Pole | Eukaryota |
---|---|
Królować | Chromalveolata |
Podział | Rhizaria |
Super-uścisk. | Retaria |
Klasy niższej rangi
Otwornice (Łacińskiej otwór wielki „dziury”) Phylum z pierwotniaków , charakteryzowane poprzez perforowane nieorganiczny szkielet. Byli niezwykle licznymi protistami od kilkuset milionów lat, co nadaje im duże znaczenie zarówno ekologiczne, jak i naukowe (w szczególności dlatego, że stanowią jedną z najliczniejszych i najbardziej różnorodnych grup skamieniałości).
W otwornice są pierwotniaki, jednokomórkowe pojawił się kambryjskim dolna (540 mA), które są przede wszystkim opracowane z triasu .
Ich mineralna skorupa nazywana jest „ testem ” (od łacińskiego testa , „zaokrąglone naczynie”, co dawało „głowę”); zawiera jedną lub więcej komór (lub miejsca lub przedziałów ) połączonych ze sobą i jest wyposażony w jeden lub więcej otworów („ otwór ”), które łączą te przedziały ze środowiskiem zewnętrznym. Z tych otworów wyłaniają się pseudopodia , które pozwalają organizmowi na interakcję z otoczeniem: chwytanie, karmienie, ruch.
Test składa się początkowo z stopniowo zmineralizowanej materii organicznej, ale czasami także z aglomerowanych cząstek egzogennych (szczególnie u gatunków żyjących w osadzie lub na głębokości). Może to być aglutynowany (egzogenny aglomerat), mikrogranularny (z ziarnami kalcytu), porcelanowy (gładki kalcyt) lub szklisty (krystaliczny). Foraminifera rozwija się, budując nowe przedziały na podstawie swoich testów. Są one ułożone zgodnie z geometrią charakterystyczną dla każdego gatunku: mogą być prostoliniowe, łukowe, zwinięte lub nawet cykliczne i za każdym razem jedno lub wieloseryjne. Te układy mogą być również mieszane lub nawet bardziej złożone. W Miliolidés mają szczególną skłonność, zwany „zwinięty”. Powierzchnia testowa może być gładka lub pokryta smugami, żebrami, siatką, guzkami, kolcami ...
Ich wielkość na ogół waha się od 38 µm do 1 mm (niektóre mogą przekraczać 18 cm ). Obecnie istnieje ponad 6000 znanych żywych gatunków, co jest niewątpliwie niewiele w porównaniu z faktyczną różnorodnością.
Ich dieta składa się z bakterii , alg , larw ( mięczaków , szkarłupni lub skorupiaków ) i różnych odpadów: dostosowują się do środowiska.
Otwornicy mają złożony cykl rozrodczy, zwany „haplodplofazą”: występuje przemiana haploidalnego pokolenia jednojądrzastego (gamogonia) i wielojądrowego pokolenia diploidalnego (schizogonia). Jednak u niektórych gatunków nie występuje faza płciowa (gamogonia).
Każdy otwornica zaczyna swoje życie w prostym przedziale (test jednokierunkowy), który będzie stawał się bardziej złożony lub rozmnażał się wraz ze wzrostem. Każda dodana nowa komora jest większa niż poprzednia, dlatego niektóre gatunki mogą mierzyć kilka centymetrów od pewnego wieku, pozostając jednokomórkowymi.
Otworniczki są absolutnie wszechobecne w słonej, a czasem słodkiej wodzie: występują we wszystkich morzach świata, na wszystkich głębokościach i we wszystkich odległościach od wybrzeża i robią to od setek milionów lat. Mają sposób życia albo bentosowy (żyjący na lub w osadach, na dnie lagun i mórz) lub plankton (zawieszony w słupie wody, a szczególnie w strefie foticznej, ale czasami w otchłani ). Ogólnie rzecz biorąc, gatunki testowane na porcelanie żyją głównie w wodach powierzchniowych, a gatunki testowane na szklistość są szeroko rozpowszechnione wszędzie z wyjątkiem bardzo dużych głębokości. Gatunki z testem aglutynacji, również wszechobecne, są jedynymi, które przeżywają poniżej 4000 do 5000 m . Gatunki żyjące w niespokojnych środowiskach (prąd, drapieżniki) przechodzą silniejsze testy. Niektóre gatunki kopią i żerują, kopiąc osad powierzchniowy (rzadko występują powyżej 15 cm ). Gatunki planktonu są wyposażone w pływaki w postaci kieszeni gazowych lub tłuszczowych; są ogólnie okrągłe (jak globigeriny ) i czasami mają kolce, zwłaszcza te żyjące blisko powierzchni.
Od triasu otwornice występowały tak licznie, że stanowią główny składnik osadów morskich.
To było w 1825 roku , że Alcide Dessalines d'Orbigny ( 1802 - 1857 ) stworzył porządek otwornic w dziele zatytułowanym Tabela metodycznych w klasie głowonogów . W ciągu swojego życia Orbigny opisze 1500 gatunków, z których większość jest nowych dla nauki. Jako pierwszy zbadał ich styl życia i wymagania ekologiczne. Ale jednokomórkowe charakter otwornic została odkryta przez Félix Dujardin ( 1801 - 1860 ) w 1835 roku . To dzięki ich badaniom odkrył protoplazmę organizmów jednokomórkowych .
