Dimitri Casali

Dimitri Casali Dimitri Casali w 2019 roku. Biografia

Narodziny	23 lutego 1960 Constantine , departament Constantine , Algieria
Imię urodzenia	Jean-Philippe Casali
Narodowość	Francuski
Czynność	Pisarz

Inne informacje

Stronie internetowej	dimitricasali.fr

Jean-Philippe Casali, znany jako Dimitri Casali , urodził się dnia23 lutego 1960in Constantine , jest francuskim pisarzem i eseistą, specjalizującym się w historii popularyzacji .

Po pierwszej karierze muzycznej został profesorem historii i geografii i dał się poznać, publikując prace historyczne dla młodzieży, a potem dorosłych. Następnie przyjął bardziej polemiczne stanowiska, krytykując treści programów szkolnych, a dokładniej nauczanie historii Francji . Projektował także muzyczne widowiska do celów edukacyjnych z zakresu historii.

Biografia

Dimitri Casali dorastał w Tuluzie . Studiował tam w college'u Émile-Zola w Busca, a następnie w liceum Berthelot, gdzie uzyskał maturę w 1980 r. Następnie rozpoczął uniwersyteckie studia historyczne, które przerwał, by rozpocząć karierę muzyczną. Został wokalistą i gitarzystą grupy rockowej , kwartetu Apple Pie w hołdzie Beatlesom . Kilka singli Apple Pie odniosło pewien sukces w Szwajcarii i Niemczech, ale CBS London, niezadowolona ze sprzedaży, przestała produkować grupę. Następnie Casali wznowił studia na Uniwersytecie Paris-Sorbonne po kilku latach przerwy . W 1992 roku uzyskał tytuł magistra historii pod kierunkiem Jeana Tularda  : Repertuar i analiza utworów muzycznych o Napoleonie i jego micie .

Zostając profesorem historii i geografii w priorytetowej strefie edukacyjnej (ZEP), postanowił wykorzystać swoje doświadczenie muzyczne do celów edukacyjnych i opracował koncepcję „Historock”, kompozycje „pop-rock-rap”, które przywołują „wielkie postacie”. przeszłości ” w celu uświadomienia najmłodszym historii. Jego inicjatywa jest doceniana w placówce, w której uczy, ale nie przekonuje Ministerstwa Edukacji Narodowej; Narodowe Centrum Dokumentacji Pedagogicznej prosi go drogą pocztową, aby nie mieszać „marchewki i rzepy. » Pomimo tego rozczarowania, w 1998 roku wydał w EMI Music France płytę Historock: historia świata w muzyce , poświęcona starożytności . Le Monde mówi o „zabawnym kwestionariuszu skierowanym do słuchacza-neofity” , a historycy i geografowie o „pozalekcyjnym, poważnym i zabawnym narzędziu (…) bardzo przyjemnym i pożytecznym. „ Namiętny Napoleon , Casali skomponował także musical zatytułowany Napoleon the rock opera .

Po tym, jak po raz pierwszy wyróżniał się tworzeniem edukacyjnych i zabawnych koncepcji, Dimitri Casali odnosi prawdziwy sukces księgarski dzięki swoim książkom edukacyjnym dla młodzieży. Mnoży publikacje z takimi wydawcami jak Milan , Fleurus czy Gallimard Jeunesse . W 2006 roku opublikował dla klas szkół podstawowych metodę edukacyjną o nazwie The Universes , która umieściła analizę dokumentów i obrazów w centrum nauki i która została następnie doceniona przez nauczycieli. Publikuje także książki przeznaczone dla dorosłych czytelników, w szczególności prace o Napoleonie Bonaparte w Larousse, w tym piękną książkę, która sprzedała się w około 40 000 egzemplarzy: „duży fresk w trybie epickim, bardzo udokumentowany” po Le Figaro Magazine i Napoleonie autorstwa malarze w Seuil.

Jednak z biegiem czasu Dimitri Casali przyjął w swoich pismach bardziej polemiczny, a nawet wojowniczy ton. W szczególności potępia winne wizje przeszłości i to, co nazywa „kryminalizacją historii narodowej” .

