, że nie stosowano wszystkich stylów życia . Szacuje się, że z 92 potencjalnie możliwych stylów życia (połączenie wzorców żywieniowych i mobilności) pod koniec Ediacaranu zatrudnionych było nie więcej niż dwanaście. Brak drapieżników na dużą skalę i zakopujących się zwierząt był prawdopodobnie najbardziej ograniczającymi czynnikami różnorodności ekologicznej; ich pojawienie się we wczesnym kambrze odegrało dużą rolę w eksplozji kambryjskiej .