Skład tego testu (organiczny, aglutynowany, węglanowy i krzemionkowy) jest głównym kryterium klasyfikacji otwornic i jest podstawą większości klasyfikacji, w tym Loeblicha i Tappana (1964 i 1988). Organiczne otwornice testowe reprezentowane są głównie przez jednokomórkowe otwornice Allogromiina (podrząd). Podrząd ten jest nadal słabo poznany, ponieważ ze względu na jego utratę w zespołach skamieniałości mikropaleontolodzy zbadali je bardzo mało. Jednak obecnie grupa Gooday z Southampton (Wielka Brytania) próbuje nadrobić przynajmniej opóźnienie w ich rozpoznaniu. Otwornice z próbami aglutynacji charakteryzują się aglutynacją ziaren pobranych z osadu (por. Gaudryina sp., Foraminifera u dołu po lewej na proponowanej płycie). U niektórych gatunków może nastąpić selekcja ziaren (np. Saccammina micaceus , która zawiera tylko ziarna miki). Można wyróżnić dwa rodzaje otwornic węglanowych . Porcelana ma matowobiały wygląd, a hialiny są przezroczyste i szkliste. Wreszcie, otwornice z testami na krzemionce są niezwykle rzadkie. Drugim kryterium klasyfikacji jest rozmieszczenie skrzynek. W ten sposób możemy wyróżnić kilka głównych typów testów:
Trzecim kryterium jest ozdobność testu. Test może być gładki, ale często wykazuje narośla (żebra, kolce, mostki szwowe ...) i zagłębienia. Wreszcie czwartym kryterium jest morfologia głównego otworu i jego położenie. Zatem otwór jest czasami powiązany z dodatkowymi elementami (zębami, wargami, płytkami itp.) I / lub na końcu szyi.
Wszechobecne w środowisku morskim, zajmują wiele nisz ekologicznych (od morskich bagien po równiny głębinowe). Ze względu na krótki cykl życia (średnio od 1 do 3 miesięcy, maksymalnie 1 rok) otwornice szybko reagują na zmiany w swoim środowisku. Ich populacje mogą rosnąć lub zmniejszać się, ich różnorodność może się zmieniać, lęgi rosną lub kurczą się ... Zanieczyszczenie i zmiany środowiskowe (np. Zmiany klimatyczne) mogą zatem prowadzić do radykalnej transformacji populacji otwornic. Stąd ich krótki cykl życiowy i wszechobecność w środowisku morskim, związana z dużym bogactwem osadów (solidne analizy statystyczne), niedrogą i łatwą metodą analizy oraz śladami w skamielinie (pozwala na badanie przed modyfikacją środowiska) ) sprawiają, że otwornice, w szczególności bentosowe, są dobrymi wskaźnikami biologicznymi jakości środowiska lub wskaźnikami zmian środowiskowych.
Obecny otwornica in situ , Marginopora vertebralis na Reunion (rodzina Soritidae )
Kolejna współczesna otwornica, prawdopodobnie z rodziny Soritidae .
Miniacina miniacea , kolejna współczesna otwornica z rodziny Homotrematidae .
Otwornice bentosowe są doskonałymi markerami biostratygraficznymi . Są używane w geologii do datowania skał osadowych .
Niektóre skały składają się głównie z nagromadzenia otwornic (kamień z błonkami Stampien of Seine-et-Marne , złożony z nummulitów; piasek Villiers-Saint-Frédéric ( Yvelines ) złożony z milioli o 1 do 2 mm nagromadzonych przez wiatr itp.).
Rząd Foraminifera (Foraminifera) pojawił się we wczesnym kambrze . Otworniczki wyróżniają się architekturą (kształtem i układem komór) oraz mikrostrukturą ich testu (organiczna, aglutynacja cząstek egzogennych, mikrogranularna, porcelanowa lub szklista krystalizacja węglanu wapnia).
Skamieniałości otwornic w Hiszpanii.
Wapień nummulitowy
Fusulinids z karbonu Superior.
Wiele gatunków otwornic tworzy testy, które odzwierciedlają warunki środowiskowe, w których uległy zwapnieniu. Skład chemiczny i izotopowy skamieniałych otwornic wapiennych pozwala na określenie właściwości wody morskiej w momencie powstania otwornic. Tym samym stanowią ważne narzędzie paleoklimatologiczne .
Klasyfikacja według World Register of Marine Species (23 grudnia 2013) :
Niektóre podrzędy ( -ina ), nadrodziny ( -acea ) i rodziny ( -idae ) wspólnych otwornic:
Foraminifera na Morzu Adriatyckim, wyspa Pag -60 m. Szerokość pola = 5,5 mm .
Foraminifera na Morzu Adriatyckim, wyspa Pag -60 m. Szerokość pola = 5,5 mm .
Foraminifera na Morzu Adriatyckim, wyspa Pag -60 m. Szerokość pola = 5,5 mm .
Foraminifera na Morzu Adriatyckim, wyspa Pag -60 m. Szerokość pola = 5,5 mm .
Otwornice na Oceanie Indyjskim, południowo-wschodnie wybrzeże Bali. Szerokość pola = 5,5 mm .
Otwornice na Oceanie Indyjskim, południowo-wschodnie wybrzeże Bali. Szerokość pola = 5,5 mm .
Otwornice na Oceanie Indyjskim, południowo-wschodnie wybrzeże Bali. Szerokość pola = 5,5 mm .
Testy otwornic z Ngapali, Myanmar. Szerokość pola = 5,22 mm .
Foraminifera Baculogypsina sphaerulata z Hatoma w Japonii. Szerokość pola = 5,22 mm .
Ilustracje Ernsta Haeckela w Artistic Forms of Nature (1904) | |||||||||
|