W październiku 2007 roku Dimitri Casali opublikował wraz z Liesel Schiffer , wydaną przez Aubanel Ces imigrantów qui fait la France , książkę, której celem jest potępienie ksenofobii i rasizmu poprzez narysowanie portretów kilku osobistości - polityków, naukowców, artystów lub żołnierzy - urodzonych poza Francją (na przykład: Rollo z Norwegii, kardynał Mazarin z Włoch, Marie Curie z Polski, Romain Gary z Litwy, Josephine Baker ze Stanów Zjednoczonych, Marc Chagall z Rosji, Missak Manouchian z Armenii  itp. ) oraz potomkowie tubylców lub niewolników ( Ismaÿl Urbain i Félix Éboué urodzeni w Cayenne  itp. ), Którzy co najmniej od średniowiecza przyczynili się do budowy narodu francuskiego i jego wpływów na świecie.

Przekonany, że francuska szkoła wyższa nie wypełnia już swojej misji, Dimitri Casali podejmuje krytykę aktualnych programów szkolnych i przedstawia się na swojej stronie internetowej jako „indywidualista historii”, którego głównym celem jest „popularyzacja historii”. W 2010 roku publicznie zajął stanowisko wobec nowych programów historii-geografii na uczelni, którą krytykowano za „przeskok” z całą część historii Francji na rzecz badań nad cywilizacjami obcych, w związku z czym „w 5 th , Clovis , Saint Louis i François I st go the wayside ” . W 2011 r. Opublikował Altermanuel d'histoire de France (red. Perrin), w którym krytykuje niskie miejsce, jakie przypisuje niektórym wielkim postaciom w historii Francji, takim jak Clovis, Charles Martel czy Ludwik XIV . Laurent Wirth - który brał udział w pisaniu tych programów - potępia „zły proces” , odpowiadając, że historia Francji nie jest poświęcana, ale że programy są po prostu adaptowane, ponieważ „kompletna kolejność chronologiczna stała się niemożliwa” . W 2011 roku otrzymał Prix ​​du Guesclin za książkę „L'altermanuel d'histoire de France”.

Autor ponad czterdziestu popularnych dzieł historycznych, Dimitri Casali pisze w L'Express („Wielki format historii”), Point de vue („Zoom na historię”), Atlantico i zostaje dyrektorem kolekcji L'Express .

W 2013 roku wraz z wydaniami Armanda Colina opublikował rozszerzoną reedycję Petit Lavisse , historycznego podręcznika popularyzatorskiego przeznaczonego dla francuskich uczniów. Ta nowa wersja rozszerza tekst historyka Ernesta Lavisse o dodanie rozdziałów napisanych przez Casali, które dotyczą okresu po 1940 roku.

W 2016 roku, przy wsparciu Fundacji Aristote wydał się Nouveau Manuel d'Histoire w Éditions La Martinière . Cykl 4 ( 5 E - 4 e - 3 e ) . Jej celem jest przywrócenie kontekstualizacji faktów i badań chronologicznych w centrum nauczania historii w szkole. Książka została stworzona przy pomocy zespołu dziesięciu certyfikowanych i agrégé nauczycieli historii, z przedmową Jean-Pierre'a Chevènementa , byłego ministra edukacji narodowej . W szczególności otrzymał poręczenie Jeana Tularda , członka Akademii Nauk Moralnych i Politycznych . W listopadzie 2018 roku opublikował książkę Paryż Napoleon (S), Przewodnik dwóch cesarzy , który skupia dzieło Napoleona I st i Napoleona III ..

Ponadto w styczniu 2019 roku wystosował w internecie petycję o repatriację szczątków Napoleona III do Francji . Za tę książkę otrzymał jedną z paryskich nagród Art de vivre.

Pomysły i recenzje

Idee obronione

Dimitri Casali uważa, że ​​nauczanie historii Francji jest wektorem integracji . W dzienniku La Croix apeluje, by „[sprawić], by ukazała się jednocząca historia, która pojedna wszystkich Francuzów”. "

On opowiada się za czytanie historii uwolniony od wizji, że uważa „winny” , oznaczone przez „ducha pokuty” i „poprawności politycznej” , gdzie " prawa człowieka , feminizm , anty-kolonializm , kwestia imigrantów” byłby „zastąpiono narracja historyczna ” .

W swojej książce L'Histoire de France interdite podejmuje on ideę, zgodnie z którą werset Marsylianki „  że nieczysta krew zalewa nasze bruzdy  ” „oznacza w rzeczywistości, że żołnierze 1792 roku byli dumni z przelania własnej krwi . za ojczyznę, ich nieczysta krew w przeciwieństwie do błękitnej krwi arystokratów ”  ; interpretację, którą Jean-Clément Martin , historyk specjalizujący się w rewolucji, kwalifikuje jako „ofiarną” i kategorycznie odrzuca.

W swoim Nouveau Manuel d'histoire krytykuje obecne nauczanie historii Francji w opozycji do tego, co uważa za dryfowanie treści szkolnych. Były minister edukacji narodowej Jean-Pierre Chevènement pisze we wstępie do tej książki:

„Nie możemy od razu przeprowadzić historii porównawczej. To jest wielką zasługą książki M. Casali i jego zespół koncentruje się na konieczności niniejszy podręcznik przeznaczony dla 4 klas cykl ( 5 th , 4 th , 3 rd ) historii Francji. Musisz najpierw poznać siebie, zanim podejmiesz dystans, który pozwoli ci otworzyć się na innych. "

Dimitri Casali broni również znaczenia obrazów w nauczaniu historii. Dla niego „obraz jest wart tysiąca słów, aby oddać smak historii”. W swojej książce z Christophem Beyelerem Historia Francji widziana przez malarzy zauważa historyczne błędy, które wkradły się do arcydzieł malarstwa historycznego.

Aby uczcić dwusetną rocznicę śmierci Napoleona I er w 2021 r., Wskazuje na wsparcie organizacji oficjalnych obchodów przez Francję. Dodaje „nie rozumiejąc, dlaczego obchody dwusetnej rocznicy jego śmierci są kontrowersyjne. W innych krajach to nawet by nie powstało ”.

Opinie

Historycy krytykują Dimitri Casali za polemiczne spojrzenie na historię Francji, czasem oparte na tendencyjnej interpretacji źródeł historycznych, czasem na braku korzystania z tych źródeł historycznych i ich analizowaniu przez współczesne badania. Ich krytyka odnosi się zwłaszcza do proponowanej przez Casali koncepcji historii Francji i jej nauczania, a mianowicie instrumentu poświęconego budowie „narracji narodowej”, w opozycji do tego, co określa jako zło współczesnego społeczeństwa. W ten sposób Étienne Anheim potwierdza, że ​​Casali „broni jawnie politycznej wersji wykorzystania historii” jako „broni” narodowej i republikańskiej odbudowy, aby uczcić „chwalebną przeszłość”, nad którą ubolewa nad zapomnieniem. " Laurent Wirth zalicza Casalego do " tych, którzy tęsknią za narodową mitologią ", którzy " oskarżają twórców [szkolnych] programów o poświęcenie historii naszych wielkich ludzi na ołtarzu skruchy, popychając złą wiarę do tego stopnia, że ​​twierdzą, wbrew wszelkim dowodom " , że Ludwik XIV i Napoleon zostali ewakuowani z programów. "

Jeśli chodzi o „rozszerzonej reedycja” z Petit Lavisse , Sylvain Venayre kwalifikuje Casali jako „zwolennik” z Ernest Lavisse ale bez „każdy z tytułów” tego „wspaniałego poprzednika” . Jacques de Saint Victor dodaje, że chęć kontynuowania tego podręcznika „datowanego […] na dzień dzisiejszy, bez cienia się o krok wstecz, jest po prostu groteskowym” i pretensjonalnym podejściem.

Trzej nauczyciele, Laurence De Cock , Guillaume Mazeau i Éric Fournier, oskarżają Dimitri Casali o kłamstwo na temat treści szkolnych programów nauczania i bycie częścią konserwatywnego nurtu, który pragnie przywrócić do szkoły wartości nacjonalistyczne i chrześcijańskie. "

W swojej rozprawie doktorskiej na temat nauczania o kolonizacji Laurence de Cock recenzuje karierę Dimitri Casali, którego krytykuje za jego „bardzo zacofaną” wizję szkoły, która skłoniła go do zrekompensowania tego, co postrzegał jako niedostatki w szkole. instytucja. Na swój temat cytuje socjolog Christine Fauré, która klasyfikuje Dimitri Casali - obok autorów takich jak Max Gallo czy Jean Sévillia  - do kategorii intelektualistów „  neokonserwatywnych  ” , których cechy wspólne definiuje następująco:

„Nasyceni kontrrewolucyjnymi i antykomunistycznymi ideałami, są suwerenami , a nawet nacjonalistami , i razem potępiają globalizację i zerwanie maja 68 r., Które tylko doprowadziłoby kraj do utraty wartości, tradycji i tożsamości. "

Historia żałuje, że w 2012 roku Dimitri Casali odszedł od „śmiałości”, o której świadczyła jego praca w wydaniu dla dzieci, na rzeczkontrowersyjnego „głoszenia” na temat niedociągnięć obecnego nauczania i nostalgicznych stanowisk, które mogą nadać się do politycznego zaprzeczenia. Magazyn podkreśla jednak, że pomimo „apeli stopy”, które dzięki jego podejściu zyskały mu od suwerennych lub konserwatywnych polityków, Casali „broni się przed wszelkimi włamaniami” .

Pracuje

• 2001:
  • z Antoine Auger ( il.  Sylvia Bataille), Rzym , Paryż, Mango, pot.  "Junior look",Wrzesień 2001, 47  pkt. ( ISBN  2-7404-1181-2 )
  • z Antoine Auger (  fot . Nicolas Thers), Le Moyen Age , Paryż, Mango, pot.  "Junior look",Wrzesień 2001, 47  pkt. ( ISBN  2-7404-1182-0 )
  • z Antoine Auger i Alain Mounier, Charlemagne et son temps , Mango, pot.  „Dzisiejszy wygląd”,Październik 2001, 64  str. ( ISBN  2-7404-1282-7 )
• 2002:
  • z Antoine Auger i François Trassard, La Vie des Français au temps du Roi Soleil , Paris, Larousse, coll.  "Historia dzienna",Wrzesień 2002, 192  pkt. ( ISBN  2-03-505345-5 )
• 2003:
  • z Antoine Auger ( fot .  Robert Barborini i Henri Fellner), La Préhistoire , Paryż, Larousse, pot.  „Encyklopedia Larousse dla dzieci w wieku 6-9 lat”,Maj 2003, 80  pkt. ( ISBN  2-03-565084-4 )
  • z Olivierem Tiano i Antoine Auger (fot .  Jeremy Pemberton), Ancient Egypt , Larousse, coll.  "Larousse junior",Wrzesień 2003, 128  str. ( ISBN  2-03-553059-8 )
• 2004:
  • z Antoine Augerem i Jacquesem Garnierem, Napoleonem Bonaparte , Paryżem, Larousse,październik 2004, 410  s. ( ISBN  2-03-505406-0 )
  • Egipt ( il.  Marcelino Truong), Paryż, Larousse, pot.  "Encyklopedia Larousse 6/9 lat",październik 2004, 77  s. ( ISBN  2-03-565096-8 )
  • z Antoine Augerem i Alainem Mounierem, Staline et son temps , Paryż, Editions Mango, zb.  „Dzisiejszy wygląd”,listopad 2004, 63  str. ( ISBN  2-7404-1855-8 )
• 2005:
  • z Antoine Auger (  il . Raphaël Gauthey i Olivier Nadel), 100 dat w historii Francji , Paryż, Flammarion, roz.  "Albumy młodzieżowe",Październik 2005, 111  str. ( ISBN  2-08-163090-7 )
• 2006:
  • Podręcznik szkolny cykl 3 z Antoine Auger, 6 tomów, Les Univers , Éditions SED
  • The Dokéo Encyclopedia 6-9 years old , Nathan
  • Średniowiecze (  il . Monike Czarnecki), Paryż, Larousse, wyd.  "Larousse junior",Październik 2006, 125  pkt. ( ISBN  2-03-565182-4 ), grupa wiekowa: od 6 lat
• 2007:
  • z Liesel Couvreur- Schieffer, Ci imigranci, którzy stworzyli Francję , Aubanel,październik 2007, 223  s. ( ISBN  978-2-7006-0511-2 i 2-7006-0511-X )
  • z Antoine Auger i wsp. , Secret Histories of History , Flammarion, pot.  "Duże formaty",Marzec 2007, 201  str. ( ISBN  978-2-08-163481-7 i 2-08-163481-3 )
  • z Antoine Augerem i Ronanem Badelem , Małe historie historii Francji , Flammarion, wyd.  "Albumy młodzieżowe",kwiecień 2007, 93  str. ( ISBN  978-2-08-120064-7 i 2-08-120064-3 ), grupa wiekowa: od 6 lat
  • z Antoine Auger i Céline Bathias, The 100 Dates of the History of the World , Flammarion, wyd.  "Albumy młodzieżowe",październik 2007, 111  str. ( ISBN  978-2-08-120052-4 i 2-08-120052-X )
• 2008:
  • Napoleon Bonaparte ( pref.  Jean Tulard), Larousse, pot.  "Historia",Kwiecień 2008, 407  s. ( ISBN  978-2-03-584170-4 i 2-03-584170-4 )
  • z Antoine Auger, Sexe et Pouvoir: Sekrety życia szefów kuchni , La Martinière, coll.  „Historia firm”,wrzesień 2008, 189  pkt. ( ISBN  978-2-7324-3790-3 i 2-7324-3790-5 )
  • z Antoine Auger, 365 dat w historii Francji , Aubanel,wrzesień 2008, 743  pkt. ( ISBN  978-2-7006-0566-2 i 2-7006-0566-7 )
• 2009:
  • z Davidem Chanteranne, Napoleonem przez malarzy , Seuil, pot.  "Piękne książki",październik 2009, 240  pkt. ( ISBN  978-2-02-098779-0 i 2-02-098779-1 )
  • z Antoine Auger, The 1001 niezwykłych faktów historii , François Bourin Editeur, wyd .  "Dokument",październik 2009, 205  str. ( ISBN  978-2-84941-139-1 i 2-84941-139-6 )
  • z Antoine Augerem, Średniowiecze , Gallimard Jeunesse,październik 2009, 96  str. ( ISBN  978-2-07-061211-6 i 2-07-061211-2 )
• 2010:
  • z Caroline Caron-Lanfranc de Panthou, Wieczna starożytność malarzy , Seuil,Październik 2010 2010, 165  str. ( ISBN  978-2-02-099386-9 i 2-02-099386-4 )
• 2011:
  • Napoleon: W intymności panowania Larousse, coll.  „Dokumenty historii”,październik 2011, 128  str. ( ISBN  978-2-03-586410-9 i 2-03-586410-0 )
  • z Céline Bathias, The History of France: Told by the Cinema , François Bourin Editor,październik 2011, 288  str. ( ISBN  978-2-84941-266-4 i 2-84941-266-X )
  • z Walterem Bruyère, Les Éminences grises duouvoir , Express Roularta,październik 2011, 255  str. ( ISBN  978-2-84343-843-1 i 2-84343-843-8 )
  • Altermanuel d'Histoire de France. Czego nasze dzieci nie uczą się już na studiach , Perrin,sierpień 2011, 352  pkt. ( ISBN  978-2-262-03405-4 i 2-262-03405-2 ) Prix ​​du Guesclin 2011.
• 2012:
  • Historia Francji zabroniona. Dlaczego nie jesteśmy już dumni z naszej historii , Éditions Jean-Claude Lattès, wyd.  "Testy i dokumenty",wrzesień 2012, 286  str. ( ISBN  978-2-7096-3697-1 i 2-7096-3697-2 )
• 2013:
  • Ernest Lavisse i Dimitri Casali, Historia Francji, od Galii do współczesności , Armand Colin,wrzesień 2013, 247  s. ( ISBN  978-2-200-27770-3 i 2-200-27770-9 )
  • Napoleon, wspaniały album naszego dzieciństwa, przeznaczenie dla Francji , Gründ,Październik 2013, 192  pkt. ( ISBN  978-2-324-00584-8 i 2-324-00584-0 )
• 2014:
  • Historia Francji od cienia do światła, Historia, której Francuzi już się nie uczą , Flammarion,wrzesień 2014, 320  s. ( ISBN  978-2-08-130805-3 i 2-08-130805-3 )
• 2015:
  • Kto wygrał Waterloo? Napoleon , Flammarion,Maj 2015, 300  pkt. ( ISBN  978-2-08-135439-5 i 2-08-135439-X )
  • z Nicolasem Cadetem , Francuskie imperium kolonialne: kiedy Francja świeci w świecie 1608-1931 , Gründ,2015, 192  pkt. ( ISBN  978-2-324-00936-5 i 2-324-00936-6 )
• 2016:
  • Podręcznik nowej historii ( pref.  Jean-Pierre Chevènement), La Martinière,2016, 368  str. ( ISBN  978-2-7324-8027-5 i 2-7324-8027-4 )
  • Rozpad Francji, dlaczego nasz kraj zaprzecza swojej historii, a nasze dzieci tracą orientację , Paryż, Éditions Jean-Claude Lattès, coll.  "Testy i dokumenty",2016, 256  pkt. ( ISBN  978-2-7096-4859-2 )
  • Nasza historia, czego nasze dzieci powinny się uczyć w szkole ( pref.  Jean-Pierre Chevènement), La Martinière,2016, 368  str. ( ISBN  978-2-7324-8028-2 i 2-7324-8028-2 )
  • z Vincentem Rolinem, Zwycięstwa i porażki historii Francji: od Gergovie do Diên Biên Phu , Grund,2016, 192  pkt. ( ISBN  978-2-324-01210-5 i 2-324-01210-3 )
• 2017:
  • The Long Rise of Ignorance , Paryż, po pierwsze,2017, 304  s. ( ISBN  978-2-412-01551-3 )
  • z Olivierem Gracią Historia zawsze powtarza się dwukrotnie , Éditions Larousse,2017, 256  pkt. ( ISBN  978-2-03-593993-7 i 2-03-593993-3 )
  • Podręcznik wartości francuskich , Le Rocher,2017, 304  s. ( ISBN  978-2-268-09662-9 i 2-268-09662-9 )
• 2018:
  • Paris Napoleon (s): Przewodnik po dwóch cesarzach , Telemachu,2018, 256  pkt. ( ISBN  978-2-7533-0353-9 i 2-7533-0353-3 )
• 2019:
  • Wielki proces historii Francji , Robert Laffont, 283 str. ( ISBN  978-2-221-22075-7 )
  • Napoleon na kanapie , Flammarion, 232 s.

(ISBN 978-2081444690)

• 2020:
  • Francja królów Francji , Albin Michel, 231 s.

(ISBN 978-2226445971)

• • To, co Francja zawdzięcza Francuzom z innych krajów, Po pierwsze, 288 s.

(ISBN 978-2412054079)

Uwagi i odniesienia

1. Prezentacja na stronie France Inter.
2. Mediapart , 24 października 2017 r .
3. Philippe Lacoche "  Bordeaux: le Grand Boulevard  ", Najlepszy , n o  173,Grudzień 1982.
4. Catinchi 2012 , [ czytaj online ] .
5. Philippe Lacoche , „  Dispatches: Rock: tom 1 Historock: Historia świata w muzyce został właśnie opublikowany przez Odeon-EMI  ”, Le Monde ,17 stycznia 1998, s.  25 ( czytaj online ).
6. Daniel-Jean Jay , "  słuchać i śpiewać: Historock  ", Historiens et Géographes , n o  361,Maj-czerwiec 1998.
7. „  Rock opera do opowiedzenia o Napoleonie  ” , na leparisien.fr .
8. „  Podbój księgarni  ”, Le Figaro Magazine ,27 listopada 2004.
9. „  Napoleon przez malarzy  ”, Le Monde ,10 grudnia 2009( czytaj online ).
10. „  Czego nasze dzieci nie uczą się już na studiach  ”, Le Figaro ,27 sierpnia 2011( ISSN  0182-5852 , czyt. Online , przeglądano 24 lutego 2017 r. )
11. „  Course of a Maverick in History  ” , na dimitricasali.fr (dostęp: 29 czerwca 2017 ) .
12. „  Awarie programów  ” , w Le Point ,20 września 2011.
13. "  Nie dotykaj historii Francji?"  » , Na ladepeche.fr ,25 lipca 2010.
14. Arkusz na stronie Atlantico.
15. „  Dimitri Casali: kiedyś była Francja  ”, L'Express ,24 lutego 2017 r( czytaj online , sprawdzono 24 lutego 2017 r. ).
16. Alexandre Devecchio i Eléonore de Vulpillières, "  Jean-Pierre Chevènement:" Poczucie przynależności jest niezbędne dla demokracji "  " , na lefigaro.fr ,1 st lipca 2016
17. „  Odkrywanie tajemnicy i niezwykłego Paryża dwóch Napoleonów  ”, Le Figaro ,15 listopada 2018 r( czytaj online ).
18. Benjamin Puech, „  Nowa petycja wysłana w celu repatriacji prochów Napoleona III we Francji  ”, Le Figaro ,10 stycznia 2019 r( czytaj online , sprawdzono 21 stycznia 2019 r. ).
19. Lista paryskich laureatów Art de vivre.
20. "  Kontrowersje wokół nowych programów historycznych  " , na la-croix.com ,21 kwietnia 2015.
21. "  Dimitri Casali: his news on France Inter  " , o France Inter (dostęp 30 stycznia 2017 ) .
22. Hadrien Mathoux, „  Niemożliwa neutralność podręczników szkolnych  ” , Marianne ,4 października 2017 r.
23. "  W" nieczystą krew "z 1792 Volunteers  " na books.google.fr (dostęp na 1 st września 2017 ) .
24. Jean-Clément Martin , „  Niech nieczysta krew zalewa nasze bruzdy” o złej kłótni  , Club de Médiapart ,10 stycznia 2016 r( czytaj online )
25. „  Zaprojektował swoją książkę do historii  ” w Le Parisien ,17 czerwca 2016 r.
26. Artykuł Franceinfo na temat koncepcji miejsca obrazów w historii Dimtri Casali
27. Marie Zafimehy, „  Napoleon: dlaczego obchody dwusetnej rocznicy jego śmierci są kontrowersyjne  ” , w RTL ,14 marca 2021 r
28. Maryse Broustail, Nathalie Coste, Laurence De Cock, „  Lekcje historii Dimitri Casali w Val Fourré  :„ Vive l'Empereur! ”  », Club de Mediapart ,8 listopada 2015( czytaj online , sprawdzono 3 grudnia 2017 r. )
29. Étienne Anheim , „  W obliczu historii tożsamości  ” , Le Monde des Livres , na lemonde.fr ,28 września 2016 r( ISSN  1950-6244 , dostęp 24 lutego 2017 ) .
30. Laurent Wirth , „  Historia kolonializmu w szkołach: Nowe perspektywy  ” Hommes et Migracje , National City historii imigracji „Algieria - Francja: wspólnota losu”, n o  1295,2012, s.  106 ( czytaj online ).
31. Sylvain Venayre , „  Dimitri Casali Lavisse prodigue  ” , na liberation.fr ,5 października 2016 r
32. Jacques de Saint Victor , „  Nowy„ historyk niedzieli ”. Dimitri Casali kojarzy swoje nazwisko z nazwiskiem wielkiego historyka Ernesta Lavisse'a. Groteskowe podejście  ”, Le Figaro littéraire ,19 września 2013, s.  6.
33. Laurence De Cock, Eric Fournier i Guillaume Mazeau, „  Brown wave on the history of France  ” , na aggiornamento.hypotheses.org , Aggiornamento hist-geo,27 sierpnia 2012
34. Praca doktorska z nauk pedagogicznych, 2016 .
35. Praca doktorska obroniona na Uniwersytecie Lumière-Lyon-II  ; Laurence de Cock, Fakt kolonialny w szkole: geneza i kształcenie przedmiotu publicznej, naukowej i pamięciowej debaty (od 1980 do 2015): Esej o socjo-historii programu nauczania ( czytaj online [PDF] ) , s. .  467-470.
36. Florent Barraco , "  " Macron marzy o Bonaparte, będzie tylko Louis-Philippe "  ", Le Point ,29 października 2017 r( czytaj online , sprawdzono 6 listopada 2017 r. ).
37. The Terrans autor: Thierry Ardisson: Hello Terrans! - 30.09, „  Jesteśmy w 1789 czy 1939 roku? z Olivierem Gracią  ” [wideo] , na dailymotion.com ,30 września 2017 r(dostęp 12 listopada 2017 ) , czas trwania 13:21.

Zobacz też

Bibliografia

• .
• . Ponowne wydanie: Éditions Libertalia, 2016.
• Philippe-Jean Catinchi „  Dimitri Casali, rock i historia  ” L'Histoire , n o  371,styczeń 2012( czytaj online ).
• Jean Sévillia : „  Kto chce przełamać historię Francji?  » , W magazynie Le Figaro ,25 sierpnia 2012.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona
• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Norweska baza biblioteczna
  • Biblioteka Narodowa Korei
  • WorldCat Id
  • WorldCat